Δυο ακόμη μεγάλοι Έλληνες στρατηγοί είχαν τραγικό τέλος εξαιτίας της αλλοδαπής πολιτικής "αριστοκρατίας".
Από τις ιστορικές πηγές, οι οποίες κάνουν αναφορές για τα επιτεύγματα του, αντιλαμβανόμαστε την αξία του στρατηγού Γεώργιου. Η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή στο έργο της Αλεξιάδα, αποκαλεί τον Μανιάκη ως κλεινό ονομαστό.
Στο πλευρό του στρατηγού ήταν και οι γνωστοί μισθοφόροι, οι Σκανδιναβοί-Βάραγγοι. Ξεχωριστή παρουσία στο πλευρό του Μανιάκη, υπήρξε ο Νορβηγός πολεμιστής Αράλτης και μετέπειτα βασιλιάς της Νορβηγίας Χάραλντ Γ΄. Όμως ο Αρλάτης σύντομα ήρθε σε διένεξη με τον Μανιάκη.
Την ώρα που ο Μανιάκης εισερχόταν θριαμβευτής στις Συρακούσες (1040), παράλληλα άρχισε η υπονόμευση του, από τον συγγενή του αυτοκράτορα Μιχαήλ Δ΄, τον ναύαρχο του στόλου Στέφανο. Τον Στέφανο είχε παλιότερα προσβάλει με βαρύτατους χαρακτηρισμούς για ολιγωρία, κατά την φύλαξη μιας ναυτικής θέσης, ο στρατηγός Μανιάκης.
Σε λιγότερο από δύο έτη μετά τις πλεκτάνες και την ανάκληση του Μανιάκη (1040-1042), οι Ισμαηλίτες κατόρθωσαν να ανακαταλάβουν πολλές από τις Σικελικές πόλεις που είχαν χάσει εκτός της Μεσσήνης, την οποία υπερασπιζόταν ηρωικά, ο μεγάλος στρατηγός Κατακαλών Κεκαυμένος.
Η δεύτερη ανάκληση του Μανιάκη γίνεται τον Σεπτέμβριο του 1042. Η αφορμή που έδωσε ο μεγάλος στρατηγός, ήταν η μεγάλη "σκληρότητα" και η "αγριότητα" με την οποία αντιμετώπισε τους αντιπάλους του. Πρώτη φορά στην ιστορία του Ελληνικού έθνους έχουμε μια τέτοια "κατηγορία', εις βάρος στρατηγού και αξιωματικού του Ρωμαϊκού στρατού.
Ο ΜΙΧΑΗΛ ΨΕΛΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΡΩΜΑΝΟΣ ΔΙΟΓΕΝΗΣ.
Η Ελληνική από τα πανάρχαια χρόνια Μικρά Ασία ήταν το πολυπληθέστερο και πλουσιότερο κομμάτι της αυτοκρατορίας. Ήταν ο πιο σημαντικός πυλώνας σε γεωστρατηγικό, οικονομικό, πνευματικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η Μικρά Ασία ήταν αγροτική-κτηνοτροφική κατά βάση, και παρείχε επί αιώνες στρατιώτες-άλογα στην Κωνσταντινούπολη. Η Καππαδοκία και η Παφλαγονία ήταν οι βάσεις των ισχυροτέρων οικογενειών της στρατιωτικής αριστοκρατίας.
Στα παράλια της Μικράς Ασίας στο Αιγαίο, άκμαζε το εμπόριο και η ναυτιλία. Η κατοχή των Ρωμαϊκών αυτοκρατορικών ακτών του Αιγαίου, έδινε έναν επαρκή χώρο εσωτερικών υδάτων, πολύ σημαντικό σε θέματα γεωστρατηγικής, οικονομίας και πολιτικής-στρατιωτικής κυριαρχίας.
Η μάχη του Μαντζικέρτ εδραίωσε τους Σελτζούκους στην επί χιλάδψν χρόνων Ελληνική Μικρά Ασία. Λίγο αργότερα η έξοδος των Τούρκων στο Αιγαίο, ξύπνησε τους εφιάλτες του παρελθόντος, τότε που οι Άραβες είχαν κατακτήσει την Κρήτη και λεηλατούσαν το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος ήταν υπό διάλυση και κύματα προσφύγων συνέρρεαν έντρομα στην Βασιλεύουσα.
Επικρατούσαν άθλιες συνθήκες διαβιώσεως για τον Ελληνικό λαό με πείνα και ασθένειες. Η καταστροφή του Ορθοδόξου-Χριστιανικού κόσμου της Μικράς Ασίας υπήρξε τεράστια. Ούτε στις επιδρομές των Αράβων, δεν υπήρξε μαζική κατάκτηση περιοχών και πόλεων. Φοβερές λεηλασίες, σφαγές, εμπρησμοί, βιασμοί και εξανδραποδισμοί.
Οι περίλαμπρές νίκες της περιόδου που κυβέρνησαν διαδοχικά οι Ν. Φωκάς, Ι. Τσιμισκής και Βουλγαροκτόνος με τον Ελληνισμό να φτάνει στο απόγειον της πολιτικής-στρατιωτικής και οικονομικής του δυνάμεως είχαν δημιουργήσει μια εντύπωση αιωνίου παντοδυναμίας με συνέπεια οι επόμενοι αυτοκράτορες να επαναπαυτούν στις δάφνες των τριών προαναφερθέντων. Η γενέτειρα του Ηράκλειτου, του Αναξαγόρα. του Αναξίμανδρου, του Αναξιμένη, του Θαλή, του Ηροδότου, του Ηράκλειου, του Αγίου Νικηφόρου του Β Φωκά, του Ρωμανού Διογένη, και των τριών Ιεραρχών, έμελλε να χαθεί για πάντα.
Δυστυχώς ένα συνοθύλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων, διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (1025-1071μ.Χ).
Οι ανίκανοι αυτοκράτορες μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες τους Ήρωες- Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση όταν ανέλαβαν την εξουσία άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό-Ρωμαϊκό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων οι Τούρκοι αποτελούσαν εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία.
Μόνον οι στρατιωτικοί όπως ο Ρωμανός Διογένης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο Νικηφόρος Βασιλάκιος και ο Θεόδωρος Αλυάτης μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. “έφυγε” από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιο του Μιχαήλ και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία, στην θέση του ανήλικου γιου της. Όμως η Αυγούστα αισθανόταν πλέον ανασφαλής για να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές-Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη, από μία ομάδα δολοπλόκων-αλλοδαπών πολιτικών.
Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα.
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής παρατάξεως ήταν ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, ο αδελφός του εκλιπόντος βασιλιά, και ο “ύπατος των Φιλοσόφων" Μιχαήλ Ψελλός. Όλοι αυτοί οι ανίκανοι και ανθέλληνες προδότες επιβουλευόταν τον Έλληνα- Αυτοκράτορα Ρωμανό. Η κακία είναι αμάθεια μας δίδαξε ο μέγιστος Φιλόσοφος όλων των εποχών, ο Πλάτωνας και έλλειψη ικανοτήτων, παιδείας και ηθικών αρχών (Επικρατέειν η Απόλλυσθαι).
Ο καίσαρας ήταν ένας άνθρωπος μειωμένης αντιλήψεως και το μειονέκτημα του, το κάλυπτε με πολύ κακία όπως γίνεται διαχρονικά με όλους τους προδότες-ραγιάδες. Θεωρούσε τον Καππαδόκη Ρωμανό έναν “σφετεριστή” που είχε “στερήσει” τον αυτοκρατορικό θρόνο από την δυναστεία του. Ο αδελφός του καίσαρα Ιωάννη ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Δούκας, ως γνήσιος εκπρόσωπος της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, απέφευγε τους πολέμους.
Για αυτό όλοι οι πολιτικοί προδότες ισχυριζόταν ότι ο Διογένης θα προκαλέσει “άσκοπους” πολέμους. Οι πολιτικοί “αριστοκράτες είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία είχε κάνει μαζί του δύο παιδιά.
Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν αγόρι και διάδοχος του θρόνου μετά τον Ρωμανό. Επίσης ο ραδιούργος Ψελλός φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, θα προέβαινε και σε εκκαθαρίσεις, από την πολιτική σαπίλα της Βασιλεύουσας. Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν και έκτοτε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά.
Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση του γενναίου Έλληνα Ρωμανού.
O μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός. Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Διογένη η σωτηρία της αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Στην αρχαία Ελλάδα (κατά διαστήματα) και στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μονίμως, κυβερνούσαν οι άριστοι, οι καλύτεροι. Την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβέρνησαν επί αιώνες, οι πιο γενναίοι στρατηγοί και αυτοκράτορες, οι οποίοι πολεμούσαν καθημερινά στα πεδία των μαχών. Εάν δεν πολεμούσε κάποιος πολύ ηρωικά, ώστε να διακριθεί περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες στρατιώτες και τους αξιωματικούς, δεν γινόταν ποτέ Στρατηγός, Δομέστικος των Σχολών και Αυτοκράτορας. Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι.
Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. ;Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης.
Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα, από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό, για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση.
Οι αγώνες των Βασιλέων, των στρατηγών και των πολιτικών, δεν κρίνονται μόνον από τις νίκες στα πεδία των μαχών και τις διπλωματικές-πολιτικές επιτυχίες. Πάνω από όλα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν τις συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε εποχή. Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν η μοίρα και οι προδοσίες μοίρα των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του, για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν σημαντικός στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Ο Ρωμανός ήταν ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Η περίοδος που βρέθηκε στην εξουσία έκλεισε οριστικά την εποχή ακμής και δόξας του Ρωμαϊκού κράτους. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας.
Εν τούτοις έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, στο Έβδομον και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα.
Ενδεικτικά αναφέρω όταν επέστρεφε από μια εκστρατεία εναντίον των Αγαρηνών ο Βουλγαροκτόνος αντιλαμβανόμενος την επικινδυνότητα του πλούσιου και ισχυρού Ευστάθιου Μαλεϊνού, τον κράτησε τιμητικά αιχμάλωτο μέχρι το τέλος της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη.
Η ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑΝ Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΙΑΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΡΩΜΑΝΟΣ Δ ΔΙΟΓΕΝΗΣ.
Η Ρωσική ακαδημία επιστημών κάνει αναφορά για πόλεμο και διαμάχη μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών και των αλλοδαπών-πολιτικών αξιωματούχων την εποχή που έζησαν ο Ρωμανός Διογένης και ο Γεώργιος Μανιάκης σχετικά με το ποια παράταξη θα έχει ως δουλοπάροικους τους Έλληνες στρατιώτες. Αυτή ήταν η αιτία σύμφωνα με τους Ρώσους ιστορικούς για την εθνική καταστροφή στο Μαντζικέρτ. Η παρατήρηση αυτή αποτελεί Εθνική προσβολή από τους Ρώσους και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα πολεμούσαν για του Χριστού την πίστη, την Αγία, τους ιερούς προγόνους, για την ελευθερία του έθνους, για το δικαίωμα να έχουν την διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους και για την υπεράσπιση του άμαχου πληθυσμού.
Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως εικόνα και ομοίωση, της Ουρανίου Βασιλείας, δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους, καθώς βρισκόταν μονίμως, όλους εκείνους τους αιώνες σε νόμιμη άμυνα, με βάση αυτά που δίδαξαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας. Οι εχθροί δεν σταματούσαν ποτέ τους πολέμους εκείνους τους αιώνες. Για αυτό κάθε χρόνο εισέβαλαν στην Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια και προκαλούσαν τρομερές καταστροφές.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφταναν έξω από την Κωνσταντινούπολη, είτε πλησίαζαν αρκετά κοντά στην Ελληνική-Ρωμαϊκή πρωτεύουσα.
Όλα αυτά που επισημαίνουν από την Ρωσική ακαδημία επιστημών ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας είχαν διαμάχη με τους αλλοδαπούς-πολιτικούς αξιωματούχους τις Βασιλεύουσας μόνον για τον πλούτο και για το ποιος θα έχει τους Έλληνες στρατιώτες δουλοπάροικους στα κτήματα του, είναι εντελώς λανθασμένα. Είναι απαράδεκτο και προσβλητικό να αναφέρονται αυτά τα αυθαίρετα ιστορικά συμπεράσματα για τους ένδοξους προγόνους μας, που πολέμησαν πιο γενναία από όλους με στόχο να παραμείνει η Ελλάδα ελεύθερη και στην κορυφή του μεσαιωνικού κόσμου, ως Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία για να διαδώσει την Ορθόδοξη πίστη.
Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η διαμάχη των Ελλήνων στρατιωτικών με τους αλλοεθνείς πολιτικούς ξεκίνησε τους προηγούμενους αιώνες.
Εάν είχαν οι Ελληνικές-στρατιωτικές οικογένειες της Μικράς Ασίας τους απλούς Έλληνες στρατιώτες ως δουλοπάροικους στα κτήματα τους, σε όλους αυτούς τους πολέμους των προηγούμενων δεκαετιών-αιώνων, θα πολεμούσε το Ρωμαϊκό κράτος με μισθοφόρους διαφόρων εθνικοτήτων. Τα στρατεύματα θα τα αποτελούσαν σε ποσοστό περισσότερο από 90% αλλοεθνείς μισθοφόροι. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ σε καμία εποχή μέχρι και την άλωση της αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ.
Εφόσον οι ιστορικές παρατηρήσεις ήταν σωστές, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα είχε υποστεί βαρύτατες ήττες στα πεδία των μαχών και σε πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο. Θα είχε διαλυθεί και θα βρισκόταν αρκετές δεκαετίες νωρίτερα σε περίοδο παρακμής, είτε θα είχε κατακτηθεί το Ρωμαϊκό κράτος. Δεν θα έφτανε στο απόγειο της ακμής του σε πολιτικό, στρατιωτικό, ηθικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο το 1025 μ.Χ. επί Βουλγαροκτόνου.
Επίσης εάν βρισκόταν οι Έλληνες στρατηγοί και οι πολιτικοί της εποχής σε διαμάχη και σε πτωτική κατάσταση οι Έλληνες στρατιώτες, δεν θα πραγματοποιούσε την Ρωμαϊκή εποποιία από το 1029 εώς το 1042 μ.Χ. ο μεγάλος στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης. Είναι διαχρονικά-ιστορικά αποδεδειγμένο ότι τα κράτη και οι αυτοκρατορίες που βρίσκονται σε καθεστώς εμφυλίου, δεν είναι σε θέση να φτάσουν στο απόγειον της δυνάμεως τους είτε να επιτύχουν μεγάλες νίκες στα πεδία των μαχών όπως έκανε ο Γεώργιος Μανιάκης.
Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας μαζί με τους εξωτερικούς εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς. Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Επιθυμούσαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες-αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.
Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με και το Ρωμαϊκό κράτος. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία. Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄εννέα βασιλείς είχαν κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσουν την αυτοκρατορία !!!
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων.
Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες τις υποδομές του στρατού και του κράτους. Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό.
Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά και άλογα ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών επισφραγίστηκε με τον γάμο ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές,
Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες-Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
Κλείνοντας να αναφέρω ότι ο Ρωμανός Διογένης τυφλώθηκε με φρικιαστικό και απάνθρωπο τρόπο, από τους προδότες.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου