Με όλη αυτή την μετανάστευση, ερήμωσαν αρκετές περιοχές των Αραβικών συνόρων με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολες οι επόμενες εκστρατείες του Ελληνικού αυτοκρατορικού στρατού. Ο εμίρης της Μελιτηνής παρέδωσε την πόλη στον Κουρκουά, ήταν πλέον φόρου υποτελής, στην Χριστιανική αυτοκρατορία, καθώς ήταν υποχρεωμένος, να συμμετέχει μαζί με όλο του, ο στράτευμα στους αμυντικούς πολέμους, που θα συμετείχε η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αραβικό κείμενο κάνει αναφορά, για 12.000 Αγαρηνούς ιππείς οι οποίοι πολεμούσαν, στο πλευρό των Ελλήνων. Η ένδοξη στρατιωτική δράση του Αρμένιου Ιωάννη Κουρκούα αποτέλεσε σημαντικότατο κεφάλαιο για το Ρωμαϊκό κράτος, καθώς αποκλειστικά σε αυτόν οφείλεται η προέλαση στις περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης, Μεσοποταμίας και του Καυκάσου.
Η αυτοκρατορία με τα επιτεύγματα του Αρμένιου στρατηγού, περνά στην Β φάση ακμής και στην αντεπίθεση. Η Αρμενiα και ιδιαίτερα οι νότιες περιοχές της κατοικούνταν από Σαρακηνούς ήταν ο στόχος της επόμενης εκστρατείας του Κουρκουά. Το 928 κατέλαβε το Χλιάτ το οποίο υπέγραψε συνθήκη συμμαχίας με την αυτοκρατορία, ενώ οι κάτοικοι του υποχρεώθηκαν να υψώσουν τον Σταυρό στην κορυφή του τζαμιού, και να κατεδαφίσουν τους μιναρέδες του.
Μετά από αυτό οι Αγαρηνοί των γειτονικών πόλεων άρχισαν να εγκαταλείπουν την περιοχή. Ο Αρμένιος στρατηγός κατά την ένδοξη του πορεία, θα ανακτήσει την πόλη Μελιτηνή το 931 και το 934 μ.Χ. για δεύτερη φορά. Οι προγονοί μας όπως πάντα πολεμούσαν σε πολλά μέτωπα και σε όλα τα σύνορα. Τα κύρια μέτωπα ήταν το Ανατολικό και το Βόρειο αντιμετωπίζοντας αμέτρητους λαούς, όλους εκείνους τους αιώνες.
Για τους λόγους αυτούς ο Κουρκουας έπρεπε να επιστρέψει, προσωρινά στην Κωνσταντινούπολη, και να αντιμετωπίσει την επίθεση των Ρώσων, οι οποίοι τον Ιούνιο του 941 αποβιβάστηκαν μεταξύ άλλων στις ακτές της Βυθυνίας, και λεηλάτησαν τα Ασιατικά παράλια του Βοσπόρου και στην συνέχεια επιτέθηκαν στην βασιλεύουσα.
Όμως οι Ρώσοι διαπίστωσαν ότι οι συνθήκες, δεν ήταν ευνοϊκές. Επίσης το υγρό πυρ έπαιξε και αυτό σημαντικό ρόλο καθώς χρησιμοποιήθηκε κατά βούλησιν από το αυτοκρατορικό ναυτικό εναντίων των Ρώσων. Με την αποχώρηση των Ρώσων ο Κουρκουάς επιστρέφει στο εκ νέου στο Ανατολικό μέτωπο, κυριεύοντας μεταξύ άλλων τις πόλεις Μαρτυρόπολη, Αμίδα, Δάρα, Νίσιβη. Έπειτα κατέκτησε την πόλη Έδεσσα. Μετά από άγριες μάχες πήρε το Ιερό Μανδήλιο η Άγιον Μανδήλιο, ένα ιερό κειμήλιο στο οποίο υπήρχε επάνω η μορφή του Χριστού.
Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός το πήρε από τα χέρια των απίστων στις 15 Αυγούστου του 944 μ.Χ, την ημέρα που εορτάζει η μητέρα των Ελλήνων και όλων των ανθρώπων. Επέστρεψε ο Κουρκουάς, με τον Ελληνικό στρατό, και το ιερό κειμήλιο στην Κωνσταντινούπολη. Οι επιτυχίες του Κουρκουά στην Ανατολή και του Ραδηνού στο Αιγαίο, οδήγησαν στην μεγάλη αντεπίθεση των Ελλήνων-Ρωμαίων στις περιοχές της Συρίας, της Μεσοποταμίας και του Καυκάσου, καθώς και στην ανακατάληψη της Κρήτης αντίστοιχα.
Για πολλοστή φορά βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που την εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να πολεμήσουν οι Έλληνες για να πάρουν πίσω από τους Αγαρηνούς το Άγιο Μανδήλιο στις 15 Αυγούστου με τον στρατηγό Κουρκουά. Την επιστολή του Χριστού παρέλαβε τον επόμενο αιώνα ο Έλληνας στρατηγός Μανιάκης.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΑΒΓΑΡΟ.
Τo όνομα Άβγαρος ανήκει στην βασιλική οικογένεια της Έδεσσας.
Ο βασιλιάς Άβγαρος έστειλε μια επιστολή στον Ιησού, για να πάει στην Έδεσσα και να τον θεραπεύσει τον ίδιο από μια βαρύτατη ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε. Ο Σωτήρας Χριστός απάντησε στον ηγεμόνα.
Πηγή για τις δύο αυτές επιστολές είναι ο σημαντικός Πατέρας της Εκκλησίας, Ευσέβιος Καισαρείας, που ήταν σύγχρονος του Αυτοκράτορα-Αγίου Κωνσταντίνου. Στο έργο του "Εκκλησιαστική Ιστορία¨" διερευνά το ποιοι απάρτιζαν τον κύκλο των εβδομήντα μαθητών του Χριστού, μνημονεύει την επιστολή του Άβγαρου της Έδεσσας προς τον Ιησού και την σχετική απάντηση που έλαβε.
Αντίγραφα των επιστολών αυτών, στην Συριακή γλώσσα φυλάγονταν όπως αναφέρει ο Ευσέβιος, στο αρχειοφυλάκιο της πόλης της Έδεσσας. Η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν οι επιστολές, ήταν η Αραμαϊκή γλώσσα. Δεν είμαστε σε θέση να δεχτούμε ή να απορρίψουμε τις δύο αυτές ιστορικές επιστολές και ιδιαίτερα την επιστολή που έστειλε ο Ιησούς Χριστός. Ιστορικά δεν προκύπτει πως ο Θεάνθρωπος είχε την συνήθεια να στέλνει επιστολές. Η επίσημη ιστορική εκδοχή μέχρι και την σύγχρονη εποχή είναι ότι ο Χριστός δεν άφησε κανένα γραπτό όπως και ο Σωκράτης !!!
Αυτό όμως δεν αποκλείει να έκανε μια εξαίρεση, με στόχο να παρηγορήσει τον δυστυχισμένο Άβγαρο. Η επιστολή του Άβγαρου : "Ο Άβγαρος του Ουχάμα, τοπάρχης, προς τον Ιησού, τον αγαθό Σωτήρα, που εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ, Χαίρε. Άκουσα σχετικά με σένα και με τις θεραπείες σου, πως πραγματοποιούνται δίχως φάρμακα και βότανα. Όπως λένε, κάνεις τυφλούς να βλέπουν, χωλούς να περπατούν, καθαρίζεις λεπρούς, βγάζεις ακάθαρτα πνεύματα και δαίμονες, θεραπεύεις όσους βασανίζονται από ανίατες αρρώστιες, ανασταίνεις νεκρούς.
Έχοντας λοιπόν ακούσει όλα αυτά για σένα, σκέφτηκα ότι ένα από τα δύο συμβαίνει: ή είσαι εσύ ο ίδιος Θεός που κατέβηκες από του ουρανό και πράττεις αυτά ή είσαι ο υιός του Θεού. Γι’ αυτό λοιπόν σου έγραψα, για να σε παρακαλέσω να ’ρθεις σε μένα και να θεραπεύσεις το βάσανο που έχω. Άκουσα άλλωστε ότι οι Ιουδαίοι αγανακτούν εναντίον σου και θέλουν να σε κατηγορήσουν. Έχω μια πολύ μικρή, αλλά σεμνή πόλη, που είναι αρκετή και για τους δυο μας".
Η επιστολή-απάντηση του Ιησού : “Μακάριος είσαι, γιατί πίστεψες σε μένα χωρίς να με έχεις δει. Γιατί έχει γραφτεί για μένα ότι «όσοι μ’ έχουν δει δε θα πιστέψουν σε μένα» και «ώστε εκείνοι που δε θα μ’ έχουν δει, αυτοί να πιστέψουν και θα ζήσουν». Όσον αφορά αυτά που γράφεις, το να ’ρθω κοντά σου δηλαδή, πρέπει να ολοκληρώσω όλα εκείνα για τα οποία έχω σταλεί εδώ και μετά την ολοκλήρωση να αναληφθώ προς Εκείνον που μ’ έστειλε. Και αφού αναληφθώ, θα σου στείλω κάποιον από τους μαθητές μου για να σε θεραπεύσει, και να δώσει ζωή σ’ εσένα και στους δικούς σου”.
Σχόλιο του Ευσέβιου Καισαρείας: "Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Θωμάς απέστειλε στον Άβγαρο τον Θαδδαίο, έναν από τους εβδομήντα μαθητές, ο οποίος και θεράπευσε αυτόν, όπως και επίσης το γιο του και πολλούς ακόμη πολίτες της Έδεσσας”. Αυτό το πολύ σπάνιο και ανεκτίμητης ηθικής-πνευματικής και ιστορικής αξίας κειμήλιο απέκτησε ο Μανιάκης, με την κατάκτηση της Έδεσσας. Πρώτος Ρωμαίος κυβερνήτης της Έδεσσας, διορίστηκε ο κατακτητής της πόλεως. Κλείνοντας να δούμε τι αναφέρουν οι ιστορικές πηγές και οι χρονογράφοι εκείνης της εποχής.
Στην Ανατολή καλείται «Αχειροποίητος», η εικόνα που δεν έγινε από χέρι άνθρωπου. Σύμφωνα με αυτήν την παράδοση, ο ίδιος ο Χριστός έστειλε την Άγια εικόνα του στον Άβγαρο τον Ε’ Ukhama, πρίγκηπα της Οσροηνής, μιας μικρής χώρας ανάμεσα στον Τίγρη και τον Ευφράτη, που βρισκόταν την εποχή εκείνη ανάμεσα στη Ρωμαϊκή και την Παρθική αυτοκρατορία. Πρωτεύουσά της ήταν η πόλη Έδεσσα, η σημερινή Orfu η Rogais. Πρέπει να αναφερθεί ότι το χρονικό της πόλης αυτής αναφέρει την ύπαρξη Χριστιανικού ναού ο οποίος εθεωρείτο αρχαίος το έτος 201 όταν καταστράφηκε από πλημμύρα. Το βασίλειο της Έδεσσας ήταν η πρώτη πολιτεία στον κόσμο που έγινε Χριστιανική πολιτεία (μεταξύ 170 και 214, υπό την ηγεμονία του Αβγάρου του Θ’, Ουσπένσκυ Λεωνίδας).
«Μηναῖο τοῦ Αὐγούστου» Στο «Μηναῖο τοῦ Αὐγούστου» γράφονται τα εξής: «Ο βασιλιάς της Έδεσσας, Άβγαρος, ήταν λεπρός. Άκουσε για τα θαύματα του Χριστού και έστειλε προς Αυτόν τον αρχειοφύλακά του, Ανανία, με επιστολές στις οποίες παρακαλούσε τον Χριστό να πάει στην Έδεσσα να τον θεραπεύσει. Ο Ανανίας ήταν ζωγράφος, γι’ αυτό ο Άβγαρος τον επιφόρτισε να φτιάξει το πορτραίτο του Σωτήρα σε περίπτωση που ο Χριστός αρνείτο να πάει. Ο Ανανίας βρήκε τον Χριστό περιστοιχισμένο από ένα μεγάλο πλήθος και δεν μπορούσε να τον πλησιάσει. Γι’ αυτό ανέβηκε σ’ ένα βράχο από όπου μπορούσε να τον βλέπει καλύτερα.
Προσπάθησε να φτιάξει ένα πορτραίτο του Σωτήρα, αλλά δεν μπορούσε «εξ αιτίας της απερίγραπτης δόξας του προσώπου Του, το οποίο άλλαζε δια της χάριτος». Βλέποντας ότι ο Ανανίας ήθελε να φτιάξει το πορτραίτο Του, ο Χριστός ζήτησε νερό, νίφτηκε, σκούπισε το πρόσωπο Του σ’ ένα κομμάτι λινό ύφασμα, και τα χαρακτηριστικά του έμειναν αποτυπωμένα σ’ αυτό το λινό ύφασμα. Είναι γι’ αυτό που η εικόνα αυτή είναι επίσης γνωστή με το όνομα Μανδήλιον. ( Η Ελληνική λέξη μανδήλιον προέρχεται από τη σημιτική λέξη mindil).
Ο Χριστός το έδωσε στον Ανανία, και του είπε να το πάρει, με μία επιστολή, στο πρόσωπο που τον είχε στείλει. Στην επιστολή, ο Χριστός αρνείτο να πάει ο ίδιος στην Έδεσσα, επειδή είχε μια αποστολή να εκπληρώσει. Υπόσχετο στον Άβγαρο ότι, όταν θα εκπληρώνετο αυτή η αποστολή, θα έστελλε ένα από τους μαθητές Του προς αυτόν.
Όταν ο Άβγαρος πήρε το πορτραίτο, θεραπεύθηκε από την αρρώστια του, αλλά έμειναν στο πρόσωπό του αρκετά σημάδια. Μετά την Ανάληψη, ο απόστολος Άγιος Θαδδαίος, ένας από τους εβδομήκοντα, πήγε στην Έδεσσα και θεράπευσε το βασιληά πλήρως προσηλυτίζοντάς τον στο Χριστιανισμό. Πάνω στο θαυματουργό πορτραίτο του Χριστού, ο Άβγαρος έγραψε αυτά τα λόγια: «Ω Χριστέ Θεέ, αυτός που ελπίζει σε Σένα δεν θα πεθάνει». Αφαίρεσε ένα είδωλο από το κοίλωμά του πάνω από μία πύλη της πόλης και το αντικατέστησε με την αγία εικόνα.
Ο Άβγαρος έκανε πολλά για τη διάδοση του Χριστιανισμού στους υπηκόους του. Αλλά ο δισέγγονός του επέστρεψε στην ειδωλολατρεία και ήθελε να καταστρέψει την εικόνα του Αγίου Μανδηλίου.
Για αυτό ο επίσκοπος της πόλης την εντείχισε στο κοίλωμα αφού προηγουμένως τοποθέτησε μία αναμμένη κανδήλα μπροστά της. Έτσι η εικόνα διασώθηκε. Πριν τον πέμπτο αιώνα, οι αρχαίοι συγγραφείς δεν κάμνουν καμιά αναφορά στην εικόνα του αγίου Μανδηλίου. Η πρώτη φορά που γίνεται αναφορά σ’ αυτό είναι στον πέμπτο αιώνα, σ’ ένα κείμενο γνωστό σαν «Το Δόγμα του Addai». Ο Addai ήτο επίσκοπος της Έδεσσας (†541) που, στο έργο του (εάν αυτό το έργο είναι αυθεντικό), αναμφίβολα χρησιμοποίησε είτε κάποια τοπική παράδοση είτε κείμενα τα οποία εμείς δεν γνωρίζουμε.
Ο πιο παλαιός αδιαμφισβήτητος συγγραφέας που αναφέρει την εικόνα που στάληκε στον Άβγαρο είναι ο Ευάγριος (έκτος αιώνας) στο έργο του «Εκκλησιαστική Ιστορία» ονομάζει το πορτραίτο «η εικόνα που κατασκευάσθηκε από το Θεό» («Θεότευχτος εικών»). Όταν ο Πέρσης βασιληάς Χοσρόης πολιόρκησε την Έδεσσα, ο επίσκοπος Ευλάλιος δια οράματος ανακάλυψε το μέρος του κοιλώματος όπου είχε κρυβεί η εικόνα. Την απεκάλυψε και είδε την κανδήλα να καίει ακόμη μπροστά της. Με τη χάρη της εικόνας, η πόλη σώθηκε. Η εικόνα όχι μόνο ήταν ανέπαφη, αλλά είχε επίσης εκτυπωθεί στην εσωτερική πλευρά της πλάκας που την απέκρυβε.
Η αρχική εικόνα, δηλαλή το λινό ύφασμα πάνω στο οποίο το πρόσωπο του Κυρίου αποτυπώθηκε, διατηρήθηκε στην Έδεσσα για πολύ καιρό σαν ο πιο πολύτιμος θησαυρός της πόλης. Το 630 οι Άραβες κατέλαβαν την Έδεσσα αλλά δεν απαγόρευσαν την προσκύνηση του Αγίου Μανδηλίου, το οποίο ήτο πολύ γνωστό στη Δύση και προς τιμή του οποίου, τον όγδοο αιώνα, οι Χριστιανοί σε πολλές χώρες καθιέρωσαν εορτή, ακολουθώντας το παράδειγμα της Εκκλησίας, της Εδεσσας. Κατά την περίοδο της εικονομαχίας, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναφέρει την Θαυματουργή εικόνα και το 787 οι Πατέρες της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου αναφέρονται σ’ αυτήν πολλές φορές.
Ο Λέων, αναγνώστης στον καθεδρικό της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, που ήταν παρών στην Έβδομη Οικουμενική Σύνοδο, διηγείται πως ο ίδιος προσκύνησε το Άγιο Μανδήλιο κατά την παραμονή του στην Εδεσσα.
Το 944 οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες Κωνσταντίνος Πορφυρογένητος και Ρωμανός ο Α’ αγόρασαν την αγία εικόνα από την Έδεσσα αντί 200 Σαρακηνών αιχμαλώτων και 12.000 αργυρών δηναρίων και με την υπόσχεση ότι τα αυτοκρατορικά στρατεύματα ουδέποτε θα ενοχλούσαν την Έδεσσα και τις γύρω περιοχές.
Ακολούθησε λαϊκή εξέγερση. Εν τούτοις το Άγιο Μανδήλιο μεταφέρθηκε με πομπή στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στην εκκλησία της Παρθένου του Φάρου. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Πορφυρογένητος την εξύμνησε σε κήρυγμά του σαν την προστάτιδα της αυτοκρατορίας. Το «γεγονός», τιμάται από την Εκκλησία στις 16 Αυγούστου, ως «ανάμνηση τής εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (δηλαδή το άγιο Μανδήλιο) εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα (Κωνσταντινούπολη) ανακομισθείσης».
Η εικόνα η «αχειροποίητος» είναι πρωτίστως ο ίδιος ο Χριστός, ο σαρκωθείς Λόγος αποκαλυφθείς δια «του ναού του σώματος αυτού» (Ιωάν. 2:21). Είναι γι’ αυτό που η εικόνα του Χριστού αποτελεί μία αδιάψευστη μαρτυρία της θείας ενσαρκώσεως. Δεν είναι μία εικόνα που δημιουργήθηκε σύμφωνα με μια ανθρώπινη επινόηση, διότι αντιπροσωπεύει το αληθινό πρόσωπο του Υιού του Θεού που έγινε άνθρωπος, και προέρχεται, σύμφωνα με την παράδοση, από μία άμεση επαφή με το πρόσωπά του. Είναι αυτή την πρώτη εικόνα του Θεού που έγινε άνθρωπος που τιμά η Εκκλησία την ημέρα του Αγίου Μανδηλίου.( Ουσπένσκυ Λ.). Δυστυχώς το Άγιο Μανδήλιο, όπως και πολλά αλλά κειμήλια έπεσαν στα χέρια των Γερμανών, κατά την κατάκτηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Κλείνοντας να επισημάνω ότι δεν είναι λογικό ο Θεάνθρωπος, ο Σωκράτης, και ο Ηράκλειτος να μην έγραψαν ούτε μια σειρά.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου