Πιστός εν Χριστώ τω Θεώ Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων.

Για να κατανοηθούν οι αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας αρκεί να σταθεί κανείς επιγραμματικά σε τέσσερις, μείζονες, αλλά και σημειολογικά ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, στις οποίες προέβη το νεοελληνικό κράτος.

Το νεοελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα μόρφωμα με ασφυκτικά περιορισμένα σύνορα, αναντίστοιχο προς το μέγεθος και τις ανάγκες του μείζονος Ελληνισμού. Επιπλέον, θεσπίσθηκε υπό καθεστώς πλήρους προτεκτοράτου. *Εξ ου και τα κόμματα ανέλαβαν να υπηρετήσουν το καθεστώς αυτό, δηλαδή τις “προστάτιδες” Δυνάμεις και όχι την ελληνική κοινωνία, το πρόσταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ή, έστω, μια ταξική εκφορά του κοινού συμφέροντος αυτά αναφέρει ο πρύτανης Γεώργιος Κοντογιώργης.

Εν τούτοις τον προηγούμενο αιώνα παρά τις προδοσίες και την μερική αυτονομία, υπήρχαν στοιχεία πατριωτισμού στους κρατούντες, για αυτό άνθισε κατά τους Βαλκανικούς πολέμους ο νεοελληνικός εθνικισμός.

Ο νεοελληνικός εθνικισμός ήταν θεμελιωμένος επάνω στα επιτεύγματα του Βουλγαροκτόνου. Στην προσπάθεια αυτή από την πνευματική ελίτ της Ελλάδος πρωτοστατούν η Πηνελόπη Δέλτα και ο Κωστής Παλαμάς.

Στο κέντρο των Αθηνών υπάρχει η οδός "Βουλγαροκτόνου". Στους κοντινούς δρόμους έχουμε και άλλες Ρωμαϊκές ονομασίες όπως οδός Ιουστινιανού, οδός Ειρήνης Αθηναίας κλπ.

Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό της πρακτικής του Ελληνικού κράτους να χρησιμοποιήσει την ονομασία των δρόμων της πρωτεύουσας, για να διατηρήσει την εθνική μας συνοχή και την ιστορική συνέχεια. Η οδός "Βουλγαροκτόνου" έχει μια πολύ ξεχωριστή σημασία καθώς αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του νεοελληνικού εθνικισμού εκείνης της εποχής .

Την εποχή του Βουλγαροκτόνου το Ελληνικό-Ρωμαϊκό έθνος θα φτάσει στο απόγειο του σε ηθικό, πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, από την ημέρα που υπήρξε το Έθνος των Ελλήνων. Για αυτό παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον με όρους πολιτικής, στρατιωτικής, ηθικής και κοινωνικής επικαιρότητας, ενώ παράλληλα διδασκόμαστε πώς γίνεται η αξιοποίηση της ιστορίας ως οχήματος εθνικής επιβιώσεως σε πολιτικό, στρατιωτικό, κοινωνικό και ηθικό-πνευματικό επίπεδο. Ο πιστός εν Χριστώ τω Θεώ Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων, έπειτα από μια πολεμική διαμάχη που διήρκεσε περισσότερο από τρείς δεκαετίες, επέτυχε να υποτάξει τους Βούλγαρους, ενσωματώνοντάς τους στο αυτοκρατορικό-Ρωμαϊκό κράτος.

Το αρχαίο Βουλγαρικό βασίλειο ήταν ένα κρατικό μόρφωμα, όπου αλλοδαποί αριστοκράτες διοικούσαν Τουρκικούς (Κουμάνους) και Ελληνικούς-Ρωμαϊκούς πληθυσμούς. Το βασίλειο είχε αναπτυχθεί και διαμορφωθεί πολιτικά και διοικητικά από τα τέλη του 7ου αιώνα στα βορειοανατολικά, σύνορα της παγκόσμιας Ελληνικής-Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στις αρχές του 10ου αιώνα με τσάρο τον Συμεών και πρωτεύουσα την Πρεσθλάβα, γνώρισε την μεγαλύτερη έκτασή του, από τον Δούναβη μέχρι την Θεσσαλονίκη, απειλώντας σοβαρά την κυριαρχία του Ρωμαϊκού κράτους. Ενδεικτικό ήταν ότι κατά την εποχή του Βουλγαροκτόνου οι Κουμάνοι (Βούλγαροι), είχαν κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.

Ο θάνατος του Συμεών το 927 έδωσε την ευκαιρία στην αυτοκρατορική εξουσία να θέσει τέλος στην Βουλγαρική απειλή με μία συνθήκη ειρήνης που επισφραγίστηκε με τον γάμο του τσάρου Πέτρου, με την εγγονή του αυτοκράτορα Ρωμανού Λεκαπηνού την Μαρία. Οι ενέργειες αυτές εξασφάλισαν την ειρηνική συνύπαρξη για μερικά χρόνια, όταν οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα βουλγαρικά εδάφη, κατόπιν προσκλήσεως του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, ο οποίος κινήθηκε με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους.

Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος, καθώς δεν μπορούσε να διεξάγει πολέμους, σε δύο μεγάλα μέτωπα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με τον Νικηφόρο Φωκά και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας. Η πρώτη και κατεπείγουσα εκστρατεία του επόμενου αυτοκράτορα, του Ιωάννη Τσιμισκή, όταν ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο ήταν στην χερσόνησο του Αίμου κατά των Ρώσων, στην περιοχή της σημερινής Βουλγαρίας.

Η απειλή προκάλεσε την αντίδραση του διαδόχου του Φωκά, του Ιωάννη Α Τσιμισκή, ο οποίος ύστερα από μία σειρά εκτεταμένων πολεμικών επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια των οποίων προπαγάνδιζε ως σκοπό την απελευθέρωση των Βουλγάρων ως χριστιανών αδελφών από τους παγανιστές Ρώσους, τους οποίους τελικά εκδίωξε και εν συνεχεία κατέλυσε την Βουλγαρική εξουσία, καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσα Πρεσθλάβα και την υπόλοιπη Βουλγαρία.

Ο Τσιμισκής τέλεσε θρίαμβο στην Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη κατά τα Ρωμαϊκά έθιμα, ενώ τα σύμβολα των Βουλγάρων βασιλέων τοποθετήθηκαν πάνω σε ένα άρμα κάτω από την εικόνα της Παναγίας, στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής πολιτικής. Σημαντικό τμήμα της πρώην Βουλγαρικής επικράτειας, κυρίως στα κεντρικά και δυτικά Βαλκάνια, δεν ενσωματώθηκε διοικητικά στο Ρωμαϊκό κράτος, αλλά διατήρησε ένα ημιαυτόνομο καθεστώς, με την εξουσία να περνάει στα χέρια τοπικών αρχόντων υπό τον άμεσο έλεγχο της Κωνσταντινουπόλεως.

Σε αυτό το καθεστώς λίγα χρόνια αργότερα, έλαβε χώρα η εξέγερση των αλλοδαπών αδελφών "Κομητόπουλων" στην περιοχή της Αχρίδας, με στόχο την αναβίωση μίας κρατικής οντότητας υπό την εξουσία ενός Βούλγαρου ηγεμόνα.

Η Βουλγαρική επανάσταση υπό την ηγεσία τεσσάρων αδελφών, ξεκίνησε με την άνοδο του Βουλγαροκτόνου στον Ρωμαϊκό θρόνο. Οι Κομητόπουλοι ήταν γιοί ενός τοπικού άρχοντα, του κόμη Νικόλαου και δεν ήταν Βουλγαρικής καταγωγής. Η Βουλγαρική εξέγερση δεν αντιμετωπίστηκε άμεσα και δυναμικά από την αυτοκρατορική εξουσία της Κωνσταντινούπολης, λόγω μιας άλλης σοβαρότερης απειλής.

Αυτή ήταν η επανάσταση του Δομέστικου των Σχολών Βάρδα Σκληρού, που ξέσπασε στα Μικρασιατικά εδάφη της αυτοκρατορίας. Η εμφύλια διαμάχη έληξε με νίκη του Βασιλείου Β, δυστυχώς όμως έδωσε τον απαιτούμενο χρόνο, στους Βούλγαρους επαναστάτες να σταθεροποιηθούν.

Τα επόμενα χρόνια ένας εκ των τεσσάρων αδελφών, ο Σαμουήλ, ανέλαβε ηγετικό ρόλο και κατάφερε συσπειρώσει τις υπόλοιπες τοπικές ελίτ υπό την εξουσία του. Η άδικη νίκη του Σαμουήλ επί του Βασιλείου, στην πύλη του Τραϊανού,, μετά την ανοησία, είτε την προδοσία του στρατηγού Στέφανου Κοντοστέφανου το 986, ο οποίος ψευδός ενημέρωσε τον Βουλγαροκτόνο για δήθεν αποστασία του στρατηγού Μελισσηνού. Η ψεύτικη αναφορά του Κοντοστέφανου ανάγκασε τον Έλληνα αυτοκράτορα να εγκαταλείψει την μάχη και να κινηθεί για την Βασιλεύουσα. η ενέργεια αυτή άνοιξε την δίοδο για την πλήρη επικράτηση και την δημιουργία ενός δεύτερου Βουλγαρικού βασιλείου. Το βασίλειο του Σαμουήλ επεκτάθηκε σταδιακά, εκμεταλλευόμενο έναν νέο εμφύλιο που ξέσπασε στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την περίοδο 987-989.

Η νίκη του Βασιλείου Β΄ στην δεύτερη εμφύλια διαμάχη, με την σημαντική υποστήριξη μιας Ρωσικής ντρουζίνας 6000 ανδρών το 989, τον κατέστησε απόλυτο κυρίαρχο στην αυτοκρατορία και καθόρισε την ανάδειξη του, ως μεγάλου στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη. Η εμφύλια διαμάχη με τον Βάρδα Σκληρό και τον Βάρδα Φωκά έμελλε να τον μεταμορφώσει στον πιο επιτυχημένο στρατηγό-αυτοκράτορα μαζί με τον Ηράκλειο.

Τις επόμενες δεκαετίες ο Έλληνας αυτοκράτορας διεξήγαγε συστηματικά εκστρατείες στα Βουλγαρικά εδάφη συρρικνώνοντας μεθοδικά και σταδιακά την κυριαρχία του Βούλγαρου τσάρου. Το πιο σημαντικό στοιχείο την εποχή του Βασίλειου, ήταν ότι το αποσχιστικό κίνημα των Κομητόπουλων, οδήγησε ταχύτατα στην δημιουργία ενός νέου κρατικού μορφώματος σε χρόνο ρεκόρ, χωρίς να υπάρχει το απαραίτητο πολιτιστικό και ηθικό υπόβαθρο το οποίο απαιτείται σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Όπως διαχρονικά συμβαίνει στις περισσότερες εμφύλιες διαμάχη οι επαναστάτες έχουν στόχο την απόσχιση εδαφών από το υπάρχον κράτος και τότε η διαμάχη παίρνει την μορφή διακρατικού πολέμου. Κατά την περίοδο της διαμόρφωσης του σύγχρονου Ελληνικού έθνους-κράτους και του Μακεδονικού ζητήματος στα τέλη του 19ου αιώνα, έχουμε μια αναζωπύρωση του Ελληνικού εθνικισμού. Τα πολεμικά επιτεύγματα του Βουλγαροκτόνου χρησιμοποιήθηκαν από το νεοελληνικό κράτος, στα πλαίσια της ιστορικής δικαίωσης και των ελληνικών εθνικών διεκδικήσεων, και των διεκδικήσεων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους. Η παρουσίαση των πολέμων του Βασιλείου Β΄ από λογοτεχνικά έργα της εποχής έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του νεοελληνικού Εθνικισμού.

Ο μεγάλος Κωστής Παλαμάς δημοσίευσε το σωτήριο έτος 1910 το ποίημά του "Η φλογέρα του Βασιλιά". Η αφορμή για τη συγγραφή του ποιήματος αποτέλεσε ο Μακεδονικός αγώνας και η διαχρονική επιθετικότητα των Γερμανών εις βάρος των Ελλήνων. Υπήρχε ανάγκη για την ηθική-εθνική ενίσχυση και προστασία του Ελληνισμού μέσα από την ανάδειξη των ιστορικών κατορθωμάτων του κορυφαίου αυτοκράτορα και Έλληνα όλων των εποχών.

Τα βασικά θέματα του ποιήματος ήταν ή άλωση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ. από τους Γερμανούς,και η τόνωση του πατριωτικού αισθήματος κατά του Βαλκανικούς πολέμους.

Η πιο ολοκληρωμένη ιστορική παρουσίαση των πολέμων του Βασιλείου Β΄ με τους Βούλγαρους, γίνεται στο λογοτεχνικό αριστούργημα της Πηνελόπης Δέλτα, με την ονομασία "Τον καιρό του Βουλγαροκτόνου".

Ο βασικός στόχος της Δέλτα, ήταν να διδάξει μέσα από το μυθιστόρημά της, την πραγματική ιστορία, με σκοπό να διαποτίσει με τα ιδανικά της αγάπης για την πατρίδα, τον Χριστό και το έθνος.

Σε αυτό το πλαίσιο, χρησιμοποίησε το μνημειώδες έργο του Γάλλου ιστορικού Gustave Schlumberger, την "Βυζαντινή Εποποιία". Γραμμένα μέσα από το εθνικιστικό πρίσμα της πρώτης γενιάς των δημοτικιστών, τα μυθιστορήματα της Δέλτα είναι απαραίτητα και θεωρούνται από τα πιο σημαντικά αναγνώσματα για όλες τις γενιές των Ελλήνων.

Η εθνική παιδεία της εποχής του "Μακεδονικού αγώνα", περνούσε μέσα από την εικόνα του κορυφαίου Έλληνα αυτοκράτορα όλων των εποχών.

Ο Βουλγαροκτόνος ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό.

Πιστός εν Χριστώ τω Θεώ, Βασιλεύς-Αυτοκράτωρ Ρωμαίων.

Ορῶσιν αἴφνης κατά γωνίαν ἱστάμενον ἀνδρός πάλαι τεθνεῶτος λείψανον ὁλόκληρον καί τό πᾶν ὁλομελές, γυμνόν ἐς πόδας ἐκ κεφαλής.

Είχε δέ καί ἐπί τοῦ στόματος καλάμην ποιμενικής σύρριγος, εἰς χλεύην τινῶν οὕτω ποιησάντων, οἷς έμελε θρεμμάτων.

Ως δέ διηπόρουν, ὁρῶσιν ἐκ δεξιῶν κενήριον, καί επ΄ αυτοῦ γεγραμμένους στίχους, δηλοῦντας τόν κείμενο Βασίλειον εἶναι τοῦ Βουλγαροκτόνου ἐκεῖνον.

Η Παγκόσμια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την αρχαία Ρώμη, ήταν δημιούργημα των Φοινίκων-παγανιστών. Οι παγανιστές προσπάθησαν με κάθε τρόπο, να πάρουν πίσω την αυτοκρατορία τους. Δεν μπορούσαν να δεχτούν ότι το κράτος του Εωσφόρου, έγινε η Αυτοκρατορία του Χριστού και των Ελλήνων.

Οι ίδιοι οι Ρωμαίοι συγκλητικοί δημοσίως με πολύ μεγάλη υπερηφάνεια, έλεγαν ότι η Αρχαία Ρώμη ήταν η νέα πόρνη Βαβυλώνα (G Beck-Η Bυζαντινή χιλιετία). Για όσους δεν γνωρίζουν η Βαβυλώνα ήταν πριν από την Ρώμη, το παγκόσμιο κέντρο του Εωσφορισμού.

Στις 13/4/1204 μ.Χ. έχουμε την μεγαλύτερη αποφράδα ημέρα, στην ιστορία του Ελληνικού έθνους, καθώς κατακτήθηκε η Κωνσταντινούπολη και εν συνεχεία, ολόκληρη, η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από τους Γερμανούς.

Τρίτη 13 Απριλίου του 1204 μ.Χ. συνέβη, το πιο καθοριστικό γεγονός στην ιστορία του Ελληνικού έθνους. Η κατάκτηση της αυτοκρατορίας, καθόρισε την τύχη του Ελληνικού έθνους, μέχρι και σήμερα. Όλες οι αυτοκρατορίες περνάνε ακμή και παρακμή, και είναι βέβαιον ότι σε κάποια χρονική στιγμή, δεν θα υπήρχε η αυτοκρατορία. Εν τούτοις, εάν έπεφτε αργότερα το Ρωμαϊκό κράτος, η τύχη του Ελληνικού έθνους, θα ήταν εντελώς διαφορετική, καθώς δεν θα γνωρίζαμε την τρομερή και καταστροφική Οθωμανική κατάκτηση.

Στην πραγματικότητα η τύχη του Ελληνικού-Ρωμαϊκού έθνους, κρίθηκε στις 15 Δεκεμβρίου του 1025 μ.Χ. Ήταν η ημέρα που έφυγε από την ζωή, ο κορυφαίος Έλληνας όλων των εποχών.

Δυστυχώς τον πρόλαβε ο θάνατος. Σχεδίαζε να επιτεθεί στην υπό Γερμανική κατοχή Ιταλία. Είχε ήδη στείλει στρατιωτική προπομπή με επικεφαλής τον Ορέστη. Όσο ζούσε οι Γερμανοί (Φράγκοι-Νορμανδοί), και οι Σελτζούκοι, δεν τολμούσαν ούτε να αναπνεύσουν.

Έντρομοι περίμεναν να πεθάνει, για να ολοκληρώσουν τα ανθελληνικά σχέδια τους. Γνώριζαν πολύ καλά ότι αν τολμούσαν να επιτεθούν στην αυτοκρατορία, θα είχαν την ίδια τύχη, με τους Βούλγαρους και τους Άραβες. Οι ανθέλληνες Γερμανοί επί της Βασιλείας του Βουλγαροκτόνου, γνώρισαν τον απόλυτο τρόμο.

Για αυτό και κατά την τέταρτη-εωσφορική Σταυροφορία, όταν κατέκτησαν την αυτοκρατορία και την πρωτεύουσα της, άνοιξαν τον τάφο του, τοποθέτησαν τον σκελετό επάνω σε ένα δέντρο και έβαλαν στο στόμα του μια φλογέρα. Ουδέποτε το έκαναν αυτό σε άλλο αυτοκράτορα. Τόσο μεγάλο ήταν το μίσος των Γερμανών, για το Βασίλειο, ο οποίος ελάχιστα έλειψε να ματαιώσει τα εθνοκτόνα και γενοκτονικά σχέδια. Με βάση αυτήν την εωσφορική ενέργεια των Γερμανών, ο μεγάλος Κωστής Παλαμάς, έγραψε την “Φλογέρα του Βασιλιά”.

Είναι βέβαιον ότι σε περίπτωση που είχε παραμείνει στην ζωή, ότι οι Γερμανοί θα είχαν την ίδια τύχη με τους Βούλγαρους και δεν θα ήταν σε θέση να κατακτήσουν την αυτοκρατορία.

Κανένας άλλος βασιλιάς σε ολόκληρη την παγκόσμια ιστορία, δεν πήγε να πολεμήσει σε ηλικία 69 ετών, παρά μόνον ο Βασίλειος Β. Η ενέργεια αυτή μας δείχνει το πόσο επικίνδυνη ήταν η Γερμανική αυτοκρατορία και οι συν αυτώ.

Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι και σήμερα, είναι το μοναδικό κρατικό μόρφωμα στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες τόσες πολλές επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς. Ο Βασίλειος πρώτου κινηθεί ενάντια στους Γερμανούς, ήταν επιτακτική ανάγκη, να τελειώσει τους αμυντικούς πολέμους, με τους Βούλγαρους και τους Άραβες. Ήταν αδύνατον, να πολεμά σε τρία μέτωπα παράλληλα, καθώς πολεμούσε ήδη σε δύο. Έκανε τα πάντα για την Ελλάδα.

Πιστός εν Χριστώ τω Θεώ Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων.

O Mέγας Βασίλειος ήταν προστάτης των φτωχών Χριστιανών. Ελεήμων και δίκαιος. Επί της μοναρχίας του, έχουμε για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά το απόγειον του Ελληνισμού σε όλα τα επίπεδα.

Ο κορυφαίος Έλληνας στρατιωτικός και πολιτικός, όλων των εποχών, αφιέρωσε όλη του την ζωή δια την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Για περισσότερο από 30 έτη, πολεμούσε ο Βασίλειος. Χειμώνα και καλοκαίρι, βρισκόταν στις πεδιάδες και τα βουνά της Μακεδονίας. Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου του Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και το 90% των κάστρων της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες, η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Βουχγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη του Α Κουρκουά-Τσιμισκή, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής στην Ελλάδα.

Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος, επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Γεωγραφικά το νέο Βουλγαρικό βασίλειο, σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία.

Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο.

Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας.

ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό. Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής,.

Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος. Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού.

ΟΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ

ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ.

Οι Βούλγαροι-Κουμάνοι, επί Βασίλειου του Β, ήταν ένα Τουρκικό παρακλάδι με αρχηγό τον τσάρο Σαμουήλ.

Κατέστρεφαν από την εποχή των Ισαύρων, την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες, οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Οι Κουμάνοι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών, και του όρους Μπέλλες. Οι Βούλγαροι (Κουμάνοι, Τουρκικό Φύλο), δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής, σε συνδυασμό με την πολιτιστική-θρησκευτική, ανωτερότητα των Ελλήνων. Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα, έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους, και ικανούς για κάθε τι το οποίο όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες, με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία, και την ηθική ζωή.

Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν. Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, αρχαία Ελληνική παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού, και της ψυχής, είχαν και άριστη εκπαίδευση.

Για περισσότερο από 30 έτη, πολεμούσε ο Βασίλειος, χειμώνα-καλοκαίρι, επάνω στις πεδιάδες και τα βουνά της Μακεδονίας. Ο Βασίλειος υπήρξε γενναιόδωρος στρατιώτης, όμως, όταν πρόδιδαν την συμφωνία τους οι Βούλγαροι, η εκδίκησή ήταν άμεση. Μετά την μάχη στο Κλειδί, τύφλωσε 14.000 Βούλγαρους και τους άφησε ελεύθερους, να γυρίσουν στα χωριά τους. Αυτή ήταν η ποινή την οποία όριζε ο Ρωμαϊκός νόμος-δίκαιο, για όσους επαναστατούσαν ενάντια στον εκάστοτε Έλληνα-Ρωμαίο αυτοκράτορα. Πατρίδα και η θρησκεία είναι οι υπέρτατες αξίες. Οι ήρωες υπηρετούν την πατρίδα, τολμούν, κινδυνεύουν υπόκεινται σε βασανιστήρια βάζοντας τον εαυτό τους σε δεύτερη μοίρα. Η αυτοθυσία. η αγάπη, η πίστη σε ανώτερες Ελληνικές αξίες και ιδανικά, είναι τα μέσα του ανθρώπου, για να αντιμετωπίσει την πνευματική κατάπτωση, την βαρβαρότητα, την ισοπέδωση και την σκλαβιά. Ο Βασίλειος ο Β, επέτυχε το απόλυτο σε όλα. Πολεμούσε πολύ γενναία στην πρώτη γραμμή στα πεδία των μαχών. Ο Βασίλειος έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα από όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, σε πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο. Oι επιτυχίες του Βουλγαροκτόνου, δεν ήταν ποτέ βασισμένες, επάνω στην βαρύτατη φορολογία των φτωχών-Ελλήνων υπηκόων. Ουδέποτε το έκανε άλλος βασιλιάς αυτό το πράγμα, στον υπέρτατο βαθμό. Μια στρατιωτική, μια πολιτική, μια κοινωνική επιτυχία για να έχει ηθική αξία, δεν πρέπει ποτέ να επιτυγχάνεται, εις βάρος της οικονομικής ευημερίας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας των πολιτών η των υπηκόων. Στον αντίποδα ο Λατίφωνος Ιουστιανιανός ο Α, εισέπρατε τους ετήσιους, ακόμη και με ξυλοδαρμούς των υπηκόων. Όλα αυτά για να κάνει, άσκοπους, επιθετικούς πολέμους, στα πλαίσια της υστεροφημίας του.

ΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ.

Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, οι φτωχοί δεν γνώρισαν τέτοια ευημερία και προστασία, παρά μόνο στις ημέρες, διακυβερνήσεως του Βασίλειου του Β. Υπήρξε ο μέγιστος, προστάτης των φτωχών και των αδικημένων.

Ο Βασίλειος ήταν ο μοναδικός Έλληνας, στα παγκόσμια χρονικά από καταβολής κόσμου, ο οποίος βοήθησε τόσο πολύ τους φτωχούς. Κανένας άλλος δεν βοήθησε τόσους πολλούς φτωχούς ανθρώπους. Επίσης κανένας άλλος Βασιλιάς, δεν εξίσωσε κοινωνικά τους φτωχούς με τους πλούσιους. Ακόμη μεγάλωσε με δικά του έξοδα, όλα τα ορφανά των σκοτωμένων Ελλήνων στρατιωτών. Τα αγόρια τα σπούδαζε, και εν συνεχεία τα έκανε στρατιώτες και αξιωματικούς, για να πολεμούν δίπλα του στα πεδία των μαχών. Διότι πολεμούσε για περισσότερο από τριάντα συνεχόμενα χρόνια, με Βούλγαρους, Άραβες, Χάζαρους, επαναστάτες κλπ.

Το αποτέλεσμα ήταν εκείνες οι γενιές των ορφανών παιδιών, να μεγαλώσουν και να πολεμούν δίπλα, στον Βασίλειο, στα πεδία των μαχών. Αυτό ήταν πολύ καθοριστικό στοιχείο, για τις στρατιωτικές, επιτυχίες του Βασίλιεου. Επίσης όλα τα ορφανά κορίτσια, που οι γονείς του σκοτώθηκαν στις μάχες, τα έδινε προίκα και τα πάντρευε. Κανένας άλλος βασιλιάς στον κόσμο, δεν έχει κάνει τόσες πολλές ελεημοσύνες-φιλανθρωπίες, όπως είχε κάνει ο Βασίλειος ο Β. Για πρώτη και μοναδική φορά στον κόσμο. όλοι οι φτωχοί Έλληνες γνώρισαν μια εξαιρετική εποχή ευημερίας. Αυτό γινόταν σε όλη την διάρκεια εξουσίας του Αυτοκράτορα Βασίλειου του Β .

Υπήρξε μέγας προστάτης όλων των φτωχών, και των αδικημένων. Για αυτό τους έδωσε πλήρη φοροαπαλλαγή, όσα χρόνια κυβερνούσε. Όλες της ετήσιες φορολογικές υποχρεώσεις των αδυνάτων Ελλήνων, όλα τα χρόνια που ήταν εκείνος Βασιλιάς, της πλήρωναν οι πλούσιοι.

Ενδεικτικό ήταν ότι, από τους ισχυρούς, πήρε πίσω όλα τα κτήματα, που είχαν πάρει άδικα από τους φτωχούς, και τα ξαναέδωσε πίσω στους δικαιούχους. Το ίδιο έκανε και με τα Εκκλησιατικά κτήματα. Όμως ο Βασίλειος δεν σταμάτησε εκεί. Όσοι πλούσιοι εξακολουθούσαν να είναι άδικοι άνθρωποι, ανάλογα με την περίσταση είτε τους αφαιρούσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας, είτε τους αφαιρούσε ολόκληρη την περιουσία.Τους απολύτως κακούς-πλούσιους, που δεν άλλαζαν τακτική, τους κατάντησε ζητιάνους στα καπηλειά, και στα πανδοχεία της Μικράς Ασίας. Ανάμεσα σε όλα αυτά κατάργησε ακόμη και το δικαίωμα των δυνατών, σε περίπτωση φόνου, να εξαγοράζουν την θανατική ποινή.

ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.Ο Βασίλειος ο Β, από τα 18 του χρόνια, μέχρι τον θάνατο του, έζησε χωρίς καθόλου γυναίκες. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, ώστε να είναι σε θέση να απελευθερώσει την Μακεδονία και παράλληλα να προστατέψει από οποιονδήποτε κίνδυνο την Ελλάδα. Ο Βασίλειος στερήθηκε, κάθε ανθρώπινη χαρά, για να προστατέψει την Μακεδονία, και την Ελλάδα, από τους θανάσιμους κινδύνους, που αντιμετώπιζε εκείνη την εποχή. Το κυριότερο πράγμα το οποίο στερήθηκε, σε όλη του την ζωή, ήταν η γυναικεία αγάπη, η θηλυκότητα-θαλπωρή, και η φροντίδα μιας γυναίκας. Στερήθηκε ακόμη και την χαρά των παιδιών. Όλοι οι Έλληνες βασιλείς-αυτοκράτορες παντρεύτηκαν και χάρηκαν λιγότερο η περισσότερο, την συντροφιά μιας γυναίκας.

ΘΥΣΙΑΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΤΟΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Θυσίασε όλη του την ζωή, για τον Χριστό, την Ελλάδα και την Μακεδονία. Αυτό διότι είδε το πόσο επικίνδυνη ήταν η κατάσταση, για την Μακεδονία και για την Ελλάδα. Κοιμόταν σε όλη την ζωή στο έδαφος, ενώ έτρωγε το ίδιο φαγητό με τους στρατιώτες. Ουδέποτε πολέμησε κάποιος βασιλιάς στην πρώτη γραμμή, της κάθε μάχης-πολέμου μέχρι τα 69 του χρόνια, για να απελευθερώσει την Μακεδονία μας, και οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελληνικής-Ρωμαϊκής επικράτειας. Ποτέ δεν υπήρξε άλλος βασιλιάς να πολεμήσει σε ηλικία, πάνω από τα 60, και να κάνει επιθέσεις ολομόναχος, χωρίς σωματοφύλακες για να κερδηθεί η εκάστοτε μάχη-πόλεμος, για να απελευθερωθεί η Μακεδονία μας. Θρυλικά έμειναν τα λόγια του, όταν σε ηλικία 60 ετών, τον ενημέρωσαν ότι ο Στρατηγός Κων. Διογένης, στις εσχατιές της Μακεδονίας μας, έπεσε σε ενέδρα των Βουλγάρων, και δεν έχει καμιά ελπίδα σωτηρίας. Τότε ο ηλικιωμένος Αυτοκράτορας Βασίλειος ο Β, ανέβηκε στο πρώτο άλογο που βρήκε μπροστά του λέγοντας :

” ΟΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΩ ΜΟΙ “.

Ο Βασίλειος έφυγε χωρίς να καταδεχτεί να κοιτάξει πίσω του, να δει εάν τον ακολουθούν οι Έλληνες στρατιώτες.

Ο στρατός έτρεξε από πίσω του, όλοι οι Έλληνες για να πολεμήσουν, όμως έπρεπε πρώτα να ετοιμάσουν τα άλογα, και να βάλουν τον πολεμικό τους εξοπλισμό. Ο Βασίλειος έφτασε πρώτος, με συνέπεια να πολεμήσει, στην μάχη για αρκετά λεπτά ολομόναχος. Ολόκληρη την ζωή του, την πέρασε, επάνω στα βουνά, με ζέστες, κρύα-χιόνια, με βροχές, μέσα στα στρατόπεδα, στα πεδία των μαχών, μέσα σε απίστευτες κακουχίες, για να επιτύχει την απελευθέρωση της Μακεδονίας μας. Μέχρι να τελειώσει η κάθε μάχη, και ο κάθε πόλεμος νικηφόρα για τους Έλληνες, καθόταν νηστικός, άυπνος και διψασμένος για όσες ημέρες χρειαζόταν . Όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες αυτοκράτορες, πάντοτε, σταματούσαν , προσωρινά την κάθε μάχη-πόλεμο, για να πάνε για νερό, για φαγητό, και για ύπνο. Επίσης πάγια τακτική, ήταν τον χειμώνα, να διακόπτουν τις πολεμικές επιχειρήσεις για να ανασυνταχτούν και να ξεκουραστούν, μαζί με τον υπόλοιπο στρατό, και συνέχιζαν την επόμενη άνοιξη τους πολέμους. Όμως ο Βασίλειος, ήταν μόνιμα εκεί ακόμη, και με τα χιόνια, βρισκόταν επάνω στα βουνά και πολεμούσε.

Όλα αυτά για να εμποδίσει τους βάρβαρους Βούλγαρους, από τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς,τους βιασμούς και το σκλάβωμα Ελληνίδων. Επίσης πολεμούσε για να αποτρέψει την μόνιμη κατάκτηση, της Μακεδονίας. Δεν περιγράφεται ο πόνος όλων εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι έχαναν τις γυναίκες, τις αδελφές, τις κόρες, τις ανηψιές, τις εξαδέλφες, και κάποιες φορές της μητέρες τους, εάν ήταν εμφανίσιμες. Όμως βασιλιάς, επειδή πονούσε τους Έλληνες, και την πατρίδα, πέρασε μια ολόκληρη ζωή, με το σπαθί στο χέρι να πολεμά για την Ελλάδα, ώστε να εμποδίζει την καταστροφή των αθώων Ελλήνων. Ο Βασίλειος θυσίασε την ίδια του την αδελφή, την πριγκίπισσα Άννα, καθώς έδωσε το ίδιο του το αίμα, για να γίνει γυναίκα ενός Ρώσου βάρβαρου, και πρώην σατανιστή με χαρέμια και πάσης φύσεως ακολασίες. Μετά όμως από αυτόν τον γάμο, όλοι οι Ρώσοι έγιναν χριστιανοί ως έναν βαθμό. Μείωσε λοιπόν με αυτόν τον τρόπο τους εχθρούς τους έθνους. Έπρεπε πάση θυσία να σταματήσει τους εμφυλίους πολέμους, ώστε να αντιμετωπίσει τους Βούλγαρους, τους Αγαρηνούς, τους Χάζαρους και τους Γερμανούς.

Εάν δεν σταματούσε άμεσα τους εμφυλίους, θα έσβηνε η αυτοκρατορία, και η Μακεδονία θα γινόταν οριστικά Βουλγαρική. Έχοντας βάλει τέλος στις εσωτερικές διαμάχες, ο Βασίλειος έστρεψε την προσοχή του στους εξωτερικούς εχθρούς της αυτοκρατορίας τους Βούλγαρους, τους Άραβες και τους Γερμανούς.

Όσα χρόνια κυβέρνησε, οι Αυτοκρατορικοί Αετοί πετούσαν νικηφόρα, από την Κάτω Ιταλία, μέχρι την Αρμενία, και από την Μακεδονία μέχρι την Συρία. Όσο ζούσε, οι αιώνιοι και μεγαλύτεροι εχθροί του Ελληνικού έθνους, οι Γερμανοί, από τα Δυτικά, και οι Σελτζούκοι, από τα Ανατολικά, δεν τολμούσαν, ούτε να αναπνεύσουν. Έτρεμαν ακόμη και στο άκουσμα του ονόματος, του αυτοκράτορα Βασίλειου του Β, για αυτό και ανέμεναν να αποβιώσει, για να επιτεθούν, στην Ελληνική αυτοκρατορία

Μέχρι και προσωρινό πάπα στην Ρώμη, επέτυχε να διορίσει, με στόχο, να προστατέψει, το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, από τις επερχόμενες σταυροφορίες, που προετοίμαζαν οι Γερμανοί.

Ενδεικτικό ήταν ότι τις χρονιές 996 και 999 μ.Χ., πολέμησε στο Ανατολικό μέτωπο, τους Αγαρηνούς. Κατά την επιστροφή του, για τον Βουλγαρικό μέτωπο, στο πέρασμά του, σκορπούσε τον όλεθρο, και ισοπέδωνε τα πάντα. Όλα αυτά τα έκανε ως αντίποινα, και νόμιμη άμυνα, για τις σφαγές, τις κλοπές, τους εμπρησμούς, τους βιασμούς, το σκλάβωμα των γυναικών, που έκαναν σε ετήσια βάση, επί πολλούς αιώνες οι Αγαρηνοί εις βάρος, του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Εξαιτίας του δυναμισμού, της αποφασιστικότητας και της Φιλοπατρίας, του Βουλγαροκτόνου, το Ρωμαϊκό κράτος, είχε μεγαλύτερη έκταση, δύναμη και ασφάλεια, από την ημέρα, που δημιουργήθηκε.

Πότε άλλοτε δεν είχε ξαναγίνει κάτι παρόμοιο, με το μοναδικό επίτευγμα του Βασίλειου. Από το Αζερμπαϊτζάν μέχρι την Κροατία, ο Βασιλιάς ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος.

Το ίδιο και στο εσωτερικό της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, οι πλούσιοι βρισκόταν υποταγμένοι, και ανίσχυροι, κάτω από την πανίσχυρη εξουσία του Αυτοκράτορα.

Οι φτωχοί υπήκοοι, γνώρισαν μια άνευ προηγουμένου ευημερία, στα παγκόσμια ιστορικά χρονικά.

Η στρατιωτική υπεροχή του Ρωμαϊκού κράτους, επέφερε, την αύξηση της πολιτικής ισχύος, την εδραίωση του Χριστιανισμού και του Ελληνικού πολιτισμού, εντός και εκτός των συνόρων, στις χώρες που ασπάστηκαν την Ορθοδοξία.

Από όλους τους ηγεμόνες, μόνον ο Βασίλειος εφάρμοσε πιστά, το απόλυτο αυτοκρατορικό Ελληνικό-Ρωμαϊκό ιδεώδες, της απεριόριστης δύναμης και πρόνοιας. Κυριολεκτικά φαινόταν να είναι απεσταλμένος του Χριστού, για να αποδείξει, ότι ήταν εφικτό να γίνει η πολιτική θεωρία, της Pax Romana, πράξη.

Αυτή ήταν ένωση των Ορθοδόξων λαών, κάτω από την εξουσία, του Έλληνα Χριστιανού μονάρχη, της βασιλεύουσας, το οποίο έθεσαν ως αξίωμα, οι προηγούμενοι αυτοκράτορες, το επέτυχε, μόνον ο Βασίλειος.

Ήταν ο απόλυτος παντοκράτορας του στρατού, των πολιτικών και των Εκκλησιαστικών αξιωματούχων.

Η εξουσία του Βασίλειου ήταν πλαισιωμένη, με Θεϊκή παντοδυναμία και ευλογία. Ενδεικτικό ήταν το θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατά την διάρκεια, των εμφυλίων πολέμων, για να προστατέψει τον νεαρό αυτοκράτορα Βασίλειο, τον Β, κατά την επανάσταση του Βάρδα Φωκά.

Πραγματικά δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει, όμοιος του Βουλγαροκτόνου.

Κυριολεκτικά με μια εντολή του Έλληνα αυτοκράτορα, Ρώσοι και Σλάβοι σταμάτησαν τους εχθρούς των Ελλήνων, στην Κάτω Ιταλία, Αρμένιοι πολεμούσαν στον Δούναβη, και Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν, στο Βασπρακάν. Η νομοθεσία του, ήταν εξίσου δίκαιη και πολύ σκληρή για την κοσμική και για την Εκκλησιαστική περιουσία.

Καμία διαμαρτυρία δεν τον έκανε ποτέ να αλλάξει γνώμη. Όσες φορές του ζήτησε πίσω, ο Πατριάρχης Σέργιος τα κτήματα της Εκκλησίας και των πλουσίων, ο Βασίλειος, ήταν ανένδοτος και δεν δεχόταν, ούτε καν να συζητήσει, ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επί των ημερών του, δεν υπήρχαν οφίκια-αξιώματα, για ιστορικές προσωπικότητες, όπως οι Πατριάρχες Πολύευκτος, Κηρουλάριος, και πολιτικοί όπως ο Βασίλειος Λεκαπηνός, ο Ιωσήφ Βρίγγας και ο Μιχαήλ Ψελλός. Σε όλο του, τον αυτοκρατορικό βίο, αντιπαθούσε τις πολυδάπανες τελετές και τις επιδείξεις.

Όταν βρισκόταν στην πρωτεύουσα, ντυνόταν απλά. Για μια και μοναδική φορά ένας Έλληνας βασιλιάς, συγκέντρωσε, τόσες πολλές ικανότητες. Υπήρξε ο πιο αφοσιωμένος και φιλόπονος-φιλόπατρις ηγεμόνας. Ήταν ο βασιλιάς-αυτοκράτορας, με την ακατάλυτη αποφασιστικότητα, την στρατηγική ετοιμότητα του δομέστικου των σχολών, και την σχολαστική ακρίβεια, του λοχία εκπαιδευτή. Ήταν πολύ γενναίος στα πεδία των μαχών, και ήταν ακαταπόνητος στις σωματικές κακουχίες.

Όταν έφυγε από την ζωή, κατόπιν επιθυμίας του, ζήτησε, να τον ενταφιάσουν, χωρίς αυτοκρατορικές τιμές, σαν να “ήταν”, ο “έσχατος” των Ελλήνων. Η μοναδική του επιθυμία, ήταν να τον θάψουν, στον Άγιο Ιωάννη, τον Θεολόγο, στο λεγόμενο, έβδομον, ώστε να “βλέπει”, τους Έλληνες στρατιώτες, που θα φεύγουν για τις μάχες και τους πολέμους. Όστις πολεμιστής ακολουθέιτω μοι.

Πιστός εν Χριστώ τω Θεώ, Βασιλεύς-Αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Ο Βασίλειος ο οποίος πολεμούσε που κρατούσε, στο ένα χέρι, το σπαθί, και στο άλλο, την εικόνα του Χριστού και της Παναγίας, αποτελεί το καλύτερο παράδειγμα, για τα παιδιά.

Ο Μέγας Βασίλειος Β, ο Βουλγαροκτόνος, ήταν και έμεινε φαινόμενο μοναδικό.

Κλείνοντας την εργασία μου, να αναφέρω τις διαφορές του Μ,.Αλεξάνδρου και του Βουλγάροκτονου. Όταν ξεκινούσε την εκστρατεία του ο Μέγας Αλέξανδρος, το Μακεδονικό Βασίλειο ήταν πολύ ισχυρό διοικητικά, οικονομικά, πολιτικά στρατιωτικά, ελεύθερο, δεν είχαν κατακτηθεί σημαντικά εδάφη, και δνε αντιμετώπιζε έναν τρομερό πολυετή εμφύλιο. Αντιθέτως όταν ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο ο Βουλγαροκτόνος, ένα σημαντικό τμήμα της αυτοκρατορίας είχε κατακτηθεί και παράλληλα αντιμετώπιζε έναν τρομερό εμφύλιο σπαραγμό.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ.

Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει, πολεμώντας. Όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.

Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη.

Βέβαια όλοι οι χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.

Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς, και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές, συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος στον κρίσιμο εκείνο πόλεμο μετά από τον οποίο έγινε μονοκράτορας πολέμησε με το λάβαρο, το οποίο είχε επάνω το Σταυρό και τη φράση «Εν τούτω Νίκα». Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και την θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν, έλεγε ο Στρατηγός I. Μακρυγιάννης. Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό, που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας. Δεν είναι ηθικό, λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική “λογική”, θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε τους προγόνους μας να αμύνονται επί τόσους αιώνες, και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Γεωστρατηγική και ιστορία. Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ, ΝΑ
ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ, ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΞΑΡΕΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ,
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :

Α’. Στην Αδριανούπολη

Β’. Ο Δεκαπενταύγουστος του 1004

Γ’. Στη σκηνή του Σαμουήλ

Δ’. Ασάν

Ε’. Στις όχθες του Αξιού

ΣΤ’. Το καλοκαίρι του 1014

Ζ’. Δυο φίλοι

Η’. Η Μονή της Κλεισούρας

Θ’. Το κρυφό μήνυμα

Ι’. Στο στρατόπεδο του Βουλγαροκτόνου

ΙΑ’. Ξαναθυμίσματα