Κυριολεκτικά δεν υπάρχει κάτι που να διέφυγε από τους ένδοξους προγόνους μας.
Με βάση τα ηθικά αξιώματα τον πολιτισμό και την μεγάλη φιλοπατρία των Αρχαίων Ελλήνων, το αδίκημα της εσχάτης προδοσία αντιμετωπιζόταν ως το μεγαλύτερο κακούργημα.
Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Πατρίδα-Ελλάδα είναι το πιο ιερό, το πιο πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Μέγας Αριστοκλής, ο Ύπατος των φιλοσόφων καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες.
Επίσης με μοναδικό τρόπο και με τον πιο αξιοθαύμαστο μας δίδαξε τι είναι δίκαιο, ηθικό, γενναίο, άξιο και πως πρέπει να γίνουμε σωστοί Έλληνες, για να υπερασπίσουμε τα ιερά και τα όσια του έθνους.
Ο μέγιστος των φιλοσόφων μας δίδαξε την αρετή, την αγνότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους, την ελευθερία και την αγάπη για την πατρίδα με ανεπανάληπτες μεθόδους. Οι μέγιστες πανανθρώπινες αρχές, τις οποίες δημιούργησαν οι αρχαίοι Έλληνες, διδάχτηκαν από τον Αριστοκλή με τρόπους που όμοιοι τους δεν θα βρεθούν ποτέ από κανέναν άλλο φιλόσοφο.
Ενδεικτικό το πώς έβλεπαν τους προδότες οι αρχαίοι Έλληνες, ήταν το γεγονός, ότι μετά την ατιμωτική εκτέλεση τους, δεν επιτρεπόταν να ταφούν στην Αττική. Οι νόμοι των αρχαίων Αθηναίων όριζαν την ταφή μακριά και έξω από την πολιτεία.
Το αδίκημα της προδοσίας προσέβαλε αισχρά και απάνθρωπα το μεγαλύτερο συναίσθημα των αρχαίων Ελλήνων, το οποίο ήταν η φιλοπατρία. Τους προδότες οι μεγάλοι πρόγονοι μας δεν τους θεωρούσαν ανθρώπους. Η μοναδική και σημαντική διαφορά των νόμων της Αρχαίας Ελλάδας και της σύγχρονης είναι ότι για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, προβλεπόταν η θανατική ποινή. Δυστυχώς το άρθρο 120 παράγραφος 4 του συντάγματος την σύγχρονη εποχή, δεν προβλέπει κάτι αντίστοιχο για τους κατοχικούς προδότες.
Να περάσουμε να δούμε τι μας αναφέρει σχετικά με την κατάλυση του συντάγματος-πολιτεύματος στην σύγχρονη Ελλάδα, ο κορυφαίος συνταγματολόγος, στην Ελληνική επικράτεια.
Γ. Κασιμάτης : "Είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, στη χώρα έχει γίνει πραξικόπημα, με πολύ καλά οργανωμένο σχέδιο και με εναλλαγές στην θέση του κατ’ επίφασην πρωθυπουργού.
Το πολιτικό σύστημα γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι συμβαίνει, όπως γνωρίζει πάρα πολύ καλά σε τι έχει συναινέσει, ενώ γνωρίζει πάρα πολύ καλά και την κατάληξη των όσων μέχρι σήμερα ζούμε.
Στην Ελλάδα έγινε πραξικόπημα και η χώρα παραδόθηκε άνευ όρων σε καρτέλ οικονομικών συμφερόντων, σε συμφέροντα τρίτων χωρών και αποτελεί ταυτόχρονα το μέγιστο “πείραμα” της νέας τάξης πραγμάτων για την απόλυτη κατοχή μίας χώρας χωρίς να προηγηθεί πόλεμος.
Στην Ελλάδα οι πραξικοπηματίες κυβερνούν ενώ ταυτόχρονα μετέχουν σε σχέδιο ολικής απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Στην Ελλάδα έγινε πραξικόπημα από όλους εκείνους που γνώριζαν πως η θέση τους για το υπόλοιπο της ζωής τους είναι σε κάποιο κελί μίας υπόγειας φυλακής και αντάλλαξαν την τιμωρία τους με την δική μας δουλεία και με την άλωση της χώρας εις το διηνεκές. Αυτούς τους πραξικοπηματίες πρέπει να τους απομακρύνουμε εμείς, γιατί δεν θα το κάνει κανένας άλλος για εμάς. Είτε το πιστεύουμε, είτε όχι, όλοι γνωρίζουμε πως είναι πλέον ζήτημα ζωής και θανάτου. Ή αυτοί, ή εμείς”. (1)
Αυτά αναφέρει ο Γεώργιος Κασιμάτης, ο κορυφαίος καθηγητής του συνταγματικού δικαίου στην Ελλάδα. Τις ίδιες απόψεις έχει και ο Γεώργιος Κοντογιώργης (Πρύτανης).
Γιώργος Κοντογιώργης : Οι Έλληνες δεν ψηφίζουν με την αληθινή έννοια της ψήφου. Οι Έλληνες απλά καλούνται να νομιμοποιήσουν, δηλαδή να επιλέξουν μεταξύ εκείνων των επιλογών που προτείνουν οι μηχανισμοί του συστήματος.
Αυτό το σύστημα παράγει σκουπίδια, δεν παράγει φιλοδοξία, άρα δεν παράγει προσωπικότητες, τις αποκλείει.
Το εκάστοτε κόμμα εξουσίας έχει ιππεύσει το πολιτικό σύστημα και αντί να διαμεσολαβεί και να το λειτουργεί με σκοπό το κοινό συμφέρον, το έχει ιδιοποιηθεί, έγινε το ίδιο πολιτικό σύστημα. Μπορεί με την εφαρμογή των μνημονίων, τα κόμματα εξουσίας να μην έχουν τα ίδια περιθώρια που είχαν πριν, αλλά αυτό δεν συνέβη επειδή η κοινωνία, ή κάποιοι κρατικοί θεσμοί περιόρισαν την εξουσία τους. Δεν έχουν τα ίδια περιθώρια, επειδή παρέδωσαν την χώρα στους ξένους και λειτουργούν ως εντολοδόχοι τους. Προτίμησαν αυτό, αντί να εκθεμελιώσουν το σύστημα της καταστροφής που έστησαν. Είναι αξιοσημείωτο ότι τα μνημόνια δεν άγγιξαν το πολιτικό σύστημα, την δημόσια διοίκηση, την δικαιοσύνη, ούτε καν τη νομοθεσία που οικοδομεί την διαπλοκή και την διαφθορά. Για αυτό το κράτος όχι μόνο δεν είναι παραγωγικό, αλλά δημιουργεί ανυπέρβλητα εμπόδια στις υγιείς δυνάμεις της χώρας.
Η πολιτική τάξη και οι συγκατανευσιφάγοι του κράτους, είναι αδιόρθωτοι. Εξωθούν τους μορφωμένους νέους να γίνουν οικονομικοί μετανάστες και τους εύπορους να διώξουν τον όποιο πλούτο τους στο εξωτερικό για να τον διασώσουν. Οι πολιτικοί ταγοί δεν έχουν κάνει τίποτε για να απαλλάξουν την χώρα, από την εξάρτηση που οι ίδιοι την υπέβαλαν.
Το συμπέρασμα είναι ότι αυτό το κράτος στρέφεται εναντίον της κοινωνίας. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολιτικοί να έχουν κάνει ιδεολογία μία καλυμμένη εχθρότητα προς την κοινωνία.
Η κοινωνική συλλογικότητα τους προκαλεί αλλεργία, εάν δεν την ελέγχουν. Σταθερή επιδίωξή τους είναι να διασπούν την κοινωνική συνοχή και περιφρονούν την πολιτισμική βάση της κοινωνίας. Όταν κάποιος τους αντιτείνει ότι για ένα μέτρο που εφαρμόζουν διαφωνεί η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών, η απάντησή τους είναι ότι δεν πολιτεύονται με βάση τις δημοσκοπήσεις, αλλά με βάση το συμφέρον της χώρας, το οποίο ορίζουν οι ίδιοι κατά περίπτωση. Μπορεί οι δημοσκοπήσεις να μην είναι εκλογές, αλλά δείχνουν την βούληση της κοινωνίας. Δεν είναι τυχαίο ότι τις χρησιμοποιούν για να την καταδολιεύσουν, αλλά απεχθάνονται την ιδέα ότι μπορεί η καταγραφόμενη βούληση της κοινωνίας να καθορίσει τις αποφάσεις τους.
Η Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε δύο καθεστώτα επάλληλης κατοχής: το πρώτο είναι η εσωτερική κατοχή της κομματοκρατίας, που έχει μεταβάλει το κράτος σε δυνάστη. Το δεύτερο είναι η εξωτερική κατοχή, στην οποία την υπέβαλαν οι εσωτερικοί της δυνάστες, όλοι αυτοί που αρνούνται πεισματικά να υπερβούν τον εαυτό τους και να ανατάξουν την χώρα. Έχουν παραδώσει την χώρα, λειτουργώντας σαν εντεταλμένοι λογιστές των δανειστών, γιατί το μόνο που τους ενδιαφέρει, το μόνο που έμαθαν στην πολιτική είναι να λειτουργούν ως νομείς της. Δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιούν τη Βουλή ως καθαρτήριο των ανομιών τους και ως μέσον θέσμισης προνομίων."
ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ;
Η μόνη σωτηρία είναι η απελευθέρωση του ένθους. Εν συνεχεία θα πρέπει να γίνει αλλαγή του πολιτεύματος και δια παντός κατάργηση των κομμάτων.
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ;
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός ; Ο Βασίλειος Β (Βουλγαροκτόνος) είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός, διότι επέτυχε το απόλυτο σε όλους τους τομείς, παράλληλα, πολεμούσε πολύ γενναία στην πρώτη γραμμή στα πεδία των μαχών. Ο Βασίλειος έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο. Oι επιτυχίες του Βασιλείου του β σε πολιτικό, στρατιωτικό, επίπεδο δεν ήταν ποτέ βασισμένες επάνω στην βαρύτατη φορολογία των φτωχών Ελλήνων υπηκόων. Ουδέποτε το έκανε άλλος βασιλιάς αυτό το πράγμα στον υπέρτατο βαθμό.
Μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται, εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών η των υπηκόων.
Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Β, μεγάλωσε με δική του μέριμνα όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών στους πολέμους, κατά την διάρκεια της βασιλείας του. Επίσης είχε απαλλάξει όλους τους φτωχούς Έλληνες από όλες τις φορολογικές τους υποχρεώσεις και αποκατέστησε κάθε άλλη αδικία, που είχε γίνει εις βάρος των αδυνάτων, από τους πλούσιους. Υπήρξε μέγας προστάτης όλων των φτωχών, και των αδικημένων. Για αυτό τους έδωσε πλήρη φοροαπαλλαγή, όσα χρόνια κυβερνούσε. Όλες της ετήσιες φορολογικές υποχρεώσεις των αδυνάτων Ελλήνων, όλα τα χρόνια που ήταν εκείνος Βασιλιάς, της πλήρωναν οι πλούσιοι.
Ενδεικτικό ήταν ότι, από τους ισχυρούς, πήρε πίσω όλα τα κτήματα, που είχαν πάρει άδικα από τους φτωχούς και τα επέστρεψε πίσω στους δικαιούχους. Το ίδιο έκανε και με τα Εκκλησιαστικά κτήματα. Όμως ο Βασίλειος δεν σταμάτησε εκεί. Όσοι πλούσιοι εξακολουθούσαν να είναι άδικοι άνθρωποι, ανάλογα με την περίσταση είτε τους αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, είτε τους δικαίως τους αποσπούσε ολόκληρη την περιουσία.
Όσα χρόνια κυβέρνησε οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα, από την Κάτω Ιταλία, μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Όσο ζούσε, οι αιώνιοι και μεγαλύτεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους, οι Γερμανοί από τα Δυτικά και οι Σελτζούκοι, από τα Ανατολικά, δεν τολμούσαν, ούτε να αναπνεύσουν. Έτρεμαν ακόμη και στο άκουσμα του ονόματος, του αυτοκράτορα Βασίλειου του Β, για αυτό και ανέμεναν να αποβιώσει, για να επιτεθούν, στην Ελληνική αυτοκρατορία.
Μέχρι και προσωρινό πάπα στην Ρώμη, επέτυχε να διορίσει, με στόχο, να προστατέψει, το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, από τις επερχόμενες σταυροφορίες, που προετοίμαζαν οι Γερμανοί.
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθίσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία-θρησκεία μας, αποτελούν εμπόδιο στην δημιουργία του παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
* Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
ΑΝΤΩΝΗΣ Π.ΑΡΓΥΡΟΣ
1.-Στο ψήφισμα της Δεύτερης Εθνοσυνέλευσης στο Άστρος το 1823[4], το οποίο επαναλαμβάνεται αυτούσιο στο ψήφισμα της Τρίτης Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας το 1827, το οποίο διακήρυξε ότι «Το αυτό Πολίτευμα, υπό το όνομα «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος αναγνωριζόμενον ως εφεξής αφιερούται εις την πίστην της Βουλής, του Κυβερνήτου και του Δικαστικού, δια να διατηρείται με ακρίβεια. Αφιερούται εις τον πατριωτισμό παντός Έλληνος, δια να ενεργήται καθ’ όλην την έκτασιν.» Στη συνέχεια στο Σύνταγμα του 1844 το οποίο στο τελευταίο του άρθρο (αρ. 107) όρισε ότι «η τήρησις του Συντάγματος αφιερούται εις τον Πατριωτισμό των Ελλήνων». Η ρήτρα αυτή επαναλαμβάνεται σε όλα τα Ελληνικά Συντάγματα μέχρι και το Σύνταγμα του 1952, στο οποίο συμπεριλήφθη στο άρθρο 114. Είναι θεμελιώδες στοιχείο της λαϊκής κυριαρχίας, μάλιστα στην αυθεντική και πρωτογενή της μορφή ως έκφραση της ίδιας της συντακτικής εξουσίας.
Η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος 1975 (άρθρο 120 παρ. 4) ορίζει: "Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία".
2.Το δικαίωμα αντίστασης του άρθρου 120 παρ.4 εισήχθη στο Σύνταγμά μας το 1975 ως απάντηση στη βίαιη κατάλυση του πολιτεύματος με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Στην ιστορία των δημοκρατιών πάντως, το δικαίωμα αντίστασης είναι πολύ παλαιότερο και αποτελεί κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Οι ρίζες του βρίσκονται ήδη στην Μάγκνα Κάρτα του 1215: Η πίστη και υπακοή στον άρχοντα είχε ως αμοιβαίο αντάλλαγμα την υποχρέωσή του να προστατεύει τον υποτελή υπήκοο, και έπαυε όταν ο άρχοντας δεν πληρούσε την υποχρέωσή του αυτή. Η υποχρέωση υπακοής στους νόμους αποτελεί και τη βάση της έννοιας του «κοινωνικού συμβολαίου», που διαμόρφωσαν ο Locke και ο Rousseau. Η «Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη» της γαλλικής Επανάστασης, αποτελεί ένα από τα θεμελιώδη κείμενα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η αντίσταση στην τυραννία καταγράφεται ως ένα από τα φυσικά και απαράγραπτα δικαιώματα του ανθρώπου.
3.-Προϋποθέσεις άσκησης του δικαιώματος αντίστασης και συνταγματικές συνέπειες .
Η αντίσταση του άρθρου 120 § 4 του Συντάγματος κατοχυρώνεται ως δικαίωμα υπό την απαραίτητη προϋπόθεση ότι επιχειρείται βίαιη κατάλυση του Συντάγματος.
Κατ’ αρχήν στο άρθρο 1 παρ 2 Σ ορίζεται ότι «. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.» ενώ στο άρθρο 1 παρ 3 Σ «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.» Αποτελεί το Σύνταγμα σαν κορυφή της ιεραρχίας όλων των κανόνων δικαίου, επιταγή για όλα τα κρατικά όργανα και τους πολίτες.
Προϋπόθεση εφαρμογής του δικαιώματος αντίστασης είναι όχι η απλή παράβαση αλλά «εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί» την κατάλυση του Συντάγματος «με τη βία». Με βάση την μέχρι τώρα νομική θεωρία, κατάλυση του Συντάγματος έχουμε όταν επέλθει η άμεση ή έμμεση κατάλυση του πολιτεύματος που εκδηλώνεται με την προσβολή της μορφής του με βίαιο τρόπο.Η ρήτρα του άρθρου 120 παρ. 4 του Συντάγματος έχει αναντίρρητα πολιτική αλλά και συμβολική σημασία(Βλ.Α. Μανιτάκης, Το δικαίωμα αντίστασης κατά το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ΝοΒ 52/2004, σελ. 913)
Το δικαίωμα αντίστασης δεν μπορεί να αποτελέσει νομιμοποιητικό έρεισμα στην αντίδραση κατά ενός αντισυνταγματικού νόμου.
4.-Ο συνταγματικός νομοθέτης με σαφείς διατάξεις καθορίζει και εγγυάται την διαδικασία ελέγχου συνταγματικότητας των νόμων και ειδικά από τα δικαστήρια (άρθρα 1παρ3, 93 παρ 4,87 παρ2,95 παρ 1δ,73παρ2,98παρ1,73,111,112 Σ, άρθρο 100 Κανονισμού Βουλής). Ο δικαστικος ελέγχος της συνταγματικότητας των νόμων που καταγράφει ο Ν.Ι. Σαρίπολος στο σύγγραμμά του ΠραγμΣυντΔικ., 1874, τόμ. τρίτος, σ. 154/155: «ουκ έχει η δικαστική απλώς το καθήκον εφαρμόσαι τον νόμον, αλλά πριν ή τούτο πράξη έχει το αρμόδιον, οφείλει μάλιστα, βεβαιώσασθαι προς το ότι ο νόμος πάντας τους εξωτερικούς περιβέβληται τύπους, ήγουν ότι ψηφισθείς υπό του νομοθετικού εκυρώθη παρά του Βασιλέως και παρά του εκτελεστικού κατά τα νενομισμένα εδημοσιεύθη, και ότι προς τον ανώτατον της πολιτείας νόμον ουκ αντίκειται. Εν άλλοις λόγoις έξεστιν αυτή εξετάσαι μη τυχόν το κύρος το ήττον έχον προσκρούη τω μείζονι και επικρατεστέρω θεσμοθετήματι της πολιτείας. Την εξέτασιν όμως ταύτην ποιείται το δικαστήριον ουχί ποιούμενον παραστάσεις τω νομοθετικώ, ουχί αυθεντικήν και καθολικήν αλλά μερικήν και συγκεκριμένην ήτοι μόνον ως προς την υπόθεσιν ήτις υποβέβληται τη δικαστική αυτού διαψηφίσει. Ούτω ποιούν περιορίζεται εντός της οικείας αρμοδιότητος και ουδεμίαν ποείται υπερβασίαν, υπερβασία δε τότε χωρεί, όταν εις τα έργα της μιας ή της ετέρας των δύο άλλων του Κράτους εξουσιών επεμβαίνη, είτε γενικώς και αυθεντικώς ερμηνεύον το σύνταγμα ή τους νόμους, είτε την διοικητικήν πράξιν διά παντός ως άκυρον αποφαινόμενον, ως και επιτάττον ή κωλύον την ετέραν εξουσίαν κατά την επιτέλεσιν των εντός της αυτής αρμοδιότητος έργων»(βλ και τις ΑΠ 23/ 1897 (Α΄ Τμήμα), Θέμις, Η΄, 1898. 329.ΕφΑθ 924/1892, Θέμις, Γ΄, 1892-1893. 349.υ ΑΠ 18/1871,εκρινε ότι:η δικαστική εξουσία δεν μπορεί, βέβαια, να ελέγξει αν ένας νόμος είναι ισχυρός, όταν φέρει όλους τους τύπους που απαιτεί το Σύνταγμα, εκτός εάν ο νόμος είναι προφανώς αντίθετος προς το Σύνταγμα)
5.-Η προστασία του Συντάγματος ή του πολιτεύματος από ενδεχόμενη κατάλυσή του διαφέρει από την τήρηση και εφαρμογή των συνταγματικών διατάξεων.Το δικαίωμα αντίστασης δεν ενεργοποιείται στην προκειμένη περίπτωση όταν παραβιάζεται το Σύνταγμα από τα κρατικά όργανα ή όταν εκδίδονται αντισυνταγματική νόμοι, αλλά μόνον όταν κ α τ α λ ύ ε τ α ι το πολίτευμα.
6.-Συμπερασματικά: 1)Προϋπόθεση επομένως εφαρμογής του άρθρου 120 παρ. 4 είναι η «κατάλυση» και όχι η απλή «παραβίαση» του Συντάγματος. 2)Ως κατάλυση του Συντάγματος θα πρέπει να εννοηθεί εδώ η έμμεση ή άμεση κατάλυση του πολιτεύματος που εκδηλώνεται με την βίαιη προσβολή της μορφής του ή μιας από τις οργανωτικές βάσεις του.
3)Σε κάθε περίπτωση ο έλεγχος συνταγματικότητας των νόμων γίνεται από τα Δικαστήρια.
“Εγώ έσπειρα, άλλοι έρχονται να θερίσουν”.
Ρήγας Βελεστινλής
19/4/2021
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ:1.- ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Κ. ΦΙΛΙΠΠΟΣ «ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 120 παρ. 4 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ» Εκδότης ΑΝΤ. Ν. ΣΑΚΚΟΥΛΑΣ,1987
2. Ξ. Γιαταγάνας εις Σπυρόπουλος / Κοντιάδης / Ανθόπουλος / Γεραπετρίτης, ΕρμΣυντ, άρθρο 120 Σ
3.- Ευγενία Πρεβεδούρου «Ποιος εγγυάται την τήρηση του Συντάγματος;»https://www.syntagmawatch.gr/
4.-Α. Μανιτάκης, Το δικαίωμα αντίστασης κατά το άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος, ΝοΒ 52/2004, σελ. 905 επ.,
5.-Γ. Κασιμάτης, Η αντίσταση στο Μελέτες ΙΙ, Κράτος και Πολίτευμα, Εκδ. Αντ. Σάκκουλα 2000, σελ. 73-125
'Αρθρο 120: (Ακροτελεύτια διάταξη)
1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε’ Aναθεωρητική Bουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.
2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.»
Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 2019
Ο Πρόεδρος της Βουλής
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΝ. ΤΑΣΟΥΛΑΣ
0 comments: