Η λέξη «εθισμός» δεν σημαίνει αναγκαστικά κάτι καλό ή αναγκαστικά κάτι κακό.
«Εθισμός σε κάτι» είναι «η εξοικείωση με κάτι», «το να συνηθίζει κάποιος σε κάτι». Άρα ο εθισμός είναι καλός ή κακός ανάλογα προς αυτό το «κάτι».
Όταν το «κάτι» είναι η λιτή διατροφή, τότε ο εθισμός στην λιτή διατροφή είναι καλός. Όταν το «κάτι» είναι η οκνηρία, τότε ο εθισμός στην οκνηρία είναι κακός.
Κρούσμα είναι το αποτέλεσμα της κρούσης, και κρούση είναι το χτύπημα, το πλήγμα. Το κρούσμα, όταν δεν είναι αφυπνιστικό, ώστε να οδηγήσει στην άμυνα, στην απόκρουση και ενδεχομένως στην αντεπίθεση, είναι επιβλαβές και οδηγεί στην ζημία, μικρή, μεσαία ή μεγάλη.
Σε μία σειρά από οδυρμούς, εκ των οποίων εδώ διαβάζεται τον πρώτο, η λέξη «εθισμός» θα σημαίνει τον κακό εθισμό, όπως είναι ο εθισμός στα ναρκωτικά, στην βία, στην κλοπή, και η λέξη «κρούσμα» θα σημαίνει το επιζήμιο κρούσμα, όπως εκείνο που προκαλείται από ένα «αναισθητικό» χτύπημα χοντρού ξύλου στο κεφάλι.
Μετά από ένα έτος πανδημιοκρατίας, για την οποία μόνον ο ανεξάρτητος και ενάρετος ερευνητής μίας μελλοντικής εποχής θα μιλήσει με πλήρη ελευθερία και αξιοπρέπεια, υποπτεύομαι ότι εκουσίως ή ακουσίως έχουμε εθιστεί σε διάφορα κρούσματα, οπότε αποτελούμε ένα «κρούσμα εθισμού». Έχουμε εξοικειωθεί, δηλαδή, με τα κρούσματα, και όλο αυτό το φαινόμενο, από μόνο του, με την σειρά του, αποτελεί ένα κρούσμα κακού εθισμού, ένα καίριο χτύπημα που μας κατάφερε στο κεφάλι αυτή η επιβλαβής εξοικείωσή μας με τα χτυπήματα.
Εθιστήκαμε στην στέρηση θεμελιωδών ατομικών, κοινωνικών και εθνικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, μία στέρηση για την οποία κανείς δεν ρώτησε την γνώμη μας. Στις δημοκρατίες, όμως, αναντίρρητα επιβάλλεται ακριβώς το αντίθετο.
Εθιστήκαμε στην υποχρεωτική και αδιαμφισβήτητη «ταυτόχρονη αποδοχή» διαμετρικά αντίθετων γνωμών επί απολύτως συγκεκριμένων ζητημάτων, πράγμα που απορρίπτεται από την λογική, ενώ υποδαυλίζει την παράνοια.
Εθιστήκαμε στον επιδοτούμενο εγκλεισμό και ενσυνείδητα ή υποσυνείδητα – ίσως και ασυνείδητα – δηλώνουμε ότι «και εμείς φοβόμαστε τον αόρατο εχθρό» όταν μας χαρτζιλικώνουν (άρα να συνεχίσουν να μας χαρτζιλικώνουν), ενώ «εμείς δεν φοβόμαστε τίποτε» όταν δεν μας χαρτζιλικώνουν (άρα να φροντίσουν να μας χαρτζιλικώσουν και εμάς).
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε είτε ότι η μετά βίας τρίωρη τηλεκπαίδευση, μέσω συστημάτων που υπολειτουργούν και συχνά καταρρέουν, ισοδυναμεί με την εξάωρη εκπαίδευση μέσα στην σχολική αίθουσα, είτε ότι τα παιδιά πρέπει να πηγαίνουν στο σχολείο αποκλειστικά και μόνον επειδή εμείς πρέπει να μπορούμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας.
Εθιστήκαμε να αποδεχόμαστε την προκλητική και ατιμώρητη καταπάτηση των «υγειονομικών μέτρων» από συγκεκριμένες ομάδες της μειοψηφίας, και μάλιστα από ομάδες που κυρίως αποσκοπούν στην κοινωνική και εθνική διάλυσή μας.
Εθιστήκαμε στην νομιμοφανή διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, το οποίο πάντοτε περισσεύει όταν πρόκειται να μοιραστεί σε συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά ποτέ δεν επαρκεί όταν πρόκειται να αναβαθμιστεί ουσιαστικά το εθνικό σύστημα υγείας.
Εθιστήκαμε… Εθιστήκαμε… Εθιστήκαμε… Και μέχρι χθες νομίζαμε ότι οι εθισμένοι εντοπίζονται μόνον μέσα στα κέντρα αποτοξίνωσης…
Ο εθισμός στα επιβλαβή ή ανωφελή πράγματα «φέρει προσωπείο», δηλαδή «φοράει μάσκα», ώστε να μην γίνεται εύκολα αντιληπτός. Εμφανίζεται ως ασφάλεια ή ως προστασία ή ως καταφύγιο ή ως λύση ή ως θεραπεία. Αυτό τον καθιστά εξαιρετικά επικίνδυνο, επειδή ύπουλα οδηγεί τα θύματά του σε μία μορφή «σχιζοφρένειας»: γνωρίζω – για παράδειγμα – ότι τα ναρκωτικά με βλάπτουν (η αλήθεια), αλλά εξακολουθώ να κάνω χρήση αυτών (ο εθισμός), επειδή φοβάμαι ότι δίχως τα ναρκωτικά (το καταφύγιο) θα υποστώ βλάβη…! Με λίγα λόγια: βλάπτω τον εαυτό μου προκειμένου να μην υποστώ βλάβη! Βέβαια, ο καλά κρυμμένος υποκινητής και υποδαυλιστής αυτού τού σχιζοφρενικού φαινομένου είναι ο φόβος, ένας πιστός συνεργός τού κακού εθισμού.
Ο κακός εθισμός, λοιπόν, υπογείως και κρυφίως οδηγεί κατευθείαν στην «σχιζοφρένεια» ή, τουλάχιστον, σε μία ιδιάζουσα μορφή «σχιζοφρένειας». Ο εθισμός σε αυτήν την «σχιζοφρένεια», πάλι, οδηγεί στην παράνοια. Από αυτό το σκοτεινό σημείο και μετά, τα πάντα αλλάζουν… Προς το χειρότερο…
Βυθισμένοι μέσα στον επίκαιρο «δυστοπικό εφιάλτη» (βλ. σημ. 1) και αδυνατώντας να τον αντιληφθούμε όπως ακριβώς είναι (βλ. σημ. 2), έχουμε εθιστεί σε διάφορες σχιζοφρενικές – ή και άλλου, παρόμοιου, νοσηρού είδους – προσεγγίσεις τής πραγματικότητας:
Εθιστήκαμε να αποδεχόμαστε μόνον την σωματική υγεία ως «υγεία», ενώ γνωρίζουμε ότι η υγεία είναι υποχρεωτικά και εκ φύσεως μία ψυχοσωματική κατάσταση και ότι αληθώς υγιής είναι μόνον όποιος διαθέτει «νου υγιή μέσα σε σώμα υγιές». Εθιστήκαμε, λοιπόν, να προστατεύουμε την (σωματική) υγεία μας εκθέτοντας σε αμέτρητους κινδύνους την (ψυχική) υγεία μας…!
Εθιστήκαμε να εορτάζουμε Αγίους και Ήρωες υπό το σύνθημα «πάνω απ’ όλα η υγεία», ενώ τόσο οι Άγιοι, όσο και οι Ήρωες, διακήρυτταν το «πάνω απ’ όλα η ελευθερία» (είτε τής Πίστης είτε τής Πατρίδας, αλλά εν τέλει των ανθρώπων). Και επιπλέον: ούτε Αγίους ούτε Ήρωες θα είχε αυτός ο τόπος εάν εκείνες οι μεγάλες μορφές της Πίστης και τής Πατρίδας είχαν τοποθετήσει «την υγεία τους πάνω απ’ όλα». Εθιστήκαμε, λοιπόν, να εορτάζουμε «εγκλωβισμένοι για λόγους υγείας» όσους «θυσίασαν την υγεία τους για λόγους ελευθερίας»…!
Εθιστήκαμε να αισθανόμαστε όντως ένοχοι («ενοχικό σύνδρομο» το ονομάζουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι) όταν μας κατηγορούν ότι «δεν αποδίδουν τα μέτρα» επειδή εμείς δεν τα εφαρμόζουμε, ακόμη και όταν εμείς πολύ καλά γνωρίζουμε ότι τα εφαρμόζουμε επειδή με κάθε μέσο (πρόστιμα, φόβος, ψυχολογική και αστυνομική βία) μας τα επιβάλλουν εκείνοι που τα επινόησαν και μας κατηγορούν…!
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε ότι μία μεταδοτική νόσος δεν μεταδίδεται «πολύ» μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς όταν δεν διαθέτεις χρήματα για να αραιώσεις τα δρομολόγια, αλλά μεταδίδεται «εύκολα» μέσα στα καταστήματα λιανικής πώλησης όταν διαθέτεις (ακόμη) χρήματα για να αποζημιώσεις (δήθεν) τους υπό αναστολή εργασίας ιδιοκτήτες και υπαλλήλους τους. Εθιστήκαμε, λοιπόν, να αποδεχόμαστε ότι η εξάπλωση μίας λοίμωξης τού αναπνευστικού σχετίζεται άμεσα με τον τομέα της οικονομίας που επιλέγεται προς επιδότηση…!
Εθιστήκαμε να παραμένουμε αδρανείς ακούγοντας ότι οι ορθόδοξοι ναοί είναι «χώροι μεγάλης διασποράς της νόσου», αλλά ταυτόχρονα παραδεχόμαστε «με ιερό πάθος» ότι τα μυστήρια της Εκκλησίας, η θεία κοινωνία, οι θείες λειτουργίες, οι ιερές εικόνες, οι προσευχές, οι ευχές των ιερέων, τα τάματα και οι γονυκλισίες «φέρνουν το θαύμα». Εθιστήκαμε, δηλαδή, στην ιδέα ότι η χάρις του Θεού, που επί σχεδόν δύο χιλιετίες σκέπει, προστατεύει, βοηθά, ενισχύει και θεραπεύει τους πιστούς, «παρουσίασε μία τεχνική δυσλειτουργία» ειδικά τους τελευταίους μήνες και ειδικά έναντι αυτής της «πανδημίας»…!
Μέχρι πριν από λίγο καιρό θεωρούσαμε ότι όλοι οι «σχιζοφρενείς» συνάνθρωποί μας είναι κλεισμένοι μέσα στα ψυχιατρεία… Καιρός να αναθεωρήσουμε…
Ο κακός εθισμός, μαζί με κάθε οδυνηρή σύντροφό του, όπως είναι η φοβία, η σχιζοφρένεια, η παράνοια, η μωρολογία, η ανοησία και άλλες, επιβάλλει στην ζωή του εθισμένου μία νέα «πίστη», δηλαδή τον υποχρεώνει να πιστεύει ως αληθείς, λογικές και δίκαιες ή τουλάχιστον, ως μη ψευδείς, μη παράλογες και μη άδικες, συγκεκριμένες καταστάσεις που, υπό φυσιολογικές ή φυσιολογικότερες συνθήκες, θα απορρίπτονταν μετά βδελυγμίας.
Μέσα στον μετέωρο κλωβό της σύγχρονης καθημερινότητας έχουμε εθιστεί να πιστεύουμε ότι «ο γάιδαρος πετάει» (κάποιοι ορκίζονται ότι τον έχουν δει κιόλας!), ότι με τέτοιον γάιδαρο θα πετάξουμε και εμείς (ποιος στην χάρη μας!), καθώς και ότι θα επιδοτηθούμε γενναία μετά το πέρας της πτήσης (ε, τι, τζάμπα;). Έχουμε εθιστεί να αποδεχόμαστε και να υποστηρίζουμε το ανέφικτο, το απίθανο, το αδύνατο, το παράλογο, όχι επειδή μας έχουν πείσει κάποιες αδιάσειστες αποδείξεις, αλλά επειδή έτσι βολεύει τον φόβο, την οκνηρία, την υστεροβουλία και την δειλία μας. Μόνον που η Ιστορία διδάσκει ότι κανείς φοβισμένος, κανείς οκνηρός, κανείς υστερόβουλος και κανείς δειλός δεν «την γλυτώνει» στο τέλος… Αλλά μήπως έχουμε διαβάσει ποτέ μας Ιστορία;
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε ότι όλα, όσα μας εξευτελίζουν (sms κυκλοφορίας), μας ταπεινώνουν (αυστηροί αστυνομικοί έλεγχοι των sms, πρόστιμα), μας υποδουλώνουν (κατάργηση στοιχειωδών ανθρωπίνων ελευθεριών), μας κατατρέχουν (κρούσματα, θάνατοι, ΜΕΘ), μας ταλαιπωρούν (μεσαιωνικός τρόπος μετακινήσεων, click inside, click away) και μας εξαντλούν (φτώχεια, ανεργία, χρέη, δάνεια, λογαριασμοί), γίνονται για το καλό μας, μόνον που αυτό το καλό δεν φαίνεται πλέον σε απολύτως κανέναν τομέα τής ζωής μας.
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε ότι η άσκηση εξουσίας εκ μέρους όσων ψηφίσαμε (αιρετοί άρχοντες) ισούται με την άσκηση εξουσίας εκ μέρους κάποιων αγνώστων («ειδικοί», παγκόσμιος οργανισμός υγείας, παγκόσμιος οργανισμός εμπορίου, πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες), τους οποίους ούτε ψηφίσαμε ούτε γνωρίζουμε, καθώς και ότι η άσκηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων μας ισούται με μία μη υποχρεωτική ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια.
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε ότι η καταστροφή της οικονομίας θα οδηγήσει στην ανάκαμψή της, ότι η αύξηση της ανεργίας θα οδηγήσει σε νέες θέσεις εργασίας, ότι η κοινωνική απομάκρυνση συμβάλλει στην εξυγίανση της κοινωνίας, ότι η διαδικτυακή παράδοση των αυστηρά προσωπικών δεδομένων μας σε ομιχλώδεις πολυεθνικές συμβάλλει στην απελευθέρωσή μας, καθώς και ότι η απώλεια της προσωπικής περιουσίας μας θα αποφευχθεί μέσω των δανείων που μας δίνουν εκείνοι που μας την αφαιρούν.
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε ότι η ζωή μας πρέπει συνεχώς να συρρικνώνεται και να περιορίζεται επειδή οι άνθρωποι κάποτε πεθαίνουν, ότι η οικονομία και η υγεία είναι δύο ανεξάρτητα μεταξύ τους μεγέθη, ότι η πρόσφατη λοίμωξη απειλεί και χτυπά με πολιτικά ή επαγγελματικά ή οικονομικά κριτήρια, ότι η συναναστροφή με οικείους και φίλους ισούται με την συναναστροφή με μία οθόνη, ότι η καθημερινή οχτάωρη εργασία μέσα στους χώρους εργασίας ισούται με την μέρα παρά μέρα τετράωρη τηλεργασία, καθώς και ότι από «κάπου» έρχονται λεφτά και δικαιούμαστε και εμείς το «μερτικό» μας.
Εθιστήκαμε να πιστεύουμε ότι το μέχρι χθες παράνομο (απευθείας αναθέσεις δημοσίων έργων) τώρα είναι νόμιμο «για λόγους υγείας», ότι η πολυετής εγκατάλειψη των δομών δημόσιας υγείας αντισταθμίζεται με «πέντε μάσκες και δύο εμβόλια», ότι οι εγκληματικές ελλείψεις σε νοσοκομεία και κέντρα υγείας, σε νοσοκομειακές κλίνες και εξειδικευμένο προσωπικό, καθώς και σε κατάλληλο ιατρικό εξοπλισμό, διορθώνονται «στο πιτς φυτίλι» με την διανομή μερικών εκατομμυρίων ευρώ στα μέσα μαζικής «ενημέρωσης»…
Ρωτήθηκε κάποτε ένας ετοιμοθάνατος ναρκομανής: «αδελφέ, μετά από τόσες αποτοξινώσεις και άλλες τόσες επιστροφές στον εθισμό, δεν μπορούσες να διακρίνεις, τουλάχιστον, ότι ο παράξενος τύπος, που σε πλησίαζε κάθε φορά που έβγαινες από την κλινική, ήταν έμπορος ναρκωτικών;». Και απάντησε ο ταλαίπωρος συνάνθρωπος – Θεός σχωρέσ’ την ψυχούλα του – με απόλυτη διαύγεια: «όχι, τότε δεν το διέκρινα, επειδή κάθε φορά, που με πλησίαζε, φορούσε και διαφορετική μάσκα, και ας μου πουλούσε πάντοτε το ίδιο πράγμα…».
«Ἦ τὸ μὲν τοῦ λύχνου φῶς, μέχρι σβεσθῇ, φαίνει καὶ τὴν αὐγὴν οὐκ ἀποβάλλει, ἡ δὲ ἐν σοὶ ἀλήθεια καὶ δικαιοσύνη καὶ σωφροσύνη προαποσβήσεται;» (Μάρκος Αυρήλιος). Αλήθεια, ενώ το φως του λυχναριού, μέχρι να σβήσει, φέγγει και δεν αποβάλλει την λάμψη του, η αλήθεια και η δικαιοσύνη και η σωφροσύνη, που έχεις μέσα σου, έχουν ήδη σβήσει;
Σημείωση 1:
Ν. Δαπέργολας, www.pentapostagma.gr/authors/nektarios-dapergolas
Σημείωση 2:
D. J. Boudreaux (μετάφραση Ν. Μαρή), www.eleytheriagora.gr/4965270915-2/
0 comments: