Η ιστορία ενός καλού βιβλίου κάνει τα παιδιά να δουν κάποια πράγματα πιο ρεαλιστικά, να διδαχτούν τα Χριστιανικά-Εθνικά αξίώματα να νικούν τους φόβους τους, να γίνονται πιο δυνατά, μέσα από την Ελληνική ιστορία, καθώς ταυτίζονται με τους Χριστιανούς Ήρωες, με συνέπεια, να έρχονται αντιμέτωπα, με κάποιους δικούς τους φόβους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκουν τρόπους και διεξόδους, να τους ξεπερνούν.
Η Πηνελόπη Δέλτα υπήρξε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και δυναμικές γυναικείες παρουσίες της νεοελληνικής ιστορίας, τόσο στον τομέα της παιδείας, όσο και της πολιτικής-κοινωνικής ζωής.
Η παρουσία και η συμμετοχή της στα λογοτεχνικά και πολιτικά δρώμενα άφησε την δική της σφραγίδα.
Η οικονομική επάρκεια της οικογένειάς της και οι ικανότητες, της επέτρεψαν να συμμετάσχει κα να συντελέσει στην αναδιοργάνωση και τις ανακατατάξεις της ελληνικής λογοτεχνίας και γλώσσας. Οι επαφές και η αλληλογραφία με δημοτικιστές συγγραφείς, ιστορικούς και πολιτικούς της εποχής, η συμμετοχή της στον Εκπαιδευτικό Όμιλο, η σχέση της με τον Ίωνα Δραγούμη, η έντονη φιλανθρωπική της δράση, στα ταραγμένα χρόνια του Ελληνοτουρκικού πολέμου, του Μακεδονικού Αγώνα, του κινήματος στο Γουδί, των Βαλκανικών πολέμων, του εθνικού διχασμού, του Ά Παγκόσμιου πολέμου και τέλος της γερμανικής εισβολής στην Αθήνα, η οποία και στάθηκε μοιραία για την ίδια, χαρακτηρίζουν την προσωπικότητα της Πηνελόπης Δέλτα.
Η ενεργή συμμετοχή της Πηνελόπης Δέλτα στα κοινωνικά, πολιτικά, και λογοτεχικά τεκταινόμενα συνδυάζονται με μία γοητευτική, δυναμική και ευφυή γυναικεία φύση και οδηγούν στην παραγωγή ενός συγγραφικού έργου που αντικατοπτρίζει μέρος των κοινωνικών προβληματισμών, την εθνική-Ορθόδοξη συνείδηση μέσα από την κριτική της ματιά. Η Δέλτα επιδίδεται στην συγγραφή μυθιστορημάτων (ιστορικών, αστικών, θρησκευτικών), διηγημάτων και παραμυθιών, ενώ εκδίδει και μελέτες της σχετικές με την ανατροφή των παιδιών και τις ιδέες της για τα αναγνωστικά της εποχής.
Μέσα από το έργο της λοιπόν, εκφράζεται το πνεύμα της εποχής κατά την οποία έζησε, ενώ ταυτόχρονα αναδύεται και η φυσιογνωμία του ελληνικού «έθνους.
Ο λογοτέχνης, ακόμη και όταν γράφει για περασμένες εποχές, μιλά για την εποχή του. Ένα λογοτεχνικό έργο με τις στοχεύσεις της Δέλτα αποδίδει πρόσωπα και ιδέες του παρόντος με τρόπο πολύ πιο άμεσο από ότι τα λιγότερο «στρατευμένα» λογοτεχνήματα»
Είναι προφανές πως η ανησυχία της για το έθνος από τη μία πλευρά και η ένταξή της στο δημοτικισμό από την άλλη, την ώθησαν να γράψει ιστορικά μυθιστορήματα, και μάλιστα, θα έλεγα... ότι ήταν αυτοί οι δύο παράγοντες που της επέτρεψαν να γράψει τα πρώτα της μυθιστορήματα εμπνεόμενη από τη βυζαντινή ιστορία. Ο χαρακτηρισμός στηρίζεται στο γεγονός ότι οι ήρωες δρουν σε καθορισμένο ιστορικό, χρονικό και γεωγραφικό πλαίσιο, ενώ αρκετοί από αυτούς αποτελούν υπαρκτά ιστορικά πρόσωπα.
Γραμμένα μέσα από το εθνικιστικό πρίσμα της πρώτης γενιάς των δημοτικιστών, τα μυθιστορήματα της Δέλτα θεωρήθηκαν απαραίτητα και από τα πιο σημαντικά αναγνώσματα για όλες τις γενιές των Ελλήνων.
Το αρχείο της Πηνελόπης Δέλτα είναι ιδιαίτερα πλούσιο, όχι μόνο όσον αφορά στο μυθιστορηματικό έργο της, αλλά και το προσωπικό της αρχείο, το οποίο περιλαμβάνει τα ημερολόγιά της, τις αναμνήσεις της, τις μαρτυρίες ανθρώπων που έζη-σαν εκείνη την εποχή και την αλληλογραφία της με τους λόγιους και ανθρώπους των γραμμάτων, της πολιτικής και της εκπαίδευσης.
Επίσης χάρη στα γραπτά της, είτε είναι λογοτεχνικά είτε στοχεύουν στην προσωπική ψυχική ανακούφιση της Δέλτα, μας φέρνουν σε επαφή όχι μόνο με τη λογοτέχνη και τη μέθοδο συλλογής πληροφοριών και εργασίας της, αλλά και με τον άνθρωπο, καθώς αναδύονται οι προβληματισμοί, οι απόψεις και τα συναισθήματά της.
Είναι γνωστό ότι η ίδια κάθε άλλο παρά απομακρυσμένη ήταν από τα κοινωνικά, πολιτικά και γενικότερα ιστορικά γεγονότα που λάμβαναν χώρα στην Ελλάδα. Μέσα λοιπόν από την επαφή με τα ημερολόγιά της και το έργο της ήταν επιθυμητή και η επαφή με την ιστορία όχι μέσα από ένα ψυχρό βιβλίο ιστορίας. Στις προσωπικές μου προθέσεις, είναι η γνωριμία με την ιστορία εκ των έσω. Ακόμη μια αιτία που γράφω το συγκεκριμένο άρθρο είναι η ανάδειξη του Εθνισμού των Ηρώων και της Δέλτα.
Η προσωπική επαφή κατά την παιδική ηλικία με τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα, αποτελούν το έναυσμα, με στόχο την μελέτη, την έρευνα, και την διεύρυνση των ιστορικών γνώσεων.
Αδιαμφισβήτητα, η ζωή και το έργο της Πηνελόπης Δέλτα αποτελούν το συνδυασμό ιστορίας, ιδεολογίας, προσωπικής μαρτυρίας, καταγραφής, συμμετοχής, έρευνας και συλλογής στοιχείων, προσωπικής τοποθέτησης, ανάπτυξης συναισθημάτων και σχέσεων με υπαρκτά πρόσωπα της εποχής. Πέρα από την ενασχόληση με το προαναφερθέν σύνολο πληροφοριών για διδακτικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς, η ύπαρξη εσωτερικών κινήτρων αποτελεί την κύρια αιτία επαφής με και μελέτης του έργου της ίδιας, αλλά και των μελετών που έχουν πραγματοποιηθεί για αυτό.
“Όταν ήμασταν παιδιά, οι περισσότεροι από εμάς, απεχθανόμασταν τα βιβλία και το διάβασμα. Αυτό συνέβαινε επειδή είχαμε ταυτίσει το διάβασμα με το σχολείο, το πρωινό ξύπνημα, την πίεση, τις φωνές των δασκάλων και των γονέων μας.
Το αντιμετωπίζαμε ως κάτι που πρέπει να κάνουμε, ως αγγαρεία και για αυτό οι περισσότεροι ήθελαν να τελειώσουν γρήγορα, ώστε να ασχοληθούν με κάτι άλλο πιο ευχάριστο, όπως για παράδειγμα το παιχνίδι. Πόσα είναι όμως τα εφόδια που χαρίζει το διάβασμα σε ένα παιδί; Και πώς θα μπορούσε ένας γονιός να κάνει το παιδί του ν’ αγαπήσει τα βιβλία;
Τι χαρίζει η ανάγνωση ενός Ελληνοχριστιανικού βιβλίου στα παιδιά μας ; Η ιστορία ενός καλού βιβλίου, κάνει τα παιδιά να δουν κάποια πράγματα πιο ρεαλιστικά. Μέσα από Ελληνική παιδεία, θα διδαχτούν, τα Χριστιανικά αξίώματα, που πιθανόν, αρκετοί γονείς, να μην είναι σε θέση να μεταφέρουν και να τα εξηγήσουν. Επίσης μαθαίνουν, να νικούν τους φόβους τους, να γίνονται πιο δυνατά, μέσα από την Ελληνική ιστορία, καθώς ταυτίζονται με τους Χριστιανούς Ήρωες, με συνέπεια, να έρχονται αντιμέτωπα, με κάποιους δικούς τους φόβους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βρίσκουν τρόπους, και διεξόδους, να τους ξεπερνούν.
Αρχίζουν να εισέρχονται στην σημαντική διεργασία, να σκεφτούν πώς θα μπορούσαν να λύσουν ένα σημαντικό θέμα. Μέσα στα Ελληνικά ιστορικά και Χριστιανικά βιβλία, υπάρχουν πολλά υπερπολύτιμα ηθικά διδάγματα και αξιώματα. Ένα καλό ιστορικό βιβλίο είναι μία πολύ καλή αφορμή για διάλογο, να συζητήσουμε την ιστορία με τα παιδιά, να τα ρωτήσουμε και να απαντήσουμε στις απορίες τους. Τα Ελληνόπουλα είτε θα αξιοποιήσουν τις αξίες του έθνους και της Ορθοδόξου πίστεως, για να γίνουν με την βοήθεια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, άξιοι Έλληνες, είτε θα τα αφήσουμε έρμαια στις νεοταξικές αθλιότητες που έχουν σκοπό να μετατρέψουν την παιδεία, σε κέντρο άθεων-ανήθικων ατόμων, ελεγχόμενων και καθοδηγούμενων, από τις διεστραμμένες επιταγές της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Όμως για να γίνουν τα παιδιά μας Έλληνες θα πρέπει να έχουν Ελληνοχριστιανική παιδεία. Από την στιγμή πού έχει καταργηγθεί η Εθνική και η Ορθόδοξη παιδεία από τα σχολεία, θα πρέπει μόνοι μας, να βοηθήσουμε τα παιδιά μας προς αυτήν την κατεύθυνση, ώστε να αποκτήσουν τα απαραίτητα εφόδια. Μας έκοψαν σκόπιμα απὸ τις πολιτιστικές μας ρίζες .
Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου, εiναι το καλύτερο βιβλία όλων των εποχών. Θα βοηθήσει σε πολύ σημαντικό βαθμό ώστε να γίνουν τα παιδιά Έλληνες και Ελληνίδες. Όσα χρόνια και να περάσουν, όσο και να ισχυρίζονται μερικοί απάτριδες πως τα μυθιστορήματα της Πηνελόπης Δέλτα “κάνουν” εθνική προπαγάνδα, δεν θα πάψουν ποτέ να είναι τα αγαπημένα των παιδιών. Το βιβλίο "Στον καιρό του Βουλγαροκτόνου", είναι ένα Ιστορικό μυθιστόρημα, στο οποίο αναφέρονται πολλά ιστορικά στοιχεία, τοποθεσίες και γεγονότα. Αποτελεί συνέχεια του πρώτου βιβλίου της Πηνελόπης. Δέλτα “Για την Πατρίδα”. Τα κύρια γεγονότα (ο πόλεμος, οι μάχες και ορισμένα ιστορικά πρόσωπα μας δείχνουν, τις διαχρονικές προσπάθειες, να επιβιώσουμε ως έθνος.
Ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίo, βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα. Αν και χαρακτηρίστηκε ως “παιδικό”, διαβάζεται πολύ ευχάριστα και από ενήλικες. Το έπος “Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου” είναι ένα σημαντικό ιστορικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα, που περιγράφει τους αγώνες του Ρωμαϊκού κράτους σε περιόδους μεγάλης δόξας. Η Πηνελόπη Δέλτα είναι μια εξαιρετική συγγραφέας-αφηγήτρια.
Σε κάνει να βλέπεις μπροστά σου τις εικόνες από τα στρατεύματα, τους Βασιλείς, τους στρατηγούς που απελαύνουν, από ερωτευμένες καρδιές, μάχες, κατασκοπείες, θριάμβους, ανθρώπινες απώλειες, θυσίες, αλληλεγγύη, στρατηγικούς σχεδιασμούς. Μας παρουσιάζει μια εποχή και μια προσωπικότητα, αυτή του Βασίλειου Βουλγαροκτόνου και του Κωνσταντίνου Κρηνίτη, πριν από χίλια έτη, και μας τα περιγράφει, σαν να γίνονται, σήμερα και να ζούνε στην σύγχρονη εποχή.
Η περιγραφή της δείχνει όχι μόνο την πλευρά των Ελλήνων, αλλά και των Βουλγάρων, μέσα από τις τραγωδίες που εκτυλίσσονται στα 32 χρόνια των πολέμων μεταξύ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Βουλγαρίας. Σε αυτά τα αιματοβαμμένα χρόνια παρακολουθούμε μια ερωτική ιστορία που διχάζει τις ζωές τριών ανθρώπων που γνωρίστηκαν παιδιά, χάθηκαν αιχμάλωτοι στα χέρια του εχθρού και ξανασυναντήθηκαν 15 χρόνια μετά.
Στο βιβλίο βλέπουμε ενέδρες, μάχες, αιχμαλωσίες, προδοσίες, και το πώς γλιτώνουν οι ήρωες, από τον θάνατο. Στους Βούλγαρους στρατηγούς που αιχμαλώτιζε ο Βασίλειος τους έδινε χρήματα και αξιώματα, με την προυπόθεση να σταματήσουν τον πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία. Όμως με την πρώτη ευκαιρία, οι Βούλγαροι στρατηγοί έφευγαν και πήγαιναν δίπλα στον Σαμουήλ και ξαναέπιαναν τα όπλα.
Οι τρομεροί επίορκοι Βούλγαροι, Δραξάν, Ιβάτζης,, πρωταγωνιστούν σε έναν πόλεμο μέχρι τελικής πτώσεως με τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β. Έναν στρατηγό και πολιτικό που πέρασε την ζωή του επάνω στο άλογο στις μάχες, από μικρός ως τα 69 του χρόνια θριαμβευτής στις μάχες, ευέλικτος και εύστροφος στο μυαλό και γρήγορος στις αποφάσεις του.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΡΗΝΙΤΗΣ, ΑΛΕΞΙΑ ΑΡΓΥΡΟΥ ΚΑΙ ΜΙΧΑΗΛ ΙΓΕΡΙΝΟΣ
Εiναι η ιστορία τριών νέων, που ζουν στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την εποχή του Βασιλείου Β´. Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β, μεγάλωσε με δική του μέριμνα, όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών, στους πολέμους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η Αλεξία Αργυρού. Τον Δεκαπενταύγουστο του 1004 μ.Χ. o ηλικιωμένος Παγράτης, φτάνει στην Αδριανούπολη μαζί με την μικρή και ορφανή πλέον, Αλεξία Αργυρού, κόρη του στρατηγού Αλέξιου και της Θέκλας.
Το ίδιο βράδυ του Δεκαπενταύγουστου (1004 μ,Χ.) η Αδριανούπολη πυρπολείται από τους Βούλγαρους, και ολόκληρος ο άμαχος πληθυσμός της εξοντώνεται, η αιχμαλωτίζεται. Ανάμεσα τους, βρίσκεται και ο γιος του διοικητη της Αδριανούπολης ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης, ο φίλος του Μιχαήλ Ιγερινός μαζί με τον Παγράτη και την Αλεξία αιχμαλωτίζονται. Τα δύο αγόρια μεγαλώνοντας στην αιχμαλωσία, ορκίζονται να πάρουν εκδίκηση.
Η παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είχε μακράν τον πιό οργανωμένο στρατό στον κόσμο, σε όλους τους τομεiς. Μεταξύ άλλων και στην κατασκοπεία. Ο Νικήτας ηταν παιδικός φίλος, με τον γιο του Παγράτη. Ο Νικήτας ήταν κατάσκοπος των Ρωμαίων, με τον οποίο γνωρίζονται, τους στρατολογεί στο μυστικό τάγμα των κατασκόπων, και έκτοτε συνεργάζονται. Ήταν προσεκτικός, έμπειρος, ικανός, έξυπνος, γενναίος, προστατευτικός, αλλά και ριψοκίνδυνος όταν το απαιτούσαν οι περιστάσεις.
Στην πορεία τα δύο αγόρια συναντούν ξανά την Αλεξία Αργυρού, η οποία λίγα χρόνια μετά τα γεγονότα της Αδριανούπολης, ηταν γνωστή ως μουγκή, η οποία περιφέρεται στα βουνά, και επικοινωνεί με νοήματα, μεταφέροντας κρυφά μηνύματα από τους Βούλγαρους στους Έλληνες. Κωνσταντίνος, Μιχαήλ και Αλεξία πορεύονται μέσα σε κινδύνους, για την Ελλάδα-Ορθοδοξία, καθώς αναπτύσσεται μεταξύ τους, μια δυνατή φιλία, που θα εξελιχθεί σε παράφορο αγνό-έρωτα.
Έναν έρωτα που τα δυο αγόρια προσπάθησαν να απαρνηθούν, για να μην προδώσουν την Ελλάδα και για να μην ματαιώσουν τον ιερό σκοπό, που ήταν ο αγώνας για το έθνος και τον αυτοκράτορα Βασίλειο Β. Εδώ βλέπουμε για πολλοστή φορά την φιλοπατρία, και την διαφύλαξη των εθνικών αξιών, που διέπει τους Έλληνες του μεσαίωνα. Όλους εκείνους τους αιώνες οι πρόγονοι μας έδιναν σκληρούς αγώνες, προκειμένου να διαφυλαχθούν η ακεραιότητα και η συνέχεια της πατρίδας μας. Για αυτό υποτάσσουν κάθε ατομικό δικαίωμα και επιλογή, στην Εθνιική αναγκαιότητα της επιβιώσεως, του Ελληνικού έθνους από τους εξωτερικούς εχθρούς. Κάθε μέσο ή επιδίωξη που υπηρετεί αυτόν τον μεγάλο σκοπό, είναι ιερό καιαγιάζεται. Ακόμη και η έννοια της φιλίας, που αναγνωρίζεται ως αξία-ιδανικό, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ, οι δυο φίλοι είναι ήρωες. Αχώριστοι, έξυπνοι, αγαπημένοι, γενναίοι, παραμένουν ενωμένοι ως το τέλος αγωνιζόμενοι για την Ελλάδα, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στον αυτοκράτορα.
Ο Κωνσταντίνος Κρηνίτης θεωρεί σπουδαία υπηρεσία την αντικατασκοπεία, σε αντίθεση με τον Μιχαήλ Ιγερινό που την θεωρεί περισσότερο ανάγκη παρά επιλογή. Δύο είναι τα μεγάλα αξιώματα, στα οποία τα δυο παιδιά παραμένουν αφοσιωμένα τα δύο παιδιά. Αυτά εiναι η Ελλάδα και Ορθοδοξία, για τα οποία αξίζει κάθε θυσία, και μεταξύ άλλων, αξίζει κάποιος να καταπνίξει τις προσωπικές του ανάγκες και φιλοδοξίες. Για την αγάπη στην πατρίδα ο Κωνσταντίνος θυσιάζει τη ζωή του.
Για την Ορθοδοξία και το έθνος, ο Κωνσταντίνος και ο Μιχαήλ απαρνιούνται τον έρωτά τους για την Αλεξία.
Η Αλεξία είνα ριψοκίνδυνη, δυναμική διεκπεραιώνει με επιτυχία και μυστικότητα την αποστολή της. Στο ορφανό κορίτσι, τα γεγονότα της Αδριανούπολης και οι σφαγές των Ελλήνων από τους Βούλγαρους, αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. και του προκαλούν προσωρινή απώλεια ομιλίας.
Η νεαρή Αλεξία όταν απέκτησε εκ νέου την ομιλία της έμεινε στα βουνά ως κατάσκοπος, και με δική της επιλογή συνεχίζει να ισχυρίζεται οτι εiναι ακόμη μουγκή, ώστε να περνάει απαρατήρητη και να μεταφέρει ακίνδυνα πληροφορίες στους Έλληνες αξιωματικούς. Σε αυτές τις αποστολές ερωτεύεται τον Κωνσταντίνο. Η Αλεξία ακολουθεί τον Βουλγαροκτόνο, στην αποστολή του ελπίζοντας, να συναντήσει τον αγαπημένο της Κωνσταντίνο".
Κάνοντας κανείς μια αποτίμηση της προσωπικότητας του Βασιλείου Β΄ είναι αδύνατον να χρησιμοποιήσει ένα επί θετο. Οι Βουλγαρικοί πόλεμοι μας δείχνουν, έναν άνθρωπο με μεγάλη αποφασιστικότητα και προσήλωση στους στόχους του. Ήταν δε τόσο δεμένος στους στόχους του, ώστε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μάχης ως το 1025 σε ηλικία 69 ετών.
Και αν αδίκως κατηγορήθηκε για σκληρότητα, καθώς με βαριά καρδιά εφάρμοσε τον Ρωμαικό νόμο, και την προβλεπόμενη ποινή για τους επαναστάτες Βούλγαρους, η ενέργεια του δικαιολογείται από τους σκοπούς του, που ήταν η προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων-αθωων Ελλήνων, που σκότωναν είτε εξανδραπόδιζαν οι Βούλγαροι. Εν τούτοις οι αρετές του τον κατατάσσουν δίκαίως μαζί με τον Άγιο Νικηφόρο Φωκά και τον Ηράκλειο, στην τριανδρία των πιο εμβληματικών Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
Τον πρόλογο της ιστορικής εργασίας έγραψε η Andri Λύτρα μέλος της συντακτικής ομάδας, του Arisvinews, υπό την καθοδήγηση και την εποπτεία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου.
Γεωστρατηγική και ιστορία. Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Ο Βουλγαροκτόνος ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό.
Πιστός εν Χριστώ τω Θεώ, Βασιλεύς-Αυτοκράτωρ Ρωμαίων.
Ορῶσιν αἴφνης κατά γωνίαν ἱστάμενον ἀνδρός πάλαι τεθνεῶτος λείψανον ὁλόκληρον καί τό πᾶν ὁλομελές, γυμνόν ἐς πόδας ἐκ κεφαλής.
Είχε δέ καί ἐπί τοῦ στόματος καλάμην ποιμενικής σύρριγος, εἰς χλεύην τινῶν οὕτω ποιησάντων, οἷς έμελε θρεμμάτων.
Ως δέ διηπόρουν, ὁρῶσιν ἐκ δεξιῶν κενήριον, καί επ΄ αυτοῦ γεγραμμένους στίχους, δηλοῦντας τόν κείμενο Βασίλειον εἶναι τοῦ Βουλγαροκτόνου ἐκεῖνον.
ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό. Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής,.
ΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ.
Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, οι φτωχοί δεν γνώρισαν τέτοια ευημερία και προστασία, παρά μόνο στις ημέρες, διακυβερνήσεως του Βασίλειου του Β. Υπήρξε ο μέγιστος, προστάτης των φτωχών και των αδικημένων.
Ο Βασίλειος ήταν ο μοναδικός Έλληνας, στα παγκόσμια χρονικά από καταβολής κόσμου, ο οποίος βοήθησε τόσο πολύ τους φτωχούς. Κανένας άλλος δεν βοήθησε τόσους πολλούς φτωχούς ανθρώπους. Επίσης κανένας άλλος Βασιλιάς, δεν εξίσωσε κοινωνικά τους φτωχούς με τους πλούσιους. Ακόμη μεγάλωσε με δικά του έξοδα, όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών. Τα αγόρια τα σπούδαζε, και εν συνεχεία τα έκανε στρατιώτες και αξιωματικούς, για να πολεμούν δίπλα του στα πεδία των μαχών. Διότι πολεμούσε για περισσότερο από τριάντα συνεχόμενα χρόνια, με Βούλγαρους, Άραβες, Χάζαρους, επαναστάτες κλπ.
Το αποτέλεσμα ήταν εκείνες οι γενιές των ορφανών παιδιών, να μεγαλώσουν και να πολεμούν δίπλα, στον Βασίλειο, στα πεδία των μαχών. Αυτό ήταν πολύ καθοριστικό στοιχείο, για τις στρατιωτικές, επιτυχίες του Βασίλιεου. Επίσης όλα τα ορφανά κορίτσια, που οι γονείς του σκοτώθηκαν στις μάχες, τα έδινε προίκα και τα πάντρευε. Κανένας άλλος βασιλιάς στον κόσμο, δεν έχει κάνει τόσες πολλές ελεημοσύνες-φιλανθρωπίες, όπως είχε κάνει ο Βασίλειος ο Β. Για πρώτη και μοναδική φορά στον κόσμο. όλοι οι φτωχοί Έλληνες γνώρισαν μια εξαιρετική εποχή ευημερίας. Αυτό γινόταν σε όλη την διάρκεια εξουσίας του Αυτοκράτορα Βασίλειου του Β .
Υπήρξε μέγας προστάτης όλων των φτωχών, και των αδικημένων. Για αυτό τους έδωσε πλήρη φοροαπαλλαγή, όσα χρόνια κυβερνούσε. Όλες της ετήσιες φορολογικές υποχρεώσεις των αδυνάτων Ελλήνων, όλα τα χρόνια που ήταν εκείνος Βασιλιάς, της πλήρωναν οι πλούσιοι.
Ενδεικτικό ήταν ότι, από τους ισχυρούς, πήρε πίσω όλα τα κτήματα, που είχαν πάρει άδικα από τους φτωχούς, και τα ξαναέδωσε πίσω στους δικαιούχους. Το ίδιο έκανε και με τα Εκκλησιατικά κτήματα. Όμως ο Βασίλειος δεν σταμάτησε εκεί. Όσοι πλούσιοι εξακολουθούσαν να είναι άδικοι άνθρωποι, ανάλογα με την περίσταση είτε τους αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, είτε τους αφαιρούσε ολόκληρη την περιουσία.Τους απολύτως κακούς-πλούσιους, που δεν άλλαζαν τακτική, τους κατάντησε ζητιάνους στα καπηλειά, και στα πανδοχεία της Μικράς Ασίας. Ανάμεσα σε όλα αυτά κατάργησε ακόμη και το δικαίωμα των δυνατών, σε περίπτωση φόνου, να εξαγοράζουν την θανατική ποινή.
ΤΟΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Θυσίασε όλη του την ζωή, για τον Χριστό, την Ελλάδα και την Μακεδονία. Αυτό διότι είδε το πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάσταση, για την Μακεδονία και για την Ελλάδα. Κοιμόταν σε όλη την ζωή στο έδαφος, ενώ έτρωγε το ίδιο φαγητό με τους στρατιώτες. Ουδέποτε πολέμησε κάποιος βασιλιάς στην πρώτη γραμμή, της κάθε μάχης-πολέμου μέχρι τα 69 του χρόνια, για να απελευθερώσει την Μακεδονία μας, και οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελληνικής-Ρωμαϊκής επικράτειας. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος βασιλιάς να πολεμήσει σε ηλικία, πάνω από τα 60, και να κάνει επιθέσεις ολομόναχος, χωρίς σωματοφύλακες για να κερδηθεί η εκάστοτε μάχη-πόλεμος, για να απελευθερωθεί η Μακεδονία μας. Θρυλικά έμειναν τα λόγια του, όταν σε ηλικία 60 ετών, τον ενημέρωσαν ότι ο Στρατηγός Κων. Διογένης, στις εσχατιές της Μακεδονίας μας, έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων, και δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Τότε ο ηλικιωμένος Αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β, ανέβηκε στο πρώτο άλογο που βρήκε μπροστά του λέγοντας :
” ΟΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΩ ΜΟΙ “.
Ο Βασίλειος έφυγε χωρίς να καταδεχτεί να κοιτάξει πίσω του, να δει εάν τον ακολουθούν οι Έλληνες στρατιώτες.
Ο στρατός έτρεξε από πίσω του, όλοι οι Έλληνες για να πολεμήσουν, όμως έπρεπε πρώτα να ετοιμάσουν τα άλογα, και να βάλουν τον πολεμικό τους εξοπλισμό. Ο Βασίλειος έφτασε πρώτος, με συνέπεια να πολεμήσει, στην μάχη για αρκετά λεπτά ολομόναχος. Ολόκληρη την ζωή του, την πέρασε, επάνω στα βουνά, με ζέστες, κρύα-χιόνια, με βροχές, μέσα στα στρατόπεδα, στα πεδία των μαχών, μέσα σε απίστευτες κακουχίες, για να επιτύχει την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας. Μέχρι να τελειώσει η κάθε μάχη, και ο κάθε πόλεμος νικηφόρα για τους Έλληνες, καθόταν νηστικός, άυπνος και διψασμένος για όσες ημέρες χρειαζόταν . Όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες αυτοκράτορες, πάντοτε, σταματούσαν , προσωρινά την κάθε μάχη-πόλεμο, για να πάνε για νερό, για φαγητό, και για ύπνο. Επίσης πάγια τακτική, ήταν τον χειμώνα, να διακόπτουν τις πολεμικές επιχειρήσεις για να ανασυνταχτούν και να ξεκουραστούν, μαζί με τον υπόλοιπο στρατό, και συνέχιζαν την επόμενη άνοιξη τους πολέμους. Όμως ο Βασίλειος, ήταν μόνιμα εκεί ακόμη, και με τα χιόνια, βρισκόταν επάνω στα βουνά και πολεμούσε.
Όλα αυτά για να εμποδίσει τους βάρβαρους Βούλγαρους, από τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς,τους βιασμούς και το σκλάβωμα Ελληνίδων. Επίσης πολεμούσε για να αποτρέψει την μόνιμη κατάκτηση, της Μακεδονίας. Δεν περιγράφεται ο πόνος όλων εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι έχαναν τις γυναίκες, τις αδελφές, τις κόρες, τις ανηψιές, τις εξαδέλφες, και κάποιες φορές της μητέρες τους, εάν ήταν εμφανίσιμες. Όμως βασιλιάς, επειδή πονούσε τους Έλληνες, και την πατρίδα, πέρασε μια ολόκληρη ζωή, με το σπαθί στο χέρι να πολεμά για την Ελλάδα, ώστε να εμποδίζει την καταστροφή των αθώων Ελλήνων. Ο Βασίλειος θυσίασε την ίδια του την αδελφή, την πριγκίπισσα Άννα, καθώς έδωσε το ίδιο του το αίμα, για να γίνει γυναίκα ενός Ρώσου βάρβαρου, και πρώην σατανιστή με χαρέμια και πάσης φύσεως ακολασίες. Μετά όμως από αυτόν τον γάμο, όλοι οι Ρώσοι έγιναν χριστιανοί ως έναν βαθμό. Μείωσε λοιπόν με αυτόν τον τρόπο τους εχθρούς τους έθνους. Έπρεπε πάση θυσία να σταματήσει τους εμφυλίους πολέμους, ώστε να αντιμετωπίσει τους Βούλγαρους, τους Αγαρηνούς, τους Χάζαρους και τους Γερμανούς.
Όσα χρόνια κυβέρνησε, οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα, από την Κάτω Ιταλία, μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Όσο ζούσε, οι αιώνιοι και μεγαλύτεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους, οι Γερμανοί, από τα Δυτικά, και οι Σελτζούκοι, από τα Ανατολικά, δεν τολμούσαν, ούτε να αναπνεύσουν. Έτρεμαν ακόμη και στο άκουσμα του ονόματος, του αυτοκράτορα Βασίλειου του Β, για αυτό και ανέμεναν να αποβιώσει, για να επιτεθούν, στην Ελληνική αυτοκρατορία
Μέχρι και προσωρινό πάπα στην Ρώμη, επέτυχε να διορίσει, με στόχο, να προστατέψει, το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, από τις επερχόμενες σταυροφορίες, που προετοίμαζαν οι Γερμανοί.
Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. Όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.
Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη.
Βέβαια όλοι οι χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.
Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς, και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές, συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος στον κρίσιμο εκείνο πόλεμο μετά από τον οποίο έγινε μονοκράτορας πολέμησε με το λάβαρο, το οποίο είχε επάνω το Σταυρό και τη φράση «Εν τούτω Νίκα». Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και την θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν, έλεγε ο Στρατηγός I. Μακρυγιάννης. Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό, που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας. Δεν είναι ηθικό, λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική “λογική”, θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε τους προγόνους μας να αμύνονται επί τόσους αιώνες, και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ, ΝΑ
ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :
Β’. Ο Δεκαπενταύγουστος του 1004
Ι’. Στο στρατόπεδο του Βουλγαροκτόνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου