Απροσδόκητη διάγνωση προνοητικής αμυντικής απαγκίστρωσης των ΗΠΑ από την παγκόσμια αυτοκρατορική υπερεξάπλωση και αναδίπλωσης τους σε ασφαλέστερο (αγγλοσαξονικό) περιβάλλον είναι το αφυπνιστικό συμπέρασμα ανατομικής μελέτης των προσφάτων καταιγιστικών γεωπολιτικών αιφνιδιασμών, που εκτίθεται σε δύο άρθρα εξειδικευμένου μελετητή, τα οποία διευρύνουν, σε έκταση και σε βάθος, το οπτικό πεδίο του αναγνώστη σε θεαματικές και δυσδιάκριτες ή συγκαλυπτόμενες τεκτονικές ανατροπές.
Ο Χοακίν Φλόρες έχει σπουδάσει Διεθνείς Σχέσεις και Αξιολόγηση Διεθνούς Θέσεως στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελας. Έχει δημοσιεύσει διεθνώς σε θέματα γεωπολιτικής, πολέμου και διπλωματίας. Υπηρετεί ως διευθυντής του Κέντρου Συγχρονιστικών Μελετών που εδρεύει στο Βελιγράδι και είναι Αρχισυντάκτης στο Fort Russ News. Το κατωτέρω άρθρο του εστιάζεται στους σεισμικούς αντικτύπους στην Ευρώπη, με την κατάρρευση εδραιωμένων δογμάτων, εικονισμάτων και πεποιθήσεων και την διαδοχή τους από το κενό, την σύγχυση, και την απογύμνωση της άγνοιας και της ηγετικής ανεπάρκειας. Εξετάζοντας την περίπτωση του ΝΑΤΟ, στο δεύτερο άρθρο του αναφέρεται στην αντιπαράθεση Ελλάδος-Τουρκίας και διαβλέπει την εξαέρωση του άρθρου5, κλειδιού ασφαλείας της συμμαχίας, το οποίο προβλέπει την συστράτευση των μελών της με το υφιστάμενο επίθεση.]Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις ΗΠΑ να συνεχίζουν να μειώνουν τις δεσμεύσεις τους εκτός Αμερικής και να αυξάνουν τις προσπάθειές τους για την επαναφορά ενός Δόγματος Μονρόε 2.0 μέσα στην Αμερική, γράφει ο Χοακίν Φλόρες.
Ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι έγραψε για άλλη μια φορά πρωτοσέλιδα με την υπενθύμιση του στην Washington Post και στον κόσμο ότι η χώρα του δεν θα είναι ποτέ μέρος του ΝΑΤΟ. Τουλάχιστον αυτό μπορεί κανείς να συμπεράνει μόνο από αυτό που ήταν πραγματικά το παράπονο. Οι ΗΠΑ ακόμα δεν θα παραχωρήσουν μια ενταξιακή πορεία στην Ουκρανία παρά τα όσα έχει θυσιάσει για να γίνει μέλος της λέσχης. Η Ουάσιγκτον λέει "όχι", ανεξάρτητα από τους πολλούς δημιουργικούς τρόπους με τους οποίους η Ουκρανία σπρώχνει τους ανεμόμυλους.
Η τελευταία απόρριψη από τον Μπάιντεν ήρθε με την επίπληξη ότι η Ουκρανία εξακολουθεί να έχει υπερβολική διαφθορά και ένας εξαιρετικά προσβεβλημένος Ζελένσκι το παρέκαμψε αυτό, αποφεύγοντας να καταγγείλει τον προσωπικό ρόλο του Μπάιντεν στην ουκρανική διαφθορά*. Ο Ζελένσκι ισχυρίζεται ότι η μη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ήταν ένδειξη της αυξανόμενης σχετικής επιρροής της Ρωσίας, μια δικαιολογημένη παρατήρηση και πιθανώς σωστή. Φυσικά, αύξηση της επιρροής της Ρωσίας έστω και στο ελάχιστο έχει την αντίστροφη προϋπόθεση, ότι η επιρροή του ΝΑΤΟ συρρικνώνεται.
Τα καμώματα με το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου πλαισίου γεγονότων, όχι λιγότερο πρόσφατων, όπου η συμμαχία παρουσιάζει περίεργη συμπεριφορά και με την Τουρκία. Είναι αδύνατο να το αναφέρουμε αυτό χωρίς να προσθέσουμε και την κατάρρευση της αφγανικής αποστολής και γιατί ο ξαφνικός άξονας προς τη Βραζιλία μπορεί να γίνει κατανοητός μόνο υπό αυτό το πρίσμα.
Αυτές οι αλληλένδετες περιπτώσεις είναι όλες ισχυροί δείκτες της παρακμής και του επακόλουθου αναπροσανατολισμού του ΝΑΤΟ. Οι πραγματικοί δεσμοί που συνδέουν το ΝΑΤΟ δεν είναι ιδεολογικοί, αλλά γεωπολιτικοί. Πίσω από τις γεωπολιτικές δεσμεύσεις υπάρχουν οικονομικές περιπλοκές.
Η κατάσταση του Ζελένσκι είναι πράγματι πολύ απογοητευτική. Μόλις τον Οκτώβριο του 2019 ο Jens Stoltenberg πραγματοποίησε μια πολύ δημοσιοποιημένη επίσκεψη στην Ουκρανία και απευθύνθηκε στην ουκρανική βουλή δηλώνοντας: «Ως κυρίαρχο έθνος, η Ουκρανία έχει το δικαίωμα να επιλέξει τις δικές της ρυθμίσεις ασφαλείας. Η πόρτα του ΝΑΤΟ παραμένει ανοιχτή», φροντίζοντας όμως να το αντισταθμίσει λέγοντας, «Καμία εξωτερική χώρα δεν έχει το δικαίωμα βέτο, η εποχή των σφαιρών επιρροής έχει τελειώσει». Εξήγησε ότι μόνο οι χώρες και οι αιτούντες του ΝΑΤΟ μπορούν να αποφασίσουν για την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Το πρόβλημα είναι ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ – τουλάχιστον οι ΗΠΑ και πιθανότατα η Γερμανία – δεν θέλουν την ευθύνη της Ουκρανίας στη συμμαχία.
Και αυτό γιατί ο χρόνος των σφαιρών επιρροής – μέσω της πολύ-πολικότητας – έχει επιστρέψει.
Βόρειος Ατλαντικός ή Λατινική Αμερική;
Το φλερτ με τη Βραζιλία αντικατοπτρίζει τον αναπροσανατολισμό της ηγεμονίας των ΗΠΑ και στο «σωστό μέγεθος» των στρατιωτικών επιχειρήσεων και της ασφάλειας των γραμμών εφοδιασμού για τη νέα πραγματικότητα. Αυτή η υπόθεση από μόνη της μπορεί να δημιουργεί την λανθασμένη εντύπωση ότι το ΝΑΤΟ διευρύνει την προβολή ισχύος του στον κόσμο. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο απαγκίστρωσης από απόμακρες δεσμεύσεις όπου η ασφάλεια των γραμμών εφοδιασμού δεν μπορεί να διασφαλιστεί πλέον, και έτσι οι ΗΠΑ κινούνται για να αυξήσουν την ηγεμονία τους στη Λατινική Αμερική.
Το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό κεφάλαιο είναι ευρύτατα διαπλεγμένο, μια ισχύ που συνοδεύεται επίσης με σοβαρές υποχρεώσεις, και οι εμπλοκές του συνδέουν την Κίνα με την Ευρώπη με τρόπους που λειτουργούν ενάντια στο ηγεμονικό ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη Λατινική Αμερική.
Ενώ οι ΗΠΑ θέλουν τελικά να αποκλείσουν τις ευρωπαϊκές βιομηχανικές βλέψεις από την Λατινική Αμερική, θα πρέπει να επιχειρήσουν την εισαγωγή του ΝΑΤΟ στη Λατινική Αμερική, έτσι ώστε οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι να μην πιέζουν για μια πολιτική της ΕΕ για τη Λατινική Αμερική που ευνοεί την Κίνα έναντι των ΗΠΑ.
Η συγκεκριμένη προσφορά προς τη Βραζιλία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ μέσω του συμβούλου εθνικής ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν είχε ως στόχο να απορρίψει την Huawei της Κίνας. Αυτό θα συνδέεται με ένα ευρύτερο θεματολόγιο κατά του BRICS. Όταν ο Τραμπ προώθησε την ιδέα το 2019, αντιμετωπίστηκε με προβλέψιμη γελοιοποίηση στον αμερικανικό Τύπο. Τώρα που το ίδιο προωθείται από την κυβέρνηση Μπάιντεν, απολαμβάνει τον οφειλόμενο σεβασμό. Κατά τα άλλα, είναι ενδιαφέρον να δούμε μια άλλη περίπτωση στο σημείο της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Τραμπ να συνεχίζεται με την «κυβέρνηση Μπάιντεν».
Ο υπουργός Άμυνας της Βραζιλίας Walter Braga Netto (L) και ο σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ Jake Sullivan συναντιούνται στη Μπραζίλια στις 5 Αυγούστου 2021.
Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Τραμπ είχε δίκιο όταν είπε ότι το ΝΑΤΟ ήταν παρωχημένο, μια δήλωση που τρόμαξε το Βαθύ Κράτος και ολόκληρο τον παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό μηχανισμό και τον μηχανισμό μυστικών υπηρεσιών που τον υποστηρίζει.
Με αυτή την έννοια επίσης, μπορεί να δούμε τη μετατροπή του ΝΑΤΟ σε κάτι σαν ΠΑΤΟ, έναν Παναμερικανικός Οργανισμό . Όλα αυτά δείχνουν μια στρατηγική των ΗΠΑ να υλοποιήσουν τη θέση τους ως μια πολύ ισχυρή ηπειρωτική δύναμη στην Αμερική στο πλαίσιο ενός πολύ-πολικού κόσμου. Σημαίνει ότι τουλάχιστον, οι ΗΠΑ αντισταθμίζουν τα στοιχήματά τους ότι είναι μια μονοπολική δύναμη μιας ενιαίας παγκόσμιας τάξης.
Τουρκία - Ποιος χρειάζεται εχθρούς όταν έχεις φίλους σαν το ΝΑΤΟ;
Κανένας από τους στρατούς του ΝΑΤΟ δεν έχει αντιμετωπίσει άμεσα τη Ρωσία με πραγματικά πυρά σε μια πραγματική επιχείρηση εκτός από την Τουρκία. Η υποψήφια προς ένταξη Ουκρανία από την πλευρά της έχει, τουλάχιστον αναμφισβήτητα, στο Ντονμπάς, οπότε το μήνυμα που αποστέλλεται από τις ΗΠΑ είναι σίγουρα περίεργο.
Η Τουρκία είναι αναμφίβολα το μέλος του ΝΑΤΟ που δεν είναι. Κατά τη διάρκεια σχεδόν κλιμάκωσης από μια κυνομαχία για τους ουρανούς της βόρειας Συρίας, η οποία είδε την κατάρριψη ενός ρωσικού αεροσκάφους το 2015 και τη δημόσια κατακραυγή στη Ρωσία, η Τουρκία βρισκόταν στο χείλος μιας μεγάλης ένοπλης σύγκρουσης. Ο κόσμος περίμενε να δει εάν η Τουρκία θα προσπαθήσει να ζητήσει από το ΝΑΤΟ αποφασιστική δράση για τη Ρωσία. Αλλά τότε επικράτησαν ψυχρότερα κεφάλια, και ήρθαν στο φως γεγονότα που έθεσαν ερωτήματα σχετικά με τη σχέση του Τούρκου πιλότου με τον Γκιουλέν. Υπήρχε σχέδιο για να σύρει την Τουρκία και τη Ρωσία σε ένοπλη σύγκρουση;
Σκεφτείτε το νόημα μέσα από όλη αυτή τη δοκιμασία όπου έχουμε μια Τουρκία που τώρα είναι μέλος του ΝΑΤΟ μόνο στα χαρτιά. Υπενθυμίζεται ότι μετά την ολοκλήρωση της διαμάχης Ρωσίας-Τουρκίας, οι ΗΠΑ υποστήριξαν ένα αποτυχημένο πραξικόπημα το 2016, το οποίο εκτόξευσε τα περιουσιακά στοιχεία του Γκιουλέν στο στρατό για να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας. Και στήριξε αυτό το πραξικόπημα εν μέσω μιας τουρκικής στρατιωτικής εκστρατείας κατά της Συρίας, μια εκστρατεία στην οποία η ίδια η κυβέρνηση Ομπάμα είχε συντονίσει και προτρέψει την Τουρκία να εμπλακεί.
Στον απόηχο του αποτυχημένου τουρκικού πραξικοπήματος που στήριξαν οι ΗΠΑ το 2016, δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες τέθηκαν υπό κράτηση
Όλα αυτά είναι πράγματι πολύ κακή εικόνα, και ένα σημάδι ότι το ΝΑΤΟ δεν δημιουργεί μια αξιόπιστη αμυντική συνεργασία. Το ΝΑΤΟ επιμένει πεισματικά να στέλνει όλα τα λάθος μηνύματα σε όλες τις λάθος στιγμές, λες και το να μπορεί να ξεφύγει από τέτοια καμώματα μπορεί να είναι από μόνο του σημάδι σταθερότητας και δύναμης.
ΗΟυκρανία δεσμεύει τελετουργικό χαρακίρι για να χορτάσει τους θεούς του ΝΑΤΟ, αλλά ακόμα δεν έχει πετύχει την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η Τουρκία κάνει μια τροχιά υψηλού κινδύνου που θα μπορούσε να δει τα κουρδικά όνειρα ενός κράτους να πραγματοποιούνται, απλά για να ικανοποιήσει την εντολή των ΗΠΑ να καταστρέψουν το συριακό κράτος. Σε απάντηση, οι ΗΠΑ ευχαριστούν την Τουρκία προσπαθώντας να ανατρέψουν τον Τούρκο πρόεδρο. Το ΝΑΤΟ φαίνεται να μην είναι πλέον σε θέση να στηρίξει ή να εγγυηθεί ένα νέο κράτος μέλος όπως η Ουκρανία, και περισσότερο, δεν μπορεί καν να καταφέρει να διατηρήσει τον κατάλογο των μελών του (Τουρκία) εάν περιλαμβάνει πραγματικές συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκεται η Ρωσία -ο λόγος ύπαρξης του ΝΑΤΟ.
Μια ξεθωριασμένη μνήμη μιας άλλης εποχής
Πριν από μερικές δεκαετίες, το ΝΑΤΟ μεταπλάθεται ξαφνικά σε πρώην σύνολο χωρών της Βαρσοβίας το 1999. Λοιπόν, τι έχει αλλάξει; Ο κόσμος έχει αλλάξει, όλα έχουν αλλάξει. Οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ μπορούν να δουν ότι οποιαδήποτε πραγματική επένδυση ασφαλείας στην Ουκρανία θα χαθεί και μάλιστα θα παραδοθεί στη Ρωσική Ομοσπονδία μέσα σε σαράντα οκτώ ώρες, ή τόσο θα χρειαστεί για να ολοκληρώσει η Μόσχα μια στρατιωτική κατοχή του Κιέβου. Αυτό δεν είναι να πούμε ότι η Μόσχα προτιμά αυτή την επιλογή, αλλά αρκεί να πούμε ότι υπάρχουν λόγοι για την ύπαρξη στρατών..
Η ολονύκτια κατάρρευση της αμερικανικής κατοχής του Αφγανιστάν έχει καταναλώσει τη φαντασία του κοινού την τελευταία εβδομάδα, αλλά το πώς αυτό αντικατοπτρίζει τη γενική παρακμή και την ασυνέπεια του ΝΑΤΟ είναι η ευρύτερη και πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Για να κυριολεκτούμε, αυτή η πρόσφατη γεωπολιτική και στρατιωτική ήττα που προσφέρθηκε στο ΝΑΤΟ – το οποίο ήταν μέρος της κατοχής υπό την προστασία του ΟΗΕ, της Διεθνούς Δύναμης Βοήθειας για την Ασφάλεια (ISAF) και της Επιχείρησης Αποφασιστική Υποστήριξη – είναι μόνο το πιο πρόσφατο κεφάλαιο που αντικατοπτρίζει τη γενική περίοδο παρακμής του.
Ο χορός του ΝΑΤΟ με την Ουκρανία, τη Βραζιλία και το κράτος μέλος Τουρκία, δείχνει ότι το έργο έχει ξεμείνει από αέριο. Έτσι, καθώς οι προσπάθειες του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν τερματίστηκαν τελικά και αποφασιστικά από την ογδόντα χιλιάδες ισχυρή δύναμη των Ταλιμπάν, οι οποίοι αποκαθιστούν τώρα το Ισλαμικό Εμιράτο του Αφγανιστάν, καθίσταται αδύνατο να μην συνδεθεί αυτό με αυτό που φαίνεται ως ενδημικά προβλήματα που διέπουν ολόκληρο το πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Ο Γενς Στόλτενμπεργκ συναντάται στην Ουκρανία με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στις 30 Οκτωβρίου 2019
Το ΝΑΤΟ είχε κάποτε μια αποστολή και κάποτε έλεγε μιαν ιστορία. Αυτή η ιστορία ήταν σημαντικό να την καταλάβει το κοινό. Ήταν μια σαφής ιστορία του καλού εναντίον του κακού, της ελευθερίας εναντίον της δικτατορίας, της δημοκρατίας εναντίον του κομμουνισμού. Εν ολίγοις, ήταν το αφήγημα του Ψυχρού Πολέμου που επαναλήφθηκε σε μια στρατιωτική συμμαχία.
Φυσικά, μόλις η ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κατέρρευσαν πριν από τριάντα χρόνια, θα πίστευε κανείς ότι ο ΟΑΣΕ και παρόμοια, θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί σε οργανισμό συνθήκης ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων τόσο των δυτικοευρωπαϊκών κρατών όσο και των χωρών του πρώην σοβιετικού μπλοκ.
Αλλά θα σκεφτόταν κανείς κάτι τέτοιο μόνο αν πίστευε ότι η διατλαντική απογοήτευση με τη Ρωσία καθοδηγούνταν κυρίως από μια σταυροφορία κατά του κομμουνισμού.
Ο στρατός της ΕΕ: Οι ΗΠΑ θεωρούν την ΕΕ πιθανή απειλή
Η δήλωση του Τραμπ ότι το ΝΑΤΟ είναι παρωχημένο πιθανότατα δεν ήταν απλώς μια αναφορά στην ανικανότητά του να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία όπως αργότερα το τροποποίησε, αλλά μάλλον μια πιο καθαρή δήλωση ότι οι οικονομικές βάσεις του ΝΑΤΟ – υπερατλαντικές τραπεζικές – είχαν φτάσει στο τέλος τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το σημείο αυτό ευθυγραμμίζεται σε μεγάλο βαθμό με τον «εμπορικό πόλεμο» του κατά της Γερμανίας και της ΕΕ κατ' επέκταση.
Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ είναι δύο αρκετά διακριτά φαινόμενα, και ενώ η αλληλεξάρτηση επέφερε αμοιβαία επιτυχία στη μεταπολεμική εποχή, η περίοδος στην οποία έχουμε εισέλθει έχει γενικά μια διαφορετική λογική .
Η ηγεσία μιας χώρας που σηκώθηκε και είπε, «ελάτε να αποσπάσετε τους πόρους μας, ελάτε να πάρετε την προσφορά εργασίας μας, ελάτε ΔΝΤ και δανείστε μας, ελάτε Αμερική και βάλτε τις βάσεις σας στο έδαφός μας», ήταν οι Ουκρανοί. Είναι περίεργο λοιπόν που η Ουκρανία βρίσκεται άτυχη με το ΝΑΤΟ και, εντελώς ξεχωριστά, με την ΕΕ.
Οι ΗΠΑ έχουν συνήθως ενσωματώσει κράτη της ΕΕ στο ΝΑΤΟ, το οποίο είχε από καιρό σχηματίσει την ψευδαίσθηση ότι η ΕΕ ήταν ουσιαστικά ένα φιλικό προς το ΝΑΤΟ σχέδιο στο σκεπτικό και τον μακροπρόθεσμο στόχο της. Αντίθετα, είναι καλύτερα σχεδιασμένο ως μια σειρά διαπραγματεύσεων μεταξύ των «frenemies» (εχθρό-φίλων). Η μεταπολεμική Ευρώπη επεδίωξε να αναπτύξει αρκετό κεφάλαιο και τεχνική μέσα από δεκαετίες ανοικοδόμησης και αργότερα επέκτασης στις περιοχές που για πρώτη φορά υπόβλεπε το Γερμανικό Τρίτο Ράιχ, αλλά μέχρι πρόσφατα μπορούσε να το κάνει μόνο με την έγκριση και την υποταγή των ΗΠΑ.
Τα λόγια του πρώτου Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Λόρδου Ισμέΐ είναι ίσως πιο συγκεκριμένα, όταν είπε ότι η αποστολή του ΝΑΤΟ ήταν να «κρατήσει τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Γερμανούς κάτω».
Κι αν η Γερμανία δεν θέλει πλέον να μείνει κάτω;
Ενώ μεγάλο μέρος των οικονομικών ανησυχιών της Ευρώπης συνδέεται με έναν τραπεζικό όμιλο που θολώνει τα εθνικά εμπόδια ακόμη και σε διατλαντικό επίπεδο, οι βιομηχανικές ανησυχίες και, σε απλά λόγια, η φυσική οικονομία της Ευρώπης θεωρείται ως μια ανταγωνίστρια οικονομία για τις ΗΠΑ». Όπως όλα τα οικονομικά γεγονότα της ζωής, έχουν βαθιά πολιτικά επακόλουθα.
Τα πρωτεύοντα κράτη της ΕΕ, η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν διακηρύξει τα τελευταία πέντε χρόνια αρκετά έντονα την ανάγκη για έναν στρατό της ΕΕ. Η απάντηση της εποχής Ομπάμα είναι ότι υπάρχει ήδη, που ονομάζεται ΝΑΤΟ. Η στάση της εποχής Τραμπ φαινόταν θερμότερη στην ιδέα, ακόμη και αν ήταν επιφανειακά κρυμμένη με τη γλώσσα των κρατών του ΝΑΤΟ να πληρώνουν περισσότερο από το «μερίδιό τους», ακόμη και αν οι New York Times έβαζαν λέξεις στο στόμα του που μπορεί να ήταν πιο κοντά στην αλήθεια. Ο Μπάιντεν φαίνεται τώρα να κληρονόμησε ό,τι μπόρεσε να υποδείξει ο Τραμπ. Το αν οι ΗΠΑ θα επέτρεπαν σε ένα παράλληλο συγκρότημα που αντικαθιστά το ΝΑΤΟ, είναι ένα καλό ερώτημα. Μέχρι στιγμής, δεν έχουν κάνει πολλά για να το αντιμετωπίσουν εκτός από τη δημιουργία κάποιας σύγχυσης με τον πόλεμο των πληροφοριών σχετικά με την σοβαρότητα του ερωτήματος.
Υπάρχει ένα προηγούμενο για έναν ευρωπαϊκό αμυντικό οργανισμό, στην πραγματικότητα που προηγείται του ΝΑΤΟ. Γνωστός τότε ως Οργανισμός Άμυνας της Δυτικής Ένωσης (WUDO), αυτός ήταν ο πυρήνας του σύγχρονου ΝΑΤΟ χωρίς τις ΗΠΑ.
Οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να είναι ένας κορυφαίος περιφερειακός ηγεμόνας, αν μπορούν να προσανατολιστούν καλύτερα στους παραγωγικούς και οικονομικούς φορείς τους. Θα πρέπει επίσης να επενδύσουν σε υποδομές και να μειώσουν τη λιτότητα που επιβλήθηκε στην εργατική τάξη τους. Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τις ΗΠΑ να συνεχίζουν να υποβαθμίζουν τις δεσμεύσεις τους εκτός Αμερικής, και να να αυξάνουν τις προσπάθειές τους για να επαναφέρουν ένα Δόγμα Μονρόε 2.0 στην αμερικανική ήπειρο.
Joaquin Flores, Strategic Culture*
0 comments: