Δευτέρα 11 Ιουλίου 2022

Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος και Λάμπρος Κ. Σκόντζος : Η παρουσία και ο βίος του Αγίου Παϊσίου είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ο Θεός δεν μας έχει εγκαταλείψει.

   

Η παρουσία και ο βίος του Αγίου Παϊσίου είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ο Θεός δεν μας έχει εγκαταλείψει. Η αδιάκοπη ανάδειξη αγίων στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Εκκλησία μας. Κάποιος μεγάλος ασκητής είχε πει πως όταν σταματήσουν να αναδεικνύονται άγιοι θα έρθει και το τέλος του κόσμου. 




Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197) και  


Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος Γεωστρατηγικός και Γεωπολιτικός αναλυτής (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197) : 

Ο Άγιος Παΐσιος δεν είχε την πνευματική αίγλη (παιδεία), των τριών Ιεραρχών. Είχε όμως όλα τα υπόλοιπα χαρίσματα, των Αγίων της Ορθοδοξίας μας. Για αυτό έκανε όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα στον βίο του.

Η παρουσία και ο βίος του Αγίου Παΐσίου κατά την σύγχρονη εποχή, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι ο κύριος ημών Ιησούς Χριστός, δεν έχει εγκαταλείψει τους κατοίκους στην Ελλάδα και ότι τους δίνει για πολλοστή φορά την ευκαιρία, να επιστρέψουν στα Ελληνοχριστιανικά ήθη και στον δρόμο της Σωτηρίας. Ενδεικτικό για το πόσο σημαντικός είναι ο Άγιος, είναι το κάτωθι περιστατικό, που γνωρίζουμε από την Διήγηση του πατέρα Σάββα του Αγιορείτη, περί του Αγίου Παισίου.

Ο Άγιος Αρσένιος Ενζεπίδης καταδίκαζε με την σειρά του τον  Διονυσιακό πολιτισμό λατρεία, ο οποίος έχει διαβρώσει σε θανάσιμο βαθμό την κοινωνία και το έθνος, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε με αφανισμό. Η πιο βασική αποστολή της Ορθοδοξίας είναι μέσα από τις διδαχές του Σωτήρα και Λυτρωτή ημών Ιησού Χριστού, να προστατέψει από την αμαρτία και την αγελαία κατάσταση, όλους τους Έλληνες, που λατρεύουν τον Φρυγικό “θεό” Σαβάζιο. Αναφέρει ο πατέρας Σάββας, σχετικά με τον Άγιο : "Μου διηγήθηκε μια κυρία από την Θεσσαλονίκη, ότι κάποτε ο Όσιος Παΐσιος έδωσε δυναμικό τέλος σε ένα φορτικό και άκρως εφάμαρτο συζυγικό της βάσανο. Το ζεύγος είχε διαφορετικούς Πνευματικoύς. Ο πνευματικός της γυναίκας, ήταν πατερικός και ευσυνείδητος και υπεδείκνυε τις θεοχάρακτες γραμμές και προϋποθέσεις του τίμιου γάμου. Ο πνευματικός του συζύγου ήταν νεωτεριστής-μεταπατερικός και έλεγε στο σύζυγό της το γνωστό και βλάσφημο ότι “ο Θεός αφήνει ελεύθερες τις κρεβατοκάμαρες και δεν ασχολείται με το τι κάνουν οι σύζυγοι κατά την σχέση, αλλά με την καρδιά”.

Αυτό είχε ως συνέπεια ο σύζυγος να απαιτεί, να μεταβληθεί η σύζυγός του σε χοιρώδη και λασπώδη κρεάτινη μάζα και διαρκώς την πίεζε να ενδώσει, με την ευλογία του Πνευματικού του, στην παρά φύσιν θεομίσητη και βδελυρή αμαρτία!!! Εκείνη όμως ακολουθούσε την υπόδειξη της φωνής του Θεού μέσω του καλού της Πνευματικού και ουδέποτε διανοήθηκε να προβεί σε ένα τέτοιο παθογενές ανοσιούργημα. Κάποτε απελπισμένη κατέφυγε στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής και συνάντησε τον εκεί παρεπιδημούντα Γέροντα της αδελφότητος Όσιο και Θεοφόρο πατέρα Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Του εκμυστηρεύθηκε το πρόβλημά της και ζήτησε την βοήθειά του. Ο Όσιος, κατά μαρτυρία της γυναίκας, έγινε κατά το κοινώς λεγόμενο «ηφαίστειο» από ιερά αγανάκτηση. Ο Άγιος υπέδειξε στη γυναίκα να μην ενδώσει ούτε και με απειλή θανάτου. Ονόμασε τις πράξεις αυτές μάστιγα της εποχής και παθογένεια για τα διαζύγια, την ψυχική διάσπαση των συζύγων, και ιδίως για την διαστροφή και κατρακύλα των σημερινών παιδιών, που εισροφούν δαιμονική ενέργεια από τα κυριαρχικά δικαιώματα που έχει ο διάβολος επί του γενετικού υλικού από το οποίο προέρχονται και από τις χαίνουσες πνευματικές πληγές, που υπάρχουν αθεράπευτες στις ψυχές των γονέων τους.

Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην κυρία εκείνη, ήταν η επιμονή του Οσίου Παϊσίου να καταγγείλει τον «Πνευματικό» του συζύγου της στον Επίσκοπο του για να τον καθαιρέσει. Της είπε επί λέξει: «Να πας να το πείς στο Δεσπότη για να τον ξυρίσει!!! Στις σιχαμερότερες και θανασιμότερες αμαρτίες που έχει να παρουσιάσει ο εκπεσών άνθρωπος. Εξήγησε ότι μέσω αυτών των αμαρτιών επεισέρχεται ο διάβολος στο γάμο και φυγαδεύεται ο Παράκλητος. Γίνονται οι άνθρωποι υποκτηνώδη όντα, που έπρεπε να εντρέπονται τα φυσιολογικά κτήνη και να διδάσκονται απ’ αυτά.

Ανέφερε ακόμη ότι είναι αναίρεση του σκοπού του γάμου που διασώζει το κατά φύσιν και αναγάγει στο υπερ φύσιν, και ότι οι βδελυρές και πυρίκαυστες ουρανόθεν στα Σόδομα αυτές πράξεις είναι οι προσφιλέστερες στον διάβολο, γιατί οδηγούν τον κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Θεού πλασθέντα άνθρωπο, στην κατακόρυφη πτωτική κατεύθυνση του διεστραμμένου δαίμονα, και όχι στην υπερυψωθείσα θριαμβευτική θέση, που υπέδειξε η τεθεωμένη ανθρώπινη φύση που προσέλαβε ο Χριστός, ήτοι στα δεξιά του Πατρός." Η θέση του Αγίου Παϊσιου είναι ξεκάθαρη ενάντια στις σεξουαλικές ανωμαλίες, οι οποίες αποτελούν από τα πανάρχαια χρόνια το βασικότερο λατρευτικό τυπικό του Εωσφόρου (Σεξουαλική μαγεία). 

Σύμφωνα με τον Άγιο οι παρά φύσιν ερωτικές πράξεις, μετατρέπουν το ιερό μυστήριο του γάμου, σε έναν σοδομισμό με καταστροφικές συνέπειες τόσο στους συζύγους, τα τέκνα τους, την κοινωνία και το Ελληνικό έθνος. Για την ελευθερία και την επιβίωση του Ελληνικού έθνους απαιτείται ηθική και κατά φύσιν σεξουαλική ζωή. Οι γυναίκες ήταν και είναι τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας. 

Τα έθνη κατακτώνται-αφανίζονται όταν απολέσουν τον πολιτισμό, την παιδεία, την θρησκεία, την γλώσσα και την ηθική. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας-δυστυχίας, βίας και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, τις βίαιες πράξεις και την ερωτική ελευθεριότητα.

Στην αρχαιοελληνική θρησκεία συναντάμε υποκινούμενους εμφυλίους πολέμους, ανθρωποθυσίες, καταστροφές, ανομία, αταξία, κτηνώδεις παρορμήσεις, δεισιδαιμονία και τελετές μαύρης μαγείας. Σε όλες τις θρησκευτικές εκφάνσεις υπήρχε η σεξουαλική μαγεία ως κορωνίδα της λατρείας του Εωσφόρου, η οποία συνοδευόταν από πρωτογονισμό και κανιβαλισμό. Μελετώντας την αρχαιοελληνική θρησκεία είναι εύκολο να διαπιστωθούν τα άπειρα εωσφορικά της στοιχεία. Η ερωτική μαγεία, η μαντική, η αγυρτεία, αποτελούσαν μια θλιβερή κοινωνική πραγματικότητα, για τους ιερείς και ειδικά για τις ιέρειες της σκοτεινής θρησκείας. 

Διαχρονικά ο Εωσφόρος και ο Savazios ήταν και είναι οι βασικοί εκπρόσωποι της ανομίας, της αταξίας και της καταστροφής του Ελληνικού έθνους, καθώς επιβουλεύονται τον Ελληνισμό-Αριστόκλειο πολιτισμό, με σκοπό να εμποδίσουν την εθνική και ηθική-πνευματική σωτηρία, και την ανύψωση των ανθρώπων. Ο Διόνυσος είχε έρθει από την Ανατολή για να εδραιώσει στον τόπο αυτό την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας-δυστυχίας και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να διαχειριστούν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται-αρνούνται να σκεφτούν και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, και την ερωτική ελευθεριότητα. Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος με στόχο την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνικού έθνους και την κατάργηση του Αριστόκλειου πολιτισμού, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία” από τα "δεσμά" του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν. Το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος κατέρρευσε και κατακτήθηκε κατ ουσίαν αμαχητί, από τους αρχαίους Ρωμαίους, εξαιτίας της σεξουαλικής διαφθοράς που επέβαλε η αρχαία θρησκεία. Στον Διονυσιακό πολιτισμό η αμαρτία, η διαφθορά και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν συνυφασμένη με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν "θεοί"–δαίμονες ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων την σεξουαλική διαφθορά. 

Για αυτό οι θεϊκές δυνάμεις των Ολύμπιων και των ανθρώπων, αποτελούσαν έναν συνδυασμό καλού και κακού. Οι θεοί της Αιγυπτιακής-Φοινικικής θρησκείας, είναι ικανοί να επιδείξουν οίκτο και παράλληλα καταστροφική συμπεριφορά. Επίσης επιδεικνύουν υπερβολική ζήλια προς τους ανθρώπους. Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν ταυτισμένες με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν θεοί-δαίμονες, ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων, την σεξουαλική διαφθορά. Οι δύο παγκόσμιοι πολιτισμοί εκπροσωπούν δύο διαφορετικά φιλοσοφικά αξιώματα για την ζωή. Ανά τους αιώνες οι αντίθετοι εκ διαμέτρου πολιτισμοί, προσπαθούν να επικρατήσουν στην πολιτική, στον στρατό, την οικονομία, στις επιστήμες, στις τέχνες, στους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία και τα έθνη. 

Ειδικότερα το Ελληνικό έθνος στο πέρασμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Ελληνικού φιλοσοφικού πνεύματος, όσο και του Διονυσιακού (Φοίνικες-παγανισμός). Τον Ελληνικό πολιτισμό αποτελούν η ορθή παιδεία-Φιλοσοφία, η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η εγκράτεια και η γαλήνη. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες, οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα του ανθρώπου και η εύθυμη πλευρά της ζωής. Η Ελληνική-Αριστόκλεια αγωγή ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και των άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα το Διονυσιακό-Φοινικικό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους. Τα ίδια τα καθεστώτα προωθούσαν τα πρόστυχα θεάματα, τις πρόστυχες μουσικές-διασκεδάσεις και τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί, δεν συμμετείχαν ποτέ, και καταδίκαζαν δημόσια, κάθε πνευματική, ηθική, μουσική και σεξουαλική παρεκτροπή. Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη και πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, και της κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί ανθρώπους οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη. Από τα πανάρχαια χρόνια δεν έχουν τελειωμό, οι γενοκτονίες, οι βιαιοπραγίες, οι προδοσίες και οι καταστροφές, από τους Φοίνικες-Ιουδαίους κατακτητές, της Ελλάδας.

Τα ίδια τα καθεστώτα προωθούσαν τα πρόστυχα θεάματα, τις πρόστυχες μουσικές-διασκεδάσεις και τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί, δεν συμμετείχαν ποτέ, και καταδίκαζαν δημόσια, κάθε πνευματική, ηθική, μουσική και σεξουαλική παρεκτροπή. 

Κάθε είδους απαίδευτοι-ανώμαλοι κρυμμένοι πίσω από τα αποκρουστικά προσωπεία, μπορούσαν να ικανοποιήσουν νομίμως τα αισχρά τους πάθη, εκτελώντας τα θρησκευτικά-εωσφορικά τους καθήκοντα με σοδομισμούς, στοματικά, καταπόσεις, όργια, αιμομιξίες στις Ελληνίδες παντρεμένες και ανύπαντρες. Οι κρατούντες εξανάγκαζαν δια της βίας όλες τις Ελληνίδες να εγκαταλείψουν τους γυναικονίτες, για να συμμετέχουν στις Διονυσιακές εορτές, προς τιμήν του Βάκχου. Στην πραγματικότητα υπήρχε μια τεράστια αντίφαση στην αρχαία Ελληνική κοινωνία, καθώς συνυπήρχαν τα αυστηρά ήθη, και η ελευθερία ηθών κατά τις Διονυσιακές εορτές, για όλες τις γυναίκες.   

Δ. Ράμμος : Οι "ήρωες" Ιουδαίοι γκρέμισαν τα θεμέλια του Ελληνικού έθνους. 

Στον δαίμονα από την Φρυγία πιστεύουν από τα πανάρχαια χρόνια και οι Ιουδαίοι. Στην Ελληνική μυθολογία-ιστορία με το όνομα Σαβάζιος είναι γνωστή μία αρχαία θεότητα. Ετυμολογικά το δεύτερο συνθετικό του ονόματος (-ζιος) προέρχεται από την ρίζα Dyeus. Aπό εκεί βγαίνουν και οι λέξεις Δίας και θεός, (Λατινικά deus). Στην κλασική Ελλάδα τον ονόμασαν Διόνυσο. Ο "θεός" Σαβάζιος είναι ο Διόνυσος (Λεξικό Σούδα). Ο Σαβάζιος αποτελεί τον βασικότερο και σημαντικότερο "θεό" του Ιουδαϊκού έθνους. Ο βιογράφος, φιλόσοφος, ιστορικός, θεουργός και αρχιερέας του μαντείου των Δελφών Πλούταρχος γράφει στα Συμποσιακά του (ΙV 6) ,ότι οι Εβραίοι λάτρευαν τον Διόνυσο, και ότι η ημέρα των Σαββάτων ήταν εορτή του Σαβαζίου !!! Ένας μύστης- ομόθρησκος των Ιουδαίων αναφέρει την πραγματική θρησκεία των Ισραηλιτών. Διαβάστε σχετικά το αρχαίο κείμενο των Συμποσιακών (1) 

Δυστυχώς την σύγχρονη εποχή παρουσιάζεται το θλιβερό και εθνικά καταστροφικό φαινόμενο, αρκετές γυναίκες να είναι Χριστιανές και να ζούνε, με τον τρόπο ζωής του Αρχαίου “Θεού”, Σαβάζιου-Διόνυσου με την θέληση τους, και να είναι υπερήφανες για την συμμετοχή τους στα Διονυσιακά δρώμενα !!! Η θέση της γυναίκας στο imperium romanum, ήταν  σαφώς ανώτερη σε σχέση με τις γυναίκες του Διονυσιακού πολιτισμού. Στο Ρωμαϊκό κράτος υπήρξαν γυναίκες αυτοκράτειρες, ηγεμονικές προσωπικότητες. Επίσης είχαμε γυναίκες επιστήμονες Φιλόσοφοι, Γεωμέτρες, Μαθηματικοί, Ιατροί, σε όλα την διάρκεια ζωής της αυτοκρατορίας (13/4/1204). Διότι οι άνδρες απουσίαζαν στους αμυντικούς πολέμους, σε όλες τις μεγάλες πόλεις, είχαμε κοινωνικές υπηρεσίες με επικεφαλείς γυναίκες. Επιπροσθέτως οι γυναίκες του Ρωμαϊκού κράτους θεωρήθηκαν άξιες να κατέχουν το ύψιστο αξίωμα του κράτους. Η θέση της γυναίκας στην Ρωμαϊκή κοινωνία, ήταν σαφέστατα ανώτερη σε σχέση με αυτή της Ελληνικής αρχαιότητας, όπου κυριαρχούσε ο Φρυγικός Savazios. H Ορθοδοξία διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην κοινωνική θέση της γυναίκας στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος. 

Ο Χριστός και η Υπεραγία Θεοτόκος απελευθέρωσαν τις γυναίκες από την αρχαία-παγανιστική εξουσία των ανδρικών  ιερατείων των Δελφών και της Ελευσίνας. Μεγάλες γυναικείες προσωπικότητες  συνέβαλαν στην διαμόρφωσή μιας νέας εποχής κατά την οποία το γυναικείο ιδεώδες συνδέεται στενά με την φιλανθρωπία και την κοινωνική πρόνοια, την δημιουργικότητα και την εξέλιξη. Οι γυναίκες είναι άνθρωποι που έχουν θετικά και αρνητικά. Εκπροσωπούν τις θετικές και τις Ιερές ιδιότητες της Παναγίας, σε συνδυασμό με την αδύναμη και ατελή γυναικεία φύση της πρωτόπλαστης Εύας των Διονυσιακών αξιωμάτων. Η μόνη τέλεια γυναίκα είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, με την τελειότητα-παρθενικότητα, αγνότητα, και την φιλανθρωπία της.  Η Διονυσιακή Εύα και η Παναγία διαχρονικά αποτελούν το ιδεολογικό γυναικείο σύστημα αξιών, καθώς εκπροσωπούν τους δύο παγκόσμιους πολιτισμούς (Αριστόκλειο-Διονυσιακό). 

Σε όλη την Ρωμαϊκή περίοδο η γυναικεία δράση και παρουσία, σε κράτος-εκκλησία και κοινωνία υπήρξε καταλυτική. Ενδεικτικά αναφέρω Αγία Ελένη (Ισαπόστολος), Υπατία (Φιλόσοφος), Ευδοκία- Αθηναϊς, Άννα Κομνηνή, Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα, Αγία Θεοφανώ, Βασίλισσα Θεοδώρα (σύζυγος αυτοκράτορα Θεόφιλου) και Ειρήνη η Αθηναία. 

Οι γυναίκες διαχρονικά αποτελούν τα θεμέλια του Ελληνικού Έθνους. Οι γυναίκες είναι τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς ηθικές και σωστές γυναίκες, δεν μπορεί να σταθεί το Ελληνικό έθνος. Το πώς θα ντύνονται και θα ζούνε οι γυναίκες το καθόρισαν οι αρχαίοι Έλληνες σοφοί και οι Άγιοι της Ορθοδοξίας. Η γυναίκα πού έχει μυαλό δεν δείχνει ούτε τον καρπό του χεριού της, μας αναφέρει ο θεουργός, αρχιερέας, βιογράφος, ιστορικός και φιλόσοφος ο Πλούταρχος. Οι ντυμένες-ηθικές γυναίκες έχουν αξιοπρέπεια, ενώ το πιο βασικό είναι ότι δημιουργούν υγιείς ερωτικές επιθυμίες και γεννούν Ήρωες, Άγιους και Αγίες. Αυτό γινόταν εδώ και αιώνες. Δυστυχώς την σημερινή εποχή οι περισσότερες γεννούν δειλούς, θηλυπρεπείς ραγιάδες.

Οι γυμνές-ανήθικες γυναίκες και όσες από αυτές αξίζουν εμφανισιακά, δημιουργούν εντελώς ακάθαρτες ορμές με θλιβερό αποτέλεσμα την ανεξέλεγκτη σεξουαλική διαφθορά. Οι συνέπειες για το έθνος είναι τρομερές και δυσβάσταχτες. Αυτό διότι η γύμνια και η σεξουαλική διαφθορά προκαλούν ανηθικότητα, χυδαιότητα, αμάθεια, ανομία, αταξία, αδικία, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, προδοτικά μνημόνια,  ανεργία, άστεγους, αυτοκτονίες, Τις εποχές που ήταν ντυμένες οι Ελληνίδες το έθνος μεγαλουργούσε σε όλη την οικουμένη. Ήμασταν ως έθνος στην κορυφή του κόσμου και είχαν την ψυχική-ηθική δύναμη οι πρόγονοι μας να υπερασπιστούν επί αρκετούς αιώνες την πατρίδα μας από πολλούς εξωτερικούς εχθρούς. 

Οι Έλληνες των μεσαιωνικών αιώνων μέσα από την ηθική, την πίστη και την παιδεία έγιναν κληρονόμοι μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας (Ρωμαϊκή) και μια παγκόσμιας θρησκείας (Χριστιανισμός). Ο Χριστιανισμός αναδύθηκε και έγινε παγκόσμια θρησκεία με την εισαγωγή των Πλατωνικών διδασκαλιών από τους τρεις ιεράρχες και η αρχαία Ελληνική σοφία διασώθηκε και διατηρήθηκε στους αιώνες μέσα από την ενσωμάτωση της στην Ορθόδοξη-Χριστιανική πίστη. Κυριολεκτικά ο Ελληνισμός αναστήθηκε από την Ορθοδοξία.

Η Ορθοδοξία προσφέρει τα πάντα διότι προστατεύει, εξευγενίζει-ισορροπεί, καλλιεργεί, ηρεμεί, ομορφαίνει τις ανθρώπινες ψυχές, τις γεμίζει με αγάπη για τον συνάνθρωπο, την ζωή και κάθε τι ωραίο. Το Ελληνικό έθνος ως πολιτιστική-γεωστρατηγική οντότητα, διαχρονικά στηρίζεται στην παιδεία-πολιτισμό και την Ορθοδοξία. Η νέα τάξη πραγμάτων αποτελεί μια άσπλαχνη και πανάρχαια θεώρηση, ενός άλλου πολιτισμού του Φοινικικού, ο οποίος εκφράζει την κοινωνία του κέρδους, και της κυριαρχίας στην οικονομία. Δημιουργεί ανθρώπους οι οποίοι ζούνε μέσα στην ακολασία και τα πιο ταπεινά σεξουαλικά πάθη. Από τα πανάρχαια χρόνια δεν έχουν τελειωμό, οι γενοκτονίες, οι βιαιοπραγίες, οι προδοσίες και οι καταστροφές, από τους Φοίνικες-Ιουδαίους κατακτητές, της Ελλάδας.  

 : 

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ. 

Η αδιάκοπη ανάδειξη αγίων στο δισχιλιόχρονο διάβα της ιστορίας είναι το μόνιμο θαύμα στην Εκκλησία μας. Κάποιος μεγάλος ασκητής είχε πει πως όταν σταματήσουν να αναδεικνύονται άγιοι θα έρθει και το τέλος του κόσμου. Ο 20ος   αιώνας ανάδειξε μια πλειάδα νεοφανών αγίων. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης.  

Γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1924 στα Φάρασα της Καππαδοκίας και ονομάζονταν Αρσένιος Εζνεπίδης. Οι γονείς του Πρόδρομος και Ευλαμπία ήταν ευσεβείς άνθρωποι και είχαν άλλα οκτώ παιδιά. Το όνομά του το πήρε από τον επίσης νεοφανή άγιοΑρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος του έδωσε το όνομά του για να τον αφήσει ως καλόγερο στο πόδι του, όπως είπε. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1924 έφυγε με την οικογένειά του στην Ελλάδα, ως πρόσφυγες. Βγήκαν στον Πειραιά και από εκεί πήγαν στην Κέρκυρα, όπου έμειναν στο κάστρο. Μετά ενάμισι χρόνο έφυγαν για την Ηγουμενίτσα και από εκεί στην Κόνιτσα, όπου εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Εκεί τελείωσε ο Αρσένιος το δημοτικό σχολείο και πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Από παιδί τον ενθουσίαζε η μοναχική ζωή και συζητούσε με τους γονείς του το όνειρό του να γίνει μοναχός. Εν τω μεταξύ εργαζόταν σε ξυλουργείο και έμαθε την τέχνη του ξυλουργού. Ειδικεύτηκε στην κατασκευή φέρετρων.  

 Το 1945 υπηρέτησε στο στρατό ως ασυρματιστής. Είχε την ατυχία να ζήσει και να πολεμήσει στον αδελφοκτόνο εμφύλιο (1945-1949). Συχνά έπαιρνε τη θέση οικογενειαρχών στρατιωτών πολεμώντας στην πρώτη γραμμή, προτιμώντας να βλαφτεί ο ίδιος παρά εκείνοι που είχαν υποχρεώσεις. Απολύθηκε το 1949 και αποφάσισε να πάει στο Άγιον Όρος για να πραγματοποιήσει την νεανική του επιθυμία να γίνει μοναχός. Όμως αναγκάστηκε να γυρίσει στην Κόνιτσα, για να αποκαταστήσει τις αδελφές του. Το 1950 γύρισε ξανά στο Άγιο Όρος και εγκαταστάθηκε στη Σκήτη του Αγίου Παντελεήμονος και κατόπιν στη Μονή Εσφιγμένου, όπου έλαβε την «ρασοευχή», παίρνοντας το πρώτο όνομα  Αβέρκιος. Έμεινε στη Μονή τέσσερα χρόνια και επέδειξε θαυμαστό ζήλο, υπακοή, ταπεινοφροσύνη και εργατικότητα. Μελετούσε συγγράμματα Πατέρων, και κύρια του Αββά Ισαάκ του Σύρου

Το 1954 εγκαταστάθηκε στην Μονή Φιλοθέου, όπου έγινε, το 1956, και η μοναχική κουρά του και έλαβε το όνομα Παΐσιος. Έμεινε στη Μονή ως το 1958, αλλά ύστερα από μια «εσωτερική πληροφόρηση» γύρισε και πάλι στην Κόνιτσα και εγκαταστάθηκε την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο. Εκεί εργάστηκε πνευματικά μεταστρέφοντας πολλούς ετεροδόξους στην Ορθοδοξία και στηρίζοντας υλικά και πνευματικά τους ενδεείς της περιοχής. Έμεινε εκεί  τέσσερα χρόνια και απέκτησε τη φήμη του αγίου άνδρα.  

Το 1962 μετέβηκε στο Όρος Σινά, όπου μόνασε για δύο χρόνια στο κελί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης. Αγαπήθηκε πολύ από τους μοναχούς και τους Βεδουίνους, στους οποίους μοίραζε τρόφιμα και χρήματα, που κέρδιζε με το εργόχειρό του. Το 1964 επέστρεψε στο Άγιον Όρος, από όπου δεν έφυγε ποτέ ξανά. Εγκαταστάθηκες τη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου Ιβήρων και έγινε υποτακτικός του Ρώσου μοναχού Τύχωνα, με τον οποίο έμεινε ως το 1968.  

Το 1966 ασθένησε σοβαρά και νοσηλεύτηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου του αφαιρέθηκε ο ένας πνεύμονας. Κατά το χρόνο ανάρρωσής του φιλοξενήθηκε στο Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Σουρωτής. Το 1967, όταν ανάρρωσε, πήγε ξανά στο Άγιον Όρος και εγκαταστάθηκε στα Κατουνάκια, στο Λαυριώτικο κελί του ΥπατίουΤο επόμενο έτος εγκαταστάθηκε στη Μονή Σταυρονικήτα και   υπηρετούσε σε διάφορες χειρονακτικές εργασίες, παρ’ όλο το βεβαρυμμένο της υγείας του.  

Το 1979 μετακόμισε στη Μονή Κουτλουμουσίου και εγκαταστάθηκε στο εγκαταλειμμένο κελί της ΠαναγούδαςΕκεί φάνηκαν και τα πρώτα σημάδια της αγιότητάς του. Άρχισε η φήμη του να διαδίδεται παντού. Θεωρούνταν χαρισματικός μοναχός και προσέφευγαν σ’ αυτόν πλήθος βασανισμένων ανθρώπων για να πάρουν τις συμβουλές και τις ευλογίες του. Χιλιάδες μαρτυρίες επισκεπτών του βεβαιώνουν ότι ο Θεός τον είχε προικίσει με διορατικό και προορατικό χάρισμα. Διάβαζε τις ψυχές των επισκεπτών του σαν ανοιχτό βιβλίο! Δέχονταν χιλιάδες επιστολές, τις οποίες δεν προλάβαινε να διαβάσει. Επίσης οι πολυάριθμοι επισκέπτες του δημιουργούσαν πρόβλημα ησυχίας στους παρακείμενους μοναχούς, γεγονός που τον στεναχωρούσε πολύ.   

Παρ’ όλο το βεβαρυμμένο καθημερινό του πρόγραμμα, δεν αμελούσε την ασκητική του ζωή. Νήστευε σκληρά, προσευχόταν αδιάκοπα και αναπαυόταν μόνο 2 με 3 ώρες την ημέρα. Τα προβλήματα υγείας του επιδεινώνονταν συνεχώς. Η σκληρή άσκηση και η άρνησή του να δεχτεί ιατρική βοήθεια επιδείνωσε σοβαρά την υγεία του. Το 1993 άρχισαν αιμορραγίες. Το Νοέμβριο πήγε στο Ησυχαστήριο της Σουρωτής. Εκεί ασθένησε σοβαρά. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαγνώστηκε κακοήθης όγκος στο παχύ έντερο. Δέχτηκε με ηρεμία την είδηση, ως εκπλήρωση παλιάς του επιθυμίας για την πνευματική του πρόοδο. Έλεγες συχνά «ο καρκίνος έβαλε στον παράδεισο χιλιάδες ανθρώπους»

Στις 4 Φεβρουαρίου 1994 χειρουργήθηκε, αλλά λίγο καιρό μετά διαγνώστηκαν μεταστάσεις. Τον ταλαιπωρούσαν υψηλοί πυρετοί και δύσπνοια. Τέλος Ιουνίου 1994 οι γιατροί του  ανακοίνωσαν ότι έφτανε το τέλος του. Στις 11 Ιουλίου, εορτή της Αγίας Ευφημίας, κοινώνησε γονατιστός των Αχράντων Μυστηρίων και την επόμενη, 12 Ιουλίου, κοιμήθηκε. Το λείψανό του ενταφιάστηκε στο Ησυχαστήριο Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτή, με τη συμμετοχή χιλιάδων πιστών. Ο τάφος του έγινε τόπος προσκυνήματος μυριάδων πιστών και άρχισαν να γράφονται εκατοντάδες βιογραφίες του και καταγραφή των λόγων του. Στην αλάνθαστη συνείδηση του πιστού ήταν άγιος. Τυπικά η αγιοκατάταξή του έγινε στις 13 Ιανουαρίου 2015 και η μνήμη του ορίστηκε να εορτάζεται στις 12 Ιουλίου, ημέρα της οσιακής κοιμήσεώς του.  Ο νεοφανής άγιος Παΐσιος υπήρξε γνήσιος ενσαρκωτής του    ορθοδόξου μοναχικού ιδεώδους και μάλιστα θεωρείται από τους πρωτεργάτες της αναβίωσης του σύγχρονου μοναχισμού στο Άγιο Όρος. Παράλληλα υπήρξε ζηλωτής της σώζουσας Ορθοδόξου πίστεως, στηλιτεύοντας με τον γνωστό μειλίχιο και ταπεινό ύφος του τις αιρέσεις και τις κακοδοξίες, ιδιαιτέρως τη σύγχρονη παναίρεση του οικουμενισμού.     

Oι εργασίες της στήλης Επικρατέειν η Απόλλυσθαι γράφονται κάτω από τις πιο δυσμενείς συνθήκες, που βρέθηκε ποτέ συνάνθρωπος μας και αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ολόκληρου του άρθρου από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την έγκριση του Arisvinews και της στήλης. Επιτρέπεται μόνον η αναδημοσίευση του 50% των εργασιών Γεωστρατηγικής-Ιστορίας και Ορθοδοξίας του κυρίου Άγγελου-Ευάγγελου Φ. Γιαννόπουλου (Γεωστρατηγικού και Γεωπολιτικού αναλυτή (Contact : survivorellas@gmail.com-6945294197). Απαραίτητη προυπόθεση για την αναδημοσίευση είναι η προσθήκη ενεργού link για την ανάγνωση της συνέχειας στο Arisvinews. 

Υποστηρίξτε μας να κρατήσουμε την Λέσβο Ελληνική. Μην παραμένετε θεατές των Εθνικών συμφορών.

ΠΑΓΧΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ :   


ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΡΙΒΑΣ-ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ : 


ΕΠΙΚΡΑΤΕΕΙΝ

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου