Σήμερα μεταξύ νέων-πρότυπων επιστημονικών μου παρατηρήσεων, θα δούμε πιο είναι το κορυφαίο δόγμα της Ελληνικής-γεωπολιτικής Θεολογίας.
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός αναλυτής και αρχισυντάκτης του Mytilenepress. Contact : survivroellas@gmail.com-
Πάγια προσωπική μου αρχή είναι ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα να έχουν τις δικές τους πολιτικές-οικονομικές, θρησκευτικές και γεωπολιτικές πεποιθήσεις, με την προϋπόθεση να μην τις επιβάλουν με πλάγιους τρόπους είτε δια της βίας σε λαούς και ανθρώπους που δεν συμφωνούν. Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Παλαιάς Διαθήκης έγιναν ένθερμοι υποστηρικτές του Διονυσιακού πολιτισμού. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση χωρίς την έγκριση του συγγραφέα.
Επίσης θα δούμε την Ελληνική και την Ισραηλινή γεωπολιτική Θεολογία. Κατά γενική παραδοχή ως ο παγκόσμιος δημιουργός δύο νέων επιστημονικών κλάδων Γεωπολιτική Θεολογία-Γεωπολιτικός εθνικισμός, οφείλω να θέσω τα πιο σημαντικά επιστημονικά ερωτήματα στην ιστορία καθώς η γεωπολιτική Θεολογία του Ισραήλ από τα αρχαία χρόνια καθορίζει το μέλλον της ανθρωπότητας.
Πως ένας λαός που δεν είχε πολιτισμό ανέπτυξε προηγμένη γεωπολιτική Θεολογία ; Πως οι απαίδευτοι νομάδες του Ισραήλ δημιούργησαν μια γεωπολιτική θεολογία η οποία ήταν αιώνες ανώτερη από την εποχή της ;
Πως γίνεται οι Ιουδαίοι με μηδενικό πολιτιστικό επίπεδο να εμπνευστούν κάτι τόσο σημαντικό γεωπολιτικά-πολιτιστικά και να αποκτήσουν εθνική ταυτότητα-συνοχή και παγκόσμια αναγνώριση ; Ακόμη και οι Έλληνες της αρχαίας-μεσαιωνικής εποχής που δημιούργησαν και εξέλιξαν τον Αριστόκλειο πολιτισμό, χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να γίνουν κοσμοκράτορες διοικώντας την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και για να αποκτήσουν Ελληνική-Γεωπολιτική Θεολογία !!! Εν τούτοις οι αγράμματοι-νομάδες Ιουδαίοι μεγαλούργησαν σε ελάχιστα χρόνια !!! Σε επιστημονικό επίπεδο όλα αυτά μου θυμίζουν τις προσωπικές μου πρότυπες-τεκμηριωμένες γεωπολιτικές-ιστορικές μου παρατηρήσεις που κατά γενική ομολογία έγιναν για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, σχετικά με το Imperium Romanum της Ρώμης-Βοσπόρου και την αρχαία Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο επίτευγμα στην ανθρωπότητα από καταβολής κόσμου και το απόγειον του Αριστόκλειου πολιτισμού είναι η ανάληψη διοικήσεως του Imperium Romanum από τους Έλληνες.
ΜΕΓΑΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ.
Ο Μέγας Ηράκλειος κατάφερε να αντιστρέψει τα παγκόσμια δεδομένα και να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες που βρέθηκε ποτέ στρατηγός-αυτοκράτορας από καταβολής κόσμου. Μετά την μεγαλύτερη ήττα όλων των εποχών στην παγκόσμια ιστορία από βασιλιά Ηράκλειο, οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού δημιούργησαν τον Μωαμεθανισμό.
Αν και δεν ήταν στόχος του Μ. Αλέξανδρου, εν τούτοις μέσα από την κατάκτηση του Περσικού έθνους δημιουργήθηκαν οι γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες για την ίδρυση της Ρωμαϊκής "δημοκρατίας" η οποία στην συνέχεια ονομάστηκε αυτοκρατορία. Με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών και κάτω από τις γεωστρατηγικές-γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, έλαβαν την απόφαση οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού να ιδρύσουν την Ρωμαϊκή "δημοκρατία".
Με την κατάκτηση την Περσικής-Διονυσιακής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών από τον Μ. Αλέξανδρο, οι παράγοντες της Διονυσιακής κουλτούρας αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια Διονυσιακή αυτοκρατορία από τα δυτικά. Για αυτό δημιούργησαν το Imperium Romanum. Γεωπολιτικός στόχος ήταν να είναι ο Ελληνισμός ανάμεσα σε δύο παγκόσμιες-Διονυσιακές αυτοκρατορίες. Σε περίπτωση που απελευθερωθούν οι πρόγονοι μας από τον Ρωμαϊκό ζυγό, να επιτεθεί στους Έλληνες του μεσαίωνα η Περσική αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Οι πρόγονοι μας απελευθερώθηκαν από την Ρωμαϊκή δουλεία και στην συνέχεια τους ανατέθηκε η εξουσία του Ρωμαϊκού κράτους από τον Άγιο-Μέγα Κωνσταντίνο.
Οι Έλληνες ως διοικητές του Imperium Romanum του Βοσπόρου, θα κατακτήσουν την Διονυσιακή-Περσική αυτοκρατορία. Συνεπώς κατακτώντας ειρηνικά την ελευθερία τους και την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, επέτυχαν στην συνέχεια την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας απρόκλητης πολεμικής επιθέσεως.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα μετέτρεψαν την δυτική-Διονυσιακή αυτοκρατορία των Ρωμαίων σε Ελληνοχριστιανική χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Με όπλα τον πολιτισμό και την Χριστιανική θρησκεία, η Ελλάς έγινε το μοναδικό έθνος στον κόσμο που κατέκτησε την ελευθερία του και διοίκησε μια παγκόσμια αυτοκρατορία. Ένα ακόμη ασύλληπτο παγκόσμιο επίτευγμα του Ελληνισμού, που δεν επέτυχε και δεν θα επιτύχει κανένα άλλο έθνος.
Οι σιωνιστές μετά την συντριβή της Περσικής αυτοκρατορίας των Σασσανιδών από τον Μέγα Ηράκλειο δεν πίστευαν τι είχε συμβεί. Αυτό διότι οι Έλληνες έγιναν από σκλάβοι διοικητές στο ένα τους δημιούργημα που ήταν το Ρωμαϊκό κράτος και με την ανάληψη της εξουσίας στο imperium romanum, επέτυχαν να καταστρέψουν μέσα από αμυντικούς πολέμους δια παντός το άλλο κρατικό μόρφωμα τους την Περσική-Διονυσιακή αυτοκρατορία. Όταν οι Έλληνες ξαναέγιναν παγκόσμιοι κυρίαρχοι με την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας το 628 μ.Χ. τότε πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν τον μωαμεθανισμό και την Αραβική αυτοκρατορία. Ο αποκλειστικός τους σκοπός ήταν να κατακτήσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Τότε συμβαίνει κάτι ακόμη το μοναδικό. Ένας λαός αγράμματος, αναλφάβητος, ο οποίος ζούσε στην έρημο μια νομαδική ζωή, έγινε μέσα σε έξι χρόνια παγκόσμια υπερδύναμη, με αποτέλεσμα να πάρει πίσω ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία την Μεσοποταμία, την Συρία και την Αίγυπτο από τους Έλληνες. Αυτοί ήταν οι Άραβες, οι οποίοι μόλις είχαν ασπασθεί τον μωαμεθανισμό. Ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο πέρασαν αιώνες για να γίνουν κοσμοκράτορες, αυτοκράτορες. Όμως οι αγράμματοι Άραβες χρειάστηκαν μόνον έξι χρόνια. Αυτό διότι από πίσω τους βρισκόταν οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού (νέα τάξης πραγμάτων).
Η Ελλάδα ήταν πάντοτε το παγκόσμιο κέντρο του πολιτισμού, με πρωτεύουσες την αρχαία Αθήνα και την Βασιλεύουσα-Κωνσταντινούπολη. Εν τούτοις ως έθνος με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να ενωθεί ο Αριστόκλειος πολιτισμός με τον Ελληνικό ώστε να γίνει ο Ελληνισμός παγκόσμια αυτοκρατορία (324 -1204 μ.Χ.). Για αυτό έπρεπε να περάσει ένα λογικό-ικανό χρονικό διάστημα, ώστε να συνειδητοποιήσουν τι είχε γίνει με τους Άραβες, κατά την εποχή του Ηράκλειου. Όλα τα μεγάλα βασίλεια του κόσμου δημιούργησαν πρώτα πολιτισμό, οικονομία, διοίκηση, στρατό και πέρασαν αρκετοί αιώνες, είτε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, για να επιτύχουν τους σκοπούς τους, ώστε να γίνουν αυτοκρατορίες και ισχυρά βασίλεια.
Σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία μόνον οι Άραβες μέσα σε έξι χρόνια χωρίς να έχουν καθόλου πολιτισμό, οικονομία, διοίκηση έγιναν παγκόσμια υπερδύναμη. Αυτή ήταν η αντίστοιχη Αραβική “Άνοιξη” του μεσαίωνα από την νέα τάξη πραγμάτων και τους μετόχους των Διονυσιακών αξιωμάτων. Την ίδια ακριβώς τακτική ακολούθησαν μερικούς αιώνες αργότερα με τον μοναδικό φαινόμενο της Ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας.
Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΕΒΔΟΜΟΝ. ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Κατόπιν λανθασμένης διπλωματικής κινήσεως του Αγίου-αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους, άλλαξαν ριζικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα στα Βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα Βουλγαρικά εδάφη, στην συνέχεια αρνήθηκαν να αποχωρήσουν και έγιναν πολύ απειλητικοί προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος Β Φωκάς, καθώς δεν ήταν σε θέση να διεξάγει πολέμους σε δύο μεγάλα μέτωπα παράλληλα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας.
Ο Ελληνοαρμένιος Ι. Τσιμισκής νίκησε τους Ρώσους και τους απομάκρυνε από την Βαλανική χερσόνησο. Η Βουλγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Α Κουρκουά, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής. Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το νέο Βουλγαρικό βασίλειο σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία. Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο. Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας.
ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής. Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος.
Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού.
O Μέγας Βουλγαροκτόνος, το μοναδικό φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας, αντιμετώπισε την πιο σκληροτράχηλη φυλή της ανθρωπότητας, η οποία υποστηριζόταν από την τότε νέα τάξη πραγμάτων (Διονυσιακός πολιτσμός). Ανεξάντλητα ήταν τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Πρώτη φορά παγκοσμίως μέχρι και σήμερα συνέβη κάτι τέτοιο.
Ακόμη και οι Άραβες με τα επί αιώνες ανεξάντλητα στρατεύματα τους, μετά την ήττα στο Ακροϊνόν το 740 μ.Χ. σταμάτησαν εντελώς για μερικά χρόνια τις επιδομές-επιθέσεις ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις οι κατώτεροι σε πολεμικές δεξιότητες και λιγότεροι αριθμητικά Βούλγαροι, είχαν ατελείωτα αποθέματα στρατιωτικού δυναμικού !!! Για αυτό και μετά από τις τρεις συντριπτικές ήττες στον Σπερχειό, στον Αξιό και στο Κλειδί συνέχιζαν απτόητοι τις πολεμικές συγκρούσεις. Στις τρεις αυτές μάχες οι απώλειες των Βούλγαρων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Άραβες στο Ακροϊνόν.
Χαρακτηριστικό ήταν ότι στις μάχες του Σπερχειού-Κλειδιού τέθηκαν οριστικά εκτός μάχης 26 χιλιάδες Βούλγαροι. Οι Άραβες με απώλειες 6000 Ισμαηλιτών στο Ακροϊνόν και έκαναν κάποια χρόνια για να ανακάμψουν. Κυριολεκτικά οι Κουμάνοι-Βούλγαροι αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αν και πληθυσμιακά ήταν πολύ μικρότερο έθνος σε σχέση με τους Μωαμεθανούς, δεν τελείωναν ποτέ οι άνδρες του Βουλγαρικού στρατού !!!
Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη, σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο. Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό, και στην Αραβική κατάκτηση.
Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους, μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων διαλύθηκε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο. Στον αντίποδα οι Βούλγαροι παρέμειναν πάντοτε με ακμαίο το ηθικό και με αναρίθμητο στράτευμα, χωρίς να καταπονούνται και να εγκαταλείπουν τον πόλεμο μετά από τρεις δεκαετίες πολέμου και τρεις συντριπτικές ήττες !!!
ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ.
Η γεωπολιτική αξιοποίηση της ιστορίας γίνεται υπερόπλο υβριδικού-συμβατικού πολέμου στον γεωπολιτικό ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων. Η ιστορική μνήμη είναι ένα μεγάλης αξίας γεωπολιτικό όπλο.
Η σύγχρονη γεωπολιτική είναι ζήτημα στρατιωτικής, οικονομικής και ιστορικής ισχύος. Ένα έθνος που δεν σέβεται, δεν γνωρίζει και δεν αξιοποιεί γεωπολιτικά την ιστορία του είναι καταδικασμένο σε αφανισμό. Δυστυχώς το μεγαλύτερο παράδειγμα προς αποφυγήν αυτήν την εποχή είναι το νεοελληνικό κράτος-έθνος. Ενώ τα περισσότερο κράτη-έθνη χρησιμοποιούν την ιστορία, τις αφηγήσεις του παρελθόντος ως όπλα νομιμοποίησης, μοχλούς επιρροής-άσκησης πιέσεων και δημιουργίας περιφερειακών πολέμων, η Ελλάδα με την ενδοξότερη ιστορία-πολιτισμό όλων των εποχών είναι ανύπαρκτη !!!
Η περίπτωση Ουκρανίας και Ρωσίας μας παραπέμπει μεταξύ άλλων σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο αφηγήσεων. Η Ρωσία ελαχιστοποιεί την σύγκρουση («επιχείρηση») για τον πληθυσμό της, ενώ μεγιστοποιεί την γεωπολιτική αιτιολόγηση στο εξωτερικό. Η Ουκρανία, δραματοποιεί την υπαρξιακή φύση του πολέμου για να κινητοποιήσει τους συμμάχους της !!!
Ο Zele και οι νεοναζί του Κιέβου παρουσιάζονται ως "ηρωικά θύμα απρόκλητης επιθετικότητας". Η Κάθε πλευρά σφυρηλατεί μια παράλληλη πραγματικότητα για να δικαιολογήσει τις θυσίες της και να κερδίσει την μάχη στον γεωπολιτικό-ιστορικό κλάδο. Ο κλάδος αυτός είναι εξίσου καταλυτικός με αυτόν στο πεδίο της μάχης.
Ένα ακόμη παράδειγμα σχετικά με την γεωπολιτική-ιστορία αποτελούν Κίνα και Τουρκία. Τα δύο κράτη χρησιμοποιούν τα ιστορικά γεγονότα ως γεωπολιτικό μοχλό για την απόκτηση ισχύος. Η Κίνα κινητοποιεί το έθνος της γύρω από ένα έργο αποκατάστασης που θα την οδηγήσει στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας.
Στο Πεκίνο η μνήμη των άνισων συνθηκών του 19ου αιώνα, των ξένων παραχωρήσεων και της ιαπωνικής εισβολής της δεκαετίας του 1930 αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής αφήγησης. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΚΚΚ) στηρίζει τις δράσεις του σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της χαμένης εξουσίας και αξιοπρέπειας, σβήνοντας τον «αιώνα της ταπείνωσης». Αυτή η μνήμη, που καλλιεργείται σε σχολικά βιβλία, μουσεία και λαϊκή κουλτούρα, διαμορφώνει την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Κίνας.
Αυτές οι αναμνήσεις δικαιολογούν την πρωτοκαθεδρία της σταθερότητας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εθνικής ενότητας υπό την αιγίδα του ΚΚΚ, το οποίο έχει αναδειχθεί σε αρχιτέκτονα της αναγέννησης της Κίνας. Διεθνώς τροφοδοτεί μια τολμηρή διπλωματία που στοχεύει στην αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών και στη διεκδίκηση μιας κεντρικής θέσης στην παγκόσμια τάξη.
Η ιστορική ανάγνωση της Κίνας αν και συγκεντρωτική δεν περιορίζεται στην αναζήτηση εκδίκησης. Βασίζεται σε έναν επίσημο λόγο που υποστηρίζει μια κοινότητα πεπρωμένου και «ειρηνική ανάπτυξη», όπου η εξουσία ωφελεί τον κόσμο μέσω έργων όπως είναι οι δρόμοι του Μεταξιού. Με αυτόν τον τρόπο η Κίνα συνδυάζει την αποκατάσταση των ταπεινώσεων του παρελθόντος με μια προσεκτική φιλοδοξία για ένα πολυπολικό μέλλον με σύμμαχο την Ρωσία.
Η Τουρκία επικαλείται την ιστορία για να δικαιολογήσει την επέκταση πέρα από τα σύνορά της, ως πρώην αυτοκρατορικό έθνος-κράτος. Υπό τον Ερντογάν η οθωμανική κληρονομιά κυριαρχεί στον πολιτικό λόγο σφυρηλατώντας μια εθνική ταυτότητα προσανατολισμένη στην επέκταση. Αυτό το αυτοκρατορικό παρελθόν παρουσιάζεται ως γεωπολιτικό και στρατηγικό πλεονέκτημα. Νομιμοποιεί τους πολέμους στην Συρία, την Λιβύη, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και την αυξημένη επιρροή στην Ανατολική Μεσόγειο, την Μέση Ανατολή-Αφρική. Μακριά από την εδαφική ανακατάληψη, η Τουρκία στοχεύει σε πολιτική, οικονομική και πολιτιστική επιρροή, βασιζόμενη σε ιστορικούς και γλωσσικούς δεσμούς.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί το 2020 καταδεικνύει αυτή την φιλοδοξία: επιβεβαιώνει την ισλαμική και αυτοκρατορική συνέχεια, κινητοποιεί τη συντηρητική βάση και διακηρύσσει την αυτονομία απέναντι στην Κεμαλική κληρονομιά και την παγκόσμια κριτική.
Αυτή η αναδιατύπωση της οθωμανικής ιστορίας μακριά από την απλή νοσταλγία, χρησιμεύει για την εδραίωση της εσωτερικής συνοχής και την προβολή της Τουρκικής ισχύος. Αυτός ο λόγος εξυμνεί την εθνική ανεξαρτησία και ηγεσία στον μουσουλμανικό κόσμο, διατηρώντας παράλληλα την συμμαχία μέσω του ΝΑΤΟ. Αυτή η αμφιλεγόμενη στάση συνδυάζει την αυτοκρατορική, την δημοκρατική και την ισλαμική κληρονομιά.
Οι Σιωνιστές δηλώνουν επανειλημμένα ότι η Βίβλος τους προστάζει να υποστηρίζουν το Ισραήλ και να εφαρμόζουν τους νόμους του θεού. 'Ένας από τους ιερείς που προσκλήθηκαν στην Ιερουσαλήμ δήλωσε ότι το Ισραήλ αποτελεί απόδειξη της ύπαρξης του Θεού !!!
Οι αναθεωρητές της βίβλου αντιδρούν στο δόγμα ότι ο Θεός προτιμά ορισμένους ανθρώπους με βάση το έθνος και το DNA τους. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει ότι ο Θεός επέλεξε την γενεαλογία του Ιακώβ για να σώσει τον κόσμο. Αυτό είναι όλο το πρόβλημα με τον Σιωνισμό. Και αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους την σημερινή εποχή για τον οποίο πολλοί απομακρύνονται από τον Χριστιανισμό.
Οι άνθρωποι αυτοί απορρίπτουν την πεποίθηση ότι οι Εβραίοι (Ιουδαίοι-Ισραηλίτες) επιλέχθηκαν από τον Θεό να εξουσιάζουν την ανθρωπότητα. Το σημερινό Κράτος του Ισραήλ θεωρείται ναζιστικό μετά την γενοκτονία στην Παλαιστίνη και τους επί σειρά ετών βομβαρδισμούς στην Συρία. Σύμφωνα με ξένους συναδέλφους οι κυβερνήσεις είναι μαφιόζικες, τρομοκρατικές και εγκληματικές οργάνώσεις. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί την βιβλική του ιστορία για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του αλλά και την περιφρόνησή του για το διεθνές δίκαιο.
Είναι υψίστης γεωπολιτικής σημασίας η αμφισβήτηση για ένα τμήμα των γραφών το οποίο απεικονίζει τους Εβραίους ως τον εκλεκτό έθνος του Θεού και παράλληλα αιώνια θύματα των Ισραηλινών τα άλλα έθνη προκαλεί αντιδράσεις παγκοσμίως. Για αυτό κάποιοι στο εξωτερικό ονομάζουν βιβλικό αναθεωρητισμό την κίνηση τους ενάντια στον Σιωνισμό. Διατυπώνεται το δόγμα ότι δεν πρέπει να υπονομευτούν τα θεμέλια του Χριστιανισμού αλλά του Σιωνισμού και των ναζιστικών δογμάτων του. Ο βιβλικός αναθεωρητισμός είναι απαραίτητος για την σωτηρία του κόσμου πιστεύουν τα μέλη της κίνησης αυτής. Όμως όπως θα διαπιστώσετε υποστηρίζουν αρκετά Διονυσιακά αξιώματα.
Το Ισραήλ είναι ένα ένα ναζιστικό-Διονυσιακό μόρφωμα και για να νικηθεί πρέπει να χτυπηθεί στην απόλυτη πηγή της γεωπολιτικής του δύναμής που είναι βιβλική αφήγηση σχετικά με την ανωτερότητα του ως έθνος έναντι των άλλων εθνών. Ο Σιωνισμός υποστηρίζει με πάθος και εκτός Αριστόκλειας λογικής αυτή την βιβλική αφήγηση.
Όλοι οι Ιουδαίοι αντιλαμβάνονται την σύγχρονη ισραηλινή εποχή μέσα από το πρίσμα της αρχαίας Εβραϊκής ιστορίας.
Αυτή η εμμονή έχει διαποτίσει όλους τους Σιωνιστές από τον Δαυίδ Μπεν-Γκουριόν ο οποίος άλλαξε το όνομά του από Grün το όνομα ενός Εβραίου στρατηγού που πολεμούσε τους Ρωμαίους. Ο Νταν Κούρζμαν γράφει στην βιογραφία του, Προφήτης της Φωτιάς: «Ο Μπεν-Γκουριόν ήταν με τη σύγχρονη έννοια του όρου ο Μωυσής, ο Ιησούς του Ναυή, ο Ησαΐας». Σύμφωνα με τον ίδιο, η αναγέννηση του Ισραήλ το 1948 ήταν συγκρίσιμη με την Έξοδο από την Αίγυπτο, με την κατάκτηση της γης από τον Ιησού του Ναυή, με την Εξέγερση των Μακκαβαίων.
Ο Μπεν Γκουριόν δεν ήταν καθόλου θρησκευόμενος, αλλά ήταν βαθιά βιβλικός. Οι πόλεμοι μεταξύ των Εβραίων και της Ρώμης που συζητά ο Barry Strauss στο έργο του ο Εβραϊκός Πόλεμος του 66-74, η Εξέγερση της Διασποράς του 116-117 και η Εξέγερση του Bar Kokhba του 132-136) έλαβαν χώρα μετά τους βιβλικούς χρόνους. Όμως έχουν την ίδια σημασία στο μυαλό των Σιωνιστών. Η πεντάτομη Ιστορία των Εβραίων του Heinrich Graetz, που εκδόθηκε στην Γερμανική γλώσσα μεταξύ 1853 και 1891, ξεκινώντας με τον τέταρτο τόμο που αφιερώθηκε στην περίοδο μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, είχε σημαντική επιρροή στην εμφάνιση του σιωνιστικού κινήματος. Ο σιωνισμός έχει τις ρίζες του στην ιστορία, ή πιο συγκεκριμένα στις ιστορικές μνήμες, η οποία κατέχει μια περίοπτη θέση στον γεωπολιτικό Σιωνισμό-εθνικισμό.
Πουθενά αλλού εκτός από το Ισραήλ η εντολή να θυμόμαστε την ιστορία δεν γίνεται αισθητή ως θρησκευτική επιταγή για έναν ολόκληρο λαό, έγραψε ο Yosef Hayim Yerushalmi στο Zakhor: Εβραϊκή Ιστορία και Εβραϊκή Μνήμη (1982). Με τον όρο «Ισραήλ» εννοούσε τους Εβραίους σε όλο τον κόσμο. Η Εβραϊκή-γεωπολιτική μνήμη είναι η ίδια η ουσία της εβραϊκής εθνικής ταυτότητας και η απόλυτη πηγή της Ισραηλινής δύναμης. Για αυτό οι παράγοντες του Διονυσιακού πολιτισμού καταργούν συστηματικά την Ελληνική ιστορία.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η κύρια διαίρεση εντός του εβραϊκού κόσμου βρίσκεται μεταξύ θρησκευόμενων και κοσμικών Εβραίων. Αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό κριτήριο. Το εύρος και η ένταση της εθνικής μνήμης είναι η πιο σημαντική διαφορά μεταξύ των Εβραίων. Για τους περιφερειακούς Εβραίους αυτούς που δεν θεωρούν τον Ιουδαϊσμό το πιο ουσιαστικό μέρος της ταυτότητάς τους, το Ολοκαύτωμα είναι το κύριο σημείο αναφοράς. Όταν ρωτήθηκαν: «Τι είναι απαραίτητο για να είσαι Εβραίος;», το 73% των Αμερικανών Εβραίων απάντησε «Θυμούμενοι το Ολοκαύτωμα» σε δημοσκόπηση της Pew Research του 2013.
Αλλά οι πιο πιστοί Εβραίοι έχουν παλαιότερες αναφορές, που εκτείνονται σε περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια. Νιώθουν το 70 μ.Χ. σαν να το είχαν ζήσει. Είναι οι επιδραστικοί Εβραίοι που καταλαμβάνουν και ενώνουν την κοινότητα μέσω της γεωπολιτικής-ιστορικής μνήμης. Είτε παρουσιάζονται ως κοσμικοί είτε ως θρησκευόμενοι Εβραίοι, είτε θεωρούν τον Θεό ή το εβραϊκό πνεύμα την κινητήρια δύναμη της παγκόσμιας ιστορίας. Πολλοί πιθανότατα πιστεύουν ότι ο Θεός και το εβραϊκό πνεύμα είναι ένα και το αυτό.
. Είτε θρησκευόμενοι είτε κοσμικοί, οι Εβραίοι γενικά είναι βαθιά ριζωμένοι στην γεωπολιτική μνήμη του Ισραηλινού έθνους. Αντιθέτως οι πιστοί των Διονυσιακών αξιωμάτων απαγορεύουν στους Έλληνες να αξιοποιήσουν την ιστορική γεωπολιτική μνήμη !!! Για αυτό διέλυσαν τον Ελληνισμό που ήταν μια παγκόσμια πολιτιστική-γεωπολιτική αυτοκρατορία.
Όσο μεγαλύτερη είναι η ιστορική-γεωπολιτική μνήμη Ιουδαίων, τόσο πιο έντονος είναι γεωπολιτικός εθνικισμός και οι γεωπολιτικές διεκδικήσεις. Όλα τα έθνη έχουν τις ρίζες τους στη συλλογική-ιστορική μνήμη. Αλλά η μνήμες του Ισραήλ εκτείνονται σε μια εντελώς άλλες διαστάσεις από αυτές των άλλων εθνών. Το Ισραήλ ορίζεται από ένα πανοραμικό εθνικιστικό-γεωπολιτικό όραμα που υπάρχει εδώ και χιλιετίες. Το Ισραήλ διατηρεί μια ζωντανή ιστορική-γεωπολιτική μνήμη των αρχών του πριν από χιλιάδες χρόνια και περιμένει με ανυπομονησία την εκπλήρωση του ιστορικού του πεπρωμένου στα πλαίσια του γεωπολιτικού εθνικισμού.
Η εβραϊκή γεωπολιτική μνήμη είναι ανυπολόγιστης αξίας για την ισχύ και την επιβίωση του Ισραηλινού έθνους. Ο γεωπολιτικός εθνικισμός των Ισραηλινών σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη εθνική-γεωπολιτική μνήμη είναι ο ισχυρότερος. Ελάχιστοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την Ρωσική η την Κινεζική ιστορία δύο χωρών του γεωπολιτικού άξονα σε σχέση με την Ισραηλινή που προκαλεί παγκόσμιο γεωπολιτικό και όχι μόνον ενδιαφέρον.
Η ουσία αυτής της γεωπολιτικής-θεολογικής ψευδαίσθησης είναι, φυσικά, η εβραϊκή πεποίθηση ότι ο «Θεός του Ισραήλ» δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον αληθινό Θεό, ο οποίος εξ ορισμού είναι ισχυρότερος από όλους τους θεούς. Παράλληλα αυτός ο Θεός είναι Εθνικιστής Ισραηλινός και ας απογοήτευσε ο Χριστός τον Ιούδα, ο οποίος ανέμενε τον Χριστό ως πολιτικό-στρατιωτικό ηγέτη που θα απελευθέρωνε το Ισραήλ. Στο ιερό βιβλίο των Εβραίων, ο Θεός έκανε δύο σημαντικά πράγματα αρχικά δημιούργησε το σύμπαν και έκανε μια γεωπολιτική διαθήκη με τους Εβραίους. Οι Εβραίοι έχουν μια γεωπολιτική θεολογία διαθήκης, που σημαίνει ότι πιστεύουν ότι έχουν υπογράψει ένα γεωπολιτικό συμβόλαιο με τον Θεό, ένα αιώνιο συμβόλαιο που ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί κανένας.
Η ιστορία τους είναι μια παγκόσμια γεωπολιτική αξίωση. Η Τορά γράφει ότι πρέπει να γίνει κατανοητή πρωτίστως «ως αξίωση κληρονομιάς, πρωτοκαθεδρίας και προτεραιότητας, γραμμένη για να επωφεληθεί από την θέση υπό μακεδονική και ρωμαϊκή διαιτησία». Υιοθετεί εδώ την υπόθεση ότι η τελική σύνταξη της Τορά χρονολογείται από την ελληνιστική περίοδο, «όταν οι Μακεδόνες και οι Ρωμαίοι άρχισαν να διαιτητεύουν διαφορές στην Αίγυπτο, την Συρία και την Παλαιστίνη και η Τορά σχεδιάστηκε σκόπιμα για να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα για τον σκοπό αυτό .
Αλλά ακόμα και αν κάποιος αποδώσει την κύρια σύνταξη της Τορά στην Βαβυλωνιακή σχολή του Έσδρα, ο στόχος ήταν ο ίδιος. Η Τορά είναι μια γεωπολιτική αξίωση προτεραιότητας ή πρωτοκαθεδρίας των Ιουδαίων έναντι των άλλων εθνών. Είναι αποδεικτικά στοιχεία που πρέπει να παρουσιαστούν στην διεθνή κοινότητα και στο διεθνές δικαστήριο.
Η βιβλική ιστορία είναι έντονα προκατειλημμένη και εν μέρη κατασκευασμένη. Μετά από δύο αιώνες ανασκαφών, οι αρχαιολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το βασίλειο του Σολομώντα, η βάση του ισχυρισμού για το Μεγάλο Ισραήλ, είναι λιγότερο πραγματικό από την Στρογγυλή Τράπεζα του Βασιλιά Αρθούρου. Στην υποτιθέμενη εποχή του Σολομώντα, η Ιερουσαλήμ ήταν ένα μεγάλο χωριό. Επανερχόμενος στους αναθεωρητές της Βίβλου η Έξοδος τόσο κεντρική στην σιωνιστική ιστορία είναι εξίσου ψευδής. Δεν υπάρχουν αρχαιολογικά στοιχεία για μαζική έξοδο από την Αίγυπτο στην Χαναάν μέσω του Σινά και τα στοιχεία δείχνουν ότι οι δώδεκα φυλές ήταν αυτόχθονες και μόνο η θρησκεία τους δεν ήταν τοπική.
Η ιστορική αφήγηση είναι η απόλυτη πηγή δύναμης του Ισραήλ και ο Χριστιανισμός μετέτρεψε την Παλαιά διαθήκη σε παγκόσμια εβραϊκή-γεωπολιτική μνήμη εκτιμούν οι αναθεωρητές της Βίβλου. Στο σημείο αυτό αν υπενθυμίσω ότι οι αναθεωρητές της Παλαιάς διαθήκης στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δέχονται ότι έχουν παρέμβει οι Ιουδαίοι και την έχουν αλλοιώσει ως ένα βαθμό κατά το δοκούν.
Στο ιερό βιβλίο το Ισραήλ είναι ταυτόχρονα ήρωας και αθώο θύμα των κακών Διονυσιακών αυτοκρατοριών, όσο και αν εκείνοι κλέβουν, καταστρέφουν και σφαγιάζουν !!! Ο νικητής γράφει την ιστορία. Όποιος γράφει ιστορία και επιβάλλει την γεωπολιτική αφήγησή θα είναι ο νικητής. Οι Εβραίοι είναι το έθνος της Βίβλου και,μέσω αυτού έχουν κατακτήσει γεωπολιτικά την ανθρωπότητα. Η αρχαία ιστορία από τον Νώε μέχρι τον Κύρο τον Μέγα, γράφτηκε από τους Εβραίους. Για αυτό κακοί είναι οι Χαναναίοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι, για να μην αναφέρουμε τους Αμαληκίτες ή τους Μαδιανίτες, οι οποίοι σαφώς άξιζαν να εξοντωθούν σύμφωνα με τις Ιουδαϊκές γραφές.
Οι αρχαίοι Σιωνιστές ως γνήσιοι συνεχιστές των παραδόσεων τους ήταν Διονυσιαστές και πίστευαν στον θεό Savazio, για αυτό έφεραν την Ολύμπια θρησκεία στην Ελλάδα
Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους.
Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών. (1) O Φρυγικός Savazios είναι ο "θεός" των αχαλίνωτων ερωτικών οργίων-σεξουαλική μαγεία και των καταστροφών. Για αυτό μοιραζόταν την διοίκηση του Φοινικικού μαντείου των Δελφών με τον έτερο "θεό" των καταστροφών, τον Ιουδαϊκής καταγωγής Απόλλων.
Το πιο λεπτό σημείο σχετικά με την επιστημονική σύγχυση που επικρατεί την σημερινή εποχή, είναι ότι σκόπιμα η από έλλειψη γνώσεων κάποιοι παρερμηνεύουν είτε δεν γνωρίζουν ότι τα αρχαία χρόνια ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, τους προφήτες και έγιναν πιστοί του Διονυσιακού πολιτισμού. Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Αυτό είναι που αγνοούν οι περισσότεροι και για αυτό συγχέουν τον Θεό του Χριστιανισμού, τον αγαθό Θεό-Δημιουργό του Αριστοκλέους με τον καταστροιφικό Savazio-Διόνυσο.
Αποτελεί ιστορικό γεγονός ότι κανένα άλλο έθνος δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο και αφοσίωση στους θεούς της Διονυσιακής κουλτούρας πλην του Φοινικικού-Ιουδαϊκού έθνους. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στην Διονυσιακή πίστη-κουλτούρα από τους Αιγύπτιους και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους. Από την ημέρα που ασπάστηκαν οι Ισραηλίτες ως "Θεό" τον Savazio-Διόνυσο η Διαθήκη με τον Θεό παραβιάστηκε. Ο Αγαθός-Θεός Δημιουργός του Αριστοκλέους σταυρώθηκε και αναστήθηκε για όλους τους ανθρώπους και όλα τα έθνη, δεν ανήκει αποκλειστικά σε κανένα έθνος.
Για τις χώρες αυτές η ιστορία δεν είναι μια απλή μελέτη του παρελθόντος. είναι ένα γεωστρατηγικό-γεωπολιτικό όπλο για να αποκτήσουν εσωτερική συνοχή τα έθνη τους και να νομιμοποιήσουν τους πολέμους-κατακτήσεις. Πολλά έθνη κινητοποιούν την ιστορία για να εδραιώσουν την παγκόσμια εξουσία εξουσία (Ισραήλ-γεωπολιτική Θεολογία και Βίβλος), είτε την επιβίωση τους. Ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι, Κούρδοι, Θιβετιανοί, Αρμένιοι μετατρέπουν τις ιστορικές-εθνικές τραγωδίες-αναμνήσεις σε πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο. Συνεπώς αυτή είναι η επιστημονική μου απάντηση για όσους απορούν γιατί επί 19 συναπτά έτη ασχολούμαι με αυτόν τον κλάδο.
Το μοναδικό έθνος που δεν αξιοποιεί την ένδοξη ιστορία του ενώ είναι σε καθεστώς υβριδικού πολέμου-υβριδικής γενοκτονίας είναι η Ελλάδα. Έχουμε μια γεωπολιτική αξιοποίηση της ιστορίας από άλλα έθνη, την ίδια στιγμή που οι νεοέλληνες είναι ανύπαρκτοι γεωπολιτικά !!! Θα κλείσω την σημερινή μου εργασία με το κορυφαίο δόγμα της Ελληνικής-Γεωπολιτικής Θεολογίας.
Η Ελλάδα και το Ισραήλ είναι το μοναδικά έθνη στον κόσμο, τα οποία προσδιορίζουν με το θρήσκευμα, την εθνική ιδιότητα.
Ο επαναπατρισμός ενός Εβραίου μπορεί να απορριφθεί για θρησκευτικούς λόγους. Μηδενική θρησκευτική ανοχή. Αν γράψεις στα δικαιολογητικά ότι είσαι Εβραίος χριστιανός σου απαγορεύεται η είσοδος στο Ισραήλ. Αν είσαι Ιουδαίος Χριστιανός σε υποχρεώνουν να αρνηθείς εγγράφως το βάπτισμά σου, για να μπεις στην χώρα δηλώνοντας άθεος ή αγνωστικιστής. Οι Θρησκευτικές ελευθερίες είναι ανύπαρκτες.
Ο Εβραίος προς επαναπατρισμό δεν έχει επιλογή άλλου θρησκεύματος παρά να είναι μέτοχος του Ιουδαϊσμού !!! Κατά την είσοδό στο Ισραήλ, ένας δυνητικός επαναπατρισμένος συμπληρώνει την στήλη σχετικά με τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Μπορεί να γράψει ότι είναι άθεος ή αναποφάσιστος ώστε να εισέλθει ομαλά στην χώρα. Ακόμη και αν είναι 100% Εβραίος στην καταγωγή, και εν τούτοις δηλώνει Χριστιανός δεν θα περάσει τον έλεγχο στο Ισραήλ.
Την ίδια ώρα όλη η οικογένειά του, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, μπαίνει ομαλά. Γράψε «άθεος» ή «αναποφάσιστος» και όλα είναι εντάξει. Υποδεικνύοντας όμως διαφορετική θρησκεία στο ερωτηματολόγιο, τονίζεις ότι δεν θεωρείς τον εαυτό σου Εβραίο. Αυτά αναφέρει ο ειδήμονας Λεβ Βερσίνιν παραχώρησε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη απόλυτος γνώστης και εκ των έσω του Εβραϊκού εθνικισμού δίνει εντυπωσιακές πληροφορίες και προβαίνει σε αποκαλύψεις όπως αυτή.
Αντιστοίχως έπραξαν και οι εθνομάρτυρες του 1621. Οι Ήρωες Χριστιανοί του 1821καθόρισαν με το αίμα και τους αγώνες τους το ποιοι δικαιούνται να ονομάζονται Έλληνες. Εν συνεχεία το ψήφισαν και στις 3 εθνοσυνελεύσεις που ακολούθησαν σε Επίδαυρο, Άστρος και Τροιζήνα. Η ονομασία Χριστιανός δεν σημαίνει απλά το θρήσκευμα, διότι παράλληλα προσδιορίζει και την εθνικότητα.
Για αυτό την σύγχρονη εποχή έπρεπε πάση θυσία να καταργήσουν επισήμως την εθνικότητα-θρήσκευμα και όχι μόνον το θρήσκευμα όπως νομίζουν λανθασμένα οι πάντες, από τις ταυτότητες. Από την στιγμή που αφαιρέθηκε οριστικά το θρήσκευμα από τις νέες ταυτότητες, ταυτόχρονα αφαιρέθηκε και η εθνικότητα των Ελλήνων !!!
Ποιους θεωρούσαν Έλληνες πολίτες οι πρώτες εθνοσυνελεύσεις ; Mε την κήρυξη του επαναστατικού αγώνα ήταν επιτακτική-εθνική ανάγκη, να καθοριστεί η ταυτότητα του επαναστατημένου γένους. Η απάντηση στο ζωτικής σημασίας ερώτημα, ποίοι είναι Έλληνες, δόθηκε μέσα από τις τρεις Εθνοσυνελεύσεις. Σύμφωνα με αυτές, τα κριτήρια για να έχει κάποιος την Ελληνική ιθαγένεια, θα έπρεπε να είναι κάτοικος της Ελλάδας, και να πιστεύει στον Χριστό.
Ο αποκλεισμός των υποστηρικτών του Διονυσιακού πολιτισμού, συνδεόταν με την μεγαλύτερη-εθνική ανάγκη, που ήταν η εξασφάλιση της ιστορικής συνέχειας του έθνους. Ταυτόχρονα ήταν απαραίτητο για λόγους εθνικής επιβιώσεως να εφαρμοστεί το αξίωμα του Πατέρα της Ιστορίας, του Ηροδότου, με το όμαιμον, το ομόγλωσσον, και το ομόθρησκον. Για αυτό οι πρόγονοι μας ψήφισαν νόμους ότι όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος, πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Ελληνες και απολαμβάνουσιν άνευ τινός διαφοράς όλων των πολιτικών δικαιωμάτων.
Ομοίως Έλληνες εισί, και των δικαιωμάτων απολαμβάνουν, όσοι έξωθεν ελθόντες και την Ελληνικήν φωνήν πάτριον έχοντες, και εις Χριστόν πιστεύοντες. Ζητήσωσιν παρρησιαζόμενοι εις τοπικήν Ελληνικής Επαρχίας αρχήν, να εγκαταριθμηθώσι δι΄ αυτής εις τους πολίτας Έλληνας.
Αυτά ψήφισαν οι ήρωες του 1821 στις εθνοσυνελεύσεις στα πλαίσια της Γεωπολιτικής Θεολογίας και του Γεωπολιτικού εθνικισμού. Δυστυχώς από την κατάργηση του θρησκεύματος-Εθνικότητας από τις ταυτότητες βρισκόμαστε στην εποχή της κάρτας του πολίτη την δεκαετία 2020-2030. Τι σημαίνει η παραλαβή αυτή της κάρτας ; Είναι το χάραγμα του Βδελύγματος η νέες ταυτότητες ; Όχι δεν είναι. Εν τούτοις όποιος παραλάβει αυτή την κάρτα αποδέχεται εμπράκτως-οριστικά και αμετάκλητα τον Ναζιστικό-Διονυσιακό πολιτισμό και τους κανονισμούς του. Γίνεται και επίσημα πιστός-υποστηρικτής της της Διονυσιακής Κουλτούρας και των αξιωμάτων που την διέπουν από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με τους κορυφαίους πανεπιστημιακούς καθηγητές στην Ελλάδα όπως ο Κ. Βαθιώτης, οι αποδέκτες των νέων ταυτοτήτων θα απωλέσουν κάθε μορφή δικαιώματος και ελευθερίας. Παράλληλα αποδεχόμενοι τον Διονυσιακό πολιτισμό αρνούνται και επισήμως τον Αριστόκλειο πολιτισμό (Ελληνορθοδοξία).
Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος, πιστεύουσιν εις Χριστόν εισίν Έλληνες.
(1) ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΣΥΜΠΟΣΙΑΚΑ. Θαυμ άσας ο ὖν τὸ ἐ π ὶ π ᾶσι ῥηθὲν ὁ Σύμμαχος ‘ ἆρ'’ ἔφη ‘σ ὺ τὸν πατρι ώτην θε όν, ὦ Λαμπρ ία, ‘ε ὔιον ὀρσιγ ύναικα μαινομ έναις ἀνθέοντα τιμα ῖσι Δι όνυσον’ (Lyr. adesp. 131) ἐγγρ άφεις κα ὶ ὑποποιε ῖς το ῖς ῾Εβρα ίων ἀπορρ ήτοις; ἢ τ ῷ ὄντι λ όγος ἔστι τις ὁ το ῦτον ἐκε ίν ῳ τὸν α ὐ τὸν ἀποφα ίνων;’ ὁ δ ὲ Μοιραγ ένης ὑπολαβ ών ‘ἔα το ῦτον’ ε ἶπεν· ‘ἐ γ ὼ γ ὰρ ᾿Αθηνα ῖος ὢν ἀποκρ ίνομα ί σοι κα ὶ λ έγω μηδ έν' ἄλλον ε ἶναι· κα ὶ τὰ μ ὲ ν πολλ ὰ τ ῶν ε ἰς το ῦτο τεκμηρ ίων μ όνοις ἐστὶ ῥητὰ κα ὶ διδακτ ὰ το ῖς μυουμ ένοις παρ' ἡμ ῖν ε ἰς τὴν τριετηρικ ὴν παντέλειαν· ἃ δ ὲ λ ό γ ῳ διελθε ῖν ο ὐ κεκ ώλυται πρ ὸς φ ίλους ἄνδρας, ἄλλως τε κα ὶ παρ' ο ἶνον ἐ π ὶ το ῖς το ῦ θεο ῦ δ ώροις, ἂν ο ὗτοι κελε ύωσι, λ έγειν ἕτοιμος.’ Πάντων ο ὖν κελευ όντων κα ὶ δεομ ένων ‘πρ ῶτον μ έν’ ἔφη ‘τῆς μεγ ίστης κα ὶ τελειοτάτης ἑορτῆς παρ' α ὐτο ῖς ὁ καιρ ός ἐστιν κα ὶ ὁ τρ όπος Διον ύ σ ῳ προσ ήκων. τὴν γ ὰρ λεγομ ένην νηστε ίαν < ἄγοντες> ἀκμ άζοντι τρυγητ ῷ τρα - πέζας τε προτίθενται παντοδαπ ῆς ὀ π ώρας ὑ π ὸ σκηνα ῖς κα ὶ καλι άσιν ἐκ κλημ άτων μ άλιστα κα ὶ κιττο ῦ διαπεπλεγ - μ έναις· κα ὶ τὴν προτέραν τῆς ἑορτῆς σκην ὴν ὀνομ άζουσιν. ὀλ ίγαις δ' ὕστερον ἡμ έραις ἄλλην ἑορτήν, ο ὐκ † ἂν δι' α ἰνιγμ άτων ἀλλ' ἄντικρυς Β άκχου καλουμ ένην, τελο ῦ - σιν. ἔστι δ ὲ κα ὶ κραδηφορ ία τις ἑορτὴ κα ὶ θυρσοφορ ία παρ' α ὐτο ῖς, ἐν ᾗ θ ύρσους ἔχοντες ε ἰς τὸ ἱερ ὸν ε ἰ σίασιν· ε ἰσελ - θ όντες δ' ὅ τι δρ ῶσιν, ο ὐκ ἴσμεν, ε ἰκ ὸς δ ὲ βακχε ίαν ε ἶναι τὰ ποιο ύμενα· κα ὶ γ ὰρ σ άλπιγξι μικρα ῖς, ὥσπερ ᾿Αργε ῖοι το ῖς Διονυσίοις, ἀνακαλο ύμενοι τὸν θε ὸν χρ ῶνται, κα ὶ κιθαρ ίζοντες ἕτεροι προ ΐασιν, ο ὓς α ὐτο ὶ Λευ ίτας προσονομάζουσιν, εἴτε παρὰ τὸν Λύσιον εἴτε μᾶλλον παρὰ τὸν Εὔιον τῆς ἐπικλήσεως γεγενημένης. οἶμαι δὲ καὶ τὴν τῶν σαββ άτων ἑορτὴν μ ὴ παντάπασιν ἀπροσδι όνυσον ε ἶναι· Σάβους γ ὰρ κα ὶ ν ῦν ἔτι πολλο ὶ το ὺς Β άκχους καλο ῦσιν κα ὶ τα ύτην ἀφι ᾶσι τὴν φων ὴν ὅταν ὀργι άζωσι τ ῷ θε ῷ, <ο ὗ π ίστω>σιν ἔστι δ ήπου κα ὶ παρ ὰ Δημοσθ ένους (18, 260) λαβε ῖν κα ὶ παρ ὰ Μεν άνδρου (fr. 1060), κα ὶ ο ὐκ ἀ π ὸ <τρ ό>που τις ἂν φα ίη το ὔνομα πεποι ῆ σθαι πρ ός τινα σ όβησιν, ἣ κατέχει το ὺς βακχε ύοντας· | α ὐτο ὶ δ ὲ τ ῷ λ ό γ ῳ μαρτυρο ῦσιν, ὅταν σ άββατα τελ ῶσι, μ άλιστα μ ὲν π ίνειν κα ὶ ο ἰνο ῦσθαι παρακαλο ῦντες ἀλλ ήλους, ὅταν δ ὲ κωλύῃ τι με ῖζον, ἀπογε ύεσθα ί γε π άντως ἀκρ άτου νομ ίζοντες. κα ὶ τα ῦτα μ ὲν ε ἰκ ότα φ α ίη τις ἂν ε ἶναι· κατὰ κρ άτος <δ ὲ 2 τοὺς> ἐναντίους πρῶτον μὲν ὁ ἀρχιερεὺς ἐλέγχει, μιτρηφόρος τε προϊὼν ἐν ταῖς ἑορταῖς καὶ νεβρίδα χρυσόπαστον ἐνημμένος, χιτῶνα δὲ ποδήρη φορῶν καὶ κοθόρνους, κώδωνες δὲ πολλοὶ κατακρέμανται τῆς ἐσθῆτος, ὑποκομποῦντες ἐν τῷ βαδίζειν, ὡς καὶ παρ' ἡμῖν· ψόφοις δὲ χρῶνται περὶ τὰ νυκτέλια, καὶ χαλκοκρότους τὰς τοῦ θεοῦ τιθήνας προσαγορεύουσιν· καὶ ὁ δεικνύμενος ἐν τοῖς † ἐναντίοις τοῦ νεὼ θύρσος ἐντετυπωμένος καὶ τύμπανα· ταῦτα γὰρ οὐδενὶ δήπουθεν ἄλλῳ θεῶν ἢ Διονύσῳ προσῆκεν. ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ' ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, ῞Ελληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ' αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ' οὕτω κολα...
ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ε. Πότερον οἱ Ἰουδαῖοι σεβόμενοι τὴν ὗν ἢ δυσχεραίνοντες ἀπέχονται τῶν κρεῶν.
Ἐπεὶ δὲ ταῦτ´ ἐρρήθη, βουλομένων τινῶν ἀντικατατείνειν τὸν ἕτερον λόγον ἐκκρούων ὁ Καλλίστρατος ἔφη « πῶς ὑμῖν δοκεῖ λελέχθαι τὸ πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ὅτι τὸ δικαιότατον κρέας οὐκ ἐσθίουσιν; » « ὑπερφυῶς » ἔφη ὁ Πολυκράτης, « ἐγὼ δὲ καὶ προσδιαπορῶ, πότερον οἱ ἄνδρες τιμῇ τινι τῶν ὑῶν ἢ μυσαττόμενοι τὸ ζῷον ἀπέχονται τῆς βρώσεως αὐτοῦ· τὰ γὰρ παρ´ ἐκείνοις λεγόμενα μύθοις ἔοικεν, εἰ μή τινας ἄρα λόγους σπουδαίους ἔχοντες οὐκ ἐκφέρουσιν. » «Ἐγὼ μὲν τοίνυν« » εἶπεν ὁ Καλλίστρατος « οἶμαί τινα τιμὴν τὸ ζῷον ἔχειν παρὰ τοῖς ἀνδράσιν· εἰ δὲ δύσμορφον ἡ ὗς καὶ θολερόν, ἀλλ´ οὐ κανθάρου καὶ γρυ... Καὶ κροκοδείλου καὶ αἰλούρου τὴν ὄψιν ἀτοπώτερον ἢ τὴν φύσιν ἀμουσότερον· οἷς ὡς ἁγιωτάτοις ἱερεῖς Αἰγυπτίων ἄλλοις ἄλλοι προσφέρονται. Τὴν δ´ ὗν ἀπὸ χρηστῆς αἰτίας τιμᾶσθαι λέγουσι· πρώτη γὰρ σχίσασα τῷ προύχοντι τοῦ ῥύγχους, ὥς φασι, τὴν γῆν ἴχνος ἀρόσεως ἔθηκεν καὶ τὸ τῆς ὕνεως ὑφηγήσατ´ ἔργον· ὅθεν καὶ τοὔνομα γενέσθαι τῷ ἐργαλείῳ λέγουσιν ἀπὸ τῆς ὑός. Οἱ δὲ τὰ μαλθακὰ καὶ κοῖλα τῆς χώρας Αἰγύπτιοι γεωργοῦντες οὐδ´ ἀρότου δέονται τὸ παράπαν· ἀλλ´ ὅταν ὁ Νεῖλος ἀπορρέῃ καταβρέξας τὰς ἀρούρας, ἐπακολουθοῦντες τὰς ὗς κατέβαλον, αἱ δὲ χρησάμεναι πάτῳ καὶ ὀρυχῇ ταχὺ τὴν γῆν ἔτρεψαν ἐκ βάθους καὶ τὸν σπόρον ἀπέκρυψαν.
Οὐ δεῖ δὲ θαυμάζειν, εἰ διὰ τοῦτό τινες ὗς οὐκ ἐσθίουσιν, ἑτέρων ζῴων μείζονας ἐπ´ αἰτίαις γλίσχραις, ἐνίων δὲ καὶ πάνυ γελοίαις, τιμὰς ἐχόντων παρὰ τοῖς βαρβάροις. Τὴν μὲν γὰρ μυγαλῆν ἐκτεθειάσθαι λέγουσιν ὑπ´ Αἰγυπτίων τυφλὴν οὖσαν, ὅτι τὸ σκότος τοῦ φωτὸς ἡγοῦντο πρεσβύτερον· τίκτεσθαι δ´ αὐτὴν ἐκ μυῶν πέμπτῃ γενεᾷ νουμηνίας οὔσης· ἔτι δὲ μειοῦσθαι τὸ ἧπαρ ἐν τοῖς ἀφανισμοῖς τῆς σελήνης. Τὸν δὲ λέοντα τῷ ἡλίῳ συνοικειοῦσιν, ὅτι τῶν γαμψωνύχων τετραπόδων βλέποντα τίκτει μόνος, κοιμᾶται δ´ ἀκαρὲς χρόνου καὶ ὑπολάμπει τὰ ὄμματα καθεύδοντος· κρῆναι δὲ {καὶ} κατὰ χασμάτων λεοντείων ἐξιᾶσι κρουνούς, ὅτι Νεῖλος ἐπάγει νέον ὕδωρ ταῖς Αἰγυπτίων ἀρούραις ἡλίου τὸν λέοντα παροδεύοντος. Τὴν δ´ ἶβίν φασιν ἐκκολαφθεῖσαν εὐθὺς ἕλκειν δύο δραχμάς, ὅσον ἄρτι παιδίου γεγονότος καρδίαν· ποιεῖν δὲ τῇ τῶν ποδῶν ἀποστάσει πρὸς ἀλλήλους καὶ πρὸς τὸ ῥύγχος ἰσόπλευρον τρίγωνον. Καὶ τί ἄν τις Αἰγυπτίους αἰτιῷτο τῆς τοσαύτης ἀλογίας, ὅπου καὶ τοὺς Πυθαγορικοὺς ἱστοροῦσιν καὶ ἀλεκτρυόνα λευκὸν σέβεσθαι καὶ τῶν θαλαττίων μάλιστα τρίγλης καὶ ἀκαλήφης ἀπέχεσθαι, τοὺς δ´ ἀπὸ Ζωροάστρου μάγους τιμᾶν μὲν ἐν τοῖς μάλιστα τὸν χερσαῖον ἐχῖνον, ἐχθαίρειν δὲ τοὺς ἐνύδρους μῦς καὶ τὸν ἀποκτείνοντα πλείστους θεοφιλῆ καὶ μακάριον νομίζειν; οἶμαι δὲ καὶ τοὺς Ἰουδαίους, εἴπερ ἐβδελύττοντο τὴν ὗν, ἀποκτείνειν ἄν, ὥσπερ οἱ μάγοι τοὺς μῦς ἀποκτείνουσι· νῦν δ´ ὁμοίως τῷ φαγεῖν τὸ ἀνελεῖν ἀπόρρητόν ἐστιν αὐτοῖς. Καὶ ἴσως ἔχει λόγον, ὡς τὸν ὄνον {δὲ} ἀναφήναντα πηγὴν αὐτοῖς ὕδατος τιμῶσιν, οὕτως καὶ τὴν ὗν σέβεσθαι σπόρου καὶ ἀρότου διδάσκαλον γενομένην· εἰ μή, νὴ Δία, καὶ τοῦ λαγωοῦ φήσει τις ἀπέχεσθαι τοὺς ἄνδρας ὡς μυσερὸν καὶ ἀκάθαρτον δυσχεραίνοντας τὸ ζῷον. »
«Οὐ δῆτ´ » εἶπεν ὁ Λαμπρίας ὑπολαβών « ἀλλὰ τοῦ μὲν λαγωοῦ φείδονται διὰ τὴν πρὸς τὸν μένον ὑπ´ αὐτῶν μυ...στα θηρίον ἐμφερέστατον . Ὁ γὰρ λαγὼς μεγέθους ἔοικε καὶ πάχους ἐνδεὴς ὄνος εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χρόα καὶ τὰ ὦτα καὶ τῶν ὀμμάτων ἡ λιπαρότης καὶ τὸ λαμυρὸν ἔοικε θαυμασίως· ὥστε μηδὲν οὕτω μηδὲ μικρὸν μεγάλῳ τὴν μορφὴν ὅμοιον γεγονέναι. Εἰ μὴ νὴ Δία καὶ πρὸς τὰς ποιότητας αἰγυπτιάζοντες τὴν ὠκύτητα τοῦ ζῴου θεῖον ἡγοῦνται καὶ τὴν ἀκρίβειαν τῶν αἰσθητηρίων· ὅ τε γὰρ ὀφθαλμὸς ἄτρυτός ἐστιν αὐτῶν, ὥστε καὶ καθεύδειν ἀναπεπταμένοις τοῖς ὄμμασιν, ὀξυηκοΐᾳ τε δοκεῖ διαφέρειν, ἣν Αἰγύπτιοι θαυμάσαντες ἐν τοῖς ἱεροῖς γράμμασιν ἀκοὴν σημαίνουσιν οὖς λαγωοῦ γράφοντες.
Τὸ δ´ ὕειον κρέας οἱ ἄνδρες ἀφοσιοῦσθαι δοκοῦσιν, ὅτι μάλιστα ... Οἱ βάρβαροι τὰς ἐπὶ χρωτὸς λεύκας καὶ λέπρας δυσχεραίνουσι καὶ τῇ προσβολῇ τὰ τοιαῦτα καταβόσκεσθαι πάθη τοὺς ἀνθρώπους οἴονται, πᾶσαν δ´ ὗν ὑπὸ τὴν γαστέρα λέπρας ἀνάπλεων καὶ ψωρικῶν ἐξανθημάτων ὁρῶμεν, ἃ δή, καχεξίας τινὸς ἐγγενομένης τῷ σώματι καὶ φθορᾶς, ἐπιτρέχειν δοκεῖ τοῖς σώμασιν. Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὸ θολερὸν περὶ τὴν δίαιταν τοῦ θρέμματος ἔχει τινὰ πονηρίαν· οὐδὲν γὰρ ἄλλο βορβόρῳ χαῖρον οὕτω καὶ τόποις ῥυπαροῖς καὶ ἀκαθάρτοις ὁρῶμεν, ἔξω λόγου τιθέμενοι τὰ τὴν γένεσιν καὶ τὴν φύσιν ἐν αὐτοῖς ἔχοντα τούτοις. Λέγουσι δὲ καὶ τὰ ὄμματα τῶν ὑῶν οὕτως ἐγκεκλάσθαι καὶ κατεσπάσθαι ταῖς ὄψεσιν, ὥστε μηδενὸς ἀντιλαμβάνεσθαι μηδέποτε τῶν ἄνω μηδὲ προσορᾶν τὸν οὐρανόν, ἂν μὴ φερομένων ὑπτίων ἀναστροφήν τινα παρὰ φύσιν αἱ κόραι λάβωσιν· διὸ καὶ μάλιστα κραυγῇ χρώμενον τὸ ζῷον ἡσυχάζειν, ὅταν οὕτω φέρηται, καὶ σιωπᾶν κατατεθαμβημένον ἀηθείᾳ τὰ οὐράνια καὶ κρείττονι φόβῳ τοῦ βοᾶν συνεχόμενον. Εἰ δὲ δεῖ καὶ τὰ μυθικὰ προσλαβεῖν, λέγεται μὲν ὁ Ἄδωνις ὑπὸ τοῦ συὸς διαφθαρῆναι, τὸν δ´ Ἄδωνιν οὐχ ἕτερον ἀλλὰ Διόνυσον εἶναι νομίζουσιν, καὶ πολλὰ τῶν τελουμένων ἑκατέρῳ περὶ τὰς ἑορτὰς βεβαιοῖ τὸν λόγον· οἱ δὲ παιδικὰ τοῦ Διονύσου γεγονέναι· καὶ Φανοκλῆς, ἐρωτικὸς ἀνήρ, ου- - - δήπου πεποίηκεν.
Ἔτι τοίνυν μέλι μὲν οὐ προσφέρουσι ταῖς ἱερουργίαις, ὅτι δοκεῖ φθείρειν τὸν οἶνον κεραννύμενον καὶ τοῦτ´ ἦν σπονδὴ καὶ μέθυ, πρὶν ἄμπελον φανῆναι· καὶ μέχρι νῦν τῶν τε βαρβάρων οἱ μὴ ποιοῦντες οἶνον μελίτειον πίνουσιν, ὑποφαρμάσσοντες τὴν γλυκύτητα οἰνώδεσι ῥίζαις καὶ αὐστηραῖς, Ἕλληνές τε νηφάλια ταὐτὰ καὶ μελίσπονδα θύουσιν, ὡς ἀντίθετον φύσιν μάλιστα τοῦ μέλιτος πρὸς τὸν οἶνον ἔχοντος. Ὅτι δὲ τοῦτο νομίζουσι, κἀκεῖνο σημεῖον οὐ μικρόν ἐστι, τὸ πολλῶν τιμωριῶν οὐσῶν παρ´ αὐτοῖς μίαν εἶναι μάλιστα διαβεβλημένην, τὴν οἴνου τοὺς κολαζομένους ἀπείργουσαν, ὅσον ἂν τάξῃ χρόνον ὁ κύριος τῆς κολάσεως· τοὺς δ´ οὕτω κολα...
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AC_%CE%94%CE%84
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα. https://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=57819:oi-proellines&catid=50:mathaino-tin-ellada&Itemid=336
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου