Η Ρωσική ακαδημία επιστημών κάνει αναφορά για πόλεμο και διαμάχη μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών και των αλλοδαπών-πολιτικών αξιωματούχων, σχετικά με το ποια παράταξη θα έχει ως δουλοπάροικους τους Έλληνες στρατιώτες κατά την περίοδο της Βασιλείας του Ρωμανού Διογένη.
Αυτή είναι και η αιτία σύμφωνα με τους Ρώσους ιστορικούς για την εθνική καταστροφή στο Μαντζικέρτ. Η παρατήρηση αυτή αποτελεί Εθνική προσβολή από τους Ρώσους και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι Έλληνες του μεσαίωνα πολεμούσαν για του Χριστού την πίστη, την Αγία, τους ιερούς προγόνους, για την ελευθερία του έθνους, για το δικαίωμα να έχουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους και για την υπεράσπιση του άμαχου πληθυσμού.
Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως εικόνα και ομοίωση, της Ουρανίου Βασιλείας, δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους, καθώς βρισκόταν μονίμως, όλους εκείνους τους αιώνες σε νόμιμη άμυνα, με βάση αυτά που δίδαξαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας. Οι εχθροί δεν σταματούσαν ποτέ τους πολέμους εκείνους τους αιώνες. Για αυτό κάθε χρόνο εισέβαλαν στην Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια και προκαλούσαν τρομερές καταστροφές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφταναν έξω από την Κωνσταντινούπολη, είτε πλησίαζαν αρκετά κοντά στην Ελληνική-Ρωμαϊκή πρωτεύουσα.
Όλα αυτά που επισημαίνουν από την Ρωσική ακαδημία επιστημών ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας είχαν διαμάχη με τους αλλοδαπούς-πολιτικούς αξιωματούχους τις Βασιλεύουσας μόνον για τον πλούτο και για το ποιος θα έχει τους Έλληνες στρατιώτες δουλοπάροικους στα κτήματα του, είναι εντελώς λανθασμένα.
Είναι απαράδεκτο και προσβλητικό να αναφέρονται αυτά τα αυθαίρετα ιστορικά συμπεράσματα για τους ένδοξους προγόνους μας, που πολέμησαν πιο γενναία από όλους με στόχο να παραμείνει η Ελλάδα ελεύθερη και στην κορυφή του μεσαιωνικού κόσμου, ως Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διαδώσει την Ορθόδοξη πίστη και τον πολιτισμό.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η διαμάχη των Ελλήνων στρατιωτικών με τους αλλοεθνείς πολιτικούς ξεκίνησε τους προηγούμενους αιώνες. Εάν είχαν οι Ελληνικές-στρατιωτικές οικογένειες της Μικράς Ασίας τους απλούς Έλληνες στρατιώτες ως δουλοπάροικους στα κτήματα τους, σε όλους αυτούς τους πολέμους των προηγούμενων δεκαετιών-αιώνων, θα πολεμούσε το Ρωμαϊκό κράτος με μισθοφόρους διαφόρων εθνικοτήτων. Τα στρατεύματα θα τα αποτελούσαν σε ποσοστό περισσότερο από 90% αλλοεθνείς μισθοφόροι. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ σε καμία εποχή μέχρι και την άλωση της αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ.
Εφόσον οι ιστορικές παρατηρήσεις των Ρώσων ήταν σωστές, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα είχε υποστεί βαρύτατες ήττες στα πεδία των μαχών και σε πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο. Θα είχε διαλυθεί και θα βρισκόταν αρκετές δεκαετίες νωρίτερα σε περίοδο παρακμής, είτε θα είχε κατακτηθεί το Ρωμαϊκό κράτος. Δεν θα έφτανε στο απόγειο της ακμής του σε πολιτικό, στρατιωτικό, ηθικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο το 1025 μ.Χ. επί Βουλγαροκτόνου.
Επίσης εάν βρισκόταν οι Έλληνες στρατηγοί και οι πολιτικοί της εποχής σε διαμάχη και σε πτωτική κατάσταση οι Έλληνες στρατιώτες, δεν θα πραγματοποιούσε την Ρωμαϊκή εποποιία από το 1029 εώς το 1042 μ.Χ ο μεγάλος στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης. Είναι διαχρονικά-ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τα κράτη και οι αυτοκρατορίες που βρίσκονται σε καθεστώς εμφυλίου, δεν είναι σε θέση να φτάσουν στο απόγειον της δυνάμεως τους είτε να επιτύχουν μεγάλες νίκες στα πεδία των μαχών όπως έκανε ο Γεώργιος Μανιάκης. Επίσης οι Ρώσοι δεν κάνουν καμία απολύτως αναφορά στον βασικό υπαίτιο για την καταστροφή στο Μαντζικέρτ τον ύπατο των προδοτών Μιχαήλ Ψελλό.
Για τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο ο έσχατος των προδοτών ήταν ο Αλκιβιάδης. Δυστυχώς όμως υπήρξε ένας ακόμη ισάξιος και πιθανόν ανώτερος προδότης από τον Εφιάλτη. Αυτός είναι ο προδότης του Μαντζικέρτ, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός και μάγος Μιχαήλ Ψελλός.
H ιστορική προσωπικότητα του Μιχαήλ Ψελλού, του προδότη νεοταξικού-φιλοσόφου και πολιτικού αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα παραδείγματα προς αποφυγήν. Ο Ψελλός ήταν η προσωποποίηση της Ρωμαϊκής ραδιουργίας εκ μέρους της πολιτικής Ιουδαϊκής αριστοκρατίας. Διαχρονικά ο Μιχαήλ Ψελλός αποτελεί το μεγαλύτερο πρότυπο όλων των αλλοδαπών πολιτικών, που κυβέρνησαν το υπό κηδεμονία Ελληνικό έθνος, σε διάφορες εποχές μέχρι και σήμερα.
Ο Μιχαήλ Ψελλός έζησε τον ενδέκατο αιώνα την εποχή της μεγάλης ακμής, υπό τους αυτοκράτορες-στρατηγούς της Μακεδονικής Δυναστείας, όταν το Ρωμαϊκό κράτος βρισκόταν στο απόγειο του πολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά, κοινωνικά και διοικητικά. Εν τούτοις οι πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των Ιουδαίων-πολιτικών αξιωματούχων και των Ελλήνων στρατιωτικών από την Μ. Ασία, με υπαιτιότητα των πρώτων υπονόμευσαν ταχύτατα την συνοχή και την ευημερία του Ρωμαϊκού κράτους με καταστροφικές συνέπειες.
Η περίοδος της Μακεδονικής δυναστείας ταυτίστηκε με την δεύτερη φάση ακμής της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο. Είχαμε σημαντική άνθιση των τεχνών, των γραμμάτων και των επιστημών ειδικά σε ότι είχε σχέση με την αρχαία κλασική Ελληνική γραμματεία. Η άνθηση αυτή αποτελούσε συνέχεια των πρώτων τεράστιων βημάτων που έγιναν από τον Ηράκλειο και τον Στέφανο τον Αλεξανδρινό, τον Θεοφίλου και τον Μιχαήλ Γ’ και τον θείο του Βάρδα.
Εκείνη την εποχή αναδιοργανώθηκε η πανεπιστημιακή σχολή της Μαγναύρας και σταδιοδρόμησαν καθηγητές όπως ο Λέων ο Μαθηματικός και ο Άγιος Φώτιος, ο Μέγας Πατριάρχης.
Παράλληλα άνθιζε η πατριαρχική σχολή της Κωνσταντινουπόλεως για να ανταγωνιστεί την αυτοκρατορική, και να για να προσφέρει μία καλύτερη παιδεία στους σπουδαστές της, ενσωμάτωνε την ρητορική και την φιλοσοφία, στα μαθήματα που διδασκόταν. Η πολιτιστική ανάπτυξη συνεχίστηκε με υψηλά επίπεδα.
Ο Ψελλός ήταν ένας πολύ πανούργος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία και γνώριζε καλά τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες. Με όπλα την κολακεία και την ραδιουργία είχε ξεκινήσει έρποντας από αυλοκόλακας, για να εξελιχθεί σε έναν αισχίστου είδους χειραγωγό και δημαγωγό, για αλλοδαπούς-προδότες της πολιτικής αυτοκρατορικής εξουσίας του Ρωμαϊκού κράτους. Ήξερε καλά ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ρωμανό, οι οποίοι κέρδιζαν με το αίμα τους και με θανάσιμους κινδύνους τα αξιώματα, τις δόξες και την περιουσία τους.
Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης.
Από μικρός ήταν υποκριτής και ραδιούργος για αυτό μεταξύ άλλων με σκοπό να αυτοπροβληθεί εμφανίζεται ως “αγανακτισμένος-αδικημένος”, διότι η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία στην εποχή του ήταν σε “χαμηλό” επίπεδο και δεν “έβρισκε” κανέναν καλό δάσκαλο να τον διδάξει, συνεπώς έπρεπε να γίνει αυτοδίδακτος. Να περάσουμε να δούμε την εμπλοκή Μιχαήλ Ψελλού με τον Εωσφορισμό.
Ο Ψελλός ως σατανιστής και μέλος της Ιουδαϊκής-πολιτικής αριστοκρατίας παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις, οι οποίες ήταν θεσπισμένες με νεαρές του Ρωμαϊκού κράτους, εκείνος επέδειξε έντονο ενδιαφέρον για όλα τα είδη μαγείας, μαντείας-αστρολογίας. Ο Μιχαήλ Ψελλός δεν μπορούσε να αφήσει ένα τόσο μεγάλο κεφάλαιο της Ιουδαϊκής πίστεως και γνώσεως ανεξερεύνητο. Εξέταζε λίθους, αρώματα και βότανα, τα οποία σε διαφόρους συνδυασμούς και μαγικές χρήσεις μπορούσαν να επιφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα στον υλικό κόσμο.
Οι διδάσκαλοι του στην θεουργία-εωσφορισμό ήταν οι περίφημοι Χαλδαίοι μάγοι της Ανατολής, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος και οι Νεοπλατωνικοί Φιλόσοφοι Πλωτίνος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος και Πρόκλος. Εν τούτοις ο Ψελλός φαίνεται να ήταν προσεκτικός στον τομέα της μαγείας, επειδή ήταν εκ φύσεως δειλός, φοβόταν τους δαίμονες του παγανισμού, τους Ολύμπιους “θεούς” από την Αίγυπτο, που ανακινούσε η μαγική τελετουργία. Στα κείμενα του βλέπουμε την εμφανέστατη άρνηση του, να γράψει ακριβώς για την μαγεία. Παλαιότερα αποδιδόταν κατά 99%, στον Μιχαήλ Ψελλό το έργο “Περί Δαιμόνων”, όπου περιγράφονται τα είδη, οι ιεραρχίες και οι ιδιότητες των εκπεσόντων αγγέλων, όμως σήμερα οι ιστορικοί το θεωρούν ως έργο ενός “αγνώστου”.
Όταν η Αυγούστα Ζωή παντρεύτηκε και ανέβασε στον θρόνο τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο (1042-1055), ο Ψελλός έγινε έμπιστος του. Ο αυτοκράτορας θα του χαρίσει γαίες στη Βιθυνία και θα του απονείμει διαδοχικά μεγάλα αξιώματα στην αυλή και στην σύγκλητο. Παρά την στενή τους σχέση, ο Ψελλός στα γραπτά του διαμαρτυρόταν πως δεν μπόρεσε να αποσπάσει τον Κωνσταντίνο Θ’ από τα πάθη του, την φιληδονία του, και την αδιαφορία του, για την ορθή διακυβέρνηση, η οποία τόσο στοίχισε στο κράτος σε μία κρίσιμη εποχή, που οι εξωτερικές υποθέσεις άρχισαν να επιδεινώνονται.
Ο Κωνσταντίνος Μονομάχος αναδιοργάνωσε την αυτοκρατορική σχολή. Θέλοντας να εκτονώσει την αντιπαλότητα στην οποία είχαν έλθει ο Ι. Ξιφλίνος και ο Μ. Ψελλός, διόρισε τον πρώτο “νομοφύλακα”επικεφαλής της νομικής σχολής, ενώ τον δεύτερο “Ύπατο των φιλοσόφων”. Η περίοδος θεωρείται από τις πιο παραγωγικές και ζωηρές της Ρωμαϊκής διανοήσεως. Η θέση του Ψελλού στην κορυφή της βασιλικής αυλής δεν θα κρατήσει πολύ. Προς τα τέλη της βασιλείας του Μονομάχου ο κύκλος του, θα εκτοπιστεί από τα ανάκτορα, και θα αποσυρθεί από το πολιτικό προσκήνιο για να μονάσει. Ο Ψελλός θα πάρει το όνομα Μιχαήλ, με το οποίο θα μείνει γνωστός στην ιστορία.
Με τον θάνατο του Μονομάχου το 1055, η αδελφή της Αυγούστας Ζωής, η Θεοδώρα Πορφυρογέννητη, άφησε το μοναστήρι όπου ως τότε διαβιούσε και ανήλθε στο θρόνο, για ένα σύντομο διάστημα. Η Θεοδώρα ανακάλεσε τον Μιχαήλ Ψελλό από την μονή που βρισκόταν, για να στελεχώσει την αυλή της. Ο Ψελλός έζησε μία από τις πιο ταραχώδεις περιόδους της Ρωμαϊκής καθώς έναν χρόνο μετά η Θεοδώρα ανατράπηκε από τον Μιχαήλ ΣΤ’ Στρατιωτικό, ενώ τον μεθεπόμενο ο Ισαάκιος Α’ Κομνηνός διενέργησε στρατιωτικό κίνημα, με αποτέλεσμα την κατάληψη του θρόνου.
Ο Ψελλός συμμετείχε στην κίνηση υπέρ του Ισαακιου Κομνηνού. Κατά την βασιλεία του ο Ισαάκιος Κομνηνός, ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριο και θέλησε να τον εκτοπίσει από την θέση του. Ο Ψελλός ήταν φίλος του Πατριάρχη Κηρουλαρίου με τον οποίο είχε συνεργαστεί για να ανατρέψουν τον Μιχαήλ ΣΤ’. Εν τούτοις ανέλαβε να γράψει το πλαστό κατηγορητήριο, εις βάρος του πατριάρχη, στον οποίο του απέδιδε “συνωμοσία” για τον φόνο του αυτοκράτορα και ανήθικη συμπεριφορά.
Ο Πατριάρχης Κηρουλάριος θα πεθάνει εξόριστος πριν την δίκη, οπότε ο Μ. Ψελλός θα του γράψει εν συνεχεία έναν πανηγυρικό επιτάφιο, όπως έκανε και με τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό. Σε ανταμοιβή για την συνέργεια και την άνανδρη-ανθελληνική συμπεριφορά του ο Ισαάκιος θα χρίσει τον Ψελλό, πρόεδρο της συγκλήτου παρά τις διαμαρτυρίες του σώματος για το πως είναι δυνατόν ένας μοναχός να φέρει αξιώματα.
Επανερχόμενος στις επάλξεις των αυλικών-Ιουδαϊκών ραδιουργιών ο Ψελλός έπεισε τον Ισαάκιο να παραιτηθεί και να γίνει μοναχός, με αποτέλεσμα την πορφύρα να ενδυθεί ο Κωνσταντίνος Ι’ Δούκας. Όμως εκ νέου ο Ψελλός διαμαρτύρεται πως ο νέος βασιλιάς, αγνοεί τις συστάσεις του, και οδηγεί το κράτος στην καταστροφή με την ανικανότητα του !!! Το 1067 ο Κωνσταντίνος Δούκας απεβίωσε αφήνοντας στο θρόνο την σύζυγο την Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα και τον ανήλικο υιό τους Μιχαήλ.
Παρέμεινε στα ανάκτορα ως σύμβουλος της Ελληνίδας Αυγούστας και ανηψιάς του Πατριάρχη Κηρουλάριου, τον όποιο είχε κατατρέξει και συκοφαντήσει. Δυστυχώς η φιλόδοξη και θερμή Ελληνίδα δέχτηκε να παραμείνει αυτός ο ραδιούργος-ανθέλληνας μέσα στο παλάτι έχοντας όλα τα πολιτικά του αξιώματα, "ξεχνώντας" τι έκανε στον θείο της και πατριάρχη. Ούτε ο φλογερός της έρωτας για τον Ρωμανό θα την κάνει να απομακρύνει αυτόν τον σιχαμερό προδότη. Συνεπώς η φιλόδοξη και αρχομανής Μακρεμβολίτισσα είναι συνυπεύθυνη για την εθνική τραγωδία στο Μαντζικέρτ. Εδώ βλέπουμε τις έμφυτες αδυναμίες του γυναικείου φύλου όπως ακριβώς τις περιγράφει ο κορυφαίος ιστορικός του μεσαίωνα, ο Ιωάννης Ζωναράς στο έργο του "Επιτομή Ιστοριών."
Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. “έφυγε” από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιο του Μιχαήλ και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία, στην θέση του ανήλικου γιου της. Όμως η Αυγούστα αισθανόταν πλέον ανασφαλής για να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές-Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη, από μία ομάδα δολοπλόκων-αλλοδαπών πολιτικών.
Ο ραδιούργος Ψελλός φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, θα προέβαινε σε εκκαθαρίσεις, από την πολιτική σαπίλα της Βασιλεύουσας. Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν και έκτοτε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά. Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση του γενναίου Έλληνα Ρωμανού.
O Καππαδόκης Βασιλιάς ήταν ο μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός. Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Διογένη η σωτηρία της αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα.
Οι αλλοδαποί Σημίτες-πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα του Έλληνες στρατιωτικούς. Ακόμη περισσότερο φθονούσαν εκείνους τους Έλληνες αξιωματικούς, που στάθηκαν δίπλα στον Βουλγαροκτόνο και έφεραν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο απόγειο της σε στρατιωτικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο. Συνεπώς η μοίρα του Ρωμανού Δ, γιού του στρατηγού Κωνσταντίνου Διογένη από την στιγμή που ανέβηκε στον θρόνο ήταν προδιαγεγραμμένη και το μαρτυρικό τέλος αναπόφεκτο όπως αποδείχτηκε καθώς προδόθηκε και εν συνεχεία τυφλώθηκε με πολύ μαρτυρικό τρόπο, με αρχηγό των συνομοτών των Μ. Ψελλό.
Δυστυχώς ένα συνοθύλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων, διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (1025-1071μ.Χ). Οι ανίκανοι αυτοκράτορες μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες τους Ήρωες- Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση όταν ανέλαβαν την εξουσία άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό-Ρωμαϊκό στρατό τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων οι Τούρκοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί όπως ο Ρωμανός Διογένης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο Νικηφόρος Βασιλάκιος και ο Θεόδωρος Αλυάτης μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Οι ένδοξες νίκες της περιόδου που βρισκόταν στον Ρωμαϊκό θρόνο η θρυλική τριανδρία των Pallida Mors Saracenorum, Ι. Τσιμισκής και Βουλγαροκτόνος με τον Ελληνισμό να φτάνει στο απόγειον της πολιτικής-στρατιωτικής και οικονομικής του δυνάμεως είχαν δημιουργήσει μια εντύπωση αιωνίου παντοδυναμίας με συνέπεια οι επόμενοι αυτοκράτορες να επαναπαυτούν στις δάφνες των τριών προαναφερθέντων.
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα.
Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας να μην έχουν το χρονικό περιθώριο να εκτοπίσουν τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες- αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες. Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέφουν το Ελληνικό έθνος, μαζί με την αυτοκρατορία του. Ενδεικτικά αναφέρω την δημιουργία της Εικονομαχίας από τον Σαραντάπηχο, τον πολιτικό αυτοκρατορικό αξιωματούχο επί βασιλείας του Λέοντα Γ.
Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία. Παράλληλα οι πολιτικοί αριστοκράτες, εδραίωσαν δια παντός την εξουσία τους. Έκτοτε δεν επέτυχε να τους εκτοπίσει η Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο καθώς η παγκόσμια Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με βάσεις τον Αριστοκλή και τον Χριστό άρχισε να εμφανίζει έντονα σημάδια αποσύνθεσης μέσα σε 42 χρόνια. Αριθμός ρεκόρ. Το πιο καθοριστικό γεγονός για την επικράτηση των αλλοδαπών-πολιτικών αξιωματούχων στην Ρωμαϊκή εξουσία και την άλωση της αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ. ήταν ο θάνατος του Βουλγαροκτόνου.
Οι αγώνες των Βασιλέων των στρατηγών και των πολιτικών, δεν κρίνονται μόνον από τις νίκες στα πεδία των μαχών και τις διπλωματικές-πολιτικές επιτυχίες. Πάνω από όλα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν τις συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε εποχή. Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν η μοίρα και οι προδοσίες μοίρα των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Ο Ρωμανός ήταν ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Η εποχή που βρέθηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο αποτελεί το οριστικό τέλος για την εποχή ακμής και δόξας της αυτοκρατορίας. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας.
Ο μεγάλος ήρωας Θησέας ήταν ο πρώτος Έλληνας βασιλιάς παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι βασιλείς επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους άλλους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έκαναν επιθέσεις ολομόναχοι, ενάντια σε χιλιάδες αντιπάλους.
Δυστυχώς ο μεγάλος Καππαδόκης έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη-Θεολόγο στο Έβδομον και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι κατά την επιστροφή από μια εκστρατεία εναντίον των Αγαρηνών, ο Βουλγαροκτόνος αντιλαμβανόμενος την επικινδυνότητα του πλούσιου και ισχυρού Ευστάθιου Μαλεϊνού τον κράτησε τιμητικά αιχμάλωτο μέχρι το τέλος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Ιουδαϊοι πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα τον Έλληνα-Ήρωα Ρωμανό, γιατί πολεμούσε γενναία στα πεδία των μαχών και διότι ο πατέρας του ήταν ο ένδοξος στρατηγός Κωνσταντίνος Διογένης.
Όλους εκείνους τους αιώνες οι Έλληνες στρατιωτικοί- αριστοκράτες της Μικράς Ασίας υπήρξαν οι σωτήρες της Αυτοκρατορίας και του Χριστιανισμού. H μάχη στο Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου του 1071 αποτελεί την χειρότερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας. Η Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια Μικρά Ασία ήταν το σημαντικότερο-πολυπληθέστερο και πλουσιότερο τμήμα του Ρωμαϊκού κράτους. Ήταν ο πιο σημαντικός πυλώνας σε γεωστρατηγικό, οικονομικό, πνευματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η Μικρά Ασία ήταν αγροτική-κτηνοτροφική κατά βάση και παρείχε επί αιώνες στρατιώτες-άλογα στην Κωνσταντινούπολη. Η Καππαδοκία και η Παφλαγονία ήταν οι βάσεις των ισχυροτέρων οικογενειών της στρατιωτικής αριστοκρατίας.
Στην Μικρά Ασία άκμαζε το εμπόριο και η ναυτιλία. Η κατοχή των Ρωμαϊκών αυτοκρατορικών ακτών του Αιγαίου, έδινε έναν επαρκή χώρο υδάτων, πολύ κομβικό σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομίας και πολιτικής-στρατιωτικής κυριαρχίας. Η μάχη του Μαντζικέρτ εδραίωσε τους Σελτζούκους στην επί χιλιάδων χρόνων Ελληνική Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα η έξοδος των Τούρκων στο Αιγαίο, ξύπνησε τους εφιάλτες του παρελθόντος, τότε που οι Άραβες είχαν κατακτήσει την Κρήτη και λεηλατούσαν το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν υπό διάλυση και κύματα προσφύγων συνέρρεαν έντρομα στην Βασιλεύουσα.
Επικρατούσαν άθλιες συνθήκες διαβιώσεως για τον Ελληνικό λαό με πείνα και ασθένειες. Η καταστροφή του Ορθοδόξου-Χριστιανικού κόσμου της Μικράς Ασίας υπήρξε τεράστια. Ούτε στις επιδρομές των Αράβων, δεν υπήρξε μαζική κατάκτηση περιοχών και πόλεων. Φοβερές λεηλασίες, σφαγές, εμπρησμοί, βιασμοί και εξανδραποδισμοί. Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη και των τριών Ιεραρχών έμελλε να χαθεί για πάντα. Στην Μικρά Ασία γεννήθηκε ο παγκόσμιος Ελληνικός πολιτισμός.
Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού. Εν τούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους, από τα “δημοκρατικά” Φοινικικά ιερατεία του Δωδεκαθέου. Την λατρεία του δωδεκαθέου έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο Κάδμος. Η πρώτη πόλη η οποία λάτρεψε τους Ολύμπιους "θεούς" από την Αίγυπτο, ήταν η αρχαία Θήβα. Η λατρεία των δαιμόνων από την Αίγυπτο στα αρχαία χρόνια επιβλήθηκε αρχικά από τα τυραννικά καθεστώτα, ενώ καθιερώθηκε και έγινε κυρίαρχος- ακατάλυτος θεσμός από την αρχαία δημοκρατική Αθήνα.
Την “δημοκρατία” επέβαλαν τα σκοτεινά Φοινικικά ιερατεία του δωδεκαθέου, με μοναδικό κίνητρο την παρεκτροπή των απαίδευτων-εξαθλιωμένων μαζών στις ηδονές, τις ηθικές παρεκτροπές, με απώτερο σκοπό να μην διαμαρτύρονται για την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική κατάπτωση, και πάνω από όλα να μην αναζητούν την ελευθερία τους. Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας ενάντια στην τυραννία του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε. Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος, το δικτατορικό καθεστώς, της κατά φαντασίαν Αθηναϊκής δημοκρατίας και τον φανατισμό των απαίδευτων μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του Σημιτικού δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με βάση την λογική.
Oι εργασίες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι γράφονται κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, που βρέθηκε ποτέ συνάνθρωπος μας και αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του Arisvinews και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Γεωστρατηγικής-Ιστορίας και Ορθοδοξίας του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου (Γεωστρατηγικού και Γεωπολιτικού αναλυτή (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Arisvinews.
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Από το έτος 2006 όταν ξεκίνησα να γράφω την στήλη, κατά γενική παραδοχή όλων των Ελλήνων ήμουν και είμαι ο μοναδικός Έλληνας στον κόσμο που προτείνει τον συνδυασμό : Oρθοδοξία, Εκκλησιασμός, κατήχηση, χρηστά ήθη, μουσικά σχολεία, υψηλός αθλητισμός, ιστορική γνώση, για την δημιουργία Ελλήνων ανώτατης ποιότητας. Ακόμη προτείνω την εφαρμογή του άρθρου 120 παρ. 4 του Ελληνικού συντάγματος, την κατάργηση των κομμάτων και την αλλαγή πολιτεύματος.
Χιλιάδες παιδιά, αθόρυβα, και σε χαμηλούς τόνους, εδώ και αρκετά χρόνια, ακολουθούν αυτόν τον συνδυασμό. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, η νέα τάξη για να είναι σε θέση μας να εξουσιάζει. Από το σωτήριο έτος 1995 έχω την τιμή να είμαι ο μοναδικός Ορθόδοξος-Χριστιανός στον κόσμο, ο οποίος έχει ως προστάτη Άγιο, τον αυτοκράτορα Pallida Mors Saracenorum (Άγιος Αργαλέος).
0 comments: