Ρωσοτουρκικά ανταλλάγματα για Συρία και Ουκρανία.

       
  

Η Ουκρανία και η Συρία έχουν κορυφαία σημασία εθνικής ασφάλειας για τη Ρωσία και την Τουρκία αντίστοιχα, γι' αυτό είναι σημαντικό και οι δύο Μεγάλες Δυνάμεις να μην παρεμβαίνουν άμεσα στις επιχειρήσεις της άλλης εκεί, ακόμη κι αν τις θεωρούν ειλικρινά παράνομες και δεν διστάζουν να πουν δημόσια Έτσι.

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν αποκάλυψε πρόσφατα ότι η χώρα του σκοπεύει να πραγματοποιήσει σύντομα τα προηγούμενα σχέδιά της για τη δημιουργία μιας «ασφαλούς ζώνης» βάθους 30 χιλιομέτρων στη Βόρεια Συρία μετά τη μερική της επιτυχία σε αυτόν τον σκοπό πριν από μερικά χρόνια. Τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ προειδοποίησανκατά της κίνησης, με τον πρώτο να λέει ότι θα ήταν παράνομο χωρίς την έγκριση της Δαμασκού και ότι μόνο η νόμιμη κυβέρνηση της Αραβικής Δημοκρατίας μπορεί να διασφαλίσει βιώσιμα την ασφάλεια κατά μήκος του τμήματος των διεθνών συνόρων της Συρίας, ενώ η τελευταία προειδοποίησε ότι «κακοήθεις παράγοντες» ενδέχεται να εκμεταλλευτούν κατάσταση για να προκαλέσει περισσότερη περιφερειακή αστάθεια. Όπως και να έχει, η Άγκυρα παραμένει προσηλωμένη στην αποκατάσταση της ακεραιότητας των κόκκινων γραμμών της για την εθνική ασφάλεια σε αυτό το γειτονικό κράτος με τρόπο που κάποιοι συνέκριναν με τα κίνητρα της Μόσχας για τη συνεχιζόμενη ειδική στρατιωτική της επιχείρηση στην Ουκρανία.

Η Ρωσία και η Τουρκία συντονίζουν τις κινήσεις τους στη Συρία την τελευταία μισή δεκαετία από τις πρώτες ειρηνευτικές συνομιλίες στην Αστάνα τον Ιανουάριο του 2017, προκειμένου να αποτρέψουν οποιαδήποτε ακούσια σύγκρουση μεταξύ αυτών των Μεγάλων Δυνάμεων. Οι ηγέτες τους έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να ρυθμίσουν υπεύθυνα τον ανταγωνισμό τουςαν και είναι σαφές ότι εξακολουθούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους εκεί και αλλού στην Αφρο-Ευρασία, όπως στη Βόρεια Αφρική και στο Νότιο Καύκασο. Η ουκρανική σύγκρουση είναι μια άλλη περίπτωση όπου τα συμφέροντά τους δεν ευθυγραμμίζονται απόλυτα, όπως αποδεικνύεται από τη δημόσια καταδίκη της εκστρατείας της Μόσχας από την Άγκυρα και την αποστολή μη επανδρωμένων αεροσκαφών στο Κίεβο για χρήση κατά των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων (RAF). Για να είμαστε δίκαιοι, οι οπλισμοί που παρέχει η Ρωσία στις Συριακές Ένοπλες Δυνάμεις (SAA) θα μπορούσαν θεωρητικά να χρησιμοποιηθούν εναντίον της Τουρκίας, ώστε να εξισορροπηθεί κατά κάποιο τρόπο, αν και είναι ομολογουμένως μια ατελής σύγκριση επειδή αυτά τα δύο δεν βρίσκονται σε εχθροπραξίες.

Παρά τις διαφορές τους στην Ουκρανία και τη Συρία, οι σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας παραμένουν αρκετά σταθερές, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις προσδοκίες πολλών που πίστευαν ότι θα είχαν διακόψει de facto τους δεσμούς τους μεταξύ τους μέχρι τώρα. Στην πραγματικότητα, στο ουκρανικό μέτωπο, η Άγκυρα στάθηκε αρκετά φιλόξενη με τη Μόσχα. Αρνείται να εγκρίνει ότι η Ευρασιατική Μεγάλη Δύναμη (διατηρώντας έτσι σημαντικά τους ενεργειακούς δεσμούς μαζί της), ο Πρόεδρος Ερντογάν συμφώνησε με τον Ρώσο ομόλογό του να διερευνήσει τρόπους με τους οποίους η χώρα του θα μπορούσε να καθαρίσει τις ναυτικές νάρκες της Ουκρανίας προκειμένου να ανοίξει ξανά η διεθνής ναυτιλία, η Άγκυρα ανέβαλε ή ακύρωσεπροκλητικές ασκήσεις του ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα και η Τουρκία συνεχίζει να μεσολαβεί μεταξύ Μόσχας και Κιέβου. Αυτές δεν είναι οι ενέργειες μιας χώρας που θέλει να πολεμήσει με τη γείτονά της, αλλά μιας πολύ ρεαλιστικής ηγεσίας που κατανοεί σοφά ότι είναι καλύτερο να αποκλιμακωθεί η ένταση για την επιδίωξη κοινών συμφερόντων.

Αυτά τα εν λόγω συμφέροντα θα μπορούσαν κερδοσκοπικά να αφορούν ένα αντάλλαγμα στην Ουκρανία και τη Συρία, με το οποίο η Άγκυρα ανακουφίζει μέρος της δυτικής πίεσης στη Μόσχα υπό την ηγεσία των ΗΠΑ στην πρώτη αναφορά, με αντάλλαγμα το Κρεμλίνο να ανταποδώσει στη δεύτερη, παρά το γεγονός ότι και οι δύο συνεχίζουν να επικρίνουν δημόσια την άλλη για τις αντίστοιχες εκστρατείες τους σε κάθε γειτονική χώρα. Στην πράξη, το δεύτερο μέρος αυτής της πιθανής συμφωνίας θα μπορούσε να περιλαμβάνει την αποχώρηση της Μόσχας, ενώ η Άγκυρα σφουγγαρίζει ένοπλες ομάδες στη Βόρεια Συρία που θεωρεί τρομοκράτες, παράλληλα με τη διακριτική "συμβουλή" της Δαμασκού να "παραιτηθεί" και να μην απαντήσει σε αυτό που δ και οι δύο θεωρούνται επίσημα ως παράνομη επιχείρηση. Το Κρεμλίνο μπορεί να στείλει περισσότερα όπλα στον σύμμαχό του όπως ακριβώς έστειλε η Τουρκία στην Ουκρανία, αλλά σε αντίθεση με τον δεύτερο,

Ανεξάρτητα από τις απόψεις κάποιου για την ειδική επιχείρηση της Ρωσίας στην Ουκρανία και την παρόμοια προγραμματισμένη επιχείρηση της Τουρκίας στη Συρία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι δύο Μεγάλες Δυνάμεις συμπεριφέρονται πολύ ρεαλιστικά η μια προς την άλλη, ειδικά η Άγκυρα σε σχέση με τη Μόσχα, παρά τις αποστολές με drone στο Κίεβο. Αν ο Πρόεδρος Ερντογάν ήταν απλώς μια άλλη μαριονέτα όπως οι περισσότεροι από τους δυτικούς συμμάχους του υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, εκτός από τον Ούγγρο Πρόεδρο Όρμπαν, τότε θα είχε επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, θα είχε διακόψει τους ενεργειακούς δεσμούς τους, θα άνοιγε τα στενά για τα πολεμικά πλοία του ΝΑΤΟ, θα είχε απειλήσει να συμμετάσχει σε ναυτική επιχείρηση να « ξεμπλοκάρει«Ουκρανικά λιμάνια, και δεν θα ενδιαφερόταν για τη μεσολάβηση μεταξύ Μόσχας και Κιέβου. Στην πραγματικότητα, έκανε ακριβώς το αντίθετο όπως εξηγήθηκε προηγουμένως, το οποίο είναι εντυπωσιακό και μιλά για την πραγματικά ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική του που ασκείται με στόχο τη μεγιστοποίηση της στρατηγικής αυτονομίας της Τουρκίας στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο .

Πολύ κατανοητό, λοιπόν, η Ρωσία μπορεί να επιδιώξει να «ανταμείψει» την Τουρκία για τον πραγματισμό της απέναντι στην ουκρανική σύγκρουση, ανταποδίδοντας αυτή την πολιτική στη Συρία σε σχέση με την προγραμματισμένη στρατιωτική επιχείρηση της Άγκυρας εκεί. Θα ήταν επίσης απολύτως λογικό, καθώς μια τέτοια στάση θα ενίσχυε την αμοιβαία εμπιστοσύνη και, συνεπώς, θα βοηθούσε στη διαχείριση περιστασιακών υποψιών για τις προθέσεις τους καθώς προκύπτουν, τις οποίες τρίτα μέρη όπως οι ΗΠΑ προσπαθούν πάντα να εκμεταλλευτούν, αν και χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής. Η Ουκρανία και η Συρία έχουν κορυφαία σημασία εθνικής ασφάλειας για τη Ρωσία και την Τουρκία αντίστοιχα, γι' αυτό είναι σημαντικό και οι δύο Μεγάλες Δυνάμεις να μην παρεμβαίνουν άμεσα στις επιχειρήσεις της άλλης εκεί, ακόμη κι αν τις θεωρούν ειλικρινά παράνομες και δεν διστάζουν να πουν δημόσια Έτσι.

https://oneworld.press/-By Andrew Korybko

American political analyst

Turkish President Erdogan recently revealed that his country intends to soon make good on its prior plans to establish a 30-kilometer-deep “safe zone” in Northern Syria following its partial success to this end a few years back. Both Russia and the US cautioned against the move, with the first-mentioned saying that it would be illegal without Damascus’ approval and that only the Arab Republic’s legitimate government can sustainably ensure security along Syria’s part of the international frontier while the latter warned that “malign actors” might exploit the situation to wreak more regional instability. Be that as it is, Ankara remains committed to restoring the integrity of what it regards as its national security red lines in that neighboring state in a manner that some have compared to Moscow’s motivation for its ongoing special military operation in Ukraine.

Russia and Turkey have been coordinating their moves in Syria for the past half-decade since the first Astana peace talks in January 2017 in order to prevent any inadvertent clash between these Great Powers. Their leaders have thus far succeeded in responsibly regulating their rivalry though it’s clear that they still continue to compete with one another there and elsewhere in Afro-Eurasia such as in North Africa and the South Caucasus. The Ukrainian Conflict is another instance where their interests don’t perfectly align as proven by Ankara’s public condemnation of Moscow’s campaign and its dispatch of drones to Kiev for use against the Russian Armed Forces (RAF). To be fair, the armaments that Russia provides to the Syrian Armed Forces (SAA) could in theory be used against Turkey so it balances itself out in a way, though it’s admittedly an imperfect comparison because those two aren’t in hostilities.

Despite their differences in Ukraine and Syria, Russian-Turkish relations remain quite stable, which contradicts the expectations of many who thought that they’d have de facto broken their ties with one another by now. In fact, on the Ukrainian front, Ankara has actually been pretty accommodating of Moscow. It refuses to sanction that Eurasian Great Power (thus importantly retaining energy ties with it), President Erdogan agreed with his Russian counterpart to explore ways in which his country could clear Ukraine’s naval mines in order to reopen international shipping, Ankara postponed or cancelled provocative NATO drills in the Black Sea, and Turkey continues to mediate between Moscow and Kiev. These aren’t the actions of a country that’s pining to go to war with its neighbor but of a very pragmatic leadership that wisely understands that it’s best to de-escalate tensions in pursuit of shared interests.

Those said interests might speculatively concern a quid pro quo in Ukraine and Syria whereby Ankara relieves some of the US-led Western pressure upon Moscow in the first-mentioned in exchange for the Kremlin reciprocating in the second despite both continuing to publicly criticize the other for their respective campaigns in each neighboring country. In practice, the second part of this potential deal could involve Moscow stepping aside while Ankara mops up armed groups in Northern Syria that it considers to be terrorists in parallel with discretely “advising” Damascus to “stand down” and not respond to what they’d both officially regard as an illegal operation. The Kremlin might send more arms to its ally just like Turkey has sent to Ukraine, but unlike the second-mentioned’s, Syria’s are unlikely to be used against those foreign armed forces since Russia doesn’t want a proxy war with Turkey there.

Regardless of one’s views towards Russia’s special operation in Ukraine and Turkey’s similar such planned one in Syria, there’s no denying that these two Great Powers are behaving very pragmatically towards one another, especially Ankara with respect to Moscow in spite of its drone shipments to Kiev. If President Erdogan was just another puppet like most of his US-led Western allies apart from Hungarian President Orban, then he’d have sanctioned Russia, cut off their energy ties, opened the Straits for NATO warships, threatened to participate in a naval operation to “unblock” Ukrainian seaports, and wouldn’t care about mediating between Moscow and Kiev. In reality, he’s done the exact opposite as was earlier explained, which is impressive and speaks to his truly independent foreign policy that’s practiced with a view towards maximizing Turkey’s strategic autonomy in the New Cold War.

Quite understandably, then, Russia might seek to “reward” Turkey for its pragmatism towards the Ukrainian Conflict by reciprocating this policy in Syria with respect to Ankara’s planned military operation there. It would make perfect sense too since such a stance would reinforce mutual trust and thus help manage occasional suspicions about their intentions as they arise, which third parties like the US always attempt to exploit, albeit with no success thus far. Ukraine and Syria are of premier national security importance for Russia and Turkey respectively, which is why it’s important for both Great Powers to not directly interfere with the other’s operations there even if they sincerely regard them as illegitimate and don’t shy away from publicly saying so.