Στο πανεπιστήμιο Μακεδονία γίνεται κάτι μοναδικό. Εκεί διδάσκεται ο Άγιος Pallida Mors Saracenorum !!!
Περί παραδρομής πολέμου. Τι γίνεται όταν έχουμε εισβολή ;
Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος. «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους». Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους.
(Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn., Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).
Η χρήση όπλων ανάγεται ιστορικά στην αρχαιότητα και προηγείται της εμφάνισης των εθνών-κρατών.
Η νόμιμη άμυνα επιτρέπεται και είναι δίκαιη όταν τεθούν σε κίνδυνο οι βασικές ανθρώπινες αξίες η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, η επιβίωση και η ζωή.
Τo πώς ορίζεται η έννοια του δικαίου, διαφέρει ανάλογα με τις θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές πεποιθήσεις ενός έθνους, στα πλαίσια μιας ορισμένης ιστορικής περιόδου.
Επίσης δύο αντικρουόμενες εκδοχές για τα αίτια του πολέμου, είναι δυνατόν να παρουσιασθούν ως δίκαιες. με αξιόπιστα επιχειρήματα επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Οι πόλεμοι αποδοκιμάζονταν εν μέρη στην αρχαία Ελλάδα, εν τούτοις η νομιμότητα τους δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Oι αρχαίες Ελληνικές πόλεις έδιναν μεγάλη βαρύτητα στις αιτίες για την προσφυγή σε πόλεμο. Περί πολέμου και ειρήνης ενδεικτική είναι η αναφορά του Πλούταρχου.
Ο ιστορικός, φιλόσοφος, βιογράφος, και Αρχιερέας του Δελφικού μαντείου ο Πλούταρχος, δίνει μια πολύ σημαντική πληροφορία, στο έργο του με τίτλο “Περί Σωκράτους Δαιμονίου”. Κάνει αναφορά στον Βασιλιά Αγησίλαο. Όταν ο Σπαρτιάτης ηγεμόνας άνοιξε τον τάφο της Μητέρας του Ηρακλή, της Αλκμήνης, βρήκε μέσα ένα κείμενο και κάποιες επιγραφές. Τότε αμέσως κάλεσε τον Σπαρτιάτη Αγητορίδα, τον οποίο έστειλε ως πρεσβευτή της Σπάρτης στην Αίγυπτο, για να μάθει από πότε χρονολογούνται τα ευρήματα και τι λένε οι επιγραφές, καθώς η γλώσσα ήταν Ελληνική, εν τούτοις γιατί ήταν χιλιάδες χρόνια πριν δεν ήταν σε θέση να διαβάσουν.
Εκείνη την εποχή Φαραώ ήταν ο Νέκταβι. Μετά από τρεις ημέρες ο Αρχιερέας Χόνουφι, απάντησε στον Φαραώ, και στον Σπαρτιάτη Αγητορίδα, ότι το αλφάβητο αυτό το γνώριζε ο Ηρακλής και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, της εποχής του, και ότι το αλφάβητο αυτό, ξεκίνησε στα χρόνια του Πρωτέα. Επίσης εξήγησε, ότι το κείμενο έγραφε, τα εξής : ” Να τιμούν οι Έλληνες τους “θεούς” και να λύνουν τις διαφορές τους μέσα από τους φιλοσοφικούς διαλόγους, και την ρητορική.
Στα πλαίσια αυτών των ηθικών-φιλοσοφικών αξιωμάτων, οι αρχαίοι Έλληνες δημιούργησαν θεσμικούς φορείς, με σκοπό την ειρηνική διευθέτηση επιλύσεως των διαφορών μέσω της προσφυγής στις αμφικτιονίες. Είχαμε την σύσταση συμφώνων σχετικά την ατομική και την συλλογική ποινική ευθύνη και δίωξη, για πράξεις αντίθετες προς τους κανόνες διεξαγωγής των στρατιωτικών επιχειρήσεων.
Ενδεικτική ήταν η καταδίκη σε θάνατο του Αθηναίου ναυάρχου Φιλοκλή και όλων των Αθηναίων αιχμαλώτων, από τον Σπαρτιάτη Λύσανδρο, μετά την ήττα των Αθηναίων, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο το 404 π.Χ. Οι Αθηναίοι δικάστηκαν ενώπιον της συνελεύσεως των συμμαχικών δυνάμεων των Λακεδαιμονίων, για όλα τα "εγκλήματα πολέμου" τα οποία είχαν διαπράξει έως τότε.
Ο Φιλοκλής κατηγορήθηκε ότι διέταξε να ριχθούν στην θάλασσα τα πληρώματα δύο τριηρών του Σπαρτιατικού στόλου και ότι είχε αποφασίσει, σε περίπτωση νίκης των Αθηναίων, να αποκόψει το δεξί χέρι όλων των αντιπάλων αιχμαλώτων. Είναι σημαντικό, ότι ο Λύσανδρος, απευθυνόμενος στον Φιλοκλή, θεώρησε ότι οι πράξεις του αποτελούσαν παρανομία κατά του Ελληνικού έθνους και όχι μόνον κατά των Σπαρτιατών !!! Η επίκληση λόγων, οι οποίοι δικαιολογούν την πολεμική σύρραξη στην Αρχαία Ελλάδα, είναι εφικτό να διαπιστωθεί με βάση τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.
Ο Θουκυδίδης αφιέρωσε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του, στις αιτίες του εμφυλίου ανάμεσα στην Αθήνα και την Σπάρτη.
Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν ο τρομερότερος εμφύλιος της αρχαίας Ελλάδος, (431-404 π. Χ.), ευθύνεται εν μέρη, για την παρακμή στην αρχαία εποχή, είχε και αυτός όπως όλοι οι εμφύλιοι θρησκευτικές αποχρώσεις.
Πίσω από αυτή την τρομερή γενοκτονία, βρισκόταν για πολλοστή φορά το δελφικό μαντείο, το οποίο παρακινούσε τους Σπαρτιάτες και τους Αθηναίους, σε φονικότατες συγκρούσεις και απίστευτες θηριωδίες. μέσα από τους εκατέρωθεν κίβδηλους χρησμούς του (Θουκιδiδης, Ιστορία. Α΄,4).
Οι σκοτεινοί παράγοντες της αρχαίας θρησκείας υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να τιμωρήσουν, να πλήξουν και να απομακρύνουν από την εξουσία της Αθηναϊκής πολιτείας τον Περικλή και τους σοφούς φίλους του, Αναξαγόρα, Ιπποκράτη, Ηρόδοτο, Φειδία οι οποίοι αμφισβητούσαν την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών και με τις διδασκαλίες τους αποδομούσαν την ξενόφερτη θρησκεία από την Αίγυπτο. Ειδικά ο πατέρας της Ιστορίας Ηρόδοτος στο Β βιβλίο του, προσκομίζει δεκάδες ατράνταχτα στοιχεία σχετικά με την Αιγυπτιακή προέλευση του δωδεκαθέου και την εισβολή των Φοινίκων στην Ελλάδα.
Ενδεικτικά αναφέρει ο Ευριπίδης : " Αν οι θεοί κάνουν αισχρές πράξεις δεν είναι θεοί¨ (Martin Nilson, "Η ιστορία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας", σελίδα. 287). Είναι γνωστό σε όλους ότι οι Ολύμπιοι δαίμονες διακατεχόταν από τις πιο ανώμαλες και παρά φύσιν σεξουαλικές επιθυμίες. Η Επιρροή του Αναξαγόρα, του Ιπποκράτη και των άλλων σοφών-φίλων του Περικλή στους Αθηναίους πολίτες ήταν πολύ μεγάλη και η Ολύμπια θρησκεία κινδύνευε με κατάρρευση.
Για αυτό οι σατανικοί ιερείς υποκίνησαν τον Πελοποννησιακό πόλεμο, με στόχο την ανατροπή του Περικλή, την απομάκρυνση των "άθεων" φίλων του και τον περιορισμό της Ελληνικής φιλοσοφίας που άνθιζε στην Αθήνα. Στον αντίποδα στην Σπάρτη εκείνη την εποχή δεν υπήρχε τόσο υψηλό φιλοσοφικό επίπεδο.
Στις εποχές όπου το έθνος βρισκόταν σε αμυντικούς πολέμους, όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό. Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί.
Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη. Βέβαια όλοι οι Χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.
Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές, συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης.
Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας.
Δεν είναι ηθικό, λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική “λογική”, θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας, να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του, μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*. Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος.
Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων ήταν αμέτρητες, επί πολλούς αιώνες, εις βάρος των αθώων Ελλήνων, για αυτό έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση. Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους εισβολείς με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών. Ο Σωτήρας Χριστός ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του μέσα στην Αγία Σοφία και να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*.
Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά. Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος.
Ένα ακόμη ενδεικτικό παράδειγμα ότι ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος, είναι η καταδρομική ενέργεια του στρατηγού Ευστάθιου.Δαφνομήλη. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που την εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να συλλάβουν οι τρεις Έλληνες (Δαφνομήλης, Μ. Ιγερινός, Νικήτας) τον Ιβάτζη και να τον τυφλώσουν. Συνεπώς είναι μια ακόμη ιστορική απόδειξη, ότι η μητέρα του Θεανθρώπου είναι σύμφωνη με τις διδασκαλίες του Αγίου Γρηγόριου-Θεολόγου.(1)
Σε περιόδους όπου το Ελληνικό έθνος είναι εμπλεκόμενο σε αμυντικούς πολέμους, η Υπεραγία Θεοτόκος δεν δείχνει κανένα οίκτο στους εχθρούς και σε όσους "Έλληνες" τους ευεργετούν με οποιονδήποτε τρόπο. Μ. Φώτιος : "Ο, τε γάρ τους πολεμίους ευεργετών προδότης".
Αυτό δίδαξε ο Μέγας Φώτιος και κανένας Έλληνας δεν το αμφισβητεί. Τα έθνη κατακτώνται-αφανίζονται όταν απολέσουν τον πολιτισμό, την παιδεία, την θρησκεία, την γλώσσα και την ηθική. Διαχρονικά όλα τα έθνη επιβιώνουν μέσα από τους αμυντικούς πολέμους λόγω των Ηρώων και όχι εξαιτiας των απόλεμων-δειλών, που εγκαταλείπουν τις χώρες τους έρμαιο στα χέρια των εισβολέων, κρυμμένοι πίσω από τις ιδιότητες των προσφύγων και των αιρετικών χριστιανών που πιστεύουν και αναμένουν ανύπαρκτους σωτήρες, τους οποίους κατασκεύασαν οι υπερδυνάμεις για κρατούν σε καταστολή τον Ελληνισμό, ώστε να είναι σε θέση να κυριαρχούν.
Σχετικά με την νόμιμη άμυνα ήταν σύμφωνος και ο επίσκοπος Πλωμαρίου το 1913 μ.X. ο οποίος σε σχετικό του βιβλίο, αναφέρει ότι ο Χριστιανός θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα μέσα ώστε να αποφύγει τον φόνο. Εάν όμως αυτό δεν είναι εφικτό, τότε έχει κάθε δικαίωμα, όπως και ο κάθε άνθρωπος να υπερασπιστεί την ζωή του.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα όλους εκείνους τους αιώνες μέχρι και σήμερα βρισκόταν σε απολύτως νόμιμη άμυνα. Ότι οι πρόγονοι μας πολεμούσαν μόνον σε αμυντικούς πολέμους. Οι εχθροί δεν σταματούσαν ποτέ τους πολέμους εκείνους τους αιώνες. Για αυτό κάθε χρόνο εισέβαλαν στην Ελλάδα, και προκαλούσαν τρομερές καταστροφές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφταναν έξω από την Κωνσταντινούπολη, είτε πλησίαζαν αρκετά κοντά στην Ελληνική-Ρωμαϊκή πρωτεύουσα.
Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως εικόνα και ομοίωση, της Ουρανίου Βασιλείας, δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους, καθώς βρισκόταν, μονίμως, όλους εκείνους τους αιώνες, σε νόμιμη άμυνα, με βάση αυτά που δίδαξαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας.
Η Ελευθερία του Ελληνικού έθνους είναι θεμελιωμένη επάνω στο αίμα, στις θυσίες και τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων. Οι Άγιοι, οι Σοφοί και οι Ήρωες του Ελληνισμού και της Ορθοδόξου πίστεως, είναι οι αψευδείς μάρτυρες της παρουσίας του Χριστού στην ανθρωπότητα. Αυτό συμβαίνει διότι σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων ο Θεός-δημιουργός ήταν και είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει. Η παρουσία των Ηρώων και των Αγίων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι μόνον ο Χριστός θέλει τους Έλληνες όπως είπε ο μέγιστος στρατηλάτης του έθνους, ο οποίος ξεπέρασε σε επιτεύγματα ακόμη και τον Μέγα Αλέξανδρο.
Οι ήρωες υπηρετούν το Ελληνικό έθνος και την Ορθοδοξία. Τολμούν, κινδυνεύουν υπόκεινται σε βασανιστήρια βάζοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα. Η αυτοθυσία, η αγάπη, η πίστη σε ανώτερες Ελληνικές αξίες και ιδανικά, είναι τα μέσα του ανθρώπου για να αντιμετωπίσει την πνευματική κατάπτωση, την βαρβαρότητα, την ισοπέδωση και την σκλαβιά.
Η Ορθόδοξη πνευματικότητα είχε τόσο βαθιά επηρεάσει πολλούς Ρωμαίους αυτοκράτορες, ώστε άλλοι εξ αυτών τελείωναν τη ζωή τους ως μοναχοί και άλλοι όπως ο Νικηφόρος Φωκάς, ζώντας με νηστεία, άσκηση και προσευχή. Πολλοί άνθρωποι όταν δεχτούν σκληρά χτυπήματα στον βίο τους, εγκαταλείπουν τον θεό, είτε περνάνε στο απέναντι άκρο, στον εωσφορισμό. Εν τούτοις ο Άγιος Νικηφόρος Φωκάς, αν και έχασε το παιδί του και την γυναίκα του, ήρθε ακόμη πιο κοντά στον Χριστό.
Ο αυτοκράτορας Νικηφόρος ο Β Φωκάς καταγόταν από την πιο ισχυρή οικογένεια της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα μέλη της οικογένειας του, ήταν όλοι ανώτεροι στρατιωτικοί, και είχαν υπηρετήσει στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό ενάντια στους Πέρσες και στους Aγαρηνούς. Ήταν ο προστάτης όλων των αδύνατων Ελλήνων Χριστιανών τους οποίους κατέστρεφαν, επί αιώνες οι εισβολείς. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, ήξερε ότι είχε την θεϊκή συναίνεση, να πολεμήσει τους εχθρούς της αυτοκρατορίας.
Πριν να γίνει Αύγουστος αναδείχθηκε σε μεγάλο στρατηγό σε όλα τα πολεμικά μέτωπα. Ήταν γεννημένος στρατιώτης. Είχε την σωματική αντοχή και την διανοητική ικανότητα ενός μεγάλου στρατιωτικού ηγέτη. Ήταν μικρόσωμος, αλλά εξαιρετικά δυνατός. Η ζωή του ήταν αφιερωμένη στα στρατεύματα του, τα οποία αγαπούσε πολύ και τα προστάτευε με κάθε τρόπο. Οι στρατιώτες του ήταν πιστοί μέχρι θανάτου.
Ο Έλληνας βασιλιάς Ν. Φωκάς, πολεμούσε πιο γενναία από όλους τους υπόλοιπους. Όποτε χρειαζόταν έκανε επίθεση ολομόναχος, εναντίον χιλιάδων αντιπάλων. Αυτό γινόταν για να πάρει θάρρος ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός ώστε να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι.
Σημαντικό ρόλο στην ζωή του Νικηφόρου εκτός της απώλειες των δικών του ανθρώπων, είχε και ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Είναι αυτός που έκανε τόσο πολύ θρήσκο τον Άγιο Ν. Φωκά, με συνέπεια να πλησιάζει η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο απόγειο της ακμής της. Ο Άγιος Αθανάσιος άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον τρόπο σκέψης-ζωής του Νικηφόρου. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα σκληρά χτυπήματα της μοίρας.
Ο βασιλιάς ήταν εκείνος που έδωσε τα χρήματα, στον Αθανάσιο, για να δημιουργήσει την Μονή Μεγίστης Λαύρας, που ήταν, το πρώτο κοινόβιο, στην ιστορία του Αγίου Όρους. Συνεπώς ο Άγιος Αργαλέος, είναι ο Ιδρυτής του Αγίου Όρους. Οι προσευχές, ο χαρακτήρας, ο τρόπος ζωής του Αθανάσιου, έδιναν ακόμη μεγαλύτερη ψυχική δύναμη στον αυτοκράτορα, για να κερδίζει τους εχθρούς των Ελλήνων. Εξαιτίας του Αθανάσιου, είχε πλήρη επίγνωση ότι πολεμά τους Ισλαμιστές, τους θανάσιμους, και αιώνιους εχθρούς του Χριστού και της Ελλάδος. Ο αυτοκράτορας ζήτησε από τον πατριάρχη Πολύευκτο, όσοι Έλληνες στρατιώτες χάνουν την ζωή τους σε μάχη εναντίον των Αγαρηνών, να ανακηρύσσονται άγιοι.
Ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης όταν επισκέφθηκε στην Βασιλεύουσα τον αυτοκράτορα και πνευματικό του φίλο Νικηφόρο, τον συμβούλευσε να ζει «λιτῶς καί ἐν ταπεινώσει», να μετανοεί και να εξομολογείται καθημερινώς για όλες τις αμαρτίες του, ειδικά για το γεγονός, ότι δεν πραγματοποίησε, την υπόσχεσή του, να γίνει μοναχός. Επίσης του υπέδειξε να είναι επιεικής προς τους υπηκόους και να κάνει ελεημοσύνες.
Στο Τυπικό της Μεγίστης Λαύρας ο Άγιος Αθανάσιος, αναφέρεται τιμητικά και στον Άγιο Νικηφόρο, που είχε δολοφονηθεί. Τον χαρακτηρίζει ζηλωτή του μοναχικού βίου, «μέγαν ἐν βασιλεῦσι, καί πολύν τήν ἀνδρείαν, καί τήν ἀρετήν», τον οποίον ο αριστοτέχνης Θεός τον αξίωσε «ὡς γέρας, βραβείον ἄξιον» να εκπορθήσει τις βαρβαρικές πόλεις. Όμως δεν κατόρθωσε να εκπληρώσει την φιλόθεο πρόθεσή του να γίνει μοναχός, διότι κατέλαβε «τά τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων σκῆπτρα».Τον επαινεί επίσης, διότι έζησε μέσα στον κόσμο ως μοναχός, με ηθική ζωή, με νηστείες και κοιμώμενος κάτω στο πάτωμα.
Ο Άγιος Αθανάσιος τιμά τον Άγιο Νικηφόρο γράφοντας ότι ξεπέρασε τους μοναχούς των ορέων, με τις αγρυπνίες του, τις συνεχείς γονυκλισίες, και με την σωφροσύνη του.
Pallida Mors Saracenorum ήταν το όνομα που πήρε o Στρατηγός-Αυτοκράτορας και Άγιος Νικηφόρος Φωκάς μετά την μεγαλειώδη νίκη του κατά των Σαρακηνών της Ισπανίας. Οι Ισμαηλίτες κατέλαβαν τον Χάνδακα-Ηράκλειο στην Κρήτη, τον Μάρτιο του 961 μ. Χ.
Ένα αξιόλογο άρθρο βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Πολεμικού Ναυτικού ινστιτούτου της Αμερικής (US Naval Institute). Στο άρθρο αυτό γίνεται αναφορά στην επιχείρηση που ανέλαβαν οι Έλληνες-Ρωμαίοι για την ανακατάληψη της Κρήτης από τους Σαρακηνούς. Ο αρθρογράφος κάνει αναφορά στην ανακατάληψη της μεγαλονήσου από τον στρατηγό-αυτοκράτορα Νικηφόρο και την κατάκτηση της Κρήτης από τους Γερμανούς κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Οι στρατηγικές κινήσεις που έκανε ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στόλος στην Κρήτη, αποτελούν αντικείμενο παγκόσμιων επιστημονικών ερευνών και διδασκαλίας σε πολλές ναυτικές-πανεπιστημιακές σχολές άλλων χωρών. Οι στρατηγικές τακτικές του Αγίου Νικηφόρου Φωκά αναγνωρίζονται διεθνώς, ως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα διεξαγωγής και εφαρμογής όλων των επιχειρήσεων πολέμου στην στεριά και στην θάλασσα.
Η Κρήτη έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία από τα αρχαία χρόνια μέχρι και την σύγχρονη εποχή, καθώς ελέγχει τις αεροπορικές και θαλάσσιες συγκοινωνίες αποτελώντας ιδανική βάση αεροναυτικών επιχειρήσεων προς κάθε σημείο της Ανατολικής Μεσογείου. Για αυτούς τους λόγους ήταν από τις αρχές του Β παγκοσµίου πολέµου στο στόχαστρο των Βρετανών και των Γερµανών.
Τον ένατο αιώνα βασική επιδίωξη για την Ελληνική-ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν ο έλεγχος των θαλασσίων γραμμών και η εξουδετέρωση των Σαρακηνών πειρατών, ώστε να γίνεται με ασφάλεια το εμπόριο και να προστατεύεται ο άμαχος Χριστιανικός-Ελληνορωμαϊκός πληθυσμός.
Τα προηγούμενα χρόνια έγιναν πολλές αποτυχημένες απόπειρες ανακατάληψης του νησιού από τους Έλληνες. Τότε το 960 μ.Χ. συγκροτείται ένας μεγάλος αυτοκρατορικός Ρωμαϊκός στόλος, υπό τον Δομέστικο των Σχολών της Ανατολής Νικηφόρο Φωκά. Ο Άγιος Νικηφόρος οργανώνει πολύ προσεκτικά τους σταθμούς ανεφοδιασμού του αυτοκρατορικού ναυτικού κατά μήκος του Αιγαίου ξεκινώντας από την νήσο Τένεδο και στην συνέχεια προς Μυτιλήνη*, Χίο, Νάξο, Ίο, Θήρα, Κάρπαθο, με τελικό προορισμό την Κρήτη.
Η Ρωμαϊκή δύναμή περιλαμβάνει πεζούς στρατιώτες, ιππικό και ναυτικό προσωπικό. Παράλληλα στέλνει πλοία προς αναγνώριση και συλλογή πληροφοριών. Στην συνέχεια περικυκλώνει το νησί με ναυτικές δυνάμεις δημιουργώντας περιοχές καταδρομικών-ναυτικών επιχειρήσεων.
Πραγματοποιεί οργανωμένες αποβάσεις ταυτόχρονα σε προκαθορισμένες ακτές, με στόχο να αιφνιδιάσει τους Αγαρηνούς, ώστε να μην αντιδράσουν.
Η απόβαση διεξάγεται με εκτόξευση βελών και υγρού πυρός, για να καλυφθούν οι εξερχόμενοι Έλληνες-Ρωμαίοι στρατιώτες από τα πλοία. Μέχρι την πολιορκία του 961 μ.Χ. οι Άραβες θεωρούσαν ότι είναι κυρίαρχοι και χωρίς αντίπαλο. Για αυτό προχωρούσαν σε φονικές επιδρομές με πλούσια λάφυρα και σε δουλεμπόριο. Αυτό το οποίο αγνοούν οι περισσότεροι είναι ότι η Ορθόδοξη πίστη επιτρέπει την νόμιμη άμυνα.
Μετά την Κρήτη ο Άγιος Αργαλέος επιστρέφει και πάλι δυναμικά στο Ανατολικό μέτωπο. Νίκησε σε επανηλειμμένες αναμετρήσεις τον μεγάλο αντίπαλο του Σαιφ-αλ Ντάου Λα, κατέλαβε σημαντικά κάστρα και το Χαλέπι στην Βόρεια Συρία (Δεκέμβριος 962 μ.Χ.). Οι νίκες εναντίον των Αράβων σε όλα τα πεδία ανύψωσαν το γόητρο του Ρωμαϊκού κράτους.
Τα πρώτα δύο έτη της βασιλείας του απομάκρυνε τους ΄Αραβες από την Κιλικία. Οι πόλεις Τάρας, Άδανα, Μονεστία και άλλες απελευθερώθηκαν με τις ένδοξες νίκες του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού. Το 966 μ.Χ. ο Νικηφόρος πολιόρκησε χωρίς επιτυχία την Αντιόχεια αλλά προσάρτησε μεγάλο τμήμα της Συρίας. Το 967 οργάνωσε νέα εκστρατεία στη Συρία, κινήθηκε κατά μήκος της παραλιακής ζώνης, απελευθέρωσε πολλές πόλεις και τελικά αποφάσισε την πολιορκία της Αντιόχειας. Κατέλαβε την ΄Εδεσσα, στην οποία βρήκε την αχειροποίητη εικόνα του Χριστού, προχώρησε μέχρι την Τρίπολη του όρους Λιβάνου, κατέλαβε είκοσι περίπου οχυρά και πολιόρκισε εκ νέου την Αντιόχεια.
Ο Βασιλιάς Νικηφόρος ανέθεσε την πολιορκία της πόλης στον στρατοπεδάρχη Πέτρο Φωκά και τον Μιχαήλ Βούρτζη οι οποίοι τελικά κατόρθωσαν να καταλάβουν την Πόλη (29 Οκτωβρίου 969 μ.Χ). Σύντομα ανακαταλύφθηκε και το Χαλέπι και ο ΄Αραβας εμίρης του Χαλεπίου αναγνώρισε την Ελληνική-Ρωμαϊκή εξουσία. Οι επιτυχίες του Νικηφόρου στην Ανατολή εξουδετέρωσαν πλήρως την αραβική απειλή για πολλές δεκαετίες ενώ παράλληλα αποκατέστησαν την βυζαντινή παρουσία μέχρι τη Μεσοποταμία.
Ο Άγιος Νικηφόρος ενσαρκώνει την διαχρονική Ορθόδοξη, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και τα αξιώματα του έθνους. Η αγάπη του για τον Χριστό, την Ορθοδοξία, την Ελλάδα και το πώς θα υπηρετήσει καλύτερα την πατρίδα του, καθόρισε όλη την ζωή του. Από μικρός αναρωτιόταν αν θα έπρεπε να γίνει μοναχός ή αν θα υπηρετούσε καλύτερα τον Χριστό, αγωνιζόμενος ως στρατιωτικός. Ήξερε πως μένοντας στον κόσμο και στα πιο υψηλά επίπεδα της στρατιωτικής ιεραρχίας, ότι η προσφορά του θα ήταν μεγάλη, αλλά οι πιέσεις και οι πειρασμοί θα ήταν μεγάλοι. Το δίλημμα του Αγίου Νικηφόρου είναι το δίλημμα πολλών Ορθοδόξων Χριστιανών.
Ο Νικηφόρος Φωκάς υπηρέτησε στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό και παράλληλα συνδύασε την στρατιωτική, με την ασκητική ζωή κοντά στον Χριστό. Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει πολεμώντας και αγωνιζόμενοι σε περιόδους ειρήνης.
Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ.
Στην εποχή του Αγίου αυτοκράτορα Νικηφόρου, οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και οι Ισμαηλίτες συνυπάρχουν εδώ και αιώνες. Στην Βασιλεύουσα-Κωνσταντινούπολη, επί Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπήρχε τζαμί για την μειονότητα Ισμαηλιτών. Όμως εκείνους τους αιώνες, οι πρόγονοι ήταν κοσμοκράτορες, καθώς διοικούσαν, την κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου.
Οι ένδοξοι-Ήρωες πρόγονοι μας, οι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επί αρκετούς αιώνες, πολεμούσαν καθημερινά, και πάρα πολύ γενναία στα πεδία των μαχών. Οι Μωαμεθανοί που ζούσαν μαζί ως μειονότητα, δεν παρουσίασαν παραβατική συμπεριφορά, παρά το γεγονός, ότι τα δύο έθνη, βρισκόταν συνέχεια, σε πόλεμο, από την εποχή, του αυτοκράτορα Ηράκλειου.
Οι πρόγονοι μας είχαν τον απόλυτο σεβασμό, από την Μουσουλμανική μειονότητα, διότι είχαμε κράτος πολύ σοβαρό, με οργάνωση, διοίκηση, στρατό, δομές, παιδεία, ηθική και αυστηρούς νόμους, που εφαρμοζόταν στην πράξη. Εν τούτοις η βασικότερη αιτία, που υπήρχε σεβασμός, ανάμεσα σε Χριστιανούς και Σαρακηνούς, ήταν η γενναιότητα, των προγόνων μας στις μάχες και τους πολέμους.
Οι Ήρωες αυτοκράτορες, Στρατηγοί, Αξιωματικοί, και Στρατιώτες, προκαλούσαν δέος, στην Μωαμεθανική μειονότητα. Δυστυχώς την σημερινή εποχή, οι ρόλοι και οι ισορροπίες, έχουν αντιστραφεί.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΔΡΑ "ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ".
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΔΡΑ ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ :
0 comments: