Σήμερα θα δούμε για πολλοστή φορά σε πρώτη παγκόσμια δημοσίευση, τις πραγματικές αιτίες που ανάγκασαν τον Αυτοκράτορα Βασίλειο, να προβεί σε αυτή την απάνθρωπη ενέργεια και να στιγματιστεί ιστορικά, έστω και αν δεν ευθύνεται.
Κατόπιν λανθασμένης διπλωματικής κινήσεως του Αγίου-αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους, άλλαξαν ριζικά τα γεωστρατηγικά δεδομένα στα Βόρεια σύνορα της αυτοκρατορίας.
Οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα Βουλγαρικά εδάφη, στην συνέχεια αρνήθηκαν να αποχωρήσουν και έγιναν πολύ απειλητικοί προς την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος Β Φωκάς, καθώς δεν ήταν σε θέση να διεξάγει πολέμους σε δύο μεγάλα μέτωπα παράλληλα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας.
Ο Ελληνοαρμένιος Ι. Τσιμισκής νίκησε τους Ρώσους και τους απομάκρυνε από την Βαλανική χερσόνησο. Η Βουλγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη Α Κουρκουά, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής. Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Το νέο Βουλγαρικό βασίλειο σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία. Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο. Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας.
ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής. Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.
Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος. Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής.
Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού. Η στρατηγική του Βουλγαροκτόνου. Με το τέλος των εμφυλίων πολέμων, ο Βασίλειος ξεκίνησε απερίσπαστος ενάντια στους κατακτητές Βούλγαρους. Οι συνεχόμενες επιθέσεις του Βασίλειου Β, στα Βουλγαρικά εδάφη είχαν μειώσει την ισχύ του Σαμουήλ, που αγωνιζόταν να σταθεροποιήσει την εξουσία του, στο κεντρικό τμήμα της Βουλγαρίας.
Η στρατηγική του αυτοκράτορα στον Βουλγαρικό πόλεμο, υπήρξε πολύ ευφυής. Έκανε εκστρατείες από το κέντρο προς την περιφέρεια. Τα κατακτημένα εδάφη, τα προστάτευε με μια σειρά από κάστρα, σε καίρια σημεία. Πρώτη σημαντική στρατιωτική βάση, έγινε η Φιλιππούπολη. Αμέσως μετά κατέλαβε, τα φρούρια γύρω από την Σαρδική. Με αυτήν την υπέροχη στρατηγική επέτυχε να ελέγξει την Βορειοανατολική διαδρομή, από την πεδιάδα του Ισκέρ μέχρι τον Δούναβη, και από το Περνίκ, στο Ραντομίρ, και μέχρι τα Σκόπια. Με μια νέα σειρά οχυρών στην περιοχή του Δούναβη, εμπόδισε τις προσπάθειες των Κουμάνων (Βουλγάρων), να ενισχυθούν από τους ομοεθνείς τους Ούγγρους και Πετσενέγους-Πατζινάκες.
Παράλληλα με την προέλαση του προς τα Σκόπια και την μάχη του Αξιού, εμπόδισε τους Βούλγαρους, από μια νέα καταστροφική κάθοδο, και τους υποχρέωσε να συγκεντρώσουν τις δυνάμεις τους, στην πρωτεύουσα τους την Αχρίδα. Οι Βούλγαροι-Κουμάνοι επί Βασίλειου Β, ήταν ένα Τουρκικό παρακλάδι με αρχηγό τον τσάρο Σαμουήλ. Κατέστρεφαν από την εποχή των Ισαύρων την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες και στην πιο καθοριστική καταδρομική αποστολή κατά την διάρκεια του πολέμου, οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Επίσης ο Ιβάτζης θεωρούσε ότι το παλάτι της Πρόνιστας, φυσικά προστατευμένο πανταχόθεν και με μια και μόνον δίοδο, ότι θα ήταν απόρθητο και ασφαλές. Οι Κουμάνοι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών και του όρους Μπέλλες. Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους και ικανούς για οτιδήποτε όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες, με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία και την ηθική ζωή. Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν. Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, αρχαία Ελληνική παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού και της ψυχής, είχαν και άριστη εκπαίδευση. Οι ανώτεροι ηθικά-πνευματικά και πολιτιστικά Έλληνες κυριάρχησαν, μεγαλούργησαν και επιβίωσαν στους αμυντικούς πολέμους μέσα από τον παιδεία και την Ορθοδοξία.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ 997 Μ.Χ.
Το 996 μ.Χ. οι Βούλγαροι-Κουμάνοι υπό τον Σαμουήλ, εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή απουσία του αυτοκράτορα Βασιλείου του Β, ο οποίος πολεμούσε στο ανατολικό μέτωπο, με τους Άραβες-Αγαρηνούς, πολιόρκησαν την Θεσσαλονίκη. Εν τούτοις οι Βούλγαροι απέτυχαν να καταλάβουν την οχυρωμένη πόλη, για αυτό κινήθηκαν νότια, λεηλατώντας, την Λάρισα, την οποία ισοπέδωσαν, αιχμαλώτισαν τους κατοίκους, και πήραν μαζί τους μέχρι και τα οστά του πολιούχου Αγίου Αχιλλείου. Σε αυτήν την εκστρατεία οι Βούλγαροι έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο σκορπώντας τον όλεθρο.
Η μάχη του Σπερχειού είναι η μόνη σημαντική μάχη, που πραγματοποιήθηκε στο σημερινό ελληνικό έδαφος κατά τη διάρκεια των 330 χρόνων, που διήρκεσε η σύγκρουση των Βυζαντινών με τους Βούλγαρους. Μία από τις σημαντικές πτυχές της σύγκρουσης των δύο κρατών ξεδιπλώνεται στη μάχη του Σπερχειού ποταμού το 997 π.Χ.
Στα χρόνια του Σαμουήλ (976-1014) οι Βούλγαροι μετατόπισαν το κέντρο βάρους του κράτους τους δυτικότερα, εξαιτίας των Ρωσικών επιθέσεων, ιδρύοντας ένα νέο κράτος με κέντρο την περιοχή της Πρέσπας και της Οχρίδας. Ο Σαμουήλ ξεκινώντας έναν 40ετή πόλεμο ενάντια στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που τον οδήγησε σε συντριπτικές ήττες στο Κλειδί, στον Σπερχειό, στον Αξιό, με τελική κατάληξη την οριστική συντριβή του ιδίου και την κατάλυση του Βουλγαρικού βασιλείου, από τον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βουλγαροκτόνο. Ο Σκυλίτζης αναφέρει ότι το έτος 986 ο Σαμουήλ κυρίεψε την Λάρισα.
Από το 986 η Λάρισα πολιορκούνταν για τέσσερα έτη και, εξαιτίας των ενεργειών του στρατηγού Κατακαλών Κεκαυμένου, άντεχε χωρίς να λιμοκτονεί. Όταν όμως ο έμπειρος στρατηγός αντικαταστάθηκε από άλλο στρατιωτικό διοικητή, ο διάδοχός του δεν έδειξε αντίστοιχες ικανότητες. Οι κάτοικοι δεν μπόρεσαν να θερίσουν τους καρπούς της γης, με αποτέλεσμα να εξαντληθούν τα αποθέματα τροφών. Εξαναγκάστηκαν να φάνε σκύλους, άλογα και άλλα ζώα. Όλοι οι άνδρες υποχρεώθηκαν να καταταγούν στον Βουλγαρικό στρατό. Επίσης ο Σαμουήλ άρπαξε το ιερό λείψανο του Αγίου Αχιλλίου, το οποίο μετέφερε στην Μικρή Πρέσπα, στο ομώνυμο νησάκι του Αγίου Αχιλλίου. Εκεί ανήγειρε ναό προς τιμήν του αγίου, επικαλούμενος την θεϊκή ευλογία στα μεγαλόπνοα σχέδια του. Το Ρωμαϊκό κράτος δυσκολευόταν να προστατεύσει τις απομακρυσμένες περιοχές της επικράτειας του. Οι Βούλγαροι ξεχύθηκαν στην Ελλάδα καταστρέφοντας και λεηλατώντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Κατά την επιστροφή τους οι Βούλγαροι κινούνταν προς Βορρά, με πλούσια λάφυρα και έχοντας μαζί τους χιλιάδες Ελληνίδες γυναίκες και παιδιά που είχαν αιχμαλωτίσει.
Το 997μ.Χ. συναντήθηκαν με τις Ρωμαϊκές δυνάμεις στην πεδιάδα του Σπερχειού, δίπλα από το σημείο που περνά η σύγχρονη γέφυρα, που ενώνει την Λαμία με την Υπάτη. Ο Σαμουήλ στρατοπέδευσε στην Νότια πλευρά του Σπερχειού από την πλευρά της Υπάτης, ενώ ο στρατηγός του Βασίλειου Β’ του Βουλγαροκτόνου, Νικηφόρος Ουρανός στρατοπέδευσε στην Βόρεια όχθη του ποταμού. Ο στρατηγός Νικηφόρος Ουρανός τους ακολουθούσε προσεκτικά, πλήττοντας την οπισθοφυλακή των Κουμάνων. Η στρατηγική τακτική του Νικηφόρου Ουρανού, εφαρμόστηκε μέχρι τις Θερμοπύλες. Οι Βούλγαροι είχαν στρατοπεδεύσει στην μία κοίτη του ποταμού Σπερχειού και στην απέναντι πλευρά οι Έλληνες-Ρωμαίοι.
Οι Βούλγαροι θεωρούσαν δεδομένο ότι τα πολύ φουσκωμένα νερά του Σπερχειού, τους εξασφαλίζουν προστασία και ασφάλεια από τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα. Λόγω των έντονων βροχοπτώσεων, ο ποταμός ήταν αδιάβατος και οι Βούλγαροι τοποθέτησαν μικρές φρουρές κατά μήκος της ελεγχόμενης από εκείνους όχθης. Αδυνατώντας να δώσουν μάχη, τα δύο στρατεύματα έμειναν σε αναμονή μερικές ημέρες, δίνοντας μια αίσθηση ασφάλειας στους Βούλγαρους, οι οποίοι θεωρούσαν πως οι Έλληνες, δεν ήταν σε θέση, να περάσουν τον ποταμό. Ωστόσο το ελαφρύ ιππικό του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, ανακάλυψε ένα σημείο από όπου ήταν εφικτό να περάσει το στράτευμα. Αμέσως ο στρατηγός Ουρανός έσπευσε στο σημείο και όταν βεβαιώθηκε για την επιτυχία του εγχειρήματος, διέταξε να ετοιμαστεί το στράτευμα να περάσει τον ποταμό το βράδυ.
Οι Έλληνες στρατιώτες με απόλυτη τάξη, με συμπαγείς γραμμές, και αθόρυβα πέρασαν τον ποταμό νύχτα και πλησίασαν το Βουλγαρικό στρατόπεδο. Εν τούτοις δεν επιτέθηκαν αμέσως από φόβο μήπως σκοτώσουν μέσα στο σκοτάδι και την αντάρα της μάχης, και μερικούς από τους Έλληνες αιχμαλώτους. Μόλις άρχισε να ξημερώνει οι Έλληνες-Ρωμαίοι Χριστιανοί, επιτέθηκαν με την ιαχή “Κύριε Ελέησον”.
Οι έκπληκτοι-έντρομοι Βούλγαροι, δεν κατάφεραν να αντισταθούν. Όσοι μπόρεσαν τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας τα λάφυρα και τους Έλληνες αιχμαλώτους. Οι υπόλοιποι Κουμάνοι, που προσπάθησαν να προβάλουν αντίσταση, σκοτώθηκαν και 12.000 αιχμαλωτίστηκαν.
Το σημαντικότερο όμως ήταν η απελευθέρωση των Ελληνίδων γυναικών, οι οποίες με δάκρυα στα μάτια ευχαριστούσαν και αγκάλιαζαν τους Έλληνες στρατιώτες που τους έσωσαν. Οι Ελληνίδες γλύτωσαν από τις μολύνσεις-ανδρικές επιβαρύνσεις και τις παρά φύσιν ερωτικές πράξεις, οι οποίες αποτελούν το βασικότερο λατρευτικό του Εωσφόρου. Ο Σαμουήλ και ο γιος του Ραντομίρ σώθηκαν την τελευταία στιγμή. Τι στιγμές Χριστέ μου, τις σκέφτομαι και δακρύζω. Αυτά είναι τα Μυρίπνοα άνθη του Ελληνισμού.
Για να καταλάβουμε το μέγεθος της βουλγαρικής καταστροφής, αρκεί να αναφέρουμε ότι είκοσι χρόνια μετά, όταν ο Βασίλειος Β’ κατέβαινε στην Αθήνα για να προσκυνήσει το ναό της Θεοτόκου στον Παρθενώνα, πέρασε από το πεδίο της μάχης του Σπερχειού και το βρήκε γεμάτο λευκασμένα οστά των εχθρών του. Το τελικό χτύπημα στην ηγεμονία του Σαμουήλ δόθηκε στη μάχη στο Κλειδί το 1014, όταν ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας τον κατανίκησε διαλύοντας το στρατό και το κράτος του.
Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΟΥ 1004 Μ.Χ.
Κάθε λίγο έφθαναν ειδήσεις Βουλγαρικό στρατόπεδο πως ο αυτοκράτορας Βασίλειος είχε κυριεύσει και άλλα κάστρα-πόλεις στο πέρασμα του. Ο Σαμουήλ επιθυμούσε να συναντήσει τα Ρωμαϊκά στρατεύματα, νομίζοντας πως μια μάχη θα ανακόψει τον Βουλγαροκτόνο. Ο Βούλγαρος τσάρος έφθασε στον Αξιό, πέρασε στην δεξιά όχθη και στρατοπέδευσε, περιμένοντας να γυρίσουν οι ανιχνευτές για να αναφέρουν που ήταν ο Βασίλειος.
Οι στρατιώτες-ανιχνευτές είπαν πως τα αυτοκρατορικά στρατεύματα ήταν στο βουνό και κατευθυνόταν στα στενά των Σκοπίων. Μόλις το έμαθε ο Σαμουήλ, διέλυσε ευθύς το στρατόπεδο, και έστειλε τα λάφυρα και τους Έλληνες αιχμαλώτους με ισχυρή στρατιωτική φρουρά στο Πρίλαπο, Ο τσάρος πήρε τον στρατό του και ανέβηκε κατά μήκος του Αξιού μέχρι τα Σκόπια. Εκεί θέλησε να περάσει στην άλλη όχθη. Εν τούτοις από τις βροχές, που αδιάκοπα έπεφταν εκείνες τις ημέρες, ο Αξιός είχε γίνει αδιάβατος, και ο Σαμουήλ διαπιστώνοντας τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, τον αριθμό των στρατιωτών και τις πολεμικές αποσκευές, αποφάσισε να στήσει τις σκηνές στη δεξιά όχθη αναμένοντας τον Βασίλειο.
Η βροχή όμως εξακολουθούσε να πέφτει ορμητική και τα νερά του ποταμού να φουσκώνουν περισσότερο. Όταν έφθασαν οι Έλληνες-Ρωμαίοι στα Σκόπια, ο Αξιός ήταν απροσπέλαστος, και ο Βασίλειος αναγκάστηκε να στρατοπεδεύσει στην αριστερή όχθη απέναντι από τα Κουμανικά-Βουλγαρικά στρατεύματα. Με την βεβαιότητα ότι τα αυτοκρατορικά στρατεύματα θα ήταν σε θέση να περάσουν τον Αξιό και να τους χτυπήσουν, οι Βούλγαροι πήραν θάρρος και άρχισαν ψυχολογικό πόλεμο με ύβρεις και ειρωνείες,
Στο απέναντι στρατόπεδο ο Βουλγαροκτόνος ήταν με τους στρατηγούς Βοτανειάτη και Διογένη στους οποίους έκανε ανάλυση του σχεδίου επιθέσεως ενάντια στα Σκόπια. Ένας γενναίος και ριψοκίνδυνος αξιωματικός από την Ρωμαϊκή κατασκοπεία, ο Νικήτας που έκανε εξαιρετική δουλειά, ενημέρωσε τον Βασιλιά ότι υπάρχει σημείο στον Αξιό το οποίο ήταν προσβάσιμο.
Οι Βούλγαροι επαναπαυόμενοι στο φυσικό οχυρό κοιμόταν. Αμέσως ο αυτοκράτορας αντιλήφθηκε ότι θα επαναληφθεί η πανωλεθρία του Σπερχειού. Ο Βασίλειος έδωσε εντολή η συνάθροιση να γίνει γρήγορα-σιωπηλά και να μην ανάψουν φώτα. Ο Στρατηγός Διογένης θα περνούσε πρώτος στην απέναντι όχθη και θα τον ακολουθούσε ο Βοτανειάτης. Οι εντολές ήταν να μην ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες εάν δεν περνούσαν και τα δύο σώματα στρατού. Οι δυο στρατηγοί έφυγαν βιαστικά και ο Αυτοκράτορας πρόσταξε έναν υπασπιστή του, να φωνάξει τον Ευστάθιο Δαφνομήλη. Ο Στρατηγός Δαφνομήλης θα ήταν ο τρίτος στρατηγός του Ρωμαϊκού στρατού που θα περνούσε απέναντι για να υποστηρίξει τους Διογένη και Βοτανειάτη.
Οι περισσότεροι Βούλγαροι σαστισμένοι από την ξαφνική επίθεση δεν αντιστεκόταν. Πολλοί προσπαθούσαν να ξεφύγουν σαν τον Τσάρο Σαμουήλ που διέφυγε στα βουνά. Άλλοι έπεφταν στον Αξιό και πνιγόταν. Το Βουλγαρικό στράτευμα είχε χιλιάδες νεκρούς και αρκετοί αιχμαλωτίστηκαν όπως στον Σπερχειό.
Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΚΛΕΙΔΙ 1014 Μ.Χ.
Τα επόμενα χρόνια του πολέμου, ο Έλληνας βασιλιάς είχε ως βάση και κέντρο ανεφοδιασμού τις Σέρρες. Την άνοιξη του 1014 ξεκίνησε για το Κλειδί, το οποίο την σημερινή εποχή ονομάζουμε Ρούπελ (Νομός Σερρών). Η παράταξη του στρατεύματος είχε δύο ίλες ιππικού ως εμπροσθοφυλακή, μια από κατάφρακτους, μια από μονόζωνους, και μετά ακολουθούσε το κυρίως σώμα του Ελληνικού-Ρωμαϊκού Στρατού. Ο Βασίλειος είχε ως στόχο να φθάσει στο στενό ανάμεσα σε Κλειδί και Κίμβα Λόγγο, στην κοιλάδα του Μελένικου και της Στρούμνιτζας, όπου είχαν οι Βούλγαροι Ελληνικά εδάφη υπό την κατοχή τους. Η κατάκτηση τους θα του άνοιγε τον δρόμο για τις Πρέσπες και την Αχρίδα, την καρδιά του Βουλγαρικού κράτους. Ο Σαμουήλ γνωρίζοντας ότι το στενό στο Κλειδί αποτελούσε το σημείο που περνούσε πάντοτε ο Ελληνικός στρατός, όσες φορές εκστράτευσε κατά της Βουλγαρίας, αποφάσισε να συγκεντρώσει το σύνολο των Κουμάνων και να οχυρωθεί στο Κλειδί. Το Κλειδί ήταν το στενότερο πέρασμα στην κοιλάδα του ποταμού Στρώμνιτσα, ο οποίος είναι παραπόταμος του Στρυμόνα. Εκεί ανέμεναν οι Βούλγαροι την επίθεση των Ελλήνων.
Πριν από την καθοριστική μάχη ο Σαμουήλ σκέφτηκε να λύσει την πολιορκία με αντιπερισπασμό. Ήθελε πάση θυσία να διασπάσει της Ελληνικές δυνάμεις. Για αυτό έστειλε τον Δαβίδ Νεστορίτση, με σημαντικές δυνάμεις, για να καταλάβει την Θεσσαλονίκη. Την Θεσσαλονίκη υπερασπιζόταν ο Θεοφύλακτος Βοτανειάτης. Ο Θεοφύλακτος Βοτανειάτης με την βοήθεια του γιου του Μιχαήλ, επέτυχε να αναχαιτίσει την επίθεση, έξω από την πόλη και να τρέψει τους Βούλγαρους σε φυγή, συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους. Kατά την διάρκεια, των πολεμικών επιχειρήσεων, ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας, παρουσιάστηκε, και είπε το σχέδιο του στον βασιλιά. Ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας θα πήγαινε μαζί με τους στρατιώτες, από την πίσω μεριά του Όρους Μπέλλες και θα ανέβαιναν το βουνό, ώστε στην συνέχεια να κυκλώσουν τους Βούλγαρους. Ακριβώς πριν από 1006 (29/7/1014 μ.Χ.), μέσα στον καύσωνα στα Μακεδονικά βουνά, πολεμούσαν οι πρόγονοι μας, χωρίς να επηρεάζονται στο ελάχιστο, από της υψηλές θερμοκρασίες.
Στις 29 Ιουλίου 1014 μ.Χ. ο Στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας, ανέβηκε μαζί με άλλους Έλληνες, από την πίσω πλευρά, του πολύ δύσβατου όρους Μπέλλες, και βρέθηκε στις πλάτες των Βουλγάρων. Αναλογιστείτε ότι οι Ήρωες Έλληνες στρατιώτες, για μερικές ώρες ανέβαιναν στα τέσσερα το απότομο βουνό με αποτέλεσμα να μπαίνουν τα αγκάθια μέσα στα χέρια και στα πόδια τους, με συνέπεια να είναι καταματωμένοι. Αυτό το έκανε ο στρατηγός Νικηφόρος Ξιφίας μαζί με τους στρατιώτες, διότι το βουνό από την πίσω μεριά δεν είχε ούτε μονοπάτι. Τότε για μία ακόμη φορά το αδύνατο είχε γίνει δυνατό. Έκπληκτοι αλλά και έντρομοι έβλεπαν οι Βούλγαροι, τον Στρατηγό Νικηφόρο Ξιφία με τους Έλληνες στρατιώτες, να προελαύνουν από την πίσω πλευρά κατεβαίνοντας από το δύσβατο βουνό. Άραγε υπάρχουν λόγια που να μπορούν να περιγράψουν τέτοιου είδους Ήρωες !!! Στην συνέχεια ο Βασίλειος επιτέθηκε την ίδια στιγμή με τον Στρατηγό Ξιφία, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι Βούλγαροι να πέσουν στα χέρια των Ελλήνων.
Η μάχη στο Κλειδί ήταν πολύ καθοριστική, για την έκβαση του Ελληνοβουλγαρικού πολέμου. Η νίκη του Βασίλειου στο Κλειδί, ήταν στην πραγματικότητα η αρχή του τέλους για τους Βούλγαρους. Σε αυτήν την μάχη κρίθηκε η τύχη της Ελληνικής Μακεδονίας. Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για τους ένδοξους προγόνους. Μετά την μάχη του Κλειδιού αρχίζει οριστικά η αντίστροφη μέτρηση, για την απαλλαγή των Ελλήνων, από τα τρομερά μαρτύρια των Βουλγάρων. Οι Βούλγαροι επί αρκετούς αιώνες έκαναν ανελέητες σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα Ελληνίδων γυναικών.
Είναι πραγματικά αδύνατον να απαριθμήσουμε τα επιτεύγματα του Βασιλείου Β. Οι Βουλγαρικοί πόλεμοι μας δείχνουν έναν άνθρωπο με ανεξάντλητες ικανότητες, και προσήλωση στους στόχους του. Ήταν τόσο αφοσιωμένος στους σκοπούς του, ώστε βρισκόταν στην πρώτη γραμμή της μάχης ως το 1025 σε ηλικία 69 ετών. Κατηγορήθηκε για σκληρότητα. Εν τούτοις με βαριά καρδιά εφάρμοσε την Ρωμαϊκή νομοθεσία και την προβλεπόμενη ποινή που προβλεπόταν για τους επαναστάτες από το Ρωμαϊκό δίκαιο. Η ενέργεια του δικαιολογείται καθώς η βασικότερη προτεραιότητα του ήταν η προστασία των εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων-αθώων Ελλήνων, που σκότωναν είτε εξανδραπόδιζαν οι Βούλγαροι. Ενδεικτικά σας υπενθυμίζω ότι οι Βούλγαροι κατά την εισβολή τους στην Αδριανούπολη, την ημέρα της κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, έπαιρναν τα νεογέννητα Ελληνόπουλα, και τα εκτόξευαν με όλη την δύναμη τους επάνω στους τοίχους των σπιτιών και τα σκότωναν ακαριαία. Οι Βούλγαροι δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν τον πόλεμο και την γενοκτονία των Ελλήνων-Ρωμαίων. Αυτό φαίνεται από την θρυλική σύλληψη του Ιβάτζη στις 15 Αυγούστου 1018, από τον καταδρομέα στρατηγό και προϊστάμενο της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας Ευσστάθιο Δαφνομήλη.
Μόλις τέσσερα χρόνια μετά την καθοριστικής σημασίας επικράτηση στο Κλειδί, η επανάσταση των Βουλγάρων το έτος 1018 μ.Χ. έπαιρνε εκ νέου απειλητικές διαστάσεις. Εν τούτοις ένας Βούλγαρος στρατηγός άλλαξε τα δεδομένα, καθώς αποφάσισε να συνεχίσει τις επαναστατικές δραστηριότητες. Ο Βασίλειος ήταν μεγάλος στρατηγός και λαμπρός πολιτικός, για αυτό από την αρχή του πολέμου, τους Βούλγαρους στρατηγούς που συνθηκολόγησαν τους δέχθηκε με τιμές-αξιώματα ανάλογα με την θέση και την αξία του καθενός. Επίσης κάποιους εξ αυτών τους πάντρεψε με Ελληνίδες, Δύο Βούλγαροι στρατηγοί δεν επιθυμούσαν να παραδοθούν.
Νικολιτσάς και Ιβάτζης ήταν αποφασισμένοι να μην υποταχθούν. Ο Ιβάτζης ήθελε να συγκεντρώσει στρατό και να συνεχίσει την επανάσταση, με στόχο να γίνει Τσάρος της Βουλγαρίας. Στην πλαγιά ενός απόκρημνου όρους, βρισκόταν ένα κτήμα των Τσάρων, η Πρόνιστα. Ήταν μέρος ωραιότατο σε φυσικό κάλος και παράλληλα φυσικά προστατευμένο από μια στενή κλεισούρα. Υπήρχε μόνο ο δρόμος που ανέβαινε στο κτήμα. Ακόμη και ένας μικρός αριθμός ανδρών, ήταν αρκετός άντρες για να σταματήσει ολόκληρο στράτευμα. Εκεί είχε καταφύγει ο Ιβάτζης και είχε κατορθώσει να μαζέψει γύρω του αρκετό στρατό, με αποτέλεσμα να μη φοβάται την επίθεση του Αυτοκράτορα. Μόλις το έμαθε ο Βασίλειος έφυγε από την Αχρίδα, όπου άφησε στην θέση του, τον στρατηγό Ευστάθιο Δαφνομήλη και πήγε στη Διαβολή για να βρίσκεται πιο κοντά στην απόρθητη επαναστατική εστία.
Ο στρατηγός Δαφνομήλης ανέμενε πληροφορίες σχετικά με την περιοχή που είχε καταφύγει ο Ιβάτζης, από έναν αξιωματικό του Ρωμαϊκού στρατού, που υπηρετούσε στην Ρωμαϊκή αντικατασκοπεία. Με βάση τις πληροφορίες που έδωσε ο αξιωματικός στον στρατηγό, κάθε στρατιωτική επιχείρηση ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, λόγω της φυσικής οχυρώσεως του κτήματος που βρισκόταν το Βουλγαρικό αρχοντικό. Τότε ο γενναίος Δαφνομήλης αποφάσισε να κινηθεί μόνος του, σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Σε αυτό το απονενοημένο διάβημα θα τον ακολουθούσαν και δύο αξιωματικοί της Ρωμαϊκής αντικατασκοπείας ο Νικήτας και ο Μιχαήλ Ιγερινός.
Ήταν παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Οι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί ήταν αποφασισμένοι να επιτύχουν την αποστολή τους, ενάντια σε κάθε λογική. Η αποστολή ήταν να συλλάβουν τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη μέσα στο κτήμα του, και να τον οδηγήσουν στον Βασίλειο. Ο Ιβάτζης ήταν περιστοιχισμένος από χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς. Παρά την αγριότητα ο Ιβάτζης ήταν "θεοσεβής". Αυτό ήταν εντελώς αντιφατικό με βάση τις σφαγές και τις καταστροφές που είχε προκαλέσει στους αθώους Έλληνες υπηκόους αυτοκρατορίας, ως στρατηγός του τσάρου Σαμουήλ. Ο Βούλγαρος αξιωματούχος αποφάσισε να εορτάσει την ημέρα της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) στο παλάτι της Πρόνιστας, με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια. Στα πλαίσια των εορτασμών σε μια επίδειξη δύναμης και εντυπωσιασμού κάλεσε τους συγγενείς του στο αρχοντικό. Βασιλικά τους υποδέχθηκε και τους φιλοξένησε στο παλάτι του.
Το κτήμα έγινε μια μικρή πόλη εξαιτίας του αριθμού των προσκεκλημένων και των στρατιωτών. Ήταν 15 Αυγούστου του 1018 μ.Χ. Ο Ιβάτζης δεχόταν τις επευφημίες-συγχαρητήρια των αξιωματικών και των προσκαλεσμένων καθώς ετοίμαζε μια μεγαλοπρεπέστατη τελετή. Τότε έκπληκτοι οι στρατιώτες που φύλαγαν τα στενά που οδηγούσαν στο αρχοντικό, είδαν τρεις Έλληνες στρατιωτικούς που πλησίαζαν άφοβα προς το μέρος τους. Οι φρουροί με απορία τους ρώτησαν τι ήθελαν. "Πηγαίνετε στον Ιβάτζη, διέταξε επιτακτικά ο Ευστάθιος και πείτε του πως ο πατρίκιος Δαφνομήλης, στρατηγός της Αχρίδας ήρθε να εορτάσει μαζί του." Ο Ιβάτζης έμεινε άφωνος από την απίστευτη είδηση. Πως ήταν δυνατόν ένας τόσο μεγάλος αντίπαλος του, να τον επισκεφτεί χωρίς να λάβει μέτρα προστασίας. Ο Βούλγαρος υπέθεσε ότι ο Δαφνομήλης "επαναστάτησε" ενάντια στον Βασίλειο, καθώς ήταν αδύνατον να παραδοθεί οικειοθελώς στον αντίπαλο, τον οποίο πολεμούσε με τόσο σθένος επί δεκαετίες. Ο Ιβάτζης ήξερε ότι με σύμμαχο τον Δαφνομήλη θα άλλαζε υπέρ του τα δεδομένα και ότι θα έκανε μεγάλα επιτεύγματα. Ο Κουμάνος τον υποδέχτηκε θερμά τον Έλληνα στρατηγό και αμέσως τον σύστησε στους σημαντικότερους άρχοντες. Στην συνέχεια πήγαν στην εκκλησία όπου τέλεσαν πανηγυρική θεία λειτουργία. Όταν τελείωσε η εκκλησία όλοι οι προσκαλεσμένοι σκορπίστηκαν και αποτραβήχθηκαν, στις κατοικίες τους. Τότε ο Δαφνομήλης είπε στον Ιβάτζη, ήρθα για να εορτάσουμε μαζί την Κοίμηση της Θεοτόκου, και για να σου μιλήσω. Η αιτία που με φέρνει είναι σπουδαία και μυστική. Τότε πλέον ο Ιβάτζης ήταν πεπεισμένος, πως ο Δαφνομήλης "πρόδωσε" τον Βουλγαροκτόνο.
Ο Ιβάτζης πρόσταξε τους σωματοφυλακές του να αποσυρθούν και ενθουσιασμένος οδήγησε τον Δαφνομήλη σε ένα μικρό δάσος, όπου τα δέντρα ήταν τόσο πυκνά, που ούτε να τους δει μπορούσε κανένας ούτε να ακούσει τις συνομιλίες τους. Οι Έλληνες αξιωματικοί επιτέθηκαν συνέλαβαν και τύφλωσαν τον Ιβάτζη. Τότε ο στρατηγός Δαφνομήλης έδωσε εντολή να πάρουν τον αόμματο και να κατευθυνθούν στον πύργο. Οι τρεις Έλληνες πηγαίνουν πίσω στο παλάτι, και με τόλμη περνούν από μέσα από την αυλή, εμπρός σε όλους τους σωματοφύλακες και τους στρατιώτες, οι οποίοι άναυδοι έβλεπαν το παράδοξο και απίστευτο γεγονός.
Ανάμεσα στους προσκαλεσμένου σαν αστραπή διαδόθηκε η θλιβερή είδηση. Τύφλωσαν τον Ιβάτζη! Το κτήμα των Τσάρων απέκτησε πολεμική χροιά. Από παντού καταφθάνουν οπλισμένοι Βούλγαροι και περικυκλώνουν τους Έλληνες, φωνάζοντας "Σκοτώστε τους, Θάνατος στους προδότες. Μερικοί Βούλγαροι έφεραν πίσσα, ξύλα και άχυρα, για να τους κάψουν ζωντανούς. Από το παράθυρο ο στρατηγός Δαφνομήλης κοίταζε ατάραχα το εξαγριωμένο πλήθος. "Εδώ η θα νικήσουμε η θα πεθάνουμε, είπε στους Έλληνες αξιωματικούς." Τότε βγήκε στο παράθυρο αψηφώντας τις πέτρες και τις σαΐτες που ερχόταν εναντίον του και ζήτησε να μιλήσει. Απευθυνόμενος στους Βούλγαρους τους είπε : "Τον άρχοντα σας δεν τον τύφλωσα από προσωπικό μίσος. Ποιος από σας είναι τόσο ανόητος που νομίζει ότι ήρθα με δική μου πρωτοβουλία να αντιμετωπίσω τέτοιους κινδύνους ; Είμαι εδώ διότι με έστειλε ο αυτοκράτορας. Εκτελώ διαταγές. Αν αποφασίσετε να μας σκοτώσετε, ο Βασίλειος θα εκδικηθεί για τον θάνατο μας, και για κάθε έναν από εμάς θα σκοτώσει χιλιάδες Βούλγαρους."
Στο άκουσμα και μόνον του Βουλγαροκτόνου έντρομοι εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αντιστάσεως. Τους κυρίευσε δέος και πανικός ενθυμούμενοι την μάχη του Κλειδιού πριν από τέσσερα χρόνια (29/7/1014). Αμέσως οι περισσότεροι Βούλγαροι άρχισαν να αποχωρούν. Λίγο αργότερα συγκλονισμένοι από το αναπάντεχο γεγονός, κάλεσαν τον στρατηγό Δαφνομήλη και του είπαν πως υποτάσσονται στον Έλληνα Βασιλιά και παραιτούνται από κάθε αντίσταση, με την προυπόθεση ο Αύγουστος Βουλγαροκτόνος να τους δώσει αμνηστία. Και τότε έγινε κάτι πρωτάκουστο στην παγκόσμια ιστορία. Οι τρεις τολμηροί Έλληνες κατέβηκαν από το δωμάτιο όπου είχαν κλειστεί, μεταφέροντας τον τυφλωμένο Ιβάτζη, και εξήλθαν χωρίς να τολμήσει να τους επιτεθεί κανείς. Έφυγαν εντελώς ανενόχλητοι !!! Στις 16 Αυγούστου 1018 ο Βουλγαροκτόνος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό το οποίο έβλεπε. Οι Έλληνες αξιωματικοί κρατούσαν στα χέρια τους αόμματο, τον Βούλγαρο στρατηγό Ιβάτζη. Ο αυτοκράτορας διόρισε στρατηγό του θέματος του Δυρραχίου τον Δαφνομήλη και του χάρισε όλη την περιουσία του Ιβάτζη.
Για πολλοστή φορά βλέπουμε ότι ο Ιησούς Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος ευλογούν και επιτρέπουν την νόμιμη άμυνα στο Ελληνικό έθνος. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα επέτρεπε η Παναγία την ημέρα που την εορτάζουν άπαντες οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, να συλλάβουν οι τρεις Έλληνες τον Ιβάτζη και να τον τυφλώσουν. Συνεπώς είναι μια ακόμη ιστορική απόδειξη, ότι η μητέρα του Θεανθρώπου είναι σύμφωνη με τις διδασκαλίες του Αγίου Γρηγόριου-Θεολόγου.
O Μέγας Βουλγαροκτόνος αντιμετώπισε την πιο σκληροτράχηλη φυλή της ανθρωπότητας, η οποία υποστηριζόταν από την τότε νέα τάξη πραγμάτων. Ανεξάντλητα ήταν τα Βουλγαρικά στρατεύματα. Πρώτη φορά παγκοσμίως μέχρι και σήμερα συνέβη κάτι τέτοιο.
Ακόμη και οι Άραβες με τα επί αιώνες ανεξάντλητα στρατεύματα τους, μετά την ήττα στο Ακροϊνόν το 740 μ.Χ. σταμάτησαν εντελώς για μερικά χρόνια τις επιδομές-επιθέσεις ενάντια στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Εν τούτοις οι κατώτεροι σε πολεμικές δεξιότητες και λιγότεροι αριθμητικά Βούλγαροι, είχαν ατελείωτα αποθέματα στρατιωτικού δυναμικού !!! Για αυτό και μετά από τις τρεις συντριπτικές ήττες στον Σπερχειό, στον Αξιό και στο Κλειδί συνέχιζαν απτόητοι τις πολεμικές συγκρούσεις. Στις τρεις αυτές μάχες οι απώλειες των Βούλγαρων ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που υπέστησαν οι Άραβες στο Ακροϊνόν. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στις μάχες του Σπερχειού-Κλειδιού τέθηκαν οριστικά εκτός μάχης 26 χιλιάδες Βούλγαροι.
Οι Άραβες με απώλειες 6000 Ισμαηλιτών στο Ακροϊνόν και έκαναν κάποια χρόνια για να ανακάμψουν. Κυριολεκτικά οι Κουμάνοι-Βούλγαροι αποτελούν παγκόσμιο φαινόμενο. Αν και πληθυσμιακά ήταν πολύ μικρότερο έθνος σε σχέση με τους Μωαμεθανούς, δεν τελείωναν ποτέ οι άνδρες του Βουλγαρικού στρατού !!! Το μεγαλύτερο αριθμητικά στράτευμα την αρχαία και την μεσαιωνική περίοδο το είχε η Περσική αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών-Σασσανιδών, με 150000 εως 2000000 στρατιώτες. Όμως μετά τις συντριπτικές ήττες σε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Πλαταιές, Μυκάλη, σε συνδυασμό με τα Διονυσιακά αξιώματα, μέσα σε έντεκα χρόνια η κορυφαία αυτοκρατορία του κόσμου, από την σφοδρότητα των πολέμων οδηγήθηκε στην παρακμή και όχι μόνον δεν εκστράτευσε ξανά εναντίον του Ελληνικού έθνους, αλλά εν συνεχεία κατακτήθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και τον μεσαίωνα από τον Μέγα Ηράκλειο. Ο Αυτοκράτορας από την Αγιοτόκο Καππαδοκία κατέκτησε την Περσική αυτοκρατορία μέσα σε έξι χρόνια και την οδήγησε στον οριστικό αφανισμό, και στην Αραβική κατάκτηση. Από την ένταση του πολέμου και την σκληρότητα των μαχών με τους Έλληνες του Ρωμαϊκού κράτους, μια παγκόσμια αυτοκρατορία χάθηκε οριστικά μέσα σε τριάντα χρόνια. Δυο φορές από την σφοδρότητα των πολέμων διαλύθηκε μια παγκόσμια αυτοκρατορία, από τον Αλέξανδρο και τον Ηράκλειο. Στον αντίποδα οι Βούλγαροι παρέμειναν πάντοτε με ακμαίο το ηθικό και με αναρίθμητο στράτευμα, χωρίς να καταπονούνται και να εγκαταλείπουν τον πόλεμο μετά από τρεις δεκαετίες πολέμου και τρεις συντριπτικές ήττες !!!
Η Καταδρομική ενέργεια του στρατηγού Ευστάθιου Δαφνομήλη για να λήξει ο Ελληνοβουλγαρικός πόλεμος, δικαιώνει τον Βουλγαροκτόνο να εφαρμόσει τον Ρωμαϊκό δίκαιο και να τυφλώσει τους 14000 Βούλγαρους. Ήξερε ο κορυφαίος αυτοκράτορας όλων των εποχών, ότι πίσω από τους Ιουδαϊκής καταγωγής αρχηγούς των Βουλγάρων, ήταν τα Σημιτικά-παγανιστικά ιερατεία, οι πανάρχαιοι διώκτες του Ελληνισμού. Η τύφλωση των Βούλγαρων εξυπηρετούσε πολιτικές σκοπιμότητες. Ο Βασιλέας του Ρωμαϊκού κράτους έστειλε το μήνυμα στον Σημιτικής καταγωγής Σαμουήλ, ότι δεν θα ανεχτεί την γενοκτονία και τον αφανισμό του Ελληνικού έθνους. Ακόμη και την σύγχρονη εποχή μια υπερδύναμη όπως η Αμερική δεν μπορεί να ανακάμψει στρατιωτικά μέσα σε λίγα χρόνια.
Η Συρία έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης και ανελέητου ανταγωνισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων. Οι ισχυροί του πλανήτη ανταγωνίζονται σε ουδέτερο έδαφος, στα πεδία των μαχών τα οποία είναι δομημένα γύρω από την εξυπηρέτηση των τεραστίων συμφερόντων τους σε γεωστρατηγικό-ενεργειακό επίπεδο. Είναι γεγονός πως η τωρινή εμπόλεμη κατάσταση δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την υπεράσπιση του Συριακού έθνους. Στον μικρότερης κλίμακας παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται στην Συρία νικητής αναδείχτηκε η Ρωσική Ομοσπονδία. Για αυτό η Αμερική έχασε την παγκόσμια ηγεμονία και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει πλέον στα πεδία των μαχών την Ρωσία, στον πόλεμο της Ουκρανίας. Μόνον οι Βούλγαροι είχαν ατελείωτα στρατεύματα και δεν έχαναν ποτέ το ηθικό τους !!!
Στον επίλογο της σημερινής μου εργασίας θα σας αναφέρω μερικά στοιχεία και όπως πάντα της προσωπικές μου ιστορικές-γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές μου παρατηρήσεις, όπως κάνω ανελλιπώς εδώ και 16 συναπτά έτη.
Μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται, εις βάρος της πνευματικής-κοινωνικής, οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών η των υπηκόων.
Εν τούτοις κάποιοι σημαντικοί Έλληνες αν και προερχόμενοι από την αντίθετη πλευρά σε ιδεολογικό επίπεδο, επέτυχαν να προστατέψουν το έθνος. Εκείνη την εποχή εξαιτίας του υψηλού ηθικού και πολιτιστικού επιπέδου, λόγω της Ορθοδοξίας και του Αρχαίου-Ελληνικού πολιτισμού, ακόμη και οι συνομωσίες-προδοσίες είχαν όρια τις περισσότερες φόρες.
Για αυτό ο Λέων Γ, ο Κωνσταντίνος Ε και ο Μιχαήλ Λαχανοδράκων υπερασπίστηκαν στο ακέραιο την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία από τους εξωτερικούς εχθρούς. Ενδεικτικό ήταν ότι ο στρατηγός Μ. Λαχανοδράκων, σκοτώθηκε σε μεγάλη ηλικία στο πεδίο της μάχης, ενάντια στους Βούλγαρους στις 20 Ιουλίου του 792 στην περιοχή Μαρκέλλαι.
Βλέπουμε εδώ για πολλοστή φορά ότι όλοι οι μεγάλοι- Έλληνες ηγέτες είχαν θετικά και αρνητικά στην διακυβέρνηση τους. Κατά γενική παραδοχή, μόνον αρνητικά έχουν οι προδότες-αλλοδαποί πολιτικοί, από την στημένη μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα, οι οποίοι καταστρέφουν και γενοκτονούν το Ελληνικό έθνος (1973-2022). Ο θρησκευτικός Ελληνικός εμφύλιος έδωσε το δικαίωμα στους Άραβες να αλωνίζουν ανενόχλητοι στην Μικρά Ασία. Ως γνήσιοι εκπρόσωποι του Διονυσιακού πολιτισμού έσφαζαν, έκαιγαν, έκλεβαν, βίαζαν και έπαιρναν Ελληνίδες για σκλάβες για να ασκήσουν τα ''ιερά"-Εωσφορικά τους καθήκοντα σοδομισμοί και πάσης φύσεως σεξουαλικές ανωμαλίες. Όλα αυτά είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε εωσφορικής λατρείας από την πρώτη ημέρα που λατρεύτηκε ο διάβολος στον πλανήτη γη. Για αυτό ο αυτοκράτορας Λέοντας Γ εγκατέλειψε για λίγο τον αιματηρό Ελληνικό Εμφύλιο σπαραγμό για την επιβίωση του Ρωμαϊκού κράτους, και για την σωτηρία του έθνους.
Πήρε τον γιό του και συναυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ε, και μαζί με τον Ελληνικό στρατό για να πάνε να αντιμετωπίσουν τους Άραβες που είχαν εισβάλει για πολλοστή φορά, παραβιάζοντας τα σύνορα του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους σπέρνοντας την καταστροφή. Οι Άραβες που είχαν χωριστεί σε τρία μέρη κατά την επιδρομή τους για να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες καταστροφές και να αποκομίσουν περισσότερα λάφυρα. Μόλις έμαθαν την άφιξη του αυτοκρατορικού στρατού ενωθήκαν για να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες-Ρωμαίους. Κατά την άγρια μάχη που ακολούθησε οι Άραβες συνετρίβησαν και οι αρχηγοί του Αραβικού ιππικού Μελίχ και Βατάλ έπεσαν μαζί με το άνθος της Αγαρηνής δυνάμεως. Μόνον 6000 Άραβες από τους είκοσι χιλιάδες του αραβικού ιππικού γλύτωσαν, ενώ το αραβικό πεζικό είχε φύγει έντρομο από το πεδίο της μάχης για να γλυτώσει.
Oι εργασίες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι γράφονται κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, που βρέθηκε ποτέ συνάνθρωπος μας και αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του Arisvinews και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Γεωστρατηγικής-Ιστορίας και Ορθοδοξίας του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου (Γεωστρατηγικού και Γεωπολιτικού αναλυτή (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Arisvinews.
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
0 comments: