Δύο από τις πιο αγνές μορφές του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και της παιδείας, ήταν ο γέροντας Φιλόθεος, και ο Άγιος των γραμμάτων.
Αυτό έγινε στην αρχαιότητα με την Ρωμαϊκή κατάκτηση και την σύγχρονη εποχή.
Σήμερα θα δούμε τι μας αναφέρει περί Ορθοδοξίας και ηθικής, μια πολύ μεγάλη μορφή του Χριστιανισμού, ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος. Ο Γέροντας αναφέρει για την Ορθοδοξία, περί γυναικών και για την γνωριμία του με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη.
Γράφει ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος :
” Τους εγνώρισα και τους δύο καλώς και συνεδέθην μετ’ αυτών διά του συνδέσμου της κατά Χριστόν αγάπης. Τους εγνώρισα κατά τα έτη 1905 – 1907, υπηρετών εις τας τάξεις του στρατού. Εγνώρισα πρώτον τον αείμνηστον Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην, τον οποίον παρηκολούθουν τακτικώς ψάλλοντα εις τον δεξιόν χορόν κατά τας ολονυκτίας, αι οποίαι εγίνοντο εις το εκκλησάκι του προφήτου Ελισαιέ πλησίον του Παλαιού Στρατώνος. Κατόπιν εκεί εγνώρισα και τον Αλέξανδρον Μωραϊτίδην, όστις έψαλλε αριστερά. Έψαλον δε και οι δύο μετά πολλής συνέσεως, προσοχής, φόβου και κατανύξεως, αποφεύγοντες τας ατάκτους, τας θεατρικάς και θυμελικάς φωνάς. Έψαλλον καθώς το Πνεύμα το Άγιον διά του Προφητάνακτος Δαυΐδ εν ψαλμοίς διδάσκει λέγον «Ψάλλατε τω Θεώ ημών, ψάλλατε… καλώς ψάλλατε… ψάλλατε συνετώς (Ψαλμ. 32, 36) και καθώς ορίζουν οι θεσπέσιοι της Αγίας ημών Εκκλησίας Άγιοι Πατέρες. «Τους επί το ψάλλειν εν ταις Εκκλησίαις παραγενομένους βουλόμεθα, μήτε βοαίς ατάκτοις κεχρήσθαι και την φύσιν προς κραυγήν εκβιάζεσθαι, μήτε τι επιλέγειν των μη Εκκλησία αρμοδίων τε και οικείων, αλλά μετά πολλής προσοχής και κατανύξεως τας τοιαύτας ψαλμωδίας προσάγειν τω των κρυπτών εφόρω Θεώ· ευλαβείς γαρ έσεσθαι τους υιούς Ισραήλ (Λευϊτικόν ΙΕ’, 31) το ιερόν εδίδαξε λόγιον» (Κανών της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου). Μέχρι σήμερον που έχουν παρέλθη 45 έτη, οσάκις αναπολήσω εις την μνήμην μου τον Παπαδιαμάντην και τον Μωραϊτίδην και τας κατανυκτικάς εκείνας αγρυπνίας και ιεράς μυσταγωγίας, τας οποίας ετέλουν οι αείμνηστοι π. Αντώνιος και ο απλούς και άκακος, ο πράος, ο ακέραιος και ταπεινός τη καρδία παπά-Νικόλαος ο Πλανάς, μοι φαίνεται ωσάν να ακούω την ιεράν εκείνην υμνωδίαν, η οποία ωμοίαζε ωσάν υμνωδία αγγελική και προσευχή κατανυκτική, η οποία εξαϋλώνει τρόπον τινά τον άνθρωπον, τον αναβιβάζει νοερώς εις τα ουράνια και τον πλησιάζει και τον ενώνει με τον Θεόν.
Εάν κατ’ αυτόν τον τρόπον, τον σεμνόν, τον εύσχημον ετελούντο εις όλας τας εκκλησίας αι ιεραί ακολουθίαι και θείαι μυσταγωγίαι, μεγίστην ωφέλειαν θα ελάμβανον όλοι οι χριστιανοί. Δυστυχώς, τας περισσοτέρας εκκλησίας οι ψάλλοντες και ιερουργούντες με τας ατάκτους, τας ασήμους και ανοικείους φωνάς, τας κινήσεις χειρών, ποδών κ.λ. μελών τας μετέβαλον εις θέατρα και ουδεμία ωφέλεια ψυχική προσγίνεται, διότι η Βυζαντινή Εκκλησ. μουσική, η κατανυκτική και εύσχημος, η ψυχωφελής και σωτήριος εφυγαδεύθη και αντικατεστάθη εις τους περισσοτέρους ναούς διά της ευρωπαϊκής θεατρικής μουσικής, ήτις ευχαριστεί και τέρπει όχι την ψυχήν, αλλά την ακοήν, ουχί των ευλαβών χριστιανών, των ταπεινών και φοβουμένων τον Θεόν, αλλά των εν τοις θεάτροις και κινηματογράφοις φοιτώντων.
Η δε λεγομένη τετραφωνία, ψαλλομένη παρά ψαλτών ενίων ανευλαβών, εχόντων τα οπίσθιά των εστραμμένα προς τας αγίας εικόνας και το άγιον θυσιαστήριον, οίτινες εν θεάτροις και εν καπηλείοις τραγωδούσιν, έχοντες τελείαν άγνοιαν των ιερών κανόνων των περί υμνωδίας και ψάλλουν μόνον τω στόματι και ουχί τω νοΐ και τη καρδία, είναι μία τερατοφωνία, είναι τραγέλαφος. Δε θα λησμονήσω την ευλάβειαν και προσοχήν με την οποίαν έψαλλον οι αείμνηστοι διδάσκαλοι Μωραϊτίδης και Παπαδιαμάντης, με την σιγανήν και ταπεινήν φωνήν των.
Εφαίνοντο όχι ότι έψαλλον αλλ’ ότι προσηύχοντο και συνωμίλουν με τον Θεόν. Ο δε Παπαδιαμάντης όταν έψαλλε τα τροπάρια της Δευτέρας Παρουσίας: «Όταν μέλλεις έρχεσθαι κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, Κριτά δικαιότατε… όταν τίθενται θρόνοι και ανοίγονται βίβλοι και Θεός εις κρίσιν καθέζηται… Εννοώ την ημέραν εκείνην και την ώραν, όταν μέλλομεν πάντες γυμνοί και ως κατάκριτοι τω αδεκάστω Κριτή παρίστασθαι…» τα έψαλλε με τοιαύτην συναίσθησιν και φόβον, ώστε εφαίνετο ωσάν να ίστατο έμπροσθεν του φοβερού Κριτηρίου. Όταν δε έψαλλε τα του Παραδείσου τροπάρια, εφαίνετο ωσάν να εξίστατο και ηρπάζετο ως εις Παράδεισον. Ωσαύτως όταν έψαλλε τα Αναστάσιμα τροπάρια και κανόνας, εφαίνετο ως χαίρων και αλλόμενος, καθώς ο Θεοπάτωρ Δαυΐδ προ της σκιώδους Κιβωτού ήλατο σκιρτών. Επειδή δε έψαλλον μετά συνέσεως και ευλαβείας, δεν επέτρεπον εις ψάλτας που ήρχοντο διά να ψάλωσι εις τας αγρυπνίας, εάν και εκείνοι δεν έψαλλον συνετώς και μεταχειρίζοντο όχι τας φυσικάς των φωνάς, αλλά θυμελικάς, προσποιητάς και ατάκτους φωνάς. Ο δε Παπαδιαμάντης όστις ήτο και ευέξαπτος τους εδίωκε.
Φύγετε, τους έλεγε, εδώ είναι τόπος προσευχής. Πηγαίνετε να τραγουδήσετε εις τα θέατρα. Ομολογώ, ότι από την τάξιν εκείνην η οποία παρετηρείτο εις το εκκλησάκι εκείνο του προφήτου Ελισαιέ έλαβον μεγάλην ωφέλειαν. Εκείνοι που το κατεδάφισαν έδειξαν μεγάλην ασέβειαν και συνιστώ εις πάντας τους Έλληνας λογοτέχνας και λογογράφους ως πνευματικός πατήρ να απαιτήσουν παρά του Σου Υπουργείου της Παιδείας και παρά της Ιεράς Συνόδου και της Αρχαιολογικής Εταιρίας να ανοικοδομηθή νέον εκκλησίδιον εις τον ίδιον τόπον όπου υπήρχε το παλαιόν, διά να παραμείνη ως μνημείον διά τας μελλούσας γενεάς, να το βλέπωσιν οι νέοι λογοτέχναι και να το επιδεικνύωσι και εις τους ξένους λογοτέχνας, τους επισκεπτομένους την Ελλάδα, διά να πληροφορώνται ότι εις αυτόν τον ιερόν τόπον, εις αύτό το εκκλησίδιον, οι κορυφαίοι των λογογράφων της Ελλάδος ως ευσεβέστατοι ετέλουν αγρυπνίας προσευχόμενοι, άδοντες, ψάλλοντες, αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν.
Ου μόνον δε εγώ ωφελήθην, αλλά και άλλοι πολλοί φοιτώντες εις τας αγρυπνίας εκείνας, ακούοντες μετά κατανύξεως τας αναγνώσεις εις τους βίους των Αγίων, εις τους λόγους περί ψυχής, περί μελλούσης κρίσεως, περί Παραδείσου, περί κολάσεως, τους οποίους λόγους με απλήν φράσιν ηρμήνευεν ενίοτε ο Μωραϊτίδης. Αμφότεροι, ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης ως άνθρωποι και αυτοί είχον ανθρωπίνους αδυναμίας και ατελείας, επειδή κατά τον Μ. Γρηγόριον «και των αρίστων ο μώμος άπτεται, ως τελείου και αναμαρτήτου όντος μόνου του Θεού», αλλ’ εις την γενεάν την οποίαν έζησαν, καθ’ ην πάντες κατά τον Προφητάνακτα Δαυΐδ εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν, ούτοι οι μακάριοι δεν εξέκλιναν, αλλ’ εστάθησαν εδραίοι, στύλοι ακλόνητοι της ευσεβείας, και ακριβείς φύλακες των παραδόσεων.
Ενήστευον τας υπό των Αγίων Αποστόλων και της Εκκλησίας νενομοθετημένας νηστείας, ηγρύπνουν, προσηύχοντο και κατεγίνοντο εις την μελέτην των Αγίων Γραφών, των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων της Αγίας ημών Εκκλησίας. Εις τα συγγράμματά των είναι καταφανής η ευλάβειά των και αφοσίωσις προς τον Θεόν, τους Αγίους Πατέρας και ιεράς παραδόσεις. Ήσαν ακτήμονες, έζων λιτότατα και ενεδύοντο ταπεινά και πενιχρά. Ο δε Παπαδιαμάντης ήτο πάντοτε πτωχός, διότι ό,τι είχε ή τω έδιδον, τα διένειμε τοις πτωχοίς. Πολλάκις οι φίλοι του βλέποντες ότι τα ενδύματά του ήσαν πεπαλαιωμένα, τω επρόσφερον καινουργή, αλλ’ εκείνος δεν εδέχετο, και όταν τα ενδύματά του και σανδάλια καθίσταντο άχρηστα, τότε τα αντικαθίστα.
Εφρόντιζον και οι δύο να στολίζουν όχι το φθαρτόν και θνητόν σώμα των, αλλά την άφθαρτον και αθάνατον ψυχήν των με αρετάς, εμίσουν και απεστρέφοντο πάντα νεωτερισμόν και τον σημερινόν ψευδοπολιτισμόν και την ξενομανίαν, ήλεγχον δε και εκαυτηρίαζον τους χάσκοντας διά τα ξένα και οθνεία και εισάγοντας ξένα και καινά δαιμόνια, τους νεωτεριστάς και καινοτόμους, οίτινες απεμπόλησαν τα αρχαία και χριστιανικά ήθη και έθιμα, τινές δε και αυτόν τον θησαυρόν της ορθοδόξου ημών πίστεως και ενεδύσαντο ως ιμάτιον τον νεωτερισμόν και τα σαθρά και άσεμνα ήθη των Ευρωπαίων και λοιπών ξένων και κινδυνεύει η Ελλάς να εξευρωπαϊσθή και αμερικανοποιηθή."
OI EΛΛΗΝΙΔΕΣ ΕΦΕΡΑΝ ΤΗΝ 'ΜΟΔΑ".
Η μόδα είναι Θεοκατάρατη, έλεγε στα κηρύγματα του, ο Πατέρας Σάββας Αχιλλέως και ότι οι γυναίκες έχουν απολέσει κάθε ίχνους σεβασμού και αξιοπρέπειας, τόνιζε ο Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Για την καταραμένη από τον Θεό-Δημιουργό μόδα, την οποία έφεραν και στην Ελλάδα, αναφέρει ενδεικτικά ο Όσιος Φιλόθεος :
"Μετέβησάν τινες Ελληνίδες εις Ευρώπην, είδον γυναίκας ασέμνως ενδεδυμένας, βαμμένας τα πρόσωπα, τα χείλη, τους όνυχας, είδον γυναίκας να καπνίζουν, να χαρτοπαίζουν, ν’ αποφεύγουν την τεκνογονίαν, να κάμνουν εκτρώσεις, να παίρνουν διαζύγια, να χωρίζωνται τους άνδρας των, να κουρεύωνται, να φορούν πανταλόνια, και ευθύς τας εμιμήθησαν και ωμοιώθησαν αυταίς. Και όχι μόνον τας εμιμήθησαν, αλλά και ερχόμεναι εις την Ελλάδα εφρόντισαν να μεταδώσουν τα τοιαύτα και εις άλλας γυναίκας, αι οποίαι μετά χαράς εδέχθησαν τα άσεμνα, τα σεσηπότα, τα σαθρά και οθνεία.
Πρέπει να ομολογήσωμεν την αλήθειαν, ότι εις διαφόρους χώρας της Ευρώπης, εις την Γαλλίαν, Ιταλίαν και Αγγλίαν, Ελβετίαν κ.ά., υπάρχουν και γυναίκες σεμναί, τίμιαι, ηθικαί, θεοφοβούμεναι, σεμνώς ενδεδυμέναι και γενικώς δε παρά τοις καθολικοίς απαγορεύεται η εν τοις ιεροίς ναοίς είσοδος γυναικών ασέμνως ενδεδυμένων. Αλλ’ αι ανωτέρω Ελληνίδες εμιμήθησαν τας επί των σκηνών των θεάτρων και κινηματογράφων. Προ 60 ετών εις την Ελλάδα δεν υπήρχε γυνή ασέμνως ενδεδυμένη, ούτε πλουσία ούτε πτωχή, ούτε μεγάλη ούτε μικρή· εντρέπετο να ίδη τις γυμνόν όχι το χέρι, ή πόδι, ή τράχηλον αλλά και αυτό το πρόσωπόν των. Διά τούτο αι μεν των πόλεων, ιδίως αι των πλουσίων κυρίαι, όταν εξήρχοντο εις περίπατον, ή μετέβαινον εις επισκέψεις, είχον καλύπτρας εις το πρόσωπον, αι δε των επαρχιών, ιδίως των χωρίων, είχον μανδήλας, με τας οποίας εκάλυπτον όχι μόνον τας κεφαλάς, αλλά και τα πρόσωπα και μόνον γυμνόν μέρος έμενον οι οφθαλμοί διά να βλέπωσι και η ρις διά να αναπνέωσιν· πολλάκις εκάλυπτον και την ρίνα και όταν συνήντων ή ωμίλουν με άνδρας ένευον προς τα κάτω· σπάνιαι εβάφοντο· εβάφοντο ιδίως αι των θεάτρων και των οίκων ανοχής.
Εις τας περισσοτέρας εκκλησίας είχον τα λεγόμενα δικτυωτά, διά να μη βλέπουν οι άνδρες τας γυναίκας, δι’ αυτό αι πορνείαι, αι μοιχείαι, αι εκτρώσεις, τα διαζύγια εσπάνιζον, η δε αποφυγή της τεκνογονίας ήτις εγενικεύθη ακόμη και εις τα μικρότερα χωρία της Ελλάδος και εις τα αγροικίας, ήτο άγνωστος καθώς ήτο άγνωστον και το σιγάρο και η χαρτοπαιξία εις τας γυναίκας. H ἄσεμνη ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν εἶναι ἀνάρμοστη καί ἐνάντια στίς Ἀποστολικές καί Πατερικές Παραδόσεις. Οἱ περισσότερες ἀπό τίς γυναῖκες ἔχουν τρελλαθεῖ. Ἔχουν ἀποβάλλει τήν σεμνότητα, τήν ντροπή, τήν συστολή καί γυμνώθηκαν, ἔγιναν ἀναίσχυντες, καί ὄχι μόνο στούς δρόμους καί τίς πλατεῖες περπατοῦν γιά νά ἐπιδείξουν γυμνές τίς σάρκες τους καί τά βαμμένα τους χείλη, μάτια, βλέφαρα, πρόσωπα καί νύχια, γιά νά δελεάσουν τούς ἄνδρες, ἀλλά εἰσέρχονται χωρίς φόβο καί στούς ἱερούς Ναούς, ὄχι βέβαια γιά νά προσευχηθοῦν, ἀλλά γιά νά βεβηλώσουν, μολύνουν καί σκανδαλίσουν τούς ἐκκλησιαζόμενους.
Καλό νομίζω εἶναι νά ἀπαγορευθῆ ἡ εἴσοδος στούς Ναούς τέτοιων γυναικῶν μέχρις ὅτου διορθωθοῦν. Ἄς εἴμαστε, πάντοτε ντυμένοι τόν Χριστό· ἄς σκεπτώμαστε πάντοτε τό χάρισμα τῆς υἱοθεσίας πού πήραμε μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, τίς ὑποσχέσεις πού δώσαμε, καί νά ἀγαπᾶμε Αὐτόν μέ ὅλη μας τήν ψυχή καί τήν καρδιά, γιά νά εἴμαστε καί ἐδῶ στήν πρόσκαιρη ζωή μαζί μέ τόν Χριστό ἑνωμένοι καί στήν αἰωνιότητα. Μή πλανώμεθα, ἀγαπητοί, τά ἔργα μας δείχνουν τί ἔχουμε στό νοῦ μας. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τῆς σημερινῆςξ γενεᾶς στό νοῦς κάθε μέρα ἔχουμε τί θά φᾶμε καί τί θά πιοῦμε!…Τί δέν νά πῶ καί γιά τίς γυναῖκες; δέν ἔχουν ἄλλο στό νοῦ τους παρά πῶς νά στολιστοῦν. Συναγωνίζονται ποιά θά ξεπεράση τήν ἄλλη στόν στολισμό. Τί πάλι νά πῶ καί γιά τήν ἄσεμνη ἐνδυμασία, τήν ὁποία ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας Διάβολος ἐδίδαξε τίς γυναῖκες νά ντύνωνται μέ γυμνά χέρια, στήθη καί πόδια; Ἀλίμονον, ἀλίμονον γιά τήν ἄθλια κατάσταση τῶν Χριστιανῶν! Κρύψε με, Θεέ μου, ἤ πᾶρε με, γιά νά μή βλέπω τέτοιες αἰσχρότητες καί ἀθλιότητες! Πῶς δέν αἰσχύνονται οἱ γυναῖκες τῶν Ἑλλήνων Χριστιανῶν;…Οἱ γυναῖκες τῶν Τούρκων νά ντύνωνται κόσμια καί νά καλύπτουν καί τό πρόσωπο, γιά νά μή δίδουν σκάνδαλο στούς ἄνδρες, καί οἱ Ἑλληνίδες καί οἱ γυναῖκες τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν παράδοση ἀπό τόν Χριστό, πῶς ἔφθασαν σέ σημεῖο τέλειας παραφροσύνης, μέ τόν τρόπο πού ντύνονται;
Ἄς ἀπαγορεύσουμε τήν εἴσοδο στούς Ναούς, ἰδιαίτερα κατά τίς Ἀκολουθίες καί Λειτουργίες, ἀνδρῶν καί γυναικῶν πού ντύνονται ἄσεμνα, γιά νά ἔλθη ἡ Χάρις, ἡ εὐλογία καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας καί δοῦμε καλές ἡμέρες. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος ἐρωτηθείς, πότε θά εἶναι τό τέλος, ἀπάντησε· ὅταν θά ἐκλείψη ἡ ντροπῆ ἀπό τίς γυναῖκες. Καί μία ἄγραφος προφητεία λέγει· ὅ,τι τό τέλος τῶν αἰώνων θά γίνη ὅταν οἱ ἄνδρες γίνουν γυναῖκες καί οἱ γυναῖκες ἄνδρες. Στίς ἡμέρες μας βλέπουμε τήν ἐκπλήρωσή τους”. Αυτά μας δίδαξε ο γέροντας Φιλόθεος.
Ο ΦΡΥΓΙΚΟΣ ΣΑΒΑΖΙΟΣ.
Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα, από σκλάβοι του Ρωμαϊκού κράτους, έγιναν διοικητές του, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Όλα αυτά διότι είχαν θρησκεία τον Χριστιανισμό, και πολιτισμό τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, σοφιστές, ρήτορες, πανεπιστήμονες. Ο συνδυασμός αυτών των δύο έφερε τα χρηστά ήθη, τα οποία στην συνέχεια οδήγησαν στην ελευθερία των προγόνων μας, από τους κατακτητές Ρωμαίους. Οι ιεροί πρόγονοι μας, ζούσαν χωρίς καθόλου σεξουαλική διαφθορά. Τα χρηστά ήθη ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό «μυστικό», για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι και το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών πολιτικών και κοινωνικών επιτυχιών από καταβολής του Ελληνικού έθνους. Τα χρηστά ήθη ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό «μυστικό», για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι και το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών πολιτικών και κοινωνικών επιτυχιών από καταβολής του Ελληνικού έθνους.
Ο βασιλιάς Ηράκλειος ξεπέρασε σε αρκετούς τομείς τον M. Αλέξανδρο και κράτησε ζωντανή την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη ιστορική καμπή όλων των εποχών. Όταν ο Έλληνας Ηράκλειος από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, ανέβηκε στον Ελληνικό (Ρωμαϊκό) θρόνο, το κράτος ήταν τελείως χρεοκοπημένο. Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, είχαμε την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από τους Πέρσες.Εντούτοις με όπλο τα χρηστά ήθη και την σωστή παιδεία, μέσα σε επτά μόνον χρόνια,οι Έλληνες ανέκαμψαν, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω όλα τα κατακτημένα εδάφη από τους Πέρσες. Όμως οι προγονοί μας δεν σταμάτησαν εκεί αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, κατακτώντας ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αυτό το έκανε ο Ηράκλειος με έναν τελείως απειροπόλεμο στρατό. Έναν Ελληνικό στρατό τον οποίο δημιούργησε εκ του μηδενός μέσα σε δέκα μήνες. Είδατε τι επέτυχαν οι Ένδοξοι πρόγονοι εξαιτίας των χρηστών ηθών, και της σωστής παιδείας ;
Ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με πολύ έμπειρους και περισσότερους στρατιώτες, με ένα πανίσχυρο Ελληνικό Μακεδονικό βασίλειο πολιτικά-οικονομικά, και στρατιωτικά έκανε περισσότερο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, σε σχέση με τον Ηράκλειο. Την εποχή του Μ. Αλέξανδρου δεν ήταν κατακτημένη η Ελλάδα και το Μακεδονικό βασίλειο.
Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.
0 comments: