Οι Άγιοι, οι Σοφοί και οι Ήρωες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, είναι οι αψευδείς μάρτυρες της παρουσίας του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού στην ανθρωπότητα.

Οι Άγιοι, οι Σοφοί και οι Ήρωες του Ελληνισμού και της Ορθοδόξου πίστεως, είναι οι αψευδείς μάρτυρες της παρουσίας του Χριστού στην ανθρωπότητα, καθώς σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων ο Θεός-δημιουργός ήταν και είναι αιτία, μόνον για ότι καλό συμβαίνει.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα Μυρίπνοα άνθη του Ελληνισμού και ξεφεύγουμε από τις κατοχικές αναθυμιάσεις, που μας πνίγουν καθημερινά με αδικήματα εσχάτης προδοσίας.  

ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΖΙΚΕΡΤ. 

Οι αλλοδαποί Σημίτες πολιτικοί μισούσαν θανάσιμα τους Έλληνες στρατιωτικούς και ειδικά εκείνους που στάθηκαν δίπλα στον Έλληνα που αναπάυεται στο έβδομον, διότι έφεραν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο απόγειο της σε στρατιωτικό, πολιτικό και ηθικό και κοινωνικό επίπεδο.

Μετά τον θάνατο του Βουλγαροκτόνου, εννέα βασιλείς είχαν κατορθώσει μέσα σε 42 χρόνια να διαλύσουν την αυτοκρατορία !!! 

Ενδεικτικό γεγονός είναι ότι 42 χρόνια πριν από τον θάνατο του Βασίλειου Β, η Ελλάδα είχε φτάσει στο απόγειον της δυνάμεως της, σε ηθικό, πολιτικό, κοινωνικό και στρατιωτικό επίπεδο παράλληλα, από την ημέρα που είχε δημιουργηθεί το έθνος των Ελλήνων. Όμως δυστυχώς εκείνα τα χρόνια, η πολιτική “αριστοκρατία”, είχε διαλύσει ολοσχερώς τον Ελληνικό στρατό. Είχαν αφαιρέσει την ανωτάτη πολιτική-στρατιωτική εξουσία από της Ελληνικές στρατιωτικές οικογένειες της Μ. Ασίας. Κατέστρεψαν όλες της υποδομές του στρατού και του κράτους. 

 

Επέτυχαν μέχρι να βάλουν στον αυτοκρατορικό θρόνο έναν δικό τους, τον Κωνσταντίνο Δούκα. Όταν ανέλαβε εκ νέου αυτοκράτορας ένας εκ των Ελληνικών στρατιωτικών οικογενειών της Μ. Ασίας, ο Ρωμανός Δ Διογένης βρήκε εντελώς διαλυμένο τον Ελληνικό στρατό. Οι στρατιώτες χωρίς ασπίδες, σπαθιά, και άλογα, ήταν απλήρωτοι, με σκισμένες σημαίες, με κουρελιασμένες στολές. Έκτοτε είχαν εδραιωθεί οριστικά και αμετάκλητα, οι αλλοδαποί πολιτικοί στην διοίκηση του Ελληνικού-Ρωμαϊκού αυτοκρατορικού κράτους. Συνδιοικούν πλέον μαζί με τους Έλληνες στρατιωτικούς. 

Σύμφωνα με την Σημιτική-πολιτική αριστοκρατία αυτό το οποίο έκαναν στην πραγματικότητα οι Έλληνες στρατιωτικοί, ήταν να διαιωνίζουν “άσκοπους” πολέμους. Κατά την γνώμη των πολιτικών αλλοδαπών αξιωματούχων, οι Τούρκοι αποτελούσαν, εκείνη την εποχή, μία μακρινή απειλή. Ακόμα και με την πιο απαισιόδοξη πρόβλεψη, θα χρειαζόταν πολλά χρόνια για να φτάσουν να απειλήσουν την Μικρά Ασία. 

Μόνον οι στρατιωτικοί, μέσα στα “άρρωστα”-πατριωτικά μυαλά τους, προσηλωμένα μονίμως στους αμυντικούς πολέμους, τις σφαγές των αντιπάλων και την “αρχομανία” τους, ισχυρίζονταν ότι έρχεται η εθνική καταστροφή, για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Η συνδιοίκηση της αυτοκρατορίας, μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, επισφραγίστηκε με τον γάμο ανάμεσα σε ένα πολύ επιφανές μέλος της Ελληνικής στρατιωτικής αριστοκρατίας τον Ρωμανό Διογένη, και την χήρα του Κωνσταντίνου Δούκα, την Αυγούστα Ευδοκία την Μακρεμβολίτισσα. Πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά, έχουμε έναν τέτοιο γάμο, ανάμεσα στις δύο πλευρές, Όλους τους προηγούμενους αιώνες, οι Ήρωες, Έλληνες στρατωτικοί, παντρευόταν, μόνον με μέλη της στρατιωτικής αριστοκρατίας.

Όμως ήταν τόσο κρίσιμη η κατάσταση του Ρωμαϊκού κράτους, ώστε οι πρόγονοί μας, να μην έχουν το χρονικό περιθώριο, να εκτοπίσουν, τους πολιτικούς-προδότες από την εξουσία. 

Η οριστική επισφράγιση της συνεργασίας μεταξύ των δύο πλευρών, έγινε μερικά χρόνια αργότερα με τον γάμο του Αλέξιου Κομνηνού (Ελληνική στρατιωτική αριστοκρατία της Μικράς Ασίας0, και της Ειρήνης Δούκα (πολιτική-Σημιτική αριστοκρατία). Χωρίς αυτούς τους δύο γάμους, δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν, οι Έλληνες στρατιωτικοί στην διοίκηση του Ρωμαϊκού κράτους.

Οι ήρωες Έλληνες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας μαζί με τους εξωτερικούς εχθρούς, όλους εκείνους τους αιώνες αντιμετώπιζαν και τους εσωτερικούς. 

Αυτοί ήταν οι Αλλοδαποί αξιωματούχοι της πολιτικής “αριστοκρατίας” της Κωνσταντινουπόλεως. Εκείνοι χωρίς να πολεμούν ήθελαν να ασκούν την ανωτάτη εξουσία, για να διαλύσουν την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Επιθυμούσαν οι αλλοδαποί πολιτικοί ευνούχοι να δίνουν διαταγές από τα παλάτια, την ώρα που οι Έλληνες στρατιωτικοί. μάτωναν, έχαναν της ζωές τους, έμεναν ανάπηροι και έπεφταν αιχμάλωτοι στα πεδία των μαχών για την Ελλάδα. Οι Ήρωες στρατιωτικοί της Μικράς Ασίας σε καμία περίπτωση δεν δεχόταν να θυσιάζονται, επί τόσους αιώνες για την Ελλάδα και να τους κυβερνούν ανθέλληνες-αλλοδαποί θηλυπρεπείς προδότες.

Οι ευνούχοι πολιτικοί από την Βασιλεύουσα το μόνον που έκαναν όλους εκείνους τους αιώνες ήταν να καταστρέψουν ολοσχερώς το Ελληνικό έθνος, μαζί με και το Ρωμαϊκό κράτος. Αμέσως μετά τον θάνατο του Βασίλειου του Β, οι αλλοδαποί πολιτικοί κατέστρεψαν την αυτοκρατορία.

Η καρδιά της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας και των επιστημών απωλέσθη κατόπιν προδοσίας. Η πνευματική επανάσταση των προγόνων μας, ενάντια στην τυραννία, του ξενόφερτου Δωδεκαθέου, ξεκίνησε στην αρχαία Ιωνία, εξαιτίας του ευνοϊκού πολιτικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που επικρατούσε εκεί τον 6ο π.Χ. αιώνα. Μακριά από τα Φοινικικά-σκοταδιστικά ιερατεία της μητροπολιτικής Ελλάδος και τον φανατισμό των μαζών, επέτυχαν οι Ίωνες φιλόσοφοι να ξεφύγουν από τα δεσμά του δωδεκαθέου και να σκεφτούν ελεύθερα, με οδηγό την λογική, την μελέτη και την εξερεύνηση. 

Στις μάχες που διαμόρφωσαν την τύχη της “Βυζαντινής” αυτοκρατορίας, η μάχη του Μαντζικέρτ, κατέχει εξέχουσα θέση, καθώς στις 26 Αυγούστου 1071 μ.Χ., το Ελληνικό-Ρωμαϊκό κράτος, γνώρισε, την τρίτη μεγαλύτερη ήττα, στην ιστορία του.

Κανένας Έλληνας δεν γνωρίζει, ότι η μάχη του Μαντζικέρτ, είναι η μεγαλύτερη εθνική εορτή των Τούρκων. 

Ήταν η πρώτη μεγάλη και καθοριστικής σημασίας νίκη των Tούρκων, επί των Ελλήνων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από την ημέρα που οι Σιωνιστές, τους έδωσαν το χρίσμα να αντικαταστήσουν τους Άραβες, στην προσπάθεια αφανισμού του Ελληνικού έθνους και της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Οι Άραβες είχαν εξασθενήσει ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη, εξαιτίας της θρυλικής-Ελληνικής τριανδρίας αυτοκρατόρων (Βασίλειος Β, Άγιος Νικηφόρος Φωκάς και Ιωάννης Τσιμισκής-Κουρκουάς).

Για αυτό αμέσως η νέα τάξη πραγμάτων έφερε στην θέση των Αράβων τους Σελτζούκους Τούρκους, ώστε να μην σταματήσουν οι συνεχόμενες επιθέσεις, όλων εκείνων των αιώνων, από τις νεοταξικές-εωσφορικές δυνάμεις.

Οι Τούρκοι από την ημέρα που ασπάστηκαν τον Μωαμεθανισμό, έγιναν οι πιο πιστοί και φανατικοί Ισλαμιστές στον κόσμο, μέχρι και την σύγχρονη εποχή. Γνωρίζουν πολύ καλά οι Τούρκοι και ειδικά ο Ερντογάν, ότι έχουν το χρίσμα, από την νέα τάξη πραγμάτων, για γίνουν οι ηγέτες των Μωαμεθανών σε όλο τον κόσμο.

Από τα πανάρχαια χρόνια δύο ήταν και είναι οι παγκόσμιοι πολιτισμοί, που συγκρούονται για την κυριαρχία στον πλανήτη. Ο Ελληνικός πολιτισμός του φωτός, της ηθικής, των Ηρώων, της δημιουργίας, της εξέλιξης, της λογικής, της δικαιοσύνης, ο οποίος είναι για το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως ο Ιουδαϊκός-Φοινικικός πολιτισμός, είναι κατά γενική ομολογία σκοτεινός, και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφανίσει τον Ελληνικό και την ανθρωπότητα.

ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ.

Το ηθικό των στρατιωτών ήταν το χαμηλό.

Ο Ελληνικός-Ρωμαϊκός στρατός είχε καταντήσει, ένα απόλεμο και εγκατελειμμένο στράτευμα, από την πολιτική-Ιουδαϊκή αριστοκρατία. Μέρος του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, ήταν οι ξένοι μισθοφόροι, Νορμανδοί, Κουμάνοι, Πετσενέγοι, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να αυτομολήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Η μαχητικότητα των ανδρών ενός στρατεύματος, εξαρτάται από την γενναιότητα-νομιμοφροσύνη των αξιωματικών, και εκεί ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, σχετικά με τους μισθοφόρους. Ο διοικητής των Νορμανδών (Γερμανών) μισθοφόρων ο Ουρσέλ ντε Μπαγιέλ ήταν γενναίος και αποτελεσματικός στην μάχη, αλλά αναξιόπιστος κι αυτός, όπως όλοι οι Φράγκοι. Ο Ιουδαίος Μάγιστρος, ο Ιωσήφ Τραχωνειάτης, ήταν εμπειροπόλεμος, όμως μέσα σε ένα κλίμα ρευστής πολιτικής κατάστασης και εσωτερικών εντάσεων, προτιμούσε να συμμαχήσει με τους ομοεθνείς του, από την πολιτική αριστοκρατία. Οι αξιωματικοί στους οποίους στήριξε την προσπάθεια του, ο Ρωμανός, ήταν οι τρεις γενναίοι στρατηγοί, οι οποίοι είχαν παραμείνει πάντοτε πιστοί στο πρόσωπο του. 

Ο Μάγιστρος-Κατεπάνω Νικηφόρος Βασιλάκιος, ο Δομέστικος των Σχολών της Δύσης, ο Νικηφόρος Βρυέννιος και ο Καππαδόκης στρατηγός Θεόδωρος Αλυάτης. 

Αυτοί επικεφαλής των εμπειρότερων Ελλήνων, από τα Θέματα της Αυτοκρατορίας, αποτελούσαν το κυρίως σώμα στρατού στο πεδίο της μάχης. Ενδεικτικό ήταν το γεγονός, ότι σε μια μάχη με τους Σκύθες, ο Ρωμανός Διογένης κυκλώθηκε από αμέτρητους βαρβάρους και πολεμούσε ολομόναχος σε ημιλυπόθυμη κατάσταση. Τότε έσπασε τον πολυάριθμο κλοιό ο στρατηγός Νικηφόρος Βρυέννιος, πήρε στους ώμους του, τον σοβαρά τραυματισμένο Ρωμανό και τον πήγε στο Ελληνικό στρατόπεδο. 

Ο Έλληνας Βασιλιάς, περίμενε τον εχθρό να αφιχθεί από τα Νότια, για αυτό αποφάσισε να διαιρέσει τον στρατό σε δύο διοικήσεις. Την πρώτη την έθεσε κάτω από την διοίκηση του Ιωσήφ Τραχωνειάτη, ο οποίος θα κατακτούσε το Χλιάτ, το οποίο βρισκόταν σε απόσταση περίπου 50 χιλιόμετρων, νοτιότερα του Μαντζικέρτ. Το Χλιάτ ήταν ένα από τα κυριότερα ορμητήρια των Τουρκικών επιδρομών. Με την κατάληψη του, ο Ιουδαίος Μάγιστρος, θα έκλεινε την είσοδο στον Άλπ Αρσλάν, προς το Μαντζικέρτ και ταυτόχρονα θα προφύλασσε το δεξιό πλευρό του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, από αιφνιδιαστικές επιθέσεις. Ταυτόχρονα, ο Ρωμανός επικεφαλής του δεύτερου τμήματος στρατού, θα βάδιζε προς κατάληψη του Μαντζικέρτ. 

Με αυτήν την έξοχη στρατηγική κίνηση, θα είχε υπό την κατοχή του, τις δύο πόλεις των οποίων η στρατηγική θέση θα του άνοιγε την οδό προς το κέντρο του Σουλτανάτου. Η πρώτη φορά κατά την οποία ο βασιλιάς Ρωμανός, ενημερώθηκε, για την παρουσία των Τουρκικών στρατευμάτων στην περιοχή, ήταν η επόμενη ημέρα, όταν ένα αναγνωριστικό-Ελληνικό απόσπασμα, δέχθηκε αιφνιδιαστική επίθεση, στα ανατολικά της λίμνης Βαν. Νομίζοντας ότι ήταν κάποιο μικρό σώμα Σελτζούκων επιδρομέων, απέστειλε μία μικρή δύναμη υπό την διοίκηση του Νικηφόρου Βρυέννιου προς αντιμετώπιση.

Δεν ήταν λογικό ο Εωσφοριστής-Σουλτάνος, να είχε καλύψει, μια απόσταση 600 χιλιομέτρων, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Εντούτοις ο Ρωμανός έλαβε έκκληση του στρατηγού Νικηφόρου Βρυέννιου, για άμεση αποστολή ενισχύσεων, ο οποίος επέμενε ότι δεχόταν πίεση από υπεράριθμους αντιπάλους.

Οι ενισχύσεις έφθασαν λίγο αργότερα, με ένα ισχυρότερο απόσπασμα, κάτω από την διοίκηση του Νικηφόρου Βασιλάκιου. Ο στρατηγός Νικηφόρος Βασιλάκιος βρέθηκε αντιμέτωπος με κάτι που δεν είχε υπολογίσει κανένας Έλληνας. Ήρθε αντιμέτωπος με την εμπροσθοφυλακή, των Σελτζούκων Τούρκων.

Οι Τούρκοι απείχαν λιγότερο από μία ημέρα από το Μαντζικέρτ.

Μετά από μία συντονισμένη έφοδο των Ελληνικών-Ρωμαϊκών δυνάμεων ακολούθησε μία άγρια μάχη και οι δύο Έλληνες στρατηγοί, επέτυχαν να αναχαιτήσουν το Σελτζουκικό ιππικό.

Ο στρατηγός Βασιλάκιος, επικεφαλής των Λωρικάτων, καταδιώκει με μεγάλο πατριωτισμό τους Τούρκους ελαφρούς ιππείς, οι οποίοι κατευθύνονται προς το στρατόπεδο τους. Η δυναμική καταδίωξη, τον αποκόπτει από το σώμα του στρατηγού Βρυέννιου.

Τότε εντελώς ξαφνικά βλέπει τους Τούρκους να αναστρέφουν τα άλογά τους και να κατευθύνονται εναντίον του, εξαπολύοντας βροχή από βέλη.

Πριν προφτάσουν οι δυνάμεις του Βρυέννιου να επέμβουν, οι άνδρες του Βασιλάκιου κυκλώνονται και πέφτουν μαχόμενοι μέχρις ενός, ενώ ο ίδιος ο στρατηγός Βασιλάκιος συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. 

Ο στρατηγός Βρυέννιος οδήγησε μία γενναία-ηρωική αντεπίθεση, για να διασπάσει τον κλοιό και να απελευθερώσει τον Βασιλάκιο. Δυστυχώς όμως και ο Βρυέννιος μετά βίας διέφυγε τον θάνατο, επιστρέφοντας στο Ελληνικό-Ρωμαϊκό αυτοκρατορικό στρατόπεδο τραυματισμένος στο στήθος από ξίφος και με δύο βέλη καρφωμένα στην πλάτη της πανοπλίας του.

Μετά από όλα αυτά, συνειδητοποίησε ο βασιλιάς Ρωμανός, ότι αντιμετώπιζε ολόκληρο το Τουρκικό στράτευμα και όχι κάποιο απόσπασμα.

Η έλλειψη πληροφόρησης περί των κινήσεων του εχθρού, ήταν ένα στρατηγικό σφάλμα, το οποίο είχε οδηγήσει σε ήττα και στην απώλεια ενός εξαίρετου διοικητή-στρατηγού, πλήττοντας ακόμα περισσότερο το ήδη κλονισμένο φρόνημα αρκετών ανδρών του στρατεύματος.

Η αυτοκρατορική στρατιά παρατάχθηκε σύμφωνα με την προσφιλή τακτική των δύο παράλληλων γραμμών έκαστη με βάθος 3-4 ιππέων για το ιππικό και 8-10 ανδρών για το πεζικό. Στην πρώτη σειρά βρισκόταν παρατεταγμένη η κύρια δύναμη κρούσης με 20.000 άνδρες. Επικεφαλής της αριστερής πτέρυγας ήταν ο Νικηφόρος Βρυέννιος, ο οποίος ήταν ήδη τραυματισμένος από την συμπλοκή της προηγούμενης ημέρας, με τα τάγματα των Σχολών της Δύσης, 6.000 Θράκες, Μακεδόνες και Θεσσαλοί Λωρικάτοι ιππείς. 

Στην δεξιά πτέρυγα βρισκόταν ο Καππαδόκης Θεόδωρος Αλυάτης, με 6.000 Λωρικάτους από τα τάγματα της Μικράς Ασίας. Το κέντρο Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατεύματος, διοικούσε ο βασιλιάς Ρωμανός, πλαισιωμένος από 1.000 κατάφρακτους κλιβανοφόρους, 2.500 λωρικάτους (βασιλική φρουρά) και 500 Βαράγγους της σωματοφυλακής του. Στα άκρα των δύο πτερύγων της εμπροσθοφυλακής βρισκόταν ανεπτυγμένο το ελαφρύ ιππικό των Κουμάνων και των Πετσενέγων μισθοφόρων, δύναμης 2.000 ιππέων ανά πτέρυγα.

Πεντακόσια μέτρα πίσω από την πρώτη γραμμή, εκεί που αρμόζει στους δειλούς, βρισκόταν η οπισθοφυλακή του Ανδρόνικου Δούκα, μία μίξη μισθοφορικού ιππικού και πεζικού, συνολικής δύναμης 5.000 ανδρών. Ρόλος της ήταν να υποστηρίξει την εμπροσθοφυλακή σε περίπτωση υποχώρησης, να κλείσει τυχόν κενά που θα δημιουργούνταν από εχθρική διάσπαση ή να αποκόψει εχθρικά τμήματα τα οποία θα επιχειρούσαν να την κυκλώσουν. 

Ο Ρωμανός γνώριζε τα εχθρικά του αισθήματα Δούκα και για αυτό δεν σκόπευε να εμπλέξει την εφεδρεία του, στην μάχη, παρά μόνο αν τα πράγματα όδευαν προς το χειρότερο. Πίστευε ότι από εκείνη την θέση, τον εξανάγκαζε να συνεισφέρει στην νίκη, καθώς η ζωή ή ο θάνατός του, θα εξαρτώταν από το αποτέλεσμα της μάχης. Δυστυχώς αυτή η απόφαση του βασιλέως, αποδείχτηκε μία ολέθρια επιλογή για την οποία θα μετάνιωνε πολύ πικρά.

Στις τρεις το μεσημέρι ο Έλληνας Ρωμανός διέταξε τον τουβάτορα, να ηχήσει την έναρξη της επίθεσης.

Oι σημαίες ανέμιζαν και οι οπλές των αλόγων σήκωναν σύννεφα σκόνης. Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από την εχθρική παράταξη, οι τούβες σάλπισαν την έφοδο. Οι τουρμάρχες, οι δρουγγάριοι και ο Αυτοκράτορας, κραύγασαν την παραδοσιακή ιαχή της μάχης, «Ο Χριστός νικά».

Λωρικάτοι και Κλιβανάριοι προέταξαν ταυτόχρονα τα δόρατά τους, σχηματίζοντας ένα αδιάσπαστο τείχος. Το Σελτζουκικό ιππικό δεν βιαζόταν να έρθει σε μετωπική σύγκρουση, με το αυτοκρατορικό ιππικό. Άρχισε κατά την προσφιλή του τακτική, να εξαπολύει βέλη από μεγάλη απόσταση, καθώς οι δύο πτέρυγες, άνοιγαν γρήγορα τις γραμμές τους σε ημικύκλιο, με στόχο να χτυπήσουν τα Ελληνικά άκρα. Οι στρατηγοί Βρυέννιος και Αλυάτης απάντησαν με την ίδια κίνηση, στέλνοντας το δικό τους ελαφρό ιππικό, να τους αναχαιτίσει. Ταυτόχρονα τα αντίπαλα κέντρα ήταν εμπλεκόμενα σε μάχη.

Το αποτέλεσμα της πρώτης σύγκρουσης δεν εξέπληξε κανέναν. Οι βολές των Τούρκων διήρκεσαν ελάχιστα για να έχουν κάποιο σοβαρό αντίκτυπο.

Το κέντρο τους σχεδόν κατατροπώθηκε από τους Κλιβανοφόρους και τους Λωρικάτους, οι οποίοι συνέτριψαν τους Σελτζούκους στο πέρασμά τους.

Οι Τούρκοι υποχώρησαν έντρομοι, για να αποφύγουν την σφαγή. Οι πτέρυγές τους άντεξαν την πρώτη κρούση, κρατώντας σε απόσταση τους αντιπάλους τους, με καταιγισμό βελών, αποφεύγοντας την άμεση εμπλοκή. Σύντομα ολόκληρη η Τουρκική παράταξη υποχωρεί προς τους πρόποδες του Σουφάν, συνεχίζοντας να εξαπολύει βέλη.

Στην μάχη του Μαντζικέρτ τα δύο στρατεύματα θα εμπλέκονταν σε μάχη μεγάλης έντασης, σε ένα πεδίο ιδανικό για την ανάπτυξη ιππικού. Η τακτική του αυτοκρατορικού στρατεύματος ήταν στηριγμένη στον βαρύτερο οπλισμό. Οι Έλληνες-Ρωμαίοι κρατούσαν την συνοχή της παράταξης, επιδιώκοντας να εμπλακούν γρήγορα σε μάχη εκ του συστάδην, με τους ελαφρά οπλισμένους Αγαρηνούς.

Αυτή η τακτική γινόταν εδώ αιώνες τώρα, εναντίον των Μουσουλμανικών στρατευμάτων.

Οι Σελτζούκοι ιππείς αδιαφορούσαν για τη συνοχή του σχηματισμού τους. Συνηθισμένοι στις αιφνιδιαστικές επιδρομές, τις ενέδρες και τις τακτικές παρενόχλησης, υστερούσαν στην μάχη σώμα, με σώμα. Η στρατηγική τους στηριζόταν, στις πυκνές, φευγαλέες βολές βελών, και την ταχύτητα ελιγμών.

Πάντοτε χτυπούσαν από ασφαλή απόσταση, απομακρύνονταν γρήγορα, και επέστρεφαν για την επόμενη βολή. Η παρατεταμένη αυτή τακτική, οδηγούσε στην απόγνωση έναν αντίπαλο, ο οποίος είχε μάθει να μάχεται εκ του συστάδην, αλλά τώρα αντιμετώπιζε έναν εχθρό, που δεν μπορούσε να αγγίξει.Οι αργοκίνητοι Έλληνες-Ρωμαίοι ιππείς, κατεδίωκαν τους γρήγορους Σελτζούκους, χωρίς να υπολογίζουν τις απώλειες. Όμως κατά την διάρκεια της καταδιώξεως, γινόταν διασπάσεις. Τότε οι Σελτζούκοι επέστρεφαν ταχύτατα με τα άλογά τους, κύκλωναν την πλησιέστερη Ελληνική-Ρωμαϊκή μονάδα και την εξολόθρευαν.

Πριν ακόμη από την ημέρα της μεγάλης μάχης, στις 26 Αυγούστου του 1071 μ.Χ, στο Μαντζικέρτ, ο Ρωμανός είχε χάσει τρεις από τους καλύτερους στρατηγούς του και πάνω από το ήμισυ του στρατεύματoς, εξαιτίας του Ιωσήφ Τραχωνειάτη που τον πρόδωσε. Μετά τις αποσκιρτήσεις και τις απώλειες, η Ελληνική-Ρωμαϊκή δύναμή είχε μειωθεί στους 25.000 άνδρες. Εν τούτοις η αποφασιστικότητά του Ρωμανού, να συγκρουσθεί με τον Άλπ Αρσλάν ήταν αξιοθαύμαστη.

Αύγουστος 1071 μ.Χ. και ο Ρωμανός αποφάσισε να επιτεθεί στον αντίπαλο και παρέταξε τα στρατεύματα του, στο Μαντζικέρτ, βορείως της λίμνης Βαν. Ενώ είχε φτάσει η ώρα τής μάχης, οι Έλληνες βλέπουν έκπληκτοι να καταφθάνει αιφνιδίως στις γραμμές τους, μια πρεσβεία εκ μέρους του σουλτάνου με προτάσεις για ειρήνη. Ακολούθησε πολεμικό συμβούλιο στο οποίο επικράτησαν δύο αντίθετες απόψεις. 

O Ρωμανός βρέθηκε στο τρομερό δίλημμα να δεχτεί έναν ειρηνικό συμβιβασμό με τον Σουλτάνο ή να ξεκινήσει την πολεμική σύρραξη. Κατά την ώρα των διαπραγματεύσεων και μέχρι να αποφασίσουν, κάποιοι θερμόαιμοι Έλληνες, ξεκίνησαν τις εχθροπραξίες. Τότε ο τρομερός πολεμιστής Ρωμανός, αντί απάντησης, φόρεσε μία απλή στρατιωτική πανοπλία γύμνωσε το ξίφος του, και κάλπασε εναντίον των Σαρακηνών. Το μεσημέρι η αυτοκρατορική στρατιά εφορμούσε κατά του αντιπάλου. Η μάχη πού ακολούθησε ήταν σκληρή, και το απόγεμα, παρατηρήθηκε αθρόα διαρροή από μισθοφόρους Σαρακηνούς, στην Τουρκική πλευρά. 

Εν τούτοις ο Έλληνας Ρωμανός προελαύνει ακάθεκτος στην καρδιά του εχθρικού στρατεύματος, σκορπίζοντας τον θάνατο στους εχθρούς πού υποχωρούσαν πανικόβλητοι. Για να μην παρασυρθεί όμως σε παγίδα, ο Έλληνας Αυτοκράτορας, σταμάτησε την καταδίωξη και η εμπροσθοφυλακή με άψογο τρόπο, άρχισε να επιστρέφει προς τα μετόπισθεν. Όμως η οπισθοφυλακή πού είχε μείνει αρκετά πίσω από τούς προελαύνοντες, δεν γνώριζε για ποιο λόγο επέστρεφαν τα στρατεύματα. 

Τότε συνέβη η χειρότερη προδοσία στα χρόνια του Ελληνισμού. Ο Ανδρόνικος Δούκας και η εχθρική προς τον Ρωμανό Εβραϊκή πολιτική αριστοκρατία, άρχισαν να διαδίδουν με ταχύτητα ότι η εμπροσθοφυλακή οπισθοχωρούσε. Στρέφοντας τα νώτα τους ενημέρωναν τους υπόλοιπους, για την δήθεν υποχώρηση. Άρχιζαν να καλπάζουν προς το στρατόπεδο, σκορπώντας τον πανικό σε ολόκληρη την οπισθοφυλακή και τις εφεδρείες. 

Ο Άλπ Αρσλάν από το παρατηρητήριο του, έκπληκτος είδε την Ελληνική στρατιά να διαλύεται, να χάνει την συνοχή της, και η επέλαση να μετατρέπεται σε άτακτη φυγή, ενώ ο αυτοκράτορας με τα στρατεύματά του να απομονώνεται από το κυρίως στράτευμα. Επακολούθησε άνιση μάχη η οποία κατέληξε σε γενική σφαγή των πιο γενναίων και πιστών στρατιωτών του Ρωμανού, των Καππαδοκών και των Αρμενίων. Ο βασιλιάς χτυπημένος από βέλος συνέχισε να μάχεται με την ίδια μανία μέχρι πού έπεσε. 

OI ΑΓΙΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ-ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΛΕΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΥΣ.

Τον 8ο αιώνα π.Χ., η βασιλική εξουσία στην αρχαία Ελλάδα αποδυναμώνεται, επειδή πολλοί βασιλείς αδυνατούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους ως αρχηγών του στρατού, κατά την διάρκεια των πολέμων. Η αδυναμία αυτή των βασιλέων οδήγησε στην κατάργηση της Βασιλείας. Στην αρχαία Ελλάδα (κατά διαστήματα) και στην Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μονίμως, κυβερνούσαν οι άριστοι, οι καλύτεροι. Την ένδοξη Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κυβέρνησαν επί αιώνες, οι πιο γενναίοι στρατηγοί και αυτοκράτορες, οι οποίοι πολεμούσαν καθημερινά στα πεδία των μαχών.

 

Εάν δεν πολεμούσε κάποιος πολύ ηρωικά, ώστε να διακριθεί περισσότερο από τους υπόλοιπους Έλληνες στρατιώτες και τους αξιωματικούς, δεν γινόταν ποτέ Στρατηγός, Δομέστικος των Σχολών και Αυτοκράτορας. Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι.

 

Η Χριστιανική-Ελληνική, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ως αντίγραφο, της Ουρανίου Βασιλείας, του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, δεν έκανε ποτέ επεκτατικούς πολέμους, για την διάδοση της Ορθοδόξου πίστεως. Πάντοτε ήταν σε θέση άμυνας καθώς ήταν περικυκλωμένη από πολλές δεκάδες βαρβαρικά έθνη, που παραβίαζαν τα σύνορα και έκαναν επιδρομές. είτε κατακτούσαν μόνιμα, η προσωρινά, μέρος των Ελληνικών-Ρωμαϊκών εδαφών. Η Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μέχρι και σήμερα είναι το μοναδικό, κρατικό μόρφωμα, στον κόσμο, πού δέχτηκε επί αιώνες, τόσες πολλές επιθέσεις, από τόσους πολλούς διαφορετικούς λαούς. 

 

Οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών στην ιστορία του πλανήτη οι ήρωες Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υπολόγιζαν ως άνδρες και Έλληνες μόνον όσους πολεμούσαν. Όλους τους άνανδρους (θηλυπρεπείς) οι οποίοι δεν πολεμούσαν για την Ελλάδα τους σιχαινόταν και τους περιφρονούσαν. Aνάμεσα στα εκατομμύρια των αξιωματικών του μεσαίωνα είναι και ο στρατηγός-αυτοκράτορας Ρωμανός ο Δ Διογένης, ο οποίος περιφρονούσε τους δειλούς που περίμεναν βοήθεια από τον Χριστό και δεν πολεμούσαν. Όποιος δεν πολεμούσε εκείνους τους αιώνες με το σπαθί στο χέρι δεν τον θεωρούσαν Έλληνα και άνδρα αλλά γυναίκα. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ατίμωση και προσβολή για έναν γνήσιο Έλληνα άνδρα, από το να τον διώξουν από τον Ελληνικό-Ρωμαϊκό στρατό, για οποιαδήποτε αιτία. Αμέσως έχανε την κοινωνική του θέση και υπόσταση. 

Ο Ιωάννης Κουρκουάς-Τσιμισκής συναίνεσε στην δολοφονία του Αγίου Νικηφόρου Φωκά, ο οποίος ήταν και θείος του, διότι όχι μόνον του αφαίρεσε όλα τα στρατιωτικά του αξιώματα, αλλά τον έκανε απλό πολίτη και τον έθεσε σε κατ οίκον περιορισμό. 

Δεν του επέτρεψε ο Άγιος Νικηφόρος να πολεμά ούτε ως απλός στρατιώτης. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό καθώς και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού. Για αυτούς τους λόγους ο πολύ σημαντικός-γενναίος στρατηγός, ο Νικηφόρος Ξιφίας που με την πίστη και την φιλοπατρία του, κατακτήθηκε η νίκη στην καθοριστική μάχη με τους Βούλγαρους στο Κλειδί, επαναστάτησε ενάντια στον Αυτοκράτορα Βασίλειο Β, διότι δεν τον επέλεξε, να πολεμήσει σε μια δευτερεύουσας σημασίας εκστρατεία. Μετά από τόσες δόξες και τιμές πού αξιώθηκε να ζήσει ο Ήρωας Ξιφίας, πληγώθηκε και προσβλήθηκε πολύ βαριά, από την απόφαση του Βουλγαροκτόνου να μην τον επιλέξει να πολεμήσει. Ενδεικτικό ήταν ότι τα όλα τα προηγούμενα χρόνια ο στρατηγός Ξιφίας είχε άψογη συμπεριφορά ως ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού. Επίσης δεν ήταν δυνατόν να αμαυρώσει το όνομά του, και να καταστρέψει τις θυσίες τόσων ετών, που έκανε για το Ελληνικό έθνος ως στρατιώτης-στρατηγός, κάνοντας μια απόπειρα κατάληψης της εξουσίας, η οποία εκ των προτέρων ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο Πατρίκιος Ξιφίας σε μια έκρηξη οργής, αισθανόμενος ότι αδικήθηκε και προβλήθηκε σε προσωπικό επίπεδο, αντέδρασε με αυτόν τον ανάρμοστο τρόπο. 

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Νικηφόρος Ξιφίας ήταν στρατηγός του Θέματος των Ανατολικών. Ιεραρχικά ο στρατηγός του θέματος των Ανατολικών, ήταν δεύτερος μετά τον Δομέστικο των σχολών της Ανατολής (Αρχιστάτηγος). Σε περίπτωση που απουσίαζε ο Δομέστικος των σχολών, την αρχηγία των Ρωμαϊκών στρατευμάτων αναλάμβανε ο στρατηγός του Θέματος των Ανατολικών. Συνεπώς εκτός από την προσβολή, ο Ξιφίας ένιωσε δικαίως, ότι υποβαθμίζετε.  

Όλοι οι Έλληνες εκείνης της εποχής ζούσαν και ανέπνεαν, για να πολεμούν σε καθημερινή βάση στα πεδία των μαχών, για την Ελλάδα, τον Χριστό, την ελευθερία και τον άμαχο πληθυσμό. Μέσα στην υπέρμετρη αγάπη του για την πατρίδα, ο Νικηφόρος Ξιφίας ξέχασε ότι πρέπει κάποιοι στρατηγοί, να παραμένουν πίσω, να φυλάνε τον άμαχο πληθυσμό και τα σύνορα του Ρωμαϊκού κράτους.

Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ.

 

Τι σήμαινε εκείνους τους αιώνες να πολεμά κάποιος γενναία, σε καθημερινή βάση μας το έδειξε η μεγαλύτερη Ελληνίδα Χριστιανή Φιλόσοφος.

 

Ενδεικτική ήταν η ενέργεια της μεγαλύτερης Ελληνίδας φιλοσόφου μαζί με την Υπατία, της Πριγκίπισσας Άννας, η οποία μεσολάβησε στον πατέρα της, τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό, να μην τιμωρήσει τον αξιωματικό Αρμενικής καταγωγής τον Αλέξιο Μουσελέ, διότι ήταν γενναίος στα πεδία των μαχών. Εκείνους τους αιώνες δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηθική και κοινωνική προσβολή, από το να μην πολεμάς για την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά και για την προστασία του άμαχου Ελληνικού πληθυσμού.

 

Η Άννα Κομνηνή όπως και όλες οι ηθικές και πραγματικές Ελληνίδες-Χριστιανές, σεβόταν και υποτασσόταν στους συζύγους τους, διότι ήταν ήρωες πολέμου. Όλες οι γυναίκες του μεσαίωνα σεβόταν και υποτασσόταν στους άνδρες τους, που πολέμησαν γενναία για την Ελλάδα και την Ελληνική-Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι Ελληνίδες Χριστιανές του μεσαίωνα αναγνώριζαν ως άνδρες, μόνον όσους πολεμούσαν γενναία για την επιβίωση της αυτοκρατορίας και του έθνους. Με βάση όλα τα προαναφερόμενα εθνικά-ηθικά αξιώματα η Άννα Κομνηνή, προσπάθησε να αποσπάσει, τον θρόνο, από τον αδελφό της Ιωάννη τον Β Κομνηνό.

 

Μετά τον θάνατο του Αλεξίου Α΄ το 1118 η Άννα και η μητέρα της Ειρήνη Δούκα, οργάνωσαν συνωμοσία εναντίον του νομίμου διαδόχου, Ιωάννη Β Κομνηνού. Για αυτό προσπάθησαν ανεπιτυχώς να ανεβάσουν στον θρόνο, τον πολύ γενναίο Στρατηγό-Καίσαρα και σύζυγο της, τον Νικηφόρο Βρυέννιο. Οι δύο γυναίκες, η βασίλισσα Ειρήνη και η πριγκίπισσα Άννα, δικαίως θεωρούσαν ως ικανότερο και γενναιότερο, τον Νικηφόρο Βρυέννιο, ο οποίος είχε αποδείξει επανειλλημένα την γενναιότητα του, στα πεδία των μαχών. Συνεπώς δεν ευσταθούν οι κατηγορίες, των εχθρών της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ότι το “Βυζάντιο” ήταν ένα κράτος, όπου γινόταν, συνέχεια δολοφονίες και συνομωσίες. Η Αυγοστα Ειρήνη Δούκα και η πριγκίπισσα Άννα κινήθηκαν με καλές προθέσεις, με βάση τα κοινωνικά πρότυπα και το ανώτερο ηθικό Ελληνικό αξίωμα της αρχαιότητας, και του μεσαίωνα.

Η πριγκίπισσα Άννα γνώριζε άριστα την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο Θησέας ήταν ο πρώτος παγκοσμίως, ο οποίος δίδαξε ότι οι Έλληνες βασιλιάδες επωμίζονται τα περισσότερα βάρη από όλους τους υπόλοιπους κατοίκους, ενώ τους καρπούς των προσπαθειών τους, πάντοτε τους μοιράζονται με όλους τους πολίτες. Ακόμη ο Θησέας δίδαξε ότι σε κάθε μάχη, σε κάθε πόλεμο, καθημερινά τις περισσότερες φορές από οποιονδήποτε άλλο στρατιώτη, βάζει την ζωή του σε κίνδυνο ο εκάστοτε Έλληνας Βασιλιάς. 

Για αυτό όλοι οι Έλληνες Βασιλείς, στρατηγοί κατά την αρχαία και μεσαιωνική εποχή, όπου οι πρόγονοι μας ήταν διοικητές της Ελληνικής- Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ολομόναχοι πολεμούσαν πρώτοι, έμπροσθεν από την πρώτη γραμμή του μετώπου. Αυτό το έκαναν για να πάρουν θάρρος οι Έλληνες στρατιώτες για να κερδηθούν οι μάχες και οι πόλεμοι υπέρ της Ελληνικού-Ρωμαϊκού κράτους. Το ίδιο έκαναν και όλες οι επόμενες γενιές Ελλήνων στρατιωτικών μέχρι και την σύγχρονη Ελληνική ιστορία (1821-1940). 

Αυτό το οποίο ήταν λάθος εκ μέρους των δύο γυναικών, ήταν ο τρόπος ανατροπής, του Ιωάννη Κομνηνού. Αυτά ήταν τα ηθικά, εθνικά και κοινωνικά αξιώματα, των Ελλήνων του μεσαίωνα, της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

 

Διαχρονικό ηθικό αξίωμα του Ελληνικού έθνους, ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, ότι κυβερνήτες-βασιλείς γίνονται μόνον οι άριστοι. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ο θεός βοηθά μόνον όσους αγωνίζονται, μόνον όσους πολεμούν, μόνον όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά.

Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών. Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών (Παιάνας-Αισχύλος). Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η Πατρίς (Πλάτων-Κρίτων). 

Ο Αριστοκλής-Πλάτωνας εiναι ο πρώτος-κορυφαίος εθνικιστής φιλόσοφος, όλων των εποχών, διότι καθόρισε το πρώτο και σπουδαιότερο πατριωτικό αξίωμα, ενώ ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος στον κόσμο ο οποίος πήγε ενάντια, στην Φιλοσοφική και ηθική του διδασκαλία για να επιβιώσει η Ελλάδα. Αν είσαι ανήμπορος να κρατήσεις αναμμένες τις λαμπάδες της Πατρίδα σου, δεν είσαι συνειδητός Έλληνας, δεν είσαι Πατριώτης. Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί ( Κωστής Παλαμάς). Αν λαχταράς την λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις, παρ’ την ο ίδιος αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις. Αυτά είπε μεταξύ πολλών άλλων ο μεγαλύτερος υμνητής των δυο ιερότερων ανθρώπινων αξιών, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, οι οποίες εiναι δημιουργήματα των αρχαίων Ελλήνων, κατά την σύγχρονη εποχή. Οι πρόγονοί μας όχι μόνον δημιούργησαν αυτές τις δύο αξίες, αλλά της «πότισαν» με αίμα, όσο κανένα άλλο Έθνος στην παγκόσμια ιστορία. 

Η ελευθερία του ανθρώπου είναι το πιο ακριβό αγαθό, δεν δίνεται δωρεάν ούτε από τον Θεό, ούτε από τους ανθρώπους, χρειάζεται πολύς αγώνας, κόπος, αίμα για να πάρεις πίσω την ζωή σου.

 

Αυτό μας το έδειξαν οι πόλεμοι των αγίων προγόνων μας, οι οποίοι πολεμούσαν, όλους εκείνους τους αιώνες για να παραμείνουν ελεύθεροι και για να έχουν την διοίκηση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Εάν η ζωή ήταν μόνον προσευχές, καθώς και υποστήριξη του Χριστού μέσω θεόσταλτων σωτήρων, τότε οι προγονοί μας, αυτοί οι τέλειοι χριστιανοί δεν θα χρειαζόταν να πολεμήσουν ποτέ κατά την μεσαιωνική εποχή. 

Θα έπρεπε δικαιωματικά να καθόταν όλους εκείνους τους αιώνες στα σπίτια τους-καναπέδες να περιμένουν τον αντίστοιχο Βατάτζη, τον οποίο περιμένουν αδίκως οι ραγιάδες σήμερα. Η προσμονή «θεόσταλτων σωτήρων» από τον Θεό είναι ένα από τα μεγαλύτερα δείγματα αμάθειας-παρακμής των ραγιάδων, οι οποίοι σαπισμένοι από την σεξουαλική διαφθορά αναμένουν βοήθεια από τον θεό.Σκεφτείτε τι θα γινόταν εάν οι προγονοί μας οι άγιοι Έλληνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε κάθε εισβολή των αμέτρητων εχθρών μας αντί να πολεμούν να έκαναν μόνον συλλαλητήρια ;

 

Θα είχε αφανιστεί η Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν. Φανταστείτε την ώρα που εισέβαλαν οι Πέρσες, οι Αγαρηνοί, οι Γότθοι, οι Βούλγαροι, οι Ρώσοι, οι Άβαροι κλπ, να έπαιρναν οι άγιοι πρόγονοι μας σημαίες και πανό να έκαναν συλλαλητήρια και να έλεγαν δεν πολεμάμε.

 

Σε κάθε πρόταση παραδόσεως από τους εχθρούς, οι πρόγονοι μας απαντούσαν ΟΧΙ. Όλες τις φορές οι Έλληνες απάντησαν αρνητικά. Γνώριζαν τον διαχρονικό και ιερό τρόπο εθνικής επιβίωσης και ότι περίπτωση που θα τολμούσαν να γίνουν προδότες θα «έσπαγε» η ιερή ιστορική συνέχεια, η οποία κρατούσε το έθνος ζωντανό στο πέρασμα πολλών αιώνων. Ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες ότι αν γινόταν προδότες τότε θα κατέστρεφαν δια παντός τον Ελληνισμό.

 

Αυτό διότι ανά πάσα στιγμή οι επόμενες γενιές Ελλήνων θα τους είχαν ως παράδειγμα με συνέπειες τραγικές καθώς θα ακολουθούσαν και άλλοι οι οποίοι θα γίνονταν προδότες. Από την στιγμή που θα καταστραφεί η ιερή ιστορική συνέχεια των ηθικών και των γενναίων Ελλήνων θα ακολουθούσαν γενεές προδοτών και δειλών. Ο Χριστός βοηθά μόνον αυτούς που αγωνίζονται σκληρά, μόνον όσους πολεμούν, όσους ζούνε χωρίς σεξουαλικές ανωμαλίες. Αντιθέτως δεν βοηθά ποτέ όσους ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά. Επίσης ο Θεός δεν βοηθά ποτέ όσους είναι καθήμενοι σε έναν καναπέ, και περιμένουν την ελευθερία, να τους δωθεί ως «δώρο», χωρίς να βοηθούν τον συνάνθρωπο, χωρίς να ζούνε ηθικά. Το πιο κλασικό παράδειγμα οι Εβραίοι οι οποίοι έκαναν σεξουαλικές ανωμαλίες, ενώ ταυτόχρονα λάτρεψαν δαίμονες. Τότε ο Θεός περίμενε να πεθάνει μέχρι και ο τελευταίος Εβραίος που είχε αμαρτήσει ενώπιον του. Μόνον τότε πήγε τους υπόλοιπους που δεν είχαν αμαρτήσει στην γη της επαγγελίας. 

Ο αληθινός θεός-Δημιουργός, είναι ο θεός του καλού, της δικαιοσύνης, της αγάπης, της τάξης, της ηθικής, για αυτό δεν βοήθησε ποτέ ανά τους αιώνες, τους σάπιους που ζούνε μέσα στην σεξουαλική διαφθορά, την αδικία, την ανομία, την αταξία κλπ. Οι πηγές ζωής του έθνους μας, ήταν και είναι η Ορθοδοξία και η αρχαία Ελληνική παιδεία. Δυστυχώς την σημερινή εποχή, η Ελλάδα, είναι σε προχωρημένη σήψη και επάνω στο πτώμα της ασελγούν οι πανάρχαιοι εχθροί μας. 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος

ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

 Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες. 

ΣΕ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ, Ο ΤΡΑΧΩΝΕΙΑΤΗΣ ΑΠΕΚΤΗΣΕ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ.