Σάββατο 1 Μαΐου 2021

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΘΕΟΥ-ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΒΔΗΛΕΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ "ΘΕΩΝ" THΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ.

Tην Άνοιξη έγιναν τα πιο σημαντικά και συγκλονιστικά γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία.

 




Την σταύρωση και την Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Την Άλωση της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τους Γερμανούς (1204 μ.Χ. ), την άλωση της Βασιλεύουσας το 1453 μ.Χ., την επανάσταση του 1821. Ακόμη έχουμε το μεγαλύτερο ιστορικό γεγονός στην Ελληνική και στην παγκόσμια ιστορία.

Η ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί για όλους τους πιστούς Του το πιο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, διότι είναι η μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών κατά του εχθίστου εχθρού του ανθρώπου, του τυραννικού Άδη και του πικρού θανάτου. 

Γράφει ο Άγγελος-Ευάγγελος Φ. Γιαννόπουλος 

Λ

 :

Ο δικός Του θάνατος έγινε ο θάνατος του θανάτου μας! Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση μας κάνει να σκιρτούμε από άρρητη αγαλλίαση και να πανηγυρίζουμε λαμπρά την «βασιλίδα και κυρία» εορτή, κατά τον ιερό και θεσπέσιο υμνογράφο του Πάσχα...

Όμως δυστυχώς δε χαίρονται όλοι οι άνθρωποι αυτή την αγία ημέρα, αλλά κάποιοι οδύρονται,  λυπούνται και θρηνούν! Χτυπιούνται και καταριούνται τη φωτοφόρο και μεγαλειώδη Ανάσταση του Χριστού! Τη θεωρούν μέγα άχθος και πόνο αγιάτρευτο στο στήθος τους! Μέσα στον φρικτό οδυρμό τους  πασχίζουν να μειώσουν την αξία της μπροστά στα μάτια των λαμπρά εορταζόντων πιστών του Αναστάντος Χριστού. Είναι ολοφάνερο πως η αμαρτία δημιούργησε στα μυαλά τους σοβαρή νοητική στέρηση, ώστε να μη μπορούν να στοχαστούν ούτε στο ελάχιστο το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς, η οποία απορρέει από τον όλβιο κενό τάφο του Κυρίου και τη λαμπροφόρο έγερσή Του. Το νυσταλέο βλέμμα τους είναι στραμμένο προς τον σκοτεινό και αραχνιασμένο Άδη και όχι προς τον ολόφωτο ουρανό, που είναι πλημμυρισμένος από το ανέσπερο αναστάσιμο φως. Αποστρέφονται την ελευθερία του ουρανού και ορέγονται τα δεσμά του υποχθόνιου δεσμωτηρίου του «διαβόλου και των αγγέλων αυτού» (Ματθ.25,41). Τέλειος παραλογισμός!

Στον καιρό της απίστευτης πνευματικής σύγχυσης έχουμε μπουχτίσει από  απίθανους «διανοούμενους», «προοδευτικούς» και «κουλτουριάδηδες» συγγραφείς, οι οποίοι για να τραβούν την προσοχή των άλλων ανήγαγαν ως φλάμπουρο του «προοδευτισμού» τους την πολεμική κατά του Χριστού και της Εκκλησίας. Δε γίνεται, κατά την αντίληψή τους, να «είναι κάποιος διανοούμενος και να μην πολεμά την Εκκλησία»! Θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόκλητους «σωτήρες» του κόσμου από τη «χριστιανική σκλαβιά», (ας ήταν όλες οι σκλαβιές τέτοιες». Γι’ αυτό και πολεμούν με όλα τα «μέσα» που διαθέτουν, ακόμα και με την «λάσπη», ρίξε ρίξε, κάτι θα μείνει, όλο και κάποιος αστοιχείωτος θα «τσιμπήσει» στα φτηνιάρικα γραφόμενά τους! Όσοι ασχολούμαστε με την αντιρρητική γραμματεία, γνωρίζουμε πολύ καλά από αντιχριστιανική «λασπογραφία»!

 Ένα λοιπόν από τα πιο ανόητα επινοήματά τους, τα οποία αγγίζουν τα όρια της «λασπογραφίας» κατά της Αναστάσεως του Κυρίου είναι η συσχέτισή της με τις «αναστάσεις» των διαφόρων παγανιστικών «θεοτήτων» και το χειρότερο: ο χαρακτηρισμός της ως παγανιστικό «δάνειο»! Κάθε χρόνο τις ημέρες του Πάσχα βλέπουμε δημοσιευμένα κάποια ανούσια άρθρα, τα οποία επιχειρούν, ανεπιτυχώς φυσικά, να παρουσιάσουν την ανάσταση του Χριστού ως ένα ακόμη μύθο «αναστημένου» «θεού», σαν και αυτών των παγανιστικών θρησκειών της προχριστιανικής αρχαιότητας. Με μια απίστευτη ρηχότητα στα επιχειρήματά τους και με μια γελοία κακοποίηση της ιστορικής αλήθειας, προσπαθούν να «αποδείξουν», ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια κακέκτυπη μυθική επινόηση, αναβίωση του αιγυπτιακού θεού Όσιρι, του συριακού Άδωνι, του φρυγικού Άττι και του «ελληνικού» Διόνυσου, οι οποίοι πιστευόταν ότι «αναστήθηκαν» από τον Άδη!

Θέλουν να λησμονούν αυτοί οι «ερευνητές», οι οποίοι αρέσκονται να αυτοπροσδιορίζονται και ως «ορθολογιστές», πως ενώ εκείνοι οι «θεοί» ανήκουν στη σφαίρα της πιο νοσηρής φαντασίας και του μύθου, ο Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, πέραν πάσης αμφιβολίας, έστω και αν θέλουν με απίστευτα φτηνά επιχειρήματα και γελοιοποιώντας κάθε αρχή επιστήμης της ιστορίας, να «καταρρίψουν» την ιστορικότητα του Χριστού. Θέλουν ακόμη να λησμονούν πως ο οποιοσδήποτε συσχετισμός του Χριστιανισμού και η σύγκρισή του με όλα τα ιστορικά θρησκεύματα είναι ατυχής, διότι το χριστιανικό μήνυμα ουδεμία σχέση έχει με αυτό που ονομάζεται θρησκεία στον εκτός του Χριστιανισμού χώρο. Για μας η πίστη μας δεν είναι θρησκεία, όπως των άλλων, αλλά βιωτή, τρόπος ζωής και πολιτείας! Ο Χριστός και η αγία Του Εκκλησία δεν είναι κλεισμένοι στα παγερά στεγανά κάποιου ναού, όπως τα άψυχα ξόανα, οι ανύπαρκτοι «θεοί» του παγανισμού, αλλά είναι καθημερινός βίος, τρόπος υπάρξεως, άσβεστος φάρος και ασφαλής οδοδείκτης της ουρανοδρόμου πορείας μας!   

Δεν είναι, επίσης, μόνο η υπεράνω πάσης αμφιβολίας ανυπαρξία των παγανιστικών «θεών», αλλά και το αβυσσαλέο χάσμα στο υπόβαθρο των «νεκραναστάσεων» των παγανιστικών «θεών» και του Θεανθρώπου Χριστού. Οι παιδαριώδεις μυθολογικές διηγήσεις για τις παγανιστικές «νεκραναστάσεις» έχουν όλες ως βάση κάποια φτηνή ιδιοτέλεια και το χειρότερο, όπως θα δούμε στη συνέχεια, είναι αποτέλεσμα ικανοποιήσεων ταπεινών ορμέμφυτων και ενστίκτων των
ακόλαστων «θεών». 

Επίσης (πολύ σημαντικό) η «ανάστασή» τους είναι αποτέλεσμα επέμβασης άλλων «ανώτερων» «θεών», διότι από μόνοι τους είναι εντελώς ανίκανοι να αναστηθούν.  Αντίθετα το Πάθος και η Ανάσταση του Χριστού ενέχει την απόλυτη ανιδιοτέλεια. Ο Ιησούς Χριστός, όντας τέλειος Θεός, δέχεται εκούσια να υποστεί τον επώδυνο και ταπεινωτικό σταυρικό θάνατο, για τη σωτηρία του κόσμου και ανασταίνεται από τους νεκρούς αφ’ εαυτού, ως Θεός αληθινός και παντοδύναμος, νικώντας κατά κράτος και καταργώντας το θάνατο!

Για του λόγου το αληθές θα παραθέσουμε εν συντομία τους μύθους των «νεκραναστημένων» παγανιστικών «θεών», για να αποδείξουμε τη γελοία σύγκριση που επιχειρείται με την μεγαλειώδη και λαμπροφόρο ανάσταση του Χριστού μας. Για τους κακόπιστους, τους συμβουλεύουμε να κρατούν στο άλλο χέρι τους κάποια μυθολογία, να κάνουν αντιπαραβολή για την ορθότητα των σπαρταριστών μύθων που αναφέρουμε, των «παθών» και των «αναστάσεων» των παγανιστικών «θεών». Για να διαπιστώσουν ότι δεν υπερβάλουμε όταν περιγράφουμε τις πραγματικές πίστεις και δοξασίες των αρχαίων λαών γι’ αυτούς τους «θεούς», σε αντίθεση με την εξιδανικευμένη εικόνα τους από τον σύγχρονο παγανισμό!

Μια από τις προσφορότερες και συνάμα γελοιωδέστερες συγκρίσεις της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Χριστού είναι με αυτή του συριακού «θεού» Άδωνι. Σύμφωνα με το μύθο, η οποία ήταν πίστη της αρχαίας θρησκείας, η «θεά» του τυφλού ερωτικού ενστίκτου Αστάρτη - Αφροδίτη ενέπνευσε σφοδρό ερωτικό πάθος στην όμορφη Μυρσίνη για τον πατέρα της Θείαντα, επειδή εκείνος δεν τιμούσε τη «θεά» δια της «ιεράς πορνείας». Είναι γνωστό πως η λατρεία της «θεάς» γινόταν αναγκαστικά και επιτακτικά δια της πορνείας και όποιος άνδρας αρνούνταν να επισκεφτεί τους ναούς – πορνείας της τους τιμωρούσε σκληρά και παραδειγματικά, καθώς και τις γυναίκες που αρνούνταν να την «υπηρετήσουν» προσφέροντας πορνικό έρωτα στους ναούς της!  Παραφρόνησε λοιπόν η «θεά» τον Θείαντα, και μέσα στην παραφροσύνη του πραγματοποίησε χωρίς να το θέλει, με την κόρη του εμετική αιμομιξία, καρπός της οποίας υπήρξε ο όμορφος Άδωνις. Αυτόν τον νέο αγάπησε παράφορα και έκαμε ερωμένο της η Αφροδίτη. Όμως ο έτερος εραστής της, ο άγριος «θεός» του πολέμου Άρης, εξαιτίας της ζήλιας του, (η Αφροδίτη απατούσε συστηματικά το σύζυγό της Ήφαιστο με τον αδελφό του Άρη), έστειλε έναν άγριο κάπρο, ο οποίος κατασπάραξε τον όμορφο νέο. Πεθαίνοντας πήγε στον Άδη. Αλλά εκεί τον έκαμε ερωμένο της (σχέση μοιχείας και αυτή), η Περσεφόνη, σύζυγος του Πλούτωνα, και αιώνια τιμωρός των ανθρώπινων ψυχών. Η Αφροδίτη θρηνούσε το χαμό του εραστή της, όμως η Περσεφόνη δεν της τον έδινε, διότι τον ήθελε για τον εαυτό της! 

Τότε ο Δίας κανόνισε τέσσερις μήνες τον χρόνο να ανεβαίνει στον επάνω κόσμο και να τον χαίρεται ερωτικά η Αφροδίτη (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.1,στ.461). Αυτή λοιπόν την ερωτική μοιρασιά των αχόρταγων ερωτικά «θεαινών» θεωρούν ως «ανάσταση» οι θωλοκουλτουριάδηδες και τη συσχετίζουν με την μεγαλειώδη Ανάσταση του Χριστού! Βλέπει κάποιος την παραμικρή ομοιότητα του γελοίου αυτού μύθου με την Ανάσταση του Χριστού;

Ας δούμε και το μύθο της «νεκρανάστασης» του αιγυπτιακού «θεού» Όσιρι. Ο Όσιρις, ήταν αδελφός και εραστής της Ίσιδος, θεάς του έρωτα και προστάτης της μαγείας, όντας μάγισσα η ίδια. Παντού τα ίδια, οι «θεοί» ήταν αιμομίκτες και ερωτομανείς! Ο αδελφός τους Σηθ ή Τυφών ζήλευε την ευτυχία του αιμομικτικού ζεύγους, διότι ήθελε αυτός την αδελφή του για ερωμένη, και γι’ αυτό κατακρεούργησε τον Όσιρι και έριξε τα κομμάτια του στο Νείλο, (γνώριμες σχέσεις θηριωδίας μεταξύ όλων των παγανιστικών «θεών»). Η Ίσις απαρηγόρητη για το χαμό του εραστή αδελφού της μάζεψε τα κομμάτια του και με μαγικές τελετουργίες τον επανέφερε στη ζωή, ως Όρο. Όμως δε βρήκε τα γεννητικά του όργανα, αυτά που της χρειαζόταν περισσότερο, τα οποία αναζητούσε μάταια με θρήνους σε όλη τη γη. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσε να ξανακάνει εραστή της τον αδελφό της (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.9,στ.982)! Πάνω σε αυτή την αναζήτηση συστήθηκαν τα διαβόητα και αισχρά «μυστήρια» της «θεάς», τα οποία είχαν εισβάλλει και στη χώρα μας και τελούνταν με πάθος από τους «φωτισμένους» προγόνους μας (βλ. Πλουτάρχου: Περί Ίσιδος και Οσίριδος)! Η συγκόλληση, λοιπόν, του Όσιρι, από την ερωτομανή αδελφή του, με τα μαγικά της κόλπα, ονομάζουν οι «προοδευτικοί» «ανάσταση» και τη συσχετίζουν με την Ανάσταση του Χριστού! Αν είναι δυνατόν!

Παρόμοιος είναι ο μύθος του φρυγικού «θεού» Άττι. Το ομορφόπαιδο Άττις σχετίζονταν με τη λατρεία της Κυβέλης – Άγδιστης- Ρέας, ή όπως ήταν γνωστή ως «Μεγάλη Θεά», της οποίας ήταν γιος και εραστής! Οι «θεοί» δεν της έδιναν εραστή, λόγω της αχαλίνωτης και επικίνδυνης ερωτομανίας της. Εκείνη όμως από το αίμα της «γέννησε» μέσω της Νάνας  τον Άττι, τον οποίο έκαμε εραστή της (καθαρή αιμομιξία). 

Απολαμβάνοντας τον αισχρό αιμομικτικό ερωτά τους στα βουνά της Φρυγίας, η ερωτομανής μάνα και ερωμένη «θεά» ζητούσε από το γιό και εραστή της αιώνια ερωτική αφοσίωση. Όταν όμως αυτός αθέτησε την αφοσίωσή του σ’ αυτή, προτιμώντας να νυμφευτεί την κόρη του Μίδα Σαγγαρία, η «θεά» προκάλεσε στον ανυπάκουο εραστή της φοβερή μανία, εξ’ αιτίας της οποίας ο τραγικός νέος αυτοευνουχίστηκε και πέθανε. Η ερωτομανής «θεά» θρηνούσε απαρηγόρητη για το κακό που τη βρήκε. Ο Δίας (και αυτός ήταν γιος και εραστής της, ως Ρέα) τη λυπήθηκε και της υποσχέθηκε ότι θα διατηρήσει το σώμα του Άττι ανέπαφο, έχοντας τη δυνατότητα να κινεί το μικρό του δάκτυλο (βλ. Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.7,στ,1072)! Πάνω σε αυτόν τον άθλιο και αισχρότατο μύθο αναπτύχθηκαν τα φοβερά και αιματηρά «μυστήρια», κατά τα οποία οι νέοι ιερείς της «θεάς», οι περιβόητοι «γάλλοι», αυτοευνοχίζονταν εν μέσω παθολογικής έκστασης και άγριων κραυγών, κατά την εορτή της «θεάς». 

Ένεκα της φρίκης που προκαλούσε το αποκρουστικό θέαμα των ευνουχισμών και των συχνών θανάτων των ευνουχισμένων ιερέων από ακατάσχετη αιμορραγία, απαγορεύτηκαν στα Ρωμαϊκά χρόνια! Αυτή ήταν λοιπόν και η «ανάσταση» του Άττι, η οποία κατά τους «ορθολογιστές» σχετίζεται με την Ανάσταση του Χριστού!

Γνωστός είναι και ο μύθος του «δικού μας» Ζαγρέα – Διόνυσου, στην ουσία του φρυγικού «θεού» της οργιαστικής βλάστησης Σαβάζιου, του οποίου η λατρεία εισήχθη στην Ελλάδα τον 8ο π. Χ. αιώνα με ανείπωτες σφαγές και βιαιότητες. Αυτός, κατά τους ορφικούς, ήταν καρπός  αιμομικτικού έρωτα και βιασμού  του Διός με την κόρη του Περσεφόνη! Και εδώ αιμομιξία και μάλιστα πατέρα και κόρης! 

Η ζηλόφθονα Ήρα, αδελφή και σύζυγος του Δία, παρακίνησε τους τερατώδεις «θεούς» τιτάνες να τον κατασπαράξουν, ενώ εκείνος έπαιζε ανέμελος, και να φάνε τις σάρκες του. Εδώ έχουμε και κανιβαλισμό, συνηθισμένο φαινόμενο στον «κόσμο» των παγανιστικών «θεών»! Ο φόνος επετεύχθη, καθώς και ο κανιβαλισμός! Η Αθηνά κατάφερε να διασώσει την καρδιά του Διονύσου από τους κανίβαλους «θεούς», την έφερε στο Δία, ο οποίος την κατάπιε. Κατόπιν με το βιασμό της ανήλικης κόρης του Κάδμου Σεμέλης από τον ερωτομανή Δία, γεννήθηκε ο νέος Διόνυσος. Αλλά το έγκλημα του βιασμού της άτυχης ανήλικης κόρης δε σταμάτησε στο «θείο» βιασμό της, μόλις τελείωσε ο ερωτομανής, βιαστής, παιδεραστής, κλπ, «θεός», την κατακεραύνωσε, τη σκότωσε,  διασώζοντας βεβαίως το έμβρυο – κανακάρη του (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ. ΙΑ΄, σελ.889)! Αυτή τη γελοία και συνάμα ανήθικη (ακατάλληλη για ανηλίκους) διήγηση – θρησκευτική πίστη των προγόνων μας, εννοούν ως … ανάσταση και τη βάζουν ως μέτρο σύγκρισης με τη μεγαλειώδη Ανάσταση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού! Παρενθετικά αναφέρουμε πως από τα αποκαΐδια των τιτάνων έφτιαξαν οι μισάνθρωποι «θεοί» τους ανθρώπους, τρανή απόδειξη ότι η ανθρώπινη φύση είναι τιτανική δηλαδή κακή και εντελώς διάφορη της «καλής» (!!!!!!!) φύσεως των «θεών»!

Μελετώντας αυτές τις ανόητες, παιδαριώδεις και αισχρές μυθολογικές διηγήσεις δε βρίσκουμε κανένα, μα κανένα στοιχείο που να είναι κοινό με την ανάσταση του Χριστού. Οι παγανιστικοί «θεοί» είναι χαμένοι μέσα στη δίνη των παθών και των αδυναμιών  τους και των απίστευτων κακιών τους. Αντίθετα ο Ιησούς Χριστός υπήρξε απόλυτα απαθής. Ουδεμία νύξη γίνεται σε ολόκληρη την αγία Γραφή για κάποιο πάθος ή αδυναμία Του. Είναι ο μόνος που τόλμησε να ρωτήσει: «τις εξ’ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας» (Ιωάν.8,46). Ο Σωτήρας μας δε ζούσε για τον εαυτό Του, αλλά για τη σωτηρία του κόσμου. Ο Ίδιος ομολόγησε ενώπιον του Πιλάτου: «Εγώ εις τούτο γεγέννημαι και εις τούτο ελήληθα εις τον κόσμον, ίνα μαρτυρήσω τη αληθεία» (Ιωάν.18,37), διότι «η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο» (Ιωάν.1,17. Ο Θεός απέστειλε τον Υιόν Του στον κόσμο «ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. 3,17). Τα «πάθη» και οι «αναστάσεις» των παγανιστικών «θεών» είναι αναίσχυντες σεξιστικές περιπέτειες, οι οποίες αφορούν τους ίδιους και τα κτηνώδη και αχαλίνωτα ορμέμφυτά τους. Αντίθετα τα Άχραντα Πάθη, ο Σταυρικός Θάνατος και η ζωηφόρος Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όχι μόνο δεν έχει το παραμικρό ηθικό ψεγάδι και ιδιοτελή σκοπό, αλλά είναι αιώνια πρότυπα και μοναδικά παραδείγματα αγνότατου αλτρουισμού και αυτοθυσίας. Η υπέρτατη, αληθινή, και σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο γενομένη θυσία Του, έγινε για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου. Να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από κάτι, σαν τους παραπάνω, τυραννικούς «θεούς», οι οποίοι την κρατούσαν σε ερεβώδη πνευματικά σκοτάδια και σε διαρκή μαύρη δεισιδαιμονία!
        
Ας μας παρουσιάσουν όσοι έχουν αντίθετη άποψη, έστω και μια περίπτωση κάποιου παγανιστικού «θεού», που να νοιάστηκε πραγματικά για το ανθρώπινο γένος και να θυσίασε τη ζωή του γι’ αυτό. Όσο και να ψάξουν δε βρουν πραγματικά φιλάνθρωπο «θεό», διότι όλοι τους, όπως προαναφέραμε, ήταν μισάνθρωποι και απάνθρωποι. Αυτοί οι «θεοί» κάρφωσαν στον Όλυμπο τον ευεργέτη τον ανθρώπων τιτάνα Προμηθέα! Ο «νταής» του Ολύμπου Δίας κεραύνωσε και καρβούνιασε τον ιατρό Ασκληπιό, διότι είχε αναστήσει κάποιο άνθρωπο. «Αθάνατοι» ήταν μόνο οι «θεοί» και η λαχτάρα για αθανασία των ανθρώπων αποτελούσε φρικτή και ασυγχώρητη «ύβρη» γι’ αυτούς! Άλλωστε είναι γνωστό πως στην αρχαιοελληνική γραμματεία παρουσιάζονται οι άνθρωποι ως τραγικές υπάρξεις καταφρονεμένες από την κτηνώδη κοινωνία των «θεών». Οι άνθρωποι χρησίμευαν στους «θεούς» να τους λατρεύουν και να ικανοποιούν μέσω αυτών τα ταπεινά τους πάθη. Όποιος τολμούσε να μην τους λατρέψει ήταν προδιαγεγραμμένο το τραγικό του τέλος (δες P.Decharme, Ελληνική Μυθολογία, τομ.2, σελ.712)! 

Ας διαβάσει όποιος αμφιβάλλει τη μυθολογία για να δει άπειρα παραδείγματα ανείπωτων εγκλημάτων «θεών» κατά άτυχων ανθρώπων, οι οποίοι δεν ήθελαν ή λησμόνησαν να τους λατρέψουν (βλ. Διόνυσος, Άρτεμις, Αφροδίτη, Δήμητρα, Ποσειδώνας, κλπ)! Τη μεγαλύτερη αξία για τους «θεούς» είχαν οι όμορφες θνητές, τις οποίες ήθελαν για ερωμένες τους, ή τους όμορφους νέους για ερωμένους τους (π.χ. Γανυμήδης, Άδμητος, Βράγχος, Υάκυνθος, κλπ)! Η τελική κατάληξη της ζωής των θνητών ήταν ο «ηερόεντας» (ομιχλώδης και σκοτεινός) Άδης! Σύμφωνα με τον Όμηρο «αύτη δίκη εστί βροτών, ότε τις κε θάνησιν» (αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων, όταν κάποιος πεθάνει) (Ομ.Οδυσ.Λ΄,214). Αυτή ήταν η τελική και μόνιμη καταδίκη των ανθρώπων, πλασμένη από το μίσος και τη ζήλια των «θεών», να σαπίζουν αιώνια και αναίτια στο σκοτεινό και αραχνιασμένο βασίλειο του απαίσιου Πλούτωνα. Αντίθετα για τις θνητές ερωμένες τους και τα νόθα «ημίθεα» τέκνα τους είχαν δημιουργήσει τα «Ηλύσια πεδία»! Η «θεϊκή» «δικαιοσύνη» και «φιλανθρωπία» του παγανισμού σε όλο τους το «μεγαλείο»! Η επαγγελία της αρχαίας θρησκείας για τη μετά θάνατο ζωή ήταν ο προορισμός των ανθρώπων στην αιώνια καταδίκη στου θεοσκότεινου Άδη, γιατί έτσι το ήθελαν οι μισάνθρωποι και ζηλιάρηδες «θεοί» της! Ας διαβάσει κάποιος τη διήγηση του αγρίως καταδιωκόμενου από τους «θεούς» θρυλικού Οδυσσέα και τη συνάντησή του με τις τραγικές ψυχές στα καταχθόνια βασίλεια του Πλούτωνα, και θα συμφωνήσει μαζί μας πως η αρχαία θρησκεία, και μόνο για τη δύσμοιρη μεταθανάτια κατάσταση των ανθρώπων, που πρέσβευε, όχι μόνο δεν έπρεπε να είχε οπαδούς, αλλά την πλήρη αποστροφή και την περιφρόνηση των ανθρώπων, ιδιαιτέρως των σύγχρονων μας!

Το πραγματικό, λοιπόν, ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του Λυτρωτή μας Χριστού δεν έχει καμιά σχέση με οποιαδήποτε μυθολογική αισχρή παιδαριώδη και γελοία παγανιστική εκδοχή. Η λαμπροφόρος ανάσταση του Κυρίου μας είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, διότι αυτό άλλαξε την πορεία του κόσμου και μετάλλαξε τη φύση του. Αυτή την μεγαλειώδη αλλαγή δε μπορούν να τη δουν μόνο οι εμπαθείς. Ο Χριστός απάλλαξε δια παντός το ανθρώπινο γένος από τα αιώνια τυραννικά δεσμά του Άδη, νικώντας κατά κράτος τον άρχοντα του καταχθόνιου δεσμωτηρίου των ανθρωπίνων ψυχών, διάβολο, ο οποίος για τους αρχαίους ήταν ο «θεός» του «κάτω κόσμου», βασιλιάς – δεσμοφύλακάς των ψυχών τους, μαζί με την ερωτύλο βασίλισσά του! Πόσο πιο κακός μπορεί να είναι ο διάβολος από τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη, σύμφωνα με την εκπεφρασμένη πίστη της αρχαίας θρησκείας γι’ αυτούς; Πόσο πιο τυραννικός μπορεί να είναι για τις ανθρώπινες ψυχές ο διάβολος από δαύτους; (δες PDecharme, Μυθολογία της Αρχαίας Ελλάδος, τομ. 2,  σελ. 430).

Υπάρχει και ένας άλλος σημαντικός λόγος να μην είναι η Ανάσταση του Χριστού μας «δάνειο» ή «επίδραση» παγανιστική. Η νεαρά Εκκλησία έστεκε ανάμεσα σε δύο φοβερούς διώκτες Της, τον ιουδαϊσμό και τον εθνισμό – παγανισμό. Από μεν τον ιουδαϊσμό διαχώρισε τη θέση Της αμέσως μετά το σταυρικό θάνατο του Χριστού και τους πρώτους απηνείς διωγμούς Της από αυτόν. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου κυρίως, αλλά και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης βεβαιώνουν την πλήρη διαφοροποίηση της Εκκλησίας από τον ιουδαϊσμό. Αλλά και η σχέση Της με τον εθνισμό – παγανισμό δεν ήταν καλλίτερες. Μέσα από την Καινή Διαθήκη προκύπτει τέλεια αποστροφή των πρώτων χριστιανών από τον ειδωλολατρικό πολυθεϊσμό, διότι είχαν τη βεβαιότητα ότι «οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ.95,5) και ως εκ τούτου θεωρούσαν βέβηλο οποιοδήποτε δάνειο από αυτόν. Επίσης οι ποταμοί αιμάτων έντεκα και πλέον εκατομμυρίων χριστιανών μαρτύρων στα πρωτοχριστιανικά χρόνια από την ειδωλολατρία είναι ο πιο αποτρεπτικός παράγων να άντλησε η Εκκλησία από αυτή «θεολογία», λαμβάνοντας υπόψη Της επίσης και τις παιδαριώδεις και αισχρές δοξασίες της! Η Εκκλησία του Χριστού είχε, έχει και θα έχει την αυτοσυνειδησία ότι κατέχει την αλήθεια και ως εκ τούτου τα «δάνεια» του κόσμου της είναι άχρηστα!  

Εμείς οι πιστοί του Χριστού αδιαφορούμε για όλες τις κακόηχες παραφωνίες των συκοφαντών Της. Μέσα στην άρρητη χαρά της λαμπροφόρου αναστάσεώς Του, μπορούμε να ρωτάμε με αγαλλίαση και ευφροσύνη: «Πού η δίκη σου θάνατε; Πού το κέντρον σου Άδη;» (Ωσηέ 13,14), πανηγυρίζοντας για το θάνατο του θανάτου μας. Αφήνουμε τους θλιβερούς πολέμιους και συκοφάντες της Αναστάσεως του Κυρίου μας να γρυλίζουν, ξεφυλλίζοντας τις σκονισμένες μυθολογίες, για να βρουν «κοινά στοιχεία» και «δάνεια» της Αναστάσεως του Χριστού, με τις «αναστάσεις» των γελοίων, ερωτομανών και ψυχονευρωτικών παγανιστικών «θεών».  Όταν εκείνοι θα στενάζουν μέσα στην καταθλιπτική τους κατήφεια, εμείς θα σκιρτούμε από ανείπωτη χαρά και αγαλλίαση και μαζί με τον μελίρρυτο υμνογράφο του Πάσχα, θα ψάλλουμε τον πιο χαρμόσυνο και νικητήριο παιάνα:  «Θανάτου εωρτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν», εις πείσμα και καταισχύνη όλων των διαχρονικών εχθρών του πραγματικού θριαμβευτή και νικητή του θανάτου, του Αναστάντα Χριστού μας! 
Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.

Ο καλός Θεός-Δημιουργός έχει σχέση μόνον με τις κατά φύσιν ενέργειες. 

Με τις παρά φύσιν έχει σχέση μόνον ο Εωσφόρος, οι δαίμονες και όσοι πιστεύουν σε εκείνον. 

Σε καμία περίπτωση ο Θεός-Δημιουργός δεν θα καταστρέψει την συμπαντική αρμονία και ισορροπία, με μια παρά φύσιν ενέργεια.. 

Ο Θεός είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει σύμφωνα με τον ύπατο των φιλοσόφων τον Αριστοκλή. 

ΓΙΑΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΘΕΟΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ; 

Ο Θεός είναι αιτία μόνον για ότι καλό συμβαίνει. Για αυτό έπλασε όλα αυτά τα θαυμαστά και μοναδικά στο είδος τους πράγματα και εν συνεχεία ήρθε στην γη ως Θεάνθρωπος για να λυτρώσει, να διδάξει, να σταυρωθεί, να αναστηθεί για να σωθεί η ανθρωπότητα από τον μισάνθρωπο Εωσφόρο και τους δαίμονες του παγανισμού.

Ο ύπατος των Φιλοσόφων ο Αριστοκλής-Πλάτωνας, στο έργο του Τίμαιος, αναφέρει σχετικά με την δημιουργία του σύμπαντος ότι είναι έργο του Αγαθού Θεού-δημιουργού. 
 
Ο καλός Θεός από αγάπη δίνει ζωή και δημιουργία, ενώ πραγματοποιεί το έργο του μέσα από αξίες τις οποίες ενσωματώνει στην ύλη, με στόχο το τέλειο αποτέλεσμα. 
 
Ο θεός-Δημιουργός έπλασε έναν αγαθό κόσμο.
 
Ο Θεός-Δημιουργός, έκανε τον τέλειο κόσμο, διότι είναι αγαθός (καλός), γιατί δεν έχει καμία κακία μέσα του (Τίμαιος 29d-30c). Επειδή ο Θεός είναι πάνσοφος, χωρίς ταπεινά πάθη, όπως έχουν οι δαίμονες του παγανισμού, και οι άνθρωποι, ελεύθερος από την ζήλια, και τον φθόνο, ήθελε ο κόσμος, να μοιάζει σε αυτόν, στο μέτρο του δυνατού. 

Η αρχαία Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία, με διάφορες μορφές πολυθεϊσμού, δεν υποστήριζε ότι οι θεοί ήταν αγαθοί. 
 
Οι θεϊκές δυνάμεις των Ολύμπιων, και των ανθρώπων, αποτελούν ένα μείγμα καλού και κακού. Οι θεοί της Αιγυπτιακής-Φοινικικής θρησκείας, είναι ικανοί να επιδείξουν οίκτο και παράλληλα καταστροφική συμπεριφορά. Επίσης επιδεικνύουν, και υπερβολική ζήλια προς τους ανθρώπους. 
 

Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν ταυτισμένες με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. 

Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν θεοί-δαίμονες, ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων, την σεξουαλική διαφθορά. 

Ο Θεός-Δημιουργός του Ύπατου των Φιλοσόφων, είναι μόνον καλός, και κάνει πάντοτε αγαθές πράξεις, από υπέρμετρη αγάπη, για τα δημιουργήματα του. Ο Αριστοκλής αναπτύσσει, μια ορθή-Ελληνική θεολογία, η οποία είναι αντίθετη με τον τρόπο, που οι λαϊκές-αγράμματες μάζες, και οι σκοτεινοί ιερείς αντιλαμβανόταν την θεϊκή κτίση. Στην αρχαία θρησκεία, βλέπουμε την εφαρμογή καταπιεστικών-φασιστικών μεθόδων, που δεν έχουν προηγούμενο στον αρχαίο παγανιστικό καθεστώς. Οι πολίτες δεν επιτρεπόταν, να έχουν ιδιωτικούς βωμούς ή ναούς και να αμφισβητούν τους “θεούς”. Μόνον να λειτουργούν σε καθορισμένους δημόσιους χώρους, και ήταν βασικό να πιστεύουν, στους αρχαίους δαίμονες. Όλοι οι Έλληνες έπρεπε να πιστεύουν, ότι πράγματι “υπάρχουν” οι Ολύμπιοι “θεοί”, και ότι αυτοί οι θεοί, νοιάζονται και είναι “καλοι” για τους ανθρώπους. Για αυτό δεν ήταν εφικτό, να αδικήσουν και να κάνουν κακό. Οι Έλληνες που δεν δέχονται αυτές τις αρχές όπως οι μεγάλοι σοφοί, και ήταν αντιρρησίες, έπρεπε να αφανιστούν. Σε αυτό το πλαίσιο έγιναν και οι ανελέητες διώξεις, των Ελλήνων Σοφών, από τα σκοτεινά-παγανιστικά ιερατεία.  
 
Ο Αριστοκλής ήταν και είναι ο μοναδικός φιλόσοφος, που δίδαξε, ότι είναι σημαντικό να έχουν όλοι οι Έλληνες την ορθή-πίστη, για τον Θεό. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα πρέπει απαραιτήτως, να περιλαμβάνουν την πίστη, ότι ο θεός-δημιουργός, είναι υπεύθυνος μόνο για ότι καλό συμβαίνει στο σύμπαν. Κανένας άλλος αρχαίος φιλόσοφος δεν απέρριψε τόσο έντονα, την σκοτεινή Αιγυπτιακή-Φοινικική θρησκεία, όσο ο Ύπατος των Φιλοσόφων.
 

Στον Τίμαιο γράφει ενδεικτικά : “Τον μεν ουν ποιητήν και πατέρα τούδε του παντός ευρείν τε έργον και ευρόντα εις πάντας αδύνατον λέγειν”. Είναι δύσκολο να βρει κάποιος τον δημιουργό και πατέρα του σύμπαντος, και αν τον βρει, είναι αδύνατο να το πει στον καθέ άπιστο. 

Στην Φιλοκαλία των ιερών νηπτικών, του Αγίου Όρους αναφέρει : “Μην φανταστείς κανένα σχήμα για το Θεό όταν προσεύχεσαι, ούτε να επιτρέπεις στο νου σου να μορφωθεί, σύμφωνα με κάποια μορφή, αλλά πλησίασε με άϋλο τόπο, τον Άυλο και θα εννοήσεις”. Στο σημείο  αυτό βλέπουμε μια ακόμη ομοιότητα, ανάμεσα στα φιλοσοφικά αξιώματα, του Αριστοκλή και στους Ορθόδοξους νηπτικούς, οι οποίοι έχουν μια καθαρά θρησκευτική προσέγγιση, της έννοιας του Θεού. 

Επίσης στην Φιλοκαλία, αναφέρονται και οι αρετές, οι οποίες τονίζονται και από τον Αριστοκλή, όπως είναι η ανδρεία, η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη. 

Ο Μέγας Αριστοκλής, αναφέρει ότι αν οι Έλληνες είναι απαλλαγμένοι από τα πάθη, τότε θα επιτύχουν, να αντιληφθούν, ως έναν βαθμό, τον Θεό-Δημιουργό. 

Ολόκληρη η σοφία του Αριστοκλή, διακατέχεται από ένα έντονο θρησκευτικό-μονοθεϊστικό δόγμα. Για αυτό σε αντίθεση με τους σοφιστές, οι οποίοι δίδασκαν “πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος”, ο Μέγας Αριστοκλής μας διδάσκει στους Νόμους ότι : «Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον”.

Σε όλο του το έργο, ο Ύπατος των φιλοσόφων μιλά ότι το σύμπαν έκανε, ο ένας θεός-δημιουργός, και όχι ο Δίας ο πατέρας των “θεών”, ούτε κάποιος άλλος Ολύμπιος αναφέρεται ως δημιουργός του σύμπαντος. Ακόμη και για τους Ολύμπιους αναφέρει ότι τους έπλασε ο ένας Θεός-δημιουργός, ως κατώτερους “θεούς”. Αυτό το τελευταίο το αναφέρει, για να εξευμενίσει κάπως τους δωδεκαθειστές, ώστε να μην έχει την τύχη του Σωκράτη. Ενδεικτικός, ήταν ο διάλογος στο έργο του Πλάτωνα με τίτλο “Πολιτεία”. 

Στο έργο αυτό συνομιλούν σε κάποιο σημείο ο Σωκράτης, με τον σοφιστή Θρασύμαχο, σχετικά με τους Ολύμπιους. Απευθυνόμενος ο Θρασύμαχος στον Σωκράτη, του είπε τα εξής : “Για όλους αυτούς τους “θεούς”, τους οποίους αναφέρεις Σωκράτη, δεν τους είδε ποτέ κανένας άνθρωπος. Ούτε φανερώθηκαν ποτέ για να κάνουν κάποιο θαύμα, είτε να δώσουν κάποια συμβουλή. Όλους αυτούς τους γνωρίζουμε, από τους ποιητές που έγραψαν πολύ παλαιότερα για τα πολεμικά τους κατορθώματα και τα γενεαλογικα τους δένδρα”. Είναι φανερό ότι ο Σοφιστής Θρασύμαχος, αναφέρει, ανθρώπους που έζησαν σε παλαιότερη εποχή και ήταν βασιλιάδες, έκαναν πολέμους, όπως έκαναν παιδιά, εγγόνια, κλπ. Ποτέ ο αληθινός Θεός δεν κάνει πολέμους, και φυσικά δεν είχε, ούτε έχει παιδιά, ούτε γενεαλογικό δέντρο. Είναι πλέον γνωστό, ότι με βάση τις αναφορές του Ηρόδοτου, όταν ήρθαν οι σκλάβοι από την Αίγυπτο στην Ελλάδα, για να είναι οικεία στους Έλληνες τα ονόματα των δαιμόνων του δωδεκαθέου, άλλαξαν τα πραγματικά ονόματα των δαιμόνων, με ονόματα παλαιότερων επιφανών Ελλήνων.  

Για όσους δεν γνωρίζουν ο πιο αγαπημένος φιλόσοφος των τριών Ιεραρχών ήταν ο Πλάτωνας-Αριστοκλής. Το δωδεκάθεο ήταν λοιπόν εντελώς ανάξιο μπροστά στον κορυφαίο πολιτισμό του κόσμου, που ήταν ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός. Αυτό μας το δείχνει μεταξύ άλλων, το κορυφαίο έργο του Πλάτωνα για την δημιουργία του σύμπαντος. Ένα έργο με γεωμετρία στο πιο υψηλό επίπεδο, που κανένας άλλος δεν επέτυχε να γράψει. Ας περάσουμε τώρα να δούμε μερικά αποσπάσματα από το κορυφαίο έργο του Πλάτωνα. Έχω επιλέξει ενδεικτικά μερικά παρά πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα. Για την δημιουργία του σύμπαντος αναφέρουν σχετικά και οι θρησκείες, ενώ πάρα πολλοί ανά τους αιώνες σχολίασαν και ερμήνευσαν τα αναφερόμενα, από τα ιερά βιβλία των θρησκειών. Όμως ουδέποτε υπήρξε παρόμοιο έργο σαν αυτό του Πλάτωνα, που να εξηγεί επιστημονικά και τεκμηριωμένα, τον τρόπο με τον οποίο έγινε το σύμπαν.

O κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών μας δίδαξε το πρώτο Ελληνικό-εθνικιστικό αξίωμα. Ο Αριστοκλής δίδαξε τα πάντα για να επιβιώσει το έθνος. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να πάει ενάντια στις ηθικές-φιλοσοφικές του αρχές, με μοναδικό σκοπό την εθνική μας επιβίωση. Ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία το έκανε αυτό κάποιος άλλος Έλληνας φιλόσοφος, σοφιστής, ρήτορας, ιστορικός, ποιητής, γιά να προστατέψει την πατρίδα.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ.

Από την μητέρα, τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η Πατρίδα- Ελλάδα είναι το πιό ιερό, το πιο πολύτιμο και σεβαστό. Με αυτό το αξίωμα ο Αριστοκλής καθόρισε τι πρέπει να είναι η πατρίδα για τους Έλληνες.

Επίσης με μοναδικό τρόπο και με τον πιο αξιοθαύμαστο μας δίδαξε τι είναι δίκαιο, ηθικό, γενναίο, και άξιο.

Ο μέγιστος των φιλοσόφων μας δίδαξε την αρετή, την αγνότητα, την συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους, και την ελευθερία, με ανεπανάληπτες μεθόδους. Οι μέγιστες πανανθρώπινες αρχές, τις οποίες δημιούργησαν οι αρχαίοι Έλληνες διδάχτηκαν από τον Αριστοκλή με τρόπους που όμοιοι τους, δεν θα βρεθούν ποτέ, από κανέναν άλλο φιλόσοφο.

Σε μια προσπάθεια να επιβιώσει η Ελλάδα από τους αλλοδαπούς πιστούς του δωδεκαθέου, έφτασε να διδάξει ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές. Επί πολλά έτη δίδαξε στην σχολή του για την ηθική-γενναιότητα, καλοσύνη, δικαιοσύνη, την αγάπη για την πατρίδα και για το πως μπορεί να είναι ένας άνθρωπος χρήσιμος στην κοινωνία. Ο άνθρωπος που δίδαξε τι είναι ηθικό, δίκαιο, γενναίο με τόση τέχνη, ο σοφός που μας δίδαξε κάθε τι ωραίο, άλλαξε τις διδαχές του για το καλό του έθνους. Ο κορυφαίος φιλόσοφος όλων των εποχών, συνειδητά έγινε ο μοναδικός μέχρι και σήμερα, ο οποίος άλλα δίδαξε, και άλλα ζητούσε να κάνουν στην συνέχεια οι Έλληνες για να επιβιώσουμε ως έθνος. 

Αυτό το έκανε από μεγάλη ανάγκη για να μην εξαφανιστεί δια παντός το Ελληνικό έθνος. Στην πολιτεία το κορυφαίο έργο του, αναφέρει ότι όλοι οι γνήσιοι Έλληνες , πρέπει να ζούνε μαζί σε κοινόβιο, να μοιράζονται τις γυναίκες και να μην παντρεύονται ποτέ. Να μην γνωρίζει κανείς, ποιο είναι το δικό του παιδί. Ειδικά οι στρατιώτες-φύλακες της Ελλάδος, πρέπει να ζούνε, με αυτόν τον τρόπο ζωής. σύμφωνα, με τον Μέγα Αριστοκλή. 

Με όλα αυτά που αναφέρει, ζητά και διδάσκει την κοινοκτημοσύνη όλων των παιδιών, και των γυναικών.

Αυτό το πράγμα το οποίο μας δίδαξε ο ύπατος των φιλοσόφων, δεν συμβαίνει ούτε στο ζωικό βασίλειο. Ακόμη και τα ζώα γνωρίζουν ποια είναι τα παιδιά τους.

Με αυτή την πρόταση του επί της ουσίας, ζητούσε να γίνουν οι Έλληνες, κατώτεροι ακόμη και από τα ζώα.

Όμως στην αρχαία εποχή ήταν θανάσιμος ο κίνδυνος για το Ελληνικό έθνος, εξαιτίας των εισβολέων δωδεκαθειστών από την Αίγυπτο (Φοίνικες). Για αυτό ο Αριστοκλής πρότεινε να ζήσoυν οι Έλληνες, με τρόπο εντελώς ανάξιο σε σχέση με τον πολιτισμό μας, και ο οποίος είναι κατώτερος ακόμη και από αυτόν τον οποίο διαβιώνουν τα κτήνη. Ακόμη μεταξύ πολλών άλλων μας διδάσκει την κοινή στρατιωτική εκπαίδευση – παιδεία για τους άνδρες και τις γυναίκες. 
 
Αναφέρει ότι είναι απαραίτητο οι γυναίκες να έχουν την ίδια εκπαίδευση στον στρατιωτικό τομέα με τους άνδρες, και το ίδιο μορφωτικό επίπεδο. Όλα αυτά τα έκανε για έναν πολύ ιερό σκοπό. Επιθυμούσε να μας κάνει πραγματικά αδέλφια. Να γίνουν οι Έλληνες ένα σώμα και μια ψυχή ώστε να επιβιώσουμε από τον αφανισμό που είχε επιφέρει η σκλαβιά από το Φοινικικό δωδεκάθεο. Δεν υπήρξε ποτέ κανένας άλλος φιλόσοφος σε όλο τον κόσμο ο οποίος από αγάπη για την πατρίδα του να πάει ενάντια στις Φιλοσοφικές και ηθικές του πεποιθήσεις. 
 

Δίδαξε με μοναδικό σκοπό την συνέχεια, την επιβίωση του Ελληνικού έθνους. Δεν ήταν ποτέ δυνατόν από την μια στιγμή στην άλλη να έχει γίνει τόσο πολύ “ανήθικος”, είτε να έχει “χάσει” τα λογικά του, ώστε να τα διδάσκει όλα αυτά ξαφνικά και χωρίς σοβαρό λόγο ενάντια στις ηθικές και στις φιλοσοφικές του αρχές, ώστε να καταστρέψει τον εαυτό του, την υστεροφημία του και φυσικά να κλείσει η σχολή του. Εν τούτοις κανένας μαθητής δεν έφυγε ποτέ από την σχολή του Πλάτωνα. Αυτό διότι όλοι οι μαθητές του γνώριζαν σχετικά με το εθνοκτόνο δωδεκάθεο. Σε διαφορετική περίπτωση θα έφευγαν όλοι οι μαθητές και θα έκλεινε η σχολή του Πλάτωνα. Την ίδια συμπεριφορά απέναντι στον ύπατο των φιλοσόφων, επέδειξαν και όλοι οι γνήσιοι Έλληνες, οι οποίοι ήταν υπέρ των διδασκαλιών και των προτάσεων του Αριστοκλή, σχετικά με την εθνική μας επιβίωση.

ΟΙ ΣΟΦΙΣΤΕΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ.

Σε καμία των περιπτώσεων οι άλλοι φιλόσοφοι και ειδικά οι αντίπαλοι του, οι σοφιστές με τους οποίους βρισκόταν σε πολύ έντονη διαμάχη ο Αριστοκλής, δεν θα δεχόταν τις προτάσεις του, εάν δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου για το Ελληνικό έθνος. Κυριολεκτικά δεν θα έβρισκε τόπο να σταθεί ο Αριστοκλής, καθώς όλοι οι σοφιστές θα μιλούσαν δημοσίως και πάρα πολύ σκληρά εναντίον του. Πολύ ενδεικτικά σας αναφέρω τα έργα του Αριστοκλή με τίτλους, Πρωταγόρας και Ιππίας η διαμάχη μεταξύ φιλοσόφων – σοφιστών βρίσκεται στο απόγειο της. Ειδικά στο έργο του Ιππίας είναι πολύ μεγάλη η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο πλευρές (Φιλόσοφοι-Σοφιστές). Ο Ύπατος των Φιλοσόφων τα δίδαξε όλα αυτά, με μοναδικό σκοπό να αποδείξει, ότι μόνον οι φιλόσοφοι είναι ικανοί να διαπαιδαγωγήσουν τους νέους στην Αρχαία Ελλάδα. Ο Αριστοκλής μισούσε τους σοφιστές. Για αυτό δημοσίως και μέσα από τους περίφημους διαλόγους με τον Σωκράτη, ανέφερε ότι οι σοφιστές διαφθείρουν και καταστρέφουν ηθικά τους νέους. Τους θεωρούσε ως τους χειρότερους και τους πιο ακατάλληλους για την διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων.

Η αντιπαλότητα μεταξύ φιλοσόφων και σοφιστών ήταν πάρα πολύ μεγάλη. 

Ο Αριστοκλής πρωτοστατούσε από την πλευρά των Ελλήνων φιλοσόφων, σε αυτήν την πνευματική, φιλοσοφική και ρητορική διαμάχη. Ακόμη και πολύ μικρότερης σημασίας ηθικό παράπτωμα να έκανε ο Πλάτων, δεν υπήρχε καμία απολύτως περίπτωση να αποφύγει την οργή, και την δημόσια διαπόμπευση, από τους σοφιστές.

ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ
ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΙΣ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ;

Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.

Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. 

Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.  

Έχουν περάσει μερικοί αιώνες, από την εισβολή, στην Ελλάδα, των σκλάβων, Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής, με συνέπεια, να έχουμε βαρβαρόμικτους πληθυσμούς. 

Για αυτό ύπατος των Φιλοσόφων, μας δίδαξε μεταξύ πολλών άλλων, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες και δεν γίνεται να τους διοικούν λαθροεπήλιδες. O Μέγας Αριστοκλής αναφέρει στο έργο του Μενέξενος, ότι εμείς οι Έλληνες Αθηναίοι, δεν είμαστε βαρβαρόμικτοι, διότι δεν είμαστε ούτε Κάδμοι, ούτε Δαναοί, ούτε Πέλοπες, ούτε Αίγυπτοι. Χαρακτηριστικά αναφέρει στο ίδιο έργο, ότι το μίσος μας αυξάνεται εναντίον όλων αυτών των αλλοδαπών, οι οποίοι έρχονται συνέχεια, στην αρχαία Αθήνα.

Ο Πλάτωνας αν και γνώριζε τον θεσμό της φιλοξενίας και ότι ο φιλοξενούμενοι είναι ιερά πρόσωπα, εντούτοις διότι στην περίπτωση αυτή είχαμε μαζική εισβολή λαθροεισβολέων, από την Αίγυπτο, για αυτό μιλά με τόσο μένος εναντίον των αλλοδαπών κατακτητών. Εκτός από τον Πλάτωνα έχουμε αναφορές από τον Ηρόδοτο στο έργο του Ευτέρπη, και στον Ισοκράτη, στα έργα του Ελένης εγκώμιον, Πανηγυρικός, Παναθηναϊκός.

Ο Αριστοκλής ήταν ο μοναδικός φιλόσοφος, της αρχαίας Αθήνας, οποίος επέτυχε, να μην υποστεί τις διώξεις, οι οποίες έγιναν εις βάρος των άλλων του Σωκράτη του Αναξαγόρα και άλλων φιλοσόφων. Δυστυχώς ότι δεν επέτυχαν, τα σκοτεινά ιερατεία, στην Αρχαία Αθήνα, το πραγματοποίησαν στην αρχαία Σικελία. Για να εκδικηθούν τον Μέγα Αριστοκλή, διότι δίδαξε, τον έναν Θεό-Δημιουργό, και αντιτάχθηκε, πιο δυναμικά, απο όλους τους Έλληνες σοφούς, στον εωσφορικό παγανισμό, τον πούλησαν ως σκλάβο.

Ο Άγιος Αριστοκλής είναι ένας ακόμη, μεγάλος Εθνομάρτυρας, του Ελληνικού έθνους. 
 
Δίκαια οι αρχαίοι φιλόσοφοι θεωρούνται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, ως προ Χριστού Χριστιανοί και εικονίζονται στους πρόναους των εκκλησιών μας, μεταξύ των αγίων, ως άγιοι, όπως αναφέρει ο Λάμπρος Κ. Σκόντζος

ΙΣΧΥΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

 Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.

ΒΙΒΛΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΡΦΗ :  
ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ΠΛΑΤΩΝΑΣ, ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ. 
ΞΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΕΣ, 
ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΩΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ :

Η ΤΡΟΙΑ . ΜΙΑ Ιουδαιοφοινικική αποικία.

http://ofis66.blogspot.com/2017/05/blog-post_9.html

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: Πανηγυρικός (4) – Η Πύλη για την ελληνική γλώσσα

Εκαταίος μεν ουν ο Μιλήσιος περί της Πελοποννήσου φησίν, διότι προ των Ελλήνων ώοκησαν αυτήν βάρβαροι. Σχεδόν δε τι και η σύμπασα Ελλάς κατοικία βαρβάρων υπήρξε το παλαιόν, απ’ αυτών λογιζομένοις των μνημονευομένων. Πέλοπος μεν της Φρυγίας επαγαγομένου λαόν εις την απ’ αυτού κληθείσαν Πελοπόννησον, Δαναού δε εξ Αιγύπτου, Δρυόπων τε και Καυκώνων και Πελασγών και Λελέγων και άλλων τοιούτων κατανειμαμένων τα εντός Ισθμού και τα εκτός δε. Την μεν γαρ Αττικήν οι μετά Ευμόλπου Θραίκες έσχον, της δε Φωκίδος την Δαυλίδα Τηρεύς, την δε Καδμεία οι μετά Κάδμου Φοίνικες, αυτήν δε την Βοιωτίαν Άονες και Τέμμικες και Ύαντες· ως δε Πίνδαρος φησίν, Ην ότε σύας Βοιώτιον έθνος ένεπον. Και από των ονομάτων δε ενίων το βάρβαρον εμφαίνεται· Κέκροψ και Κόδρος και Άικλος και Κόθος και Δρύμας και Κρίνακος. Οι δε Θραικες και Ιλλυριοί και Ηπειρώται και μέχρι νυν εν πλευραίς εισίν· έτι μέντοι μάλλον πρότερον η νυν, όπου γε και της εν τωι παρόντι Ελλάδος αναντιλέκτως ούσης την πολλήν οι βάρβαροι έχουσι, Μακεδονίαν μεν Θραικες και τινά μέρη της Θετταλίας, Ακαρνανίας δε και Αιτωλίας άνω Θεσπρωτοί και Κασσωπαίοι και Αμφιλόχιοι και Μολοττοί και Αθάμανες, Ηπειρωτικά έθνη («Γεωγραφικά», βιβλίο Ζ΄, 1). Τὸ δὲ Ἑλληνικὸν γλώσσῃ μέν, ἐπείτε ἐγένετο, αἰεί κοτε τῇ αὐτῇ διαχρᾶται, ὡς ἐμοὶ καταφαίνεται εἶναι· ἀποσχισθὲν μέντοι ἀπὸ τοῦ Πελασγικοῦ ἐὸν ἀσθενές, ἀπὸ σμικροῦ τεο τὴν ἀρχὴν ὁρμώμενον αὔξηται ἐς πλῆθος τῶν ἐθνέων, Πελασγῶν μάλιστα προσκεχωρηκότων αὐτῷ καὶ ἄλλων ἐθνέων βαρβάρων συχνῶν. πρὸς δὴ ὦν ἔμοιγε δοκέει οὐδέ τὸ Πελασγικὸν ἔθνος, ἐὸν βάρβαρον, οὐδαμὰ μεγάλως αὐξηθῆναι.

Η ελευθερία πίστεως είναι Θεόδοτη. Συνεπώς έχει το δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να πιστεύει όπου επιθυμεί, σε όποια θρησκεία τον εκφράζει. Εν τούτοις κανείς δεν έχει το δικαίωμα, να πλαστογραφεί και να παραποιεί την ιστορία, στα πλαίσια ενός ιδιότυπου θρησκευτικού φανατισμού. 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου