Ο Μάγιστρος Ουρανός.

Ιουνίου 24, 2021 0

 

Το 976 μ.Χ. αυτοκράτορας του Ρωμαϊκού κράτους γίνεται ο Βασίλειος Β΄, ένας άντρας οποίος ξεπέρασε σε δυναμισμό και αποφασιστικότητα, οποιοδήποτε άλλον Έλληνα ηγεμόνα. 

Βασικός στόχος του Αυτοκράτορα ήταν η επιβίωση του έθνους και η επιστροφή των εδαφών των οποίων είχαν αποσπάσει οι Βούλγαροι.  

Με την άνοδο του Βουλγαροκτόνου, την ίδια χρονιά έγινε τσάρος των Βουλγάρων και ο Σαμουήλ. 

Το αρχαίο Βουλγαρικό βασίλειο ήταν ένα κρατικό μόρφωμα,  όπου αλλοδαποί αριστοκράτες διοικούσαν Τουρκικούς (Κουμάνους), Σλαβικούς και Ελληνικούς-Ρωμαϊκούς πληθυσμούς. Το βασίλειο είχε αναπτυχθεί και διαμορφωθεί πολιτικά και διοικητικά από τα τέλη του 7ου αιώνα στα βορειοανατολικά, σύνορα της παγκόσμιας Ελληνικής-Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Στις αρχές του 10ου αιώνα το Βουλγαρικό βασίλειο με τσάρο τον Συμεών και πρωτεύουσα την Πρεσθλάβα, γνώρισε την μεγαλύτερη του έκταση. Εκτεινόταν από τον Δούναβη μέχρι την Θεσσαλονίκη, απειλώντας σοβαρά την κυριαρχία του Ρωμαϊκού κράτους. Χαρακτηριστικό ήταν ότι κατά την εποχή του Βουλγαροκτόνου, οι Κουμάνοι (Βούλγαροι) είχαν κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας.

Ο θάνατος του Συμεών το 927 έδωσε την ευκαιρία στην αυτοκρατορική εξουσία να θέσει τέλος στην Βουλγαρική απειλή με μία συνθήκη ειρήνης που επισφραγίστηκε με τον γάμο του τσάρου Πέτρου, με την εγγονή του αυτοκράτορα Ρωμανού Λεκαπηνού την Μαρία. Οι ενέργειες αυτές εξασφάλισαν την ειρηνική συνύπαρξη για μερικά χρόνια, όταν οι Ρώσοι του Σβιατοσλάβου εισέβαλαν στα βουλγαρικά εδάφη, κατόπιν προσκλήσεως του αυτοκράτορα Νικηφόρου Β’ Φωκά, ο οποίος κινήθηκε με στόχο να προστατέψει την αυτοκρατορία από τους Βούλγαρους.

Τους Ρώσους είχε καλέσει σε βοήθεια ο Άγιος-αυτοκράτορας Νικηφόρος Β, καθώς δεν μπορούσε να διεξάγει πολέμους, σε δύο μεγάλα μέτωπα (Ανατολή-Άραβες και Βοράς-Βούλγαροι). Εντούτοις οι Ρώσοι αθέτησαν την συμφωνία με τον Νικηφόρο Φωκά και έγιναν κατακτητές της Βουλγαρίας. Η πρώτη και κατεπείγουσα εκστρατεία του επόμενου αυτοκράτορα, του Ιωάννη Τσιμισκή, όταν ανέβηκε στον Ρωμαϊκό θρόνο ήταν στην χερσόνησο του Αίμου κατά των Ρώσων, στην περιοχή της σημερινής Βουλγαρίας.

Η απειλή προκάλεσε την αντίδραση του διαδόχου του Φωκά, του Ιωάννη Α Τσιμισκή, ο οποίος ύστερα από μία σειρά εκτεταμένων πολεμικών επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια των οποίων προπαγάνδιζε ως σκοπό την απελευθέρωση των Βουλγάρων ως χριστιανών αδελφών από τους παγανιστές Ρώσους, τους οποίους τελικά εκδίωξε και εν συνεχεία κατέλυσε την Βουλγαρική εξουσία, καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσα Πρεσθλάβα και την υπόλοιπη Βουλγαρία.

Ο Τσιμισκής τέλεσε θρίαμβο στην Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη κατά τα Ρωμαϊκά έθιμα, ενώ τα σύμβολα των Βουλγάρων βασιλέων τοποθετήθηκαν πάνω σε ένα άρμα κάτω από την εικόνα της Παναγίας, στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής πολιτικής. Σημαντικό τμήμα της πρώην Βουλγαρικής επικράτειας, κυρίως στα κεντρικά και δυτικά Βαλκάνια, δεν ενσωματώθηκε διοικητικά στο Ρωμαϊκό κράτος, αλλά διατήρησε ένα ημιαυτόνομο καθεστώς, με την εξουσία να περνάει στα χέρια τοπικών αρχόντων υπό τον άμεσο έλεγχο της Κωνσταντινουπόλεως.

Σε αυτό το καθεστώς λίγα χρόνια αργότερα, έλαβε χώρα η εξέγερση των αλλοδαπών αδελφών "Κομητόπουλων" στην περιοχή της Αχρίδας, με στόχο την αναβίωση μίας κρατικής οντότητας υπό την εξουσία ενός Βούλγαρου ηγεμόνα.

Η Βουλγαρική επανάσταση υπό την ηγεσία τεσσάρων αδελφών, ξεκίνησε με την άνοδο του Βουλγαροκτόνου στον Ρωμαϊκό θρόνο. Οι Κομητόπουλοι ήταν γιοί ενός τοπικού άρχοντα, του κόμη Νικόλαου και δεν ήταν Βουλγαρικής καταγωγής. Η Βουλγαρική εξέγερση δεν αντιμετωπίστηκε άμεσα και δυναμικά από την αυτοκρατορική εξουσία της Κωνσταντινούπολης, λόγω μιας άλλης σοβαρότερης απειλής. 

Αυτή ήταν η επανάσταση του Δομέστικου των Σχολών Βάρδα Σκληρού, που ξέσπασε στα Μικρασιατικά εδάφη της αυτοκρατορίας. Η εμφύλια διαμάχη έληξε με νίκη του Βασιλείου Β, δυστυχώς όμως έδωσε τον απαιτούμενο χρόνο, στους Βούλγαρους επαναστάτες να σταθεροποιηθούν.

Τα επόμενα χρόνια ένας εκ των τεσσάρων αδελφών, ο Σαμουήλ, ανέλαβε ηγετικό ρόλο και κατάφερε συσπειρώσει τις υπόλοιπες τοπικές ελίτ υπό την εξουσία του. Η άδικη νίκη του Σαμουήλ επί του Βασιλείου, στην πύλη του Τραϊανού, μετά την ανοησία, είτε την προδοσία του στρατηγού Στέφανου Κοντοστέφανου το 986, ο οποίος ψευδός ενημέρωσε τον Βουλγαροκτόνο για δήθεν αποστασία του στρατηγού Μελισσηνού. Η ψεύτικη αναφορά του Κοντοστέφανου ανάγκασε τον Έλληνα αυτοκράτορα να εγκαταλείψει την μάχη και να κινηθεί για την Βασιλεύουσα. Η ενέργεια αυτή άνοιξε την δίοδο για την πλήρη επικράτηση και την δημιουργία ενός δεύτερου Βουλγαρικού βασιλείου. Το βασίλειο του Σαμουήλ επεκτάθηκε σταδιακά, εκμεταλλευόμενο έναν νέο εμφύλιο που ξέσπασε στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την περίοδο 987-989. 

Οι Βούλγαροι επί Βασίλειου του Β, είχαν κάνει κάτι πρωτόγνωρο καθώς είχαν κατακτήσει το 80% των κάστρων της Θεσσαλίας και το 90% των κάστρων της Μακεδονίας. Είχαν κόψει την Ελληνική-Ρωμαϊκή επικράτεια στα δύο. Η Θεσσαλονίκη ήταν εκείνους τους αιώνες, η δεύτερη πιο σημαντική πόλη της Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η Βουχγαρία επί αυτοκράτορος Ιωάννη του Α Κουρκουά-Τσιμισκή, έγινε Ελληνική-Ρωμαϊκή επαρχία και ήταν φόρου υποτελής στην Ελλάδα.

Εντούτοις με το που έγινε αυτοκράτορας ο Βασίλειος, επέτυχαν οι Βούλγαροι μέσα σε ελάχιστες ημέρες να “επαναστατήσουν” και να γίνουν ένα πάρα πολύ ισχυρό βασίλειο. Γεωγραφικά το νέο Βουλγαρικό βασίλειο, σε σχέση με το προηγούμενο κράτος είχε ως επίκεντρο την Μακεδονία-Θεσσαλία. 

Η περίεργη επανάσταση ενάντια στον Βασίλειο. 
 
Τις ημέρες κατά τις οποίες έγινε η επανάσταση βρέθηκαν σε θέση να “δραπετεύσουν”, από την Βασιλεύουσα- Κωνσταντινούπολη, οι αδελφοί Κομητόπουλοι. Αυτό έγινε με την παρέμβαση της αλλοδαπής-πολιτικής αριστοκρατίας, της αυτοκρατορικής πρωτεύουσας. 

ΕΝΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ. Διαχρονικά ουδέποτε στην παγκόσμια ιστορία επέτυχε οποιοδήποτε έθνος, το οποίο υπήρξε προηγουμένως σκλαβωμένο σε άλλο κράτος, να γίνει ένα πολύ ισχυρό βασίλειο μέσα σε ελάχιστους μήνες. Αυτό είναι τελείως αφύσικο πράγμα από κάθε άποψη. Ακόμη και εμείς οι Έλληνες, με τόσο υψηλό πολιτισμό κάναμε 400 συναπτά έτη, για να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους και αντίστοιχα άλλα τόσα από τον Ρωμαϊκό ζυγό. Οι Βούλγαροι δεν είχαν τον πολιτισμό, την διοίκηση, την οργάνωση, και την ισχύ, για ένα τέτοιο επίτευγμα. Όμως το επέτυχαν με την υποστήριξη των νεοταξιτών-παγανιστών εκείνης της εποχής,. 

Αν και οι συνθήκες σκλαβιάς των Βουλγάρων ήταν τελείως διαφορετικές από τις συνθήκες τις οποίες ήταν σκλαβωμένο το Ελληνικό έθνος, στους Ρωμαίους και στους Τούρκους όμως και πάλι δεν υπάρχει καμία λογική-τεκμηριωμένη επιστημονική εξήγηση. Οι Έλληνες ως κατακτητές απέναντι στους Βούλγαρους υπήρξαν πάρα πολύ ευγενικοί. Οι Έλληνες με τον κορυφαίο πολιτισμό στον κόσμο, τον οποίο ουδέποτε δημιούργησε είτε θα δημιουργήσει οποιοδήποτε άλλο έθνος, και εν τούτοις χρειάστηκε να περάσουν αιώνες για να είναι σε θέση να επαναστατήσουν, ενάντια στους Οθωμανούς. Φυσικά δεν ήταν μόνον ο Ελληνικός πολιτισμός αλλά και ο Χριστιανισμός ο οποίος συνέβαλε τα μέγιστα στην Ελληνική επανάσταση του 1821.

Δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο από καταβολής κόσμου, ένας λαός ο οποίος είναι σκλαβωμένος, να επιτύχει μέσα σε μερικούς μήνες να επαναστατήσει και να γίνει ένα πανίσχυρο βασίλειο, παίρνοντας πίσω όχι μόνον τα δικά του εδάφη, αλλά και κατακτώντας ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του έθνους στο οποίο προηγουμένως ήταν σκλαβωμένος. Είναι φανερό ότι πίσω από την “επανάσταση” ήταν η πολιτική αριστοκρατία της Πόλης, με τους νεοταξίτες-παγανιστές εκείνης της εποχής. Στο “επίτευγμα” των Βουλγάρων, συνέβαλε και ο Ελληνικός εμφύλιος, τον οποίο δημιούργησε, η πολιτική αριστοκρατία, με την εσκεμμένη και εντελώς άδικη αφαίρεση, των αξιωμάτων του Ελληνοαρμένιου στρατηγού Βάρδα Σκληρού.

Στις τρεις πιο καθοριστικές μάχες οι Έλληνες βρήκαν τον τρόπο να παρακάμψουν τα φυσικά εμπόδια, πέρασαν στην απέναντι πλευρά, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Βούλγαρους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ηττήθηκαν στους ποταμούς Σπερχειό, Αξιό και στο Κλειδί (Όρος Μπέλλες). Οι Κουμάνοι επαναπαύτηκαν στα ανυπέρβλητα φυσικά εμπόδια των ποταμών, και του όρους Μπέλλες. Οι Βούλγαροι (Κουμάνοι, Τουρκικό Φύλο), δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το μεγαλείο της Ελληνικής ψυχής, σε συνδυασμό με την πολιτιστική-θρησκευτική, ανωτερότητα των Ελλήνων. Η αδιαμφισβήτητη πολιτιστική ανωτερότητα, έκανε τους προγόνους μας πολύ γενναίους, και ικανούς για κάθε τι το οποίο όλοι οι υπόλοιποι λαοί, το νόμιζαν ως ακατόρθωτο. Οι πρόγονοι μας έκαναν το αδύνατο να είναι εφικτό, αμέτρητες φορές εκείνους τους αιώνες, με βάσεις την Ορθοδοξία, την αρχαία Ελληνική γραμματεία, και την ηθική ζωή.
 
Αυτό ήταν ένα πράγμα το οποίο μόνον οι ιεροί Έλληνες εκείνων των εποχών ήταν ικανοί να το επιτύχουν. Είχαν υψηλές ηθικές αρχές, αρχαία Ελληνική παιδεία, πίστευαν στον Χριστό, ενώ φυσικά πέρα από την δύναμη του μυαλού, και της ψυχής, είχαν και άριστη εκπαίδευση.

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ-ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ.

Η μάχη του Σπερχειού είναι η μόνη σημαντική μάχη, που πραγματοποιήθηκε στο σημερινό ελληνικό έδαφος κατά τη διάρκεια των 330 χρόνων, που διήρκεσε η σύγκρουση των Βυζαντινών με τους Βούλγαρους. Μία από τις σημαντικές πτυχές της σύγκρουσης των δύο κρατών ξεδιπλώνεται στη μάχη του Σπερχειού ποταμού το 997 π.Χ. 

Γύρω στα 1000 μ.Χ. το Ρωμαϊκό κράτος δυσκολευόταν να προστατεύσει τις απομακρυσμένες περιοχές της επικράτειας του. Οι Βούλγαροι ξεχύθηκαν στην Ελλάδα καταστρέφοντας και λεηλατώντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Ο Σαμουήλ κατάφορτος από λάφυρα και σκλάβους επέστρεφε στην Βουλγαρία, όταν το 997μ.Χ συναντήθηκε με τις Ρωμαϊκές δυνάμεις στην πεδιάδα του Σπερχειού, δίπλα από το σημείο που περνά η σύγχρονη γέφυρα, που ενώνει την Λαμία με την Υπάτη. Ο Σαμουήλ στρατοπέδευσε στην Νότια πλευρά του Σπερχειού από την πλευρά της Υπάτης, ενώ ο στρατηγός του Βασίλειου Β’ του Βουλγαροκτόνου, Νικηφόρος Ουρανός στρατοπέδευσε στην Βόρεια όχθη του ποταμού. 

Το 996 μ.Χ. οι Βούλγαροι-Κουμάνοι υπό τον Σαμουήλ, εκμεταλλευόμενοι την προσωρινή απουσία του αυτοκράτορα Βασιλείου του Β, ο οποίος πολεμούσε στο ανατολικό μέτωπο, με τους Άραβες-Αγαρηνούς, πολιόρκησαν την Θεσσαλονίκη. Εν τούτοις οι Βούλγαροι απέτυχαν να καταλάβουν την οχυρωμένη πόλη, για αυτό κινήθηκαν νότια, λεηλατώντας, την Λάρισα, την οποία ισοπέδωσαν, αιχμαλώτισαν τους κατοίκους, και πήραν μαζί τους μέχρι και τα οστά του πολιούχου Αγίου Αχιλλείου. Σε αυτήν την εκστρατεία οι Βούλγαροι, έφτασαν μέχρι την Πελοπόννησο σκορπώντας τον όλεθρο. 

Η Βουλγαρική επιδρομή υποχρέωσε τον αυτοκράτορα Βασίλειο, να στείλει με στρατιωτικές δυνάμεις, τον στρατηγό-μάγιστρο Νικηφόρο Ουρανό. Κατά την επιστροφή τους οι Βούλγαροι κινούνταν προς Βορρά, με πλούσια λάφυρα και έχοντας μαζί τους, χιλιάδες Ελληνίδες γυναίκες και παιδιά που είχαν αιχμαλωτίσει. Ο στρατηγός Νικηφόρος Ουρανός, τους ακολουθούσε προσεκτικά, πλήττοντας την οπισθοφυλακή των Κουμάνων. Η στρατηγική τακτική του Νικηφόρου Ουρανού, εφαρμόστηκε μέχρι τις Θερμοπύλες. Οι Βούλγαροι είχαν στρατοπεδεύσει στην μία κοίτη του ποταμού Σπερχειού, και στην απέναντι πλευρά οι Έλληνες-Ρωμαίοι. 

Οι Βούλγαροι θεωρούσαν δεδομένο, ότι τα πολύ φουσκωμένα νερά του Σπερχειού, τους εξασφαλίζουν προστασία και ασφάλεια από τα Ελληνικά-Ρωμαϊκά στρατεύματα. Λόγω των έντονων βροχοπτώσεων, ο ποταμός ήταν αδιάβατος και οι Βούλγαροι τοποθέτησαν μικρές φρουρές κατά μήκος της ελεγχόμενης από εκείνους όχθης. Αδυνατώντας να δώσουν μάχη, τα δύο στρατεύματα έμειναν σε αναμονή μερικές ημέρες, δίνοντας μια αίσθηση ασφάλειας στους Βούλγαρους, οι οποίοι θεωρούσαν πως οι Έλληνες, δεν ήταν σε θέση, να περάσουν τον ποταμό. Ωστόσο οι περίφημοι ελαφροί ιππείς του Ελληνικού-Ρωμαϊκού στρατού, ανακάλυψαν ένα σημείο από όπου μπορούσε, με προσοχή-προσπάθεια, να περάσει το στράτευμα. Αμέσως ο στρατηγός Ουρανός, έσπευσε στο σημείο, και όταν βεβαιώθηκε για την επιτυχία του εγχειρήματος, διέταξε να ετοιμαστεί το στράτευμα να περάσει τον ποταμό το βράδυ. 

Οι Έλληνες στρατιώτες με απόλυτη στρατιωτικη τάξη, με απολύτως συμπαγείς γραμμές, και αθόρυβα πέρασαν τον ποταμό νύχτα, και πλησίασαν το Βουλγαρικό στρατόπεδο. Δεν επιτέθηκαν αμέσως, από φόβο μήπως σκοτώσουν, μέσα στο σκοτάδι, και την αντάρα της μάχης, και μερικούς από τους Έλληνες αιχμαλώτους των Βουλγάρων. Μόλις άρχισε να ξημερώνει οι Έλληνες-Ρωμαίοι Χριστιανοί, επιτέθηκαν με την ιαχή “Κύριε Ελέησον”. 

Οι έκπληκτοι-έντρομοι Βούλγαροι, δεν κατάφεραν να αντισταθούν. Όσοι μπόρεσαν τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας τα λάφυρα και τους Έλληνες αιχμαλώτους. Οι υπόλοιποι Κουμάνοι, που προσπάθησαν να προβάλουν αντίσταση, σκοτώθηκαν και 12.000 αιχμαλωτίστηκαν.

Το σημαντικότερο όμως ήταν η απελευθέρωση των Ελληνίδων γυναικών, οι οποίες με δάκρυα στα μάτια ευχαριστούσαν και αγκάλιαζαν τους Έλληνες στρατιώτες που τους έσωσαν. Οι Ελληνίδες γλύτωσαν από τις μολύνσεις-ανδρικές επιβαρύνσεις και τις παρά φύσιν ερωτικές πράξεις, οι οποίες αποτελούν το βασικότερο λατρευτικό του Εωσφόρου. Ο Σαμουήλ και ο γιος του Ραντομίρ σώθηκαν την τελευταία στιγμή. Τι στιγμές Χριστέ μου, τις σκέφτομαι και δακρύζω. Αυτά είναι τα Μυρίπνοα άνθη του Ελληνισμού.

Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν οπού θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους.  Από όλους τους προαναφερόμενους, εξαιρείται, ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών-μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.

 Η ελευθερία πίστεως είναι θεόδοτη. Ο ίδιος ο Θεός έδωσε το δικαίωμα στους ανθρώπους, να πιστεύουν, όπου επιθυμούν. Προσωπικά είμαι υπέρ της συνυπάρξεως των λαών και των διαφορετικών θρησκευτικών, πεποιθήσεων, για αυτό στηρίζω, τον μεγάλο Σύριο ηγέτη Ασσάντ, ο οποίος επέτυχε να συνυπάρχουν ειρηνικά, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι.

Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες που από μονοθεϊστές της Π. Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Φοίνικες.


ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΚΥΛΙΤΖΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΖΗ ΤΟΥ ΣΠΕΡΧΕΙΟΥ : "Τοῦ δὲ Σαμουὴλ ἐκστρατεύσαντος κατὰ Θεσσαλονίκης καὶ τὸ μὲν ἄλλο πλῆθος εἰς λόχους καὶ ἐνέδρας διαμερίσαντος, ὀλίγους δέ τινας εἰς ἐκδρομὴν ἄχρι Θεσσαλονίκης αὐτῆς πεπομφότος, ἐπιγνοὺς τὴν ἔφοδον ὁ δοὺξ Γρηγόριος τὸν μὲν οἰκεῖον υἱὸν Ἀσώτιον ἔπεμψεν ἰδεῖν καὶ κατασκοπῆσαι τὸ πλῆθος καὶ αὐτῷ γνῶσιν δοῦναι, αὐτὸς δὲ ὄπισθεν
εἵπετο. ὁ δὲ ἐξελθὼν καὶ τοῖς προδρόμοις συμπλακεὶς καὶ τρεψάμενος ἔλαθεν εἰς μέσους τοὺς λόχους περιληφθείς. τοῦτο ὡς ὁ Γρηγόριος ἔμαθεν, ἐβοήθει διὰ ταχέων τὸν παῖδα τῆς αἰχμαλωσίας γλιχόμενος ἐκλυτρώσασθαι. ἀλλὰ καὶ αὐτὸς κυκλωθεὶς ὑπὸ τῶν Βουλγάρων καὶ γενναίως καὶ ἡρωϊκῶς ἀγωνισάμενος ἔπεσεν. ἀγγελθείσης δὲ τῷ βασιλεῖ τῆς τοῦ δουκὸς ἀναιρέσεως πέμπεται πάσης δύσεως ἄρχων ὁ μάγιστρος Νικηφόρος ὁ Οὐρανός. ἔφθασε γὰρ καὶ οὗτος τὴν ἐκ Βαβυλῶνος φυγὴν ὠνησάμενος καὶ τὴν βασιλίδα καταλαβών. ὅστις ἐν Θεσσαλονίκῃ γενόμενος, ἐπεὶ ἔγνω τὸν Σαμουὴλ τῇ τοῦ δουκὸς Γρηγορίου τοῦ Ταρωνίτου σφαγῇ καὶ τῇ ἁλώσει τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ἐπαιρόμενον, καὶ διὰ τοῦτο τά τε Θετταλικὰ διαβάντα Τέμπη καὶ τὸν Πηνειὸν περαιωσάμενον ποταμόν, Θετταλίαν τε καὶ Βοιωτίαν καὶ Ἀττικὴν εἰσβαλόντα τε καὶ ἐν Πελοποννήσῳ διὰ τοῦ ἐν Κορίνθῳ ἰσθμοῦ, καὶ πάντα ταῦτα δῃοῦντα καὶ ληϊζόμενον, ἄρας καὶ αὐτὸς μετὰ τῶν περὶ αὐτὸν στρατευμάτων καὶ τὰς ὑπωρείας διελθὼν τοῦ Ὀλύμπου καὶ ἐν Λαρίσσῃ γενόμενος, κἀκεῖσε λιπὼν τὴν ἀποσκευὴν καὶ εὔζωνον λαβὼν τὸν στρατὸν τὴν Θετταλίαν ὁδοιπορίᾳ συντόνῳ διελθὼν καὶ τὸ τῆς Φαρσαλίας πεδίον καὶ τὸν Ἀπιδανὸν διαβὰς ποταμόν, κατὰ τὸ χεῖλος τοῦ Σπερχειοῦ πήγνυσι τὴν στρατοπεδείαν, εἰς τὴν περαίαν καὶ αὐτοῦ τοῦ Σαμουὴλ αὐλιζομένου. ὄμβρων γὰρ ἀπλέτων ὑσθέντων ἐξ οὐρανοῦ καὶ τοῦ ποταμοῦ πλημμυροῦντος καὶ πελαγίζοντος, ἀπέγνωστο τὸ νῦν ἔχον ἡ συμπλοκή. ἀλλ’ ὁ μάγιστρος ἄνω καὶ κάτω τὸν ποταμὸν περισκοπήσας καί τινα τόπον εὑρών, δι’ οὗ ᾠήθη δυνατὸν ἔσεσθαι τούτῳ περαιωθῆναι, ἀγείρας νυκτὸς τὸν στρατὸν περαιοῦται τὸν ποταμὸν καὶ τοῖς περὶ τὸν Σαμουὴλ ἀμερίμνως καθεύδουσιν ἐπιτίθεται. καὶ σφάζονται μὲν ἀριθμοῦ κρείττους, μηδενὸς πρὸς ἀλκὴν ἀπιδεῖν τολμήσαντος, ἐπλήγη δὲ καὶ αὐτὸς ὁ Σαμουὴλ καὶ ὁ τούτου υἱὸς Ῥωμανὸς βαθείαις πληγαῖς. καὶ κἂν ἑάλωσαν, εἰ μὴ τοῖς νεκροῖς συμμίξαντες ἑαυτοὺς ἔκειντο ὡς τεθνεῶτες, καὶ νυκτὸς ἐπιγενομένης ἔλαθον διαδράντες εἰς τὰ ὄρη τῶν Αἰτωλῶν, κἀκεῖθεν διὰ τῶν κορυφῶν τῶν τοιούτων ὀρέων διελθόντες τὴν Πίνδον διεσώθησαν ἐν Βουλγαρίᾳ. ὁ δὲ μάγιστρος τοὺς αἰχμαλώτους Ῥωμαίους ἐλευθερώσας, σκυλεύσας δὲ καὶ τοὺς πεσόντας Βουλγάρους, διαρπάσας δὲ καὶ τὸ τῶν πολεμίων στρατόπεδον καὶ πλοῦτον ὅτι πλεῖστον περιβαλλόμενος, σὺν τῇ στρατιᾷ ἐπανέζευξεν εἰς Θεσσαλονίκην."



ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ

0 comments: