Από τον Νοέμβριο του 2021, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αυξήσει την πίεση προς τη Ρωσία μέσω της παγωμένης σύγκρουσης στην Ουκρανία.
Αυτή η πίεση αυξήθηκε μετά το ρωσικό τελεσίγραφο για γραπτές εγγυήσεις σχετικά με την ασφάλειά της Ρωσίας. Ορισμένοι παρατηρητές ανησυχούν για τους κινδύνους του πολέμου. Πρέπει να ειπωθεί ότι δεν υπάρχει έλλειψη λόγων. Το Κίεβο μάζευε όπλα και στρατιώτες κοντά στην πρώτη γραμμή. Οι Ρώσοι έκαναν το ίδιο όχι πολύ μακριά από τα σύνορα με την Ουκρανία. Οι ΗΠΑ μπήκαν στο χορό στέλνοντας πρώτα όπλα και στη συνέχεια θέτοντας στρατεύματα σε επιφυλακή, έτοιμα να επέμβουν σε περίπτωση πολέμου στο Ντονμπάς. Εάν συνέβαινε ένας πόλεμος (ο οποίος κατά τη γνώμη μας είναι απίθανο να έχει υψηλό κόστος για όλα τα μέρη), θα ήταν πιο πιθανό να βλάψει τους Ευρωπαίους παρά τους Ρώσους.
Αδυναμία των ΗΠΑ να νικήσουν τη Ρωσία
Οι ΗΠΑ έχουν απειλήσει τη Ρωσία με οικονομικές κυρώσεις, υποσχόμενες στη Ρωσία κόλαση εάν εισβάλει στην Ουκρανία. Είναι αλήθεια ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Επειδή αυτό θα τους επέτρεπε να αποσπάσουν οριστικά την Ευρώπη από τη Ρωσία. Αλλά σε αντίθεση με όσα αναφέρονται σε κάθε δήλωση ενός Αμερικανού αξιωματούχου, οι ΗΠΑ δεν έχουν πλέον τα μέσα να γονατίσουν τη Ρωσία.
Από οικονομική άποψη, Η Ρωσία έχει ξεκινήσει έναν κύκλο υποκατάστασης των εισαγωγών, συμπεριλαμβανομένων των υψηλών τεχνολογιών, ο οποίος τώρα αποδίδει καρπούς, δεδομένου ότι η Ρωσία είναι αυτάρκης σε πολλούς τομείς και είναι σε θέση να παράγει το 100% των συστατικών. Η απαγόρευση των δυτικών εξαγωγών τεχνολογίας στη χώρα στη χειρότερη περίπτωση θα καθυστερούσε μόνο ορισμένα έργα και θα παρωθούσε τη χώρα να κάνει χωρίς αυτά αναπτύσσοντας την τοπική παραγωγή.
Οι οικονομικές κυρώσεις, όπως η αποσύνδεση από το SWIFT ή η απαγόρευση του δολαρίου, θα έχουν ελάχιστη επίδραση. Οι ρωσικές τράπεζες είναι προετοιμασμένες για αυτό το σενάριο εδώ και αρκετά χρόνια και η χώρα έχει αναπτύξει το δικό της σύστημα τραπεζικών συναλλαγών, το (SPFS). Επιπλέον, οι οικονομικοί εταίροι της Ρωσίας θα βρουν έναν αξιόπιστο τρόπο να συνεχίσουν τις εμπορικές συναλλαγές μαζί της. Είτε με σύνδεση στο SPFS είτε με πληρωμή συναλλαγών σε νόμισμα άλλο από το δολάριο. Αρκεί να πούμε ότι αυτό θα ήταν ένα επιπλέον καρφί στο φέρετρο του “πετροδολαρίου”. Επιπλέον, η Ρωσία έχει σχεδόν 800 δισεκατομμύρια δολάρια σε αποθεματικά (περισσότερα από 600 δισεκατομμύρια δολάρια σε συναλλαγματικά αποθέματα και 180 δισεκατομμύρια δολάρια σε ταμεία κοινωνικής πρόνοιας) που θα της επέτρεπαν να μετριάσει τις προσωρινές επιπτώσεις που προκαλούνται από τις κυρώσεις.
Στρατιωτικά, το πλεονέκτημα της Ρωσίας είναι ακόμη πιο έκδηλο. Έχει την ικανότητα να χτυπήσει οποιοδήποτε σημείο της αμερικανικής επικράτειας, και αυτό γρήγορα. Μπορεί να καταστρέψει οτιδήποτε θα μπορούσαν να στείλουν οι ΗΠΑ. Σήμερα, κυριαρχεί σε όλο το φάσμα του πολέμου. Ειδικά χάρη στην κυριαρχία της στον κυβερνοχώρο. Με άλλα λόγια, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από τις “νωμένες Πολιτείες.
Διπλωματικά, η διεθνής επιρροή της Ρωσίας είναι αξιοσημείωτη. Έχει δείξει ότι είναι ένθερμος υποστηρικτής των συμμάχων της. Αποφεύγει να δώσει μαθήματα και γενικά δεν παρεμβαίνει στις υποθέσεις άλλων κρατών. Αυτό την κάνει έναν παράγοντα που μπορεί να μιλήσει σε οποιονδήποτε και με τον οποίο όλοι θέλουν να μιλούν, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ ειδικά τον τελευταίο καιρό.
Επομένως, όχι, οι ΗΠΑ δεν έχουν τα μέσα να γονατίσουν τη Ρωσία. Και το ξέρουν. Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες να εμπλακούν σε μια καταδικασμένη επιχείρηση; Εκτός αν ο κύριος στόχος δεν είναι η Ρωσία, αλλά η Ευρώπη. Έτσι, το ερώτημα που έρχεται αμέσως στο μυαλό είναι γιατί να αναλάβουν σκόπιμα πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να βλάψουν τους συμμάχους τους;
Η Ευρώπη Οικονομικός ανταγωνιστής των Ηνωμένων Πολιτειών
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη, ή μάλλον η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως υπάρχει σήμερα, είναι ένα αμερικανικό σχέδιο και κατασκευή. Ο στόχος των ΗΠΑ είναι να κρατούν τα κράτη με σταθερό χέρι στην ίδια δομή, επιτρέποντας να έχουμε έναν συνομιλητή και μια ενιαία διαπραγματευτική ομάδα. Επιπλέον, έχοντας διαφορετικά κράτη με αποκλίνοντα ή ακόμη και αντίθετα συμφέροντα, η Ουάσιγκτον διασφαλίζει ότι η λήψη αποφάσεων είναι περίπλοκη, αν όχι αδύνατη, όταν αντιβαίνει στα συμφέροντά της, δεδομένου ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα.
Μια άλλη αλήθεια, η πρώτη εκ των οποίων είναι συνέπεια, είναι ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες, οι ευρωπαϊκές διεθνικές επιχειρήσεις, αποτελούν για τις Ηνωμένες Πολιτείες έναν αντίπαλο, έναν οικονομικό ανταγωνιστή. Είναι αλήθεια ότι τα διοικητικά όργανα της ΕΕ θεωρούσαν τον χώρο τους ως την ηγετική οικονομική δύναμη. Πριν αντιληφθούν ότι το πραγματικό βάρος της οικονομικής οντότητας δεν ήταν απαραίτητα το άθροισμα του ποσού των μελών της.
Ναι, η Ευρώπη είναι ένας οικονομικός αντίπαλος για τις ΗΠΑ, οι οποίες σκοπεύουν να κυριαρχήσουν χωρίς να μοιράζονται. Για το λόγο αυτό, διεξάγεται υποβρύχια ένας άγριος οικονομικός πόλεμος. Μερικές φορές, όταν δεν έχουν επιλογή, στραμπολίζουν το χέρι των Ευρωπαίων σε πλήρη θέα όλων. Θυμόμαστε τα πρόστιμα κατά της BNP Paribas, της Airbus, της Volkswagen και της Deutsche Bank. Ή την καταδίωξη της Alstom μέχρι την εξαγορά της από την General Electric, που ήταν ο αρχικός στόχος.
Οικονομικά καταστρέψτε την Ευρώπη
Όταν κατανοούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν δυσκολίες (οικονομικές μεταξύ άλλων) και δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν την Κίνα και τη Ρωσία, κατανοούμε αμέσως ότι ο προτιμώμενος στόχος είναι η Ευρώπη. Πρέπει πρώτα να εξαλειφθεί από τους οικονομικούς ανταγωνιστές. Οι οικονομικές κυρώσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι μόνο ένα από τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για να γίνει αυτό. Υπάρχει επίσης ευρωπαϊκή βιομηχανική ανταγωνιστικότητα, η οποία πρέπει να καταστραφεί. Εξ ου και η ανάγκη αποσύνδεσης της Ευρώπης από τη Ρωσία, έναν φθηνό προμηθευτή ενέργειας.
Και τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από έναν καλό μικρό πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, σε μια περιοχή όπου βρίσκονται αγωγοί φυσικού αερίου. Χωρίς ρωσικό φυσικό αέριο, η ευρωπαϊκή οικονομία θα κατέρρεε και οι ευρωπαϊκές χώρες θα ήταν στο έλεος των ΗΠΑ, οι οποίες ελέγχουν τις οδούς εφοδιασμού από τη Μέση Ανατολή.
Δεύτερον, μόλις καταστραφεί η βιομηχανία της Ευρώπης, θα γίνει μια φυσική αγορά για τα αμερικανικά προϊόντα. Το έργο της μετεγκατάστασης της παραγωγής που ξεκίνησε από ένα μέρος της αμερικανικής ελίτ θα χρειαστεί μια αγορά για την πώληση των παραγόμενων αγαθών. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από μια αγορά τετρακοσίων πενήντα εκατομμυρίων καταναλωτών πρόθυμων να καταναλώσουν;
Ben Fofana. Reseau, International, 29-1-22.
0 comments: