Η Ελληνίδα καλλονή Μαρία Σκληρού η Σκλήραινα ήταν ερωμένη του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου.
Η Μαρία Σκληρού είχε ακολουθήσει τον Κωνσταντίνο Μονομάχο ως ερωμένη στην Μυτιλήνη όπου βρισκόταν εξορία για πολιτικούς λόγους, πριν από την άνοδο του στον Ρωμαϊκό θρόνο. Ενδεικτικό ήταν ότι η Μαρία παραχώρησε ολόκληρη την περιουσία της στον Κωνσταντίνο Μονομάχο.
Όταν τον ανακάλεσαν από την εξορία παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Ζωή από την Μακεδονική Δυναστεία. Αν και παντρεμένος προκάλεσε στο παλάτι και την ερωμένη του Μαρία, η οποία ήταν ανιψιά της πρώην συζύγου του.
Με την ανοχή της Ζωής, έδωσε στην αγαπημένη τους τίτλους Σεβαστή και άλλα αξιώματα. Η σχέση αυτή είχε προκαλέσει μεγάλο σκάνδαλο και αντιδράσεις από τους κατοίκους της Βασιλεύουσας, αν και η Μαρία δεν είχε άλλους εραστές.
Σε μια βόλτα του αυτοκράτορα και των υπολοίπων αυλικών στους δρόμους της Βασιλεύουσας, είτε κατά την διάρκεια μιας τελετής σύμφωνα με άλλους, όταν ένας Έλληνας είδε από κοντά την Μαρία Σκληρού, εξαιτίας της ομορφιάς αναφώνησε Ου Νέμεσις.
Αυτό είχαν πει οι Φοίνικες-Τρώες όταν αντίκρυσαν την ομοεθνή και ομόθρησκη τους, την μάγισσα-θεουργό ωραία Ελένη. Το περιστατικό δείχνει για μια ακόμη φορά ότι οι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ζούσαν και ανέπνεαν για τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.
Εδώ βλέπουμε για πολλοστή φορά το πόσο αγαπούσαν οι Έλληνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.
Ήταν τόσο υπερβολική η αγάπη τους για τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, ώστε να μην εξελιχθούν πολιτιστικά όσο θα έπρεπε με βάση τις δυνατότητες τους.
Αναμφισβήτητη και ιστορικά αποδεδειγμένη, είναι η επίδραση που άσκησαν οι αρχαίοι κλασσικοί φιλόσοφοι, ιστορικοί, όπως ο Αριστοκλής και ο Αριστοτέλης, ο Ηρόδοτος κλπ.
Οι Έλληνες-Ρωμαίοι άφησαν αξιόλογα επιστημονικά έργα. Υπήρξαν σπουδαίοι επιστήμονες, φιλόσοφοι, ρήτορες, ιστορικοί. Δυστυχώς όμως δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε η προσφορά τους, στον πολιτισμό και την παιδεία από τους Έλληνες τους μεσαίωνα, οι οποίοι προτιμούσαν να διαβάζουν τους αρχαίους κλασσικούς σοφούς, ιστορικούς, ρήτορες, όπως ο Αριστοκλής, ο Αριστοτέλης, ο Ισοκράτης, ο Ηρόδοτος, ο Ξενοφώντας, ο Πλούταρχος και να θαυμάζουν- επαινούν, σε δημόσιες συζητήσεις, με πολύ μεγάλη προγονική υπερηφάνεια τους αρχαίους Έλληνες, των οποίων οι Ρωμαίοι-Έλληνες του μεσαίωνα, αποτελούσαν τους φυσικούς και πνευματικούς κληρονόμους. Δικαίως αισθάνονταν υπερήφανοι για το ένδοξο παρελθόν και για τα επιστημονικά επιτεύγματα της αρχαίας κλασικής περιόδου.
Ενδεικτικά ήταν αυτά τα οποία έγραψε ο στυλοβάτης της Ορθοδοξίας και της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. σε μία επιστολή του, προς τον σοφιστή Αβλάβιον: “Πυνθάνομαί σε σοφιστικής εράν, και το χρήμα είναι θαυμάσιον, οίον σοβαρόν φθέγγεσθαι, μέγα βλέπειν, βαδίζειν υψηλόν και μετέωρον, το λήμμα σοι φέρειν εκείσε εις Μαραθώνα και Σαλαμίνα, ταύτα δη τα ημέτερα καλλωπίσματα, και μηδέν εννοείν, ότι μη Μιλτιάδας και Κυναιγέρους και Καλλιμάχους τε και Τηλεμάχους, και πάντα εσκεύασθαι σοφιστικώς”. Πολύ σημαντικό ήταν, ότι μέσα από την μελέτη των αρχαίων ιστορικών, οι Έλληνες-Ρωμαίοι βρήκαν παραδείγματα γενναίων και ηθικών Ελλήνων ανδρών, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν ως πρότυπα, για τους νέους εκείνων των αιώνων.
Δυστυχώς η ερωτική σχέση της Μαρίας Σκληρού είχε ολέθριες συνέπειες για το Ρωμαϊκό κράτος. Η σεξουαλική διαφθορά ακόμη και η κατα φύσιν, διαχρονικά έχει κατοστροφικές συνέπειες για τον Ελληνισμό. Τα έθνη κατακτώνται-αφανίζονται όταν απολέσουν τον πολιτισμό, την παιδεία, την θρησκεία, την γλώσσα και την ηθική.
Διαχρονικά όλα τα έθνη επιβιώνουν μέσα από τους αμυντικούς πολέμους λόγω των Ηρώων και όχι εξαιτiας των απόλεμων-δειλών που εγκαταλείπουν τις χώρες τους έρμαιο στα χέρια των εισβολέων, κρυμμένοι πίσω από τις ιδιότητες των προσφύγων και των αιρετικών χριστιανών που ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά και πιστεύουν-αναμένουν ανύπαρκτους σωτήρες, τους οποίους κατασκεύασαν οι υπερδυνάμεις για κρατούν σε καταστολή τον Ελληνισμό, ώστε να είναι σε θέση να κυριαρχούν.
Δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στους μεγάλους Έλληνες στρατηγούς της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έχει και ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης. Έζησε μετά τους μεγάλους στρατιωτικούς της Μακεδονικής Δυναστείας, Βασίλειο Β, Νικηφόρο Β Φωκά, Ιωάννη Κουρκουά, Ιωάννη Α Κουρκουά (Τσιμισκή), Λέων Φωκά, Νικηφόρο Ουρανό, Νικηφόρο Ξιφία, Κωνσταντίνο Διογένη, Ευστάθιο Δαφνομήλη, Θεοδωροκάνο κλπ.
Μια περίοπτη θέση ανάμεσα σε εκείνους κατέκτησε δικαιωματικά και ένας επιφανής απόγονος τους. Αυτός ήταν o ένδοξος στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης. Ο γενναίος στρατηγός εμφανίζεται στο προσκήνιο επί Μακεδονικής Δυναστείας (1025-1057 μ.Χ.), όπου το Ρωμαϊκό κράτος υπέστη σημαντική μείωση των συνόρων και ταπεινώσεις.
Ο Μανιάκης πολέμησε και στα δυο μεγάλα μέτωπα της αυτοκρατορίας στην Ανατολή κατά των Αγαρηνών και στην Νότιο Ιταλία-Σικελία κατά των Σαρακηνών και των Νορμανδών. Δικαίως θεωρείται ως συνεχιστής της ένδοξης πολεμικής παράδοσης της Ρωμαϊκής εποποιίας των Μακεδόνων αυτοκρατόρων της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας Νικηφόρου Β Φωκά, Ιωάννη Α Τσιμισκή, Βασίλειου Β Βουλγαροκτόνου.
Δυστυχώς όμως η συνεχής υπονόμευσή του, από την Ρωμαϊκή κυβέρνηση και την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία, την εποχή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ Μονομάχου, οδήγησε στην ανάκλησή του στην Βασιλεύουσα. Ο Ήρωας-στρατηγός επαναστάτησε εξαιτίας της κατάφωρης αδικίας εις βάρος του. Εάν πετύχαινε να καταλάβει τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό θρόνο, τότε θα ήταν πολύ διαφορετική η εξέλιξη της ιστορίας, με τον Μανιάκη στον αυτοκρατορικό θρόνο, καθώς το κράτος, από τα χρόνια της παρακμής, θα περνούσε σε στάδιο ανακάμψεως. Πιθανόν να αποφεύγαμε ακόμη και την ήττα-προδοσία στο Mαντζικέρτ, από τους Δούκες και τον Ψελλό.
Από τις ιστορικές πηγές, οι οποίες κάνουν αναφορές για τα επιτεύγματα του, αντιλαμβανόμαστε την αξία του στρατηγού Γεώργιου. Η Πριγκίπισσα Άννα Κομνηνή στο έργο της Αλεξιάδα, αποκαλεί τον Μανιάκη ως κλεινό ονομαστό.
Ενδεικτικά γράφει η Πριγκίπισσα : "Ο κλεινός εκείνος Γεώργιος ο Μανιάκης του Μονομάχου τα σκήπτρα της Ρωμαίων διέποντος τυραννήσας την Σικελίαν κατέσχεν." Τα σπουδαία στρατιωτικά επιτεύγματα, τον έκαναν μια μεγάλη μορφή στην αυτοκρατορία, αλλά ακόμη και στα σκανδιναβικά έπη της εποχής του. Δυστυχώς ο στρατηγός Μανιάκης αντιμετώπιζε μονίμως πλεκτάνες, από τους απόλεμους αξιωματούχους της πολιτικής-αλλοδαπής αριστοκρατίας.
Εν τούτοις δύο ήταν οι μεγάλοι αντίπαλοι του. Ο πανίσχυρος ευνούχος-αυλικός αξιωματούχος Ιωάννης Ορφανοτρόφος και ο μάγιστρος-πρωτοστράτωρ Ρωμανός Σκληρός.
Ο τελευταίος βρισκόταν σε θέση ισχύος καθώς η αδελφή του Μαρία Σκλήραινα ήταν η επίσημη ερωμένη του Κωνσταντίνου Μονομάχου και θα μπορούσε να τον επηρεάσει προς όφελος του αδελφού της. Ενδεικτικό της σχέσεως αυτής είναι ότι η Μαρία Σκληρού ακολούθησε τον Μονομάχο στην Μυτιλήνη, το διάστημα που ήταν εξόριστος. Εν συνεχεία και όταν ανακλήθηκε από την εξορία ο Κωνσταντίνος Μονομάχος και παντρεύτηκε την αυτοκράτειρα Ζωή, συνέχισε κανονικά την ερωτική σχέση του με την Μαρία Σκληρού.
Ο Μανιάκης αντιλαμβάνεται το καθεστώς και αποφασίζει δικαίως να εξεγερθεί, γνωρίζοντας ότι ο αυτοκράτορας είναι εχθρικά προσκείμενος προς εκείνον.
Ο Μανιάκης με τον Ρωμανό Σκληρό βρισκόταν σε μεγάλη διαμάχη. Ήταν γείτονες στο θέμα των Ανατολικών και υπήρχαν σοβαρά προβλήματα στις σχέσεις τους, καθώς συνόρευαν τα κτήματα τους. Σύμφωνα με τον Ιωάννη Σκυλίτζη όταν ο Μανιάκης πληροφορήθηκε ότι ο άσπονδος αντίπαλός του, εκμεταλλευόμενος την δική του απουσία, είχε ληστέψει και κατακάψει την περιουσία του, προσβάλλοντας μάλιστα την σύζυγό του.
Αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της εξουσίας στα δικά του χέρια (δεύτερο μισό του 1042). Η χειρότερη σε βάρος του πρόκληση-αδικία ήταν η συσσώρευση τίτλων, από την αυλή του Μονομάχου στον Λομβαρδό Αργυρό, που έγινε μάλιστα κυβερνήτης των Ρωμαϊκών κτήσεων της Ιταλίας.
Η ανάκληση για δεύτερη φορά στην Πόλη, η αντιμετώπιση και η υπονόμευση θα τον οδηγήσουν στην απόφασή να επιστρέψει και να διεκδικήσει τον Ρωμαϊκό θρόνο. Ο Μανιάκης θα εκτελέσει την αντιπροσωπεία που ήρθε να τον συλλάβει.
Τα πιστά σε αυτόν στρατεύματα θα τον επευφημήσουν ως νέο αυτοκράτορα τον Οκτώβριο του 1042. Η επιχείρηση ξεκινά από τον Τάραντα με την πρώτη σύγκρουση με τις αυτοκρατορικές δυνάμεις του νέου κατεπάνω Ιταλίας Θεοδωροκάνου και του Λογγοβάρδου Αργυρού.
Αμέσως μετά ο στόλος με τον στρατό του Μανιάκη αποβιβάζεται στο Δυρράχιο. Ο Μανιάκης ενισχυόμενος με εθελοντές από τις περιοχές που περνά μέσω της Εγνατίας Οδού κατευθύνεται απειλητικός προς την Κωνσταντινούπολη.
Πανικόβλητος ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ΄Μονομάχος, στέλνει προτάσεις συνθηκολόγησης, τις οποίες όμως ο στρατηγός απορρίπτει.
Ο αυτοκρατορικός στρατός, ογκώδης συγκεντρώνεται με επικεφαλής τον σεβαστοφόρο Στέφανο Περγαμηνό, έναν άνθρωπο του ιδιαίτερου περιβάλλοντος της Ζωής Πορφυρογέννητης. Οι δυο στρατοί συναντήθηκαν αρχές Ιουνίου του 1043. Η τοποθεσία ήταν κοντά στη μικρή πόλη του Οστροβού, στην Αμφίπολη, στις εκβολές του Στρυμόνα.
Στο κρίσιμο σημείο της μάχης και ενώ οι στρατιώτες του Μανιάκη νικούσαν τους πολυπληθέστερους αντιπάλους τους, ο ατρόμητος στρατηγός έπεσε θανάσιμα χτυπημένος στο στήθος. Με τον θάνατο του, η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έχασε έναν από τους καλύτερους στρατηγούς της.
Οι άνδρες του Μανιάκη ήταν μισθοφόροι οι περισσότεροι, έχασαν θάρρος τους και υποχώρησαν. Ο κατά τύχη θριαμβευτής Στέφανος, ο σεβαστοφόρος μετέφερε το κεφάλι του ήρωα της εποχής στον Κωνσταντίνο Θ΄ Μονομάχο, που όπως γράφει ο θεουργός Ψελλός, "Μόλις το είδε ανέπνευσε βαθιά με ανακούφιση, σαν να του έφυγε κάποιο βάρος που τον έπνιγε σαν κύμα."
Στην συνέχεια σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες της Ελληνικής ιστορίας ακολούθησε η διαπόμπευση του νεκρού σώματος. Αυτές τις άρρωστες πράξεις, τις κάνουν από τα αρχαία χρόνια μόνον οι εωσφοριστές της "νέας" τάξης πραγμάτων. Όπως επίσης κάνουν σφαγές, κλοπές, εμπρησμούς, βιασμούς, σκλάβωμα γυναικών και πάσης φύσεως σεξουαλικές ανωμαλίες.
Να περάσουμε να δούμε ποιες ήταν οι συνθήκες που επικρατούσαν την περίοδο 1026 εώς 1081 μ.Χ. όπου έζησε και μεγαλούργησε ο στρατηγός Γεώργιος Μανιάκης.
Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας μαζί με τους εξωτερικούς εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς.
Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Επιθυμούσαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες-αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.
Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με και το Ρωμαϊκό κράτος. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.
Μετά τον θάνατο του Βασίλειου Β΄εννέα βασιλείς είχαν κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσουν την αυτοκρατορία !!!
Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων.
Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες τις υποδομές του στρατού και του κράτους.
Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα.
Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό.
Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά και άλογα ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών επισφραγίστηκε με τον γάμο ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές,
Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες-Έλληνες στρατωτικοί παντρευόταν μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας. Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία.
Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα, με τον γάμο τους Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική ηρωική, στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική, Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.
ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ
Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.
Από όλους τους προαναφερόμενους εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν οπαδοί του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
0 comments: