Η Ορθοδοξία προσφέρει τα πάντα, διότι εξευγενίζει, ισορροπεί, καλλιεργεί, ηρεμεί, ομορφαίνει τις ανθρώπινες ψυχές, τις γεμίζει με αγάπη για τον συνάνθρωπο, την ζωή και κάθε τι ωραίο.
Από το απόγειον του Ελληνισμού, κατά τους μεσαιωνικούς αιώνες, βρεθήκαμε εκ νέου, σε πλήρη κατάπτωση κατά την σημερινή εποχή. Μοναδική λύση η επιστροφή στις διαχρονικές- πατροπαράδοτες Ελληνοχριστιανικές αξίες
Η πόλη ιδρύθηκε από τον Άγιο Κωνσταντίνο και ο τελευταίος βασιλιάς-Δεσπότης της Βασιλίδος των πόλεων, ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
Η Μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνο, ήταν η Αγία-Ισαπόστολος Ελένη και η Μητέρα του Ήρωα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η Ελένη Δραγάζη, γνωστή και ως Αγία Υπομονή.
Από Κωνσταντίνο σε Κωνσταντίνο, και από Αγία Ελένη σε Αγία Υπομονή (Ελένη Δραγάζη). Με αυτούς τους ηγεμόνες, ξεκίνησε η πόλη και με αυτούς τελείωσε. Στα χρόνια τα οποία έζησε η Αγία Υπομονή, δεν υπήρχε Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Για όσους δεν γνωρίζουν η πόλη έπεσε δύο φορές.
Την πρώτη φορά είχε κατακτηθεί η πόλη και ολόκληρη η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από τους Γερμανούς (13/4/1204 μ.Χ.).
Το σωτήριο έτος 1261 μ.Χ, επέτυχαν, οι πρόγονοι μας, να πάρουν πίσω μόνον την Βασιλεύουσα, την Κωνσταντινούπολη, και όχι ολόκληρη την αυτοκρατορία.
Η Κωνσταντινούπολη μετά την επανάκτηση, δεν είχε πολλές ελπίδες να σωθεί.
Η Βασιλεύουσα τα τελευταία 200 χρόνια είναι πλέον μια πόλη κράτος, όπως η αρχαία Αθήνα. Με την επανάκτηση της Βασιλεύουσας η αυτοκρατορία είναι πλέον κατακερματισμένη, σε μικρά Λατινικά και Ελληνικά κρατίδια. Αυτά τα μικρά Ελληνικά κρατίδια όπως το Δεσποτάτο της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αρνούνται πεισματικά να υπακούσουν στην κεντρική Ελληνική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης. Η Βασιλεύουσα θα δώσει μόνη έως το τέλος τον αγώνα επιβίωσης.
Στις 29 Μαΐου 1453 μ.Χ., την αποφράδα αυτή ημέρα, έπεσε για δεύτερη φορά μόνον η πόλη στους Iσμαηλίτες.
Το πιο σημαντικό πράγμα, σε κάθε εποχή ήταν η Χριστιανική-ηθική ζωή για τους Έλληνες.
Τα τελευταία χρόνια του μεσαιωνικού Ελληνισμού, δεν υπήρχε πλέον η αυτοκρατορία, καθώς η Κωνσταντινούπολη, ήταν μια πόλη κράτος, σε άθλια πολιτική, στρατιωτική, κοινωνική, και οικονομική κατάσταση. Εντούτοις υπήρχαν ακόμη ηθικοί και ευσεβείς Έλληνες Χριστιανοί, για αυτό συνεχιζόταν η ηθική ζωή και το φιλανθρωπικό έργο. Η Αγία Υπομονή, ήταν μια από τις γυναίκες, που έζησαν με τον ηθικό Eλληνικό-Χριστιανικό τρόπο ζωής.
Για αυτό ήταν αντάξια της Ορθοδοξίας, της Ελλάδος και του φιλοσόφου συζύγου της Μανουήλ Παλαιολόγου. Στάθηκε άξια δίπλα του για 35 χρόνια, ως γνήσια Χριστιανή.
Ως πραγματική Χριστιανή Εκκλησιαζόταν συνέχεια, έκανε ελεημοσύνες και έχτισε ναούς, μονές, γηροκομεία κλπ. Ιδιαίτερη ήταν η αγάπη της για τα Μοναστήρια. Εκεί έβρισκε ηρεμία η ψυχή της. Από εκεί η Αγία αντλούσε δύναμη και κουράγιο για την δύσκολη συνέχεια. Αυτό το ενέπνευσε σε όλη την οικογένειά της. Η πολύτεκνη μητέρα-Αγία με τα οκτώ τέκνα, γαλούχησε τα παιδιά της με την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας.
Τα πήγαινε σε ιερά προσκυνήματα, σε σεβάσμια Μοναστήρια της Βασιλεύουσας, και παρακαλούσε υπέρ αυτών τις ευχές των αγίων Ασκητών. Τα ανέθρεψε με Ελληνοχριστιανική παιδεία. Με υπομονή και επιμονή, με προσοχή και προσευχή δημιούργησε τους χαρακτήρες τους.
Το αποτέλεσμα ήταν να μεταδώσει το Ορθόδοξο πνεύμα σε όλη την οικογένεια της. Ο σύζυγός της ο Μανουήλ Β Παλαιολόγος, όταν παραιτήθηκε από τον θρόνο του, έγινε Μοναχός. Ή πεθερά της, ή κουνιάδα της, τα τέκνα της Θεόδωρος, Ανδρόνικος και Δημήτριος, έγιναν και εκείνοι Μοναχοί. Το ίδιο και ή εγγονή της, κόρη του γιου της Θωμά, Παλαιολόγου, η Ελένη έγινε Μοναχή με το όνομα Υπομονή στη Λευκάδα. H Αγία-Βασίλισσα Ελένη Δραγάζη αγαπούσε τον Ελληνικό λαό.
Παρά το γεγονός ότι ήταν η βασίλισσα της πόλης-Κωνσταντινούπολη, παραμένει μονίμως ταπεινή και συνεχίζει να βοηθά ολόψυχα, όλους τους αναξιοπαθούντες.
Φτωχοί, πεινασμένοι, ανάπηροι, άρρωστοι, ορφανά, χήρες, ξένοι, χρεώστες και πενθούντες δέχονται, την Χριστιανική υποστήριξη της Αγίας Ελένης-Υπομονής.
Επισκέπτεται σε σταθερή βάση νοσοκομεία, γηροκομεία, βρεφοκομεία, ορφανοτροφεία, λεπροκομεία, πτωχοκομεία, και ιδρύματα όπου στεγάζονται παραστρατημένες γυναίκες. Ήταν η μητέρα που ο καθένας αδικημένος Έλληνας η Ελληνίδα μπορούσε να καταφύγει, και να ζητήσει, βοήθεια. Συμμεριζόταν τις αγωνίες και τις ανησυχίες του λαού, ενώπιον των φοβερών εθνικών κινδύνων και προσπαθούσε πάντοτε με ελεημοσύνες με την προσευχή, με την πραότητα, με γλυκά-στοργικά λόγια και έργα, να βοηθήσει τους Έλληνες.
Η Βασίλισσα έζησε 35 χρόνια ως κοσμική, ενώ στην συνέχεια έζησε 25 χρόνια ως μοναχή. Σε όλη την διάρκεια του βίου της πήγαινε εκκλησία, βοηθούσε τους φτωχούς, ζούσε πάντοτε με χρηστά ήθη.
Η Αυγούστα όπως και όλοι οι πρόγονοί μας οι οποίοι έκαναν ελεημοσύνες, δεν προσέβαλαν ποτέ και με κανέναν τρόπο, τους αναξιοπαθούντες. Αυτό το κάνουν στην εποχή μας, αρκετοί νεοραγιάδες και είναι ένα ακόμη δείγμα παρακμής και σήψης.
Oι φιλανθρωπίες των προγόνων μας, δεν ήταν ποτέ βασισμένες επάνω στην επίδειξη, τον πλουτισμό, την αλαζονεία και τον κοινωνικό ρατσισμό-φασισμό, εις βάρος των φτωχών. Γινόταν πάντοτε, με πραγματική Χριστιανική αγάπη. Μια τόσο σημαντική πράξη, για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να γίνεται, εις βάρος της αξιοπρέπειας των ανθρώπων, που χρειάζονται βοήθεια. Μόνον οι ραγιάδες παρουσιάζουν κατά την σημερινή, εποχή, τέτοιου είδους, αντιχριστιανικές συμπεριφορές. όταν βοηθούν αδύναμους ανθρώπους. Αυτό δεν είναι μόνον εκτός της Χριστιανικής ηθικής, αλλά είναι και ενδεικτικό δείγμα, πνευματικής και κοινωνικής κατάρρευσης. Η κακία είναι αμάθεια, όπως μας δίδαξε ο Ύπατος των Φιλοσόφων, ο Αριστοκλής. Δεν επιτρέπετε να ξεχωρίζουμε, με διάφορα πολιτικά, κοινωνικά, η αθλητικά, είτε άλλα κριτήρια, εάν θα βοηθήσουμε, η όχι, τους φτωχούς ανθρώπους.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ.
Η Αγία Υπομονή εμφανίσθηκε ως μοναχή σε κάτοικο των Αθηνών, που εργαζόταν σε ταξί.
Τον σταμάτησε και ζήτησε να κατευθυνθεί προς το Λουτράκι.
Ο ταξιτζής είχε καρκίνο του δέρματος, στα χέρια του και βρισκόταν σε μεγάλη απελπισία.
Καθ’ οδόν η μοναχή που φορούσε ένα κουκούλι με κόκκινο σταυρό, και τον ρώτησε γιατί είναι μελαγχολικός; Εκείνος απάντησε ότι είναι άρρωστος .
Μετά τον ρώτησε αν θέλει να τον σταυρώσει για να γίνει καλά και εκείνος δέχθηκε. Σε λίγο όμως τον έπιασε υπνηλία και παρακάλεσε την μοναχή να σταθούνε λίγο για να μην σκοτωθούνε.
Είχαν φθάσει κοντά στα διόδια και εύκολα θα έβρισκαν άλλο ταξί αν εκείνη βιαζόταν. Κάθισε στην άκρη του δρόμου και τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε διαπίστωσε ότι τα χέρια του είχαν γίνει καλά, αλλά η μοναχή έφυγε. Ρώτησε τους ανθρώπους των διοδίων μήπως είδανε καμιά μοναχή εκεί κοντά, αλλά κανείς δεν την είχε δει.Τότε συγκλονισμένος γύρισε στο ταξί του και κατάλαβε ότι κάποια Αγία ήταν και τον βοήθησε, χωρίς να ξέρει ποια. Μετά πήγε στον γιατρό του και του διηγήθηκε το περιστατικό.
Την στιγμή εκείνη έπεσε το μάτι του σε μια εικόνα που ήταν κρεμασμένη στον τοίχο του ιατρείου. Τότε μόλις είδε την εικόνα της Αγίας την αναγνώρισε αμέσως.
Για πρώτη φορά στην ζωή του, έμαθε ότι η Αγία αυτή, είναι η Αγία Υπομονή. Η εικόνα της Αγίας βρίσκεται στην Ίερα Μονή Οσίου Παταπίου στο Λουτράκι Κορινθίας. Μετά από όλα αυτά, είναι απολύτως φυσιολογικό, ότι αυτή η γυναίκα, γέννησε τον τελευταίο μεγάλο Ήρωα του μεσαίωνα. Τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο.
Η ηρωική μορφή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου συνδέεται άμεσα με το μεγίστης σημασίας, εθνικό-ιστορικό γεγονός της αλώσεως της Πόλης.
Η πατρίδα εiναι η μητέρα όλων μας, καθώς όλοι οι Έλληνες έχουμε ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο, με την θρησκεία, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους προγόνους.
Η Ελλάδα και το Ελληνικό έθνος διατηρούν την αξιοπρέπεια, και το μεγαλείο της ψυχής, σε κάθε περίσταση, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Από τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, της Πλαταιές, της Θερμοπύλες, την Νινευή, τον Σπερχειό, το Κλειδί και την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εως το αθάνατο 1821 και το ένδοξο έπος του 1940, με την ανέλπιστη εκείνη εποποιία απέναντι στους Ναζιστές του Χίτλερ και της Θούλης, η ιδέα της ελευθερίας και των αδούλωτων Ελλήνων μεταφέρεται με ένα θαυμαστό τρόπο από γενιά σε γενιά. Μέσα από τις Ομηρικές ραψωδίες, τους Περσικούς πολέμους, τις μοναδικές αρχαίες τραγωδίες, την Ελληνική-Ρωμαϊκή ιστορία, το αγιασμένο 1821, την προφορική παράδοση, κυριάρχησαν τα Ελληνικά ιδεώδη και στην σύγχρονη εποχή τα βλέπουμε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο, στα έργα του Νίκου Καζαντζάκη.
Την σημερινή εποχή ας σταθούμε στις επάλξεις δίπλα στον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον (Κωνσταντινούπολη), στην αυτοκρατορική βίγλα, κάτω από το λάβαρο του σωτήρα ημών Ιησού Χριστού και του Βουλγαροκτόνου, του αλύγιστου στα στίφη των βαρβάρων, τον πολέμαρχο των ελευθέρων Ελλήνων, τον ανίκητο ηθικά Ήρωα της Ρωμιοσύνης. Αυτό επιβάλει το ιερό καθήκον, το υπέρτατο χρέος έναντι του έθνους.
Στις εποχές της πνευματικής άλωσης, της διαφθοράς, τις επελάσεως της παγκοσμιοποίησης, των καθημαγμένων και υπόδουλων ψυχών, από την οικονομική κρίση, οι Έλληνες κυβερνήτες ως ανήμποροι-επαίτες, παραδίδουν κυριαρχία και εθνικό πλούτο, παρακαλούν για χρήματα αδιαφορώντας για την εθνική συνείδηση, τον πολιτισμό και τις αξίες μας.
Στις παραδόσεις, διηγήσεις, θρύλους, προρρήσεις και στα δημοτικά τραγούδια του Ελληνικού έθνους υπάρχουν χιλιάδες αναφορές στην άλωση, αλλά και στην μορφή του μαρμαρωμένου βασιλιά. Από τις παραδόσεις η πιο γνωστή είναι για τον "μαρμαρωμένο" βασιλιά, που λίγο πριν σκοτωθεί τον πηρε άγγελος Κυρίου και τον απόθεσε σε μια σπηλιά, όπου θα παραμείνει μέχρι να τον σηκώσει ο άγγελος για να ξαναπάρει πίσω την Πόλη.
Σε πολλά δημοτικά τραγούδια για την άλωση περιγράφεται ο ηρωικός θάνατος, καθώς και ο μυστικός του τάφος στην Κωνσταντινούπολη.
Με στηρίγματα την Ορθοδοξία, την ηθική, την γλώσσα, τους θρύλους και τις παραδόσεις για την ανάσταση του Γένους, διατηρούσαν τις ελπίδες τους οι σκλαβωμένοι στα μαρτυρικά χρόνια της οθωμανικής κατοχής.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης σε δύο ποιήματά του, το "Θεόφιλος Παλαιολόγος" και "Παρθέν" αποτυπώνει συγκινητικά τον θάνατο του Κωνσταντίνου και την πτώση της Πόλης.
Ο Στρατής Μυριβήλης στα διηγήματά του "Πόλεμος", "Το λουλούδι της φωτιάς", αλλά και στο μυθιστόρημά του "Η Ζωή εν τάφω" κανει αναφορές στον ήρωα βασιλιά. Επισης ενα συγκινητικό διήγημα με επίκεντρο την μορφή του Παλαιολόγου είναι το «Χριστούγεννα του 1448 μ.Χ.» του Μ. Καραγάτση.
Όμως η πιο επιτυχημένη τραγωδία είναι "Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος" του Νίκου Καζαντζάκη.
Με τρόπο μοναδικό παρουσιάζεται η αγωνία του Παλαιολόγου να διατηρήσει τις εύθραυστες ισορροπίες ανάμεσα σε λαό και άρχοντες, σε ενωτικούς και ανθενωτικούς, στους γενναίους και σε εκείνους που είχαν ήδη παραδοθεί και στην μάταιη ελπίδα για διαφυγή, στο φως της ελευθερίας και το σκοτάδι της υποταγής.
Ο Κωνσταντίνος προσπαθεί να διασώσει ότι έμεινε από το μεγαλείο μιας ολόκληρης εποχής, από την δόξα της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Ο λαός της Πόλης τον κατηγορεί για τα επερχόμενα δεινά, η εκκλησία τον εχθρεύεται, οι σύμμαχοι τον απαρνιόνται. Ο ήρωας-βασιλιάς απορρίπτει το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει την Πόλη και να καταφύγει είτε στην νεοταξική Δύση, είτε σε κάποια κτίση που θα του παραχωρούσε ο εχθρός και μένει ολομόναχος.
Μαζί με λίγους πιστούς συντρόφους, θα δώσει την τελική μάχη για την ελευθερία-αθανασία και θα πέσει στις επάλξεις της Πόλης των Πόλεων.
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, μεγαλύτερο κατάντημα για έναν λαό και για ένα έθνος από το εκλιπαρεί τους χειρότερους εχθρούς του, να το γλυτώσουν από άλλους εχθρούς και συγκεκριμένα τους Τούρκους.
Οι αδύναμοι πολιτικά-στρατιωτικά και οικονομικά Έλληνες εκλιπαρούσαν τους φοβερότερους εχθρούς του έθνους, τους Γερμανούς να τους σώσουν από τους Τούρκους..
Εν τούτοις οι προγονοί μας, δεν σκέφτηκαν ούτε για μια στιγμή να μην πολεμήσουν, όμως παράλληλα ως άνθρωποι, επιθυμούσαν να επιβιώσουν.
ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ.
Για τον τελευταίο μεγάλο Έλληνα βασιλιά της Κωνσταντινουπόλεως έγραψαν πάρα πολλοί, ένας όμως ξεχωρίζει. Αυτός είναι ο Νίκος Καζαντζάκης. Σε αυτό το έργο μας δίνει ο Καζαντζάκης τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες, οι οποίες επικρατούσαν πριν την πτώση της Πόλεως. Στο εξαιρετικό του έργο για την Άλωση της Πόλης στέκεται σε πολύ σημαντικά σημεία. Στην προσβλητική ένωση των δύο Εκκλησιών. Στην διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες και στους λίγους Γερμανούς πολεμιστές λίγο πριν την καθοριστική τελική μάχη. Στο γεγονός ότι δεν έστειλαν στρατιωτική βοήθεια οι Γερμανοί. Στον δεσμό της Άννας Νοταρά και του αλλοδαπού Ιουστινιάνη. Στην τραγική μορφή, τον Ηρωικό βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την εθνική αξιοπρέπεια. Η Κωνσταντινούπολη τα τελευταία 200 χρόνια είναι πλέον μια πόλη κράτος, όπως η αρχαία Αθήνα, καθώς την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την κατέστρεψαν, και την κατέκτησαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1204 μ.Χ. Με την επανάκτηση της Βασιλεύουσας ,η αυτοκρατορία είναι πλέον κατακερματισμένη σε μικρά Λατινικά και Ελληνικά κρατίδια. Αυτά τα μικρά Ελληνικά κρατίδια όπως το Δεσποτάτο της Ηπείρου και της Θεσσαλίας αρνούνται πεισματικά να υπακούσουν στην κεντρική Ελληνική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης. Η Βασιλεύουσα, θα δώσει μόνη έως το τέλος τον αγώνα επιβίωσης.
Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ
Για τον Νίκο Καζαντζάκη υπάρχει ακόμα ένας πρόσθετος λόγος για να να είναι πολύ υπερήφανος. Στην δεύτερη Άλωση της Πόλης και όχι ολόκληρης της αυτοκρατορίας πολέμησαν εθελοντικά 40 Κρητικοί ναύτες στην Κωνσταντινούπολη κατά την τελική πολιορκία (29 Μαΐου 1453 μ.Χ.). Οι Κρητικοί αυτοί πήγαν εθελοντικά λίγο πριν αρχίσει η καθοριστική μάχη που θα έκρινε την τύχη της Βασιλεύουσας. Με αυτόν τον τρόπο ενεργούν οι γνήσιοι Έλληνες, σε αντίθεση με τους σημερινούς νεοέλληνες, ραγιάδες-προδότες. Λίγοι είναι πλέον οι πραγματικοί πατριώτες. Οι Κρητικοί ναύτες πολέμησαν τόσο γενναία, με αποτέλεσμα να μην παραδίνουν τους δύο πύργους που κρατούσαν. Οι Τούρκοι καθώς δεν μπορούσαν να τους σκοτώσουν ,ώστε να καταλάβουν τους δύο πύργους και να τελειώσει ο πόλεμος.
Ο συγγραφέας στιγματίζει με τον δικό του τρόπο την ένωση των δύο εκκλησιών, μερικούς μήνες πριν την Άλωση της Πόλης. Η ένωση όχι μόνο δεν έφερε καμιά στρατιωτική βοήθεια, αλλά ατίμασε την Ορθόδοξη πίστη των Ελλήνων που δέχτηκαν την ένωση της Ελληνικής-Ορθόδοξης εκκλησίας με την καθολική-εωσφορική εκκλησία του Πάπα.
Σε κάθε πρόταση παραδόσεως από τους εχθρούς, οι πρόγονοι μας απαντούσαν ΟΧΙ. Όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Ο Χριστός βοηθά μόνον αυτούς που αγωνίζονται σκληρά, μόνον όσους πολεμούν, όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Επίσης ο Θεός δεν βοηθά ποτέ όσους είναι καθήμενοι σε έναν καναπέ, και περιμένουν την ελευθερία, να τους δωθεί ως “δώρο”, χωρίς να βοηθούν τον συνάνθρωπο, χωρίς να ζούνε ηθικά. Το πιο κλασικό παράδειγμα οι Εβραίοι οι οποίοι έκαναν σεξουαλικές ανωμαλίες, ενώ ταυτόχρονα λάτρεψαν δαίμονες. Τότε ο Θεός περίμενε να πεθάνει μέχρι και ο τελευταίος Εβραίος που είχε αμαρτήσει ενώπιον του. Μόνον τότε πήγε τους υπόλοιπους που δεν είχαν αμαρτήσει στην γη της επαγγελίας. Ο αληθινός θεός-Δημιουργός, είναι ο θεός του καλού, της δικαιοσύνης, της αγάπης, της τάξης, της ηθικής, για αυτό δεν βοήθησε ποτέ ανά τους αιώνες, τους σάπιους που ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά, την αδικία, την ανομία, την αταξία κλπ. Οι πηγές ζωής του έθνους μας, ήταν και είναι η Ορθοδοξία και η αρχαία Ελληνική παιδεία.
Το παράδειγμα της θυσίας των Ελλήνων της αλώσεως, θα λειτουργήσει ως ένα διαχρονικό παράδειγμα, ηρωισμού για όλους τους Έλληνες, οι οποίοι θα δεχτούν μέσα στις ψυχές τους, την θυσία, εκείνων που χάθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο στο όνομα της Ελλάδας και του κυρίου Σωτήρα και Λυτρωτή ημών, Ιησού.
Όλους τους επόμενους αιώνες εκατομμύρια Έλληνες άνδρες με παραδείγματα τους ήρωες Αυτοκράτορες-Στρατηγούς, Αξιωματικούς, στρατιώτες, πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα.
Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ.
Οι ντυμένες-ηθικές γυναίκες έχουν αξιοπρέπεια, ενώ το πιο βασικό είναι ότι δημιουργούν υγιείς ερωτικές επιθυμίες και γεννούν Ήρωες, Αγίους και Αγίες. Αυτό γινόταν επί αρκετούς αιώνες. Στον αντίποδα οι γυμνές-ανήθικες γυναίκες και όσες από αυτές αξίζουν, δημιουργούν εντελώς ακάθαρτες ορμές, με θλιβερό αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη σεξουαλική διαφθορά. Το αποτέλεσμα είναι κατά γενική παραδοχή καταστροφικό καθώς οι περισσότερες γεννούν και μεγαλώνουν ραγιάδες. Οι συνέπειες για το έθνος είναι τρομερές και δυσβάσταχτες. Αυτό διότι η γύμνια και η σεξουαλική διαφθορά προκαλούν ανηθικότητα, χυδαιότητα, αμάθεια, ανομία, αταξία, αδικία κλπ. Τις εποχές που ήταν ντυμένες οι Ελληνίδες το έθνος μεγαλουργούσε και ήταν στην κορυφή του κόσμου. Ήμασταν ως έθνος στην κορυφή του κόσμου και είχαν την ψυχική-ηθική δύναμη οι πρόγονοι μας να υπερασπιστούν επί αρκετούς αιώνες την πατρίδα μας, από πολλούς εξωτερικούς εχθρούς. Στην εποχή μας εξαιτίας των σεξουαλικών ανωμαλιών, σβήνουμε αργά και σταθερά ως έθνος. Μνημόνια, αυτοκτονίες, ορφανά παιδιά εξαιτίας των αυτοκτονιών, άνεργοι, άστεγοι, αδικημένοι κλπ.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Η ΑΓΙΑΣΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘ :
"Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν".
0 comments: