Τo όνομα Άβγαρος ανήκει στην βασιλική οικογένεια της Έδεσσας.
Ο βασιλιάς Άβγαρος έστειλε μια επιστολή στον Ιησού, για να πάει στην Έδεσσα και να τον θεραπεύσει τον ίδιο από μια βαρύτατη ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε. Ο Σωτήρας Χριστός απάντησε στον ηγεμόνα.
Πηγή για τις δύο αυτές επιστολές είναι ο σημαντικός Πατέρας της Εκκλησίας, Ευσέβιος Καισαρείας, που ήταν σύγχρονος του Αυτοκράτορα-Αγίου Κωνσταντίνου.
Στο έργο του "Εκκλησιαστική Ιστορία¨" διερευνά το ποιοι απάρτιζαν τον κύκλο των εβδομήντα μαθητών του Χριστού, μνημονεύει την επιστολή του Άβγαρου της Έδεσσας προς τον Ιησού και την σχετική απάντηση που έλαβε.
Αντίγραφα των επιστολών αυτών, στην Συριακή γλώσσα φυλάγονταν όπως αναφέρει ο Ευσέβιος, στο αρχειοφυλάκιο της πόλης της Έδεσσας. Η γλώσσα στην οποία γράφτηκαν οι επιστολές, ήταν η Αραμαϊκή γλώσσα.
Δεν είμαστε σε θέση να δεχτούμε ή να απορρίψουμε τις δύο αυτές ιστορικές επιστολές και ιδιαίτερα την επιστολή που έστειλε ο Ιησούς Χριστός. Ιστορικά δεν προκύπτει πως ο Θεάνθρωπος είχε την συνήθεια να στέλνει επιστολές. Η επίσημη ιστορική εκδοχή μέχρι και την σύγχρονη εποχή είναι ότι ο Χριστός δεν άφησε κανένα γραπτό όπως και ο Σωκράτης !!!
Αυτό όμως δεν αποκλείει να έκανε μια εξαίρεση, με στόχο να παρηγορήσει τον δυστυχισμένο Άβγαρο. Η επιστολή του Άβγαρου : "Ο Άβγαρος του Ουχάμα, τοπάρχης, προς τον Ιησού, τον αγαθό Σωτήρα, που εμφανίστηκε στην Ιερουσαλήμ, Χαίρε. Άκουσα σχετικά με σένα και με τις θεραπείες σου, πως πραγματοποιούνται δίχως φάρμακα και βότανα. Όπως λένε, κάνεις τυφλούς να βλέπουν, χωλούς να περπατούν, καθαρίζεις λεπρούς, βγάζεις ακάθαρτα πνεύματα και δαίμονες, θεραπεύεις όσους βασανίζονται από ανίατες αρρώστιες, ανασταίνεις νεκρούς.
Έχοντας λοιπόν ακούσει όλα αυτά για σένα, σκέφτηκα ότι ένα από τα δύο συμβαίνει: ή είσαι εσύ ο ίδιος Θεός που κατέβηκες από του ουρανό και πράττεις αυτά ή είσαι ο υιός του Θεού. Γι’ αυτό λοιπόν σου έγραψα, για να σε παρακαλέσω να ’ρθεις σε μένα και να θεραπεύσεις το βάσανο που έχω. Άκουσα άλλωστε ότι οι Ιουδαίοι αγανακτούν εναντίον σου και θέλουν να σε κατηγορήσουν. Έχω μια πολύ μικρή, αλλά σεμνή πόλη, που είναι αρκετή και για τους δυο μας".
Η επιστολή-απάντηση του Ιησού : “Μακάριος είσαι, γιατί πίστεψες σε μένα χωρίς να με έχεις δει. Γιατί έχει γραφτεί για μένα ότι «όσοι μ’ έχουν δει δε θα πιστέψουν σε μένα» και «ώστε εκείνοι που δε θα μ’ έχουν δει, αυτοί να πιστέψουν και θα ζήσουν». Όσον αφορά αυτά που γράφεις, το να ’ρθω κοντά σου δηλαδή, πρέπει να ολοκληρώσω όλα εκείνα για τα οποία έχω σταλεί εδώ και μετά την ολοκλήρωση να αναληφθώ προς Εκείνον που μ’ έστειλε. Και αφού αναληφθώ, θα σου στείλω κάποιον από τους μαθητές μου για να σε θεραπεύσει, και να δώσει ζωή σ’ εσένα και στους δικούς σου”.
Σχόλιο του Ευσέβιου Καισαρείας: "Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Θωμάς απέστειλε στον Άβγαρο τον Θαδδαίο, έναν από τους εβδομήντα μαθητές, ο οποίος και θεράπευσε αυτόν, όπως και επίσης το γιο του και πολλούς ακόμη πολίτες της Έδεσσας”.
Αυτό το πολύ σπάνιο και ανεκτίμητης ηθικής, πνευματικής και ιστορικής αξίας κειμήλιο απέκτησε ο Μανιάκης, με την κατάκτηση της Έδεσσας. Πρώτος Ρωμαίος κυβερνήτης της Έδεσσας, διορίστηκε ο κατακτητής της πόλεως.
Ο νέος σύζυγος της Ζωής Πορφυρογέννητης, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Δ Παφλαγών, διόρισε τον Μανιάκη στρατηγό-αυτοκράτορα και διοικητή του θέματος της Λογγοβαρδίας. Αυτή υπήρξε η πρώτη αποστολή του Μανιάκη στην Σικελία, η οποία θα διαρκέσει από το 1038 ως το 1040. Θα ακολουθήσει και δεύτερη αποστολή το 1042.
Εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τις διαμάχες των διαφόρων αρχηγών της Σικελίας, ο Μανιάκης αποβιβάστηκε το 1038 στο Ρήγιο και επέτυχε μια σειρά εκπληκτικών νικών, καταλαμβάνοντας σχεδόν ολόκληρη την Κάτω Ιταλία, και την Ανατολική Σικελία. Με την κατάληψη των πόλεων αυτών, ο στρατηγός δεν παρέλειπε να κτίζει και να επισκευάζει φρούρια, αφήνοντας Ελληνικές-Ρωμαϊκές φρουρές να τα ελέγχουν.Στο πλευρό του στρατηγού ήταν και οι γνωστοί μισθοφόροι, οι Σκανδιναβοί-Βάραγγοι. Ξεχωριστή παρουσία στο πλευρό του Μανιάκη, υπήρξε ο Νορβηγός πολεμιστής Αράλτης και μετέπειτα βασιλιάς της Νορβηγίας Χάραλντ Γ΄. Όμως ο Αρλάτης σύντομα ήρθε σε διένεξη με τον Μανιάκη.
Την ώρα που ο Μανιάκης εισερχόταν θριαμβευτής στις Συρακούσες (1040), παράλληλα άρχισε η υπονόμευση του, από τον συγγενή του αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ΄, τον ναύαρχο του στόλου Στέφανο. Τον Στέφανο είχε παλιότερα προσβάλει με βαρύτατους χαρακτηρισμούς για ολιγωρία, κατά την φύλαξη μιας ναυτικής θέσης, ο στρατηγός Μανιάκης.
Ο γαμπρός του αυτοκράτορα τον κατηγόρησε ότι συνωμοτεί κατά του θρόνου.
Εάν δεν υπονομευόταν στο κρίσιμο αυτό σημείο το έργο του Μανιάκη, η Σικελία θα ήταν ολόκληρη Ρωμαϊκή κτήση. Εμβρόνητος έμεινε ο θριαμβευτής της Σικελίας, στην είδηση, ότι είχε ανακληθεί και αντικατασταθεί από το συκοφάντη του, τον ναύαρχο Στέφανο κατηγορούμενος για “προδοσία”.
Όταν έφτασε στην Βασιλεύουσα ο Ήρωας στρατηγός τον έβαλαν στην φυλακή. Σύντομα φάνηκε η ολέθρια-προδοτική πολιτική του αυτοκράτορα, καθώς η αποχώρησή του Μανιάκη από την κάτω Ιταλία, σήμαινε την επιδείνωση στα πεδία των μαχών, με αποτέλεσμα να κερδίσουν έδαφος οι αντίπαλοι.
Σε λιγότερο από δύο έτη μετά τις πλεκτάνες και την ανάκληση του Μανιάκη (1040-1042), οι Ισμαηλίτες κατόρθωσαν να ανακαταλάβουν πολλές από τις Σικελικές πόλεις που είχαν χάσει εκτός της Μεσσήνης, την οποία υπερασπιζόταν ηρωικά, ο μεγάλος στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος.
Δυστυχώς την εποχή που ήταν έγκλειστος ο Μανιάκης θα εμφανιστούν οι Νορμανδοί, η νέα ανερχόμενη Γερμανική δύναμη. Οι Νορμανδοί με ηγεμόνα τους τον Ροβέρτο Γυισκάρδο, θα πραγματοποιήσουν την απελευθέρωση της Σικελίας από τους Μουσουλμάνους.
Ο νέος αυτοκράτορας Μιχαήλ Ε΄ Καλαφάτης (1041-1042), εσπευσμένα αποφυλακίζει τον Μανιάκη, του δίνει το αξίωμα του Μάγιστρου-Κατεπάνω και στρατηγού-αυτοκράτορα. Η βασική απόστολή του Μανιάκη θα ήταν η απελευθέρωση όλων των Ελληνικών-Ρωμαϊκών πόλεων και των φρουρίων που οι Νορμανδοί και οι Άραβες είχαν καταλάβει.
Το Πάσχα του 1042 μ.Χ. αποβιβάστηκαν στον Τάραντα τα στρατεύματα του Μανιάκη, τα οποία ήταν λίγα αριθμητικά. Αμέσως αρχίζουν να ανακαταλαμβάνονται η μια μετά την άλλη, οι επαναστατημένες πόλεις.
Όμως οι ύπουλοι εχθροί του Μανιάκη στην Βασιλεύουσα, οι πολιτικοί-αλλοεθνείς αριστοκράτες, συκοφαντούν εκ νέου τον ήρωα-στρατηγό, στον νέο αυτοκράτορα που είχε επιλέξει η Ζωή για σύζυγο η Αυγούστα Ζωή, τον Κωνσταντίνο Θ΄ Μονομάχο.
Η δεύτερη ανάκληση του Μανιάκη γίνεται τον Σεπτέμβριο του 1042. Η αφορμή που έδωσε ο μεγάλος στρατηγός, ήταν η μεγάλη "σκληρότητα" και η "αγριότητα" με την οποία αντιμετώπισε τους αντιπάλους του. Πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού έθνους έχουμε μια τέτοια "κατηγορία', εις βάρος στρατηγού και αξιωματικού του Ρωμαϊκού στρατού.
Οι Χριστομάχοι-αλλοεθνείς πολιτικοί αξιωματούχοι περιφρονούν και προσβάλουν τον στυλοβάτη του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και της αυτοκρατορίας, τον Άγιο Γρηγόριο-Θεολόγο και τον Μέγα Αθανάσιο, οι οποίοι δίδαξαν περί του δικαιώματος της νόμιμης άμυνας. Παράλληλα προσπάθησαν να δημιουργήσουν σύγχυση και αδράνεια, ώστε να να μην αμύνονται δυναμικά οι Έλληνες στρατιώτες.
Ωστόσο δύο ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι του. Ο πανίσχυρος ευνούχος-αυλικός αξιωματούχος, Ιωάννης Ορφανοτρόφος και ο μάγιστρος-πρωτοστράτωρ Ρωμανός Σκληρός.
Ο τελευταίος βρισκόταν σε θέση ισχύος καθώς η αδελφή του Μαρία Σκλήραινα ήταν η επίσημη ερωμένη του Κωνσταντίνου Μονομάχου και θα μπορούσε να τον επηρεάσει προς όφελος του αδελφού της. Ενδεικτικό της σχέσεως αυτής είναι ότι η Μαρία Σκληρού ακολούθησε τον Μονομάχο στην Μυτιλήνη, το διάστημα που ήταν εξόριστος. Εν συνεχεία και όταν ανακλήθηκε από την εξορία ο Κωνσταντίνος Μονομάχος και παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Ζωή, συνέχισε κανονικά την ερωτική σχέση του με την Μαρία Σκληρού.
Ο Μανιάκης αντιλαμβάνεται το καθεστώς και αποφασίζει δικαίως να εξεγερθεί, γνωρίζοντας ότι ο αυτοκράτορας είναι εχθρικά προσκείμενος προς εκείνον.
Ο Μανιάκης με τον Ρωμανό Σκληρό βρισκόταν σε μεγάλη διαμάχη. Ήταν γείτονες στο θέμα των Ανατολικών και υπήρχαν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους, καθώς συνόρευαν τα κτήματα τους. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη όταν ο Μανιάκης πληροφορήθηκε ότι ο άσπονδος αντίπαλός του, εκμεταλλευόμενος την δική του απουσία, είχε ληστέψει και κατακάψει την περιουσία του, προσβάλλοντας μάλιστα την σύζυγό του.
Αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της εξουσίας στα δικά του χέρια (δεύτερο μισό του 1042). Η χειρότερη σε βάρος του πρόκληση-αδικία ήταν η συσσώρευση τίτλων, από την αυλή του Μονομάχου στον Λομβαρδό Αργυρό, που έγινε μάλιστα κυβερνήτης των Ρωμαϊκών κτήσεων της Ιταλίας.
Η ανάκληση του για δεύτερη φορά στην Πόλη, η αντιμετώπιση και η υπονόμευση του, θα τον οδηγήσουν στην απόφασή του να επιστρέψει και να διεκδικήσει το αυτοκρατορικό στέμμα. Ο Μανιάκης θα εκτελέσει την αντιπροσωπεία που ήρθε να τον συλλάβει.
Τα πιστά σε αυτόν στρατεύματα, θα τον επευφημήσουν ως νέο αυτοκράτορα τον Οκτώβριο του 1042. Η επιχείρηση ξεκινά από τον Τάραντα με την πρώτη σύγκρουση με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις του νέου κατεπάνω Ιταλίας Θεοδωροκάνου και του Λογγοβάρδου Αργυρού.
Αμέσως μετά ο στόλος με τον στρατό του Μανιάκη αποβιβάζεται στο Δυρράχιο. Ο Μανιάκης ενισχυόμενος με εθελοντές από τις περιοχές που περνά μέσω της Εγνατίας Οδού κατευθύνεται απειλητικός προς την Κωνσταντινούπολη.
Πανικόβλητος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ΄Μονομάχος, στέλνει προτάσεις συνθηκολόγησης, τις οποίες όμως ο στρατηγός απορρίπτει.
Ο αυτοκρατορικός στρατός, ογκώδης συγκεντρώνεται με επικεφαλής τον σεβαστοφόρο Στέφανο Περγαμηνό, έναν άνθρωπο του ιδιαίτερου περιβάλλοντος της Ζωής Πορφυρογέννητης. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν αρχές Ιουνίου του 1043. Η τοποθεσία ήταν κοντά στη μικρή πόλη του Οστροβού, στην Αμφίπολη, στις εκβολές του Στρυμόνα.
Στο κρίσιμο σημείο της μάχης και ενώ οι στρατιώτες του Μανιάκη νικούσαν τους πολυπληθέστερους αντιπάλους τους, ο ατρόμητος στρατηγός έπεσε θανάσιμα χτυπημένος στο στήθος. Με τον θάνατο του, η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έχασε έναν από τους καλύτερους στρατηγούς της.
Οι άνδρες του Μανιάκη ήταν μισθοφόροι οι περισσότεροι, έχασαν θάρρος τους και υποχώρησαν. Ο κατά τύχη θριαμβευτής Στέφανος, ο σεβαστοφόρος μετέφερε το κεφάλι του ήρωα της εποχής στον Κωνσταντίνο Θ΄ Μονομάχο, που όπως γράφει ο θεουργός Ψελλός, "Μόλις το είδε ανέπνευσε βαθιά με ανακούφιση, σαν να του έφυγε κάποιο βάρος που τον έπνιγε σαν κύμα."
Στην συνέχεια σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της Ελληνικής ιστορίας, ακολούθησε η διαπόμπευση του νεκρού σώματος. Αυτές τις άρρωστες πράξεις, τις κάνουν από τα αρχαία χρόνια μόνον οι εωσφοριστές της "νέας" τάξης πραγμάτων. Όπως επίσης κάνουν σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών και πάσης φύσεως σεξουαλικές ανωμαλίες.
Να περάσουμε να δούμε ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν την περίοδο 1026 εώς 1081 μ.Χ. όπου έζησε και μεγαλούργησε ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης.
Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας μαζί με τους εξωτερικούς εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς.
Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Επιθυμούσαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες-αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.
Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με και το Ρωμαϊκό κράτος. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.
Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄εννέα βασιλείς είχαν κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσουν την αυτοκρατορία !!!
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων.
Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες τις υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα.
Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό.
Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά και άλογα ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών επισφραγίστηκε με τον γάμο ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές,
Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες-Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.
Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου