Κυριακή βράδυ, λίγο μετά τις 10 της 20ης Μαρτίου 1994, 27 χρόνια πριν, δολοφονήθηκε ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Η δολοφονία έγινε έξω από το σπίτι του, στην οδό Θουκυδίδου στην Αγλατζιά της Κύπρου. Πέντε φορές πυροβολήθηκε από τους εκτελεστές που ανέλαβαν να υλοποιήσουν τις εντολές του τουρκικού κράτους. Με πιστόλι 9 χιλιοστών οι αδίστακτοι δολοφόνοι σκότωσαν τον εκπρόσωπο της Επιτροπής Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν στην Κύπρο.
Η εκτέλεση του Θεόφιλου ήταν έργο των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, το οποίο χρησιμοποίησε ανθρώπους στις ελεύθερες περιοχές, με τους οποίους είχαν υπόγειες συναλλαγές. Ο Θεόφιλος είχε έντονη δράση, που ενοχλούσε το καθεστώς της Άγκυρας. Οικοδομούσε συστηματικά και μεθοδικά τη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου του Απελευθερωτικού Κινήματος των Κούρδων με τους λαούς της Ελλάδος και της Κύπρου. Ένα μέτωπο συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα για την ανατροπή της τουρκικής κατοχής από την Κύπρο μέχρι το Κουρδιστάν. Αυτή η πολιτική ξεκινούσε από την κοινωνία, από τους πολίτες και δημιουργούσε πίεση προς τις ηγεσίες σε Ελλάδα και Κύπρο.
Ο δημοσιογράφος Λάζαρος Μαύρος, φίλος και συναγωνιστής του Θεόφιλου, έγραψε «πως η αλήθεια για την ένταξη του Θεόφιλου Γεωργιάδη στον κουρδικό αγώνα, βρίσκεται στην υπέρτατη θέληση και τον ασίγαστο πόθο του για πολιτική και αγώνα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό. “Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές”, έλεγε, έγραφε, διαλαλούσε και παρακινούσε ο ίδιος, έργοις τε και λόγοις, μέχρι την τελευταία του πνοή».
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957 στην Ευρύχου της Κύπρου και δολοφονήθηκε την 20η Μαρτίου του 1994 στην ημικατεχόμενη Λευκωσία.
Πήγε στο δημοτικό σχολείο Νεαπόλεως, προάστιο στη Λευκωσία. Φοίτησε τις τρεις πρώτες γυμνασιακές τάξεις στο τουρκοκρατούμενο Γυμνάσιο Νεαπόλεως και το 1975 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο Λευκωσίας. Έως την Tουρκική εισβολή, η οικογένειά του έμενε στο κατεχόμενο προάστιο Τράχωνας στα βόρεια της Λευκωσίας και αμέσως μετά εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας στις ελεύθερες περιοχές.
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην 32η Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ανορθόδοξου Πολέμου στη Ρεντίνα Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε ως Υπολοχαγός στην Εθνική Φρουρά και πρωτοστάσησε στην ίδρυση του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων.
Κατά το διάστημα 1977- 1981 σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έμαθε την τουρκική γλώσσα και απέκτησε εξειδίκευση στην Τουρκολογία, συνεχίζοντας τις σπουδές του στη Γαλλία και τη Γερμανία.
Ως άριστος γνώστης της τουρκικής γλώσσας και Ιστορίας, το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, στο Υπουργείο Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Κύρια αποστολή του υπήρξε η μελέτη του τουρκικού τύπου και η υποβολή εκθέσεων στην Κυπριακή Κυβέρνηση.
Είχε βαθιά πατριωτικά αισθήματα και η αγάπη του για την Κύπρο, έγινε όραμα και αγώνας για την απελευθέρωσή της. Αφού απέκτησε όλα τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια εξέφρασε αυτό το όραμα μιλώντας σε εκατοντάδες εκδηλώσεις, δίνοντας συνεντεύξεις και δημοσιεύοντας πλήθος από άρθρα στον ελλαδικό, τον ελληνοκυπριακό και τον διεθνή Τύπο. Μίλησε και έγραψε για το Κυπριακό, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, τη Γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, τα Εθνικά ζητήματα, το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων.
Από το 1988 μαζί με άλλους συναγωνιστές δημιούργησε την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν, ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, επισκεπτόμενος τους χώρους εκπαίδευσης των Κούρδων μαχητών, ενώ ήταν μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν».
Το 1992, σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου–Ντενκτάς του 1977 για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε «[…]πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1.619 αγνοουμένων, στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..».
Πρωτοστάτησε στην προσπάθεια ανευρέσεως των αγνοουμένων, ενώ στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα του «Λήδρα Πάλας», η φωτογραφία του συνοδεύεται από το κείμενό του πως «όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’ αυτούς».
Στις 12 και 13 Μαρτίου του 1994 πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών και υπήρξε «η ψυχή του Συνεδρίου»όπως τον αποκάλεσαν, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για Γενοκτονία, ενώ το πρωί της Κυριακής 20 Μαρτίου του 1994 παρέδωσε προς δημοσίευση το τελευταίο κείμενό του με την ευκαιρία της γιορτής της Κουρδικής Πρωτοχρονιάς («Νεβρόζ»), η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων.
Το ίδιο βράδυ της Κυριακής 20 Μαρτίου, ώρα 10.15 μμ. δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του, αφού πυροβολήθηκε από κοντά πέντε φορές. Οι εκτελεστές, οι οποίοι στρατολογήθηκαν από την Τουρκία, δολοφονήθηκαν και αυτοί λίγες εβδομάδες αργότερα, σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της Κυπριακής Δημοκρατίας
Στάλες αίματος σφράγισαν το μεγαλείο του δίκαιου και πολύτιμου αγώνα του. Ο θάνατός του ήταν ένα πικρό γεγονός και σημαντική απώλεια για την Κύπρο. Είχε δολοφονηθεί άνανδρα από την τούρκικη κυβέρνηση . Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης ήταν νεκρός…
Θάνατος δεν σημαίνει όμως πάντα το τέλος. Μπορεί κανείς να θεωρείται σωματικά νεκρός, αλλά το ήθος και η ψυχή δεν πεθαίνουν ποτέ. Αποτελούν ένα πολύτιμο δώρο στη μνήμη της ανθρωπότητας κι ένα ανεξίτηλο στίγμα στην ανθρώπινη ιστορία.
Τα έργα και οι πράξεις τέτοιων ηρώων μένουνε πάντοτε ζωντανά για να τα μιμηθούμε, να τα μελετούμε , να τα διαδίδουμε και πάνω απ’ όλα να μην ξεχνάμε. Γιατί η απώλεια μνήμης είναι ο πιο καταστροφικός πνευματικός θάνατος που μπορεί να υποστεί όχι μόνο ο άνθρωπος άλλα και το ίδιο το έθνος.
Τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο «άνθρωπο » και ένα έθνος «έθνος»; Τι είναι αυτό που τα κρατά αναλλοίωτα στο πέρασμα του χρόνου ; Τι είναι αυτό που κάνει τέτοιους ήρωες να ορίσουν πως θα φυλάγουν Θερμοπύλες; Η μνήμη , η ιστορία , η παράδοση , οι αξίες και ο αγώνας για την διατήρηση και την διάδοση τους.
Η επιβίωση των ανθρώπων και κάθε έθνους δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την εξασφάλιση τροφής, την αποφυγή των εχθρών και την ανάπτυξη, αλλά και από την μνήμη, τη γνώση της ιστορίας και της παράδοσής μας, τις αξίες και τα ιδανικά μας και την αποφυγή και αποτροπή αυτών που θέλουν να τα αλλοιώσουν. Αυτά είναι που μας κράτησαν ζωντανούς στην πάροδο του χρόνων, αυτά μας κρατούν ζωντανούς σήμερα και αυτά θα μας κρατήσουν ζωντανούς για μια αιωνιότητα.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει πρώτα να λευτερωθούμε από την ύλη κι αυτό είναι μια πράξη που λίγοι άνθρωποι την τόλμησαν και αυτοί που την τόλμησαν είναι οι πραγματικοί ήρωες.
Οι ήρωες δεν φοβούνται ούτε τον πόνο ούτε τον φυσικό θάνατο. Όσοι λευτερώθηκαν από τα πάθη της ύλης μόνο έναν θάνατο τρέμουν… Τον ηθικό και τον πνευματικό θάνατο. Και αυτόν τον θάνατο τον νίκησε ο Θεόφιλος από πολύ νωρίς… στα τριανταπέντε του Βυρωνικά χρόνια, όπως είπε ένας φίλος του.
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης άφησε το στίγμα του στην ιστορία. Μας έμαθε τι θα πει άνθρωπος, έθνος, αφοσίωση σε αξίες, μας γνώρισε τι θα πει ηθική ελευθερία και πάνω απ’ όλα μας απέδειξε ότι τα οράματα δεν δολοφονούνται, αλλά μένουν γραμμένα στην ψυχή μας με ανεξίτηλο μελάνι…
Στις 20 Μαρτίου 1994 δολοφονείται εν ψυχρώ στην Κύπρο ο αγωνιστής κατά της τουρκικής εισβολής και κατοχής της βόρειας Κύπρου, Θεόφιλος Γεωργιάδης. Η δολοφονία αυτή υπήρξε η πρώτη που σημειώθηκε από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες με θύμα Ελληνοκύπριο μετά το 1974 και μάλιστα μέσα στο εσωτερικό της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όπως αποδείχτηκε μετέπειτα η δολοφονία αυτή την ήταν καθαρά δουλειά των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών σε συνεργασία με την τουρκική εθνικικιστική παρακρατική ομάδα του Αμπντουλάχ Τσατλί, η οποία οργάνωσε τα αιματηρά επεισόδια του 1996 στην Πράσινη Γραμμή και την δολοφονία των δυο Κύπριων αγωνιστών.
Στις 17 Ιουνίου 1996 στην ελεύθερη Λευκωσία κατά την εξέλιξη μιας ενδιαφέρουσας δίκης, ο κρατούμενος Παναγιώτης Κακάρης, αποκάλυψε την ιδιότητα του δολοφόνου, Αντρέα Γιουρούκη, αδελφό του Αριστοδήμου, ο οποίος κρατούνταν στις φυλακές στην Λευκωσία γιατί είχε καταδικαστεί για την δολοφονία δυο ατόμων το 1986 και 1987. Ο Κακάρης αποκάλυψε πως, «Ο Γιουρούκης είχε σχέση με την ΜΙΤ» και ότι αν εκπλήρωνε την αποστολή που του ανέθεσε η ΜΙΤ, σαν αντάλλαγμα θα φυγαδεύονταν από τις φυλακές.
Στην ίδια δική ο κρατούμενος, Κυριάκος Ψωμάς, προέβη σε δηλώσεις που ξεκαθάρισαν ακόμα περισσότερο το σχέδιο: «Ο Γιουρούκης μου ζήτησε να βρω κάποιο προκειμένου να βοηθήσω στην δολοφονία. Μια μέρα παρακολουθώντας στην τηλεόραση μια ομιλία του Θεοφίλου Γεωργιάδη μου είπε, -Κοίταξε καλά, αυτή θα είναι η τελευταία του ομιλία και μου ανέφερε ότι σχεδίαζαν την δολοφονία του». Ο ανιψιός του Παναγιώτη Κακάρη και επίσης κρατούμενος, Ανίκητος Κακάρης, κατέθεσε τα εξής : «Μου ζητήθηκε να τοποθετήσω βόμβα κάτω από το αμάξι του Γεωργιάδη και σαν αντάλλαγμα θα είχα την βοήθεια των αδελφών Αριστοδήμου για την δραπέτευση μου από τις φυλακές».
Και πράγματι στις αρχές του 1994 πραγματοποιήθηκε η δραπέτευση. Αλλά σε κάποια στιγμή κυκλοφοριακής συμφόρησης περικυκλώνεται στο κέντρο της Λευκωσίας το αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Κύπριος Αριστόδημου και συλλαμβάνεται μόνο ο Ανίκητος Κακάρης, ενώ ο πρώτος διέφυγε. Στις 12 Ιουνίου 1994 ο Αριστοδήμου που ήξερε πολλά, βρέθηκε νεκρός μεταξύ Λευκωσίας και Λάρνακα με εφτά σφαίρες στο κεφάλι.
Σύμφωνα με τον Τούρκο δημοσιογράφο Σελαχαντίν Τσελίκ που έχει κάνει μεγάλη έρευνα για το σκάνδαλο Σουσουρλούκ, η ΜΙΤ ήταν αυτή που ανέθεσε στα μέλη της σπείρας αυτής που ασχολούνταν με το λαθρεμπόριο ναρκωτικών, την αποστολή της δολοφονίας του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Δεδομένου δε ότι το εμπόριο ναρκωτικών στην βόρεια πλευρά του νησιού ελέγχεται από τα διοικητικά στελέχη των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, όπως έχει αποκαλυφθεί από πλήθος δημοσιευμάτων στον τουρκικό τύπο μετά το σκάνδαλο του Σουσουρλούκ, δεν θα πρέπει να ήταν δύσκολη η επιστράτευση δολοφόνων που επιδίδονταν και στην ελληνική πλευρά σε παράνομες δραστηριότητες.
Αλλά η τουρκική παρακρατική αυτή ομάδα δεν σταμάτησε στην δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη. Η ίδια ομάδα στις 7 Ιουλίου του 1996, λίγο πριν από τα γεγονότα της Πράσινης Γραμμής, δολοφόνησε τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο και ερευνητή, Κουτλού Ανταλί, ο οποίος ασχολούνταν με τις δραστηριότητες των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών και της τουρκικής μαφίας στα κατεχόμενα και λέγεται ότι ήξερε «ορισμένα πράγματα», για την δολοφονία του Γεωργιάδη. Χαρακτηριστικό είναι πως την ευθύνη της δολοφονίας αυτής ανέλαβε η γνωστή τουρκική εθνικιστική παρακρατική οργάνωση, «Τουρκική Ταξιαρχία Εκδίκησης», η ίδια οργάνωση που οργάνωσε λίγο καιρό μετά τα αιματηρά γεγονότα της Πράσινης Γραμμής, με κονδύλια της τότε κυβέρνησης Τσιλέρ που συνεργάζονταν άριστα με την τουρκική μαφία, τις μυστικές υπηρεσίες και το τουρκικό παρακράτος.
Σίγουρα η κίνηση αυτή του νέου ΥΠΕΑ είναι μια πρώτη κίνηση δικαίωσης ενός ακόμα μάρτυρα της μεγάλης κυπριακής, αλλά και ελληνικής εθνικής τραγωδίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου