Άκρως επικίνδυνο για την πνευματική υγεία των Ελλήνων-Ορθοδόξων Χριστιανών και παράλληλα για την εθνική επιβίωση αποτελεί άρθρο που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο.
Στο απαράδεκτο αυτό από κάθε άποψη άρθρο, μεταξύ άλλων εμφανίζεται ο Χριστός ως συνεχιστής των Αιγυπτιακών μυστηρίων και της Καμπάλα !!! Nα περάσουμε να δούμε το επόμαχο άρθρο :
"Ο Ροδοσταυρισμός είναι ιδιότητα και κατάκτηση. Η Ροδοσταυρική φιλοσοφία αναφέρεται στον Ανώτερο εαυτό. Η συνειδητότητα του Ανθρώπου στην οποία εστιάζεται, ζει στον Θείο κόσμο. Ροδόσταυρος είναι ο Άνθρωπος εκείνος στου οποίου την καρδιά ανατέλλει ο Λόγος!
Ο Λόγος του Θεού είναι η έκφρασή Του, όπως ο Λόγος μας είναι η έκφρασή μας. Ο Λόγος του ανθρώπου είναι η ιδιότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα ζώα, και η σημαντικότερη απόδειξη ότι είναι ον πνευματικό. Ορθός Λόγος είναι ο Λόγος που συντονίζεται με τον Θείο Λόγο, δηλαδή την έκφραση του Θεού.
Από την δεκαετία του 1920 ήδη, η επίσημη επιστήμη είχε υποψιασθεί ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα από όσα βλέπει το ανθρώπινο μάτι, αντιλαμβάνονται οι 5 αισθήσεις μας και από όσα μετρώνται στο εργαστήριο του επιστήμονα. Η επιθυμία για “λειτουργική” Γνώση της φυσικής δημιουργίας οδήγησε στην δημιουργία ενός κινήματος που είχε ξεκινήσει μεν κατά την Αρχαιότητα, έλαβε όμως πιο διακριτή μορφή με την μελέτη ενός κόσμου που συνδυάζει το πνεύμα με την ύλη. Ο Γιόχαν Βαλεντίν Αντρέ (1568-1614) ο Τομπίας Χες κι ο Κρίστοφ Μπεσόλντ (1577-1649) πιστεύοντας ότι είχε χαθεί η λίθος του ιδανικού πολιτισμού ξεκίνησαν για να την βρούν….
Με την «πτώση» του ανθρώπου, η Σοφία, μέσω του Νώε και των Πατριαρχών, πέρασε στον Ζωροάστρη, τους Χαλδαίους, τους Πέρσες και τους Αιγυπτίους και έφτασε μέχρι την Εβραϊκή Καμπαλά. Ο Χριστός με την έλευση της νέας εποχής, την εποχή της Αγάπης, πέρασε αυτή τη γνώση στους Αποστόλους και στη σύγχρονη εποχή σε λίγους μεταξύ των οποίων ο Κορνήλιος Αγρίππας, ο Ιωάννης Ρώυχλιν, ο Μαρτσίλιο Φιτσίνο, ο Πίκο ντε λα Μιράντολα, ο Αιγίδιος Γκούντμαν κ.α., ενώ αργότερα οι Ροδόσταυροι έγιναν θεματοφύλακες αυτής της Παράδοσης.
Η Αρχαία Γνώση, τα Αρχαία Μυστήρια της Αιγύπτου, της Ελλάδας, τα Χαλδαϊκά και όλα τα Μυστήρια της Αρχαιότητας, ο Ερμητισμός, τα Ιερατικά Κολέγια των Αιγυπτίων, το Τάγμα των Αδελφών της Ανατολής, η Αλεξανδρινή Γνώση, οι γιοί της Χήρας (3ος αιώνας μ.Χ.). των οποίων εξέλιξη υπήρξαν αργότερα οι «Καθαροί» ή «Γνωστικοί», οι Αλβηγινοί, οι Συντεχνίες χάρτου, οι Ιππότες Ναΐτες, τα Βυζαντινά Σώματεία (4ος αιώνας μ.Χ.), οι Οπαδοί του Κάρολου του Μεγάλου, το Τάγμα του Σκολύμου της Σκωτίας (Εδιμβρούργο 1314), οι Τροβαδούροι ή Βάρδοι (11ος, 14ος αιώνας μ.Χ., Νότια Γαλλία, Ιταλία, Βόρεια Ισπανία) οι Οπαδοί του Ταλιέζιν (Ουαλία, 16ος αιώνας μ.Χ.), ο Κύκλος του Αρθούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής τραπέζης, οι Παυλικανοί, οι οπαδοί των έργων του Dante Allighieri, οι θιασώτες του θρύλου του Αγίου Δισκοπότηρου, το Τάγμα της Περικνημίδας, ο Ιλλουμινισμός, οι Αλχημιστές, ήσαν με τον έναν ή άλλο τρόπο Ροδοσταυρικές εκφράσεις που αργότερα βρήκαν την σύγχρονη έκφρασή τους στον Παραδοσιακό Τεκτονισμό και τον Μαρτινισμό.
Η ανθρωπότητα ήδη είχε μπεί στη διαδικασία αναζήτησης της πνευματικής της πορείας από τα πανάρχαια χρόνια, μέσα από τις κινήσεις που προαναφέρθηκαν. Ροδόσταυροι εμφανίζονται, ήδη, από την εποχή των Αποστόλων του Χριστού. Αποστολή τους ήταν να ενώσουν την Αρχαία Αιγυπτιακή-Ιουδαϊκή Μύηση του Ρόδου, διατηρημένη ήδη από τους Εσσαίους, με την Μύηση του Σταυρού, που ενσωμάτωσε την Διδασκαλία του Ιησού. Η Μυητική Παράδοση αναβαπτίσθηκε έτσι, μεταδιδόμενη στους πανάρχαιους πολιτισμούς των παραλίων της Μεσογείου. Οι Μυήσεις των Ορφικών, Πυθαγορείων, των Δρυίδων, Ζωροαστρών, έως και την Ινδία βρήκαν την έκφρασή τους στο σύγχρονο κίνημα των Ροδοσταύρων. Ήδη από τον 10ο αιώνα είχαν παρουσιασθεί Τάγματα με Ροδοσταυρικό τίτλο. Το 1577 ιδρύθηκε η “Εταιρία των Αχωρίστων” (Orden der Unzertrennlichen) η οποία ενδεχομένως να υπήρξε ένα υπόδειγμα για την Ροδοσταυρική Αδελφότητα.
Ο Γνωστικισμός βρήκε την καταλληλότερη έκφρασή του μέσα από τον Ροδοσταυρισμό. Όλα σχεδόν τα σύγχρονα Γνωστικά κινήματα εμπεριέχουν την Ροδοσταυρική θεωρία και πράξη στις πρακτικές τους ενσωματώνοντας στον τίτλο τους την ένδειξη R+C.
Ο Ροδοσταυρισμός έγινε ένα κίνημα που εξακολούθησε την προϋπάρχουσα τάση για γενική μεταρρύθμιση του κόσμου και έδωσε νέα πνευματική ώθηση στη σκέψη της ανθρωπότητας. Ειδικά μάλιστα τον κόσμο της εποχής εκείνης, όπου οι θρησκευτικές διαμάχες διαδεχόντουσαν η μία την άλλη, η Εκκλησία είχε διεκδικήσει και κερδίσει πολιτική εξουσία, η φεουδαρχική αντίληψη καταπίεζε και ο άνθρωπος βρισκόταν στο επίκεντρο δύσκολων καταστάσεων από τη μία, αλλά με την εσώτερη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Οι φωτισμένοι της εποχής εκείνης μιλούσαν ήδη για την έλευση μίας Νέας Εποχής.
Ουσιαστικά, μιλάμε για μία καθαρή και αγνή μορφή Ιλλουμινισμού, με την ετυμολογική έννοια του όρου που σημαίνει «Φώτιση».
Η «Fama Fraternitatis» το 1ο Ροδοσταυρικό κείμενο, ανέφερε επί λέξει: «ο κόσμος θα αφυπνισθεί από τον βαθύ του ύπνο και με ανοικτή καρδιά, ασκεπής και ανυπόδητος, θα προϋπαντήσει με χαρά τον ανατέλλονα Ήλιο»
Στο "Βυζάντιο" έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και νωρίτερα. Το Τάγμα των «Αδελφών της Ανατολής» υπήρξε μυητικό Τάγμα που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090 υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μία μυστική και μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των «Αγνώστων Φιλοσόφων». Στο Τάγμα αυτό είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνρατ, ο Ερρίκος Σήθων ο κοσμοπολίτης, ο Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin. Τάγματα που έφεραν τον τίτλο του Rose+Croix, εμφανίσθηκαν κατά τον 14ο αιώνα, ως κληρονόμοι Κολεγίων Πυθαγορείων, Αιγυπτίων, Ινδουϊστών, Ευμολπιδών της Ελευσίνας, Βραχμάνων, Μάγων της Περσίας, Γυμνοσοφιστών της Αιθιοπίας και Αράβων. Στην Φλωρεντία κατά τον 17ο αιώνα υπήρξε ένα «Τάγμα των Μάγων», αποσχισμένο τους Αδελφούς R+C κατά τον 15ο αιώνα.
Σύμφωνα με τον Jean-Pierre Giudicelli de Cressac Bachelerie, Γάλλοι Ναΐτες που κατέφυγαν διωκόμενοι στην Αγγλία, όταν επέστρεψαν μέσω της νήσου Mull, ίδρυσαν στις 3 Δεκεμβρίου 1316 το Τάγμα των «Πρεσβυτέρων Αδελφών του Rose+Croix» ή «FAR+C».
Το μυστικό κίνημα των Ροδοσταύρων έκανε σιγά σιγά την εμφάνισή του με 3 μανιφέστα, ενώ το έπος «Parsifal» (13ος αιών) έδωσε μία πρώτη εικόνα των Ροδοσταυρικών μανιφέστων που θα κυκλοφορούσαν 4 αιώνες αργότερα.
Το 1614 περίπου κυκλοφόρησε το μανιφέστο «Fama Fraternitatis», μιας άγνωστης μέχρι τότε Αδελφότητας του Ρόδου και του Σταυρού. Λίγο αργότερα ακολούθησε το «Confessio Fraternitatis R+C» ή «Ομολογία της Αδελφότητας των Ροδοσταύρων». Το 1616 έκανε την εμφάνισή του άλλο ένα βιβλίο ανώνυμου συγγραφέα με τίτλο «Οι Χυμικοί Γάμοι του Κρίστιαν Ροζενκρόϋτς». Θεωρήθηκε ότι ανήκε στον Βαλεντίν Αντρέα ο οποίος βάσισε το έργο του στον γάμο του Φρειδερίκου του Ε’ Πρίγκηπα τη Ρηνανίας με την Ελισάβετ Στιούαρτ κόρη του Ιάκωβου του Α’ της Αγγλίας.
Η «Fama Fraternitatis» είχε την αξίωση να αποκαλύψει την ύπαρξη μιας Αδελφότητας η οποία είχε ιδρυθεί από τον Κρίστιαν Ροζενκρόϋτς ο οποίος είχε ζήσει τον 14ο και 15ο αιώνα και είχε αποκτήσει σοφία από τα ταξίδια του στην Ανατολή. Η πολύχρονη μυθική του παρουσία στο υλικό πεδίο ήταν σαφής υπαινιγμός στην Αλχημική διδασκασία με τη θεωρία του ελιξηρίου της ζωής, καθώς και στην ικανότητα θεραπείας.
Η «Confessio Fraternitatis R+C» ή «Ομολογία της Αδελφότητας των Ροδοσταύρων» επανέλαβε το μήνυμα της Fama με μεγαλύτερη επιμονή, τονίζοντας την υπόσχεση μεταρρύθμισης του κόσμου, καυχώμενη για τη γνώση που κατείχε. Στο έργο «Ο Χυμικός Γάμος του Κρίστιαν Ροζενκρόϋτς» ο ίδιος ο Ροζενκρόϋτς περιγράφει τις εμπειρίες του από ένα γάμο ενός Βασιλιά και μιας Βασίλισσας. Ο γάμος εξελίσσεται σε σημαντική αλληγορική και συμβολική ιστορία αφού οι προσκεκλημένοι εξετάζονται για την αξία τους, μερικοί δε σκοτώνονται και ανασταίνονται με την βοήθεια μιας Αλχημικής διαδικασίας.
Το 1660 έχουμε την ίδρυση μιας εταιρίας με τίτλο «Αόρατο Κολέγιο των Ροδοσταύρων», το οποίο πήρε επίσημη μορφή και αποτέλεσε τον πρόδρομο της σημερινής Βασιλικής Εταιρίας του Λονδίνου.
Ο άνθρωπος ο οποίος έβαλε την Αλχημική σφραγίδα στον Ροδοσταυρισμό είναι ο Μιχαήλ Μάγιερ, Αλχημιστής και ιατρός από την εποχή του Παράκελσου.
Υπήρχε η φήμη ότι οι Ροδόσταυροι κατείχαν το Αλχημικό μυστικό της παρασκευής χρυσού. Πιθανόν ναι, όμως ο μετασχηματισμός σε χρυσό, στον Εσωτερισμό δεν αφορούσε ποτέ απλά την ύλη αλλά αναλογικά τον πνευματικό μετασχηματισμό του ανθρώπου, και όλες οι «υλικές» προσπάθειες λειτουργούσαν με βάση τον «νόμο της αναλογίας».
Ο Ροδοσταυρισμός, ως σχετικά σύγχρονος Εσωτεριστικός θεσμός άντλησε το έργο του και τις διδασκαλίες του από
Ο Ροδοσταυρισμός αποτελεί γενικότερο τρόπο σκέψης της οποίας οι ρίζες του μας πηγαίνουν στην Αρχαιότητα. Αναπτύχθηκε σε ένα περιβάλλον εσωτερικής αναζήτησης της ανθρωπότητας που ξεκίνησε με τον Γνωστικισμό και τον Ερμητισμό. Μαζί με την Καμπαλά, την Αλχημεία, την Αστρολογία και άλλες εσωτερικές επιστήμες αποτέλεσε την ραχοκοκαλιά της αναζήτησης του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Δεν είναι θρησκευτική ούτε πολιτική οργάνωση, αλλά ο θεματοφύλακας της Μυσταγωγικής Παράδοσης. Ως θεσμός εισήγαγε τις βασικές του αρχές στους πρόδρομους του Ελευθεροτεκτονισμού, ασχέτως του εάν ο τελευταίος δεν διατήρησε όσο θα έπρεπε και σε όλες του τις μορφές στα περισσότερα Τάγματα τον Μυσταγωγικό του χαρακτήρα. Σήμερα υπάρχουν λίγοι δυστυχώς Τεκτονικοί Οργανισμοί οι οποίοι διατηρούν τις βασικές αρχές της Μυσταγωγικής Παράδοσης. Επηρέασε δε τους βασικούς εμπνευστές του Μαρτινισμού.
Κάποια στιγμή ιστορικά εμφανίσθηκε ένα κίνημα «Χρυσού Ρόδου και Σταυρού» ως παρακλάδι ή εξέλιξη του Ροδοσταυρισμού, αλλά οι πληροφορίες που έχουν απομείνει είναι ελάχιστες. Πιθανόν να υπήρξε διαβάθμιση του «Τάγματος των Αχωρίστων». Πάντως ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β’ της Αυστρίας είχε γίνει δεκτός την Αδελφότητα του Χρυσού Ροδόσταυρου το 1781.
Η κίνηση αυτή υιοθέτησε συντηρητικές γενικά απόψεις και κάποιο διάστημα έδειξε ιδιαίτερη κλίση στην Αλχημεία, ενώ είχε Τεκτονικές επιρροές. Βασικό βιβλίο διδασκαλίας τους υπήρξε το «Μαγικό-Καμπαλιστικό Θεολογικό έργο» του Γεωργίου Φον Βέλλινγκ. Κατά τα τελευταία έτη της ύπαρξής του, συμπεριέλαβε στα μέλη του τον Φρειδερίκο Γουλιέλμο της Πρωσσίας, ο οποίος θεραπεύθηκε στην ασθένειά του από τον Ροδόσταυρο Μπισοφσβέρντερ. Η απαγόρευση της Αλχημείας το 1785, έδωσε την χαριστική βολή στο Τάγμα του Χρυσού Ροδόσταυρου. Αργότερα η Ροδοσταυρική κίνηση αναβίωσε. Μία τέτοια αναβίωση έλαβε χώρα με την ίδρυση της «Ροδοσταυρικής Εταιρίας» (SRIA) στην Αγγλία το 1860 αλλά και ενός Τάγματος από τους Στανισλάς ντε Γκουαϊτά και Ιωσήφ Πελαντάν.
Αργότερα ο Ιωσήφ Πελαντάν δημιούργησε το «Τάγμα του Καθολικού Ροδόσταυρου». Έγινε δε γνωστός με τα «Σαλόνια του Ρόδου και του Σταυρού» όπου οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες συνδεόντουσαν με τον Εσωτερισμό. Την ίδια εποχή έχουμε την εμφάνιση του Τάγματος της «Χρυσής Αυγής» από τους Μάδερς και Γουέστκοττ, όπου μετά τον 4ο βαθμό τα μέλη εισέρχονται στον εσώτερο κύκλο του «Τάγματος του Ρουμπινένιου Ρόδου και Σταυρού».
Η Εταιρία των «Αγνώστων Φιλοσόφων» ή αλλιώς «Εταιρία των Κοσμοπολιτών» και οι «Εκλεκτοί Κοέν» (Ιππότες Εκλεκτοί Ιερείς του Σύμπαντος) του Μαρτίνες ντε Πασκουαλλύ διατήρησαν τις Ροδοσταυρικές δοξασίες και από αυτές τις οργανώσεις προήλθε αργότερα ο «Μαρτινισμός». Έτσι συνοπτικά, ο Παραδοσιακός Τεκτονισμός και ο Μαρτινισμός διατηρούν τις Ροδοσταυρικές Δοξασίες.
Ο διορισμός του Marco Egidio Allegri (Flamelicus) ως Κυρίαρχου Μεγάλου Διδασκάλου του Μαρτινιστικού Τάγματος του προερχομένου από την απευθείας διαδοχή του Gerard Encausse (Papus), έγινε (στις 27 Δεκεμβρίου του 1945) από το Ύπατο Συμβούλιό του μαζί με εννέα Αδελφούς του «Αληθούς Χρυσού Ρόδου+Σταυρού».
Στόχος του Ροδοσταυρισμού είναι η πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα από την ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων του κάθε ατόμου ξεχωριστά. Έχει ως σκοπό του να δώσει τη δυνατότητα σε κάθε άνθρωπο να ζήσει σε αρμονία με τις δημιουργικές, κοσμικές δυνάμεις επιτυγχάνοντας υγεία, ευτυχία και γαλήνη.
Όπως αναφέρει ο Gastone Ventura στο βιβλίο του “Όλοι οι άνθρωποι του Μαρτινισμού” : «Εάν Ροδόσταυροι είναι οι επιτυχόντες την “μυητική πραγμάτωση” και την “μυητική επανενσωμάτωση”, αυτοί δεν έχουν ανάγκη να συνταχθούν σε ανθρώπινα Τάγματα ή Αδελφότητες.»
Στα Ροδοσταυρικά Μανιφέστα τού 1611 αναφέρεται ρητώς ότι «έργο μας είναι η θεραπεία ασθενών, και μάλιστα δωρεάν». Η ρητή αυτή δήλωση δίνει ένα στίγμα και μία συνθήκη, που κανένα από τα νεώτερα, αυτοαποκαλούμενα «Ροδοσταυρικά» τάγματα δεν πληροί. Στο επίπεδο στο οποίο νοείται ο αληθής Ροδοσταυρισμός, δεν υφίσταται δομημένος οργανισμός – κάποιο τάγμα, δηλαδή – το οποίο να λειτουργεί κατά τον γνωστό, «ταγματικό» τρόπο, με κανονισμούς, τυπικά συνεδριάσεων, διδασκαλίες κλπ.
Στον αληθινό Ροδοσταυρισμό ο κάθε Μύστης εργάζεται μόνος, τελώντας θεραπείες «μέσα σ’ αυτό το απέραντο νοσοκομείο τού κόσμου» (η έκφραση αυτή είναι του Ερρίκου Κούνρατ).
Εφόσον «Ροδόσταυρος» σημαίνει τον Μεμυημένο ο οποίος έχει επιτύχει επαρκώς την πνευματική του πραγμάτωση, για να μπορεί να θεωρείται Μύστης, αυτή η ιδιότητα προϋποθέτει την ύπαρξη μίας οδού πνευματικής μεν, αλλά πρακτικής, η οποία οδηγεί ασφαλώς τον άνθρωπο στον πνευματικό του στόχο, και μάλιστα άμεσα. Δεν έχει κανένα νόημα να δαπανήσει κάποιος μίαν ολόκληρη ζωή για να φθάσει κάπου, και μετά να μην έχει ούτε τον χρόνο ούτε τις δυνάμεις να αναλάβει το πνευματικό του λειτούργημα.
Το Ροδοσταυρικό έμβλημα αποτελείται από έναν σταυρό και ένα κόκκινο ρόδο. Η οριζόντια γραμμή είναι η ζωή μας, η κάθετη είναι η μύησή μας που έρχεται εκ των άνω. Εκεί που αυτά συναντώνται, εκεί ανθίζει το κόκκινο ρόδο. Κόκκινο διότι είναι το χρώμα του πυρός, του μόνου αυτόφωτου εκ των 4 στοιχείων. Ρόδο διότι είναι το άνθος που συμβολικά με τα πέταλά του καλύπτει όλη την ανθρωπότητα. Συμβολικά είναι και ο Επανορθωτής Ι.Χ. στον σταυρό της Θυσίας. Συμβολικά επίσης θεωρείται ότι είναι η Μαρία (ρόδο) και ο Χριστός (σταυρός)."
Ορθοδοξία-Γεωστρατηγική και ιστορία. Επικρατέειν η Απόλλυσθαι. Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Αυτά τα οποία αναφέρει το εν λόγω άρθρο είναι απαράδεκτα και αβάσιμα. Τα αρχαία χρόνια, ένα τμήμα από τους Φοίνικες-Σημίτες, εγκατέλειψαν τον αληθινό Θεό, άλλαξαν και έγιναν Εωσφοριστές του δωδεκαθέου.
Από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, έγιναν οι πιο πιστοί υποστηρικτές του σατανά.
Από τότε άλλαξε οριστικά η παγκόσμια ιστορία. Κανένα άλλο έθνος, δεν επέδειξε τόσο μεγάλη πίστη, ζήλο και αφοσίωση στον άρχοντα του σκότους, πλην των Σημιτών. Οι Ιουδαίοι μυήθηκαν στον σατανισμό-παγανισμό από τους Αιγύπτιους, και εν συνεχεία από τους Βαβυλώνιους. ‘Ένα μέρος των Σημιτών που τελούσε υπό αιχμαλωσία, κατά την έξοδο από την Αίγυτπο, δεν ακολούθησε τον Μωυσή στο Ισραήλ, αλλά ήρθε στην αρχαία Ελλάδα.
Ανατρέχοντας στους ιερούς αρχαίους Έλληνες στον Εκαταίο-Μιλήσιο (Στραβων 7, 321), στον Θουκυδίδη (Α, 3 – 9), στον Ηρόδοτο (Ιστορία Α 54 – 58, Ιστορία, Β Βιβλίο Ευτέρπη), στον Ισοκράτη (Παναθηναικός, Ελένης Εγκώμιον 68 – 69, Πανηγυρικός), τον Διόδωρο (1, 23-24 και 28-29, Μ, αποσπασμα 3), στον ύπατο των Φιλοσόφων, τον Αριστοκλή (Μενέξενος, 245c-d) , θα διαπιστώσουμε, ότι όλοι οι σοφοί μας αναφέρουν ακριβώς τα ίδια, σχετικά με τους Φοίνικες και τους άλλους αλλοδαπούς, οι οποίοι εισέβαλαν στην Ελλάδα.
Πριν από τον Τρωικό πόλεμο το 1519 π.Χ. Στην Αίγυπτο ξεσπούν ασθένειες. Οι ντόπιοι τις αποδίδουν, στους ασεβείς Εβραίους αλλόφυλους. Οι Εβραίοι για να αποφύγουν τους εξαγριωμένους Αιγύπτιους, εγκαταλείπουν την Αίγυπτο.
Ένα τμήμα του Εβραϊκού λαού με αρχηγό τον Μωυσή, κατευθύνθηκε δια ξηράς στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι-Δαναοί με πλοία και με αρχηγό τον Δαναό, πήγαν αρχικά στην Ρόδο ,και εν συνεχεία στο Άργος της Πελοποννήσου. Όταν έφτασαν στο Άργος, ήρθαν σε σύγκρουση με τους Έλληνες κατοίκους, που ήταν Αχαιοί στην καταγωγή.
Εντούτοις ο βασιλιάς των Αργείων, ο Γελάνωρ δεν είχε στρατηγικές ικανότητες για να νικήσει τους Δαναούς. Κάτω από αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, οι Αργείοι προσκάλεσαν τον Δαναό για συνθηκολόγηση, ώστε να γίνει κοινός βασιλιάς, Ελλήνων και Εβραίων, στην πόλη του Άργους. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι κάτοικοι του Άργους ονομάζονταν Αχαιοί και Δαναοί.
Τα ίδια ακριβώς μας αναφέρει και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης. Όταν κατέκτησε ο Μέγας Αλέξανδρος το Ισραήλ, το Εβραϊκό έθνος ήρθε σε επαφή με την Ελληνική φιλοσοφία και κινδύνεψε με αφομοίωση και εξελληνισμό.
Η επιρροή του Ελληνικού πολιτισμού ήταν τεράστια. Ακόμη και οι Εβραίοι μυστικιστές-θεουργοί, επηρεάστηκαν από την παγκόσμια-Ελληνική φιλοσοφία. Για αυτό άρχισαν να χρησιμοποιούν στοιχεία από τον Πυθαγόρα, τον Αριστοκλή- Πλάτωνα και άλλους Έλληνες σοφούς, δημιουργώντας μια νέα φιλοσοφική-Ιουδαϊκή σχολή, η οποία επιφανειακά δίδασκε την Ελληνική φιλοσοφία. Εν τούτοις στην ουσία περιελάμβανε την λατρεία του Εωσφόρου.
Σημαντικές και αξιόλογες ιστορικές πληροφορίες για τα νέα Ιουδαϊκά φιλοσοφικά κινήματα, μας δίνει ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος, ο οποίος κάνει αναφορές στους Εσσαίους και στους Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι ήταν Ραββίνοι, ήταν οι διδάσκαλοι και οι άρχοντες του Ιουδαϊκού λαού. Σύμφωνα με τους Φαρισαίους ο Μωυσής στο όρος Σινά δεν δέχθηκε μόνο τον γραπτό νόμο από τον Θετην Τορά, αλλά και μια προφορική διδασκαλία, που απευθυνόταν αποκλειστικά μόνο στους Εβραίους, που είχαν υψηλό μορφωτικό επίπεδο.
Ο Μωυσής μεταβίβασε αυτήν την προφορική γνώση, σε κάποιους σοφούς και εκλεκτούς Εβραίους, οι οποίοι την διέδιδαν μυστικά , από γενιά σε γενιά.
Αυτή η προφορική παράδοση, που “δόθηκε” στον Μωυσή, ήταν ο σατανισμός, η Ιουδαϊκή Καμπάλα-δαιμονολατρεία, την οποία δεν αποκάλυπταν δημόσια οι ραββίνοι-Φαρισαίοι.
Ο Ιησούς Χριστός αποκάλεσε τους Φαρισαίους τέκνα του Εωσφόρου. Οι σατανιστές-Φαρισαίοι διέγνωσαν τον κίνδυνο να χαθεί και να αφομοιωθεί το έθνος του Ισραήλ εξαιτίας του Ελληνικού πολιτισμού και του Ιησού Χριστού. Επίσης φοβόταν όσο τίποτε άλλο την ένωση της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των διδασκαλιών του Χριστού. Για αυτό δημιούργησαν μία σειρά από κατ επίφασιν νεοπλατωνικές Φιλοσοφικές σχολές και ομάδες, οι οποίες άρχισαν να επιβουλεύονται τον Ελληνικό πολιτισμό, το Ελληνικό έθνος και τον Χριστιανισμό.
Στα πλαίσια των σκοπών τους δημιούργησαν τον Γνωστικισμό-Θεουργία.
Το φαινόμενο του Γνωστικισμού ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνο, δαιδαλώδες και πολύπλευρο, καθώς υπήρχαν διαφορετικές δοξασίες. Στο πέρασμα του χρόνου συναγωγές των γνωστικών δημιουργήθηκαν και από Έλληνες και Πέρσες εθνικούς, όπως ήταν ο Μαρκίων και ο Ελκεσαίος.
Όπως αναφέρω εδώ αρκετά χρόνια, οι πανάρχαιοι εχθροί μας, δεν μας πολεμούσαν μόνων στα πεδία των μαχών, στέλνοντας αμέτρητους λαούς εναντίον των προγόνων μας, αλλά παράλληλα προσπαθούσαν να μα καταβάλουν και πνευματικά. Όταν ένα έθνος καταρρεύσει πνευματικά-ηθικά, τότε ακολουθεί η στρατιωτική, η πολιτική και η κοινωνική κατάπτωση-παρακμή. Για αυτό οι πανάρχαιοι εχθροί μας, δημιουργούσαν ανά τους αιώνες πολλές αιρέσεις.
Το πολυσχιδές Ιουδαϊκό-φιλοσοφικό μόρφωμα την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δημιουργεί αιρετικές ομάδες που συνδυάζουν την Ελληνική φιλοσοφία με τον εωσφορισμό. Μια από τις πιο γνωστές ομάδες, αυτού του είδους, υπήρξαν οι νεοπυθαγόρειοι.
Οι νεοπυθαγόρειοι συνδύασαν την Πλατωνική και την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, όμως στην πραγματικότητα
εξασκούσαν την θεουργία και τις μαγείες των Ανατολικών λαών κάνοντας νεκρομαντείες, υπνωτισμούς, με επικλήσεις πνευμάτων, μέσω των οποίων αναζητούσαν την θέληση και την δύναμη των θεών. Γνωστός νεοπυθαγόρειος μάγος, υπήρξε και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς. Στην συνέχεια, οι Σημίτες δημιούργησαν τον ερμητισμό και τον νεοπλατωνισμό.
Ο νεοπλατωνισμός ήταν το νέο ανθελληνικό σχέδιο, για την πτώση και την παρακμή της Ελληνικής-Χριστιανικής, Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας. Ιδρυτής του νεοπλατωνισμού ήταν ο Αιγύπτιος θεουργός-σοφός Πλωτίνος, ο οποίος είχε ως μαθητές και διαδόχους του, τον Φοινικικής καταγωγής Πορφύριο που έγραψε εναντίον των Χριστιανών, και τον Σύριο Ιάμβλιχο, ο οποίος ήταν υπέρμαχος της Αιγυπτιακής μαγείας.
Οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι είχαν ταυτίσει την Ελληνική φιλοσοφία με την λατρεία των Αιγυπτίων δαιμόνων του δωδεκαθέου. Μέγας και ένθερμος φίλος της θεουργίας και του νεοπλατωνισμού, ήταν και ο απαράδεκτος από κάθε άποψη, αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης.
Οι Νεοπλατωνικοί άσκησαν κατά βούλησιν την μαγεία και τις απόκρυφες μαγικές τέχνες και αυτό αποτελεί σημαντικό στοιχείο, σχετικά με την τρομερή παρακμή που έπληξε τον αρχαίο κόσμο.
Η σεξουαλική μαγεία σε συνδυασμό με την αστρολογία, ήταν η μυστική επιστήμη την οποία οι παγανιστές αποκαλούσαν, θεουργία. Θεουργοί υπήρξαν οι περισσότεροι νεοπλατωνικοί και νεοπυθαγόρειοι φιλόσοφοι. Οι μαγγανείες ήταν η βασικότερη ενασχόληση των νεοπλατωνικών φιλοσόφω.
Ο Μάξιμος ο Εφέσιος ο οποίος είχε μυήσει τον Ιουλιανό στην μαγεία, καλούσε δαιμονικά πνεύματα, εξαφάνιζε αντικείμενα και προκαλούσε τον θαυμασμό στους απαίδευτους. με τις δαιμονικές του επιδείξεις. O εωσφοριστή-αυτοκράτορας Ιουλιανός, έδωσε σημαντικά αξιώματα στον μάγο Μάξιμο, όμως επί αυτοκράτορος Ουάλεντος, ο μάγος Μάξιμος συνελήφθη για μαγγανείες και εξαπάτηση των υπηκόων.
Την μαγεία ασκούσαν με φοβερό πάθος και δαιμονισμό ο Αμμώνιος Σακκάς, ο μαθητής του Πλωτίνος, ο Πρόκλος και ο Ιάμβλιχος. Ο Ιάμβλιχος πίστευε πως η ένωση με τον Θεό, επιτυγχάνεται μέσα από τον σατανισμό και την μαγεία, τις θυσίες και τις μαντείες. Μεγάλος μάγος υπήρξε ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός, βιογράφος και αρχιερέας των Δελφών, ο Πλούταρχος. Δίδασκε πως η ένωση με τον Θεό γίνεται αποκλειστικά μέσα από την μαγεία. Επίσης και οι ιερείς της αρχαίας θρησκείας, ασκούσαν την απόκρυφη τέχνη της μαγείας-θεουργίας, διότι ήταν μέρος των εωσφορικών-ιερατικών καθηκόντων τους.
ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΣ.
Εκείνες τις εποχές είχαμε δυο κατηγορίες φιλοσόφων-σοφών στην αρχαιότητα και νεοπλατωνικών κατά την μεσαιωνική εποχή. Υπήρχαν οι σοφοί που πίστευαν στον Θεό-δημιουργό και η άλλη κατηγορία σοφών, οι οποίοι πίστευαν στους Αιγύπτιους δαίμονες της παγανιστικής θρησκείας, το λεγόμενο δωδεκάθεο. Οι επιστήμες των μονοθεϊστών Ελλήνων σοφών, ήταν για το καλό της Ελλάδας και της ανθρωπότητας. Στον αντίποδα οι παγανιστές επιστήμονες ήταν η αιτία για τις γενοκτονίες, την ηθική-πνευματική και την κοινωνική παρακμή, του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, και όχι μόνον. Οι βασικότεροι εκπρόσωποι της ξενόφερτης θρησκείας από την Αίγυπτο (Δωδεκάθεο) ήταν ο μάγος-φιλόσοφος Πυθαγόρας, ο Όμηρος, ο Ησίοδος, και στην συνέχεια ο Πλούταρχος, ο Πρόκλος, ο Πλωτίνος, ο Ιάμβλιχος, ο Μιχαήλ Ψελλός και ο Γεώργιος-Πλήθων Γεμιστός,
Για αυτό η πολιτική του Ιουστινιανού του Α, υπήρξε σωστή απέναντι στους Έλληνες Εθνικούς-φιλόσοφους του μεσαίωνα, που πίστευαν στον Εωσφόρο. Το 529 μ.Χ. έκλεισε της “Φιλοσοφικές” σχολές, και απαγόρευσε να διδάσκουν κατ ουσίαν την θεουργία. Οι τελευταίοι νεοπλατωνικοί όπως ο Ιάμβλιχος και ο Πρόκλος δεν ήταν μόνον φιλόσοφοι, καθώς ήταν παράλληλα και ιερείς μιας φανταστικής-δαιμονικής θρησκείας όπως αναφέρει ο Άρνολντ Τόυμπη (Σπουδή της Ιστορίας, Αθήνα 1962, σελίδα 457). Οι φιλοσοφικές οι σχολές των Αθηνών είχαν μεταβληθεί σε κέντρα άσκησης της μαγείας, γεγονός που οδήγησε τελικά στο κλείσιμό τους το 529 μ.Χ., από τον Ιουστινιανό. Στους χρόνους που κατέρρεε ο σκοτεινός παγανισμός, η μαγεία και η δεισιδαιμονία είχαν λάβει τρομερές διαστάσεις.
Όπως μας ενημερώνει ο Λουκιανός η μαγεία είχε πρωτεύουσα θέση στις λαϊκές απίδευτες μάζες. “Μάγοι υπό ποικίλα ονόματα ως φαρμακομάντεις, ιατρομάντεις, αγύρται, έχοντας ως βοηθούς γραίας βωμολόχους, περιμακτρίας, τελεστρατίας, τυμπανιστρίας, περιήρχοντο τας πόλεις, υποσχόμενοι ζωή, υγεία, πλούτο, ευτεκνία, κάλλος και οποιοδηποτε αγαθό” (Θ.Η.Ε.,τομος.8,449). Ο καθηγητής Ν. Λούβαρις αναφέρει, ότι στους ύστερους χρόνους της αρχαιότητος υπήρχαν “μάγοι πολυάριθμοι και ποικιλώνυμοι, αγύρται, φαρμακομάντεις”, κλπ. Όλοι αυτοί ήταν συνοδευόμενοι υπό γυναικών μαγισσών, προερχόμενοι κυρίως, εκ Θεσσαλίας, ήτις εθεωρείτο η κατ’ εξοχήν κοιτίς των, περιέτρεχον τας πόλεις και εξαπατούσαν τους απλοϊκούς.
Μεγάλος μάγος υπήρξε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ο Ύπατος των προδοτών ο Μιχαήλ Ψελλός. Ο Μιχαήλ Ψελλός, ο προδότης του Μαντζικέρτ, ως Εωσφοριστής, και μέλος της Ιουδαϊκής πολιτικής αριστοκρατίας, παρά τις αυστηρές εκκλησιαστικές απαγορεύσεις, οι οποίες ήταν θεσπισμένες νεαρές, του Ρωμαϊκού κράτους, εκείνος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για ποικίλα είδη μαγείας, μαντείας και αστρολογίας. Ο Μιχαήλ Ψελλός δεν μπορούσε να αφήσει ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της Ιουδαϊκής πίστεως, και γνώσεως ανεξερεύνητο. Ο Ψελλός εξέταζε λίθους, αρώματα και βότανα, τα οποία σε διαφόρους συνδυασμούς και μαγικές χρήσεις μπορούσαν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στον υλικό κόσμο. Οι αρχαίοι διδάσκαλοι του, στον τομέα της μαγείας και του Εωσφορισμού, ήταν οι περίφημοι Χαλδαίοι μάγοι της Ανατολής, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Νεοπλατωνικοί Φιλόσοφοι Πλωτίνος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος, και Πρόκλος. Εν τούτοις ο Ψελλός φαίνεται να ήταν συνετός και διστακτικός στον τομέα της μαγείας, επειδή ως εκ φύσεως δειλός, φοβόταν πολύ τους δαίμονες του παγανισμού, τους Ολύμπιους “θεούς”, από την Αίγυπτο, που ανακινούσε, η μαγική τελετουργία. Στα κείμενα του διαβάζουμε την εμφανέστατη άρνηση του, να γράψει ακριβώς, για την μαγεία. Παλαιότερα αποδιδόταν κατά 99%, στον Μιχαήλ Ψελλό το έργο “Περί Δαιμόνων”, όπου περιγράφονται τα είδη, οι ιεραρχίες και οι ιδιότητες των εκπεσόντων αγγέλων, όμως σήμερα οι ιστορικοί το θεωρούν πόνημα αγνώστου.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ-ΠΛΗΘΩΝ ΓΕΜΙΣΤΟΣ.
Ένας από τους μεγαλύτερους μάγους-θεουργός του μεσαίωνα, υπήρξε ο Πλήθων Γεμιστός.
Ο Πλήθων απέκτησε στην πόλη-Κωνσταντινούπολη εξαιρετική κλασική παιδεία και διδάχτηκε τον Πλατωνισμό. Η Ελληνική φιλοσοφία γνώριζε νέα ακμή και ανακτούσε το χαμένο έδαφος, από τον Αριστοτελισμό, ο οποίος είχε χρησιμοποιηθεί, δεύτερος κατά σειρά, για την θεμελίωση του Χριστιανισμού.
Για κάποιο διάστημα ο Πλήθων έφυγε από την Βασιλεύουσα, και πήγε στην Αδριανούπολη, την πρωτεύουσα του Οθωμανού Μουράτ Α’ ο οποίος επιδεικνύοντας πνεύμα “ανεξιθρησκίας” είχε μετατρέψει την πόλη σε κέντρο συνάντησης προσωπικοτήτων και φιλοσοφικών τάσεων.
Εκεί ο Γεμιστός διδάχτηκε από τον Ιουδαίο Ελισαίο, την Καμπάλα, τον ζωροαστρισμό και το δωδεκάθεο.
Μετά τον θάνατο του Ελισαίου, ο Πλήθων Γεμιστός εγκαταστάθηκε στον Μυστρά. Ο Πλήθων δίδαξε ότι για την παρακμή του Ελληνισμού, ευθύνεται ο Χριστιανισμός. Η Ελληνική πολιτεία ήταν διαλυμένη, μαζί με την εκκλησιαστική διοίκηση, και ότι η Ορθοδοξία αποτελούσε την αιτία για την παρακμή. Σύμφωνα με τον Γεμιστό έπρεπε να καταργηθεί ο Χριστιανισμός, ως επίσημη θρησκεία. Στον Μυστρά ο Πλήθων ήταν δάσκαλος, δικαστής, φιλόσοφος και συγγραφέας, με πιστούς μαθητές.
Ως νεοπλατωνικός-θεουργός πίστευε στις αρχαίες Ελληνικές και τις Ιουδαικές διδασκαλίες, ως πνευματική υποδομή της νέας ανορθωτικής πολιτικής, που έπρεπε να ακολουθήσει το "Ρωμαϊκό" κράτος.
Για τις υπηρεσίες που πρόσφερε, προς τους δεσπότες του Μυστρά, ανταμείφθηκε με κάποιες παροχές σε γη-κτήματα. Εδώ βλέπουμε καθαρά την ανακολουθία ανάμεσα σε όσα δίδασκε και σε όσα έπραττε.
Επίσης Πλήθων εκείνη την εποχή είχε πάρει θέση στην επί αιώνων Ελληνική-Ρωμαϊκή διαμάχη, Πλατωνικών και Αριστοτελικών τασσόμενος με την πλευρά του Πλάτωνα, τον οποίο έβλεπε συνολικά ως τον σωστό παιδαγωγό, καθώς από το έργο του αντλούσε ιδέες για τις μεταρρύθμισεις που πρότεινε.
Ο Πλήθων επιθυμούσε διακαώς την δημιουργία ενός Ελληνικού έθνους, όπου ο Χριστός θα αποτελούσε παρελθόν και θα ήταν μόνο μια μικρή παρένθεση στην ζωή του Ελληνισμού. Μόνο με την απομάκρυνση του Χριστιανισμού, πίστευε ο Πλήθων, ότι ο Ελληνισμός θα επανερχόταν στις ρίζες του και θα αναγεννιόταν.
Ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, στο έργο του “Σύγκρισις Πλάτωνος και Αριστοτέλους”, όταν ο Πλήθων βρισκόταν στην Φλωρεντία, είπε ότι σύντομα όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν “μια ψυχή και καρδία”, και θα ασπάζονταν μία θρησκεία. Και όταν ο Τραπεζούντιος τον ρώτησε αν αυτή θα ήταν ο Χριστιανισμός ή το Ισλάμ, ο Πλήθων του απάντησε, ούτε η μία ούτε η άλλη αλλά η “πατρώα”, η αρχαία θρησκεία, η ειδωλολατρία, ο παγανισμός. Ο Έλληνας φιλόσοφος και φίλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, ο Γεώργιος Πλήθων-Γεμιστός, διδάχθηκε τον παγανισμό, από έναν Εβραίο δωδεκαθειστή, τον Ελισαίο.
Ο Γεμιστός πρότεινε να αποκηρύξουν οι Έλληνες την Ορθοδοξία και να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία. Τον Πλήθων υποκινούσαν οι Σημίτες-παγανιστές, οι οπαδοί του Ταλμούδ και της Καμπαλά, οι οποίοι εδώ και αιώνες δολίως είχαν αναμίξει την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία με τον εωσφορισμό του δωδεκαθέου. Ο Πλήθων Γεμιστός, μύησε στο εωσφορικό δωδεκάθεο και αρκετούς Ιταλούς, καθώς συμμετείχε στην σύνοδο της Φερράρας. Εκεί, ο Γεμιστός διδάσκει τις παγανιστικές του, μυστικές γνώσεις στους επιφανείς της Φλωρεντίας και στον άρχοντα της πόλης, τον Μέδικο. Οι Ιταλοί γοητεύτηκαν από τις διδαχές του Γεμιστού και άρχισαν να αναζητούν βιβλία, και περισσότερες, σχετικά με το δωδεκάθεο και την θεουργία.
Ο εωσφορισμός, η διαφθορά και η εξαπάτηση είχαν κατακτήσει την Φλωρεντία και στην συνέχεια την Βενετία, την μετέπειτα νέα πόρνη Βαβυλώνα, μια από τις παγκόσμιες πρωτεύουσες του Εωσφορισμού.
Τα επόμενα χρόνια ήρθαν από την Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, η συλλογή των Ερμητικών κείμενων του Πορφύριου, του Ιάμβλιχου και του Πλωτίνου, τα οποία άρχισε να μεταφράζει στα λατινικά ο καθολικός ιερέας Μαρσίλιο Φιτσίνο.
ΟΙ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Εκτός από τους εωσφοριστές-καμπαλιστές Φιλοσόφους, υπήρξαν και οι σοφοί που πίστευαν στον Αληθινό Θεό. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και οι τρεις Ιεράρχες. Οι κορυφαίοι ιεράρχες του Ελληνισμού-Ορθοδοξίας, ως νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι και ιερωμένοι αποτελούν πολύ μεγάλες προσωπικότητες, οι οποίες διαδραμάτισαν σημαντικότατο ρόλο, στην διαμόρφωση του παγκόσμιου και του Ελληνικού πολιτισμού. Είναι οι εκπρόσωποι των Αγίων-πατέρων της Ορθοδόξου πίστεως, οι οποίοι διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε προσφέρει ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός. Συνδύασαν το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα, με τις διδαχές του Χριστού. Συγκρότησαν τον λεγόμενο Ελληνορθόδοξο πολιτισμό.
Οι Τρεις Ιεράρχες είναι οι προστάτες της Παιδείας. Οι τρεις Άγιοι πάντοτε υπογραμμίζουν την σπουδαιότητα της πραγματικής Ελληνικής παιδείας. Η παιδεία γράφει ο Χρυσόστομος, είναι μέγιστο αγαθό για τον άνθρωπο, είναι μετάληψη αγιότητας. Αυτή ξεριζώνει από τον άνθρωπο την ραθυμία, τις πονηρές επιθυμίες, το πάθος για τα υλικά αγαθά, αυτή αναμορφώνει την ψυχή, αυτή καθιστά την ψυχή, με την χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Οι τρεις Ιεράρχες και το σύνολο των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας, υπήρξαν φορείς της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας. Ο Χριστιανισμός και η αρχαία Ελλάδα, ήταν και είναι έννοιες ταυτόσημες. Τον έναν θεό-δημιουργό δίδαξαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί με προεξέχον τον Ύπατο των Φιλοσόφων, τον Αριστοκλή-Πλάτωνα. Ο Άγιος Ιουστίνος που μαρτύρησε για τον Χριστό το 165 μ.Χ, ήταν ο πρώτος Χριστιανός που χρησιμοποίησε την Πλατωνική φιλοσοφία, στην Ορθοδοξία. Οι μεγάλοι, νεοπλατωνικοί, θεολόγοι της Καππαδοκίας, ο Μέγας Βασίλειος, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγιος Γρηγόριος, ο επίσκοπος Νύσσης, όπως και ο Άγιος Ιωάννης, ο Χρυσόστομος ήταν μεγάλοι θαυμαστές, της αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, την οποία ενσωμάτωσαν, στην Χριστιανική διδασκαλία,
Η Ορθοδοξία και η αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, διδάσκουν τις διαχρονικές αξίες, την γενναιότητα, την καλοσύνη, την δικαιοσύνη, την ηθική ζωή, την παιδεία, με σκοπό την εξέλιξη του πνεύματος και της ψυχής. Τα Ελληνικά Φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή, και οι Χριστιανικές, διδαχές των Τριών Ιεραρχών, περάσαν στις ψυχές, των Ελλήνων, με αποτέλεσμα να φτάσει, ο Ελληνισμός, στην κορυφή του κόσμου.
Οι Έλληνες σοφοί από την αρχή έδειξαν την αντίθεση τους, στην παγανιστική θρησκεία και δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο ήταν ανάξιο, σε σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, και ότι μόνον η πίστη στον θεό-Δημιουργό, είναι αντάξια, των Ελλήνων. Η αρχαία Ελληνική σκέψη ήταν βασισμένη στον φυσικό και τον λογικό κόσμο. Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, φαιδρό, δαιμονικό και ανάξιο. Στο έργο του Πλάτωνα με την επωνυμία Τίμαιος, έχουμε την διδασκαλία για τον ένα Θεό-δημιουργό με γεωμετρία σε τόσο υψηλό επιστημονικό επίπεδο παγκοσμίως. Το δωδεκάθεο ήταν εντελώς ανάξιο, σε σχέση με τον κορυφαίο πολιτισμό του κόσμου, που ήταν ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός.
Αυτό μας το δείχνει μεταξύ άλλων, το κορυφαίο έργο του Πλάτωνα για την δημιουργία του σύμπαντος. Ένα έργο με γεωμετρία στο πιο υψηλό επίπεδο, που κανένας άλλος δεν επέτυχε να γράψει. Για την δημιουργία του σύμπαντος αναφέρουν σχετικά και οι θρησκείες, ενώ πάρα πολλοί ανά τους αιώνες σχολίασαν και ερμήνευσαν τα αναφερόμενα, από τα ιερά βιβλία των θρησκειών. Όμως ουδέποτε υπήρξε παρόμοιο έργο σαν αυτό του Πλάτωνα, που να εξηγεί επιστημονικά και τεκμηριωμένα, τον τρόπο με τον οποίο έγινε το σύμπαν.
Σε όλο του το έργο, ο Ύπατος των φιλοσόφων, αναφέρει ότι το σύμπαν έκανε, ο ένας θεός-δημιουργός, και όχι ο Δίας ο πατέρας των “θεών”, ούτε κάποιος άλλος Ολύμπιος αναφέρεται ως δημιουργός του σύμπαντος. Ακόμη και για τους Ολύμπιους αναφέρει ότι τους έπλασε ο ένας Θεός-δημιουργός, ως κατώτερους “θεούς”. Αυτό το τελευταίο το αναφέρει για να εξευμενίσει κάπως τους δωδεκαθειστές, ώστε να μην έχει την τύχη του Σωκράτη. Ενδεικτικός, ήταν ο διάλογος στο έργο του Πλάτωνα με τίτλο “Πολιτεία”.
Στο έργο αυτό συνομιλούν σε κάποιο σημείο ο Σωκράτης, με τον σοφιστή Θρασύμαχο, σχετικά με τους Ολύμπιους. Απευθυνόμενος ο Θρασύμαχος στον Σωκράτη του είπε τα εξής : “Για όλους αυτούς τους “θεούς”, τους οποίους αναφέρεις Σωκράτη, δεν τους είδε ποτέ κανένας άνθρωπος.
Ούτε φανερώθηκαν ποτέ για να κάνουν κάποιο θαύμα, είτε να δώσουν κάποια συμβουλή. Όλους αυτούς τους γνωρίζουμε, από τους ποιητές που έγραψαν πολύ παλαιότερα για τα πολεμικά τους κατορθώματα και τα γενεαλογικά τους δένδρα”. Είναι φανερό, ότι ο Σοφιστής Θρασύμαχος, αναφέρει, ανθρώπους που έζησαν σε παλαιότερη εποχή και ήταν βασιλιάδες, έκαναν πολέμους, όπως έκαναν παιδιά, εγγόνια, κλπ. Ποτέ ο αληθινός Θεός δεν κάνει πολέμους, και φυσικά δεν είχε, ούτε έχει παιδιά, ούτε γενεαλογικό δέντρο. Είναι πλέον γνωστό, ότι με βάση τις αναφορές του Ηρόδοτου, όταν ήρθαν οι σκλάβοι από την Αίγυπτο στην Ελλάδα, για να είναι οικεία στους Έλληνες τα ονόματα των δαιμόνων του δωδεκαθέου, άλλαξαν τα πραγματικά ονόματα των δαιμόνων, με ονόματα παλαιότερων επιφανών Ελλήνων. Τις ίδιες ακριβώς απόψεις, για την δημιουργία έχουν και οι τρεις Ιεράρχες τονίζουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν, από το μη ον. Όλοι εμείς υπάρχουμε επειδή μας έφτιαξε-αγαπά ο Θεός. Και εφόσον η ύπαρξη είναι δωρεά, μας οδηγεί σε ευχαριστία. Για όσους δεν γνωρίζουν ο πιο αγαπημένος φιλόσοφος των τριών Ιεραρχών ήταν ο Πλάτωνας-Αριστοκλής.
Από την εποχή του αυτοκράτορα Κωνστάντιου εώς την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδόσιου του Β, έζησαν οι πέντε μεγαλύτεροι Έλληνες νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι του μεσαίωνα. Αυτοί ήταν ο Μέγας Βασίλειος, οι Άγιοι Ιωάννης (Χρυσόστομος), Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης και η φιλοχριστιανή Υπατία. Οι μεγαλύτεροι Χριστιανοί πλατωνικοί θεολόγοι της Καππαδοκίας, ο Βασίλειος της Καισαρείας, ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός και ο Γρηγόριος ο Νύσσης, ήταν φορείς, της αρχαίας Ελληνικής σκέψης, την οποία συνδύασαν άριστα, με την Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία, η οποία αναφέρεται στις αιώνιες αλήθειες, τις αξίες, τις αρετές, την κσλλιέργεια της ψυχής και την ανάταση του πνεύματος. μέσα από την Ορθοδοξία, και τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.
Ο Eλληνικός φιλοσοφικός στοχασμός, μέσα από την ένωση του, με τα χριστιανικά αξιώματα, βρήκε την θέση του, στους λόγους των Αγίων Πατέρων, για να περάσει στις ψυχές των ανθρώπων, ώστε να δώσει τους καρπούς της αλήθειας, της αγάπης, της Ορθοδοξίας, και της εθνικής επιβίωσης. Πολλοί από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ήδη είχαν ασκήσει σκληρή κριτική στην παγανιστική θρησκεία, και δίδαξαν τον φιλοσοφικό μονοθεϊσμό. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας εδραιώνεται σταθερά μέσα από την οικουμενική χριστιανική ιδέα.
Ο σκοπός των Τριών Ιεραρχών, ήταν η ενοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους μέσω της χριστιανικής πίστεως.
Η Ορθοδοξία ήταν το βασικό στοιχείο συνοχής, για να αντιμετωπίσει το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος, τον μόνιμο κίνδυνο λόγω των διαφορετικών λαών. Οι Άγιοι πατέρες, θεμελίωσαν την πολιτική ιδεολογία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επάνω στο αξίωμα της χριστιανικής οικουμενικότητας και των Ρωμαϊκών πολιτικών αξιωμάτων. Η βασική αρχή της πολιτικής Ρωμαϊκής θεωρίας ήταν η Pax Romana, η παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των λαών, κατάργησε τα σύνορα των εθνών και σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε ο Χριστός. Το Ρωμαϊκό κράτος συνέχισε να υπάρχει εξαιτίας του Χριστού ,του Αγίου Κωνσταντίνου και των τριών Ιεραρχών. Την εποχή εκείνη και οι πέντε νεοπλατωνικοί διδάσκουν τον Αριστοκλή, έχοντας πάντοτε την αμέριστη υποστήριξη των αυτοκρατόρων.
Οι αυτοκράτορες γνωρίζουν προσωπικά τους μεγάλους φιλοσόφους – ρήτορες, τους Αγίους Ιεράρχες και τους στηρίζουν στο επιστημονικό τους έργο. Αυτό ήταν η ενσωμάτωση της Πλατωνικής διδασκαλίας στον Χριστιανισμό. Με την ολοκλήρωση αυτού του μοναδικού στο είδος του φιλοσοφικού-πνευματικού έργου οι Ιεράρχες, μετέτρεψαν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό σε καθαρά Ελληνικό, και τότε αμέσως ο Μέγας Θεοδόσιος τον Μάιο του 381 μ.Χ. θα ανακηρύξει τον Χριστιανισμό σε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν οι αυτοκράτορες ήταν ενάντια στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, δεν θα επέτρεπαν πότε την ενσωμάτωση αυτούσιας της διδασκαλίας του Αριστοκλή-Πλάτωνα, στην Χριστιανική θρησκεία. Ακόμη άμεσα οι αυτοκράτορες θα τιμωρούσαν τους Αγίους Ιεράρχες και θα τους αφαιρούσαν όλα τα εκκλησιαστικά τους αξιώματα.
Επίσης θα απαγόρευαν την διδασκαλία του Πλάτωνα στους Ιεράρχες, στην Υπατία καθώς και σε όλους τους υπόλοιπους φιλοσόφους. Μεταξύ άλλων οι αυτοκράτορες θα έκλειναν και όλες τις φιλοσοφικές σχολές, με αποτέλεσμα να μην ήταν σε θέση να σπουδάσουν, οι Άγιοι, η Υπατία, και όλοι οι υπόλοιποι σοφοί της εποχής εκείνης. Αυτό όμως ήταν κάτι το οποίο δεν το έκανε ποτέ κανένας αυτοκράτορας, διότι όλοι οι φιλόσοφοι δίδασκαν ελεύθερα τον τον ύπατο των φιλοσόφων και όσοι το επιθυμούσαν, σπούδαζαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Χωρίς την ένωση του Χριστιανισμού και του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ήταν αδύνατον να γίνει το έθνος μας, παγκόσμια αυτοκρατορία και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου. Ο Ελληνικός πολιτισμός και ο Χριστιανισμός θα ενωθούν, ώστε να γίνει για μία και μοναδική φορά η Ελλάδα παγκόσμιο κρατικό μόρφωμα. Ο Χριστός και ο Πλάτωνας υπήρξαν τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Από εκεί ο Ελληνισμός θα πάρει αστείρευτες δυνάμεις για να μεγαλουργήσει και να επιβιώσει.
Οι πατέρες της Ορθοδοξίας κράτησαν ότι πολύτιμο είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, όπως οι διδασκαλίες του Πλάτωνα-Αριστοκλή και του Αριστοτέλη, ενώ παράλληλα χρησιμοποίησαν την κορυφαία γλώσσα στον κόσμο την Ελληνική. Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν αρκετός από μόνος του για να φτάσει στην κορυφή του κόσμου το έθνος. Για αυτό και έπρεπε να ενωθεί ο Ελληνικός πολιτισμός με τον χριστιανισμό, για να φτάσει ο Ελληνισμός στο απόγειον της δυνάμεως του. Η πολιτιστική διαδρομή του αρχαίου Ελληνικού κόσμου ενώθηκε με την Ορθοδοξία, ως σώμα Χριστού, όταν οι Έλληνες θα αναλάβουν την ηγεσία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο μέγιστος εκφραστής της Αρχαιότητας ο Αριστοκλής μαζί με τους τρεις Ιεράρχες θα δημιουργήσουν της βάσεις για την οικουμενικότητα, την διαχρονικότητα του Ελληνισμού και της Χριστιανικής, Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τα περισσότερα στοιχεία του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος θα είναι πλέον μέσα στην Ορθόδοξη πίστη. Η εισαγωγή των διδασκαλιών του ύπατου των φιλοσόφων Πλάτωνα-Αριστοκλή από τους Αγίους Ιεράρχες είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν μονοθεϊστές και ότι δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το Φοινικικό δωδεκάθεο. Μέσα από τα Πλατωνικά διδάγματα και τα ηθικά αξιώματα, ο Χριστιανισμός έγινε πολύ ευκολότερα αποδεκτός από τους Έλληνες, καθώς τους φάνηκε από την αρχή, ότι η Ορθοδοξία είναι κάτι πολύ οικείο, προς εκείνους.
Το αποτέλεσμα ήταν με την εισαγωγή των διδαχών του Πλάτωνα, στον Χριστιανισμό, να έχουμε πολύ μεγάλη εξάπλωση, της νέας και ανερχόμενης θρησκείας στην αυτοκρατορία. Μόνον όσοι ήταν αγράμματοι δεν έγιναν Χριστιανοί, διότι δεν επέτυχαν να διεισδύσουν στα ουσιώδη νοήματα της Χριστιανικής διδασκαλίας. Η αλλαγή του Χριστιανισμού από τον Εβραϊκό, στον Ελληνικό πολιτισμό επέφερε την παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας, του Ευαγγελίου, του κλασικού πολιτισμού και της αυτοκρατορίας. Ο Χριστιανισμός μαζί με τον σωτήρα Ιησού Χριστό διαμόρφωσαν ηθικά και πνευματικά ολόκληρη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, διότι εξ αρχής ο Χριστιανισμός με τον Ελληνισμό, είχαν τα ίδια ηθικά αξιώματα, στους περισσότερους τομείς. Ενδεικτικό περί αυτού ήταν, ότι τρία από τα τέσσερα Ευαγγέλια γράφτηκαν απευθείας στην Ελληνική γλώσσα, όπως επίσης οι πράξεις των Αποστόλων, οι επιστολές του Αποστόλου των εθνών Παύλου, καθώς και τα πρώτα άρθρα της Ορθόδοξης, Χριστιανικής θεολογίας.
Έξω από την Ελληνική Ορθοδοξία άφησαν οι άγιοι Ιεράρχες, μόνο το δωδεκάθεο, τον Φοινικικό παγανισμό ως ανάξιο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και της Ορθοδοξίας. Πρόσθεσαν στον Χριστιανισμό μόνον ότι καλό είχε ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός μέσα από τα φιλοσοφικά αξιώματα του Αριστοκλή. Οι Τρεις Ιεράρχες διέσωσαν ότι πολύτιμο είχε δημιουργήσει η ανθρώπινη διάνοια των Ελλήνων σοφών, συνδυάζοντας το πνεύμα του αρχαίου φωτός, με την διδασκαλία του Χριστού.
ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :
ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ.
ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ,
ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :
http://ofis66.blogspot.com/2017/05/blog-post_9.html
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Ἑλένης ἐγκώμιον (10) – Η Πύλη για την ελληνική …
* Ο ΕΥΡΥΣΘΕΑΣ ΗΤΑΝ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΕΛΟΠΑ.
Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.
Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου