Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄ εννέα βασιλείς είχαν κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσουν την αυτοκρατορία !!!
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία, αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων, οι Τούρκοι αποτελούσαν, εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή.
Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί, μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο, ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα.
Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας να μην έχουν το χρονικό περιθώριο να εκτοπίσουν τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
OI ΑΓΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ-ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ.
Τον 8ο αιώνα π.Χ., η βασιλική εξουσία στην αρχαία Ελλάδα αποδυναμώνεται, επειδή πολλοί βασιλείς αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους ως αρχηγών του στρατού, κατά την διάρκεια των πολέμων. Η αδυναμία αυτή των βασιλέων οδήγησε στην κατάργηση της Βασιλείας. Στην αρχαία Ελλάδα (κατά διαστήματα) και στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μονίμως, κυβερνούσαν οι άριστοι, οι καλύτεροι. Την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβέρνησαν επί αιώνες, οι πιο γενναίοι στρατηγοί και αυτοκράτορες, οι οποίοι πολεμούσαν καθημερινά στα πεδία των μαχών.
Εάν δεν πολεμούσε κάποιος πολύ ηρωικά, ώστε να διακριθεί περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες στρατιώτες και τους αξιωματικούς, δεν γινόταν ποτέ Στρατηγός, Δομέστικος των Σχολών και Αυτοκράτορας. Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι.
Η Χριστιανική-Ελληνική, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως αντίγραφο, της Ουρανίου Βασιλείας, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, δεν έκανε, ποτέ επεκτατικούς πολέμους, για την διάδοση της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντοτε ήταν σε θέση άμυνας, καθώς ήταν περικυκλωμένη, από πολλές δεκάδες, βαρβαρικά έθνη, που παραβίαζαν τα σύνορα και έκαναν επιδρομές. είτε κατακτούσαν μόνιμα, η προσωρινά, μέρος των Ελληνικών-Ρωμαϊκών εδαφών. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέχρι και σήμερα είναι το μοναδικό, κρατικό μόρφωμα, στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες, τόσες πολλές επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς.
Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν.
Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Ο Ρωμανός είχε αυξημένη την αίσθηση της προσωπικής του αξίας, όπως και όλοι οι Έλληνες στρατιωτικοί. ;Hταν γενναίος στρατηγός και ικανός ηγέτης.
Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα, από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό, για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση.
Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τσιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του, διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό.
Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Για αυτούς τους λόγους ο πολύ σημαντικός-γενναίος στρατηγός, ο Νικηφόρος Ξιφίας που με την πίστη και την φιλοπατρία του, κατακτήθηκε η νίκη στην καθοριστική μάχη με τους Βούλγαρους στο Κλειδί, επαναστάτησε ενάντια στον Αυτοκράτορα Βασίλειο Β, διότι δεν τον επέλεξε, να πολεμήσει σε μια δευτερεύουσας σημασίας εκστρατεία. Μετά από τόσες δόξες και τιμές πού αξιώθηκε να ζήσει ο Ήρωας Ξιφίας, πληγώθηκε και προσβλήθηκε πολύ βαριά, από την απόφαση του Βουλγαροκτόνου να μην τον επιλέξει να πολεμήσει. Ενδεικτικό ήταν ότι τα όλα τα προηγούμενα χρόνια ο στρατηγός Ξιφίας είχε άψογη συμπεριφορά ως ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού.
Επίσης δεν ήταν δυνατόν να αμαυρώσει το όνομά του, και να καταστρέψει τις θυσίες τόσων ετών, που έκανε για το Ελληνικό έθνος ως στρατιώτης-στρατηγός, κάνοντας μια απόπειρα κατάληψης της εξουσίας, η οποία εκ των προτέρων ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο Πατρίκιος Ξιφίας σε μια έκρηξη οργής, αισθανόμενος ότι αδικήθηκε και προβλήθηκε σε προσωπικό επίπεδο, αντέδρασε με αυτόν τον ανάρμοστο τρόπο.
Ας μην ξεχνάμε ότι ο Νικηφόρος Ξιφίας ήταν στρατηγός του Θέματος των Ανατολικών. Ιεραρχικά ο στρατηγός του θέματος των Ανατολικών, ήταν δεύτερος μετά τον Δομέστικο των σχολών της Ανατολής (Αρχιστάτηγος). Σε περίπτωση που απουσίαζε ο Δομέστικος των σχολών, την αρχηγία των Ρωμαϊκών στρατευμάτων αναλάμβανε ο στρατηγός του Θέματος των Ανατολικών. Συνεπώς εκτός από την προσβολή, ο Ξιφίας ένιωσε δικαίως, ότι υποβαθμίζετε.
Όλοι οι Έλληνες εκείνης της εποχής ζούσαν και ανέπνεαν, για να πολεμούν σε καθημερινή βάση στα πεδία των μαχών, για την Ελλάδα, τον Χριστό, την ελευθερία και τον άμαχο πληθυσμό. Μέσα στην υπέρμετρη αγάπη του για την πατρίδα, ο Νικηφόρος Ξιφίας ξέχασε ότι πρέπει κάποιοι στρατηγοί, να παραμένουν πίσω, να φυλάνε τον άμαχο πληθυσμό και τα σύνορα του Ρωμαϊκού κράτους.
Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.
Τι σήμαινε εκείνους τους αιώνες να πολεμά κάποιος γενναία, σε καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα Χριστιανή Φιλόσοφος.
Ενδεικτική ήταν η ενέργεια της μεγαλύτερης Ελληνίδας φιλοσόφου μαζί με την Υπατία, της Πριγκίπισσας Άννας, η οποία μεσολάβησε στον πατέρα της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ήταν γενναίος στα πεδία των μαχών. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηθική και κοινωνική προσβολή, από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.
Η Άννα Κομνηνή όπως και όλες οι ηθικές και πραγματικές Ελληνίδες-Χριστιανές, σεβόταν και υποτασσόταν στους συζύγους τους, διότι ήταν ήρωες πολέμου. Όλες οι γυναίκες του μεσαίωνα σεβόταν και υποτασσόταν στους άνδρες τους, που πολέμησαν γενναία για την Ελλάδα και την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι Ελληνίδες Χριστιανές του μεσαίωνα αναγνώριζαν ως άνδρες, μόνον όσους πολεμούσαν γενναία για την επιβίωση της αυτοκρατορίας και του έθνους. Με βάση όλα τα προαναφερόμενα εθνικά-ηθικά αξιώματα η Άννα Κομνηνή, προσπάθησε να αποσπάσει, τον θρόνο, από τον αδελφό της Ιωάννη τον Β Κομνηνό.
Μετά τον θάνατο του Αλεξίου Α΄ το 1118 η Άννα και η μητέρα της Ειρήνη Δούκα, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του νομίμου διαδόχου, Ιωάννη Β Κομνηνού. Για αυτό προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανεβάσουν στον θρόνο, τον πολύ γενναίο Στρατηγό-Καίσαρα και σύζυγο της, τον Νικηφόρο Βρυέννιο.
Οι δύο γυναίκες, η βασίλισσα Ειρήνη και η πριγκίπισσα Άννα, δικαίως θεωρούσαν ως ικανότερο και γενναιότερο, τον Νικηφόρο Βρυέννιο, ο οποίος είχε αποδείξει επανειλλημένα την γενναιότητα του, στα πεδία των μαχών. Συνεπώς δεν ευσταθούν οι κατηγορίες, των εχθρών της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ότι το “Βυζάντιο” ήταν ένα κράτος, όπου γινόταν, συνέχεια δολοφονίες και συνομωσίες.
Η Αυγοστα Ειρήνη Δούκα και η πριγκίπισσα Άννα κινήθηκαν με καλές προθέσεις, με βάση τα κοινωνικά πρότυπα και το ανώτερο ηθικό Ελληνικό αξίωμα της αρχαιότητας, και του μεσαίωνα.
Η πριγκίπισσα Άννα γνώριζε άριστα την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο Θησέας ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι Έλληνες βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς.
Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ολομόναχοι πολεμούσαν πρώτοι, έμπροσθεν από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). Αυτό το οποίο ήταν λάθος εκ μέρους των δύο γυναικών, ήταν ο τρόπος ανατροπής, του Ιωάννη Κομνηνού. Αυτά ήταν τα ηθικά, εθνικά και κοινωνικά αξιώματα, των Ελλήνων του μεσαίωνα, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ο θεός βοηθά μόνον όσους αγωνίζονται, μόνον όσους πολεμούν, μόνον όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών (Παιάνας-Αισχύλος). Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρίς (Πλάτων-Κρίτων).
Οι αγώνες των Βασιλέων, των στρατηγών και των πολιτικών, δεν κρίνονται μόνον από τις νίκες στα πεδία των μαχών και τις διπλωματικές-πολιτικές επιτυχίες. Πάνω από όλα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν τις συνθήκες που επικρατούσαν σε κάθε εποχή. Η πορεία του Έλληνα Βασιλιά από την Αγιοτόκο Καππαδοκία είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική για τις θανάσιμες αλλαγές, που στο πέρασμα των αιώνων επιφέρουν η μοίρα και οι προδοσίες μοίρα των μελών της Σημιτικής-πολιτικής αριστοκρατίας.
Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του, για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Είναι ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Η περίοδος που βρέθηκε στην εξουσία έκλεισε οριστικά την εποχή ακμής και δόξας του Ρωμαϊκού κράτους. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας. Εν τούτοις έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς, της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, στο Έβδομον και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα.
Τραγική ήταν η ένδοξη πορεία του, για την ανάκαμψη, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.
O αυτοκράτορας Ρωμανός είχε ως πρότυπο τον Βασίλειο Β, καθώς ο πατέρας του Κωνσταντίνος Διογένης, ήταν στρατηγός του Βουλγαροκτόνου. Είναι ο πρώτος Τουρκομάχος αυτοκράτορας. Η περίοδος που βρέθηκε στην εξουσία έκλεισε οριστικά την εποχή ακμής και δόξας του Ρωμαϊκού κράτους. Ο Καππαδόκης Ρωμανός ενσάρκωσε το αρχαιοελληνικό ιδεώδες του Βασιλιά-πολεμιστή, το οποίο δίδαξε ο Βασιλιάς Θησέας. Εν τούτοις έκανε ένα τεράστιο προσωπικό σφάλμα με το να περιφρονεί δικαίως τους απόλεμους πολιτικούς, της Βασιλεύουσας, χωρίς παράλληλα να εφαρμόσει τις τακτικές, του Βασιλέως που αναπαυόταν στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, στο Έβδομον και τον οποίο θαύμαζε απεριόριστα.
Σύμφωνα με τους περισσότερους Έλληνες, ο μεγαλύτερος προδότης όλων των εποχών, υπήρξε ο Εφιάλτης.
Για τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο ο έσχατος των προδοτών, ήταν ο Αλκιβιάδης. Εντούτοις υπήρξε ένας ακόμη ισάξιος και πιθανόν ανώτερος προδότης από τον Εφιάλτη. Αυτός είναι ο προδότης του Μαντζικέρτ, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός και μάγος, ο Μιχαήλ Ψελλός.
Ο Ψελλός ήταν ένας πολύ πανούργος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία και γνώριζε καλά τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες.
Για τον Κωνσταντίνο Παπαρηγόπουλο ο έσχατος των προδοτών, ήταν ο Αλκιβιάδης. Εντούτοις υπήρξε ένας ακόμη ισάξιος και πιθανόν ανώτερος προδότης από τον Εφιάλτη. Αυτός είναι ο προδότης του Μαντζικέρτ, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος, ιστορικός και μάγος, ο Μιχαήλ Ψελλός.
Ο Ψελλός ήταν ένας πολύ πανούργος άνθρωπος. Είχε μελετήσει πολύ την αρχαία Ελληνική γραμματεία και γνώριζε καλά τις ανθρώπινες ικανότητες και αδυναμίες.
Με όπλα την κολακεία και την ραδιουργία, είχε ξεκινήσει από αυλοκόλακας, για να εξελιχθεί σε έναν αισχίστου είδους χειραγωγό και δημαγωγό, για αλλοδαπούς προδότες της πολιτικής αυτοκρατορικής εξουσίας. Ήξερε καλά τους ανθρώπους σαν τον Βασιλιά Ρωμανό, οι οποίοι κέρδιζαν με το αίμα τους και με θανάσιμους κινδύνους τα αξιώματα, τις δόξες και την περιουσία τους.
Όλους εκείνους τους αιώνες οι Έλληνες στρατιωτικοί- αριστοκράτες της Μικράς Ασίας, υπήρξαν οι σωτήρες της Αυτοκρατορίας και του Χριστιανισμού. H μάχη στο Μαντζικέρτ στις 26 Αυγούστου του 1071, αποτελεί ίσως την χειρότερη προδοσία στην ιστορία του Ελληνισμού. Η εντελώς άδικη ήττα και η αιχμαλωσία του Έλληνα αυτοκράτορα Ρωμανού Δ Διογένη, από τον Σουλτάνο Άλπ Αρσλάν, οδήγησε στην οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.
Ένα συνοθύλευμα διεφθαρμένων-ανίκανων κρατικών λειτουργών και αυτοκρατόρων, διέλυσε σε χρονικό διάστημα, το οποίο αποτελεί παγκόσμιο ιστορικό ρεκόρ, την παγκόσμια, Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Οι ανίκανοι αυτοκράτορες μαζί με τους αλλοδαπούς πολιτικούς, εχθρευόταν επί πολλούς αιώνες τους Ήρωες Έλληνες Στρατιωτικούς. Για αυτό ως αντίδραση, όταν ανέλαβαν την εξουσία άρχισαν να διαλύουν τον θεματικό -Ρωμαϊκό στρατό, τον οποίο θεωρούσαν αχρείαστο και επικίνδυνο. Στις 21 Μαΐου 1067 μ.Χ. “έφυγε” από την ζωή ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Ι Δούκας, αφήνοντας ως διάδοχο, τον ανήλικο γιο του Μιχαήλ και την όμορφη-νεαρή σύζυγό του Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα.
Η Ευδοκία ασκούσε την αντιβασιλεία, στην θέση του ανήλικου γιου της. Όμως η Αυγούστα αισθανόταν πλέον ανασφαλής για να κυβερνήσει την παγκόσμια αυτοκρατορία, της οποίας οι επαρχίες μαστίζονταν από βαρβαρικές-Τουρκικές επιδρομές. Παράλληλα ήταν περικυκλωμένη, από μία ομάδα δολοπλόκων-αλλοδαπών πολιτικών.
Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα. Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού.
Στο πρόσωπο του ανδρείου Ρωμανού Διογένη, η Ευδοκiα βρήκε έναν ιδανικό Αυτοκράτορα ο οποίος ανέλαβε με σθένος τα διοικητικά-στρατιωτικά καθήκοντα. Ο Αυτοκρατορικός στρατός λάτρευε τον Ρωμανό, διότι πολεμούσε γενναία στην πρώτη γραμμή της κάθε μάχης-πολέμου. Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι σε μια μάχη περικυκλώθηκε από δεκάδες στρατιώτες του εχθρού.
Εκείνη την χρονική στιγμή έσπευσε σε βοήθεια ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος έσωσε την ζωή του Ρωμανού, καθώς ήταν σοβαρά τραυματισμένος. Στους ώμους του μετέφερε τον Ρωμανό, ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος.
Οι κυριότεροι εκπρόσωποι της πολιτικής παρατάξεως ήταν ο Καίσαρας Ιωάννης Δούκας, ο αδελφός του εκλιπόντος βασιλιά, και ο “ύπατος των Φιλοσόφων" Μιχαήλ Ψελλός. Όλοι αυτοί οι ανίκανοι και ανθέλληνες προδότες, επιβουλευόταν, τον Έλληνα- Αυτοκράτορα Ρωμανό.
Η κακία είναι αμάθεια μας δίδαξε ο μέγιστος Φιλόσοφος όλων των εποχών, ο Πλάτωνας.
Ο καίσαρας ήταν ένας άνθρωπος μειωμένης αντιλήψεως, και το μειονέκτημα του, το κάλυπτε με πολύ κακία, όπως γίνεται διαχρονικά με όλους τους προδότες-ραγιάδες. Θεωρούσε τον Καππαδόκη Ρωμανό έναν “σφετεριστή”, ο οποίος είχε “στερήσει” τον αυτοκρατορικό θρόνο από την δυναστεία του.
Ο αδελφός του ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Δούκας, ως γνήσιος εκπρόσωπος, της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, απέφευγε τους πολέμους.
Για αυτό όλοι οι πολιτικοί προδότες ισχυριζόταν, ότι ο Διογένης θα προκαλέσει “άσκοπους” πολέμους. Οι πολιτικοί “αριστοκράτες είχαν αποτύχει να αποτρέψουν την ανάρρηση του στο θρόνο. Το πρόβλημα ήταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας αποτελούσε προσωπική επιλογή της Ευδοκίας, η οποία είχε κάνει μαζί του δύο παιδιά. Το μεγαλύτερο από αυτά ήταν αγόρι και διάδοχος του θρόνου μετά τον Ρωμανό. Επίσης ο ραδιούργος Ψελλός φοβόταν ότι ο νέος Αυτοκράτορας, μετά την εκκαθάριση των επαρχιών από τους Σελτζούκους, θα προέβαινε και σε εκκαθαρίσεις, από την πολιτική σαπίλα της Βασιλεύουσας.
Ο Ψελλός είχε ήδη εξοριστεί μία φορά στο παρελθόν και έκτοτε είχε ορκιστεί να μην επιτρέψει ποτέ να του συμβεί ξανά.
Αναμφίβολα θα απαιτούνταν λεπτοί χειρισμοί και αρκετή υπομονή για την εκθρόνιση του γενναίου Έλληνα Ρωμανού.
Εκείνη την εποχή ο μόνος που εναντιώθηκε στους ριψάσπιδες πολιτικούς ήταν ο Ρωμανός. Ο αγώνας του ήταν αιματηρός, Ηρωικός και μοναχικός. Για τον αυτοκράτορα Ρωμανό Διογένη η σωτηρία της αυτοκρατορίας και της Ορθοδοξίας ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.
Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
0 comments: