«Η προσέγγιση Τουρκίας και Αιγύπτου θα μειώσει τις αυξανόμενες εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη, ενώ από την άλλη πλευρά, μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση που θα διασφαλίσει ότι οι πόροι υδρογονανθράκων της περιοχής θα χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα των χωρών στην περιοχή, όχι παίκτες εκτός περιοχής, όπως η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ιταλία.
Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί επίσης να ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας και της Αιγύπτου στην πολιτική της Μέσης Ανατολής», γράφει σε άρθρο του ο Τούρκος πολιτικός αναλυτής Νετζμετίν Ατζάρ στο Anadolu.
Ο διάσημος Βρετανός γεωπολιτικός Χαλφόρντ Μακίντερ, ιδρυτής της γεωπολιτικής, φέρεται να είπε «Το μεγαλύτερο επίτευγμα για τη Βρετανία στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν η απόκτηση της παλαιστινιακής εντολής».
Ο Μακίντερ πιθανότατα έκανε αυτήν την εκτίμηση εξετάζοντας τη μοναδική γεωγραφική θέση της Παλαιστίνης στο κανάλι Σουέζ, τον Περσικό Κόλπο και τη γεωπολιτική της Ανατολικής Μεσογείου.
Παρά τις εξελίξεις στη στρατιωτική τεχνολογία, όπως τα οπλικά συστήματα και τα οχήματα μεταφοράς τον περασμένο αιώνα, μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η εκτίμηση του Μακίντερ είναι εξίσου έγκυρη και η σημασία της Παλαιστίνης στην παγκόσμια και περιφερειακή πολιτική έχει αυξηθεί ακόμη περισσότερο.
Ο λόγος είναι ότι με την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, η γεωπολιτική σημασία της Παλαιστίνης προστέθηκε στην πολιτιστική, κοινωνική και ιδεολογική επίδραση του παλαιστινιακού σκοπού στην πολιτική της περιοχής.
Οι παγκόσμιοι παίκτες (Βρετανία και ΗΠΑ), οι οποίοι ίδρυσαν το Ισραηλινό κράτος και υποστήριξαν τις πολιτικές κατοχής του Ισραήλ, όχι μόνο πέτυχαν μια πολιτική ατμόσφαιρα κατάλληλη για γεωπολιτικό σχεδιασμό στην περιοχή, με την πολιτική του Ισραήλ για κλιμάκωση της έντασης, αλλά και είχαν επίσης την ευκαιρία να επέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών κρατών.
Το κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε σήμερα στα παλαιστινιακά εδάφη. Έχει γίνει τόσο μια βολική γεωπολιτική βάση για τη Βρετανία και τις ΗΠΑ, που θέλουν να συνεχίσουν την άμεση παρέμβασή τους στην περιφερειακή πολιτική, και αποτελεσματικό παράγοντα έμμεσης παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των αραβικών καθεστώτων στην περιοχή.
Το Ισραήλ εκπλήρωσε με επιτυχία αυτήν την αποστολή, που είναι ο λόγος ύπαρξής του, κλιμακώνοντας τη βία στην περιοχή για πολλά χρόνια.
Στις αρχές του 2021, είδαμε μια περίοδο κατά την οποία οι εντάσεις στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, οι οποίες χρονολογούνται εδώ και πολλά χρόνια, πρόκειται να εξασθενίσουν, ανάλογα με ορισμένες εξελίξεις σε παγκόσμια και περιφερειακή κλίμακα. Σε αυτή τη διαδικασία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Αίγυπτος και η Τουρκία, που είναι οι κεντρικές χώρες που μπορούμε να ορίσουμε ως ιστορικοί αντίπαλοι της περιοχής, άρχισαν να λαμβάνουν πολύ σημαντικά μέτρα για να μειώσουν την ένταση στην περιοχή. Εκτός από την εν λόγω χαλάρωση μεταξύ των κεντρικών χωρών της περιοχής, την άρση του αποκλεισμού του Κατάρ, τις πυρηνικές διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, η προσέγγιση της Ιορδανίας-Ιράκ και της Τουρκίας-Ιράκ υποσχέθηκαν επίσης ριζικές αλλαγές στην πολιτική ατμόσφαιρα του περιοχή.
Η προσέγγιση της Τουρκίας και της Αιγύπτου, αφενός, μπορεί να μειώσει τις αυξανόμενες εντάσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Λιβύη, ενώ από την άλλη πλευρά, μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική συναίνεση που θα διασφαλίσει ότι οι πόροι υδρογονανθράκων εδώ χρησιμοποιούνται σύμφωνα με τα συμφέροντα των χωρών της περιοχής, όχι των παραγόντων εκτός της περιοχής, όπως η Γαλλία, η Ελλάδα και η Ιταλία. Μια τέτοια προσέγγιση μπορεί να ενισχύσει το ρόλο της Τουρκίας και της Αιγύπτου στην πολιτική της Μέσης Ανατολής συμβάλλοντας στην πολιτική και οικονομική σταθερότητα και των δύο χωρών, καθώς και στα περιφερειακά της οφέλη.
Το δυσανάλογο κύμα βίας που αυξάνει το Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη αυτές τις μέρες, ενώ αυξάνεται η ένταση μεταξύ περιφερειακών αντιπάλων, θα εξαλείψει σημαντικά την ήδη αδύναμη αίσθηση εμπιστοσύνης και πίστης των αραβικών λαών που θεωρούν το παλαιστινιακό ζήτημα ως σημαντική ατζέντα.
Σήμερα, η οργή των λαών που βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή δεν στοχεύει μόνο στο κατεχόμενο Ισραηλινό καθεστώς, αλλά και τους ηγέτες που είναι ανίκανοι να προστατεύσουν τον παλαιστινιακό σκοπό.
Εάν το κύμα της βίας επεκταθεί και εξαπλωθεί σε γειτονικές χώρες της Παλαιστίνης, η δυσαρέσκεια των αραβικών λαών ενάντια στο καθεστώς τους θα αυξηθεί.
Τέλος, αυτές οι εξελίξεις έδειξαν ότι ο δυτικός πολιτισμός, ο οποίος ήταν ο πατέρας των «υψηλών κανόνων» όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο τύπος και η ελευθερία της έκφρασης, έθεσε το «δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί» στην κορυφή της ιεραρχίας των κανόνων.
Οι δυτικές χώρες, που ήταν πρόθυμες να αναλάβουν πρωτοβουλία κατά παράβαση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών στο παρελθόν, έχουν εγκαταλείψει τους αιώνιους κανόνες του δυτικού πολιτισμού για χάρη του «δικαιώματος του Ισραήλ στην αυτοάμυνα».
Όσοι αναμένουν από τη Δύση να σταματήσει το Ισραήλ βάσει κανόνων όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία του Τύπου και η έκφραση, πρέπει να γνωρίζουν ότι ο ανώτατος κανόνας στη Δύση είναι τώρα «το δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του».
Αυτό πρέπει να είναι αυτό που ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Φράνσις Φουκουγιάμα εννοούσε «το τέλος της ιστορίας».
Ajans Hab
0 comments: