Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα όλους εκείνους τους αιώνες βρισκόταν σε απολύτως νόμιμη άμυνα. Οι πρόγονοι μας πολεμούσαν μόνον σε αμυντικούς πολέμους. Οι εχθροί δεν σταματούσαν ποτέ τους πολεμικές δραστηριότητες εκείνους τους αιώνες.
Για αυτό κάθε χρόνο εισέβαλαν στην Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια και προκαλούσαν τρομερές καταστροφές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έφταναν έξω από την Κωνσταντινούπολη, είτε πλησίαζαν αρκετά κοντά στην Ελληνική-Ρωμαϊκή πρωτεύουσα. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως εικόνα και ομοίωση, της Ουρανίου Βασιλείας, δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους, καθώς βρισκόταν, μονίμως, όλους εκείνους τους αιώνες, σε νόμιμη άμυνα, με βάση αυτά που δίδαξαν οι Πατέρες της Ορθοδοξίας.
Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας, να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Υπάρχουν λαοί οι οποίοι με κλάματα, παρακάλια και βλαστήμιες, καλούν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό να τους βοηθήσει. Όμως οι Έλληνες, μόνον με έναν τρόπο ξέρουν να καλούν τον Χριστό να τους υποστηρίξει πολεμώντας και αγωνιζόμενοι σε περιόδους ειρήνης.
Στις εποχές όπου το έθνος βρισκόταν σε αμυντικούς πολέμους, όλοι οι Έλληνες εφάρμοσαν πιστά την διδαχή του στυλοβάτη του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Η χριστιανική πίστη θεωρεί τον πόλεμο και την χρήση των όπλων προς άμυνα βέβαια, ένα αναγκαίο κακό.
Επομένως, όταν κινδυνεύουν τα αγαθά της ζωής, η τιμή, η ελευθερία, η πατρίδα και η οικογένεια, οφείλουμε ως χριστιανοί να τα υπερασπιστούμε πολεμώντας ακόμη και μέχρι θανάτου εάν χρειαστεί. Ο Κύριος έλεγε: “Μείζονα ταύτης αγάπη ουδείς έχει ίνα τις θει την ψυχήν αυτού υπέρ των φίλων αυτού”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από το να θυσιαστεί κανείς για αυτούς που αγαπάει. Όταν λοιπόν θυσιαστεί κανείς στον πόλεμο για να υπερασπίσει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους δικούς του είναι επαινετή πράξη.
Βέβαια όλοι οι Χριστιανοί πριν φτάσουν στην χρήση των όπλων οφείλουν να εξαντλήσουν κάθε ειρηνικό μέσο και μόνο σαν έσχατο όπλο επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουν τον πόλεμο.
Ο Μέγας Αθανάσιος μας διδάσκει : “Ενώ η αφαίρεση της ζωής του άλλου ανθρώπου βιαίως (φόνος), είναι καθ’ εαυτόν παράνομος, το να πεθάνεις στον πόλεμο, άρα και το να φονεύσεις τους εχθρούς και ορθό είναι και νόμιμο είναι και αξιέπαινο”. Στις εθνικές εορτές τιμούμε τους αμυντικούς πολέμους του έθνους μας, καθώς και όσους θυσιάστηκαν για την πατρίδα. Όλες οι εθνικές εορτές, συνδέονται με επίσημες δοξολογίες και με προσευχή. Αυτό μας δείχνει ότι η Εκκλησία-Ορθοδοξία ευλογεί τους δικαίους και αμυντικούς πολέμους. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι την σημαία του 21’ κρατάει ένας δεσπότης. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Άγιος Κωνσταντίνος στον κρίσιμο εκείνο πόλεμο μετά από τον οποίο έγινε μονοκράτορας πολέμησε με το λάβαρο, το οποίο είχε επάνω το Σταυρό και τη φράση «Εν τούτω Νίκα». Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και την θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ενεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν, έλεγε ο Στρατηγός I. Μακρυγιάννης.
Κρείττων γαρ επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού, μας δίδαξε με τις ευλογίες του Ιησού Χριστού, ο Άγιος Γρηγόριος. Μετάφραση : Προτιμώ και επαινώ τον πόλεμο, από μια “ειρήνη” η οποία θα με χωρίσει από τον Χριστό. Ο Άγιος Γρηγόριος είπε ότι δεν γίνεται να κατηγορήσουμε έναν χριστιανό, που παίρνει το όπλο για να κατατροπώσει τον εχθρό. Όλα αυτά από την στιγμή που ο εχθρός έχει ως σκοπό να αφανίσει τον Έλληνα, την πίστη του και την πατρίδα του. Δεν γίνεται να αγαπάμε τους πάντες, ακόμη και τους εχθρούς μας. Δεν είναι ηθικό, λογικό και Χριστιανικό να τους επιτρέπουμε να μας σφάξουν, διότι τότε δεν θα είμαστε στην ζωή, για να διαδώσουμε το έργο του Χριστού, δεν θα μπορούμε να αγαπήσουμε, και να βοηθήσουμε ανθρώπους. Επίσης με αυτήν την νεοταξική-εωσφορική “λογική”, θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη πολλούς αιώνες πριν το Ελληνικό έθνος. Ο ίδιος ο Ιησούς επιτρέπει την νόμιμη άμυνα, διαφορετικά δεν θα ευλογούσε, τους προγόνους μας,να αμύνονται επί τόσους αιώνες και να έχουμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Για αυτόν τον λόγο επέτρεψε για πρώτη και μοναδική φορά σε όλο τον κόσμο να διακόπτουν την Θεία λειτουργία, το μνημόσυνο του, μέσα στον κορυφαίο ναό του Χριστιανισμού, την Αγία Σοφία και να ψάλλουν τον Βασιλιά Νικηφόρο, ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*. Ακόμη και τόσο γενναίος πολεμιστής και μεγάλος στρατηγός-αυτοκράτορας που ήταν, μπροστά στον Θεό, δεν ήταν παρά ένας απλός άνθρωπος μέχρι εκείνη την στιγμή, καθώς δεν είχε γίνει ακόμη Άγιος.
Όμως γιατί οι καταστροφές των Αράβων ήταν αμέτρητες, επί πολλούς αιώνες, εις βάρος των αθώων Ελλήνων, για αυτό έκανε ο Ιησούς, μια εξαίρεση. Τα μαρτύρια των Ελλήνων δεν είχαν τέλος όλους εκείνους τους αιώνες, από τους εισβολείς με σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών. Ο Σωτήρας Χριστός, ευλόγησε να διακόπτουν την δοξολογία του, μέσα στην Αγία Σοφία, και να υμνούν τον Νικηφόρο τον Β Φωκά. Είναι ο μοναδικός βασιλιάς στον οποίο έγινε η ύψιστη τιμή να διακόπτουν το μνημόσυνο του θεού, μέσα στην Αγία Σοφία τον κορυφαίο ναό της οικουμένης, και να ψάλλουν εκείνον ως Αργαλέο θάνατο των Σαρακηνών*. Ουδέποτε στα παγκόσμια χρονικά έγινε μια τέτοια τιμή σε οποιοδήποτε άλλο βασιλιά. Ούτε στον κορυφαίο αυτοκράτορα όλων των εποχών τον Βασίλειο τον Β, δεν έγινε τέτοια τιμή, ούτε σε κανέναν άλλο βασιλιά. Αυτό ήταν ξεκάθαρα ένα δείγμα, ότι ο Νικηφόρος θα γινόταν Άγιος. Σχετικά με την νόμιμη άμυνα ήταν σύμφωνος και ο επίσκοπος Πλωμαρίου το 1913 μ.χ., ο οποίος σε σχετικό του βιβλίο, αναφέρει ότι ο Χριστιανός θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα μέσα ώστε να αποφύγει τον φόνο. Εάν όμως αυτό δεν είναι εφικτό, τότε έχει κάθε δικαίωμα, όπως και ο κάθε άνθρωπος να υπερασπιστεί την ζωή του.
Οι πρόγονοι μας σε θέση νόμιμης άμυνας ήταν ανελέητοι απέναντι στους Σελτζούκους λόγω των πολυετών ηττών, των επιδρομών των κλοπών, των εμπρησμών, των βιασμών και των εξανδραποδισμών.
Ενδεικτικό ήταν ότι οι Τούρκοι σε όποια πόλη η χωριό εισέβαλαν, σκότωναν όλους τους κατοίκους, ακόμα και νεογέννητα.
Με την άνοδο στην στρατιωτική ιεραρχία και εν συνεχεία στην αυτοκρατορική εξουσία των Κομνηνών, ξεκινά. η ραγδαία σήψη και παρακμή. Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας, μαζί με τους εξωτερικούς, εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς εχθρούς.
Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι, της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν, ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Ήθελαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι, να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι, στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες. Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέφουν το Ελληνικό έθνος, μαζί με την αυτοκρατορία του. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.
Παράλληλα οι πολιτικοί αριστοκράτες, εδραίωσαν δια παντός την εξουσία τους. Έκτοτε δεν επέτυχε να τους εκτοπίσει η Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας. Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, καθώς η παγκόσμια Ελληνική- Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με βάσεις τον Πλάτωνα, τον Χριστό και την ηθική ζωή, διαλύθηκε ολοσχερώς μέσα σε 42 χρόνια. Αριθμός ρεκόρ.
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου του Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους.
Έφτασαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός ο Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία, αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα, οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων, οι Τούρκοι αποτελούσαν, εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. Μόνον οι στρατιωτικοί, μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων, και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατιωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. Η οριστική επισφράγιση, της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
Η δυναστεία των Κομνηνών κράτησε αξιόμαχο τον αυτοκρατορικό στρατό, δυστυχώς όμως συνέχισε την εγκληματική πολιτική των αλλοδαπών αξιωματούχων σε όλους τους τομείς. Όλες αυτές οι ενέργειες ήταν μόνιμα εις βάρος της αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να συμβάλλουν στην κατάρρευση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Όταν ανέβηκε στον θρόνο ο Αλέξιος ο Α Κομνηνός, η Ελληνική αυτοκρατορία, βρισκόταν πλέον στο τελικό στάδιο κατάρρευσης της. Αυτό διότι από την ενθρόνιση του Αλέξιου, είχαν ξεκινήσει οι εωσφορικές σταυροφορίες
Η ενέργεια των Kομνηνών να παραχωρήσουν με την άνοδο του Αλέξιου του Α, όλο το εμπόριο και όλη την οικονομία στα χέρια των Λατίνων-Γερμανών είναι προδοτική και εγκληματική. Αυτό διότι το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος χάνει σταδιακά όλη οικονομική δύναμη του. Οι Έλληνες αρχίζουν να αντιδρούν πάρα πολύ έντονα σε αυτήν την σκληρή-άδικη πολιτική των Κομνηνών. Ήδη από τον 12 αιώνα πολλές χιλιάδες Λατίνοι υπήρχαν στην Κωνσταντινούπολη. Οι Λατίνοι (Γερμανοί) απολάμβαναν προνόμια και ήταν προκλητικοί προς τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.
Τα αδικαιολόγητα προνόμια τα οποία έδωσε ο Αλέξιος ο Α Κομνηνός στους Βενετούς και στους υπόλοιπους Γερμανούς, επιχείρησε να τα αφαιρέσει ο γιος του, ο Ιωάννης ο Β. Ο Ιωάννης έκανε ενέργειες ώστε να βάλει τέλος στα προνόμια των δυτικών. Όμως η ενέργεια του Ιωάννη του Β, είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσουν νέες εχθροπραξίες από την πλευρά τους στο Αιγαίο, στο Ιόνιο και την Αδριατική. Για αυτό αναγκάστηκε, ο Ιωάννης Β Κομνηνός, να ξαναδώσει πίσω τα προνόμια, όταν ο στόλος των Βενετών κινήθηκε εχθρικά προς τα εδάφη της αυτοκρατορίας. Οι Λατίνοι-Γερμανοί είχαν αλλοιώσει πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής, και απέκτησαν τον έλεγχο στο εμπόριο-οικονομία συμβάλλοντας στην παρακμή της αυτοκρατορίας.
Η Ρωμαϊκή οικονομία ήταν έρμαιο της δύσης, της Βενετίας, της Γένουας και των άλλων Γερμανικών πόλεων. Οι Έλληνες αντιστάθηκαν στις προκλήσεις, με μεγάλες εξεγέρσεις οι οποίες βάφτηκαν με αίμα. Τον Μάιο του 1182, έγινε η πρώτη εξέγερση κατά των Λατίνων. Μια επανάσταση που σημαδεύτηκε από σφαγές και εξανδραποδισμούς. Οι Λατίνοι-Γερμανοί αντέδρασαν κατά των Ελλήνων.
Η επεκτατική πολιτική τους εκφράστηκε με την επίθεση των Ούγγρων στην Βαλκανική το 1183,καθώς και με την επίθεση των Νορμανδών κατά των Ρωμαϊκών εδαφών το 1185, με αποτέλεσμα την άλωση της Θεσσαλονίκης.
Ακολούθησε νέα επανάσταση του δυσαρεστημένου από τα γεγονότα λαού κατά την οποία σφαγιάστηκε ο Ανδρόνικος ο Α Κομνηνός. Την εποχή των Κομνηνών μια νέα νεοταξική δύναμη έχει ανατείλει. Αυτή είναι οι Σελτζούκοι Τούρκοι. Τους Σελτζούκους τους έφεραν στην θέση των Αράβων, οι οποίοι είχαν εξασθενίσει οριστικά σαν στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας των τριών κορυφαίων Ελλήνων αυτοκρατόρων, οι οποίοι βασίλεψαν κατά σειρά στον Ελληνικό-Ρωμαϊκό θρόνο. Αυτοί ήταν ο Άγιος Νικηφόρος ο Β Φωκάς, ο ανηψιός του Αγίου ο Ιωάννης ο Α, και ο κορυφαίος των Ελλήνων ο ιερός Βασίλειος ο β.
Για να είμαστε συνέχεια, εμπλεκόμενοι σε αμυντικούς πολέμους από το Ανατολικό μέτωπο, αμέσως οι εωσφοριστές από την νέα τάξη στην θέση των Αράβων, έφεραν τους Σελτζούκους.
Την εποχή των Κομνηνών με την συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, με την πολιτική-Ιουδαϊκή αριστοκρατία και την προδοτική παραχώρηση της οικονομίας-εμπορίου, και του ναυτικού, στους Λατίνους, άρχισαν παράλληλα, οι Εωσφορικές σταυροφορίες από τους Γερμανούς. Οι "σταυροφορίες" εξασθένησαν το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά. Ενδεικτικό ήταν ότι μετά την μάχη και την φοβερή ήττα στο Μυριοκέφαλο, το Σεπτέμβριο του 1176 μ.Χ., που έκρινε κατ ουσίαν, την τύχη της Ελληνικής-Ρωμαϊκή; αυτοκρατορίας, την υποκίνησε, ο βάρβαρος Γερμανός, ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσα.
Στο σημείο αυτό να περάσουμε να δούμε τι αναφέρουν σχετικά με τις μάχες ανάμεσα σε Έλληνες-Ρωμαίους και Σελτζούκους Τούρκους η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή o στρατηγός-Καίσαρας Νικηφόρος Βρυέννιος και ο Σ. Ράνσιμαν :
"Κλάματα ακούγονταν από τoν άμαχο πληθυσμό αδύναμοί ηλικιωμένοι να πολεμήσουν, ανέμεναν τις εξελίξεις.
Οι ιερείς του Χιρστού προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τους αμάχους που προσπαθούσαν να περάσουν τα σύνορα και να εισέλθουν στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος.
Το ηθικό ήταν χαμηλό και επικρατούσε τρόμος. Όλος ο άμαχος πληθυσμός βρίσκονταν στο κέντρο μιας τεράστιας παράταξης στρατιωτών που είχαν παραταχθεί σε τετράγωνο. Χιλιάδες οπλίτες του βαρέως πεζικού της αυτοκρατορίας προστάτευαν τους ανυπεράσπιστους Χριστιανούς.
Οι καταφρακτοι και το ελαφρύ ιππικό βρισκόταν στη εφεδρεία.
Η πορεία ήταν δύσκολη και κυριαρχούσε ο φόβος. Τότε από την πλευρά που βρίσκονταν το Ικόνιο, φάνηκαν οι πρώτοι ιππείς του Σουλτάνου. Επικρατεί αναβρασμός οι οπλίτες σχημάτισαν τοίχος με τις ασπίδες ενώ οι τοξότες είχαν προωθηθεί έμπροσθεν.
Από το στρατόπεδο των Αγαρηνών ακουγόταν τύμπανα και βουκινα και οι Σελτζούκοι πλησίαζαν.
Για 10 ολόκληρα χρόνια γίνονταν αμφίρροπες μάχες ανάμεσα στους Σελτζούκους και τους Ρωμαίους. Τα παράλια της Μικράς Ασίας είχαν ερημωθεί από τις επιδρομές των Τούρκων. Αυτό ήταν μια οικονομική καταστροφή για τους Ρωμαίους καθώς το εμπόριο είχε σχεδόν σταματήσει. Ο Αυτοκράτορας τότε έστειλε τον στρατηγό Ευμαθιο Φιλοκαλη ο οποίος ήταν και στενός φίλος να επαναφέρει την τάξη. Ο Φιλοκαλης μετά από πολλές νικηφόρες μάχες κατάφερε την επιστροφή των Ελλήνων στις πόλεις τους. Ανοικοδόμησε το Αδραμύττιο και εξόντωσε όλους τους Τούρκους που κατοικούσαν στην περιοχή της Λάμπης.
Η αντεπίθεση των Ελλήνων συνεχίστηκε. Ο Φιλοκαλης συγκρούστηκε έξω από την Φιλαδέλφεια με 24.000 Τούρκους σε μια επικών διαστάσεων μάχη, και τους συνέτριψε.
Οι ελάχιστοι Τούρκοι που επέζησαν από την μάχη, διέφυγαν σστον ποταμό Μαίανδρο, όμως οι Ρωμαίοι τους περικύκλωσαν, άναψαν φωτιές και τους έκαψαν όλους.
Σε απάντηση όλων αυτών τα επόμενα χρόνια οι Σελτζούκοι έκαναν επιδρομές και κατάστρεψαν όλη την περιοχή της Βιθυνίας, και του Κελβιανου, ενώ έκαψαν όλα τα μοναστήρια για εκδίκηση. Το 1116 ο Αυτοκράτορας Αλέξιος αποφάσισε να τελειώσει τους Τούρκους. Παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος οδήγησε αυτός όλον τον Αυτοκρατορικό στρατό.
Αρχικά απώθησε τους Τουρκομανους που τρομοκρατούσαν τους κατοίκους της Βιθυνίας. Στο Ποιμανο έγινε μια μικρής κλίμακας μάχης και τους νίκησε και πάλι και στο τέλος έφτασε στο Φιλομηλιον όπου και την κατέλαβε την πόλη εύκολα η οποία είχε σημαντικό χριστιανικό και ορθόδοξο πληθυσμό ( οι ορθόδοξοι χριστιανοί ακόμα και αν ζούσαν σε άλλο βασίλειο θεωρούνταν Ρωμαίοι και ήταν υπό την προστασία του Αυτοκράτορα, εφόσον ο τίτλος του ήταν Βασιλεύς των Ρωμαίων) . Ο δρόμος για το Ικόνιο την πρωτεύουσα των Σελτζούκων ήταν ανοιχτός.
Όμως ενώ περίμεναν όλοι να επιτεθεί στο Ικόνιο, ο Αλέξιος διέταξε τον δρόμο της επιστροφής. Μαζί του πήρε όλο τον χριστιανικό πληθυσμό της πόλης. Μια μέρα μετά οι εξπλορατορες του αυτοκράτορα του ανάφεραν ότι μια στρατιά από Σελτζούκους έρχονταν από τον βορρά. Τα νέα σαν αστραπή πέρασαν στους αμάχους, φέρνοντας τον πανικό. Σκέφτονταν ότι η οργή των Τούρκων θα ήταν τρομερή.
Ο Αλέξιος αμέσως διέταξε όλο το στράτευμα να πάρει τον σχηματισμό της “Παραταξις” , το Βυζαντινό “Κούφιο Τετράγωνο”.
Ο Αλέξιος πάνω στο άλογο του αφού εμψύχωσε τους άντρες του περίμενε.
Οι Τούρκοι έφτασαν και τους οδηγούσε στην μάχη ο Μαναλουγκ. Προσπαθούσαν να φτάσουν οι ιπποτοξοτες τους οπλίτες για να τους τοξεψουν και να τους κουράσουν. Ο Αλέξιος περίμενε μέχρι να φτάσουν οι Τούρκοι ιππείς εκεί που ήθελε και τότε διέταξε τους Έλληνες τοξότες να ρίξουν. Τα τόξα των Ρωμαίων είχαν πιο μεγάλη εμβέλεια και οι Τούρκοι ιππείς έπεσαν λες και έσκασαν σε ένα μεγάλο κυματοθραύστη. Κάποιοι κατάφεραν να συνεχίσουν. Οι τοξότες μετά από διαταγή υποχώρησαν και βρέθηκαν στις γραμμές των οπλιτών όπου τους προστάτευαν με τις μεγάλες ασπίδες τους. Μόλις οι Τούρκοι τοξότες υποχωρούσαν οι Ρωμαίοι τοξότες έβγαιναν μπροστά και τους σκότωναν ενώ υποχωρούσαν, και αυτό συνεχίζονταν μέχρι που ο Μαναλουγκ διέταξε υποχώρηση. Η 1η μέρα είχε περάσει.
Την αυγη της 2ης μέρας ο Αλέξιος είδε έναν τεράστιων διαστάσεων στρατό να βρίσκεται αντιμέτωπος. Το φλάμπουρο του Σουλτάνου Μάλικ Σαχ φαίνονταν. Ο Σουλτάνος είχε μοιράσει τον στρατό του θέλοντας να συντρίψει τους Ρωμαίους ανάμεσα στο σφυρί και το αμόνι. Ο μίσος στρατός θα αντιμετώπιζε την εμπροσθοφυλακή και ο άλλος την οπισθοφυλακή του στρατού των Ρωμαίων. Η σύγκρουση ήταν τεράστιων διαστάσεων. Μετά τις παρενοχλήσεις των ιπποτοξοτων ο Σουλτάνος έριξε στην μάχη το βαρύ ιππικό του. Οι σιδεροφραχτοι Τούρκοι ιππείς του έπεσαν πάνω στο χαλύβδινο τοίχος των Ελλήνων οπλιτών. Η ορμή των Τούρκων ήταν τόσο μεγάλη που οι οπλίτες άρχισαν να μην αντέχουν. Τότε ο Αυτοκράτορας διέταξε αντεπίθεση. Την αντεπίθεση θα την οδηγούσε ο γιος του, ο πρίγκιπας Ανδρόνικος.
Οι δρακοναριοι σήμαναν επίθεση και ο πρίγκιπας Ανδρόνικος επιτέθηκε με τους Τουρκοπολους (Τούρκοι που είχαν γίνει χριστιανοί ορθόδοξοι-Ρωμαίοι) και ένα μέρος των Οικείων ( οι καλύτερη μονάδα της αυτοκρατορίας στην οποία υπηρετούσαν αριστοκράτες ή συγγενείς του Αυτοκράτορα) μαζί με τους Κουμανους. Η ορμή του ιππικού ήταν πολύ ισχυρή, όμως οι Τούρκοι αναδιπλωθηκαν, έκαναν ελιγμό και έπεσαν σφόδρα πάνω στο ιππικό των Ρωμαίων. Η σύγκρουση ήταν τεράστια και θα ίσος θα πήγαινε καλά για τους Έλληνες αν ένας Σελτζούκος δεν σκότωνε το άλογο του πρίγκιπα.
Ο πρίγκιπας έπεσε ξιφούλκισε,πολέμησε με έναν το οποίο τον έριξε κάτω και τον σκοτωσε, ένας Οικείος πήγε να τον σώσει αλλά Τούρκοι με λόγχες τον έριξαν πριν καν πλησιάσει , τότε έπεσαν πολλοί πάνω στον Πρίγκιπα και τον σκότωσαν με μανία. Ο χρόνος πάγωσε. Ο Αλέξιος είδε το φλάμπουρο του γιου του να πέφτει και το ιππικό να υποχωρεί. Είδε τους Σελτζούκους να του κυνηγούν και το πεζικό τους να εφορμά στους κουρασμένους οπλίτες. Μέσα στο χάος διέταξε και δεύτερη αντεπίθεση. Τώρα θα την οδηγούσε ο Καίσαρας Βρυέννιος ο γαμπρός του.
Οι Δρακονάριοι σαλπίσανε και πάλι και τότε , στην μάχη θα έμπαιναν οι Αθάνατοι ( επίλεκτο τάγμα καταφρακτων το οποίο στελεχώνονταν από Έλληνες της Μακεδονίας, της Θεσσαλίας και της Θράκης) , οι εναπομείναντες Οικείοι οι οποίοι σχημάτισαν το δόντι του Δράκου, ενώ μαζί τους παρατάχθηκε το ελαφρύ Ελληνικό ιππικό από την Θεσσαλία, την Μακεδονία και το Λατινικόν σώμα, οι Φράγκοι ιππότες της Δύσης και εφόρμησαν προς τους τους Σελτζούκους.
Ταυτόχρονα ο Αλέξιος διέταξε να μπουν στην μαχη οι ξεκούραστοι Σάξονες-Βάραγγοι, μαζί με τις υπόλοιπες εφεδρείες. Οι Σελτζούκοι δεν άντεξαν αυτή την μαζική αντεπίθεση των Αυτοκρατορικών. Σύντομα η μάχη κατέληξε σε σφαγή, οι Σελτζούκοι πέταξαν κάτω τις σημαίες τους και τράπηκαν σε φυγή, ενώ ο Σουλτάνος Μαλικ Σαχ κόντευε να πιαστεί αιχμάλωτος.
Ο Αλέξιος δεν είχε χρόνο να θρηνήσει τον γιο του. Χωρίς να χάσει χρόνο διέταξε να φτιάξουν στρατόπεδο για την νύχτα, έστησε ενέδρες. Τώρα θα αναλάμβαναν οι ψιλοί, και οι πελταστές αν συνέβαινε κάτι. Που έγινε. Με την κάλυψη της νύχτας οι Σελτζούκοι επιχείρησαν νυχτερινή επίθεση εναντίον των Ρωμαίων. Όμως ο Αλέξιος τους περίμενε. Το στρατόπεδο άφηνε λίγες εισόδους που σε αυτό μπορούσαν να μπουν ελάχιστοι. Μόλις οι επιδρομείς περνούσαν οι Πελταστές και οι ψιλοί τους εξολοθρεσυαν εύκολα και οι οπλίτες τους τελείωναν . Αυτή η τακτική συνεχίστηκε όλη το βράδυ μέχρι που ο Σουλτάνος απέσυρε και πάλι τους άντρες του.
Την επόμενη μέρα ο Σουλτάνος είδε το στρατόπεδο των Ελλήνων να μην υπάρχει. Στη θέση του υπήρχε πάλι αυτό το καταραμένο χαλύβδινο τετράγωνο από ασπίδες που απλώνονταν παντού. Μανιασμένος άλλαξε τακτική και διέταξε τους στρατηγούς του να το περικυκλώσουν. Θα έκανε μαζική επίθεση από όλες τις πλευρές. Οι Ρωμαίοι δεν θα άντεχαν. Τα τύμπανα ακούστηκαν και όλος ο Τουρκικός στρατός επιτέθηκε μαζικά στους Ρωμαίους. Θα έστελνε το βαρύ ιππικό του και πάλι. Είδε το ιππικό να πλησιάζει , είδε τους άπιστους τοξότες να βάλουν με τα τόξα τους όμως να μην κάνουν μεγάλη ζημιά . Είδε να φτάνουν κοντά και τους ιππείς του να κατεβάζουν τις λόγχες και τότε είδε τους οπλίτες των απίστων να ανοίγουν και να βγαίνουν ελαφρά οπλισμένοι άντρες με συφώνια που είχαν κεφαλές μπρούτζινων δράκων όπου από εκεί ξερνούσαν φωτιές, είδε άλλους να πετούν πύληνα σκεύη που όπου έπεφταν άρπαζαν φωτιά και μετά είδε τους οπλίτες να μπαίνουν στην μάχη.
Ο Σουλτάνος διέταξε υποχώρηση και μετά αμέσως μετά έριξε και πάλι τους άντρες του στη μάχη. Όμως οι Ρωμαίοι τους τράβαγαν σε παγίδες θανάτου αφού έκαναν ότι υποχωρούσαν , παγίδευαν μέσα τους ιππείς που περνούσαν και τους εξολόθρευαν. Η μάχη κράτησε ώρες μέχρι που οι Σελτζούκοι Τούρκοι άρχισαν να υποχωρούν. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν τεράστιων διαστάσεων. Σε κάθε πλευρά της Παρατάξεως ,του Ρωμαϊκού κενού τετραγώνου, είχαν εξελιχθεί Ομηρικές μάχες και από τις δύο πλευρές.
Την επόμενη μέρα ο Σουλτάνος έστειλε αγγελιοφόρους για να συνάψει ειρήνη. Οι Σελτζούκοι είχαν χάσει όλους τους επίλεκτους στρατιώτες τους του βασιλικού οίκου , και ο Σουλτάνος υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη η οποία ήταν να γίνει το κράτος του υποτελής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η στρατηγική και η τακτική του Αλέξιου Α’ του Κομνηνού θριάμβευσε."
Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου