Ο θρησκευτικός Ελληνικός εμφύλιος της Εικονομαχίας, ο φοβερότερος στην ιστορία του έθνους, έδωσε το δικαίωμα στους Άραβες να αλωνίζουν ανενόχλητοι στην Μικρά Ασία.
Για αυτό ο αυτοκράτορας Λέοντας Γ εγκατέλειψε για λίγο τον αιματηρό Ελληνικό Εμφύλιο σπαραγμό για την επιβίωση του Ρωμαϊκού κράτους, και για την σωτηρία του έθνους.
Ο αυτοκράτορας πήρε τον γιό του και συναυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον πέμπτο μαζί με τον Ελληνικό στρατό για να πάνε να αντιμετωπίσουν τους Άραβες που είχαν εισβάλει για πολλοστή φορά, παραβιάζοντας τα σύνορα του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους, σπέρνοντας την καταστροφή.
Οι Άραβες που είχαν χωριστεί σε τρία μέρη κατά την επιδρομή τους για να προκαλέσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες καταστροφές και να αποκομίσουν περισσότερα λάφυρα. Μόλις έμαθαν την άφιξη του αυτοκρατορικού στρατού ενωθήκαν για να αντιμετωπίσουν τους Έλληνες-Ρωμαίους.
Κατά την άγρια μάχη που ακολούθησε οι Άραβες συνετρίβησαν και οι αρχηγοί του Αραβικού ιππικού Μελίχ και Βατάλ έπεσαν μαζί με το άνθος της Αγαρηνής δυνάμεως. Μόνον 6000 Άραβες από τους είκοσι χιλιάδες του αραβικού ιππικού γλύτωσαν, ενώ το αραβικό πεζικό είχε φύγει έντρομο από το πεδίο της μάχης για να γλυτώσει.
Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΜΥΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΘΕΣΗ.
Η μεταφορά του κέντρου των Αράβων από την Δαμάσκο στην Βαγδάτη αποτελεί ένα στρατηγικό λάθος των Αράβων οι οποίοι είχαν στρέψει την προσοχή τους στην ανατολή.
Ο Έλληνας Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο πέμπτος επιτέθηκε μέσα στην Αραβική επικράτεια για να αποτρέψει μελλοντικές επιθέσεις των Αράβων. Κατέλαβε λοιπόν την Δολίχη και την Γερμανικεία δυο πόλεις της Αραβοκρατουμενης Συρίας και το 746 μ.Χ. κατάστρεψε τον Σαρακηνό στόλο στα ανοιχτά της Κύπρου, εκμηδενίζοντας την ναυτική δύναμη των Αράβων τουλάχιστον για μισό αιώνα. Χιλίων δρομώνων όντων τρεις μόνους εξειλήσαι φασιν (Θεοφάνης).
Ο βασιλιάς συνέχισε καταλαμβάνοντας την Μελιτίνη και άλλες Αραβικές πόλεις της οποίες ισοπέδωσε. Αρκετές πόλεις από αυτές άλλαζαν συνεχώς χέρια, από Άραβες σε Έλληνες και το αντίστροφο. Μπορεί οι κατακτήσεις να ήταν προσωρινές αλλά αύξησαν πάρα πολύ το κύρος του βασιλιά και του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού. Για αυτό και μόνον στο άκουσμα της είδησης το 756 μ.Χ. ότι ο Κωνσταντίνος βαδίζει ενάντια στους Ισμαηλίτες που είχαν φτάσει μέχρι την Ελληνική-Αγιοτόκο Καππαδοκία, οι Μωαμεθανοί εγκατέλειψαν έντρομοι.
Ο Κωνσταντίνος είχε απαλλάξει πλέον τους Έλληνες υπηκόους από τις τρομερές καταστροφές.
Με όλη αυτή την μετανάστευση, ερήμωσαν αρκετές περιοχές των Αραβικών συνόρων με αποτέλεσμα να είναι πιο εύκολες οι επόμενες εκστρατείες του Ελληνικού αυτοκρατορικού στρατού. Ο εμίρης της Μελιτηνής παρέδωσε την πόλη στον Κουρκουά, ήταν πλέον φόρου υποτελής, στην Χριστιανική αυτοκρατορία, καθώς ήταν υποχρεωμένος, να συμμετέχει μαζί με όλο του, ο στράτευμα στους αμυντικούς πολέμους, που θα συμετείχε η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Αραβικό κείμενο κάνει αναφορά, για 12.000 Αγαρηνούς ιππείς οι οποίοι πολεμούσαν, στο πλευρό των Ελλήνων.
Η ένδοξη στρατιωτική δράση του Αρμένιου Ιωάννη Κουρκούα αποτέλεσε σημαντικότατο κεφάλαιο για το Ρωμαϊκό κράτος, καθώς αποκλειστικά σε αυτόν οφείλεται η προέλαση στις περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης, Μεσοποταμίας και του Καυκάσου.
Η αυτοκρατορία με τα επιτεύγματα του Αρμένιου στρατηγού, περνά στην Β φάση ακμής και στην αντεπίθεση.
Η Αρμενiα και ιδιαίτερα οι νότιες περιοχές της κατοικούνταν από Σαρακηνούς ήταν ο στόχος της επόμενης εκστρατείας του Κουρκουά. Το 928 κατέλαβε το Χλιάτ το οποίο υπέγραψε συνθήκη συμμαχίας με την αυτοκρατορία, ενώ οι κάτοικοι του υποχρεώθηκαν να υψώσουν τον Σταυρό στην κορυφή του τζαμιού, και να κατεδαφίσουν τους μιναρέδες του.
Μετά από αυτό οι Αγαρηνοί των γειτονικών πόλεων άρχισαν να εγκαταλείπουν την περιοχή.
Ο Αρμένιος στρατηγός κατά την ένδοξη του πορεία, θα ανακτήσει την πόλη Μελιτηνή το 931 και το 934 μ.Χ. για δεύτερη φορά. Οι προγονοί μας όπως πάντα πολεμούσαν σε πολλά μέτωπα και σε όλα τα σύνορα. Τα κύρια μέτωπα ήταν το Ανατολικό και το Βόρειο αντιμετωπίζοντας αμέτρητους λαούς, όλους εκείνους τους αιώνες.
Για τους λόγους αυτούς, ο Κουρκουας έπρεπε να επιστρέψει, προσωρινά στην Κωνσταντινούπολη, και να αντιμετωπίσει την επίθεση των Ρώσων, οι οποίοι τον Ιούνιο του 941 αποβιβάστηκαν μεταξύ άλλων στις ακτές της Βυθυνίας, και λεηλάτησαν τα Ασιατικά παράλια του Βοσπόρου και στην συνέχεια επιτέθηκαν στην βασιλεύουσα.
Όμως οι Ρώσοι διαπίστωσαν ότι οι συνθήκες, δεν ήταν ευνοϊκές. Επίσης το υγρό πυρ έπαιξε και αυτό σημαντικό ρόλο καθώς χρησιμοποιήθηκε κατά βούλησιν από το αυτοκρατορικό ναυτικό εναντίων των Ρώσων. Με την αποχώρηση των Ρώσων ο Κουρκουάς επιστρέφει στο εκ νέου στο Ανατολικό μέτωπο, κυριεύοντας μεταξύ άλλων τις πόλεις Μαρτυρόπολη, Αμίδα, Δάρα, Νίσιβη.
Έπειτα κατέκτησε την πόλη Έδεσσα. Μετά από άγριες μάχες πήρε το Ιερό Μανδήλιο, η Άγιον Μανδήλιο ένα ιερό κειμήλιο, στο οποίο υπήρχε επάνω η μορφή του Χριστού.
Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός το πήρε από τα χέρια των απίστων στις 15 Αυγούστου του 944 μ.Χ, την ημέρα που εορτάζει η μητέρα των Ελλήνων και όλων των ανθρώπων. Επέστρεψε ο Κουρκουάς, με τον Ελληνικό στρατό, και το ιερό κειμήλιο στην Κωνσταντινούπολη.
Οι επιτυχίες του Κουρκουά στην Ανατολή και του Ραδηνού στο Αιγαίο, οδήγησαν στην μεγάλη αντεπίθεση των Ελλήνων-Ρωμαίων στις περιοχές της Συρίας, της Μεσοποταμίας και του Καυκάσου, καθώς και στην ανακατάληψη της Κρήτης αντίστοιχα.
O Άγιος Νικηφόρος ήταν ο προστάτης όλων των αδύνατων Ελλήνων Χριστιανών, τους οποίους κατέστρεφαν, επί αιώνες οι Iσμαήλιτες. Βαθιά θρησκευόμενος άνθρωπος, ήξερε ότι είχε την θεϊκή συναίνεση, να πολεμήσει τους άπιστους Ισμαηλίτες. Όταν ήταν ακόμη αρχιστράτηγος, όλες της πόλεις που κατακτούσε είτε της ισοπέδωνε, είτε έσφαζε ομαδικά τους Αγαρηνούς.
Όλα αυτά τα έκανε σε αντίποινα, για της σφαγές, τους βιασμούς, της κλοπές, τους εμπρησμούς, το σκλάβωμα γυναικών, που έκαναν οι Ισμαηλίτες εις βάρος των Ελλήνων, επί πολλούς αιώνες. Όλες αυτές οι ενέργειες γινόταν με σκοπό να αποτρέψει την καταστροφή του Ελληνικού έθνους, από την σίγουρη γενοκτονία. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Νικηφόρος συνέχισε την ίδια ακριβώς πολεμική πολιτική, ενάντια στους Αγαρηνούς.
Τις χρονιές 996 και 999 μ.Χ. ο Μέγας Βουλγαροκτόνος πολέμησε στο Ανατολικό μέτωπο τους Αγαρηνούς. Κατά την επιστροφή του για το Βουλγαρικό μέτωπο, στο πέρασμά του σκορπούσε τον όλεθρο και ισοπέδωνε τα πάντα. Πανικόβλητοι έτρεχαν να σωθούν οι Αγαρηνοί.
Όλα αυτά τα έκανε ως αντίποινα και νόμιμη άμυνα, για τις άδικες και αναίτιες καταστροφές εις βάρος του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Κατά την διάρκεια των Βουλγαρικών πολέμων, ο Βασίλειος, έπρεπε να αφήσει προσωρινά το βόρειο μέτωπο, για να πολεμήσει τους Άραβες.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα όλους εκείνους τους αιώνες μέχρι και σήμερα βρισκόταν σε απολύτως νόμιμη άμυνα. Ότι οι πρόγονοι μας πολεμούσαν μόνον σε αμυντικούς πολέμους. Οι εχθροί δεν σταματούσαν ποτέ τους πολέμους εκείνους τους αιώνες. Για αυτό κάθε χρόνο εισέβαλαν στην Ελλάδα, και προκαλούσαν τρομερές καταστροφές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφταναν έξω από την Κωνσταντινούπολη, είτε πλησίαζαν αρκετά κοντά στην Ελληνική-Ρωμαϊκή πρωτεύουσα.
Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως εικόνα και ομοίωση, της Ουρανίου Βασιλείας, δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους, καθώς βρισκόταν, μονίμως, όλους εκείνους τους αιώνες, σε νόμιμη άμυνα, με βάση αυτά που δίδαξαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας. Στις εποχές όπου το έθνος βρισκόταν σε αμυντικούς πολέμους, όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου- Θεολόγου.
Η Xριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα, ένα αναγκαίο καθήκον. Επομένως, όταν κινδυνεύουν οι μεγαλύτερες πανανθρώπινες αξίες, τις οποίες δημιούργησαν οι Έλληνες, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τις υπερασπιστούμε, πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν και εφόσον χρειαστεί.
Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή-Χριστιανική πράξη. Βέβαια όλοι οι Χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.
Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, και να φονεύσεις τους εχθρούς είναι ορθό-νόμιμο και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα.
Όλες οι εθνικές εορτές συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος στον κρίσιμο εκείνο πόλεμο μετά από τον οποίο έγινε μονοκράτορας πολέμησε με το λάβαρο, το οποίο είχε επάνω το Σταυρό και τη φράση «Εν τούτω Νίκα».
Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και την θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν, έλεγε ο Στρατηγός I. Μακρυγιάννης. Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος, ο δεύτερος κατά σειρά Θεολόγος της Ορθοδόξου πίστεως, μετά τον αγαπημένο μαθητή του Χριστού, τον Απόστολο Ιωάννη.
Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό, που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας.
Δεν είναι ηθικό-λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική "λογική", θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε τους προγόνους μας, να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την διοίκηση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*.
Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος. Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων ήταν αμέτρητες, επί πολλούς αιώνες, εις βάρος των αθώων Ελλήνων, για αυτό έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση. Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους εισβολείς με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών.
Ο Σωτήρας Χριστός ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του, μέσα στην Αγία Σοφία, αι να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών. Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά. Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος. Ένα ακόμη ενδεικτικό ιστορικό παράδειγμα, ότι η Παναγία ευλογεί τους αμυντικούς πολέμους, είναι ότι η αυλαία του Ελληνοβουλγαρικού πολέμου έπεσε στις 15 Αυγούστου του 1018 μ.Χ.
Οι πηγές ζωής του έθνους μας, ήταν και είναι η Ορθοδοξία και η αρχαία Ελληνική παιδεία.
Κοιτώντας προσεκτικά μέσα από τις εθνικές συντριβές-γενοκτονίες, ο Ελληνισμός δεν θα πρέπει να στηρίζεται, να ελπίζει σε ξένες χώρες και σε ανύπαρκτους σωτήρες. Όποτε στηρίξαμε τις προσδοκίες μας σε ξένους και σε προφητευόμενους σωτήρες για την απελευθέρωση, είτε για την διευθέτηση εθνικών θεμάτων, έχουμε υποστεί ταπεινώσεις και εθνικές συμφορές. Διαχρονικά η ανθελληνική δύση αφαιρεί καταστρέφει πολιτικά, στρατιωτικά, και πνευματικά τον Ελληνισμό. Τότε έρχονται οι εχθροί από την Ανατολή για να ολοκληρώσουν την καταστροφή. Πατήρ πάντων ο πόλεμος, όπως δίδαξε ο Μέγας προσωκρατικός Φιλόσοφος Ηράκλειτος.
«Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεοὺς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους».
Ο πόλεμος είναι ο πατέρας όλων, ο βασιλεύς των πάντων, και άλλους τους κατέστησε θεούς και άλλους ανθρώπους, άλλους τους έκανε δούλους και άλλους ελεύθερους.
(Ηράκλειτος Fragmenta, απόφθεγμα 53, H. Diels and W. Kranz, «Die Fragmente der Vorsokratiker», vol. 1, 6th edn., Berlin: Weidmann, 1951: 150-182).
Το Ελληνικό έθνος ως πολιτιστική-γεωστρατηγική οντότητα, διαχρονικά στηρίζεται στην παιδεία-πολιτισμό και την Ορθοδοξία. Μόνον ο Χριστός θέλει τους Έλληνες.
Στα πλαίσια της αιώνιας σύγκρουσης των δύο παγκόσμιων πολιτισμών του Απολλώνιου και του Διονυσιακού, παρά τα θαύματα, τις διδασκαλίες και την Ανάσταση του Χριστού, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι κατά κύριο λόγο στρατιωτική, γραμμένη με αίμα και φρικτά μαρτύρια-καταστροφές. Η τύχη της ανθρωπότητας καθορίζεται από τα μεγάλα πολεμικά γεγονότα. Τα υπόλοιπα γεγονότα έχουν δευτερεύουσες συνέπειες, σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στα πεδία των μαχών.
Η Ελλάδα σήμερα θυμίζει την εποχή των Κομνηνών, Παλαιολόγων και της Αλώσεως του 1453, καθώς είναι σε τραγική πνευματική, πολιτική, στρατιωτική και οικονομική κατάσταση. Υποτελής των δανειστών και των μνημονίων. Πληρώνουμε δυσβάσταχτους φόρους. Ακόμη και οι μεγάλες δυνάμεις (Ρωσία, Αμερική, Γερμανία, Ισραήλ) δεν θα ήταν σε θέση να εξοφλήσουν αυτά τα δάνεια. Δυστυχώς το πιο τραγικό είναι η Ισλαμοποίηση της χώρας και η παραχώρηση της στην Τουρκία, ως Οθωμανική επαρχία.
Ο πνευματικός βίος της Ελλάδας πρέπει να είναι προσανατολισμένος στην Ορθοδοξία, στην επιστροφή των Ελληνοχριστιανικών ηθών, στις διδασκαλίες του Αριστοκλή, με στόχο την ανάπτυξη εθνικής συνειδήσεως και στην δημιουργία ενός αξιόμαχου Ελληνικού στρατού. Μόνο με αυτούς τους τρόπους, θα επιβιώσουμε, θα τιμήσουμε και θα δικαιώσουμε τις θυσίες των βασιλέων, των στρατηγών, των αξιωματικών των στρατιωτών, των Αγίων και των μαρτύρων.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου