Οι παράγοντες της νέας τάξης πραγμάτων επιθυμούν διακαώς μια ακόμη παγκόσμια θυσία ανθρώπων μέσα από έναν οικουμενικό πόλεμο. Οι σύγχρονες υπερδυνάμεις της εποχής μας θα πολεμήσουν για θρησκευτικές, πολιτιστικές-κοινωνικές, οικονομικές και εδαφικές αιτίες.
Γεωστρατηγικά έχουμε ένα εκτενέστατο θρησκευτικό πολιτικό-στρατιωτικό, πολιτιστικό πλέγμα συμφερόντων και κυριαρχίας ανάμεσα στις δύο αυτοκρατορίες-υπερδυνάμεις Ρωσίακαι Αμερική-Ευρώπη.
Ένα από τα πιο επικίνδυνα μέσα που χρησιμοποιούνται από την νέα τάξη είναι οι θρησκευτικές οργανώσεις οι οποίες διέπονται από ένα ανελέητο και τυφλό θρησκευτικό φανατισμό. Με αυτές τις μεθόδους επιδιώκουν την δημιουργία μεσαιωνικών καθεστώτων για να εξυπηρετήσουν την κυριαρχία του Σιωνισμού. Η Ανατολική Μεσόγειος φλέγεται από την τεράστια πολεμική σύγκρουση, Η σύγκρουση των πολιτισμών ανάμεσα σε Αριστόκλειο και Διονυσιακό πολιτισμό που επιδιώκουν οι νεοταξίτες, είναι προ των πυλών. Ο θρησκευτικός πόλεμος που θα ξεκινήσει, θα είναι ίσως ο μεγαλύτερος όλων των εποχών.
Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΟΥ IMPERIOUM ROMANUM.
Οι Γερμανοί την μεσαιωνική εποχή διεκδικούσαν την ονομασία του romanum imperium και τους τίτλους πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας (Ρωμαίος αυτοκράτορας, Ρωμαίοι υπήκοοι, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία). Τα αρχαία χρόνια εντελώς αυθαίρετα οι Γερμανοί σφετεριστές ονόμασαν το κράτος τους, "Αγία-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία !!! Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι Σιωνιστές προσπάθησαν με κάθε τρόπο να πάρουν πίσω την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, από τους Έλληνες.. Δεν αποδεχόταν το παγκόσμιας ιστορικής σημασίας γεγονός, ότι το κράτος των σιωνιστών και του Διονυσιακού πολιτισμού, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.
Όταν αρνήθηκαν οι Ιουδαίοι τον Σωτήρα-Λυτρωτή Χριστό, τον αποδέχτηκαν οι Έλληνες των πρωτοχριστιανικών αιώνων και του μεσαίωνα, οι οποίοι έκαναν τον Ιουδαϊκό Χριστιανισμό Ελληνικό. Για αυτό οι πρόγονοι μας από σκλάβοι έγιναν διοικητές του Ρωμαϊκού κράτους. Η ίδρυση της παγκόσμιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους ένωσε όλη την οικουμένη. Αυτό έφερε την υποταγή των εθνών, κατάργησε τα σύνορα στην Μεσόγειο-Ευρώπη, Μικρά Ασία. Βόρεια Αφρική, Συρία, Ισραήλ, σχημάτισε την πατρίδα που γεννήθηκε η Ελληνορθοδοξία και δημιούργησε τις προυποθέσεις για την απελευθέρωση του Ελληνικού έθνους, το οποίο έφτασε στο απόγειο του, με την ανάληψη διοικήσεως του Ρωμαϊκού κράτους.
Ήδη από την εποχή του Αγίου Κωνστναντίνου έχουμε μια αλλαγή στην παγκόσμια ιστορία καθώς ο Ιουδαϊκός χριστιανισμός άρχισε να εξελληνίζεται μέσα από την χρήση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού. Την αλλαγή αυτή την θεμελίωσαν οριστικά οι τρεις ιεράρχες με την είσοδο των διδαχών του Αριστοκλή στον Χριστιανισμό. Οι Έλληνες με το που αναλαμβάνουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους, έχουν πλήρη συνείδηση της πολιτιστικής και θρησκευτικής ανωτερότητας τους. Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της Ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας εδραιώνεται σταθερά μέσα από την οικουμενική χριστιανική ιδέα και τον Ελληνικό πολιτισμό (Μέγας Αριστοκλής). Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Όταν ανήλθε στον Ρωμαϊκό θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως ο πρώτος Έλληνας-Χριστιανός αυτοκράτορας Ηράκλειος το Imperium Romanum έγινε και τυπικά Ελληνικό.
Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Σιωνιστών-παγανιστών. Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η αρχαία Ρώμη, ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν, η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη, το παγκόσμιο κέντρο του Εωσφορισμού. Στον δαίμονα Savazio από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Savazios αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης-ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών.
Οι Γερμανοί μέχρι και την εποχή του Ιουστινιανού, προσπάθησαν με τα όπλα να αφαιρέσουν από τους Έλληνες, την διοίκηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όταν διαπίστωσαν μετά από δύο αιώνες γενοκτονιών και πολέμων, ότι δεν ήταν εφικτό να κατακτηθεί το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, τότε αποσύρθηκαν στην δύση, και προσπαθούσαν μόνον με διπλωματικά μέσα να κατακτήσουν την αυτοκρατορία, μέχρι και την εποχές των εωσφορικών-γερμανικών σταυροφοριών.
Επίσης παρακινούσαν άλλους λαούς, να κινηθούν ενάντια στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος. Σχετικά με την αντιπαλότητα και τις διεκδικήσεις μεταξύ του Ελληνικού και του Γερμανικού Έθνους ενδεικτικές ήταν οι αναφορές δύο Άγιων και αυτοκράτορων της Ορθοδόξου πίστεως, οι οποίοι απαντούν στους αξιωματούχους της μεσαιωνικής-Γερμανικής αυτοκρατορίας σχετικά με τις ονομασίες Έλληνες-Ρωμαίοι. Ότι οι Ρωμαίοι ήταν Έλληνες το παραδέχεται στο έργο του και δημοσίως ακόμη και ο νεοταξίτης επίσκοπος Κρεμόνας Λιουτπράνδρος.
Ο Κορυφαίος Έλληνας Άγιος της Ορθοδοξίας αναφέρει για τον πάπα της εποχή του και για την Ελληνικότητα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ενδεικτικός ήταν ο διάλογος του με επίσημο κρατικό αξιωματούχο της Γερμανικής-μεσαιωνικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αποτελεί πολύ σημαντικό ιστορικό στοιχείο. Αναφέρει χαρακτηριστικά : «Ο Πάπας είναι ανάγωγος. Αγνοεί ότι ο Άγιος-αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε εδώ το σκήπτρο, την Σύγκλητο και ολόκληρο τον Ρωμαϊκό στρατό, αφήνοντας στη Ρώμη μόνο ευτελείς-υποτελείς». Ο πρεσβευτής Λιουτπράνδος ανταπαντά: «Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ήρθε εδώ. Όμως αλλάξατε γλώσσα καταργήσατε την Λατινική και μιλάτε Ελληνικά, αλλάξατε ήθη και ενδυμασία, για αυτό ο "παναγιώτατος" Πάπας θεώρησε ότι εξίσου σας απαρέσκει ο όρος Ρωμαίοι».
Ο Άγιος Νικηφόρος Φωκάς δηλώνει ότι ο Όθων δεν είναι αυτοκράτορας ούτε Ρωμαίος αλλά ένας βάρβαρος βασιλιάς με τον οποίο θα ήταν αδύνατο να παντρευτεί μια αυτοκρατορική πριγκίπισσα. Ο Λιουτπράνδος συμπλήρωσε: «Εμείς οι Λομβαρδοί,Σάξονες, Φράγκοι,
Ενδεικτική ήταν η επιστολή του Αγίου Ιωάννη Γ Δούκα-Βατάτζη, από το Ελληνικό κρατίδιο της Νίκαιας, προς τον πάπα Γρηγόριο Θ. Στην επιστολή γράφει μεταξύ άλλων ότι εμείς είμαστε Έλληνες στην καταγωγή. Εν τούτοις δεν ονομάσαμε ποτέ την ένδοξη αυτοκρατορία μας Ελληνική, παρά μόνον Ρωμαϊκή, για να τιμήσουμε τον κληροδότη και μεγαλύτερο ευεργέτη του έθνους, τον Άγιο Κωνσταντίνο.
Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ROMANUM IMPERIUM ΣΕ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ.
Όλες οι θρησκείες του κόσμου έχουν τις δικές τους προφητείες και τα δικά τους ιερά βιβλία. Σε μια από τις προφητείες της νέας τάξης πραγμάτων, μαθαίνουμε τρομερά πράγματα. Είναι συγκλονιστικό-απίστευτο όμως υπάρχουν ατράνταχτα στοιχεία ότι οι άνθρωποι της νέας τάξης πραγμάτων επιθυμούν διακαώς και επέτυχαν την ανασύσταση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έφτασαν στο σημείο να αναφέρουν ακόμη και δημοσίως !!! Είναι γνωστό εδώ και πολλές δεκαετίες καθώς αποτελεί κοινό “μυστικό” σε όλους όσους γνωρίζουν, ότι το Χόλυγουντ έχει προσχωρήσει στον Διονυσιακό πολιτισμό (Νέα Τάξη Πραγμάτων).
Όποιο θρησκευτικό, πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό μήνυμα, επιθυμούν να περάσουν σε παγκόσμιο επίπεδο, οι άνθρωποι της νέας τάξης πραγμάτων, το κάνουν μέσα από τις κινηματογραφικές ταινίες. Στην πολύ σημαντική ταινία η προφητεία (The Omen), παραγωγής 1976, αναφέρουν ξεκάθαρα ότι ο αντίχριστος θα έρθει να βασιλεύσει με την ανασύσταση, της Αγίας-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, με βάση τις δικές τους προφητείες. Οι παγανιστές προετοίμασαν και επέτυχαν την ανασύσταση της Αγίας Γερμανικής-"Ρωμαϊκής" αυτοκρατορίας και αναμένουν την έλευση του Μεσσία. Οι νεοταξίτες έχουν και εκείνοι τα δικά τους “ιερά” βιβλία, κείμενα και προφητείες.
Η ιστορία της αρχαίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας χωρίζεται σε δύο βασικές περιόδους. Την Ρωμαϊκή με πρωτεύουσα την Ρώμη από τον Οκταβιανό μέχρι τον Άγιο Κωνσταντίνο, και την Ελληνική-Ρωμαϊκή με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, από την περίοδο του Μ. Κωνσταντίνου εώς την οριστική πτώση του κράτους, με την κατάκτηση των Γερμανών το 1204 μ.Χ. επί βασιλείας Αλέξιου Ε. Η ανασύσταση του σύγχρονου Ρωμαϊκού κράτους έχει γίνει σε δύο χρονικές περιόδους από δύο διαφορετικά έθνη (Ρωσία-Γερμανία). Τα δύο κράτη επιδιώκουν τον διαχωρισμό της Ευρώπης σε δυτική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και σε Ανατολική. Το σύγχρονο δυτικό κράτος διέπεται από τον Διονυσιακά αξιώματα και το Ανατολικό από την Ορθοδοξία. Αρχικά έχουμε την δημιουργία του Imperium Romanum από την Γερμανία σε Ελλάδα-Ευρώπη (Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου επικρατεί ο Διονυσιακός πολιτισμός.
Οι κληρονόμοι-κατακτητές του δυτικού Ρωμαϊκού κράτους ήταν οι Γερμανοί. Με την δημιουργία της Ευρωπαϊκής ενώσεως η συντριπτική πλειοψηφία ειδημόνων και μη συμφωνεί ότι έγινε η αναβίωση του δυτικού-Γερμανικού imperium (Αγία Γερμανική αυτοκρατορία). Η αναβίωση του Ανατολικού Ρωμαϊκού μορφώματος με βάσεις την Ορθοδοξία και τον Ελληνορωσικό πολιτισμό έγινε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας και νέος πλανητάρχης δικαιωματικά θεωρεί τον εαυτό του ως συνεχιστή των αειμνήστων Ελλήνων αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως, και την Ορθόδοξη Ρωσία ως την φυσική και νόμιμη κληρονόμο του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Η πριγκίπισσα Άννα η αδελφή του Βουλγαροκτόνου παντρεύτηκε τον Βλαδίμηρο και μετά από τέσσερις αιώνες, νυμφεύθηκε η Σοφία η Ζωή Παλαιολόγου τον Ιβάν Γ. Το 1472 μ.Χ, ο Ιβάν Γ πήρε για γυναίκα του την ανιψιά του τελευταίου βασιλιά της πόλεως του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, η οποία είχε ζήσει στην Ιταλία και είχε γίνει μετοχές της δυτικής παιδείας. Συνεπώς δίκαια μπορούν να επικαλούνται συγγένεια εξ αίματος, με τους Έλληνες αυτοκράτορες, από την δυναστεία του Βουλγαροκτόνου και των Παλαιολόγων. Ο βασικότερος στόχος των Ρώσων σύμφωνα και με την διαθήκη του Μ.Πέτρου ήταν η ανασύσταση της "Βυζαντινής" αυτοκρατορίας, και η έξοδος στο Αιγαίο. Για αυτό και γίνονται επί αιώνες προσπάθειες για έξοδο των τσάρων και των μπολσεβίκων στο Αιγαίο.
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν ως διάδοχος των Ελλήνων αυτοκρατόρων της Κωνσταντινουπόλεως και η Ρωσία ως συνέχεια της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ακολουθούν την ίδια εξωτερική πολιτική με το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος. Ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, ο νέος πλανητάρχης από το Κρεμλίνο συνεχίζει την εξωτερική αυτοκρατορική πολιτική των Ρομανόφ και των Κομμουνιστών της Σοβιετικής ένωσης. Ρομανόφ και οι άλλοι Τσάροι, οι Μπολσεβίκοι και ο Πούτιν εκφράζουν απόλυτα τον Ρωσικό εθνικισμό και τα πατριωτικά ιδεώδη και ας προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς και πνευματικούς χώρους.
Η κίβδηλη εθνική ταυτότητα των Γερμανών. Δέος και τρόμος. Τι συμβολίζει πραγματικά το άγαλμα της "Ελευθερίας" στην Αμερική ; Ρωσία και Αμερική-Γερμανία αναβίωσαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Σε άρθρο του ο Πέπε Έσκομπάρ αναφέρει για τον διαχωρισμό της Ευρώπης :
"Οι Δυτικοευρωπαίοι βλέπουν τους Ορθόδοξους και ανατολικούς Χριστιανούς ως σατράπες και ένα μάτσο λαθρέμπορους, ενώ οι Ορθόδοξοι θεωρούν τους Σταυροφόρους ως βάρβαρους σφετεριστές λυσασμένους για την παγκόσμια κατάκτηση. Ο Χριστιανισμός, για άλλη μια φορά, βρίσκεται στο επίκεντρο μιας πολιτιστικής μάχης – αυτή τη φορά μεταξύ των ίδιων των Χριστιανών.
Κάτω από μια πανταχού παρούσα, τοξική ατμόσφαιρα γνωστικής δυσαρέσκειας βυθισμένης στη ρωσοφοβία, είναι απολύτως αδύνατο να έχουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τα λεπτότερα σημεία της ρωσικής ιστορίας και πολιτισμού σε όλο το χώρο του ΝΑΤΟ – ένα φαινόμενο που βιώνω πίσω στο Παρίσι αυτή τη στιγμή, φρέσκος από μια μακρά διαμονή στην Κωνσταντινούπολη. Στην καλύτερη περίπτωση σε μια εμφάνιση πολιτισμένου διαλόγου, η Ρωσία περιφρονείται στην αναγωγική άποψη μιας απειλητικής, παράλογης, συνεχώς διευρυνόμενης αυτοκρατορίας – μια πολύ πιο κακή εκδοχή της Αρχαίας Ρώμης, της Περσίας, της Οθωμανικής Τουρκίας ή της Μουγκάλ Ινδίας.
Η πτώση της ΕΣΣΔ πριν από λίγο περισσότερο από τρεις δεκαετίες οδήγησε τη Ρωσία τρεις αιώνες πίσω – στα σύνορά της τον 17ο αιώνα. Η Ρωσία, ιστορικά, είχε ερμηνευθεί ως κοσμική αυτοκρατορία – τεράστια, πολλαπλή και πολυεθνική. Όλα αυτά ενημερώνονται από την ιστορία, πολύ ζωντανά ακόμα και σήμερα στο ρωσικό συλλογικό υποσυνείδητο. Όταν ξεκίνησε η Επιχείρηση Ζ ήμουν στην Κωνσταντινούπολη – τη Δεύτερη Ρώμη. Πέρασα ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από τις βραδινές μου βόλτες γύρω από την Αγία Σοφία αναλογιζόμενος τους ιστορικούς συσχετισμούς της Δεύτερης Ρώμης με την Τρίτη Ρώμη, η οποία τυχαίνει να είναι η Μόσχα, καθώς η ιδέα πρωτοαναφέρθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα. Αργότερα, πίσω στο Παρίσι, η εξορία σε μονόλογο φαινόταν αναπόφευκτη μέχρι που ένας ακαδημαϊκός μου υπέδειξε κάποια ουσία, αν και σε μεγάλο βαθμό διαστρεβλωμένη από την πολιτική ορθότητα, διαθέσιμη στο γαλλικό περιοδικό Historia.
Υπάρχει τουλάχιστον μια προσπάθεια να συζητήσουμε για την Τρίτη Ρώμη. Η σημασία της έννοιας ήταν αρχικά θρησκευτική πριν γίνει πολιτική – συμπυκνώνοντας την παρόρμηση της Ρωσίας να καταστεί ηγέτιδα του ορθόδοξου κόσμου απέναντι στον καθολικισμό. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό και στο πλαίσιο των πανσλαβικών θεωριών που ξεφυτρώνουν κάτω από τον πρώτο Romanov και στη συνέχεια φτάνουν στο απόγειό τους τον 19ο αιώνα. Ο Ευρασιανισμός και οι διάφορες παραλλαγές του αντιμετωπίζει την πολύπλοκη ρωσική ταυτότητα ως διπρόσωπη, μεταξύ ανατολής και δύσης. Οι δυτικές φιλελεύθερες δημοκρατίες απλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτές οι ιδέες – που εμπλουτίζουν ποικίλες μορφές ρωσικού εθνικισμού – δεν συνεπάγονται εχθρότητα προς τη «φωτισμένη» Ευρώπη, αλλά επιβεβαίωση της διαφοράς (θα μπορούσαν να μάθουν λίγο διαβάζοντας περισσότερο Gilles Deleuze για αυτό το θέμα).
Ο Ευρασιανισμός επηρεάζει επίσης τις στενότερες σχέσεις με την Κεντρική Ασία και τις απαραίτητες συμμαχίες, σε διάφορους βαθμούς, με την Κίνα και την Τουρκία. Μια μπερδεμένη φιλελεύθερη Δύση παραμένει όμηρος μιας δίνης ρωσικών εικόνων που δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει σωστά – από τον δικέφαλο αετό, που είναι το σύμβολο του ρωσικού κράτους από τον Μέγα Πέτρο, μέχρι τους καθεδρικούς ναούς του Κρεμλίνου, την ακρόπολη της Αγίας Πετρούπολης, τον Κόκκινο Στρατό που εισήλθε στο Βερολίνο το 1945, τις παρελάσεις της 9ης Μαΐου και ιστορικές φιγούρες από τον Ιβάν τον Τρομερό μέχρι τον Πέτρο τον Μέγα. Στην καλύτερη περίπτωση – και μιλάμε για «ειδικούς» ακαδημαϊκού επιπέδου – προσδιορίζουν όλα τα παραπάνω ως «φανταχτερές και συγκεχυμένες» εικόνες
.Το χριστιανικό/ορθόδοξο χάσμα. Η ίδια η φαινομενικά μονολιθική φιλελεύθερη Δύση δεν μπορεί επίσης να γίνει κατανοητή εάν ξεχάσουμε πώς, ιστορικά, η Ευρώπη είναι επίσης ένα δικέφαλο θηρίο: ΄Ενα κεφάλι μπορεί να εντοπιστεί από τον Κορονοϊό μέχρι την απαίσια μηχανή ευρωκρατών των Βρυξελλών· και το άλλο προέρχεται από την Αθήνα και τη Ρώμη, και μέσω Βυζαντίου/Κωνσταντινούπολης (η Δεύτερη Ρώμη) φτάνει μέχρι τη Μόσχα (την Τρίτη Ρώμη). Η Λατινική Ευρώπη, για τους Ορθοδόξους, θεωρείται υβριδικός σφετεριστής, κηρύττοντας έναν διαστρεβλωμένο Χριστιανισμό που αναφέρεται μόνο στον Άγιο Αυγουστίνο, ασκώντας παράλογες τελετές και παραμελώντας το πολύ σημαντικό Άγιο Πνεύμα. Η Ευρώπη των Χριστιανών Παπών εφηύρε αυτό που θεωρείται ιστορική Ύδρα – Βυζάντιο – όπου οι Βυζαντινοί ήταν στην πραγματικότητα Έλληνες που ζούσαν κάτω από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Οι Δυτικοευρωπαίοι από την πλευρά τους βλέπουν τους Ορθόδοξους και τους Χριστιανούς από την Ανατολή (δείτε πώς εγκαταλείφθηκαν από τη Δύση στη Συρία υπό το ISIS και την Αλ Κάιντα) ως σατράπες και ένα μάτσο λαθρέμποροι– ενώ οι Ορθόδοξοι θεωρούν τους Σταυροφόρους, τους Τευτονικούς σταυροφόρους και τους Ιησουίτες – σωστά, πρέπει να πούμε – ως βάρβαρους σφετεριστές επιδιδόμενους στην παγκόσμια κατάκτηση. Στον ορθόδοξο κόσμο, ένα σημαντικό τραύμα είναι η τέταρτη Σταυροφορία το 1204 που κατέστρεψε εντελώς την Κωνσταντινούπολη. Οι Φράγκοι ιππότες έτυχε να καταστρέψουν-λεηλατήσουν την πιο εκθαμβωτική μητρόπολη του κόσμου, η οποία συγκέντρωνε τότε όλα τα πλούτη από την Ασία. Αυτός είναι ο ορισμός της πολιτιστικής γενοκτονίας. Οι Φράγκοι έτυχε επίσης να ευθυγραμμιστούν με κάποιους διαβόητους κατά συρροή ληστο-πειρατές: τους Ενετούς. Δεν είναι περίεργο, από εκείνη την ιστορική συγκυρία και μετά, γεννήθηκε ένα σλόγκαν: «Καλύτερα το τουρμπάνι του Σουλτάνου από την τιάρα του Πάπα».
Για αυτό από τον 8ο αιώνα, η Καρολίνια και η Βυζαντινή Ευρώπη ήταν de facto σε πόλεμο κατά μήκος ενός Σιδηρού Παραπετάσματος από τη Βαλτική στη Μεσόγειο (συγκρίνετε το με το αναδυόμενο Νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα του Ψυχρού Πολέμου 2.0). Μετά τις βάρβαρες εισβολές, δεν μιλούσαν ούτε την ίδια γλώσσαΑυτό το σχίσμα, σημαντικά, επίσης δίχασε την Ουκρανία . Η Δυτική ήταν καθολική – το 15% των Ουνιτών και το 3% των Λατίνων – και στο κέντρο και στα ανατολικά, το 70% ορθόδοξοι, οι οποίοι έγιναν ηγεμονικοί τον 20ο αιώνα μετά την εξάλειψη των εβραϊκών μειονοτήτων κυρίως από τους Waffen-SS της μεραρχίας της Γαλικίας, τους προδρόμους του αζοφικού τάγματος της Ουκρανίας. ούτε εξασκούσαν την ίδια γραφή, τελετουργία ή θεολογία.Η Κωνσταντινούπολη, ακόμη και σε παρακμή, κατάφερε να κάνει ένα εξελιγμένο γεωστρατηγικό παιχνίδι για να αποπλανήσει τους Σλάβους, στοιχηματίζοντας στο Muscovy εναντίον του καθολικού πολωνο-λιθουανικού συνδυασμού. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 επέτρεψε στον Μόσκοβο να καταγγείλει την προδοσία εκείνων των Ελλήνων και των Βυζαντινών Αρμενίων (Ουνιτών)που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Ρωμαίο Πάπα, επειδή ήθελαν απεγνωσμένα έναν επανενωμένο Χριστιανισμό.Στη συνέχεια, η Ρωσία καταλήγει να αποτελεί το μοναδικό Ορθόδοξο έθνος που δεν περιήλθε στην Οθωμανική κυριαρχία.
Η Μόσχα θεωρεί τον εαυτό της Βυζάντιο, και ως μια μοναδική συμφωνία μεταξύ πνευματικών και ιστορικών δυνάμεων. Η Τρίτη Ρώμη γίνεται μια πολιτική έννοια μόνο τον 19ο αιώνα όταν ο Μέγας Πέτρος και η Αικατερίνη η Μεγάλη είχαν επεκτείνει σε μεγάλο βαθμό την Ρωσική εξουσία. Οι βασικές έννοιες της Ρωσίας, της Αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας συγχωνεύονται. Αυτό σημαίνει πάντα ότι η Ρωσία χρειάζεται ένα «εγγύς εξωτερικό» και αυτό έχει ομοιότητες με το όραμα του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν (το οποίο είναι αυτοκρατορικό και πολιτιστικό). Καθώς ο απέραντος ρωσικός χώρος βρίσκεται σε συνεχή διαμόρφωση εδώ και αιώνες, αυτό συνεπάγεται επίσης τον κεντρικό ρόλο της έννοιας της περικύκλωσης. Κάθε Ρώσος γνωρίζει πολύ καλά την εδαφική ευπάθεια (θυμηθείτε, για αρχή, ο Ναπολέων και ο Χίτλερ). Μόλις παραβιαστεί η δυτική παραμεθόρια περιοχή, είναι μια εύκολη διαδρομή μέχρι τη Μόσχα. Έτσι, αυτή η πολύ ασταθής γραμμή πρέπει να προστατευθεί. Ο τρέχων συσχετισμός είναι η πραγματική απειλή της Ουκρανίας να φιλοξενήσει βάσεις του ΝΑΤΟ.
Προς Οδησσό. Με την πτώση της ΕΣΣΔ, η Ρωσία βρέθηκε σε γεωπολιτική κατάσταση που αντιμετωπίστηκε για τελευταία φορά τον 17ο αιώνα. Η αργή και επίπονη ανοικοδόμηση είχε ως αιχμή του δόρατος δύο μέτωπα: την KGB – αργότερα FSB – και την ορθόδοξη εκκλησία. Η μεγαλύτερη αλληλεπίδραση μεταξύ του Ορθόδοξου κλήρου και του Κρεμλίνου πραγματοποιήθηκε από τον Πατριάρχη Κύριλλο – ο οποίος αργότερα έγινε υπουργός Θρησκευτικών Υποθέσεων του Πούτιν. Η Ουκρανία από την πλευρά της είχε γίνει de facto προτεκτοράτο της Μόσχας το 1654 σύμφωνα με τη Συνθήκη του Περεγιασλάβ: πολύ περισσότερο από μια στρατηγική συμμαχία, ήταν μια φυσική συγχώνευση, σε εξέλιξη για αιώνες από δύο ορθόδοξα σλαβικά έθνη. Στη συνέχεια, η Ουκρανία βρίσκεται σε ρωσική τροχιά. Η ρωσική κυριαρχία επεκτείνεται μέχρι το 1764, όταν ο τελευταίος Ουκρανός hetman (αρχιστράτηγος) εκθρονίζεται επίσημα από την Αικατερίνη τη Μεγάλη: τότε είναι που η Ουκρανία γίνεται επαρχία της ρωσικής αυτοκρατορίας. Όπως κατέστησε σαφές ο Πούτιν αυτή την εβδομάδα: «Η Ρωσία δεν μπορεί να επιτρέψει τη δημιουργία αντιρωσικών εδαφών σε όλη τη χώρα».
Η επιχείρηση Ζ θα περιλαμβάνει αναπόφευκτα την ΟδΟι Ρώσοι εκείνη την εποχή είχαν μόλις εκδιώξει τους Οθωμανούς από τα βορειοδυτικά της Μαύρης Θάλασσας, η οποία είχε διοικηθεί διαδοχικά από Γότθους, Μπουλγκάρ, Ούγγρους και στη συνέχεια τουρκικούς λαούς – μέχρι τους Τατάρους. Η Οδησσός στην αρχή ήταν λακωνική, είτε το πιστεύετε είτε όχι, από Ρουμάνους που ενθαρρύνθηκαν να εγκατασταθούν εκεί από τους Οθωμανούς σουλτάνους μετά τον 16ο αιώνα. Η Αικατερίνη επέλεξε ένα ελληνικό όνομα για την πόλη – η οποία στην αρχή δεν ήταν καθόλου σλαβική. Και όπως και η Αγία Πετρούπολη, που ιδρύθηκε έναν αιώνα νωρίτερα από τον Μέγα Πέτρο, η Οδησσός δεν σταμάτησε ποτέ να φλερτάρει με τη Δύση.ησσό, που ιδρύθηκε το 1794 από την Αικατερίνη τη Μεγάλη. Ο Τσαρος Αλέξανδρος Α’, στις αρχές του 19ου αιώνα, αποφασίζει να μετατρέψει την Οδησσό σε ένα μεγάλο εμπορικό λιμάνι – που αναπτύχθηκε από έναν Γάλλο, τον Δούκα του Ρισελιέ. Ήταν από το λιμάνι της Οδησσού που το ουκρανικό σιτάρι άρχισε να φτάνει στην Ευρώπη. Στα μέσα του 20ου αιώνα, η Οδησσός είναι πραγματικά πολυεθνική – αφού προσέλκυσε, μεταξύ άλλων, την ιδιοφυΐα του Πούσκιν. Η Οδησσός δεν είναι Ουκρανική: είναι αναπόσπαστο μέρος της ρωσικής ψυχής. Και σύντομα οι δοκιμασίες και οι δοκιμασίες της ιστορίας θα την κάνουν και πάλι: ως ανεξάρτητη δημοκρατία· ως μέρος μιας συνομοσπονδίας Novorossiya· ή συνδεδεμένη με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Ο λαός της Οδησσού θα αποφασίσει."
Zero Hedge,MAY 2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου