Η Ελλάδα και η Ορθοδοξία στο πέρασμα των αιώνων έχουν σταυρωθεί αμέτρητες φορές. Πόλεμοι, γενοκτονίες, σφαγές, κλοπές, βιασμοί και σκλαβιά.
Ο λόγος ένας και μοναδικός. Η Ελλάδα είναι το αιώνιο πολιτιστικό φως, και όλοι οι υπόλοιποι, το αιώνιο σκοτάδι.
Με την αποδοχή του Χριστιανισμού ένα πράγμα αυτονόητο, καθώς αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός και Χριστιανισμός είχαν τα ίδια αξιώματα. οι περιπέτειες του Ελληνικού έθνους έγιναν πολύ μεγαλύτερες στο πέρασμα των αιώνων.
Από το έτος 2010 μ.Χ. ξεκίνησε για μια ακόμη φορά ένας απίστευτος Εθνικός Γολγοθάς. Η Ελλάδα μας κάθε χρόνο σταυρώνεται μαζί με τον Ιησού. Μόνον που σε αντίθεση με τον Χριστό, η Ελλάδα παραμένει μονίμως αδύναμη και δυστυχώς καθηλωμένη επάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Φυσικά όσο επιμένουν οι κάτοικοι να μην αλλάζουν τρόπο ζωής, και να μην εγκαταλείπουν τον Διονυσιακό πολιτισμό, καμία ελπίδα επιβιώσεως δεν διαγράφεται στον ορίζοντα. Αυτό διότι ο διαχρονικός τρόπος επιβίωσης του Ελληνικού έθνους, ήταν πάντοτε τα χρηστά ήθη.
Το χειρότερο όλων, το πιο τραγικό είναι ότι ήρθε ο Χριστός στην γη, δίδαξε έκανε θαύματα, μαρτύρησε, σταυρώθηκε, αλλά δεν αναστήθηκε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Δεν αναστήθηκαν ψυχικά και πνευματικά αρκετοί άνθρωποι, στο πέρασμα 2021 ετών. Πάρα πολλοί παρέμειναν κακοί, δειλοί, σάπιοι και άνανδροι. Άδικος κόπος είχε αναφέρει ο Νίκος Καζαντζάκης απορημένος για το πως ο ερχομός του Χριστού στην γη, δεν άγγιξε της ψυχές όλων των ανθρώπων. Βέβαια λησμονεί είτε δεν υπολογίζει ότι εκτός από τον Χριστό στην γη, υπάρχει και ο Εωσφόρος με τους υποτακτικούς του.
Σε μια ακόμη εποχή γενοκτονίας για το έθνος μας, όλοι λένε ότι είναι "Χριστιανοί". Εν τούτοις σταυρώνουν καθημερινά τον Χριστό μας με τις πράξεις τους. Το χειρότερο όλων είναι ότι οι κατ επίφασίν χριστιανοί, δεν είναι ικανοί να κάνουν μερικά απλά πράγματα που μας ζήτησε ο Χριστός. Άραγε τι κόστος έχει να κάνεις παρέα σε ένα συνάνθρωπο, εάν δεν μπορείς να τον βοηθήσεις οικονομικά, για να αποφύγει την αυτοκτονία, η οποιαδήποτε άλλη καταστροφική ενέργεια ; Τι κοστίζει να δώσεις ένα παλιό ρούχο που δεν φοράς, και να μην πας μια δυο φορές στην καφετέρια και όπου αλλού για να δώσεις αυτά τα χρήματα σε έναν άστεγο και κάποιες φορές να βοηθήσεις ένα αδέσποτο ζώο. Τι θα πάθει κάποιος εάν αγοράσει αργότερα καινούργια ρούχα;
Απολύτως τίποτα. Όμως αυτά τα λίγα και ασήμαντα, δεν είναι ικανοί να τα κάνουν οι χλιαροί Χριστιανοί.
Είναι η απόλυτη τραγική ειρωνία, η σχεδόν απόλυτη προσβολή προς τον Ιησού Χριστό, μετά τις σεξουαλικές ανωμαλίες-Ερωτική μαγεία αυτήν την εποχή οι σατανιστές να έχουν αγάπη μεταξύ τους, να βοηθά ο ένας τον άλλον σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, επαγγελματικό, κοινωνικό, όχι γιατί ξαφνικά άλλαξαν και ήρθαν στον δρόμο του Χριστού, αλλά για να επιτύχουν την δημιουργία του πολυπόθητου για αυτούς, από τα αρχαία χρόνια παγκόσμιο κράτος του αντίχριστου. Οι εωσφωριστές επέτυχαν να μην υπάρχουν πλέον πολλοί Χριστιανοί.
Αυτήν την εποχή ο ένας να κάνει άδικα κακό στον άλλο, είτε να αδιαφορεί για τον άλλον. Μπόρεσαν να καταργήσουν από τους Ορθόδοξους το εμείς και να τους επιβάλλουν το εγώ, που είναι απόλυτα σατανικό και καταστροφικό για την κοινωνία και το έθνος.
Να περάσουμε τώρα να δούμε την εωσφορική αλαζονεία και την κακία, τέτοιου είδους "ανθρώπων", οι οποίοι άφησαν εποχή, μέσα από ένα παγκοσμίου βεληνεκούς μυθιστόρημα.
Βρισκόμαστε στην Μικρά Ασία επί Τουρκοκρατίας, σε ένα πλούσιο Ελληνικό χωριό την Λυκόβρυση όπου οι περισσότεροι υπόδουλοι Έλληνες είναι σαπισμένοι πνευματικά-ηθικά. Οι προεστοί του χωριού μαζί τον ιερέα τα έχουν βρει σε όλα με τον Αγά του χωριού ξεχνώντας τα μέγιστα αξιώματα που είναι η Ορθοδοξία, η Ελλάδα, η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια και η Δικαιοσύνη.
Όλα αυτά διότι ήταν καλά βολεμένοι οι προεστοί, όπως ήταν σε πολλές άλλες περιοχές της σκλαβωμένης Ελλάδος. Για αυτό είχαν συμμαχήσει με τους Τούρκους αδιαφορώντας για τα πάντα. Στο χωριό φτάνουν κυνηγημένοι Έλληνες που τους έκαψαν τα σπίτια οι Τούρκοι. Οι Αγαρηνοί έσφαξαν τους συγγενείς τους, και πήρανε κινητή-ακίνητη περιουσία. Όσοι γλύτωσαν πήραν τους δρόμους για να σωθούν. Κάποιοι κάτοικοι του πλουσίου χωριού Λυκόβρυση επιθυμούν να βοηθήσουν τους κατατρεγμένους ομοεθνείς τους, αλλά φοβούνται τους δημογέροντες.
Πάνω από όλα φοβούνται τον παπά του χωριού, για αυτό δεν τολμούν να βοηθήσουν τους πεινασμένους. Κάποιοι βοηθάνε στα κρυφά για να μην τους αντιληφθεί ο ιερέας της Λυκόβρυσης και τους αφορίσει !!! Ο παπά Γρηγόρης ήταν ένας κοιλαράς ιερέας που δεν έδινε του Αγγέλου του νερό που λέει και ο λαός. Όταν πέθαινε κάποιος φτωχός που δεν είχε λεφτά για την κηδεία τον άφηνε άθαφτο, εκτός εάν πλήρωναν τα έξοδα οι υπόλοιποι χωριανοί.
Ούτε ελεημοσύνη έδινε σε κανέναν φτωχό, όποιος φτωχός του χτυπούσε την πόρτα για βοήθεια χαμήλωνε υποκριτικά τα μάτια λέγοντας ψέματα πως και εκείνος ήταν φτωχός ότι πεινούσε. Για αυτό ο πάπα Γρηγόρης μόλις είδε τους κατατρεγμένους Έλληνες έκανε τα πάντα για να τους διώξει.
Δεν τον ένοιαζε που ήταν σκελετωμένοι, έπεφταν κάτω από την πείνα, ενώ πέθαιναν παιδιά από την ασιτία και τις κακουχίες. Προτιμούσε ο πάπα Γρηγόρης να πετάνε στα σκουπίδια τα φαγητά τους οι κάτοικοι του χωριού, παρά να τα δίνουν στους φτωχούς Έλληνες-Χριστιανούς. Όπως επίσης προτιμούσε να έχουν ένα μέρος των χωραφιών τους ακαλλιέργητα, παρά να τα πάρουν οι δυστυχισμένοι να τα καλλιεργήσουν να φανέ λίγο ψωμί, δίνοντας φυσικά το μερίδιο που συμφώνησαν από την σοδειά, στους ιδιοκτήτες των κτημάτων.
Ο πάπα Γρηγόρης μέχρι τέλους δεν άλλαξε μυαλά, κυνήγησε με όλη την δύναμη της ψυχής του, τους κατατρεγμένους Έλληνες αδελφούς. Εδώ βλέπουμε το απίστευτο μεγαλείο του Νίκου Καζαντζάκη, του παπά των κατατρεγμένων-ξεριζωμένων Ελλήνων και κάποιων άλλων ανθρώπων, το οποίο είναι ταυτόχρονα αιώνιο διαχρονικό Ελληνικό αξίωμα.
Ο ιερέας των κατατρεγμένων ο παπά Φώτης απευθυνόμενος στο ποίμνιο του δοξάζει τον Χριστό γιατί τους ξεπάτωσαν, τους έδιωξαν από τα σπίτια τους, τους έκλεψαν, τους κυνήγησαν, οι Τούρκοι. Καθώς όπως είπε ο πάπα Φώτης είχαν αρχίσει στο χωριό τους να τρώνε πολύ, παραφόρτωσαν την ψυχή τους με κρέατα, είχαν ειρήνη, ασφάλεια, καλοπέραση, η σάρκα είχε θρασέψει έχοντας καταπλακώσει την ψυχή. Έλεγαν ότι όλα είναι καλά-δίκαια, κανένας δεν πεινά, κανένας δεν κρυώνει, κανένας δεν υποφέρει, δεν υπάρχει καλύτερος κόσμος.
Τότε ο Χριστός μας λυπήθηκε είπε ο πάπα Φώτης, μας πέταξε στους δρόμους, αδικηθήκαμε, πεινάσαμε, κρυώσαμε και είδαμε πως υπάρχει αδικία, πείνα, κρύο, φτώχεια, γύμνια. Ταυτόχρονα δίπλα στους ανθρώπους που πεινούν υπάρχουν οι πλούσιοι που τους βλέπουν γελώντας. Μας άνοιξε η πείνα τα φτερά, ξεφύγαμε από το δίχτυ της αδικίας, της καλοπέρασης, είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ από τα υλικά αγαθά. Το βασικότερο όμως ήταν ότι ζούσαν πλέον αυτοί οι άνθρωποι ως πραγματικοί Έλληνες Χριστιανοί, με αγάπη μεταξύ τους, χωρίς διαφορές, δικαιοσύνη, ενώ πάνω από όλα ζούσαν χωρίς σεξουαλική διαφθορά, και όλα αυτά που έχουν καταστρέψει ολόκληρους λαούς και κοινωνίες από την ημέρα που υπήρξαν άνθρωποι στον πλανήτη, μέχρι σήμερα. Μεταξύ των κατατρεγμένων Ελλήνων υπήρχε η απόλυτη τάξη τριαδικού Θεού, για αυτό στο τέλος πήραν την ανταμοιβή που τους άξιζε.
Το απόλυτο διαχρονικό Ελληνικό μεγαλείο, ψυχής, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι που θα πάθαιναν τέτοιου είδους συμφορές θα είχαν απομακρυνθεί για πάντα από τον Χριστό, θα τον ξεχνούσαν, θα τον βλαστημούσαν, θα τον μισούσαν, για το πολλαπλό κακό που τους βρήκε. Επίσης κάποιοι άλλοι θα γινόταν εωσφοριστές. Αντίθετα αυτοί εδώ οι κατατρεγμένοι δοξάζουν τον θεό, παρά τα φοβερά δεινά που τους βρήκαν.
Αυτό γιατί θεωρούν ότι είναι μια τεράστια ευκαιρία όλες αυτές οι συμφορές, για να μπορέσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, βλέποντας ποσό άδικος είναι ο κόσμος. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται μέσα στα υλικά αγαθά, είναι σκλάβος του διαβόλου και εχθρός του Χριστού, διότι δεν βλέπει, δεν νοιώθει την αλήθεια, την δικαιοσύνη, την αξιοπρέπεια, την Ελευθερία.
Μεγάλο μέρος των κατατρεγμένων ξεριζωμένων Ελλήνων παρακαλούσε τον θεό, να τους δώσει από εδώ και στο εξής, μόνον τα απολύτως απαραίτητα, γιατί ήταν σίγουροι πλέον πως μόλις αποκτούσαν ξανά παραπανίσια υλικά αγαθά-περιουσία, θα έχαναν πάλι την ελευθερία τους καθώς θα ξαναγίνονταν σκλάβοι των υλικών αγαθών, με αποτέλεσμα να ξαναρχίσουν οι αδικίες μεταξύ τους. Ο κύριος Χαρίλαος ένας γέροντας από τους ξεριζωμένους, που ήταν πλούσιος, παρακαλούσε όλη μέρα τον Χριστό να μην του ξαναδώσει πλούτη, γιατί θα γινόταν πάλι κακός άνθρωπος.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Οι αδύναμοι Έλληνες ήταν σε απελπιστική κατάσταση, όμως ο Χριστός μίλησε μέσα στις ψυχές κάποιων ανθρώπων, ένας από αυτούς που πόνεσε για τους ξεριζωμένους ήταν ο φτωχός βοσκός Μανωλιός, ο οποίος λυπήθηκε τους φτωχούς για αυτό τους συμπαραστεκόταν ολόψυχα.
Σε μια λοιπόν από τις πολλές διαμάχες μεταξύ υποστηρικτών των κατατρεγμένων Ελλήνων και αυτών που δεν τους ήθελαν, είπε ο Μανωλιός απευθυνόμενος στον κακό ιερέα της Λυκόβρυσης τον πάπα Γρηγόρη που τον καταράστηκε γιατί βοηθά τους φτωχούς : "Με καταριέσαι, αλλά αυτό που θέλεις να πεις είναι στην κατάρα των προεστών και των παπάδων (των κακών, όχι των καλών). Εσείς σταυρώσατε τον Χριστό, και άμα κατέβαινε πάλι στην γη, εσείς πάλι θα τον ξανασταυρώνατε".
Ο καιρός περνούσε και κάποιοι χωριανοί από την Λυκόβρυση, εξακολουθούσαν να βοηθούν τους κατατρεγμένους που είχαν ανεβεί στις σπηλιές, μέσα στο κρύο γυμνοί-αδύναμοι και πέθαιναν από την πεινά. Ο κακός ιερέας ήταν πολύ εξοργισμένος που συγχωριανοί του υποστήριξαν τους ξεριζωμένους.
Σκεφτόταν λοιπόν ο πάπα Γρηγόρης ότι έπρεπε ο λόγος του ιερέα να έχει μεγαλύτερη δύναμη. Με έναν του λόγο ο κάθε ιερέας να μπορεί να αφήνει νεκρό όποιον διαφωνούσε μαζί του. Με αυτόν τον τρόπο θα επικρατούσε "δικαιοσύνη" στον κόσμο. Πέρασαν λοιπόν από το μυαλό του πάπα όλοι οι άνθρωποι που θα σκότωνε εάν είχε αυτήν την δύναμη.
Η δικαιοσύνη του Χριστού. Όταν ο Χριστός μίλησε μέσα στην ψυχή ενός πραγματικά καλού ανθρώπου του Μιχελή, τότε έγινε ένα ακόμη θαύμα.
Ο Μιχελής ήταν ο πιο πλούσιος του Χωριού, πίστεψε πραγματικά στον Χριστό, για αυτό αποφάσισε να δώσει όλη την περιουσία στους κατατρεγμένους φτωχούς. Όμως ο παπά Γρηγόρης έκανε ότι περνούσε από το χέρι του, με αποτέλεσμα να βγάλει τρελό το αρχοντόπουλο, χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.
Αυτό το έκανε για να πάρει την περιουσία του εκείνος, ως αρχηγός της δημογεροντίας (Έλληνες προεστοί). Όλα αυτά με την σφραγίδα του Τούρκου Αγά που ήταν ένα και το αυτό με τους ψευτοέλληνες προεστούς. Μετά από αυτήν την αδικία, ο ιερέας των φτωχών ο παπά Φώτης πήγε να μιλήσει στον Δεσπότη του Μεγάλου χωριού στο οποίο υπαγόταν η Λυκόβρυση, μήπως βρούνε οι φτωχοί το δίκιο τους, για να μπορέσουν να πάρουν πίσω τα χωράφια που τους παραχώρησε ο Μιχελής.
Ο Δεσπότης όμως δεν άκουσε την φωνή του Χριστού, καθώς πιο πριν είχε περάσει ο παπά Γρηγόρης από το γραφείο του δεσπότη και του είπε ψέματα. Ο ιερέας της Λυκόβρυσης του είπε ότι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που τους ξερίζωσαν, οι Τούρκοι, ότι ήταν "κομμουνιστές-μπολσεβίκοι" με εντολές από την Μόσχα. Ο δεσπότης δέχτηκε την άποψη του κακού ιερέα, καθώς είχε πάρει από εκείνον τα απαραίτητα δώρα. Στον αντίποδα ο φτωχός-ξυπόλητος ιερέας των κατατρεγμένων δεν είχε τίποτα να του προσφέρει, για να μπορέσει να βρει το δίκιο του. Εδώ είναι πλέον ολοφάνερο από τα αρχαία χρόνια, ότι δύο είδη Χριστού υπάρχουν. Ο ένας "Χριστός" είναι ο ψεύτικος, διότι είναι άδικος, κακός, πλούσιος-κοτζάμπασης, που τα έχει καλά με τον Αγά του Χωριού και όλους τους εξουσιαστές του κόσμου ανά τους αιώνες. Αυτός ο Χριστός κλείνει την πόρτα τρώγοντας, χωρίς να δίνει στους φτωχούς, λέγοντας ότι είναι δίκαιος, σωστός, αυτός ο κόσμος και όποιος τολμήσει να αντιδράσει θα τον αφορίσουν οι ιερείς του.
Αντίθετα ο πραγματικός Χριστός είναι ξυπόλυτος, φτωχός, κατατρεγμένος, χτυπά τις πόρτες για βοήθεια αλλά δεν του ανοίγει κανένας, βλέπει τα παιδιά που πεινούν τις ψυχές που πονούν, λέγοντας ότι ο κόσμος είναι άδικος πρέπει να αλλάξει . Αυτός ο τελευταίος όπως καταλάβατε είναι ο πραγματικός Χριστός, είναι ο Θεός-δημιουργός του Αριστοκλή και των Ελλήνων. Είναι ο θεός που σταυρώθηκε και μαρτύρησε για τους ανθρώπους.
Η πείνα και η δυστυχία των φτωχών Ελλήνων συνεχιζόταν με αποτέλεσμα τα παιδιά της Σαρακήνας να πεθαίνουν σκελετωμένα από την πείνα.
Στην Λυκόβρυση κατά την διάρκεια ενός γλεντιού για αρραβώνες ο Μανωλιός πλησίασε τους προεστούς ζητώντας να μιλήσει. Ο κακός ιερέας με το ζόρι του επέτρεψε. Όταν ο Μανωλιός πηρέ τον λόγο είπε ότι τον στέλνει ο Χριστός για να τους πει ότι όταν πεινούν οι φτωχοί είναι σαν να πεινά ο ίδιος, ότι όταν υπάρχουν άστεγοι, γυμνοί, πεινασμένοι, είναι κι ο ίδιος ο Χριστός άστεγος-γυμνός και πεινασμένος. Όποιος ελεεί φτωχό, δίνει στον ίδιο τον θεό τους είπε ο φτωχός βοσκός. Δώστε το ένα δέκατο από την σοδειά σας, να φανέ τα αδέρφια μας οι πεινασμένοι Έλληνες, δώστε τα ακαλλιέργητα χωράφια μας να τα δουλέψουν οι φτωχοί να φανέ ψωμί, να γίνετε και εσείς οι Λυκοβρυσιώτες ακόμη πιο πλούσιοι από το μερίδιο της σοδειάς, που θα σας δίνουν ως ιδιοκτήτες των κτημάτων. Αλίμονο στον Λυκοβρισιώτη που τρώει χωρίς να συλλογιέται τα φτωχά παιδια.
Κάθε παιδί που πεθαίνει της πείνας είμαστε εμείς υπεύθυνοι που έχουμε και δεν δίνουμε. Ο κακός ιερέας δεν άντεξε σηκώθηκε λέγοντας μην τον ακούτε αυτόν τον λαοπλάνο τον Μανολιο, ο Χριστός έχει "δικούς" του κρυφούς νόμους για να μοιράζει τα πλούτη στους ανθρώπους. Ο θεός αποφασίζει για το ποιοι θα είναι πλούσιοι και ποιοι θα είναι φτωχοί. Να πας στα πρόβατα σου είπε ο παπά Γρηγόρης στον Μανωλιό, διότι οι ελεημοσύνες είναι εναντία στο θέλημα του θεού !!! Ο παπά Γρηγόρης δεν γινόταν καλά με τίποτα, είχε εξαγριωθεί για αυτό στην συνέχεια είπε : "Ότι ήμασταν μια χαρά στο χωριό μας, τάξη και ομόνοια βασίλευε, μέχρι που ήρθανε αυτοί οι πεινασμένοι από άλλα μέρη".
Τότε τον λόγο πήρε ο ιερέας των κατατρεγμένων Ελλήνων, ο παπά Φώτης, ο οποίος απευθυνόμενος στον κακό ιερέα του είπε με ήρεμη φωνή : "Δίκιο έχεις παπά Γρηγόρη ότι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο, είναι γιατί ο θεός το θέλησε. Μίλησε ο Μανωλιός γιατί ο Θεός το θέλησε, άνοιξαν μερικές καρδιές από την Λυκόβρυση, για αυτό άνοιξαν μερικά κελάρια δίνοντας βοήθεια στους πεινασμένους γιατί ο Χριστός το θέλησε. Εάν ήρθαμε εμείς να χαλάσουμε την ησυχία σας, φέρνοντας ανησυχία στο χωριό σας, πάλι ο Χριστός το θέλησε. Γιατί όταν πολυησυχάσει το νερό βουρκιάζει, όταν πολυσυχάσει η ψυχή βουρκιάζει και αυτή.
Ο θεός έδωσε να είμαστε εμείς ο άνεμος, που θα σηκώσει την τρυκιμία να ζωντανέψουν τα νερά (οι ψυχές), για να βρούν ξανά τον σωστό δρόμο", για τον Χριστό, την Ελλάδα, την Ελευθερία, και την δικαιοσύνη.
Εδώ γίνεται αναφορά στα υλικά αγαθά την καλοπέραση, την αδικία, την διαφθορά, την αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Η σωτηρία των πλουσίων κατοίκων της Λυκόβρυσης είναι οι κατατρεγμένοι Έλληνες που ήρθαν από μακριά κυνηγημένοι από τους Τούρκους.
Ο Νίκος Καζαντζάκης έγραψε το παγκοσμίου βεληνεκούς, μυθιστόρημα "ο Χριστός ξανασταυρώνεται". Εκεί μέσα από τους πρωταγωνιστές μας δείχνει μερικούς από τους πιο διαχρονικούς χαρακτήρες, του Ελληνικού έθνους.
Οι άνθρωποι αυτοί αυτοί έχουν συγκεκριμένα θρησκευτικά, πολιτικά, και κοινωνικά φιλοσοφικά αξιώματα, τα οποία παραμένουν σταθερά και αναλλοίωτα στο πέρασμα των αιώνων. Είναι άνθρωποι διαχρονικοί, γεμάτοι από ανήθικα-ταπεινά πάθη, καταπιεσμένοι-δειλοί. Άνθρωποι χωρίς παιδεία, που δεν διέπονται, από τα πατροπαράδοτα Ελληνικά αξιώματα.
Ο Νίκος Καζαντζάκης καταδικάζει μέσα από το εξαίσιο έργο του τον ραγιαδισμό και την απανθρωπιά. Οι κάτοικοι του χωριού Λυκόβρυση βρίσκονται υπό την διοίκηση του Τούρκου Αγά, τον οποίο φοβούνται πολύ. Ο ραγιαδισμός, η δειλία και η υποτακτικότητα, έχουν εισχωρήσει, βαθιά μέσα στο dna τους. Έχουν γίνει αγνώμονες, κουτοπονήροι, συμφεροντολόγοι, άτολμοι, φαρισαίοι και τιμητές της Ορθοδοξίας, της κοινωνίας και του έθνους.
Ήταν δειλοί-μοιραίοι και άβουλοι αντάμα. Αναζητούν στην μικρή κλειστή κοινωνία, έναν αποδιοπομπαίους τράγους, οι οποίοι θα γνωρίσουν ταπεινώσεις και προσβολές εκ μέρους τους. Σταυρώνουν τους αδύναμους, τους κατατρεγμένους, τους αδικημένους, γιατί οι συνειδήσεις τους είναι σάπιες. Οι άβουλοι και απαίδευτοι ραγιάδες, ακολουθούν τις προσταγές των δημογερόντων τους. Είναι έρμαια, των κουτοπόνηρων προεστών που ενεργούν αποκλειστικά με βάση τα προσωπικά τους συμφέροντα, και όχι για την προάσπιση των κεκτημένων της Ελληνικής κοινότητας.
Αυτές οι θλιβερές μορφές ζωής, βάζουν προσωπεία "Χριστιανικά-Ελληνικά" και υποδύονται ότι είναι "ηθικοί, σεμνοί, λογικοί, δίκαιοι". Πολεμούν ως ξένο σώμα, ως κάτι "κακό" τους ανθρώπους που άδικα, η ζωή τους χτύπησε.
Στην τοπική κοινωνία επικρατεί η υποκρισία, ο ψευτοχριστιανισμός-ραγιαδισμός, η ματαιοδοξία, και η κατάντια. Ελληνικές αρετές, όπως η εξέλιξη, η βοήθεια, προς τον συνάνθρωπο και η απονομή δικαιοσύνης, αποτελούν άγνωστες ηθικές αξίες για τους κατοίκους της Λυκόβρυσης..
Οι κάτοικοι του χωριού αποτελούν ένα τραγικό συνοθύλευμα, από ματαιόδοξους-συμφεροντολόγους ιερείς, αδύναμους-απαίδευτους και φιλάργυρους κάτοικους. Η δημογεροντία καταπιέζει τους αμέτοχους στην διοίκηση της κοινότητας, και όταν κάποιος ζητήσει να συμμετέχει στα κοινά και στην λήψη των αποφάσεων απειλείται και διώκεται. Οι εύποροι-ραγιάδες δεν απειλούνται από την Τουρκική εξουσία του Αγά. Αντιθέτως, συνδιαλέγονται μαζί του, και τις περισσότερες φορές εις βάρος των ομόθρησκων συμπολιτών τους.
Εδώ βλέπουμε τον διαχρονικό και προδοτικό ρόλο των ραγιάδων και την υποτέλεια στον εκάστοτε κατακτητή, προκειμένου να εξασφαλισθούν κάποια προσωπικά τους προνόμια. Ο Καζαντζάκης στιγματίζει μια άρρωστη κοινωνία, η οποία στηρίζεται στην τακτική του άβουλου υποχείριου ραγιά, του υποταγμένου, στην ιδεολογία των αρχόντων. Οι προεστοί συμπεριφέρονται με βάση τα οικονομικά και τα κοινωνικά τους συμφέροντα. Από την στιγμή που ο φτωχός βοσκός Μανωλιός, γίνεται κίνδυνος για τα δικά τους κεκτημένα τους, και τις κοινωνικές δομές που τα στηρίζουν, δεν διστάζουν να τον εξοντώσουν. Η Χριστιανική πίστη, για την οποία αγωνίζονται οι αδύναμοι και κατατρεγμένοι, στοχοποιείται και χαρακτηρίζεται από την δημογεροντία ως "κομμουνιστική-επικίνδυνη" και οι υποστηρικτές της, ονομάζονται "αναρχικοί", που ήταν όργανα των Ρώσων κομμουνιστών, που απειλούν την τάξη, την ασφάλεια της κοινωνίας την Ορθόδοξη πίστη, την πατρίδα, την οικογένεια, την ιδιοκτησία και την δικαιοσύνη.
Αναφορικά με τον προδοτικό ρόλο της εκκλησίας, ο Καζαντζάκης καταδικάζει τους επαγγελματίες ιερείς, τον νεοταξικό Χριστιανισμό, ο οποίος δεν λειτουργεί ως στήριγμα των αδύναμων Ελλήνων, καθώς έχει ταυτιστεί με τα συμφέροντα και την ιδεολογία, που έχουν οι κρατούντες της νέας τάξης πραγμάτων. Η στάση της εκκλησίας εμποδίζει την επαναστατική διάθεση, με τις ευλογίες και την υποστήριξη της Τουρκικής εξουσίας.
Οι κατατρεγμένοι Έλληνες από τους Τούρκους, βρίσκουν στήριγμα σε έναν ταπεινό λειτουργό του κυρίου ημών Ιησού Χριστού, τον παπά-Φώτη, έναν φωτισμένο εκπρόσωπο του κατώτερου κλήρου, ο οποίος συντρέχει τις ανησυχίες και το δίκιο των προσφύγων και κάνει τα πάντα να τους βοηθήσει. Αυτή η επιλογή του θα τον φέρει σε ανοιχτή ρήξη με την επίσημη ιεραρχία.
Οι κατεξοχήν εκπρόσωποι της Καζαντζάκειας ελευθερίας είναι οι κάτοικοι της Σαρακήνας, οι διωκόμενοι-αδικημένοι Έλληνες πρόσφυγες και ο παπά Φώτης. Στον αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι της Λυκόβρυσης, και οι αδρανείς ραγιάδες. Οι κάτοικοι της Σαρακήνας είναι οι αγέρωχοι μαχητές του Ελληνισμού, της Ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της Ορθοδοξίας. Ένα ακόμη, επικό μυθηστόρημα, από τον κορυφαίου υμνητή της Ελευθερίας.
Το έργο ο Χριστός ξανασταυρώνεται είναι γραμμένο με το ίδιο πολεμικό και αγωνιστικό ύψος, όπως είναι και ο Καπετάν Μιχάλης. Ελευθερία, αξιοπρέπεια, πίστη, Ελλάδα, Ορθοδοξία και αγώνας.
Η πατρίδα εiναι η μητέρα όλων μας, καθώς όλοι οι Έλληνες έχουμε ισχυρό συναισθηματικό δέσιμο, με την θρησκεία, την ιστορία, τον πολιτισμό και τους προγόνους. Η Ελλάδα και το Ελληνικό έθνος διατηρούν την αξιοπρέπεια, και το μεγαλείο ψυχής σε κάθε περίσταση, ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Από τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, της Πλαταιές, την εκστρατεία του Αλέξανδρου, της Θερμοπύλες, την Νινευή, τον Σπερχειό, τον Αξιό, το Κλειδί, εως το αθάνατο 1821 και το ένδοξο έπος του 1940, με την εποποιία έναντι των Ναζιστών Γερμανών, η ιδέα της ελευθερίας και των αδούλωτων Ελληνικών μεταφέρεται με ένα θαυμαστό τρόπο από γενιά σε γενιά. Μέσα από τις Ομηρικές ραψωδίες, τους Περσικούς πολέμους, τις μοναδικές αρχαίες τραγωδίες, την Ελληνική-Ρωμαϊκή ιστορία, το αγιασμένο 1821, την προφορική παράδοση, κυριάρχησαν τα Ελληνικά ιδεώδη και στην σύγχρονη εποχή τα βλέπουμε με τον πιο μεγαλειώδη τρόπο, στα έργα του Νίκου Καζαντζάκη.
Την σημερινή εποχή ας σταθούμε στις επάλξεις δίπλα στον Έλληνα που αναπαύεται στο Έβδομον (Κωνσταντινούπολη), στην αυτοκρατορική βίγλα, κάτω από το λάβαρο του σωτήρα ημών Ιησού Χριστού και του Βουλγαροκτόνου, του αλύγιστου στα στίφη των βαρβάρων, τον πολέμαρχο των ελευθέρων Ελλήνων, τον ανίκητο ηθικά Ήρωα της Ρωμιοσύνης. Αυτό επιβάλει το ιερό καθήκον, το υπέρτατο χρέος έναντι του έθνους.
Στις εποχές της πνευματικής άλωσης, της διαφθοράς, τις επελάσεως της παγκοσμιοποίησης, των καθημαγμένων και υπόδουλων ψυχών από την πνευματική και οικονομική εξαθλίωση, οι Έλληνες κυβερνήτες ως ανήμποροι-επαίτες, παραδίδουν την εθνική κυριαρχία, την Ορθοδοξία, τον πολιτισμό και τις αξίες μας.
Σε κάθε πρόταση παραδόσεως από τους εχθρούς, οι πρόγονοι μας απαντούσαν ΟΧΙ. Όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Ο Χριστός βοηθά μόνον αυτούς που αγωνίζονται σκληρά, μόνον όσους πολεμούν, όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Επίσης ο Θεός δεν βοηθά ποτέ όσους είναι καθήμενοι σε έναν καναπέ, και περιμένουν την ελευθερία, να τους δοθεί ως “δώρο”, χωρίς να βοηθούν τον συνάνθρωπο, χωρίς να ζούνε ηθικά.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου