Η περιβόητη Ολυμπιάδα υπήρξε μάγισσα και μαινάδα.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος και ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος Θεολόγος-Συντακτική ομάδα του Arisvinews
Μια από τις μεγαλύτερες μάγισσες του δωδεκαθέου, υπήρξε η Πολυξένη, Μυρτάλη, Ολυμπιάδα, Στραρονίκη.
Η τέχνη της μαγείας και το απίστευτο εύρος των μαγικών τελετουργιών της ήταν λίαν αγαπητή ενασχόληση των ιερέων και άλλων παραγόντων της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Η μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, η ψεύτικες θεραπείες κλπ, ήταν μέρος των «καθηκόντων» των ιερέων.
Άλλωστε αυτοί θεωρούνταν πρόσωπα «ιερά», διότι ήταν, σύμφωνα με τη δική τους απόφαση, τα «ορατά σημάδια» των «θεών» που αντιπροσώπευαν και «υπηρετούσαν». Η μαγεία είχε τέτοια έκταση στους κόλπους της αρχαιοελληνικής θρησκείας, ώστε είχε οριστεί ως προστάτιδά της η φοβερή τρίμορφη θεά της νύχτας, του σκότους και των φαντασμάτων Εκάτη - Άρτεμις, (Κορνούτος, Περί της θεών φύσεως,34,1). Η απαίσια σκοτεινή "θεά" ταυτιζόταν με τον δίσκο της Σελήνης, για αυτό οι απόκρυφες μαγικές τελετουργίες γινόταν, και γίνονται ακόμα μέχρι σήμερα, τη νύχτα και μάλιστα όταν είναι πανσέληνος! Δεν είναι τυχαία η επιδίωξη των συγχρόνων μας «αρχαιολατρών» να «εορτάζουν» την πανσέληνο και μάλιστα σε ορισμένες ημέρες του χρόνου, συμπαρασύροντας και πολλούς άλλους μη παγανιστές! Επίσης δεν ήταν σύμπτωση, ότι στους ύστερους χρόνους, όταν είχαν εισβάλλει στον Ελληνικό χώρο οι ανατολικές θρησκείες, έγινε ενθουσιωδώς δεκτή η λατρεία της αιγυπτιακής Ίσιδος, προστάτιδας της μαγείας!
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου, η λατρεία της Αιγυπτιακής μάγισσας- «θεάς» εισήλθε και σε αυτό το δελφικό «ιερό» (Πλουτ. Περί Ίσιδος και Οσίριδος)!
Στην Τιθωρέα μάλιστα πήρε τη θέση της Αρτέμιδος, αφού και οι δύο «θεές» προστάτευαν τη μαγεία! Η Ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από μάγους, μάγισσες και μαγικές τελετουργίες (Κίρκη, Μήδεια, Αριάδνη, Πασιφάη, Κάλχας, Τειρεσίας, Διοτίμα, Οινόη, Ελένη κλπ). Διαβόητη μάγισσα υπήρξε η Αγαμήδη, θυγατέρα του Αυγείου (Ομ.Ιλ.Λ΄739-741). Επίσης η κλεψίγαμη κόρη του Δία και της Λήδας, η οποία ήταν σπέρμα κτηνοβασίας, η περιβόητη-μοιχαλίδα ωραία Ελένη, γνώριζε την τέχνη της μαγείας.
Κοιτίδα της μαγείας ήταν η Θεσσαλία, οι γυναίκες της Θεσσαλίας ήταν οι πιο ονομαστές μάγισσες της αρχαιότητας. Ιερείς και άλλοι παράγοντες της θρησκείας συνέρρεαν στις διαβόητες αυτές μάγισσες της Θεσσαλίας, για την εκμάθηση της απόκρυφης τέχνης της μαγείας. Άλλωστε δεν ήταν νοητό ιερέας της αρχαίας θρησκείας, να μην κατέχει τις μαγικές τελετουργίες, διότι μέσω των μαγικών «θαυμάτων» μπορούσε να επιβάλλεται στους άτυχους λατρευτές του «θεού», που αντιπροσώπευε!
Μελετώντας σε βάθος την αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε ένα απίστευτο εύρος δεισιδαιμονίας και παραλόγου. Όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις σκέπαζε ένα βαρύ πέπλο μαγικών πρακτικών, η οποίες μας αφήνουν άφωνους για τον πρωτογονισμό τους. Η παράλογη πίστη στην «ένθεη» φύση και στις απόκρυφες δυνάμεις της δημιούργησε αυτές τις πρακτικές, οι οποίες συν τω χρόνω έπαιρναν ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Ο Σουηδός καθηγητής Μ. Νilsson, ο μεγαλύτερος μελετητής της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τονίζει εμφαντικά πως «οι μαγικές τελετουργίες (του παρελθόντος) πέρασαν στη λατρεία των θεών και έγιναν ιερές τελετές» (M. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήνα 1977,σελ.109).
Ολόκληρο το πολυποίκιλο τελετουργικό της αρχαίας θρησκείας ήταν μαγικό! Έλεγαν πως ο Πυθαγόρας μπορούσε να κάνει θαύματα. Μάλιστα αναφέρεται ότι τον είχε μυήσει στην μαγεία ο Ορφικός ιερέας και περιβόητος μάγος Αγλαόφαμος (Ιάμβλ. Περί Πυθαγορείου Βίου 146).
Ολόκληρο το πολυποίκιλο τελετουργικό της αρχαίας θρησκείας ήταν μαγικό! Έλεγαν πως ο Πυθαγόρας μπορούσε να κάνει θαύματα. Μάλιστα αναφέρεται ότι τον είχε μυήσει στην μαγεία ο Ορφικός ιερέας και περιβόητος μάγος Αγλαόφαμος (Ιάμβλ. Περί Πυθαγορείου Βίου 146).
Οι γόητες και οι φαρμακοί με τις απόκρυφες μαγικές τέχνες τους έβλαπταν τους ανθρώπους (Θ.Η.Ε.,τομ.8,στ.445). Οι ορφικοί προέβαιναν σε καθαρμούς και ασκούσαν τη μαγεία κατά κόρον. Οι Πυθαγόρειοι είχαν κατηγορηθεί επίσης ότι ασκούσαν τη μαγεία υπερβαλλόντως! Διαβόητος μάγος της παλιάς αρχαιότητας αναφέρεται ο Ερμότιμος ο Κλαζομένιος. Είχε, λέγανε, τη δυνατότητα να κάνει την ψυχή να εγκαταλείπει το σώμα του! Ο Ηρόδοτος αναφέρει για κάποιον Αριστέα Προκόννησο, ονομαστό μάγο, ο οποίος μπορούσε με τα μαγικά του να εξαφανίσει το σώμα του. Σύμφωνα με φήμες όταν πέθανε εξαφάνισε το σώμα του και πολλοί τον είδαν ζωντανό σε άλλους τόπους.
Στο Μεταπόντιο φανερώθηκε ως "κόρακας", στην ακολουθία του Απόλλωνα (Ιστορ. Ελλην. Έθνους, Εκδοτικής, τομ.ΣΤ΄,σελ.181)! Ο «αιρετικός» ορφισμός καλλιέργησε ιδιαζόντως την μαγεία, διότι η ίδια η υφή του ενείχε πληθώρα μυστικιστικών και αποκρυφιστικών στοιχείων. Αυτό βεβαιώνει και ο αείμνηστος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Λούβαρις: «Η άσκησις της μαγείας δεν ήτο ξένη και εις τους ορφικούς, οίτινες εγίνωσκον καθαρμούς και τελετάς και λύσεις και αποτροπιασμούς» (ΜΕΕ,τομ.ΙΣΤ΄,σελ.413).
Οι πλανόδιοι ιερείς του ορφισμού, οι διαβόητοι ορφεοτελεστές, περιφέρονταν από τόπο σε τόπο και τελούσαν μαγικές τελετουργίες με αδρή αμοιβή. Ο Πίνδαρος αναφέρεται σε κάποιον μάγο Άβαρη, οποίος περιέφερε το τόξο του Απόλλωνα, χωρίς να παίρνει τροφή. Είναι αυτός που έπλασε τον παράδοξο μύθο του Υπερβορείου Απόλλωνα.
Ο Αριστοτέλης επίσης και ο Πλάτων αναφέρουν κάποιο μάγο Επιμενίδη, τον οποίο είχαν καλέσει οι Αθηναίοι να τους «εξαγνίσει» από το φοβερό «κυλώνειο άγος», δηλαδή να «εξορκίσει» το κακό, το οποίο για το σκοταδιστικό αθηναϊκό ιερατείο «ευθύνονταν» για την πανώλη, που αποδεκάτιζε τους πολιορκημένους Αθηναίους. Μάταια προσπαθούσε ο ιατρός Ιπποκράτης να πείσει τους δεισιδαίμονες όχλους ότι η αρρώστια είχε φυσικά αίτια! Ειπώθηκε γι’ αυτόν πως κοιμήθηκε σε μια σπηλιά και ξύπνησε ύστερα από πενήντα χρόνια, (M.Nilsson,όπου ανωτ.σελ.213-215).
Ο Δημοσθένης αναφέρει στον «Περί Αριστογείτονος» λόγο του κάποια διαβόητη μάγισσα, την Λημνία φαρμακίδα Θεωρίδα, η οποία καταδικάστηκε σε θάνατο εξαιτίας των πάμπολλων εγκλημάτων της (Θ.Η.Ε., τομ.8, στ.449).
Διαβ
Ο Πλούταρχος (Περί των Εκλελ.Μυστηρ.13), αναφέρεται σε κάποια περιβόητη μάγισσα την Αγλαονίκη, η οποία είχε καταπληκτικές μαγικές και αστρολογικές ικανότητες, είχε τη φήμη πως μπορούσε ακόμα και τη σελήνη να την κατεβάσει από τον ουρανό στη γη!
Διαβόητη μάγισσα αναφέρεται και η Ολυμπιάς, η μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου η οποία στις θρησκευτικές τελετές μάγευε φίδια (H.G. Wells, όπου ανωτ.σελ.266). Επίσης η εν λόγω θρησκόληπτη λάτρισσα των Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης και φανατική μαινάδα του Διονύσου, κατά την απουσία του Αλεξάνδρου, «εφόνευσε το βρέφος της αντιζήλου της εις τας αγκάλας της μητρός του, αυτήν δε αφού εξευτέλισεν, ύστερα την στραγγάλισεν» (H.G.Wells,όπου ανωτ. σελ.268) σε θρησκευτική τελετή!
Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ-ΜΥΡΤΑΛΗ, ΠΟΛΥΞΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΗ.
Γεννήθηκε στην Αρχαία Πασσαρώνα το έτος 373 π.Χ.
Μεγάλωσε στο Αρχαίο Όρραον, έζησε ως σύζυγος του Φιλίππου Β´ στην Πέλλα και στις Αιγές. Την δολοφόνησαν δια λιθοβολισμού στην Πύδνα, με εντολή του Κάσσανδρου, το έτος 316 π.Χ.
Ήταν η δεύτερη θυγατέρα του Νεοπτόλεμου Β, βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου και γεννήθηκε το 373 π.Χ. στην Πασσαρώνα. Η αδελφή της λεγόταν Τρωάδα. Το όνομα της τρομερής μάγισσας ήταν Πολυξένη όταν ήταν παιδί, Μυρτάλη στα εφηβικά της χρόνια και αργότερα μετονομάστηκε σε Ολυμπιάδα και Στρατονίκη.
Το όνομα Ολυμπιάδα της δόθηκε σύμφωνα με την παράδοση, ύστερα από την νίκη του Φίλιππου στους Ολυμπιακούς αγώνες του 356 π.Χ. Σε ηλικία έντεκα ετών απεβίωσε ο πατέρας της Νεοπτόλεμος Β´ και τον θρόνο πήρε ο θείος της Αρύββας, ο οποίος παντρεύτηκε την ορφανή ανεψιά του και μεγαλύτερη αδελφή της Πολυξένης, την Τρωάδα, η οποία ήταν 16 ετών. Οι γάμοι αυτοί είναι επιτρεπτοί και φυσιολογικοί, σύμφωνα με τους εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Ο ορφανός αδελφός της ο Αλέξανδρος ήταν τότε μόλις ενός έτους. Ήταν η εποχή που η Ήπειρος βρισκόταν σε εποχή ακμής. Η Μυρτάλη από τα παιδικά της χρόνια, έλαβε υψηλή εκπαίδευση.
Νωρίς διακρίθηκε για το ανήσυχο πνεύμα της, και την επιθυμία να μάθει περισσότερα για την θεουργία. Διδάχτηκε τα ιερατικά μυστικά στο σκοτεινό μαντείο της Δωδώνης, το οποίο και υπηρέτησε για χρόνια, ενώ ήταν μυημένη και στα Βακχικά-Διονυσιακά Μυστήρια.
Ακόμη ήταν ιέρεια των Καβειρίων μυστηρίων της Σαμοθράκης, όπου γνώρισε και ερωτεύτηκε τον Φίλιππο Β'.
Σε αντίθεση με τις περισσότερες νέες ευγενικής καταγωγής, η Ολυμπιάδα-Μυρτάλη δεν επιθυμούσε να παντρευτεί νέα. Επέλεξε να υπηρετήσει στο Μαντείο της Δωδώνης και μυήθηκε στα Βακχικά μυστήρια, που χαρακτηρίζονταν από τον πολύ έντονο σεξουαλικό χαρακτήρα τους.
Σοδομισμοί, στοματικά, καταπόσεις, ταυτόχρονο σεξ με πολλούς άνδρες, όργια και πάσης φύσεως ανωμαλία, προς τιμήν του Φρυγικού δαίμονα Σαβάζιου-Διόνυσου.
Αυτή ήταν και είναι η βασικότερη τελετουργική λατρεία, του Εωσφόρου και των δαιμόνων του, από τα πανάρχαια χρόνια.
Ως μύστις των Βακχικών-Διονυσιακών και των Καβείριων Μυστηρίων απέκτησε διορατικότητα και εμπλούτισε τις ικανότητες της για τις πολιτικές- κοινωνικές και στρατιωτικές της δραστηριότητες. Υπήρξε η γυναίκα του Φιλίππου Β, (357 π.Χ.-337 π.Χ.).
Όμως ο Φίλιππος σύμφωνα με τα αξιώματα του παγανισμού, παντρεύτηκε πολλές γυναίκες (Αυδάτα, Φιλίνα, Νικησίπολη, Μήδα, Κλεοπάτρα κλπ.).
Η Ολυμπιάδα ήταν η πιο μορφωμένη από όλες όσες παντρεύτηκε ο Φίλιππος και από όλες γενικά τις αρχόντισσες, της Μακεδονίας. Εξασκούσε μια απαράμιλλη γοητεία με την ομορφιά της, την εκπαίδευση και την σοβαρότητά της. Θυσίασε πολλά για την ακόρεστη δίψα της για εξουσία, και αγαπούσε παθολογικά-άρρωστα τον Μέγα Αλέξανδρο.
Ο βιογράφος, ιστορικός, φιλόσφος, ο γνώστης-θεουργός και αρχιερέας του σκοτεινού μαντείου των Δελφών Πλούταρχος, αναφέρει ότι εμφανιζόταν συνέχεια στο παλάτι με φίδια. Υπήρξε αφοσιωμένη μητέρα και το μόνον που την ενδιέφερε ήταν πως θα εξασφάλιζε για το γιο της, την διαδοχή του θρόνου, μέσα στη δίνη των παιχνιδιών εξουσίας και των δολοπλοκιών στο Μακεδονικό Βασίλειο.
Οι σχέσεις του Φίλιππου και της Ολυμπιάδας, έως τo 337 π.Χ., οπότε και η Μακεδονικής καταγωγής Κλεοπάτρα, η ανιψιά του στρατηγού Άτταλου, ανυψώνεται ως ισότιμη-νόμιμη βασίλισσα, υπήρξαν κατά βάση αρμονικές, χωρίς να λείπουν κάποιες εντάσεις.
Ο Φίλιππος της εμπιστευόταν την διακυβέρνηση του κράτους, όταν απουσίαζε στις συχνές και μακρόχρονες εκστρατείες του.
Η Ολυμπιάδα είχε δημιουργήσει στην αυλή, έναν δικό της κύκλο ευνοουμένων, που τους προστάτευε ακόμα και από την στράτευσή τους και την αποστολή στα διάφορα μέτωπα. Μετά το θάνατο του αδελφού της, Αλεξάνδρου Α' τον βασιλιά των Μολοσσών, εγκαταστάθηκε στην Ήπειρο και έγινε Αντιβασίλισσα και επίτροπος του ανήλικου Νεοπτόλεμου Γ'.
Στην Ήπειρο ανέπτυξε πολιτική δράση ιστορικής σημασίας. Διεύρυνε το «κοινό των Μολοσσών» με την εισδοχή νέων Ηπειρωτικών φύλων και το μετονόμασε "Οι Σύμμαχοι των Απειρωτάν".
Η Συμμαχία αυτή διήρκεσε από το 336 π.Χ.-328 π.Χ. Στην συνέχεια κυβέρνησε μόνη της, το Βασίλειο των Μολοσσών, έως το 317 π.Χ., οπότε επέστρεψε στην Μακεδονία.
Στο πλευρό του Αλεξάνδρου εκτός από τους στρατηγούς, στάθηκε και η κόρη του Νεοπτόλεμου, η πριγκίπισσα των Μολοσσών, η ιέρεια του Μαντείου της Δωδώνης, η μύστις των Βακχικών-Διονυσιακών και των Καβειρίων Μυστηρίων, η μάγισσα Πολυξένη, Μυρτάλη, Στρατονίκη, η σύζυγος του Φιλίππου, η Βασίλισσα των Μακεδόνων.
Η Ολυμπιάδα πάλεψε με κάθε μέσο θεμιτό και αθέμιτο, για να εγκαθιδρύσει την κυριαρχία της ενάντια στις άλλες συζύγους του Φιλίππου και στα παιδιά τους, εξασφαλίζοντας για τον Αλέξανδρο ένα λαμπρό μέλλον ως βασιλιά, ώστε να εκπληρώσει το όνειρο του Φιλίππου.
Επίσης μετά τον πρόωρο θάνατο του Αλέξανδρου, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να σώσει την αυτοκρατορία και ως Στρατονίκη ηγήθηκε των ανδρών του Αλέξανδρου, που παρέμειναν πιστοί σε εκείνη, ενάντια στους επίγονους που την διαμέλισαν.
Στην Αρχαία Ελλάδα η σεξουαλική φύση όλων των μυστηρίων, και όλες οι ερωτικές ανωμαλίες για τους άρχοντες, είχαν ως στόχο την "πνευματική ανάταση", την κοινωνική εξέλιξη, τις θέσεις εξουσίας και την επικοινωνία με τους "Θεούς"-δαίμονες. Ο Φίλιππος την γνώρισε στην Σαμοθράκη, όπου τελούσε χρέη Ιέρειας στα Καβείρια μυστήρια, κατά την διάρκεια οργιαστικών τελετών.
Εκεί οι δύο παθιασμένοι σεξουαλικά νέοι, ανέπτυξαν μία έντονη σχέση που θα άλλαζε για πάντα την ζωή τους και την Ελληνική ιστορία.
Η Ολυμπιάδα ήταν η πρώτη γυναίκα του ευρωπαϊκού χώρου που επιζητούσε υπεροχή. Η μάγισσα από την Ήπειρο, επιθυμούσε διακαώς να αποκτήσει ισχυρές θέσεις και εξουσία. Λόγω του εωσφορικού εγωισμού της, προτιμούσε να είναι πρώτη στην Ήπειρο παρά δεύτερη στην Μακεδονία. Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε ποιος ήταν ο Διονυσιακός πολιτισμός και τα Βακχικά μυστήρια, στα οποία υπήρξε μύστης η Ολυμπιάδα.
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΟΣ.
Η Εκκλησία και οι Άγιοι πατέρες, και οι Αρχαίοι σοφοί μας υποδεικνύουν την παρεκτροπή των Ελλήνων από την Θεϊκή κτίση στην παρά φύσιν ζωή, στην απώλεια των παγκόσμιων φιλοσοφικών και μαθηματικών αρχών Μέτρον Άριστον και Μηδέν Άγαν, με συνέπεια να οδηγηθεί η ανθρωπότητα στην κατάπτωση, σε ζωώδεις καταστάσεις, με την κυριαρχία των κτηνωδών σεξουαλικών ορμών και επιθυμιών.
Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος κατέρρευσε και κατακτήθηκε κατ ουσίαν αμαχητί από τους αρχαίους Ρωμαίους, εξαιτίας της σεξουαλικής διαφθοράς, που επέβαλε η αρχαία θρησκεία.
Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή ήταν ταυτισμένες με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν θεοί–δαίμονες ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων την σεξουαλική διαφθορά. Όταν όμως ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα η λατρεία του Φρυγικού “θεού” των σεξουαλικών οργίων του Σαβάζιου, ο οποίος μετονομάστηκε σε Διόνυσο, εκείνος συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των σεξουαλικών παθών. Κύριο στοιχείο ήταν τα ακατονόμαστα σεξουαλικά όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, και οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές.
Ο Διόνυσος είχε έρθει από την Ανατολή για να εδραιώσει στην Ελλάδα την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης.
Από τα πανάρχαια χρόνια δύο ήταν και είναι οι παγκόσμιοι πολιτισμοί που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη.
Ο Ελληνικός και ο Φοινικικός-Ιουδαϊκός πολιτισμός. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός πολιτισμός κατά γενική ομολογία είναι σκοτεινός και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό, για να κυριαρχήσει και να επιβάλει το παγκόσμιο κράτος.
Διαχρονικά όταν επικρατεί ο πολιτισμός των Ελλήνων, η Χριστιανική ηθική, η παιδεία, η δημιουργία, η εξέλιξη, το μηδέν άγαν και το μέτρον άριστον, το έθνος μεγαλουργεί-επιβιώνει ανάλογα με την εποχή.
Στον αντίποδα όταν επικρατεί στην Ελλάδα ο Φοινικικός-Ιουδαϊκός έχουμε παρακμή-σήψη, σεξουαλική διαφθορά, οικονομική εξαθλίωση, κοινωνικές αδικίες, εμφυλίους και γενοκτονίες, όπως είναι στην σημερινή εποχή που κυριαρχνούν η πνευματική παρακμή, η έλλειψη ηθικών αρχών, οι θάνατοι από τα εμβόλια και οι αυτοκτονίες από τα παράνομα μνημόνια.
Από τα πανάρχαια χρόνια όλοι οι λαοί που πιστεύουν στον Εωσφόρο έχουν κοινές θρησκευτικές, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και σεξουαλικές πεποιθήσεις. Σφαγές, κλοπές, εμπρησμοί, βιασμοί, σκλάβωμα γυναικών, σοδομισμοί, καταπόσεις, όργια, αιμομιξίες, τατουάζ, σκουλαρίκια στον αφαλό για τις γυναίκες.
Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη, πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού, του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, της από της κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί ανθρώπους, οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη. Από τα πανάρχαια χρόνια δεν έχουν τελειωμό, οι γενοκτονίες, οι βιαιοπραγίες, οι προδοσίες και οι καταστροφές, από τους Φοίνικες-Ιουδαίους κατακτητές, της Ελλάδας.
Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα, τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή και την εξέλιξή της Ελλάδος και της ανθρωπότητας. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων και από την άλλη η Ιουδαϊκή-Φοινικική Βακχική λατρεία.
Η λογική σκέψη, οι επιστήμες και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης. Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Εδώ και αιώνες συγκρούονται ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και ο Ιουδαϊκός, με προεξέχων τον Φρυγικό θεό Σαβάζιο, που αργότερα ονομάστηκε Διόνυσος.
Ο Φρυγικός Διόνυσος είναι ο "θεός"-δαίμονας των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων. Από την μία πλευρά οι Έλληνες της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Από την άλλη οι Φοίνικες και ο Σαβάζιος-Διόνυσος, ήταν και είναι οι εκφραστές του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της ερωτικής μαγείας (Εωσφορισμός), της μανίας και των έντονων συναισθημάτων.
Οι δυο παγκόσμιοι πολιτισμοί συγκεντρώνουν δυο διαφορετικές κοσμοθεωρίες, δυο αντίθετες απόψεις, δύο διαφορετικά αξιώματα για την ζωή. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις-ιδεολογίες, προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία και τα έθνη.
Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός).
Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση, και η γαλήνη. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα, το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα, του ανθρώπου, και η εύθυμη πλευρά της ζωής.
Η Ελληνική αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα, το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά, και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.
Tο Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το Ελληνικό έθνος και τους Έλληνες, στο επίπεδο των ζώων και στον πρωτογονισμό, ενώ το Ελληνικό πνεύμα, εξυψώνει και βοηθά, με τα ανώτερα και ευγενέστερα δημιουργήματα του. Nα περάσουμε να δούμε τις επιπτώσεις που είχε ο παγανισμός και ο Ιουδαϊκός πολιτισμός την αρχαία εποχή.
Σε περιόδους έντονης ανησυχίας, δυστυχίας, και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις, τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν με το πνεύμα και την ηθική.
Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν, και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, και την σεξουαλική διαφθορά.
Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος, με στόχο, την ολοκληρωτική καταστροφή, του Ελληνικού έθνους, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία”, από τα “δεσμά” του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν.
Τα αρχαία χρόνια μόνον οι αγράμματοι και η ηθικά-πνευματικά εξαθλιωμένοι, συμμετείχαν, στα σεξουαλικά όργια.
Τα ίδια τα καθεστώτα, προωθούσαν τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες.
Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί δεν συμμετείχαν ποτέ και καταδίκαζαν δημόσια, κάθε σεξουαλική παρεκτροπή. Είναι τραγικό όμως οι νεοταξίτες εξουσιάζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο την σύγχρονη Ελλάδα μέσα από την σεξουαλική διαφθορά.
Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες συμμετείχαν με πάθος στις αισχρές Διονυσιακές εορτές, διότι οι κρατούντες επέτρεψαν να υπάρχει σε αυτές ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά αχαλίνωτα πάθη των θρησκευτών-σατανιστών. Κάθε είδους απαίδευτοι-ανώμαλοι κρυπτόμενοι πίσω από τα αποκρουστικά προσωπεία, μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά τους πάθη νομίμως, εκτελώντας τα θρησκευτικά-εωσφορικά τους καθήκοντα. Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα. τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή, την και την εξέλιξή της Ελλάδος.
Η Ορθοδοξία προσφέρει τα πάντα, διότι εξευγενίζει, ισορροπεί, καλλιεργεί, ηρεμεί, ομορφαίνει τις ανθρώπινες ψυχές, τις γεμίζει με αγάπη για τον συνάνθρωπο, την ζωή και κάθε τι ωραίο. Από το απόγειον του Ελληνισμού, κατά τους μεσαιωνικούς αιώνες, βρεθήκαμε εκ νέου, σε πλήρη κατάπτωση κατά την σημερινή εποχή. Μοναδική λύση η επιστροφή στις διαχρονικές- πατροπαράδοτες Ελληνοχριστιανικές αξίες.
Ενδεικτικά και επιγραμματικά αναφέρω τι έλεγαν σχετικά οι προγονοί μας, περί γυναικών. Θεωρώ χαμένον, εκείνον που έχασε την ντροπή, μας αναφέρει ο ύπατος, ο κορυφαίος των φιλοσόφων όλου του κόσμου ο Πλάτων. Όταν η γυναίκα αποβάλλει τον χιτώνα, αποβάλλει και την αιδώ (Ηρόδοτος).
Η μυαλωμένη γυναίκα ούτε τον πήχυ του χεριού της δεν αφήνει ελεύθερο για να τον βλέπουν δημόσια, αναφέρει ο Πλούταρχος. Κατά γενική παραδοχή, οι φεμινίστριες, είναι τα μεγαλύτερα θύματα, του Ιουδαϊκού καμπαλισμού, και οι μοναδικές υπεύθυνες, για τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους. Βδέλυγμα κυρίω τω θεώ σου.
ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.
Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
http://ofis66.blogspot.com/2017/05/blog-post_9.html
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου